Rozdział 1

Bycie samotną matką nie jest łatwe.

Sama musisz walczyć ze wszystkimi przeciwnościami, które los rzuca pod nogi; nie możesz pozwolić sobie na chociażby chwilę słabości. Czasami bywa trudno, ale to normalne, ponieważ właśnie takie jest życie – nigdy nie jest i nigdy nie będzie kolorowo. Co jakiś czas natykasz się przeszkody, udaje ci się je jednak omijać, ale masz wrażenie, że to szczęście nie będzie trwało długo. Że w końcu się potkniesz i już nigdy nie wstaniesz.

Tamtej nocy nie mogłam zmrużyć oczu. Być może wpływ na moją bezsenność miał księżyc, który pokazywał całe swoje oblicze w pełni. Gwiazdy migotały na niebie, niczym małe świecące punkciki, układając się w przeróżne konstelacje. Sophie już spała w swoim pokoju, wygodnie ułożona w łóżku. Słyszałam, jak przekręcała się z jednego boku na drugi. W rączkach ściskała misia, który był jej nieodłącznym przyjacielem.

Sophie była małą czteroletnią dziewczynką, z jasnymi, lekko kręconymi włosami. Jej zielone oczka były dla mnie całym światem i nie potrafiłam wyobrazić sobie bez niej życia. Nadała sens mojemu istnieniu wtedy, gdy wszystko wydawało mi się szare i zupełnie bezbarwne. Pokolorowała mój świat i byłam jej za to ogromnie wdzięczna. Nie musiała nic robić, bo zwykły uśmiech czy każde pojedyncze słowo, było samo w sobie dla mnie nagrodą, powodem, dla którego miałam ochotę codziennie podnosić się z łóżka.

Gdzieś w oddali włączył się alarm samochodowy, zakłócając panującą wokół ciszę. Oparłam się o zimną szybę, chłodząc tym samym rozgrzane czoło. Podziwiałam ulicę, po której jeszcze spacerowali parami ludzie, rozmawiając i śmiejąc się. Ja i Sophie również uwielbiałyśmy wieczorami przechadzać się uliczkami Londynu, oglądając witryny sklepów. Zazwyczaj były to sklepy z zabawkami, a dziewczynka zachwycała się każdą to bardziej. Pragnęłam podarować jej cały świat, ale nie mogłam. Dopiero gdy zostałam sama zrozumiałam, jak trudno jest samodzielnie żyć i jak ciężko jest zarobić na życie tak, by równocześnie zapewnić dziecku piękne dzieciństwo.

Od małego próbowałam patrzeć na życie w pozytywach, ale z biegiem lat, gdy zaczęłam dorastać, a życie stawało się coraz trudniejsze, zrozumiałam, że nie wszystko musi być dobre. Ludzie wciąż od nas odchodzą, mimo wielokrotnych zapewnień iż w każdej chwili będą. W moim przypadku ta myśl sprawdziła się w każdym znaczeniu — w najgorszym czasie, kiedy potrzebowałam kogoś bliskiego, zostałam sama. Czy to nie paradoks? Zawsze starałam się wszystkim dookoła pomagać, a nikt tej pomocy mi nie zaoferował, kiedy najbardziej tego brakowało.

Usłyszałam jak Sophie cicho wzdycha pod nosem i przekręca się na drugi bok. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na granatowe niebo, z którego zaczynały skapywać wielkie krople deszczu; do takiej pogody, z każdym mijanym dniem, zaczęłam się coraz bardziej przyzwyczajać. Słońce rzadziej wychylało się zza chmur, choć przecież było lato. Brakowało mi ciepłych dni, podczas których mogłabym spędzić z Sophie więcej czasu na zewnątrz, a nie tylko siedząc w domu. Zapewnienie dziecku rozrywki tak, by ciągle było czymś zajęte, było o wiele trudniejsze, niż mogłoby się wydawać.

Zsunęłam nogi na podłogę. Lekko zadrżałam, gdy moje stopy dotknęły zimnej posadzki. Powoli, uważając, żeby drewniane deski nie zaskrzypiały, ruszyłam w stronę łóżka Sophie. Nachyliłam się nad nią, pocałowałam w czółko, a ona uśmiechnęła się przez sen. Dawała mi tyle szczęścia samą swoją obecnością — nigdy nie przypuszczałam, że może mnie spotkać coś tak pięknego jak miłość dziecka. Uśmiechnęłam się lekko i przykryłam dziewczynkę szczelniej kołdrą, po czym skierowałam się w stronę wyjścia z pokoju. Zapaliłam w przedpokoju światło, uprzednio cicho zamykając za sobą drzwi. Ruszyłam przed siebie, mijając po drodze pokój, który służył mi za sypialnię. Ten wieczór był dla mnie trudniejszy; Sophie długo nie chciała iść spać, ciągle opowiadając mi, jak minęło jej popołudnie w przedszkolu i jak cudowny będzie kolejny dzień. Mieli wybrać się do zoo, więc sama perspektywa tam wydawała się być dla niej tak piękna, że sen, mimo zmęczenia, nie chciał przyjść. W końcu jednak, po kolejnej przeczytanej bajce, Sophie odwróciła się na bok i zasnęła, a ja mogłam odetchnąć z ulgą.

Kiedy weszłam do kuchni, na chwilę przystanęłam w miejscu rozglądając się wokół siebie. Zwykłe drewniane szafki niczym nie wyróżniały się od innych kuchni, ale jednak były moje. Do każdego pomieszczenia w tym mieszkaniu miałam sentyment, ponieważ na jego umeblowanie zarobiłam zupełnie sama, jednak to kuchnia, a nie żaden inny pokój, była moim azylem; miejscem w którym mogłam bez problemu zapomnieć o otaczającym mnie świecie. Tak jak każdego wieczoru usiadłam przy drewnianym stole, wpatrując się w swoje dłonie. Tego wieczoru byłam zmęczona jak nigdy dotąd. Bezsenność, która trapiła mnie od kilku dni, powoli zaczynała mnie wykańczać. Jedynym światełkiem w tej ciemności była Sophie, zawsze roześmiana, poprawiająca, samą swoją obecnością, humor. To było niezwykłe jak jedna, mała osoba, może tak wiele wnieść do życia. Wciąż nie potrafiłam zdać sobie sprawy z tego, jakie mam ogromne szczęście, że Sophie jest przy mnie.

Oparłam głowę o dłonie, przymykając oczy. Powieki zdawały się ciążyć, ale ja wiedziałam, że jeszcze nie mogę zasnąć.

Zerknęłam na zegar wiszący na ścianie. Wskazówki pokazywały godzinę dwudziestą drugą, choć ja czułam, jakby był już środek nocy. Westchnęłam i podniosłam się z krzesła, wolno wlokąc się ku łazience, usytuowanej zaraz obok kuchni. Pomieszczenie było małe. Wanna, toaleta, pralka — wszystko co powinno się tam znaleźć. Szare kafelki na ścianach dodawały pomieszczeniu nieco chłodu, ale zabawki porozrzucane na podłodze eliminowały to uczucie. Podniosłam z posadzki gumową kaczuszkę, samochodzik i lalkę, której Sophie umyła włosy. Włożyłam je do koszyka, stojącego na półce.

Stanęłam przed lustrem. Wzięłam do rąk gumkę do włosów i związałam je w niedbałego kucyka, byleby nie zmoczyły się podczas kąpieli. Szybko zdjęłam wszystkie ubrania, po czym wrzuciłam je do kosza, stojącego tuż obok pralki.

Okręciłam ciepłą wodę, czekając aż wanna będzie choć w połowie pełna. Po niespełna kilku minutach weszłam do brodzika, wcześniej wlewając płynu do kąpieli. Gdy tylko moje stopy dotknęły wody poczułam, że całe ciało zaczyna się odprężać, a wszystkie problemy odchodzą w niepamięć. Oparłam głowę o brzeg wanny i zamknęłam oczy. Nie martwiłam się już o pracę; nie martwiłam się, czy aby na pewno starczy mi pieniędzy na czynsz; nie martwiłam się powrotem Olivera do Londynu. Wszystko w tamtej chwili było nieważne. Nie czułam wody, która zaczęła się robić zimna, ani nie zwracałam uwagi na dreszcze pojawiające się na mojej skórze. Dopiero po pewnym czasie ocknęłam się, wychodząc z tego dziwnego stanu odrętwienia. Podniosłam się do góry, trzymając brzegu wanny, żeby się nie poślizgnąć. Szybko założyłam na siebie piżamę, a na ramiona zarzuciłam szlafrok i wyszłam z łazienki.

Sprawdziłam jeszcze, czy oby na pewno dobrze zamknęłam drzwi, po czym powoli ruszyłam do swojej sypialni. Zanim jednak weszłam do środka, wstąpiłam jeszcze do pokoju Sophie. Oparłam się o framugę drzwi. Wpatrywałam się w małą postać — była schowana w pościeli tak bardzo, że ledwo widziałam jej włosy. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem. Powoli podeszłam do łóżka Sophie i nachyliłam się nad nią, całując w czoło.

— Dobranoc —  szepnęłam cicho. Wyszłam z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi.

Gdy tylko położyłam się na łóżku poczułam, że moje powieki robią się coraz cięższe i cięższe, aż w końcu je zamknęłam. Nie zdążyłam przykryć się kołdrą, a już oddałam się w ramiona Morfeusza, pozwalając, by zabrał mnie ze sobą w świat snu. Moją ostatnią myślą było stwierdzenie, że wreszcie, po długiej walce, wygrałam z bezsennością.

~

Obudziły mnie promienie słońca, przeciskające się przez rolety. Była to jakaś zmiana, ponieważ od tygodnia, dzień w dzień, od rana do wieczora padał deszcz, jedynie z małymi przerwami. Każdego dnia towarzyszył nam deszcz i pochmurna pogoda, co nie zachęcało do wyjścia z domu. Przeciągnęłam się i powoli otworzyłam oczy. Na moje usta wkradł się mały uśmiech. Ten dzień musiał być lepszy od poprzedniego — nie przyjmowałam do siebie innej opcji.

Zerwałam się szybko z łóżka i podbiegłam do okna, odsłaniając rolety. Po deszczowej nocy nie było już śladu. Słońce mocno grzało, a na ulicy już, mimo wczesnej pory, było widać ludzi. Spojrzałam na zegarek leżący na komodzie. Dochodziła ósma, a więc nadszedł czas szykowania siebie i Sophie do wyjścia. Ruszyłam do drzwi i cicho je otworzyłam, by nie obudzić jeszcze Sophie, śpiącej, jak mi się wydawało, w pokoju obok. Zmarszczyłam brwi, kiedy usłyszałam dźwięk telewizora dochodzący z salonu. Zwykle o tej porze jeszcze spała i musiałam ją budzić.

Sophie siedziała po turecku przed telewizorem, zajadając płatki śniadaniowe. Nie zauważyła mojego przybycia. Wpatrywała się w animowane postacie, wpychając do swojej buzi jeszcze więcej smakołyków. Sytuacje, w których wstawała wcześniej ode mnie, zdarzały się rzadko, dlatego byłam jeszcze bardziej zdziwiona.

— Sophie? — zaczęłam, opierając się o drzwi. Sophie gwałtownie odwróciła się w moją stronę. Na jej małej twarzy na początku było widoczne przestraszenie, jednak po chwili uśmiechnęła się, jakby uświadamiając sobie, że mnie widzi i ma potencjalnego towarzysza do zabawy. — Czemu mnie nie obudziłaś?

— Bo spałaś — odparła krótko, próbując schować za sobą płatki tak, żebym ich nie zauważyła. Dobrze wiedziała, że nie może jeść takich smakołyków przed śniadaniem, bo jej tego po prostu zabraniałam. Dziwiłam się, kiedy na placu zabaw widziałam matki, które pozwalały swoim dzieciom za wszystko. Uważałam takie zachowanie za nieodpowiedzialne; moi rodzice, mimo bycia jedynaczką, nigdy mnie nie rozpieszczali, dlatego wychowując Sophie również się tym kierowałam. Dziewczynka ostatecznie wzruszyła ramionami i odwróciła się, wracając do oglądania filmu, nie zwracając na mnie większej uwagi.

— Idziemy zjeść śniadanie? — zapytałam w końcu, kiedy dalej byłam ignorowana.

— Tak! — krzyknęła nagle i nie czekając już na mnie, pobiegła w stronę kuchni, zostawiając na dywanie paczkę płatek. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem, po czym ruszyłam za Sophie. Zmieniała zdanie co pięć minut, ale przez te lata nauczyłam się, że dzieci po prostu takie są.

Gdy weszłam do kuchni, stała na taborecie, przy oknie. Obserwowała ludzi chodzących już po ulicy, gdzieś się spieszących. Promienie słoneczne padały na twarz mojej córki, a mi od razu do głowy przyszła myśl, że tak naprawdę mam wszystko. Mając przy sobie Sophie, miałam wszystko, co tylko mogłabym mieć i niczego więcej nie potrzebowałam. Moje szczęście było z nią ściśle związane — bo to ona była moim szczęściem. W gorsze dni była promykiem, który od razu wszystko rozjaśniał. Nie potrafiłam wyobrazić sobie bez niej życia, bo uzależniła mnie od swojej obecności. W każdej sekundzie, gdy była w przedszkolu, a ja w pracy, zastanawiałam się, czy wszystko u niej w porządku, czy nie płakała, kiedy wyszłam, zostawiając ją z opiekunkami. Sophie była moją codziennością i dzięki niej życie wydawało mi się łatwiejsze, a zarazem piękniejsze.

— Sophie, zejdź z tego krzesła, bo w końcu spadniesz — powiedziałam, wyrywając się z zamyślenia. Wyjęłam z lodówki mleko. Przy okazji włączyłam radio, z którego od razu zaczęła grać muzyka. Każdego ranka towarzyszyły nam poranne audycje, jakoś łatwiej zaczynało się wtedy dzień.

— Mamo, a pójdziemy dzisiaj do parku, na plac zabaw? — Sophie ostrożnie zeszła ze stołka, a ja obserwowałam ją kątem oka, by w razie czego szybko interweniować. Od czasu, kiedy wypadła z łóżeczka będąc jeszcze niemowlęciem, byłam niesamowicie ostrożna. — Proszę, proszę, proszę!

— Dzisiaj idziesz do przedszkola — oparłam, sięgając po garnek. Wlałam do niego mleko i chwilę czekałam, nim się zagrzeje.

— Muszę? — zapytała, robiąc minę męczennika. Zaśmiałam się pod nosem. Ukucnęłam naprzeciwko Sophie, łapiąc ją za dłonie. Coś ją męczyło; zawsze w takich chwilach marszczyła czoło, jakby zastanawiając się, czy zdradzić mi, co to takiego było.

— Przecież masz tam mnóstwo koleżanek i kolegów, więc w czym jest problem?

— Główka mnie boli.

— To czemu nic mi nie powiedziałaś? — Zmarszczyłam brwi, a Sophie mocno przytuliła się do mnie, oplatając moją szyję swoimi małymi rączkami. — Nie mogłaś w nocy spać?

— Tylko raz się obudziłam, ale przytuliłam się do Rudolfa i od razu znowu zasnęłam! — powiedziała ze zdziwieniem, nadal mocno mnie trzymając i nie chcąc puścić.

— Rudolf zawsze pomaga, prawda? Musimy chyba coś na ten ból zaradzić, co ty na to? — Uśmiechnęłam się lekko, wstając z podłogi razem z Sophie na rękach. — O nie, kipi mleko, muszę je uratować! — zawołałam, stawiając dziewczynkę na ziemi, która już teraz na to pozwoliła. Zdjęłam garnek z mlekiem z gazu.

— Wyparowało? — zapytała, marszcząc brwi i stając na palcach, żeby zobaczyć stan zawartości garnuszka.

— Na szczęście nie. Wyciągnij z szuflady dwie łyżeczki.

Wyjęłam z szafki miski i rozlałam do nich mleka — w jednej mniejszą porcję, w drugiej nieco większą. Potem postawiłam obie miseczki na tatce, sięgnęłam jeszcze po płatki, które zajęły swoje miejsce obok mleka i powoli, żeby niczego nie rozlać, ruszyłam w stronę stołu. Sophie oczywiście siedziała, trzymając w ręku łyżeczkę. Po nocnym bólu głowy nie było już żadnego śladu, zupełnie jakby o nim zapomniała. Uśmiechała się szeroko, jakby właśnie zaczął się jej najlepszy dzień w życiu.

— A miód?

— A nóżki masz?

— A… — zaczęła, ale z braku pomysłu na odpowiedź zrezygnowała z próby dokończenia swojej wypowiedzi. Wstała z krzesła i sama podreptała po miód, stojący na szafce. Po chwili wróciła ze słoikiem podając mi go, abym odkręciła. Łyżeczką nabrałam miodu i dodałam do mleka Sophie. Sama dosypała sobie płatek śniadaniowych, po czym zaczęła jeść.

Przez pewien czas było słychać jedynie obijanie łyżek o dno miski. Jedynym innym dźwiękiem była nieznana mi piosenka, która właśnie leciała w radiu. Sophie spojrzała na mnie i roześmiała się, a ja zmarszczyłam brwi, nie wiedząc o co chodzi.

— Mamo, to nasza piosenka!

— Nasza piosenka? — zapytałam, podnosząc do góry brew. Wstałam z krzesła, po czym zebrałam ze stołu miski i włożyłam je do zlewu. Miałam zacząć je myć, kiedy Sophie podeszła do mnie, złapała za dłonie i zaczęła tańczyć. Idąc za jej przykładem również zaczęłam poruszać się w rytm muzyki. Głośno się śmiałam, obserwując radość dziewczynki. Ten dzień musiał się udać. Nie zawsze musiało być przecież tak, jak poprzedniego dnia, kiedy myśli przytłoczyły mnie i nie dały poprawnie funkcjonować. Kluczem do mojego szczęścia od czterech lat była Sophie, a ja musiałam zacząć to w końcu dostrzegać. W złych chwilach powinnam myśleć o tej małej istocie, która pokolorowała mój świat. Pojawiła się nagle, ale nie zmieniało to faktu, że kochałam ją całą sobą. Niczego w życiu nie mogłam być pewna oprócz jednego uczucia —miłości matki do dziecka.

— A teraz szybko leć myć ząbki — powiedziałam, kiedy piosenka skończyła się, zastąpiona przez poranne wiadomości. Sophie zrobiła minę pokrzywdzonego dziecka przez własną matkę, trochę się naburmuszyła i bardzo powoli ruszyła w stronę łazienki.

Podeszłam do zlewu, w którym stały brudne naczynia. Szybko umyłam dwie miski i talerzyki, nie zwracając już nawet uwagi, czy dobrze je wyszorowałam. Mężczyzna, który prowadził poranne wiadomości w radiu poinformował, że zbliża się za piętnaście dziewiąta. Wszystkim słuchaczom życzył miłego dnia i puścił kolejną, tym razem smutniejszą piosenkę, przywodzącą wiele niechcianych wspomnień. Potrząsnęłam głową pozbywając się tych myśli, odstawiając je na wieczór. To noc była porą na wspomnienia. W dzień każdy zaszywał się z gorszymi myślami w świetle słońca.

Ruszyłam w stronę łazienki. Sophie siedziała na brzegu wanny i powoli myła ząbki.

— Jak już je dobrze wyszorowałaś, to idź się już ubierać, żebyśmy znowu nie spóźniły się do przedszkola.

Dziewczynka spojrzała na mnie, zeskoczyła z wanny i podeszła do umywalki, do której ledwie dosięgała, by wypłukać buzię. Potem szybko popędziła do swojego pokoju, żeby zacząć szykować się do wyjścia — a więc musiała spakować kilka zabawek, bez których nie mogła wyjść z domu. Ja przeszłam do swojego pokoju, by wreszcie zacząć się szykować. Wiedziałam, że tego dnia znowu spóźnię się do pracy; miałam tylko nadzieję, że mój szef również postanowi przyjść nieco później. Otworzyłam szafę na oścież. W mojej garderobie przeważały ciemne ubrania. Czarne marynarki, spódnice do kolan i koszule w stonowanych kolorach. Jedynie na dnie szafy leżało kilka rozciągniętych swetrów, spodnie, dresy, które zazwyczaj nosiłam tylko po domu. Wybrałam ubrania i wróciłam do łazienki, chcąc się odświeżyć, zanim wyjdziemy z domu.

Stanęłam przed lustrem. Rozczesałam dokładne włosy, robiąc sobie wysokiego kucyka. Na usta nałożyłam najzwyklejszą pomadkę, a rzęsy pomalowałam tuszem. Włosy spryskałam jeszcze lekko lakierem do utrwalenia fryzury, by nie musieć jej później poprawiać w pracy.

— Sophie, radzisz sobie? — krzyknęłam, wracając do pokoju.

— Tak! — Jej piskliwy głos wcale nie przekonywał mnie, że idzie jej dobrze. Szybko założyłam na siebie naszykowane wcześniej ubrania, po czym skierowałam się do pomieszczenia obok.

Sophie stała przed komodą, z której zostały powyciągane wszystkie ubrania. Leżały na podłodze, a dziewczynka rozglądała się wokół siebie, zastanawiając się co dzisiaj wybrać. Ciągle miała na sobie piżamę. Ze zdezorientowaną miną przeglądała każde ubranie, po chwili odrzucając je ze złością za siebie. Jedynie na łóżku był już naszykowany plecak, w którym zauważyłam kilka lalek.

— Może ci pomóc? — zapytałam, ujawniając swoją obecność. Sophie spojrzała na mnie, kiwając twierdząco głową.

Stanęłam obok niej i ukucnęłam. Rozejrzałam się po wszystkich ubraniach. Wybrałam białą bluzkę z kolorowymi napisami i zwykle spodenki. Kiedy Sophie była już gotowa do wyjścia, zabrała swój mały plecak, misia Rudolfa pod rękę i obie ruszyłyśmy w stronę drzwi wyjściowych.

Od zawsze obserwowałem ludzi. Obserwacja jest dobrym sposobem na poznanie człowieka. Wszystko można wyczytać z oczu, postawy i zachowania. Problemy, z jakimi boryka się dana osoba, co przeszła w swoim życiu; jaka przeszłość się za nią ciągnie, gdy nie może się z nią do końca uporać. W moim zawodzie umiejętność obserwacji była ogromną zaletą. Ze spokojem patrzyłem na płaczące matki, chociaż w środku trząsłem się z bezsilności na samą myśl, że nie mogę i nie potrafię im już pomóc. Widziałem to, co przeżywają, kiedy przekazywałem im informacje, które rozrywały ich serca na strzępki. Widziałem bezgraniczny smutek w oczach i zwykłą bezradność. Na moich oczach ich świat doszczętnie się rozpadał, zostawiając po sobie tylko ruiny. Patrzenie na takie sytuacje nie było dla mnie łatwe.

Nie raz musiałem wyładowywać złość na przedmiotach, które jakimś cudem znalazły się pod moimi rękami. Nie raz nocami topiłem swoje smutki w alkoholu, próbując zapomnieć o tym kim byłem, jestem i już zawsze będę. Próbowałem się pogodzić z tym faktem, ale nadaremnie. Jedynym wyjściem było zrehabilitowanie się, odcięcie się od wszystkich znajomych i rozpoczęcie drugiego życia, zupełnie sam, z daleka od dawnego świata, który kiedyś był moim domem. Musiałem zacząć swoje życie od nowa, nauczyć się żyć tak, by wreszcie widzieć jakieś pozytywy — uśmiech posyłany w moją stronę przez przypadkowego człowieka czy życzliwą starszą panią w sklepie. Jedynym wyjściem na lepsze życie było zaczęcie dostrzegać dobra w najmniejszych rzeczach. Nie było to jednak takie łatwe, bo okazało się, że byłem więźniem. Więźniem samego siebie, więźniem przeszłości, więźniem popełnionych niegdyś błędów.

Kim więc jestem?

Nazywam się Draco Malfoy. Jestem człowiekiem, za którym ciągną się cienie przeszłości, nie chcąc zostawić mnie w spokoju. Człowiekiem, który patrzył na morderstwa z przekonaniem, że nie może nic zrobić, by uratować choć jedno ludzkie życie. Człowiekiem, który jest niewolnikiem. Niewolnikiem własnych wspomnień.

— Draco, czy ty możesz udać się już do domu? Twoja zmiana skończyła się już dwie godziny temu, a ty nadal tu siedzisz. Jesteś niepoważny. — Podniesiony głos wybudził mnie z krótkiej drzemki. Mój kark domagał się porządnego masażu lub chociaż spania w normalnej pozycji, na miękkim łóżku.

— Jeszcze chwilę, Megan — mruknąłem w odpowiedzi, nie podnosząc nawet do góry wzroku.

Megan Hughes była jedną z pielęgniarek na oddziale, na którym pracowałem. Była osobą niezwykle ciepłą i skromną. Swoimi kiepskim żartami potrafiła wszystkich dookoła rozbawiać, a uśmiech nigdy nie znikał z jej twarzy. Mimo że była szczęśliwa, miała za sobą ciężką przeszłość, a szczegóły znało niewiele osób — to przede mną się otworzyła i opowiadania historię swojego życia, choć wcale jej o to nie prosiłem. Potrzebowała w tym czasie kogoś, kto mógłby jej wysłuchać, nie przerywając. Długi czas nie mogłem zrozumieć, czemu to właśnie mi postanowiła zaufać, jednak nigdy nie poznałem odpowiedzi. Czasem nurtujące pytania muszą pozostać tylko pytaniami.

Przetarłem zmęczone oczy i wstałem w fotela. Podszedłem do dużego okna, które oświetlało cały gabinet. Dzisiejszego dnia miałem nocną zmianę. Niewiele się działo, chociaż i tak chodziłem po całym oddziale i zaglądałem do pacjentów, chcąc samemu się przekonać, czy wszystko u nich w porządku. Teraz słońce powoli budziło się do życia, wychylając się zza horyzontu. Niebo było czyste, nieskalane chmurami.

— Masz natychmiast jechać do domu i przyjechać dopiero na swój dyżur. I żebym cię tu wcześniej nie widziała.

Jej stanowczy głos sprawił, że nie chciałem protestować. Odwróciłem się w stronę kobiety. W rękach trzymała mokrą ściereczkę i ścierała kurz, który osiadł na półkach na jednym z regałów. Ubrana była w zwykły fartuch pielęgniarki, a włosy spięła w luźnego koka, by nie przeszkadzały jej w pracy. Była ode mnie starsza i traktowała mnie bardziej jak syna, którego nie miała, a nie jak kolegę z pracy. Na jej twarzy można już było dostrzec kilka zmarszczek — miała czterdzieści pięć lat. Miesiąc wcześniej cały zespół w szpitalu zorganizował przyjęcie urodzinowe z okazji jej urodzin. Zaskoczona mina kobiety była warta kilku godzin intensywnych przygotowań.

Megan opowiedziała mi historię swojego życia podczas mojego stażu w szpitalu. Jako stażysta nie mogłem wykonywać skomplikowanych zabiegów, dlatego głównie pomagałem pielęgniarkom w prostych czynnościach, przyglądając się ich pracy. Od samego początku Megan mnie zaintrygowała; widziałem z jaką czułością zajmowała się pacjentami, jak dla każdego potrafiła znaleźć chwilę czasu, by porozmawiać. Ta praca była tym, co napędzało ją do życia, znalazła w niej swoje ukojenie, szczęście.

Po pierwszym dniu stażu w szpitalu, który był przepełniony emocjami, ruszyłem w stronę bufetu. Miałem ochotę napić się czegoś mocniejszego, ale zostały mi jeszcze trzy godziny do końca mojej zmiany, więc na tę chwilę musiałem zadowolić się zwykłą kawą. Wybierając zawód lekarza — mugolskiego lekarza — nie przypuszczałem, że może być tak trudno. Medycyna była trudną dziedziną, ale przynoszącą wiele satysfakcji. Wiedziałem, że matka byłaby ze mnie dumna, gdyby wiedziała, jak zacząłem układać sobie życie, a przecież właśnie tego dla mnie chciała: dobrego życia, pozbawionego przeszłości.

Usiadłem przy jednym ze stolików przy oknie. Stąd miałem idealny widok na parking szpitala. Mimo że zapadł już wieczór, wciąż stało wiele samochodów. Bliscy nie tak łatwo chcieli się rozstać z tymi, którzy zostawali na oddziałach. Dla niektórych perspektywa zostawienia kogoś wiązała się z obawą, czy kolejnego dnia uda im się jeszcze porozmawiać. Szpitale uczyły pokory, doceniania tego, co się ma w danym momencie życia.

— Coś podać? — Usłyszałem tuż obok mnie. Podniosłem wzrok do góry i zauważyłem stojącą obok mnie kelnerkę, trzymającą w dłoniach notes i długopis. Uśmiechnęła się, jakby zauważając, że wytrąciła mnie z rozmyślania.

— Poproszę kawę nierozpuszczalną.

Kobieta skinęła głową i odeszła z powrotem w stronę baru. Sekunda mijała za sekundą, minuta za minutą, a ja miałem wrażenie, że czas płynął dwa razy wolniej. Nie mogąc skupić się na niczym konkretnym, rozglądałem się wokół siebie, przypatrując się każdej osobie z osobna. Jedna z kobiet, siedzących dwa stoliki obok, miała podkrążone oczy, siedziała zgarbiona i usiłowała zjeść obiad, który niedawno podała jej kelnerka. Dłubała widelcem w potrawie, jakby powstrzymywała się od głośnego płaczu. Podpierając głowę dłonią, chowała swoją twarz za włosami, najwyraźniej nie chcąc, aby ktokolwiek widział ją w tym stanie. Śmiało mogłem przypuszczać, że owa kobieta albo kogoś straciła, albo właśnie traci.

— Mogę się dosiąść?

Podniosłem wzrok do góry, napotykając brązowe oczy. Przede mną stała kobieta, mająca około czterdziestu lat; była ubrana w fartuch pielęgniarki. Tego dnia widziałem ją kilka razy na oddziale; miałem wrażenie, że przygląda mi się z uwagą, jakby chciała mnie rozszyfrować, zrozumieć co właściwie robię w tym miejscu. W dłoniach trzymała jakiś notes.

— Tak, proszę.

— Wszystkie stoliki pozajmowane, jak nigdy dotąd — powiedziała, odsuwając swoje krzesło i siadając. Uśmiechnąłem się lekko w jej stronę, widząc, że nie ma zamiaru milczeć. Może dobrze się złożyło? Potrzebowałem kompana do rozmowy, bo gdy wracałem do mieszkania, towarzyszyła mi tylko cisza. A w ciszy człowiek zmaga się ze zbyt wieloma bolesnymi wspomnieniami, przeszywającymi duszę na wskroś. W każdej sekundzie, jakby chciały udowodnić, że przeszłość jest ze mną w każdej chwili mojego życia i nigdy się jej nie pozbędę. — Pierwszy dzień?

W odpowiedzi pokiwałem twierdząco głową. Kelnerka właśnie przyniosła mi kawę, wraz z cukierniczką. Megan zamówiła herbatę i ciastko, uprzednio pytając mnie kilka razy, czy na pewno też nie chcę nic zjeść.

— Pierwsze dni zawsze są najtrudniejsze. Z czasem będzie lżej, zobaczysz.

— Mam nadzieję — odparłem, upijając łyk kawy.

Przez jakiś czas między nami panowała niczym niezmącona cisza. Nieznajoma kobieta chwilowo zajęła się sobą: pisała coś w dzienniczku, a ja obserwowałem ją i piłem czarną, zbawienną dla mnie tego dnia, ciecz. Kilka razy nasze spojrzenia się spotkały. I pomyślałem tylko o tym, jak smutne są jej oczy.

— Opowiedz mi o sobie — zaczęła nagle kobieta, kładąc notatnik na stoliku.

— Nie jestem przyzwyczajony zwierzać się obcym ludziom.

— Jesteś nieufny wobec innych. Dobrze, a więc powiedz mi tylko, jak masz na imię?

Z jakiegoś powodu wierzyłem w dobre intencje tej kobiety. Wydawała mi się osobą, która wiele przeszła w swoim życiu i pragnie pomóc innym. Swoim zachowaniem przypominała mi moją matkę, co tylko wzmacniało moje zaufanie do niej. Kilkanaście miesięcy samotności sprawiło, że ciągle kumulowałem w sobie wszystkie emocje, przez ten czas zbierałem złość na świat, złość na moją przeszłość. Trudno było mi się pogodzić z faktem, iż byłem zmuszony zacząć życie z dala od tego, co łączyło mnie z tym, co było kiedyś. Zniknąłem tak, jak gdyby nigdy bym nie istniał. Teraz pojawił się ktoś, kto chciał mnie wysłuchać i chciałem komuś wreszcie zaufać. Wierzyć, że ktoś może być dobry i mieć tylko i wyłącznie takie intencje.

— Mam na imię Draco.

— To bardzo ciekawe imię, nigdy nie spotkałam się z podobnym. — Uśmiechnąłem się, słysząc jej słowa. — A więc skąd wziąłeś się w Denver, Draco?

— Powiedzmy, że w przeszłości nie byłem dobrym człowiekiem. Podejmowałem złe decyzje, przez które musiałem ponieść konsekwencje. Dla większości osób byłem przesiąknięty złem do szpiku i nic ani nikt nie mogło tego zmienić. Tak często słyszałem te słowa, że po pewnym czasie zacząłem w nie wierzyć. Matka powiedziała, żebym zaczął nowe życie gdzieś indziej. Gdziekolwiek, z dala od wszystkich ludzi, którzy przypisywali mi same złe cechy. Nikt nie widział we mnie nic dobrego, oprócz matki. To ona jako jedyna zawsze we mnie wierzyła. Postanowiłem więc rzeczywiście wyjechać, zostawić za sobą tamto życie. Chciałem zacząć wszystko od nowa, ale jak się okazało złe wspomnienia postanowiły nękać mnie każdej nocy, każdego dnia. Czułem się winny, wstydziłem się swojej przeszłości. Chciałem się zrehabilitować, dlatego mnie teraz tutaj pani widzi. Kilka lat temu niszczyłem życia ludziom; teraz postanowiłem je ratować.

Między nami zapadła długa cisza. Ja wpatrywałem się w oczy nieznajomej kobiety, a ona patrzyła w moje, jakby próbując wyczytać, czy to co mówię, jest prawdą. Wszystkie słowa, które wypowiedziałem, były potokiem, który w odpowiednim momencie postanowił ze mnie wypłynąć.

— Spotkało cię wiele złego, Draco, ale jestem pewna, że twoja matka byłaby z ciebie dumna. Jesteś dobrym człowiekiem, widzę to.

— A pani? Jaka jest pani historia? — zapytałem, chcąc już zmienić temat. Nie chciałem ciągle być w centrum uwagi, nie chciałem tylko mówić, ale też słuchać.

— Moja historia zaczęła się ponad dziesięć lat temu, kiedy związałam się z człowiekiem, w którym byłam szaleńczo zakochana. Jak wiadomo, zakochani świata nie widzą poza sobą. Byłam tylko ja i on. Nie dostrzegałam problemów wokół mnie. Zachowywałam się jak egoistka. Potem wiadomo był ślub i bardzo skromne wesele. Nie zauważyłam, kiedy mój mąż zaczął pić coraz więcej alkoholu, a co za tym szło, stawał się bardziej agresywny. W końcu zaszłam w ciążę. Oczekiwałam wybuchu radości, a jedyne co zastałam, to agresję i złość. Pobił mnie do nieprzytomności. Straciłam dziecko. W ucieczce pomogła mi moja siostra. Nie potrafiłam żyć z człowiekiem, który zabił moje dziecko. Nie chciałam żyć z takim człowiekiem, bo dobrze wiedziałam, że on się nie zmieni. Postanowiłam przenieść się na inny kontynent. Zaczęłam nowe życie tutaj, w Dener. Ot, moja historia, Draco…

— Dobrze, że była przy pani siostra i pomogła…

— Mów mi proszę Megan. Megan Hughes — przerwała mi, zakładając na ucho zabłąkany kosmyk włosów.

— Draco Malfoy.

Uśmiechnąłem się w jej stronę, a ona go odwzajemniła. Jeszcze chwilę rozmawialiśmy, tym razem na lżejsze tematy. Po kilkunastu minutach oboje zebraliśmy się do wyjścia. Zapłaciłem za kawę, po czym wróciłem do pracy, by dokończyć swoją zmianę, tym razem już z lepszym nastawieniem i z poczuciem, że ludzie w tym miejscu są dobrzy. Z myślą, iż może naprawdę czeka mnie w tym miejscu dobre życie.

Od tego dnia staliśmy się, można powiedzieć, przyjaciółmi. Nie miałem nikogo oprócz niej. I nigdy nie żałowałem, że zwierzyłem się Megan Hughes.

— Zawiesiłeś się?

Głos kobiety przywrócił mnie z powrotem na ziemię. Megan patrzyła na mnie zatroskanym wzrokiem. Pokiwałem twierdząco głową, przecierając oczy. Zdjąłem z siebie fartuch, wieszając go na oparciu fotela.

— Lepiej pojadę do domu porządnie się wyspać — powiedziałem, zbierając dokumenty porozkładane na biurku, po czym schowałem je do teczki. Założyłem kurtkę wiedząc, że o tak wczesnej porze na zewnątrz będzie chłodniej.

— Tylko nie jedź w tym stanie samochodem. Zamów sobie taksówkę.

— Dobrze, Megan. — Zaśmiałem się, wymijając kobietę w drzwiach. — Do zobaczenia jutro rano! — krzyknąłem, kierując się w stronę windy.

Gdy wszedłem do mieszkania, od razu skierowałem się w stronę mojego pokoju. Nie miałem nawet zamiaru się przebierać — od razu położyłem się na łóżku i nim zdążyłem o czymkolwiek pomyśleć, zasnąłem.

Następny