Rozdział 4

— Mamo?

Cichutki głosik Sophie wyrwał mnie z zupełnie niepotrzebnych myśli. Dziewczynka kurczowo ściskała w swoich małych dłoniach róg pościeli, wpatrując się we mnie z niepokojem. Dopiero po chwili dotarło do mnie to, że nadal płyną mi łzy. Pozbyłam się ich natychmiast, wycierając policzki wierzchem dłoni. Oczy Sophie były zaszklone, zupełnie tak, jakby zaraz miała się rozpłakać. Zagryzłam wargę i przysunęłam się do niej, przytulając lekko do siebie.

— Tak, kochanie? — zapytałam szeptem, głaszcząc moją córkę po plecach w celu uspokojenia.

— Miałam zły sen — powiedziała, przytulając się jeszcze mocniej do mnie. — Było bardzo ciemno, nic nie widziałam, a ciebie nigdzie nie było, chociaż ciągle cię wołałam. Bardzo się bałam i zaczęłam krzyczeć, ale był ze mną Rudolf. Wiesz mamo, że on ożył? Powiedział, żebym się nie bała, bo jestem bardzo dzielna. I gdy przestałam krzyczeć,  zobaczyłam ciebie. Rudolf jest bardzo mądry, mamusiu.

— Oczywiście, że jest mądry. W końcu to Rudolf, prawda?

Sophie w odpowiedzi pokiwała energicznie głową, odsuwając się nieco i uśmiechając w moją stronę. Przymknęła na chwilę oczy, ale zaraz po chwili z powrotem je otworzyła, upewniając się, czy aby na pewno jestem przy niej.

— Trochę się boję — szepnęła, jakby bała się powiedzieć cokolwiek głośniej, by nikt niepożądany tego nie usłyszał.

— Włączę lampkę, dobrze?

— Okej.

Odwróciłam się więc na chwilę i włączyłam lampę, stojącą na małej szafeczce, obok mojego łóżka. Po chwili z powrotem wpatrywałam się w Sophie, a ona we mnie. W pewnej chwili pomyślałam, że chciałabym wiedzieć, o czym tak intensywnie rozmyślała dziewczynka. Widocznie ona również chciała poznać moje myśli, ponieważ przymrużyła oczy i ściągnęła brwi. W duchu zachichotałam. W tym momencie wyglądała tak samo jak ja, gdy uczyłam się na jakiś przedmiot w Hogwarcie i nie mogłam czegoś zrozumieć.

— Wiesz, Sophie — zaczęłam, przykrywając się szczelniej kołdrą — możesz na mnie liczyć, możesz mi wszystko powiedzieć bez żadnych obaw, że komuś powiem. Wszystko zostaje między nami. Poza tym… zawsze przy tobie będę, choćby nie wiem co miało się dziać. Nigdy cię nie zostawię, wiesz?

Mała blondynka w odpowiedzi pokiwała głową i przytuliła się do mnie. Po kilku minutach było już słychać spokojny, miarowy oddech. Zasnęła. Nie wiem czemu, ale miałam dziwne przeczucie, że w ciągu następnych dni coś niezaprzeczalnie i bezpowrotnie się zmieni. Miałam nadzieję, iż to tylko mój mózg wytwarza skomplikowane myśli, bym nie mogła usnąć. Nic poważnego nie mogło się stać, byłam tego pewna. W końcu nic dziwnego nie działo się od czterech lat — moje życie było zwykłą rutyną, którą zabarwiała jedynie Sophie. To dzięki niej dni, wydające mi się takie same, były wypełnione wspólnymi zabawami, głośnymi śmiechami, ale czasem też łzami. Sophie nie była idealnym dzieckiem; często obrażała się, kiedy nie dostawała tego, czego chciała lub tupała ze złością nogą, gdy nie pozwalałam jej na coś. Czasami wydawało mi się to zabawne, ale zdarzały się też chwile, gdy byłam zła za to, jak rozrabiała.

Delikatnie, tak aby nie obudzić Sophie, wstałam z łóżka i na swoje miejsce położyłam dużą poduszkę. Nie chciałam, żeby spadła z łóżka, co zdarzyło się niejednokrotnie. Najpierw się śmiała, a później wpadała w płacz.

Wyszłam z pokoju, zamykając za sobą drzwi i uważając, by nie zaskrzypiały. Wiedziałam, że każdy dźwięk może ją w tym momencie zbudzić — dopiero niedawno udało jej się zasnąć, więc jej sen był jeszcze słaby.

Skierowałam się w stronę kuchni. Zegar wiszący na ścianie wskazał właśnie godzinę dwudziestą. Zwykle o tej porze Sophie chodziła się kąpać. Dzisiaj postanowiłam już jej nie męczyć i odpuścić ten jeden raz. Ten dzień musiał ją bardzo zmęczyć, skoro już w drodze z przedszkola do domu zasnęła.

Podeszłam do radia i włączyłam je, od razu ściszając, ponieważ było nastawione dość głośno. Musiałam choć trochę odprężyć się po całym dniu, słuchając wieczornych wiadomości i pijąc samotnie lampkę wina. Tak było dobrze. Okłamywałam się twierdząc, że nie potrzebuję żadnych zmian. W głębi duszy wiedziałam, iż ciągle czegoś mi brak.

Wyjęłam z lodówki butelkę wina, od razu sięgając po kieliszek z szafki. Usiadłam przy stole, wsłuchując się w głos mężczyzny, który właśnie prowadził wiadomości. Poinformował o tym, że w tym miesiącu będzie można zaobserwować spadające gwiazdy, życzył udanego wieczoru i pożegnał się z słuchaczami. „Pewnie Sophie chciałaby zobaczyć takie gwiazdy, które spadają z nieba” — pomyślałam. Sprawiłabym jej tym ogromną frajdę. Niestety musiałabym wyjechać gdzieś na czysty teren, z dala od ulicznego zgiełku, a w tym momencie nie było to możliwe. Musiałam pracować od rana do wieczora, bez możliwości urlopu. W myślach po raz kolejny przeklęłam Jacka Davisa. W końcu nadejdzie ten dzień, kiedy z uśmiechem satysfakcji na ustach położę wypowiedzenie na jego biurku. Już zdążyłam wyobrazić sobie jego minę pełną niedowierzenia.

Nalałam wina do kieliszka i uniosłam go do swoich ust, zamaczając je w czerwonym trunku. Było idealne: lekko schłodzone, półsłodkie. Starałam się nie myśleć o tym, że jutrzejszego dnia znowu muszę iść do pracy i znowu będę musiała widzieć twarz Jacka. Nienawidziłam go z całego serca. Moje myśli nagle zostały odciągnięte od osoby Davisa przez piosenkę, która została puszczona w radiu. Odłożyłam kieliszek z winem na blat stołu i podeszłam do okna, wyglądając przez nie. Nie chciałam wracać do tamtych bolesnych wspomnień, nie po tym, co musiałam przejść. Chciałam, by pewien rozdział w moim życiu wreszcie się zakończył, ale ilekroć udawało mi się zapominać, coś ciągle mi przypominało o nim i znowu do tego wracałam. Czasem było to zobaczenie zwykłej gazety — „Proroka Codziennego” czy też „Czarownicy”. Wbrew wszystkiemu w mugolskim świecie można było się natknąć na nie bardzo często. Zwykli ludzie zachowywali się tak, jakby zupełnie nie widzieli poruszających się zdjęć i być może właśnie tak było. Nie wiedziałam, ile zmieniło się w czarodziejskim świecie od mojego zniknięcia.

Sophie również  zdawała się nie widzieć poruszających się zdjęć na pierwszych stronach gazet dla czarodziei. Było to dla mnie nieco dziwne, ponieważ zarówno i ja, i Oliver byliśmy przecież czarodziejami, a Sophie nadal nie wykazywała żadnych zdolności magicznych. Możliwe, że było jeszcze za wcześnie, więc nie myślałam o tym tak dużo.

Zbyt dużo myśli jak na jeden wieczór. Ponownie wsłuchałam się w piosenkę, która leciała w radiu. Przymknęłam lekko oczy. W tej chwili pojęłam, że znów, wbrew mojej woli, zatracam się we własnych wspomnieniach.

Chodziłam od jednej ściany do drugiej, zaciskając nerwowo pięści. Starałam się oddychać spokojnie i miarowo — nie chciałam, by maleństwu przez moją nerwowość coś się stało. Na całe szczęście mdłości przeszły, kiedy zaczęłam pić zioła przepisane przez magomedyczkę. To uspokoiło rodziców i nie domagali się dodatkowych badań.

O ciąży nikt nie wiedział. Sama zastanawiałam się jak to możliwe, że przez dwa miesiące udawało mi się ukrywać zaokrąglony już brzuszek. Dopiero dzisiaj, gdy poczułam pierwsze poruszenie się dziecka, zrozumiałam coś. Musiałam w końcu powiedzieć rodzicom o ciąży. Nie chciałam dłużej ich unikać, zamykać się w swoim pokoju czy wychodzić na całe dnie z domu. Zasługiwali na to, by poznać wreszcie prawdę o tym, co udawało mi się ukrywać przez tak długi czas. Zresztą, nawet i bez tego rodzice ostatniego czasu poświęcali mi mało uwagi. Zwykle spotykaliśmy się na kolacji, tylko czasami na obiedzie. Zastanawiałam się, czy mają mi za złe to, że nadal z nimi mieszkam. Mimo tego iż było mnie stać na własne mieszkanie, chciałam spędzić trochę czasu z osobami, które wychowywały mnie przez dziewiętnaście lat. Kiedy rzuciłam na nich Obliviate, nie miałam żadnych szans, żeby się z nimi spotkać. Dopiero od momentu, gdy cofnęłam zaklęcie, zaczęliśmy z powrotem rozmawiać. A mimo wszystko miałam wrażenie, że coś jest nie tak.

Kilka razy głęboko odetchnęłam, uspokajając szybkie bicie serca. Na ostatniej wizycie magomedyczka powiedziała mi, że mam się nie denerwować, spędzać dużo czasu na świeżym powietrzu i jeść same zdrowe rzeczy. Starałam się stosować do jej poleceń, ale czasami było trudno, szczególnie z ostatnim. Miałam ochotę na wszystko, poczynając od frytek ze śmietaną, a kończąc na lodach z ketchupem. Nigdy nie zapomnę zaskoczonej miny Harry’ego, kiedy w kawiarni zamówiłam sobie trzy kawałki ciasta i pucharek lodów. Jednak nie skomentował tego, za co byłam mu ogromnie wdzięczna. On również nie wiedział o maleńkiej istocie, którą nosiłam pod sercem od pięciu miesięcy. Nikt nie wiedział.

Potarłam skronie kciukami i ruszyłam w stronę wyjścia z pokoju. Mimowolnie skierowałam dłoń w stronę zaokrąglonego brzuszka i pogłaskałam go. W odpowiedzi maleństwo kopnęło mnie lekko zupełnie tak, jakby chciało mnie uspokoić. I rzeczywiście właśnie tak się stało. Wyszłam z pokoju z nowymi siłami i pewnością siebie; cokolwiek powiedzą rodzice, dam radę.

Zeszłam po schodach, przytrzymując się barierki.

Rodzice siedzieli w kuchni przy stole, cicho rozmawiając między sobą.  Zmarszczyłam brwi. Od długiego czasu właśnie tak się zachowywali. Rozmawiali po kryjomu, jakby bali się, że usłyszę coś, czego nie powinnam była usłyszeć. W tle grała cicha, smętna piosenka, idealnie pasująca do mojego obecnego nastroju.

— Cześć — zaczęłam cicho, zajmując miejsce przy stole. Mama obdarzyła mnie niecierpliwym spojrzeniem i skupiła swój wzrok na swoich dłoniach. — Muszę powiedzieć wam coś ważnego.

Tato podniósł oczy na mnie i lekko się uśmiechnął, chcąc dodać mi nieco odwagi. Skutek był wręcz przeciwny, bo ponownie zaczęłam się stresować, a dłonie zaczęły się pocić. Mama za to podniosła prawą brew do góry, utrzymując na twarzy sztuczny uśmiech.

— Jestem w ciąży — powiedziałam spokojnie, obserwując reakcję rodziców. Na początku ich twarze zdobiło zdziwienie, szczególnie u taty. Za to mama… w jej oczach pojawił się niebezpieczny błysk, a dobrze wiedziałam, co to oznacza.

— Tak? — zapytała, wstając od stołu. W odpowiedzi pokiwałam głową, spuszczając wzrok na swoje dłonie. — Już od jakiegoś czasu mieliśmy zamiar porozmawiać z tobą, Hermiono. Zmieniłaś się. To wszystko przez ten cały magiczny świat, który przyniósł ci ogromną sławę i pieniądze. Nie tak cię wychowywaliśmy, powinnaś się wstydzić.

Z każdym słowem wypowiadanym przez moją własną matkę zaczęłam utwierdzać się w przekonaniu, że źle zrobiłam mówiąc im o ciąży. Równie dobrze mogłam nic nie mówić, wyjechać gdzieś i zamieszkać z dala od Londynu, kontaktując się jedynie z przyjaciółmi. Dobrze widziałam, jak zachowywali się od długiego czasu, a mimo to próbowałam podjąć się wyzwania, próbować ratować n a s z ą rodzinę.

— Zawiodłam się. Nie w tej chwili, chociaż uważam, że zachowałaś się po prostu jak głupia, niemądra nastolatka, ale wtedy, kiedy wyczyściłaś nam pamięć, odłączając nas, bez naszej zgody, od życia, które mieliśmy. Wysłałaś nas do Australii, myśląc, że gdy wasza „wojna” się skończy, wrócisz, a my odzyskamy pamięć i wszystko będzie tak jak dawniej. Jesteś naprawdę bardzo naiwna, jeżeli w to wierzyłaś. Nigdy nie zaufam ci już, Hermiono. Nigdy. Jedyne co możesz zrobić w tym momencie to zniknąć z naszego życia, z życia swoich przyjaciół, zostawić ich w spokoju. Zostaw wszystkich w spokoju, po prostu zniknij. Ta ciąża jedynie przekonała mnie do końca, że nie pasujesz do naszego życia.

— Ale… — zaczęłam, jednak krzyk mamy, który po chwili rozniósł się po całym domu sprawił, że nie miałam już ani siły, ani ochoty protestować. Chciałam zapaść się pod ziemię.

— Nie ma żadnego ale! — wrzasnęła. — Masz zniknąć z naszego życia, czy to ci się podoba, czy też nie! Przestaliśmy być rodziną, kiedy ty wszystko zniszczyłaś, rzucając na nas swoje zaklęcia. A my nie tyle, co boimy się magii, ale brzydzimy się nią. Powinnaś to już dawno zrozumieć — zakończyła sucho, wychodząc z kuchni. Zamknęła za sobą drzwi, przy okazji głośno nimi trzaskając.

Byłam zbyt roztrzęsiona, by cokolwiek zrobić, powiedzieć. Ojciec siedział na swoim miejscu i wpatrywał się w drzwi, za którymi zniknęła przed chwilą mama. Poczułam w oczach gromadzące się łzy, ale nie dałam im wyjść na zewnątrz. Zatrzymałam je w sobie. Chciałam być silna dla tej maleńkiej istoty, rozwijającej się pod moim sercem. Tylko i wyłącznie dla niej.

Wstałam od stołu, głośno szurając krzesłem, gdy je odsunęłam. Przy wyjściu z kuchni zatrzymał mnie głos taty.

— Przykro mi, że tak wyszło.

Zaśmiałam się cicho pod nosem. Odwróciłam się w jego stronę, a jedyne co udało mi się zobaczyć w jego oczach, to zwykła troska i cierpienie.

— Podejrzewałam, że tak właśnie się stanie. Magia zniszczyła wszystko, co było mi bliskie. Wyniosę się z domu jeszcze dzisiaj, kiedy spakuję swoje rzeczy.

— Hermiono… Będziesz dobrą matką. Przyślij mi zdjęcie mojego wnuka, dobrze? — powiedział z nadzieją w głosie.

— Dobrze, tato — odparłam łamiącym się głosem. Po kilku sekundach stałam wtulona w ramiona mojego ojca.

— Dla swojego dobra i dobra dziecka nie kontaktuj się z przyjaciółmi. Jestem pewien, że matka doskonale zadba o to, żeby dowiedzieli się, iż wyjechałaś w ważnych sprawach. Pewnie coś wymyśli.

— Ale należą im się wyjaśnienia, nie mogę…

— Musisz to zrobić. Musisz wyjechać i zostawić za sobą to życie, zacząć nowe z nowymi ludźmi. Będę wysyłał ci pieniądze, dopóki nie znajdziesz żadnej pracy. Poradzisz sobie, córeczko. Wiesz, że nie możesz zostać tym bardziej, kiedy jest tu mama. Nie poznaję jej, to nie jest ta sama kobieta, której przyrzekałem miłość do końca moich dni przed ołtarzem. — Uśmiechnął się smutno. Na tym nasza rozmowa się skończyła. Wyszłam z kuchni nawet nie trudząc się, by zamknąć za sobą drzwi.

Po niecałej godzinie byłam już spakowana. Nie było tego wiele. Dwie walizki i duża podróżna torba. Do portfela schowałam wszystkie oszczędności, które posiadałam. Różdżkę zaś włożyłam do kieszeni walizki. Chciałam zapomnieć o niej, jak i o wszystkim związanym z magią. To ona spowodowała, że moja rodzina się rozpadła. Nie miałam do rodziców żadnego żalu, w pewnym stopniu ich rozumiałam. Zmarnowałam dwa cenne lata ich życia. Nie powinnam była tego robić, choć działałam tak tylko dlatego, by ich ochronić.

Po raz ostatni spojrzałam na pokój, którego ściany tak wiele razy słyszały mój płacz, śmiech… Nic się w nim nie zmieniło od mojego pierwszego wyjazdu do Hogwartu. Nie dostrzegłam, że już wtedy mama zaczęła się ode mnie oddalać, coraz mniej rozmawiać. Jedynego pocieszenia mogłam szukać u taty, to on zwykle słuchał opowieści o moich przygodach i to on mówił, bym nie przejmowała się wyzwiskami od strony innych ludzi. Wierzył we mnie zawsze, do samego końca.

 Głęboko westchnęłam. Teraz musiałam zamknąć ten rozdział życia za sobą. Wiedziałam, że  będzie on się za mną długo ciągnął, przynosząc mi w nieoczekiwanych chwilach bolesne wspomnienia. Pragnęłam zapomnieć o wszystkich zaklęciach, których tak namiętnie uczyłam się przez siedem lat.

Musiałam zacząć radzić sobie zupełnie sama. Tak jak prosił mnie tata, zniknęłam z życia moich przyjaciół, zamieszkałam na obrzeżach Londynu. Byłam pewna, że nikt nie będzie mnie tam szukał — w końcu mogłam wybrać każdy kraj na świecie, więc czemu miałaby to być Anglia? Zresztą tak jak szybko moje zniknięcie wywołało aferę w gazetach, tak szybko wszystko z powrotem ucichło. Mogłam normalnie żyć i tak właśnie było. W niektórych chwilach powracałam do wspomnień, kiedy moja własna matka kazała mi się wynieść z rodzinnego domu i w moim sercu pojawiał się ogromny żal i ból.

Dopiero po pewnym czasie zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo brakuje mi nie tylko moich rodziców, ale głównie przyjaciół. Tęskniłam za nimi; pragnęłam wygadać się Ginny, przytulić Harry’ego i pośmiać z Ronem.

Brakowało mi mojego dawnego życia — chociaż przez bardzo długi czas okłamywałam się, iż wcale tak nie jest.

Przetarłam dłonią zmęczone oczy. Ja również, mimo wczesnej pory, byłam bardzo zmęczona. Wstałam od stołu, wylałam resztę wina do zlewu i ruszyłam w stronę sypialni. Jedyne o czym marzyłam, to przespanie spokojnie całej nocy. Delikatnie położyłam się obok Sophie i przykryłam się dobrze kołdrą. Lampkę zostawiłam zapaloną; wolałam, żeby w pokoju było jasno na wszelki wypadek, gdyby Sophie się obudziła. Zamknęłam oczy i po zaledwie kilku minutach odpłynęłam w świat snu. Zapanował we mnie długo poszukiwany spokój.

Obudziłam się wcześnie, bo było przed siódmą. Sophie spała zupełnie odkryta — najwyraźniej musiało być jej wyjątkowo ciepło w nocy, ponieważ dziewczynka była cała spocona. Mi za to było przeraźliwie zimno i obudziłam się przykryta kołdrą po czubek nosa.

Pełna sił na nowy dzień, wstałam i od razu się przeciągnęłam. Powolnym krokiem wyszłam z pokoju i od razu weszłam do łazienki, gdzie doprowadziłam się do porządku, zaczynając od wykąpania się, a kończąc na rozczesaniu włosów i umyciu zębów. Następnie przeszłam do kuchni, gdzie z lodówki wyjęłam masło i szynkę. Z szafki wyciągnęłam chleb i zaczęłam robić kanapki. Kątem oka zerknęłam na zegar — pokazywał już za piętnaście ósmą. Naszykowane kanapki położyłam na talerzu, który zaraz postawiłam na stole i poszłam obudzić Sophie. W końcu musiała wstawać, żebym ja nie spóźniła się do pracy, a ona do przedszkola.

Weszłam do pokoju. Nic się nie zmieniło; ciągle leżała w tej samej pozycji.

— Sophie, kochanie, wstajemy — zaczęłam, podchodząc do rolet i podciągając je do góry. Nie zdziwiłam się, gdy za oknem dostrzegłam padający deszcz. Takie właśnie były uroki Londynu.

Sophie nie poruszyła się nawet o centymetr. Westchnęłam i podeszłam do łóżka, siadając na jego brzegu.

— Chyba nie chcesz się spóźnić do przedszkola?

W odpowiedzi mała blondynka mruknęła coś pod nosem i schowała swoją twarz w poduszkę. Pogłaskałam jej włosy, zatrzymując swoją dłoń na czole mojej córki. Była cała rozpalona. Nic nie mówiąc, szybko wstałam i biegiem ruszyłam do sypialni. Z szafki wyjęłam termometr i z powrotem wróciłam do pokoju, o mało nie przewracając się po drodze o buty.

— Sophie… Musisz usiąść — powiedziałam, jednak ona nie zareagowała. Nie czekając, wzięłam Sophie na ręce, sadzając na kolanach i od razu przykrywając ją kołdrą. Nie zwracała na mnie zupełnie uwagi, jakby znajdowała się w innym świecie.

Rtęciowy termometr włożyłam pod pachę Sophie i przycisnęłam go jej ramieniem. Serce waliło mi jak szalone. Byłam niesamowicie spokojna — wiedziałam, że w takich sytuacjach stres nie jest wskazany, by nie przestraszyć dziecka. Po trzech minutach wyjęłam termometr i zerknęłam na niego. Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Sophie miała temperaturę trzydzieści dziewięć i pół. Zagryzłam wargę, zastanawiając się, co powinnam zrobić. Było zrozumiałe, że dzisiaj nie pokażę się w pracy, nawet się nad tym nie zastanawiałam.

Nagły kaszel Sophie wytrącił mnie z sekundowego zawieszenia. Otworzyła oczy — były zaszklone, jakby zasnute delikatną mgiełką. Zupełnie nie miałam pojęcia co robić. Dzwonić na pogotowie, do lekarza? Nie po raz pierwszy miała gorączkę, ale pierwszy raz była ona tak wysoka.

Położyłam Sophie ponownie do łóżka, przykrywając z powrotem kołdrą. Pocałowałam ją w czoło, wyszeptałam ciche „za sekundę wrócę” i szybko wybiegłam z pokoju. Jak na złość w drzwiach wejściowych zaciął się zamek i musiałam chwilę się z nim męczyć, nim w końcu udało mi się je otworzyć. Wyszłam z domu, stając naprzeciwko sąsiednich drzwi.

Moja sąsiadka — Ruby — była pielęgniarką, pracowała w miejscowym szpitalu. Zadzwoniłam dzwonkiem, a kiedy nie usłyszałam żadnego dźwięku za drzwiami, zadzwoniłam kolejny raz. Wreszcie usłyszałam całą paletę wyzwisk; chyba obudziłam sąsiadów. W tym momencie jednak się tym nie przejmowałam. Przed moimi oczami nadal był obraz Sophie, a w głowie jedna myśl świeciła, niczym lampka: „Szybciej, szybciej…”.

Drzwi się otworzyły. Stał w nich Matthew, mąż Ruby. Spojrzał na mnie z ukosa, ale gdy zobaczył moją minę pełną przerażenia, przepuścił w drzwiach, nawet nie pytając o powód wizyty.

— Ruby! — krzyknęłam, zatrzymując się w przedpokoju. Kobieta, mająca ponad czterdzieści lat, wybiegła z sypialni w szlafroku oraz z papilotami na głowie.

— Co się stało? — zapytała przerażona, podchodząc do mnie.

— Sophie… — Tyle wystarczyło. Kobieta minęła mnie bez słowa i pobiegła w stronę mojego mieszkania, a ja zaraz za nią. Matthew również ruszył za nami, nie do końca świadomy tego, co się działo.

Sophie leżała na łóżku w tej samej pozycji. Ruby pochylała się nad nią, co chwilę szepcząc coś niezrozumiałego.

 Podeszłam bliżej łóżka. Dziewczynka była przeraźliwie blada. Poczułam, że w moich oczach zaczynają nabierać się łzy, ale nie dałam im wyjść na zewnątrz. Nie mogłam teraz się załamywać. Nagle wydarzyło się kilka rzeczy na raz. Nie potrafiłam nawet zarejestrować momentu, kiedy Sophie gwałtownie kaszlnęła. Dopiero gdy Ruby odsunęła się od małej blondynki, zauważyłam, iż z jej noska ciurkiem leci krew. Zatkałam usta dłonią, cudem powstrzymując się od szlochu.

— Hermiono, przynieś mi szybko zimną wodę i ręczniki! — krzyknęła Ruby, odwracając się w moją stronę. Pokiwałam głową i wybiegłam z pokoju, szybko napełniając miskę przezroczystą cieczą. Złapałam ręcznik, który był zawieszony z łazience i wróciłam do pokoju. — Matthew, dzwoń na pogotowie, natychmiast.

Ruby pochylała się nad Sophie i zacisnęła skrzydełka nosa u dziewczynki. Krew jednak ciągle się lała, a ja miałam wrażenie, że z mojej córki ulatuje życie. Sąsiad mówił coś przez telefon, rozmawiał z kimś, jednak nie byłam w stanie zrozumieć tego, co mówi. Wpatrywałam się w mój maleńki skarb i wydawało mi się, iż właśnie tracę najważniejszą osobę w moim życiu. Automatycznie podeszłam do łóżka i usiadłam na jego drugim brzegu, nie spuszczając wzroku z Sophie. Nie miałam pojęcia, co zrobić. Miałam wrażenie, że cokolwiek uczynię, będzie to złe i niewłaściwie…

— Sophie… — szepnęłam łamliwym głosem, sięgając po jej rękę i głaszcząc ją powoli. Była przeraźliwie zimna.

Ruby podniosła dziewczynkę do pozycji siedzącej, a ja usiadłam za nią, by ją podtrzymywać. Położyła na karku zimny ręcznik, wciąż uciskając nos Sophie.

Po chwili, która wydawała mi się całą wiecznością, usłyszałam przeraźliwe wycie karetki pogotowia. Wszystko, co działo się w kolejnych chwilach, działo się w zwolnionym tempie. Trzech ratowników wbiegło do pokoju, natychmiast znajdując się przy łóżku. Jeden z nich podniósł bezwładne ciało Sophie, kładąc je na noszach.

— Pani jest matką dziewczynki? — zapytał ratownik. Pokiwałam w odpowiedzi głową, po czym wybiegłam z domu za dwójką lekarzy, niosących nosze z Sophie. Przy wyjściu z domu przytuliłam Ruby i szepnęłam ciche „dziękuję”. Nawet nie zadbałam o zamknięcie drzwi.

Ze swoich mieszkań wychylali się mieszkańcy klatki, sprawdzając, co się dzieje. Wybiegłam z bloku i zauważyłam, że wsadzają nosze z Sophie do ambulansu. Jeden z ratowników pomógł mi wejść i po chwili jechaliśmy w stronę szpitala. Podczas gdy lekarze podłączali moją córkę do kroplówek, ja trzymałam ją za rękę, ani na chwilę nie puszczając. Jedyne, co wiedziałam, to to, że nie dam jej skrzywdzić ani odejść.

Czas w szpitalu strasznie się dłużył. Wskazówka zegara zdawała się ze mnie kpić, poruszając się dwa razy wolniej — przynajmniej właśnie tak mi się wydawało. Chodziłam po korytarzu mijając ludzi, którzy właśnie przeżywali własne tragedie. Niektórzy, tak jak ja, czekali na jakiekolwiek informacje, obgryzając ze stresu paznokcie. Inni, znając już przykre wiadomości, łkali w ramionach bliskich osób. Ja byłam sama. Nie miałam z kim porozmawiać, nie miał mnie kto pocieszyć, powiedzieć kilka słów, które wsparłyby choć trochę na duchu i naprowadziły na chwilę na pozytywne myśli.

Ten dzień miał być idealny! Miałam wstać rano, zjeść razem z Sophie śniadanie, a później z podniesioną głową pokazać się w pracy. Jednak nagle mój misternie ułożony plan zburzył się, niczym domek z piasku. Wszystko obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni, zmieniając wszystko. Starałam się nie myśleć o tym, że nie pojawiłam się w pracy. Pewnie Jack się wściekł. Ale wytłumaczenie, iż Sophie znalazła się w szpitalu, niewiele by dało. Potrząsnęłam głową. Nie powinnam myśleć o pracy, tylko i wyłącznie o mojej maleńkiej córeczce. Kiedy coś zaczęło się dziać z jej zdrowiem, a ja tego nie zauważyłam? Kiedy pojawiły się pierwsze objawy i co, na Boga, jej było?

Właśnie w tym momencie z sali, w której znajdowała się Sophie, wyszła lekarka. Nie miała przekonującej miny. Zauważyła mnie, skinęła lekko głową i od razu ruszyła w moją stronę. Owa pani doktor była kobietą, zajmującą się wszystkich chorobami Sophie od jej urodzenia. Jej kartę zdrowia znała dokładnie na pamięć. Była osobą dość młodą; miała około czterdziestu pięciu lat.

— Może pani już odwiedzić córkę — powiedziała, uśmiechając się. — Chciałabym także poważnie porozmawiać z panią na temat Sophie. — Jej poważna mina wywołała na moim ciele dreszcze, spowodowane strachem, którego nie dało się opisać żadnymi słowami. Westchnęłam i zgodziłam się, kiwając głową. Po chwili odeszłam, zmierzając w stronę sali, w której leżała moja córka.

Otworzyłam bezdźwięcznie drzwi, bojąc się, że nawet ciche skrzypnięcie ją obudzi. Wyglądała na taką małą i bezbronną wśród rozstawionych kroplówek i szpitalnego łóżka, na którym leżała. Jej jasne włosy rozsypane były na całej poduszce. Pociągnęłam nosem, przy okazji starając się nie myśleć o rozmowie, która czekała na mnie po wyjściu z tej sali. Nie ukrywałam tego, że się bałam — drżałam na całym ciele.

Podeszłam do łóżka i przystawiłam sobie krzesło, zaraz na nim siadając. Uśmiechnęłam się przez łzy. Tak długo dzisiejszego dnia powstrzymywałam płacz, aż wreszcie mogłam sobie na to pozwolić. Łudziłam się, iż łzy oczyszczą mnie z bólu i smutku, a stało się jednak zupełnie inaczej. Cicho płakałam, opierając swoje czoło o dłoń Sophie. Dopiero po kilku minutach uspokoiłam się i podniosłam wzrok do góry.

Tak bardzo się bałam… Nie potrafiłam w tej chwili opisać tego uczucia. Bezgraniczny ból został połączony ze zwykłą bezsilnością.

Poprawiłam włoski Sophie, układając je tak, aby nie leżały na całej poduszce. Wytarłam ostatnie łzy i głęboko odetchnęłam.

— Och, Sophie… — szepnęłam. Nie chciałam się ponownie rozklejać, ale w takim momencie było to naprawdę trudne. W najgorszych chwilach człowiek nie umie się podnieść mimo tego że jak bardzo pragnie być silny i twardy. Poczucie winy przyciska jednak tak mocno, aż zaczyna brakować tchu. I nie można nic na to poradzić, pozostaje jedynie pogodzić się z tym coraz bardziej obezwładniającym uczuciem. — Zaraz wrócę, obiecuję.

Zanim wyszłam z pokoju, jeszcze raz zerknęłam na Sophie. Zauważyłam, iż nie ma przy niej Rudolfa — misia. Gdy się obudzi, będzie niezadowolona. Koniecznie musiałam jechać do domu i przywieźć jej maskotkę.

Ruszyłam korytarzem w stronę gabinetu lekarki prowadzącej przypadek Sophie. Po drodze minęłam starszą panią, która szła podtrzymując się lekarza. Uśmiechnęła się ciepło, dodając mi trochę otuchy, jakby mój wyraz twarzy pokazywał już, co przeżywam wewnątrz i jak bardzo potrzebuję wsparcia ze strony innych osób.

Zapukałam do drzwi.

— Proszę! — zawołała pani doktor. Nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Rolety, które były przysłonięte do połowy, nadawały pokojowi nieco tajemniczej atmosfery. Poza tym gabinet był zupełnie normalny. Pod oknem stało biurko, ukryte pod stertą papierów i różnych teczek. Przy ścianie znajdowała się komoda z różnorodnymi książkami lekarskimi. Usiadłam na drewnianym krześle, kładąc swoje dłonie na kolanach. Zerknęłam na stosik wizytówek leżących na biurku — Charlotte Hughes.

— A więc… O czym chciała pani porozmawiać? — spytałam, zakładając zabłąkany kosmyk włosów za ucho.

— Oczywiście o Sophie. Krwotok z nosa udało nam się zatamować, choć straciła naprawdę dużo krwi. Gorączka nadal się utrzymuje, ale zbiliśmy ją trochę antybiotykami podawanymi dożylnie przez kroplówki. Jednak to nie gorączka mnie zmartwiła, a krwotok z nosa i siniaki na udzie. Widziała je pani?

— Zauważyłam je dopiero wczoraj wieczorem, kiedy kładłam ją spać. Miałam zapytać ją, czy o coś się uderzyła, ale postanowiłam zrobić to rano, tyle że nie zdążyłam.

— Otóż… No cóż, siniaki nie są wynikiem uderzenia. Nie zauważyła pani, żeby ostatnimi czasy Sophie była bardziej zmęczona, chodziła wcześniej spać? — zapytała, mrużąc oczy. Zawsze to robiła, kiedy głęboko się nad czymś zastanawiała.

— Owszem, ostatnio była zmęczona, ale nie skarżyła się na żaden ból. Jedynie ostatnio powiedziała, że obudziła się w nocy, ponieważ bolała ją głowa. Może mi pani powiedzieć wreszcie, o co chodzi?

— Siniaki, krwotok, osłabienie i gorączka są jednym z najczęstszych objawów poważnej choroby. Przykro mi, pani Hermiono — powiedziała, ciągle patrząc mi w oczy.

— Może mi pani powiedzieć, co jest Sophie? — krzyknęłam, wstając z krzesła i stając przed biurkiem. Lekarka spuściła wzrok na swoje dłonie, powodując tym samym u mnie nieprzejednany ból. Chciałam, żeby to wszystko okazało się okropnym koszmarem; chciałam w końcu się z niego obudzić.

— Sophie prawdopodobnie ma ostrą białaczkę limfoblastyczną. Zwykle występuje ona u dzieci w wieku pani córki. Badania krwi potwierdziły nasze przypuszczenia. Liczba leukocytów jest znacznie podwyższona, za to neutrofili jest o wiele za mało. W rozmazie wykryliśmy limfoblasty. Żeby jeszcze dodatkowo się upewnić, proponowałabym zrobić biopsję szpiku, dla pewności. Chcę tylko, aby wiedziała pani, że Sophie ma naprawdę złe wyniki. Białaczka limfoblastyczna jest nowotworem złośliwym — być może rozwijał się już od kilku lat, tyle że nie pojawiły się żadne objawy. Teraz za to choroba dała o sobie znać. Naprawdę bardzo mi przykro.

Siedziałam, nieruchomo wpatrując się w punkt na ścianie. Głośno przełknęłam ślinę, czując, że powoli wszystko zaczyna do mnie docierać. Zapomniałam jak się oddycha. Sophie ma białaczkę, moja córka ma białaczkę…

— Chciałabym też pani coś zaproponować — ciągnęła. Upewniła się, że jej słucham i zaczęła mówić dalej. — Oczywiście jest wiele klinik w Europie, które mogą zapewnić fachową opiekę, jednak… w Denver, w Stanach Zjednoczonych, znajduje się jedna z najlepszych klinik onkologicznych na świecie. Tam Sophie zostałaby objęta fachową opieką… Oczywiście nie chcę nic pani narzucać, ponieważ koszty leczenia tam są naprawdę ogromne. Poza tym wiem to stąd, że pracuje tam moja siostra, na stanowisku pielęgniarki.

— Może pani napisać mi jak się nazywa ta klinika? — zapytałam, próbując utrzymać spokojny głos. Głęboko oddychałam, nie dając sobie teraz pozwolić na jakiekolwiek łzy. Jeszcze nie do końca wiedziałam, co się dzieje, musiałam w samotności to wszystko przemyśleć, zacząć układać jakiś plan.

— Oczywiście — powiedziała. Natychmiast sięgnęła po karteczkę i napisała na niej kilka słów. — Wiem, że to jest pytanie bardzo osobiste, więc mam nadzieję, że nie pogniewa się pani na mnie. Czy stać panią na taki wyjazd z córką?

— Nie gniewam się — odparłam automatycznie. W kącikach moich oczu zebrały się już łzy. Musiałam stąd jak najszybciej wyjść.

Miałam świadomość tego, że nie stać mnie na taki wyjazd. Nie miałam odłożonych praktycznie żadnych oszczędności; żyłam od jednej wypłaty do drugiej. Przez głowę przemknęła mi myśl, iż przecież w banku Gringocie w mojej skrytce nadal spoczywają tysiące galeonów, czekające na wydanie.

— Stać mnie na taki wyjazd. Czy… mogę już wyjść? — zapytałam, zaciskając wargi. Lekarka skinęła głową, a ja wybiegłam z gabinetu, zatrzaskując za sobą głośno drzwi. A na korytarzu… Rozpłakałam się jak małe dziecko, czując, że wszystko wymknęło mi się spod kontroli.

Poprzedni | Następny