Nowe opowiadanie — „Sięgając gwiazd”.

Cześć!

Od mojego ostatniego tu posta, a dokładniej zakończenia „Niewolników własnych wspomnień”, minęły ponad cztery miesiące. Nie sądziłam, że zniknę na tak długo, bez publikacji swoich tekstów (oprócz tych na Katalogu Granger, gdzie jestem administratorką). Może po prostu potrzebowałam trochę... odpocząć? Zebrać myśli, zastanowić się nad tym, kim jestem i czego chcę. Ten czas, a w szczególności ostatni miesiąc, były dla mnie niezbyt łaskawe; mam nadzieję, że chociaż u Was było trochę lepiej i że jak najwięcej się uśmiechacie — to najważniejsze, pamiętajcie! Jak słyszę codziennie w tramwajach i autobusach, którymi poruszam się po mieście: „Uśmiech otwiera drzwi — nie tylko te w MPK!”. Jedno zdanie, a jak może poprawić humor. :)

Ze względu na ostatnie wydarzenia zaistniała we mnie jakaś potrzeba, by przelać swoje myśli w słowa, a więc… ostatecznie wracam! Chociaż głupio to zabrzmi, to czuję się, jakbym przebyła jakąś długą podróż i teraz mogła się wreszcie zatrzymać, odpocząć. Dobre uczucie, polecam.

Z czym wracam? Z opowiadaniem „Sięgając gwiazd”. Mam nadzieję, ze opis się Wam spodoba i wpadniecie na bloga, by przeczytać to, co udało mi się tam wymyśleć. Ja jestem trochę z siebie dumna — powroty są zazwyczaj dla mnie trudne, ale ten… ten chyba mogę zaliczyć do tych udanych. Zapraszam Was do zapoznania się z krótkim opisem, a nuż widelec zostaniecie ze mną, ponownie, na dłużej.

Jest rok 1999. Voldemort zginął z rąk Harry’ego Pottera, ale niebezpieczeństwo nadal czai się na każdym kroku — pozostali śmierciożercy jednoczą się, by zemścić się za śmierć swego Pana. Wojna wcale się nie skończyła… wręcz przeciwnie, dopiero się zaczęła.

Za czym marzysz? Za czym tęsknisz? Za czym płaczesz?

Hermiona dobrze wie, że do szczęśliwego zakończenia jeszcze długa droga. Razem z resztą Zakonu Feniksa stara się strzec porządku, ale zło nadal sieje zamęt, którego nikt nie potrafi powstrzymać. Dnie poświęca na analizowaniu strategii, a noce na opłakiwaniu zmarłych. Nie ma czasu na pokazywanie swojej żałoby, ale mimo to twarze poległych w bitwie o Hogwart wciąż majaczą w najgorszych koszmarach pokazując, jak wiele zostało stracone na marne. Nieoczekiwanie do Zakonu Feniksa dołącza kolejna, najmniej spodziewana osoba. Osoba, która straciła wszystko i nie ma już nic do zaryzykowania.

Marzenia — nie ma na to miejsca w świecie pełnym chaosu, pochłoniętym walką, toczącą się każdej nocy. Hermiona odkrywa jednak, że chociaż świat dla wielu osób się skończył, jej wciąż istnieje. I nikt nie powstrzyma jej przed sięgnięciem samych gwiazd.

Jesteś wreszcie szczęśliwa?

Jesteście chociaż trochę zaciekawieni? Mam nadzieję, że tak! Planuję kilka ciekawych wydarzeń, trochę zwrotów akcji, złamanych serc i… samotności po śmierci najbliższych. A przede wszystkim — bohaterowie nawet w trakcie wojny sięgną gwiazd, co ja postaram się jak najlepiej pokazać.

A teraz… napiszcie, co tam u Was słychać, jak w życiu, w szkole/na studiach. Bardzo, ale to bardzo, stęskniłam się za publikowaniem, dlatego zapraszam Was do zostawiania swoich opinii i pisania, co tam ciekawego działo się u Was. Czekam niecierpliwie i przesyłam mnóstwo buziaków.

SIĘGAJĄC GWIAZD

Trzymajcie się ciepło, do zobaczenia!

M.