Rozdział 5

Dzień, w którym została zdiagnozowana choroba Sophie był jednym z najgorszych dni mojego życia. Wolałam walczyć z Voldemortem; codziennie, do końca życia, chodzić do pracy i stawać oko w oko z moim szefem, ale i tak nic nie mogłoby równać się z tym, co czułam w momencie, gdy usłyszałam diagnozę. W jednym momencie wszystkie marzenia i nadzieje zostały zburzone przez ból i cierpienie. Ogromny żal osiadł na dnie serca, przytłoczony przez wszystkie inne złe emocje. Jedyne, czego chciałam to to, by cały ten dzień okazał się zwykłym koszmarem. Byłam jednak świadoma tego, że wszystko działo się naprawdę — obraz bezwładnego ciała Sophie był zbyt prawdziwy, żeby wszystko nagle mogło okazać się snem.

Opierałam się o ścianę na korytarzu. Oddychałam głęboko czując, że moje serce bije dwa razy szybciej niż zwykle. W kącikach moich oczu ciągle gromadziły się łzy, jednak nie pozwolałam im wyjść na zewnątrz. Pragnęłam być oparciem dla Sophie, jednak w takich momentach, jak ten, człowiek nie potrafi utrzymać uczuć na wodzy. Czujesz przerażenie sytuacją w jakiej się znalazłeś i nie wiesz, co ze sobą zrobić. Wiesz, że będziesz walczyć, ale nie masz pojęcia, jak się za to zabrać. Chcesz być silnym, jednak zwyczajnie nie potrafisz. Przytłaczające uczucia są zbyt wielkim ciężarem i nie umiesz ich unieść. Czujesz, że się poddajesz…

Nawet nie miałam pojęcia, jak mam powiedzieć mojej własnej córce, że jest chora. Nie chciałam ukrywać przed nią prawdy — na własnym przykładzie przekonałam się już, iż jest to jedna z najgorszych opcji, jakie tylko można wybrać.

— Proszę pani? Wszystko w porządku? — zapytał nagle nieznajomy głos, wyciągając mnie ze złych myśli. Podniosłam głowę i napotkałam zielone oczy, wpatrujące się we mnie z niepokojem. Przede mną stał starszy mężczyzna, mógł mieć niewiele ponad pięćdziesiąt lat. Dostrzegłam gips na jego prawej nodze; najwyraźniej musiał ją złamać albo przyszedł już na kontrolę po jakimś czasie.

Tak naprawdę nic nie było w porządku. Wszystko zaczęło się walić, a ja nic nie mogłam na to poradzić. Okłamywałam samą siebie, twierdząc, że jakoś dam sobie radę. Dopiero po pewnym czasie miałam się dowiedzieć, iż choroba Sophie była tylko początkiem nieszczęść, które na mnie czekały.

— Tak, wszystko w porządku – odpowiedziałam, przecierając oczy dłońmi.

— Wydaje mi się, że jednak nie. — Mężczyzna usiadł na krześle stojącym pod ścianą, ciągle zerkając na mnie kątem oka.

Nie miałam ochoty z nikim rozmawiać o tym, czego się dowiedziałam kilkanaście minut temu. Sama nie mogłam w to do końca uwierzyć. Nie potrafiłam pojąć, co zrobiłam źle, w którym momencie popełniłam błąd. Czy nie upilnowałam Sophie, kiedy była przeziębiona? A może źle ją ubrałam w pewien deszczowy dzień? Mogłam oskarżać się tak w nieskończoność, ale to i tak nic by nie dało. Sophie była chora, miała białaczkę, a ja nie potrafiłam cofnąć czasu, nawet jeśli bardzo tego pragnęłam.

— Ma pan rację, jednak nie mam ochoty jak na razie z nikim rozmawiać. Dziękuję jednak za troskę — powiedziałam chłodno, odchodząc korytarzem w kierunku sali, w której leżała Sophie. Chciałam, by już się obudziła; mimo że minęło zaledwie kilka godzin, mi już brakowało jej głosu i uśmiechu. Wiedziałam także, że czeka mnie jeszcze poważna rozmowa z lekarką. Musiałam w końcu zacząć racjonalnie myśleć. Teraz nie mogłam pokazać Sophie, iż się martwię. Czekały nas ciężkie chwile.

Otworzyłam cicho drzwi i weszłam od razu do środka. Przez okno nieśmiało wpadały promienie słoneczne. Po porannym deszczu nie było już śladu. Chodniki były już wyschnięte, a ptaki znowu zaczynały śpiewać. Wszystko toczyło się swoim normalnym rytmem, a dla mnie zmieniło się całe życie. Ptaki wydawały się nie grać radosnej melodii jak zwykle, a dziwnie melancholijną, jakby próbowały dopasować się do mojej sytuacji. Drzewa poruszały się lekko, bujane przez podmuchy wiatru.

Moją uwagę odwrócił dźwięk otwieranych drzwi. Odwróciłam się natychmiast w ich stronę i zauważyłam lekarkę — Charlotte. Spoglądała na mnie spod okularów. W końcu zdecydowała się wejść do środka.

— Mogę usiąść? — zapytała. W odpowiedzi pokiwałam twierdząco głową, lekko się uśmiechając. Ten uśmiech był zupełnie nieszczery, więc gdy lekarka odwróciła swój wzrok ode mnie, na moją twarz z powrotem wrócił obojętny wyraz. Przysunęłam sobie drugie krzesło i usiadłam naprzeciw pani doktor.

— Chciała pani o czymś porozmawiać? Przed chwilą byłam u pani w gabinecie — powiedziałam, zakładając zabłąkany loczek, który wydostał się z koka, za ucho.

— Dość szybko wyszła pani z gabinetu, więc uznałam, że przyjdę do pani osobiście. Terapię Sophie naprawdę trzeba już zaczynać. Jej wyniki są naprawdę złe. Teraz jej stan bez leczenia będzie się pogarszał. Przemyślała pani sprawę wyjazdu do Denver?

— Tak, pojadę tam, tyle że nie wiem jak to wszystko ma wyglądać. Jestem zagubiona — wyznałam szczerze, spuszczając wzrok na swoje dłonie. — Muszę odebrać pieniądze z banku, kupić bilet na samolot, załatwić lokum w Denver. Poza tym aby dostać się do tego szpitala muszę zadzwonić, umówić się na wizytę? Co mam robić? — zapytałam łamiącym się głosem. Szybko mrugnęłam oczami pozbywając się łez, czających się w nich. Byłam taka słaba. Nie potrafiłam sobie radzić z własnymi emocjami.

— Najlepiej by było, gdyby zjawiła się pani z Sophie na Izbie Przyjęć w tym szpitalu w Denver. Wtedy zostałaby pani odesłana na odpowiednie piętro, gdzie przydzieliliby pani lekarza. Opłaty, podejrzewam, zostałyby płacone podczas pobytu Sophie. Mieliśmy także robić biopsję szpiku, ale razem z innymi lekarzami uznaliśmy, iż lepiej będzie zrobić ją na miejscu, w Denver. Nie chcemy męczyć małej, ponieważ i ja, i moi koledzy jesteśmy pewni, że tamtejsi doktorzy będą chcieli i tak zrobić powtórnie badania.

Pokiwałam twierdząco głową, przyjmując te wiadomości do siebie. Dopiero teraz doszło do mnie, że Sophie jest naprawdę chora, a ja muszę działać. Musiałam coś robić, by ją uratować i nie pozwolić odejść. Była zbyt mała, żeby niepotrzebnie cierpieć. Wszystko wydawało mi się pieprzonym teatrem, a ja musiałam odgrywać główną rolę wbrew sobie. Przeklinałam reżysera, którym był Bóg. Czemu wystawiał mnie na tak ciężką próbę? W sercu wiedziałam, że był to dopiero początek, a przede mną i Sophie była jeszcze bardzo długa i ciężka droga, usłana ślepymi zaułkami i wybojami.

— Dobrze — odpowiedziałam bez zająknięcia.

— Jeśli chce pani pozałatwiać jakieś sprawy na mieście, może pani zostawić Sophie. Będzie pod dobrą opieką, nic się jej nie stanie. — Pokiwałam twierdząco głową. Lekarka wstała z krzesła, odstawiła je pod ścianę i ruszyła w stronę drzwi. Zanim jednak wyszła, zatrzymała się i ponownie odwróciła w moją stronę. — Mam jeszcze jedno pytanie. Czy mogłabym pojechać z panią do Denver? Oczywiście bilet kupię sama. Po prostu chciałabym odwiedzić siostrę, która pracuje właśnie w tym szpitalu, do którego udaje się pani z córką. Przy okazji byłabym blisko, gdyby coś stało się Sophie podczas podróży. Jeśli będzie chciała pani jechać sama, zrozumiem.

— Oczywiście, może pani z nami jechać — wyjąkałam. Kobieta w odpowiedzi pokiwała twierdząco głową, uśmiechnęła się i wyszła z pokoju, zostawiając mnie samą z głową pełną myśli.

Wstałam z krzesła i podeszłam do okna. Musiałam wszystko załatwić, ale też zostawić moją małą córeczkę samą w szpitalu. Nie chciałam tego robić. Pragnęłam przy niej siedzieć, trzymać za rączkę i czekać, aż się wybudzi i będę ją mogła stąd zabrać… do kolejnego szpitala.

— Mamusiu? — Usłyszałam cichy głosik Sophie. Gwałtownie odwróciłam się w jej stronę, a na moich ustach po raz pierwszy od jakiegoś czasu zagościł lekki, ale szczery, uśmiech. — Nie ma ze mną Rudolfa — powiedziała smutno. Mogłam się tego spodziewać; obudziła się i martwi się, ponieważ nie ma przy niej ukochanego misia.

— Zapomniałam go zabrać, skarbie — powiedziałam i usiadłam na krześle obok łóżka. — Jak się czujesz?

— Dobrze, mamo. Kiedy stąd wyjdziemy? Chciałabym iść do przedszkola i przeprosić Oskara… Chyba nie powinnam go kopać.

— Myślę, że Oskar wie, że popełnił błąd tak mówiąc. Powinniście się przeprosić nawzajem — odparłam. Jak miałam powiedzieć Sophie, że jest chora? Jak miałam to wytłumaczyć czteroletniej dziewczynce, która dopiero co zaczęła poznawać świat? — Wiesz, Sophie… Musimy zrobić sobie wycieczkę na inny kontynent, do innego miasta.

— Po co? — zapytała, przerywając mi zanim zdążyłam cokolwiek jeszcze powiedzieć.

— Pojedziemy tam do szpitala, żeby specjalni lekarze wyleczyli cię z choroby — wyjaśniłam, łapiąc dziewczynkę za dłoń. — Rano miałaś gorączkę i przyjechała karetka pogotowia, która zabrała cię do szpitala. Pani doktor powiedziała, że musimy jechać do takiej kliniki, gdzie podadzą ci specjalne leki, żebyś wyzdrowiała. — Uśmiechnęłam się lekko. Sama nie wierzyłam w to co mówię. — Przy okazji zwiedzimy trochę świata i wrócimy do domu szybciej niż się spodziewasz.

Mina Sophie nieco zrzedła. Spuściła wzrok na swoje dłonie i zaczęła się bawić rogiem kołdry.

— To dlatego rano leciała mi krewka z nosa? Bo jestem chora? — zapytała cichym głosem.

— Tak — odpowiedziałam łamiącym głosem. Była taka mała, a tak mądra jak na swój wiek.

— I lekarze w tamtym szpitalu zabiorą ode mnie tą chorobę?

— Na pewno będą się starać.

— Dobrze, mamo — powiedziała, podnosząc na mniewzrok. Uśmiechnęła się lekko, a ja wstałam z krzesła i usiadłam na brzegu łóżka, przytulając mój mały skarb. Poczułam, że Sophie odpręża się w moich ramionach. Wydawało mi się przez tą krótką chwilę, iż wszystkie problemy odleciały daleko, czając się jednak w pobliżu, by w dobrym momencie zaatakować. Przez ten jeden moment nie przejmowałam się niczym; ważne było jedynie to, że trzymałam Sophie w rękach, a ona przytulała się do mnie z całych sił, jakby się bała, iż za chwilę mogę zniknąć.

— Będziesz musiała chwilkę sama zostać, bo ja muszę załatwić kilka spraw — powiedziałam, całując dziewczynkę w czoło. Widząc jej nieco przerażoną minę, od razu dodałam: — Nie masz się czego bać. Jesteś tutaj bezpieczna i absolutnie nic ci nie grozi. Wszystko załatwię, po czym szybko wrócę z powrotem. Jesteś bardzo odważną dziewczynką, Sophie. — Uśmiechnęłam się, by dodać dziewczynce nieco odwagi.

— Dobra — burknęła, a ja zaśmiałam się. Wracała moja Sophie. — Tylko szybko, okej?

— Okej, okej. — Przytaknęłam i wstałam z łóżka, poprawiając przy okazji pościel Sophie. Ruszyłam do drzwi i nim się wyszłam z pokoju, obejrzałam się jeszcze raz za siebie. Mała blondynka przekręciła się na bok, po czym przymknęła oczy. Cicho zamknęłam za sobą drzwi i już po chwili biegłam w kierunku wyjścia ze szpitala.

Ulice Londynu przemierzałam cały czas biegnąc. Nie pozwoliłam sobie na choćby chwilowy odpoczynek; nawet nie zatrzymałam się na przystanku, by sprawdzić, czy jest jakiś autobus na osiedle, na którym mieszkam. Nie miałam samochodu. Nie potrzebowałam go, chociaż czasami było trudno. Wolałam chodzić — tylko, gdy byłam spóźniona biegłam na autobus. A właśnie w tej chwili przydałoby mi się auto. Kilka minut i byłabym w domu.

Po pewnym momencie złapałam kolkę, jednak nie zatrzymałam się. Ciągle biegłam przed siebie, trącając przechodzących obok przechodniów. Odwracali się za mną, przyglądając się z ciekawością. Nikt nie wiedział, że przeżywam moją własną tragedię: oni byli radośni i weseli, cieszyli się swoim życiem, nie przejmując się niczym innym, oprócz własnego nosa. Ludzie byli i zawsze będą egoistami. Taka jest nasza natura. Każdy patrzy jedynie na siebie i na to, czy nie ma żadnych problemów. Nikt nie przejmuje się drugim człowiekiem, gdy ten jest potrzebujący.

Wbiegłam na klatkę schodową, o mało nie przewracając się o próg. Zaklęłam cicho pod nosem. Schody pokonałam w kilka sekund i już po chwili stałam pod drzwiami mojego mieszkania. Swoje dłonie od razu skierowałam w stronę kieszeni spodni, ale dopiero po chwili zorientowałam się, że wychodząc z domu nie zamknęłam nawet za sobą drzwi. Westchnęłam ciężko pod nosem. Jeszcze mi brakowało tego, by ktoś się włamał do mieszkania.

Wyciągnęłam przed siebie dłoń i nacisnęłam klamkę. Drzwi otworzyły się na oścież. Ostrożnie postawiłam pierwszy krok, przechodząc tym samym przez próg mojego domu. Rozejrzałam się niepewnie wokół siebie. Nie chciałam tego przyznać, ale trochę się bałam. W moim umyśle nagle zaświtała myśl — gdzie podziała się ta odważna, uparta Gryfonka, która nie bała się niczego i była w stanie zrobić wszystko dla dobra swoich przyjaciół? Gdzie zniknęła tamta dziewczyna? Odpowiedź nasunęła się sama i nawet nie miałam sił jej kwestionować. Tamta Gryfonka umarła wraz z gorzkimi słowami, wypowiedzianymi przez własną matkę. Gwałtownie wyprostowałam się i zmrużyłam oczy. Teraz dziewczyna, którą byłam pięć lat temu, miała obudzić się z głębokiego snu. Z większą odwagą ostrożnie postawiłam kolejny krok, a za nim następne. Zaglądałam do każdego pomieszczenia po kolei, uważając, by nie narobić zbyt wiele hałasu. Wreszcie, gdy myślałam, że nikogo w domu nie ma, usłyszałam dźwięk dochodzący z salonu. Zmarszczyłam brwi i powoli ruszyłam w jego stronę, jednocześnie pilnując, żeby panele pod moimi nogami nie zaskrzypiały. Serce waliło mi jak szalone, a w krwi buzowała adrenalina. 

— Ruby? — powiedziałam z niedowierzaniem, wychylając się zza drzwi. Kobieta odwróciła się natychmiast w moją stronę, gdy usłyszała dźwięk mojego głosu. — Co ty tu robisz?

— Ktoś musiał pilnować mieszkania… Nawet nie mogłam znaleźć kluczy — odparła zupełnie bezradnie, siadając na kanapie.

— Ale przecież dzisiaj miałaś dyżur w szpitalu…

— Hermiono, nie zostawiłabym pustego mieszkania. Jeszcze tego brakowało, żeby ktoś wszedł i cię okradł. Powiesz mi co z Sophie, czy nie chcesz o tym rozmawiać?

Odetchnęłam głęboko z ulgą, wypuszczając z siebie powietrze. Podeszłam do kanapy i usiadłam na niej, obok Ruby. Kobieta przechyliła głowę w moją stronę i wpatrywała się we mnie z troską.

— Dziękuję – powiedziałam. Tyle razy ta kobieta ratowała mnie z opresji i nigdy nie miała o to do mnie żadnych pretensji. Nie raz musiałam zostawiać u niej Sophie, gdy szef kazał nagle zjawić mi się w pracy. Nie potrafiłam wyrazić mojej wdzięczności za to, że wspierała mnie i ciągle była gdzieś obok, gotowa pomóc w dosłownie każdej chwili. Była na każdą prośbę, na każde zawołanie. Nigdy mnie nie zawiodła i to ona była mi najbliższą osobą. Dzięki niej po porodzie dałam sobie radę i wiedziałam, że będę jej za to wdzięczna do końca życia.

— Nie ma za co, Hermiono.

— Właśnie jest za co! — powiedziałam nagle głośniej, wstając z kanapy i przechodząc do okna. — Zawsze mi pomagasz, a ja nie jestem w stanie za to nic ci ofiarować, oprócz mojej zwykłej wdzięczności.

— To nie jest tylko zwykła wdzięczność. To jest wszystko, co tylko mogłaś mi ofiarować. Więcej mi nie potrzeba — powiedziała Ruby, podnosząc się i stając naprzeciwko mnie. Złapała moje dłonie i uśmiechnęła się lekko. — Widok radosnych twarzy twojej i Sophie jest wart największych pieniędzy świata.

Na moich ustach pojawił się nikły uśmiech. Po chwili Ruby przytuliła mnie, a ja od razu odwzajemniłam uścisk. Dzisiejszego dnia właśnie tego potrzebowałam.

— Sophie ma białaczkę — wyszeptałam. Kobieta lekko zesztywniała i odsunęła się ode mnie, wpatrując się w moją twarz z niedowierzaniem.

— O mój Boże… Czy to pewne?

— Wszystkie wyniki i objawy na to wskazują. Lekarka poleciła mi szpital w Denver, w którym zajmują się leczeniem białaczki.

— Ale… — przerwała mi Ruby. — Przecież w Europie jest wiele klinik onkologicznych. Równie dobrze można zacząć leczenie na miejscu, nie wyjeżdżając na drugi koniec świata.

— Ale to w Denver jest jedna z najlepszych klinik onkologicznych na świecie. Ruby, dla Sophie jestem w stanie zrobić wszystko i choćbym miała poruszyć niebo i ziemię, pojadę tam, żeby ją wyleczyli.

— Dobrze. — Westchnęła. — Masz pieniądze na wyjazd? — zapytała, po czym odsunęła się ode mnie i z powrotem usiadła na kanapie. Przeczesałam dłonią włosy i odwróciłam się w stronę okna. Oparłam czoło o zimną szybę.

— Mam. Muszę tylko pojechać do banku i je odebrać. Poradzę sobie. Gdybym potrzebowała pomocy, zadzwonię, obiecuję.

— A kiedy wyjeżdżasz?

— Gdy tylko Sophie będzie mogła wyjść ze szpitala. Wybudziła się zaraz przed moim wyjściem i oczywiście zaraz się zapytała o Rudolfa. Wydaje mi się, iż czuje się już lepiej — powiedziałam. — Muszę zacząć się pakować. Obiecałam Sophie, że szybko wrócę do szpitala.

— Dobrze, Hermiono. — Ruby wstała z kanapy i ruszyła w kierunku drzwi. W połowie drogi zatrzymała się jednak i odwróciła się w moją stronę. — Obiecaj, że będziesz dzwonić i nas informować. Wszystko będzie dobrze. Poradzicie sobie.

— Okej — szepnęłam. Kobieta skinęła głową i wyszła z mieszkania. Zostawiła mnie samą, ale byłam jej za to wdzięczna. Potrzebowałam teraz chwili samotności. Musiałam poukładać wszystkie myśli, które kłębiły się w mojej głowie od samego wyjścia ze szpitala.

Czekało na mnie nowe życie. Tego  dnia miała się zacząć walka z chorobą Sophie, a ja miałam zrobić wszystko, co w mojej mocy, by moja córka wyzdrowiała. Nie mogłam pojąć tego, że wszystko tak nagle się zmieniło. Nikt mnie nie ostrzegł; byłam nieprzygotowana na takie wydarzenia.

Pokręciłam z rozdrażnieniem głową. Teraz jednak musiałam się choć trochę pospieszyć. Miałam bardzo dużo do zrobienia, a zbyt mało czasu.

Ruszyłam w stronę mojej sypialni i wyjęłam spod łóżka dwie duże walizki. Następnie otworzyłam szafę na oścież i zaczęłam wyrzucać z niej wszystkie moje ubrania. Wkładałam je do torby, nawet nie trudząc się, by je odpowiednio ułożyć. Bieliznę wyciągnęłam z szuflady. Odsunęłam jedną z kieszeni walizki i zaczęłam wkładać do niej wyjęte przed chwilą biustonosze i figi. Jednak po pewnym czasie przestałam wykonywać tą czynność, ponieważ wyczułam coś sztywnego, co uniemożliwiło dalsze wkładanie bielizny do przegródki. Sięgnęłam dłonią do kieszeni i wyciągnęłam ową rzecz, która przeszkodziła mi w dalszym pakowaniu. Moim oczom ukazała się różdżka — rozpoznałam ją natychmiast. Długość 10 i ¾ cala, wykonana z winorośli. Gdy ją dotknęłam, przez moje ciało przeszedł dziwny, ciepły prąd. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem. Magiczny patyk schowałam do kieszeni spodni. Już zapomniałam jak to dobrze jest mieć przy sobie różdżkę. Czy to nie dziwne? Wydobyłam z torby różdżkę dopiero wtedy, gdy moja córka zachorowała. Gdyby wszystko było z nią w porządku pewnie nadal by tam leżała, dalej nietknięta.

Dokończyłam pakowanie swojej walizki i zasunęłam ją. Do rąk wzięłam drugą torbę, po czym przeszłam do pokoju Sophie, aby zapakować jej ubrania. Postanowiłam nie zabierać ze sobą zbyt dużo rzeczy; w razie przedłużonego pobytu w Denver zakupię ubrania właśnie tam. Jeśli miałam wypłacać pieniądze z Gringotta, wypłacę je wszystkie.

Zapakowane walizki postawiłam w przedpokoju. Po drodze weszłam jeszcze do kuchni. Jedzenie z lodówki wrzuciłam do jednej torby, by zostawić je przed blokiem. Nie chciałam żeby coś się zepsuło podczas naszej nieobecności. Minutę później nie było mnie już w domu.

Do centrum Londynu była długa droga. Postanowiłam więc jechać metrem — sądziłam, że tak będzie najszybciej. Na nos wsunęłam ciemne okulary, które zawsze nosiłam w kieszeni płaszczu. Od pięciu lat byłam poszukiwana w magicznej części Londynu, a nie chciałam, by teraz ktokolwiek mnie rozpoznał. Gobliny nie zdradzą mojej osobowości, nawet jeśli miałyby w tym swój ukryty interes.

Tak jak chciałam, wysiadłam na stacji w samym centrum Londynu. Ludzie przepychali się, szybko chcąc dotrzeć do swojego celu. Kilka razy oberwałam z łokcia. Odnotowałam myśl, by nigdy nie brać do metra ze sobą Sophie w godzinach szczytu. W kieszeni spodni wymacałam różdżkę i od razu poczułam się pewniej.

Wjechałam na górę ruchomymi schodami i od razu wyszłam na ruchliwą ulicę. Ruszyłam przed siebie razem z innymi przechodniami. Schowałam dłonie w kieszenie płaszczu i schyliłam lekko głowę. Po pewnym czasie skręciłam w mniej zatłoczoną uliczkę. Domy stawały się mniejsze i skromniejsze, niż te, które znajdowały się w centrum.

W końcu zobaczyłam budynek, do którego od początku zmierzałam — Dziurawy Kocioł. Mały, obskurny pub zdawał się w niczym nie zmienić od pięciu lat. Ściany nadal były obdrapane i budynek raczej odpychał od siebie przechodniów, niż ich przyciągał. Przeczesałam włosy dłonią i pchnęłam drzwi, wchodząc do środka. W pomieszczeniu było dość dużo ludzi. Czarodzieje siedzieli przy stolikach i popijali mocne napoje ze swoich kieliszków czy szklanek. W kątach siedziały staruszki, powoli sącząc coś z małych filiżanek. Rozmawiały szeptem; pewnie Prorok Codzienny dostarczył im nowych plotek do gawędzenia na najbliższe dni. Przy barze siedział starszy mężczyzna, który zagadywał kelnera, a dokładniej Toma. On sam zdawał się nie być zainteresowany rozmową.

Szybko przeszłam na zaplecze i weszłam tylnym wyjściem do małego pomieszczenia, gdzie stał kosz na śmieci i doniczka ze zwiędniętym kwiatkiem. Czarodzieje zachowywali się zupełnie tak, jakby mnie zauważyli. Cieszyłam się z takiego obrotu spraw. Nie potrzebowałam zbędnego zamieszania moją osobą.

Wyjęłam z kieszeni spodni różdżkę i skierowałam ją w stronę ceglanego muru. Idealnie pamiętałam jak otworzyć przejście na ulicę Pokątną — trzy do góry, dwie w bok. Zastukałam różdżką w odpowiednie cegły, po czym odczekałam chwilę. Po kilku sekundach jedna z cegieł, w które stukałam, zaczęła drgać, następnie przekręciła się i moim oczom ukazała się mała dziura. Po niej zaczęły drgać kolejne cegły, a otwór robił się coraz większy i większy. W końcu stanęłam w przejściu, prowadzącym na główną ulicę. Nie było na niej zbyt dużego ruchu; w końcu wrzesień zaczął się już dwa tygodnie temu, więc uczniowie wyjeżdżający do Hogwartu załatwili tutaj wszystkie sprawy przed rozpoczęciem nowego roku.

 Ruszyłam przed siebie. Minęłam sklep z kociołkami, w którym można było znaleźć ich wszystkie rodzaje; począwszy od miedzianych, na złotych kończąc. Apteka, sklep z szatami na każdą okazję, sklep z sowami, księgarnia… To wszystko zdawało się tu nie zmieniać, zupełnie tak, jakby czas w tym miejscu zatrzymał się. Patrzyłam rozmarzonym wzrokiem na wszystkie witryny sklepów — na chwilę zapomniałam się i przestałam myśleć o chorobie Sophie. Poczułam się zupełnie tak, jakbym to ja miała wrócić na kolejny rok nauki w Hogwarcie i teraz miała kupować pergaminy, szaty, pióra… Jednak po chwili przyszło orzeźwienie, przyszłam tutaj w konkretnym celu. Miałam wypłacić pieniądze z Gringotta, a nie wracać wspomnieniami do poprzednich lat, kiedy moje życie wyglądało zupełnie inaczej.

Po przejściu kilku metrów zauważyłam wysoki budynek, zupełnie odróżniający się od pozostałych. Zaczęłam wchodzić po kamiennych stopniach. Przy drzwiach stał goblin, pilnujący wejścia. Skinęłam mu głową, ówcześnie zdejmując okulary. W odpowiedzi ukłonił się i przepuścił mnie do pomieszczenia. Po wejściu do środka znalazłam się w ogromnej sali. Na wysokich stołkach, za ogromnymi stołami siedziały dziesiątki goblinów. Niektóre zajmowały się przeliczaniem pieniędzy, a inne uzupełniały coś w wielkich księgach. Szybkim krokiem podeszłam do jednego z goblinów, który właśnie ważył rubiny.

— Dzień dobry. — Goblin podniósł swój wzrok na moją osobę i skinął głową na przywitanie. — Chciałabym wypłacić pieniądze z mojej skrytki.

— Imię i nazwisko — zaskrzeczał goblin.

— Hermiona Granger — powiedziałam cicho, rozglądając się lekko na boki. Nie było dużo ludzi w Sali, więc nie przejmowałam się tym, że ktoś może mnie rozpoznać. — Tutaj mam klucz do mojej skrytki — dodałam, kładąc przed goblinem mały, srebrny kluczyk. Stworzenie wzięło przedmiot do ręki i zaczęło je oglądać z każdej strony, marszcząc przy tym nos. W końcu podniósł swoje spojrzenie na mnie, po czym skinął głową na znak, iż wszystko jest w porządku.

— Za chwilę jeden z goblinów zaprowadzi szanowną panią do pani krypty. — Jak na zawołanie pojawił się przy mnie kolejny osobnik. Powiedział w moim kierunku ciche „dzień dobry” i ruszył w kierunku ścian, w której znajdowało się mnóstwo drzwi.

Poszłam za nim. Goblin otworzył przede mną jedno z wejść i przepuścił do środka. Nic tutaj się nie zmieniło; znaleźliśmy się w kamiennym, wąskim korytarzu. Mały, górniczy wózek już na nas czekał. Weszłam do środka, kiedy goblin zapalał naftową lampkę. Po chwili jechaliśmy już krętymi korytarzami.

W końcu wózek zatrzymał się przed moją skrytką. Wysiadłam z pojazdu, a zaraz za mną goblin, nadal trzymając w swoich rękach lampę.

— Kluczyk proszę — zaskrzeczał.

Podałam mu przedmiot, a on wziął go i od razu otworzył kryptę. Moim oczom ukazały się stosy złotych monet. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem i zdjęłam z ramienia torebkę. Rzuciłam na nią niewykrywalne zaklęcie zmniejszająco-zwiększające. Kątem oka zerknęłam na goblina, stojącego nieruchomo i wpatrującego się w ścianę. Zaczęłam zgarniać monety do torebki. Stosik galeonów coraz bardziej się zmniejszał. Postanowiłam jednak zostawić w krypcie trochę pieniędzy na wszelki wypadek. Odwróciłam się, po czym skinęłam głową goblinowi na znak, że skończyłam już wybierać monety.

Wsiadłam do wózka, a goblin za mną. Pędziliśmy korytarzami, a zimne powietrze uderzało mnie w twarz. Objęłam się ramionami, by nieco się ogrzać. Po kilku minutach pojazd zatrzymał się w miejscu. Zrobiło mi się niedobrze, ale udało mi się powstrzymać odruch wymiotny. Goblin otworzył drzwiczki i wypuścił mnie pierwszą z pojazdu.

— Dziękuję — powiedziałam.

Pchnęłam drewniane drzwi, po czym wyszłam na zewnątrz, do głównej sali. Rozejrzałam się wokół siebie i ruszyłam w stronę stolika, gdzie zajmowali się wymienianiem galeonów na mugolskie pieniądze. Z kieszeni płaszczu wygrzebałam przyciemniane okulary, po czym wsunęłam je na nos.

— Chciałam wymienić pieniądze. — Mężczyzna w odpowiedzi skinął głową.

— Jaką kwotę?

Otworzyłam torebkę i wysypałam jej zawartość na stół, zajmując całą jego powierzchnię. Mężczyzna zdjął okulary, po czym przetarł oczy ze zdziwienia. Bez słowa zaczął liczyć pieniądze. Układał je na stole w stosiki, co chwilę notując coś w wielkiej księdze. Minęło dość dużo czasu, kiedy wreszcie podniósł na mnie swój wzrok i skinął głową, by oznajmić, że już skończył liczenie.

— Proszę podpisać — powiedział, podając mi księgę, w której wcześniej coś notował.

Spojrzałam na niego spod okularów, zdjęłam je i szybko złożyłam podpis na kartce. On w tym czasie zaczął wymieniać galeony na funty. Zdawało mi się, że ciągle na mnie zerkał. W końcu skończył swoją pracę i włożył banknoty do dużej reklamówki. Podał mi torebkę, a ja od razu włożyłam ją do mojego woreczka. Tylko ja mogłam wyjąć z niego całą zawartość, więc nie bałam się, iż ktoś może mi ukraść torebkę.

— Dziękuję. — Uśmiechnęłam się lekko. Z powrotem założyłam okulary i odeszłam od stolika. Przy wyjściu goblin skinął w moją stronę głową. Zeszłam po kamiennych schodach. Ludzi na ulicy było już o wiele więcej. Podejrzewałam, że w Gringocie zeszło mi dłużej, niż się tego spodziewałam. Rozejrzałam się dookoła; sama nie wiedziałam, jaki był w tym cel. Być może myślałam, iż zobaczę kogoś znajomego.

Zerknęłam na zegarek, który znajdował się na mojej ręce. Dochodziła już godzina trzecia po południu. Nie mogłam uwierzyć, że tak długo mi zeszło, a ja nawet tego nie dostrzegłam. Ruszyłam środkiem uliczki, po drodze potrącając przez przypadek jakąś nieznaną kobietę. Ciągle rozglądałam się — chciałam zapamiętać wygląd wszystkich sklepów, bo w końcu nie wiedziałam, czy będzie mi dane jeszcze tutaj się znaleźć. Przy wyjściu z ulicy Pokątnej usłyszałam ciche pyknięcie. Szybko odwróciłam się za siebie, jednak niczego nie dostrzegłam. Zagryzłam wargę. Pewnie coś mi się przewidziało.

Drogę powrotną pokonałam tą samą trasą, którą udało mi się przybyć. Metro o tej godzinie było jeszcze bardziej zapełnione, niż wcześniej. Usiadłam na drewnianych siedzeniach, między starszym mężczyzną a kobietą z małym dzieckiem. Po kilkunastu minutach byłam już na miejscu. Przede mną był jeszcze jeden cel — musiałam udać się do pracy i poprosić o urlop, nawet bezpłatny. Złapałam pierwszą taksówkę, po czym ruszyliśmy uliczkami, nie unikając korków.

— Ile płacę? — zapytałam, gdy samochód wreszcie się zatrzymał.

— Dziesięć dolarów.

Wyjęłam z torebki potrzebne banknoty i podałam je mężczyźnie. Wysiadłam z pojazdu, zamykając za sobą drzwi. Samochód odjechał; pozostawił za sobą jedynie ślady opon na jezdni. Odwróciłam się w stronę znajomego budynku. Głośno westchnęłam. Czekała mnie długa i ciężka rozmowa, a ja nie miałam pojęcia, czy jej podołam. Weszłam po kilku schodkach, otworzyłam drzwi kancelarii i już po chwili stałam w środku pomieszczenia. Poczułam charakterystyczny zapach parzonej kawy; w tym miejscu ta czarna, dla wielu zbawienna substancja była robiona dość często, w końcu praca prawnika była dość ciężka. Moi koledzy niejednokrotnie musieli poświęcać całe noce dla dobra jakiejś sprawy, którą właśnie prowadzili.

— Hermiono? — Usłyszałam znajomy głos. Odwróciłam się w stronę, z której pochodził. W drzwiach do kuchni stała Emily, spoglądając na mnie spod swoich prostokątnych okularów. — Czemu nie przyszłaś rano do pracy? Coś się stało z Sophie?

— Tak… — powiedziałam, siadając na krześle. — Sophie jest chora i muszę z nią wyjechać. Jack jest w swoim gabinecie?

— Jest, jest. Niedawno wyszedł od niego klient.

— Życz mi szczęścia.

— Życzę ci szczęścia, bo będzie bardzo potrzebne. Jak wyjdziesz z jego gabinetu, wstąp do mnie, to porozmawiamy jeszcze chwilę. — W odpowiedzi skinęłam głową. Emily uśmiechnęła się do mnie, usiłując dodać mi nieco odwagi. Cicho odchrząknęłam, po czym skierowałam się w kierunku gabinetu Davisa. Zapukałam dwa razy w drzwi, a gdy usłyszałam charakterystyczne „Wejść”, nacisnęłam klamkę i otworzyłam drewniane wejście.

Jack siedział na obrotowym fotelu i palił papierosa. Przeglądał dokumenty, zaciągając się co chwilę dymem papierosowym. Kiedy weszłam do środka uniósł swój wzrok, spoglądając na mnie. Zmrużył oczy, po czym uśmiechnął się ironicznie.

— Pani Hermiona Granger postanowiła jednak zawitać do pracy? Nie szczędziło cię do zbyt wiele wysiłku?

— Jack, moja córka rano zachorowała. Miała wysoką gorączkę i leciała jej krew z nosa. Zabrało ją pogotowie. Nie mogłam przyjść do pracy – wytłumaczyłam, głośno przełykając ślinę.

— To straszne! — krzyknął teatralnie, odkładając dokumenty, które jeszcze chwilę temu przeglądał, na biurko. — Mam nadzieję, że jutro normalnie pojawisz się w pracy. Będziesz siedziała do samego wieczora, powiedzmy, że za karę.

— Nie mogę. Przyszłam prosić o urlop, ponieważ muszę wyjechać z Sophie do Denver. Nawet nie musi to być urlop płatny.

— Nie musi? A kto powiedział, iż ja ci ten urlop dam?

— Jack, zrozum… Sophie ma białaczkę, muszę jechać do Denver, żeby tam ją uleczyli — powiedziałam, zaciskając zęby.

— Jest mi naprawdę przykro, ale nie dam ci wolnego. Zbyt często pozwalałem ci na nie przychodzenie do pracy, żebyś ty teraz sobie wyjeżdżała na wakacje…

W moim sercu zapłonęła maleńka iskierka, która z każdym kolejnym wypowiadanym słowem przez mężczyznę zaczęła coraz bardziej się żarzyć. Zacisnęłam wargi i stanęłam naprzeciwko biurka Davisa, opierając swoje dłonie o drewniany blat.

— Jesteś bezdusznym, egoistycznym człowiekiem, Jack. Martwisz się jedynie o siebie i czubek własnego nosa. Jeśli coś nie jest po Twojej myśli, wściekasz się i nie spoczniesz, dopóki nie dostaniesz tego, czego chcesz. Patrzysz na wszystkich z góry, osądzając po jednym spojrzeniu. Moja córka ma białaczkę, do cholery! — wrzasnęłam, zrzucając papiery z biurka mężczyzny. Patrzył na mnie oszołomiony, niedowierzając. — Wiesz dlaczego tutaj pracowałam? Bo myślałam, że gdzieś daleko, w głębi twojego serca, jest dobro, bez względu na to, ile krzywdy wyrządzasz innym ludziom. Ale pracowałam tu także dlatego, ponieważ to jedynie ta praca była moim jedynym utrzymaniem. Tyle razy musiałam cię o coś prosić, błagać… Robiłam to wszystko dla mojej córki, bylebyś mnie nie zwolnił. A w twoich oczach i tak zawsze widziałam zwykłą pogardę i niechęć do mojej osoby. Zwalniam się. Wypowiedzenie wyślę pocztą — zakończyłam oschle. Zanim wyszłam z pokoju i zatrzasnęłam głośno za sobą drzwi, zdążyłam jeszcze uchwycić  pełnie zdziwienia spojrzenie Jacka.

Zapiekły mnie oczy — były pełne łez. Nie bólu, ale zwykłej złości. Emily spoglądała na mnie zszokowana; byłam pewna, iż usłyszała każde moje słowo, jako że praktycznie krzyczałam. Dostarczyłam pracownikom plotek na następny tydzień.

Emily podeszła, po czym od razu mnie przytuliła. Przez chwilę stałyśmy w bezruchu, zanim zorientowałyśmy się, że ze swoich gabinetów wyszło kilka osób. Wszyscy zaczęli mnie ściskać i życzyć szczęścia. Miałam do każdego pisać oraz powiadamiać, co się u mnie działo. Uśmiechnęłam się lekko do każdego z osoba. Wiedziałam, iż będzie mi tej pracy brakować, nie ze względu na Jacka, ale ze względu na osoby, które tutaj poznałam.

Po niecałej godzinie byłam już w szpitalu. W ciągu drogi do szpitala zadzwoniłam na lotnisko, by zarezerwować bilety do Denver. Lot miał odbyć się kolejnego dnia o siódmej wieczorem.

Pani doktor poinformowała mnie, że stan Sophie na chwilę obecną został ustabilizowany. Ostrzegła mnie jednak, iż to przejściowe — białaczka ciągle miała dawać o sobie znak, a ja później przekonywałam się o tym. Zostałam z Sophie na noc w szpitalu. Zasnęłam na plastikowym krześle. Z rana otrzymałyśmy wypis, lecz zanim wróciłyśmy do domu, umówiłam się z lekarką — Charlotte — o której będziemy wyjeżdżać. Miała lecieć tym samym samolotem, co ja. W głębi ducha cieszyłam się, że z nami jedzie.

— Mamo! – Sophie szturchnęła mnie w ramię, kiedy zaczęłam przysypiać na krześle. – Spakowałaś Rudolfa?

— Tak, mam go gdzieś tutaj… — powiedziałam, zdejmując torebkę z ramienia i zaczynając w niej szukać pluszowego misia. Po chwili Rudolf znajdował się już w ramionach małej blondynki.

— Mamo, leciałaś kiedyś samolotem?

— Nie, kochanie. Nie jesteś zmęczona? A może chciałabyś się napić wody albo coś zjeść?

Sophie westchnęła pod nosem, mrużąc lekko oczy. Przytuliła do siebie jeszcze bardziej Rudolfa i wstała z krzesła.

— Przed chwilą o to pytałaś. A nie boisz się lecieć samolotem? Ja się trochę boję, ale będzie ze mną Rudolf, to pewnie nic mi się nie stanie, prawda?

— Tak, prawda, prawda — odparłam, ziewając.

Do naszego lotu zostało jeszcze dwadzieścia minut, a pani doktor jak nie było, tak nadal jej nie było. Bałam się, że może zrezygnowała, ale kiedy zauważyłam kobietę, biegnącą w naszą stronę, obawy zniknęły.

— Przepraszam za spóźnienie, odprawa się przedłużyła! Musieli przeszukiwać jakiegoś mężczyznę, bo ilekroć przechodzić przez bramkę, ta ciągle piszczała. W końcu się okazało, iż miał doczepioną do nogawki spodni metalową tabliczkę — wytłumaczyła, siadając na krześle obok mnie. — Nie wywoływali jeszcze naszego lotu?

— Pewnie za chwilę…

— Samolot do Denver odlatuje za dziesięć minut. Pasażerowie tego lotu proszeni są o udanie się w stronę odpowiednich bramek i okazanie karty pokładowej. Życzę przyjemnego lotu —  zakomunikował kobiety głos. Zaśmiałam się cicho pod nosem, a Sophie spojrzała się na mnie jak na wariatkę.

— No to idziemy — powiedziałam. Sophie zeskoczyła z krzesła, poprawiła plecak na swoich ramionach i złapała mnie za rękę. Uścisnęłam lekko jej dłoń; wiedziałam, że trochę się boi. Po raz kolejny odwróciłam się za siebie, ponieważ wydawało mi się, że usłyszałam pyknięcie. Potrząsnęłam z rozdrażnieniem głową, pewnie się przesłyszałam. Ruszyłyśmy w stronę bramki i już po kilku minutach siedziałyśmy na fotelach w samolocie. 

 Poprzedni| Następny