Rozdział 3

— Mogę się dosiąść?

Odwróciłem się szybko w stronę znajomego głosu i… zaniemówiłem. Przede mną stała bardzo bliska mi osoba, a była nią Pansy. Serce skoczyło mi do gardła, jednak nie dałem tego po sobie poznać. Nie miałem pojęcia, co ona tu robi.

 Pansy ubrana była w zwykłe dżinsy i kolorową koszulę w kratkę. Czarne włosy związała w wysokiego kucyka, a oczy zostały przysłonięte przez okulary przeciwsłoneczne. Nie zauważyłem, by na twarz nałożyła tonę makijażu, jak było to jeszcze całkiem niedawno temu. Nawet przez chwilę zastanawiałem się, czy to aby na pewno ona, ale kiedy kichnęła tak, że było ją słychać w całym parku, byłem pewien, iż to Pansy, moja Pansy. Patrzyłem na nią kilka sekund. Dopiero, kiedy dziewczyna chrząknęła, ocknąłem się.

— Proszę — oparłem, przesuwając się w bok i robiąc więcej miejsca na ławce.

— Aż dziwne, że o tej porze ludzie zamiast siedzieć w pracy, przychodzą do parku — powiedziała po pewnym czasie, wzdychając. Obserwowałem kątem oka jej osobę. Na kolanach trzymała otwartą książkę, którą niedawno wyjęła z torby. Swoją twarz wystawiła w kierunku słońca, uśmiechając się.

Nadal miała coś w sobie z tej dziewczyny, którą zapamiętałem z Hogwartu, jednak nie zauważyłem, by oglądała się za innymi mężczyznami czy próbowała ze mną nachalnie rozmawiać. Po zakończeniu wojny zmieniła się, stała się zupełnie inna, chociaż wiele osób nie chciało uwierzyć w jej przemianę. Musiała się nasłuchać wielu negatywnych opinii, zanim ludzie ją zaakceptowali. Przestała się narzucać, a próbowała na nowo zyskać moje zaufanie. Minęło kilka tygodni, kiedy zaczęliśmy normalnie rozmawiać, zwierzać się ze swoich problemów. Nie dostrzegłem tego momentu, gdy Pansy Parkinson stała się dla mnie kimś więcej, niż zwykłą koleżanką — stała się przyjaciółką, której mogłem się zwierzyć, a którą z czasem ponownie zacząłem odtrącać. Udawałem, że nie widzę smutku w jej oczach, kiedy chłodno odpowiadałem na pytania albo unikałem odpowiedzi. Udawałem, że nie widzę zaniepokojonych spojrzeń rzucanych w moją stronę. Udawałem.  

— Wie pan co? — zaczęła po kilku minutach trwania w całkowitej ciszy. — Przypomina mi pan kogoś.

— Tak?

— No tak. Tyle że jego poznałabym wszędzie, nawet kiedyś byłam w nim zakochana, ale z czasem mi przeszło. Wydarzyło się wiele rzeczy, które mnie zmieniły, no i przestałam w nim widzieć kogoś, kogo mogłabym kochać.

Próbowałem ukryć drżenie rąk, a wzrok skupiłem na Timber, bawiącej się samej. Wdychałem świeże powietrze, uspokajając oddech.

To miał być zwykły, niczym nieróżniący się od innych, dzień. Miałem wstać z łóżka, zejść na śniadanie, potem z powrotem wrócić do pokoju i pobawić się samemu w ciszy, nikomu nie przeszkadzając. Miałem. Tym razem ojciec miał inne plany.

— Paniczu Malfoy, trzeba już wstawać na śniadanie… — Usłyszałem tuż przy uchu skrzeczący głos domowego skrzata. Obróciłem się na drugą stronę i przykryłem poduszką głowę.

— Chwila — warknąłem w odpowiedzi. Wiedziałem, że to niegrzeczne zachowanie, ale w tej chwili byłem zdenerwowany. Wczorajszego wieczoru ojciec prowadził długi monolog o moim postępowaniu, więc późno położyłem się spać. A teraz byłem zły, że musiałem tak wcześnie wstawać.

— Ale paniczu, pan będzie zły, jeśli nie stawi się panicz za chwilę na śniadaniu.

Westchnąłem z irytacją, ale podniosłem się, siadając na łóżku. Rozejrzałem się nieprzytomnym wzrokiem wokół siebie.

Na dworze świeciło słońce, a ptaki grały swoje prywatne koncerty. Mimo to na terenie naszej posiadłości można było wyczuć mroczną i nieprzyjemną aurę. To dlatego wszyscy omijali dom z daleka, nawet nie podchodząc do bramy. Przez chwilę pomyślałem, że może wyszedłbym na zewnątrz i pobawił się z innymi dziećmi, ale zaraz wrócił zdrowy rozsądek. Przecież tata mi nie pozwoli.

Zsunąłem stopy na podłogę i ruszyłem powoli w stronę komody, na której naszykowane były dla mnie ubrania na dzisiejszy dzień. Spojrzałem na skrzata, a ten rozumiejąc mój wzrok, karzący mu zostawić mnie w spokoju, zniknął z cichym pstryknięciem.

Założyłem na siebie wszystkie ubrania, nie zapominając, aby się uczesać. Na mojej twarzy zauważyłem grymas, który gościł od bardzo dawna. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz się uśmiechałem. Chyba było to wtedy, gdy Blaise Zabini mnie odwiedził. Był całkiem w porządku, a ojciec powiedział, że to z nim mam się kolegować w Hogwarcie.

Nie mogłem się doczekać wyjazdu do Hogwartu. Byłem podekscytowany, chociaż nie dawałem tego po sobie poznać. Po kryjomu odliczałem dni do opuszczenia domu. Chciałem wreszcie odetchnąć i odpocząć od ojca, którego miałem już dość. Martwiłem się jedynie o matkę i to, co z nią będzie, gdy wyjadę. Wiedziałem, że ojciec potrafił być nieobliczalny, co pokazał niejednokrotnie. Mimochodem zerknąłem na bliznę, znajdującą się na prawej ręce. Z pewnością mogłem powiedzieć, iż mój tata był bezdusznym człowiekiem. Zbyt wiele widziałem to, czego nie powinienem widzieć, by mieć o nim inne zdanie.

Otworzyłem drzwi, wychodząc na korytarz. Kroki stawiałem niepewnie, bojąc się konfrontacji z tatą. Pewnie obwini mnie o spóźnienie się na śniadanie. Zawsze tak było, zawsze obrywałem za chociażby najmniejsze przewinienie.

Powoli schodziłem po schodach. Przypomniałem sobie o dobrych manierach, więc wyprostowałem się. Od razu skierowałem się w stronę jadalni. Byłem pewien, że rodzice już na mnie czekają, a ojciec jak zwykle będzie zły. Otworzyłem drzwi, wchodząc do środka. Tata podniósł wzrok znad gazety, którą akurat czytał. Mama również na mnie spojrzała. W jej oczach dostrzegłem troskę i bezgraniczną miłość. Uśmiechnąłem się lekko w jej stronę, a ona w odpowiedzi posłała mi przestraszone spojrzenie. Przełknąłem głośno ślinę. Zająłem miejsce przy stole naprzeciwko mojej rodzicielki.

— Spóźniłeś się — powiedział ojciec surowym tonem, odkładając gazetę na stół.

— Przepraszam — odparłem ze skruchą, opuszczając wzrok na swoje dłonie.

— Później porozmawiamy o twoich manierach. Teraz chcę w spokoju zjeść śniadanie.

Ojciec klasnął dwa razy w dłonie, a na stole natychmiast pojawiły się półmiski, wypełnione po brzegi jedzeniem. Oczywiście nie zabrałem się za jedzenie, dopóki tato nie wyraził zgody skinieniem głowy. Nałożyłem na talerz dwa tosty, do szklanki nalałem ciepłego mleka i zacząłem jeść. Przez kilkanaście minut było słychać jedynie stukanie sztućców o talerze. Kiedy skończyliśmy,  ojciec ponownie klasnął dwa razy w dłonie, a wszystkie talerze zniknęły ze stołu. Wytarłem kąciki ust serwetką, dokładnie tak, jak uczyła mnie mama i wstałem z krzesła, w celu odejścia do swojego pokoju.

— Poczekaj synu, musimy porozmawiać.

Słysząc chłodny głos taty, na moim ciele mimowolnie pojawiły się niechciane dreszcze. Rzuciłem zaniepokojone spojrzenie w stronę matki, szukając wsparcia, jednak ona spuściła wzrok, unikając patrzenia na moją twarz. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, czemu rodzicielka tak się zachowuje. Jeszcze wczoraj normalnie rozmawialiśmy, dopóki nie przerwał nam ojciec.

— Dobrze — odpowiedziałem bez zająknięcia. Matka wstała od stołu, skinęła głową ojcu i wyszła z pomieszczenia, nie zaszczycając mnie żadnym spojrzeniem. Nie dodała mi otuchy. Nie zrobiła nic.

— Widzisz, synu — zaczął tata, gdy mama cicho zamknęła za sobą drzwi. — Zauważyłem, że okazujesz bardzo wiele emocji swojej matce. To nie jest dobre posunięcie. Później ludzie wykorzystują nasze słabości, przez co człowiek staje się nic nie wartym tchórzem, zwykłym ścierwem. Uczucia, Draconie, są jedynie dla słabych. To dzięki nim stajemy się miękcy, a to nie należy do cech arystokratów, zrozumiałeś?

W odpowiedzi pokiwałem głową, chociaż wcale nie zrozumiałem.

— Za tydzień po raz pierwszy jedziesz do Hogwartu – kontynuował. — Poznasz wiele osób, które cię zainteresują, jednak pamiętaj — Ojciec stanął za mną i mocno złapał za ramię — ty masz już wybranych znajomych. Spróbuj się zakolegować lub choćby przyjaźnie odezwać do kogoś spoza rodzin arystokrackich, a przysięgam, że pożałujesz.

Przełknąłem głośno ślinę. Serce łomotało mi jak szalone, nie chcąc wrócić do prawidłowego tempa.

— Dobrze — odpowiedziałem, nawet nie próbując mrugnąć powieką.

— Musisz się nauczyć być osobą wypraną z jakichkolwiek emocji, musisz je ukrywać przed innymi ludźmi, by nie wykorzystali tego przeciwko tobie. Ludzie są potworami i nigdy się nie zmienią. A ty musisz iść za moim przykładem i stawać się tym, kim powinieneś się stać już dawno. Chłodny, opanowany. Przez korytarze Hogwartu masz iść z podniesioną głową, patrząc na wszystkich z góry. To my jesteśmy arystokratami, to my zasługujemy na bycie czarodziejami, nie osoby półkrwi czy szlamy — mówił przez zaciśnięte zęby, nie zwracając uwagi, że miażdży mi ramię. Zacisnąłem mocno zęby, by żaden jęk bólu nie wydostał się z mojego gardła. — A szlamy… Te osoby nie mają prawa istnieć, nawet nie zasługują na życie. Trzeba je tępić, nie ma innego wyjścia. Musisz to zrozumieć, synu.

Nie rozumiałem. Nie chciałem tego zrozumieć. Co ci ludzie zrobili mojemu ojcu, że tak bardzo ich nienawidzi? Nie odważyłem się o to zapytać.

— Rozumiesz? — zapytał, odwracając mnie w swoją stronę. Stałem z nim w oko w oko, widząc pulsujące żyły na szyi. — Widzę w twoich oczach strach, synu. To musisz nauczyć się ukrywać — strach, którego nie powinno być, radość, te idiotyczne uśmieszki i wszystkie inne uczucia. Nie bądź głupcem i słuchaj się mnie, a zajdziesz daleko.

W odpowiedzi pokiwałem głową.

Zakodowałem sobie w mózgu — przestać czuć.

Z każdym następnym dniem próbowałem wcielić ten plan w moje życie, przynajmniej w obecności mojego ojca, jednakże czasami było to naprawdę trudne. Często obrywałem zaklęciami, których skutki czułem potem przez bardzo długi czas, za to, że nie stosowałem się do poleceń taty. Niejednokrotnie słuchałem, iż jestem zwykłym tchórzem. Z czasem nauczyłem się udawać, iż nie słyszę tych słów. Tak było lepiej.

Nawet nie zauważyłem momentu, kiedy stałem się tą osobą zaprojektowaną przez mojego ojca.

A podczas wojny poczułem, że rzeczywiście lepiej jest nic nie czuć.

— Zaciął się pan? — Głos Pansy wyrwał mnie z objęć nieprzyjemnych wspomnień. Potrzęsłem głową i przetarłem dłońmi twarz.

— Chyba tak. Wie pani, zawiesiłem się i wróciłem do wspomnień. Czasami zdarzają mi się takie rzeczy.

— To nie wstyd. Każdy ma swoje własne wspomnienia, do których wraca mimo tego, że czasami chce się ich za wszelką cenę pozbyć. Ja również tak mam, niech mi pan uwierzy na słowo.

— Wierzę pani.

Zapanowała cisza. Na niebie zaczęły kotłować się ciemne chmury, zwiastujące deszcz. Zastanawiałem się, czemu Pansy mnie nie poznała. Czy naprawdę aż tak się zmieniłem w ciągu tych pięciu lat…?

— A co panią sprowadza do Denver, jeśli oczywiście mogę zapytać? – zapytałem nagle, zupełnie nie wiedząc dlaczego.

— Tylko i wyłącznie praca. Jeszcze dzisiaj wyjeżdżam stąd i wracam do Londynu. Muszę panu powiedzieć, że Denver jest naprawdę bardzo przyjaznym miastem.

— Nie mogę się nie zgodzić. — Uśmiechnąłem się lekko.

Zerknąłem na zegarek, znajdujący się na mojej ręce. Spędziłem tutaj już dość czasu, bo półtorej godziny. Dochodziła godzina druga po południu. Spojrzałem na niebo, które było już całkowicie zasłane ciemnymi chmurami. Jeśli nie chciałem bardzo zmoknąć, powinienem się już zbierać. Przez chwilę zastanawiałem się, czemu Pansy nie zbiera się, ale nie odważyłem się o to zapytać. Nie chciałem być nachalny.

Wstałem z ławki. Czułem, że wzrok dziewczyny podąża za mną. Miałem ochotę porządnie sobie samemu przywalić za to, iż wcześniej nie odszedłem, nie rozpoczynając w ogóle rozmowy z kobietą.

— Będę się już zbierał. Miło było mi panią poznać — powiedziałem, gwiżdżąc w kierunku Timber. Gdy ta przybiegła, założyłem jej smycz i odwróciłem się w kierunku Pansy. Chowała właśnie książkę do swojej torby.

— Mi również. Może jeszcze kiedyś się spotkamy?

Kobieta stanęła naprzeciwko mnie, a ja pokiwałem głową. Miałem ochotę ją bardzo mocno przytulić i wyszeptać zwykłe „przepraszam”. Wiedziałem jednak, że nie mogę. W zamian wyprostowałem się, przyjąłem obojętny wyraz twarzy, kiwnąłem głową i odszedłem wraz z Timber truchtającą przy moim boku. Po raz kolejny stchórzyłem.

Po drodze złapał mnie deszcz. Wielkie krople wody spadały z nieba, mocząc przy tym mnie i Timber. Suczka wyrwała mi się i popędziła sama w stronę naszego mieszkania, by schronić się przed deszczem. Dogoniłem ją po kilku minutach.

Zupełnie zapomniałem o zakupach, które miałem zrobić. W głowie była jedynie postać mojej przyjaciółki. Nie wiedziałem, że gdy spotkam kogoś znajomego, wszystko ponownie wróci z dwukrotnie większą mocą. Czułem się bezradny, jak jeszcze nigdy dotąd. Niechciane wspomnienia ponownie stawały przed moimi oczami, gdy tylko przymknąłem oczy. Krzyki, pusty wzrok, obojętność, morderstwa, ludzie błagający o litość…

Usiadłem na łóżku, głęboko oddychając. Nie mogłem teraz wracać do wspomnień, ponieważ wiedziałem, że nie poradzę sobie z tym. Złapałem się za włosy i mocno je pociągnąłem, marząc jedynie o tym, by ból przysłonił myśli.

Najgorsze chwile przychodzą w takich momentach, kiedy człowiek niczego się nie spodziewa i nie jest na nie przygotowany. Nie ma żadnej szansy na odparcie ataku. Musi tkwić w stanie smutku, bezsilności i poczucia wielkiej przegranej. Tak też było tym razem w moim przypadku.

Wstałem z łóżka i wziąłem do rąk szklaną butelkę po whisky. Z wściekłością rzuciłem ją o ścianę. Rozbiła się na milion małych kawałków, a każdy z nich spadł na podłogę. Moje serce biło szybko, jakby usiłowało uciec ze swojego miejsca… W tym samym momencie usłyszałem głośne szczekanie. Spojrzałem w stronę drzwi i zauważyłem Timber. Przyglądała mi się z ciekawością, przechylając łeb raz na jedną, raz na drugą stronę. Westchnąłem zrezygnowany.

Nie pamiętam momentu, kiedy usiadłem na podłodze, zwiesiłem głowę zupełnie bezradny, a Timber podbiegła do mnie. Siedziała wyprostowana, nie ruszając się nawet o centymetr. Po prostu przy mnie trwała, a to było najważniejsze. Po jakimś czasie trąciła nosem moją twarz. Podniosłem głowę do góry. Brązowe oczy wpatrywały się we mnie z pewnego rodzaju troską. Pogłaskałem ją lekko po łbie, jednocześnie myśląc, że to Timber powstrzymała mnie od zrobienia czegoś głupiego.

Tego dnia nic więcej nie robiłem. Siedziałem na podłodze, wokół rozbitego szkła, a wraz ze mną Timber. Nic nie mówiłem. Rozumiałem się z suczką bez słów.

I uświadomiłem sobie, że po raz kolejny mnie uratowała.

Z dziwnego stanu wybudził mnie przeraźliwy krzyk mojej córki. Nie czekałam długo — zerwałam się z łóżka, biegnąc w kierunku pokoju Sophie.  W tamtym momencie osoba Wooda już nie istniała. 

Z bijącym sercem otworzyłam drzwi, wchodząc do środka. Sophie wierciła się niespokojnie po łóżku, głośno płacząc. Nie rozmyślając zbyt długo, co mam robić, podbiegłam do łóżka dziewczynki i usiadłam na nim.

— Sophie! — krzyknęłam, potrząsając lekko córkę za ramiona. — Sophie, obudź się!

Gdy po kilkunastu sekundach nie przyniosło to żadnego efektu, wzięłam dziewczynkę na ręce i wstałam z łóżka, chodząc po całym pokoju. Głaskałam ją po plecach, uspokajając.

— Ci... — szepnęłam. Po kilku minutach płacz ustał, choć Sophie nadal szybko oddychała. Nie wiedziałam, czy mam dziewczynkę budzić, czy lepiej nie. Wielokrotnie słyszałam o lękach nocnych, a matki często nie mogły wybudzić dziecka z koszmaru, tak jak było teraz w przypadku Sophie. Mała dziewczynka nie pierwszy raz pierwszy budziła się w nocy z krzykiem, jednak zwykle udawało mi się ją dobudzić, nie tak jak teraz. 

Ostatecznie uznałam, iż dzisiejszej nocy Sophie będzie spała obok mnie, by czuła się bezpieczniej, jeśli w nocy się jeszcze raz obudzi. Ruszyłam powoli w stronę mojego pokoju, nadal mocno przytulając dziewczynkę do siebie. Położyłam ją na łóżku, odgarniając grzywkę z jej czoła. Lekko się uśmiechnęłam. Okrążyłam łóżko i położyłam się obok Sophie. Dokładnie przykryłam i siebie, i dziewczynkę kołdrą.

Położyłam się na boku, by widzieć twarz Sophie. Nie mogłam uwierzyć, że tak szybko urosła. Jeszcze niedawno była niemowlęciem, musiałam ją karmić butelką, uczyłam pierwszych słów, pierwszych kroków… A teraz? Teraz już biegała po całym domu, śpiewając piosenki. Z jej jasnych włosów można już było robić długie warkocze. Była dziewczynką niezwykle odważną i, co było dla mnie najważniejsze, tryskającą życiem.

Doskonale pamiętam ten moment, kiedy od dwóch miesięcy nie dostawałam miesiączki. Pełna obaw udałam się do lekarza, żeby dokładnie się przebadać.

— Hermiono, wszystko w porządku? Siedzisz w łazience od godziny… — zapytała zmartwionym głosem Ginny.

Od kilku dni praktycznie codziennie wymiotowałam, a mdłości dokuczały mi przez cały dzień. Niestety podejrzewałam, jaki jest powód mojego złego samopoczucia, jednak nie chciałam dopuszczać do siebie tej myśli. Równie dobrze mogłam się czymś zatruć — ta myśl była dla mnie jedynym pocieszeniem.

— Wszystko w porządku, za chwilę wyjdę! — odpowiedziałam. Wzięłam głęboki wdech i wstałam z zimnych kafelek. Stanęłam naprzeciwko lustra, odkręcając wodę. Przemyłam twarz, nieco się orzeźwiając. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Od kilku dni wyglądałam naprawdę kiepsko przez codzienne wymioty. Byłam niesamowicie blada, ciągle było mi zimno. Uszczypnęłam swoje policzki, by nadać im nieco koloru, po czym wyszłam z łazienki.

— Wyglądasz, jakbyś zjadła fasolkę o smaku wymiocin.

Ginny siedziała na łóżku i czytała książkę, zerkając na mnie od czasu do czasu. Rude włosy związała w wysokiego kucyka. Ubrana była w zwykłe dresy i rozciągniętą bluzkę.

Byłam w Norze od kilku dni. Rodzice wyjechali na tydzień do Francji, aby odwiedzić ciotkę — tak przynajmniej mi powiedzieli. Tato nie chciał, żebym zostawała sama w domu, tym bardziej, że źle się czułam.

— Uwierz mi, właśnie tak się czuję — odparłam, kładąc się na swoim łóżku.

—  Może powinnaś udać się do lekarza?

— Ginny, to zwykłe zatrucie. Pewnie zjadłam coś nieświeżego.

— Mimo wszystko, powinnaś udać się do Munga, nawet jeśli do zatrucie. Chodzisz blada od kilku dni, a w łazience przesiadujesz większość czasu. W dodatku jesz tyle, co nic. Musisz w końcu pomyśleć o sobie, a nie tylko martwisz się o innych.

— Dobrze, Ginny, jutro pójdę do lekarza, ale robię to tylko dla ciebie.

Ginny głośno się zaśmiała i odłożyła książkę na szafkę stojącą obok łóżka. Za oknem zdążyło już się ściemnić. Wyraźnie było słychać wiatr, który kołysał drzewami stojącymi niedaleko domu. Pomyślałam, że pewnie kolejnego dnia będzie bardzo padało. Ostatnie dni były duszne, więc deszcz był w tym momencie dla wszystkich zbawieniem.

— Idziemy spać? — zapytała Ginny, ziewając.

— Tak, zdecydowanie — odpowiedziałam, przecierając oczy. — Idę się przebrać — dodałam i ruszyłam z powrotem do łazienki. Założyłam na siebie piżamę, dobrze wyszczotkowałam zęby, po czym wróciłam do pokoju. Ginny leżała już na łóżku, przykryta kołdrą aż po brodę.

— Gasisz światło! — Dziewczyna głośno się zaśmiała, odkręcając się w drugą stronę.

— Dobra, dobra — mruknęłam, podchodząc do lampy i wyłączając ją. Po chwili wróciłam do łóżka i położyłam się. — Dobranoc, Ginny.

— Dobranoc.

Przez długi czas przekręcałam się z boku na bok, nie mogąc zasnąć. Myśli dręczyły moją głowę, a ja nie mogłam nic na to poradzić. Co jeśli zaszłam w ciążę? Jak zareagują na to rodzice, przyjaciele, a w szczególności Oliver? Obawiałam się wizyty u lekarza, która miała odbyć się już kolejnego dnia. Jedyną myślą, jaką się pocieszałam było to, że jutro będzie już wszystko jasne i nie będę musiała przejmować się nieścisłościami. Teraz mogło tylko być lepiej.

Następnego dnia wyszłam z Nory wcześnie rano, zanim jeszcze wszyscy domownicy zdążyli się obudzić. Ginny zostawiłam jedynie karteczkę z wiadomością, że udałam się w końcu do lekarza i wrócę po południu.

W Mungu już od rana na korytarzach był niesamowity tłok. Każdy chciał się dostać do lekarza jak najszybciej, ja również nie byłam wyjątkiem. Przede mną było kilka osób, a za mną było ich jeszcze więcej. Cieszyłam się, że wstałam wcześniej, żeby zająć kolejkę. Wyjęłam z torby książkę i zaczęłam czytać, by zająć czymś czas, który w tym miejscu niemiłosiernie się dłużył.

— Pani Hermiona Granger? — Usłyszałam po jakimś czasie. Z zadumy wyrwał mnie miły, kobiecy głos. Podniosłam głowę, napotykając na wzrok magomedyczki.

— Tak.

— Już pani kolej, zapraszam do gabinetu.

Skinęłam głową i podniosłam się z krzesła. Zakręciło mi się w głowie, więc przytrzymałam się ściany, czekając, aż mi przejdzie. Głęboko odetchnęłam, przechodząc przez próg drzwi i zaraz je za sobą zamykając.

— Proszę usiąść. Co pani dolega? — zapytała kobieta, siadając przy swoim biurku.

— Od kilku dni mam mdłości i kilka razy wymiotowałam. Poza tym… spóźnia mi się miesiączka, no i…

— Podejrzewa pani ciążę?

— Może być taka możliwość… — mruknęłam.

— Dobrze. Zwykłe badanie diagnozujące powinno rozwiać nasze wątpliwości. Proszę się położyć na leżance i zamknąć oczy — powiedziała, wskazując na łóżko. Wykonałam wszystkie jej polecenia, nawet się nie zastanawiając.

Poczułam, że po całym moim ciele przeszedł przyjemny, ciepły prąd. Poczułam na plecach dreszcze.

— Proszę się nie ruszać, za chwilę wszystko będzie jasne. — Usłyszałam.

Powstrzymałam się od kiwnięcia głową. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że zaraz usłyszę, co mi dolega, a ta informacja, być może odmieni całkowicie moje życie. Nie chciałam przyznać tego sama przed sobą, ale bałam się, a wręcz byłam przerażona przyszłością.  

— Muszę pani pogratulować. Będzie miała pani piękną córeczkę. Proszę już usiąść.

— Słucham? — zapytałam, otwierając oczy i siadając na leżance. W moim gardle utworzyła się gula. Nie wierzyłam w to, co usłyszałam. Wcześniej jedynie rozmyślałam o tym, że mogę być w ciąży, ale miałam jakąś nadzieję, że się mylę. Ale w końcu nadzieja matką głupich, więc czego mogłam się spodziewać?

— Jest pani w trzecim miesiącu ciąży. To stąd wzięły się mdłości i wymioty. Przepiszę pani zioła do picia i dolegliwości powinny ustąpić. Proszę się zgłosić za miesiąc na kontrolę, sprawdzimy, jak maleństwo będzie się rozwijało i ustalimy termin porodu.

Pokiwałam twierdząco głową. Magomedyczka podała mi kartkę z wypisanymi lekami, a ja przyjęłam ją. Powiedziałam ciche „do widzenia” i wyszłam z gabinetu.

Nie pamiętam, jak pokonałam drogę z Munga na zewnątrz. Szłam przed siebie, nie zwracając uwagi na ludzi przechodzących obok mnie.  Nie miałam żadnego konkretnego celu — chciałam znaleźć się gdzieś daleko, uciec od wszystkich i zaszyć się w jakimś kącie, żeby nikt mnie nie znalazł. Nie mogłam uwierzyć, że byłam taka głupia. Niby najmądrzejsza czarownica od czasów Roweny, a zachowałam się, jak typowa nastolatka; po prostu dziecinnie. Westchnęłam i mimowolnie dotknęłam brzucha. Gdzieś tam rozwijała się mała istotka, a ja miałam stać się matką. Miałam stać się dla dziecka wzorem do naśladowania, miałam pokazać maleństwu, jak wygląda życie…

Usiadłam na najbliżej ławce i oparłam się. Przymknęłam lekko oczy, zastanawiając się przy tym, co tak właściwie powinnam zrobić. Nie udałoby mi się długo ukrywać ciąży, ponieważ w końcu większy brzuch zacząłby być widoczny. Poza tym pewnie źle czułabym się z tym, że okłamuję moich znajomych. Musiałam porozmawiać z Oliverem i wyjawić mu, iż oczekuję dziecka. W końcu to on był ojcem, byłam tego całkowicie pewna.

Rozejrzałam się wkoło siebie, upewniając się, czy nie ma nikogo blisko mnie. Wyjęłam z kieszeni różdżkę i wysłałam patronusa do Oliviera z prośbą o spotkanie w kawiarence, znajdującej się niedaleko stąd.

Zerwał się porywisty wiatr. Potarłam swoje ramiona, by choć nieco się rozgrzać i szybko ruszyłam w stronę kawiarni.

Wraz z otworzeniem drzwi, zadzwonił dzwonek oznajmiający moje przyjście. Kelnerka, która stała do mnie tyłem, odwróciła się i uśmiechnęła lekko. Skinęłam głową na przywitanie i ruszyłam w stronę wolnego stolika, usytuowanego obok okna. Mogłam obserwować wszystkich ludzi spacerujących po ulicy bez obawy, że oni zobaczą mnie. W końcu była to kawiarnia należąca do świata magii i mugole widzieli ten budynek jako starą i zaniedbaną kamienicę.

— Coś podać? — zapytała kelnerka, gdy podeszła do mojego stolika.

— Poproszę herbatę z cytryną.

— Dobrze, zaraz przyniosę – odpowiedziała, odchodząc w stronę baru. Stukałam palcami o blat stolika z niecierpliwością. Nie miałam pojęcia, jak wyznać Oliverowi prawdę, bałam się jego reakcji. Obawiałam się, że po dzisiejszym dniu już nic mnie nie zdziwi.

Po kilku minutach kelnerka przyniosła mi herbatę. Powoli zaczęłam ją pić, kiedy usłyszałam dźwięk dzwonka przy drzwiach. Ktoś wszedł do środka. Podniosłam głowę do góry i dostrzegłam postać wysokiego mężczyzny — Olivera. Moje serce zaczęło dwa razy szybciej bić, a w głowie pojawia się myśl: „Spokojnie, Hermiono, nie zapomnij, jak się oddycha. Wdech, wydech, nie pomyl kolejności”. Oliver zobaczył mnie. Uśmiechnął się lekko i ruszył powoli w moją stronę. Czas zdawał się płynąć o wiele wolniej, jakby kpił ze mnie.  

Gdy Oliver doszedł do stolika, nachylił się nade mną i złożył na policzku lekki pocałunek. Na  moje policzki wpłynęły czerwone rumieńce. Pomyślałam, że może nie będzie tak źle, kiedy powiem mu prawdę, skoro tak się ze mną przywitał. Przez głowę przeszła mi myśl, iż równie dobrze mógł być to przyjacielski całus, ale szybką ją odsunęłam.

— Więc… czemu się chciałaś ze mną spotkać? — zapytał, zdejmując kurtkę i wieszając ją na oparciu krzesła. Usiadł, prostując się i lekko uśmiechając w moją stronę. Założyłam zabłąkany kosmyk włosów za ucho, przeciągając moment powiadomienia o czymś, co było nieodwracalne.

— Ja… — zaczęłam, pragnąć wreszcie to z siebie wydusić. Chciałam mieć to jak najszybciej za sobą.

— Coś panu podać? — przerwał nam głos kelnerki, która ponownie podeszła do naszego stolika. Zirytowana przekręciłam oczami, wzdychając.

— Kawę rozpuszczalną — odpowiedział. Kobieta odeszła, a Oliver z powrotem spojrzał na mnie pytająco, zaciekawiony powodem, przez który chciałam się szybko z nim zobaczyć. — Więc?

— Jak tu zacząć… Od kilkunastu dni czułam się bardzo źle. Ciągle było mi niedobrze, kilka razy wymiotowałam, poza tym, gdy patrzę na jedzenie, mam ochotę wszystko zwrócić.

Kelnerka przyniosła filiżankę z kawą, obserwując mnie kątem oka. Upiłam łyk herbaty, uspakajając serce, które z chwili na chwilę biło coraz szybciej. Chłopak zaczął pić swoją kawę, a fakt, że zacząć siorbać, nie pomagał mi, a jedynie utrudniał.

— Jestem w ciąży — powiedziałam szybko, spuszczając wzrok na dłonie. Sama nie wiem dlaczego, ale było mi wstyd. Przecież wina nie leżała tylko po mojej stronie — on był tak samo winny, jak i ja, a mimo to wzięłam cały ciężar na siebie.

Wyraz twarzy Olivera zamienił się w sekundę — jeszcze przed chwilą uśmiechał się w moją stronę, dodając odwagi, a teraz był przerażony. Odstawił filiżankę z kawą na stolik, wpatrując się we mnie z niedowierzaniem.

— Ale jak? — wydukał po kilku sekundach, które w tym momencie wydawały się być dla mnie całą wiecznością.

— Naprawdę mam ci tłumaczyć, skąd biorą się dzieci? Myślałam, że jesteś na tyle mądry, by to wiedzieć — warknęłam. Widząc jego spojrzenie, nieszczerze dodałam: — Przepraszam.

Zapadła cisza. Jakby na złość, inni klienci również pogrążyli się w bezczynności, a kelnerka przeglądała gazetę, nie wykonując żadnych dźwięków. Czułam na sobie wzrok Olivera. Nie potrafiłam spojrzeć mu w tym momencie w oczy, bo bałam się tego, co w nich ujrzę.

— Powiesz coś? — zapytałam po jakimś czasie, chcąc przerwać tą przerażającą ciszę.

— Hermiono… Musisz mnie zrozumieć — Westchnął. — Dopiero co zacząłem karierę obrońcy w Zjednoczonych z Puddlemere. W każdej gazecie jest jakaś wzmianka o mnie, jestem sławny, a wiadomość, że dziewczyna, z którą się przypadkowo przespałem, teraz jest w ciąży… Byłbym skończony, rozumiesz? Moja kariera upadłaby, zanim na dobre zaczęła się rozwijać. Dam ci pieniądze, dam ci wszystko, czego będziesz potrzebowała, ale nie wyjawiaj nikomu, kto jest ojcem dziecka. Nie niszcz mnie, Hermiono.

Z każdym słowem wymawianym przez Olivera w moich oczach gromadziło się coraz więcej łez. Nie mogłam uwierzyć, że Wood tak mnie potraktował. Otworzyłam usta, ale po chwili znowu je zamknęłam. Poczułam się jak nic nie warty śmieć — taki, którego można wykorzystać i po chwili wyrzucić za siebie.

— Wiesz, czego się obawiałam? Właśnie tego, że potraktujesz mnie tak, jakbym była nikim. Zostawiasz mnie samą na lodzie. Miałam jakieś nadzieje, że jesteś inny, niż reszta… Zawiodłam się, jak zwykle. Zbyt dużo sobie wyobrażałam.

Wstałam z krzesła i pośpiesznie założyłam na siebie płaszcz. W kieszeni wyszukałam kilka srebrnych sykli, po czym położyłam go obok filiżanki z niedopitą herbatą.

— Zapłacę — powiedział Oliver, łapiąc mnie za dłoń.

— Daruj sobie — odparłam, wyrywając rękę z uścisku. — Nie chcę od ciebie niczego. Żadnych pieniędzy, nic. Już mnie nie zobaczysz, nie martw się. Nie stanę na twojej drodze do kariery.

Zdążyłam jeszcze uchwycić zdziwiony wyraz twarzy Wooda, zanim wyszłam z kawiarni.

Zaczęłam biec przed siebie. Niewiele widziałam, ponieważ łzy ciągle płynęły z moich oczu, nie mogąc przestać. W końcu potknęłam się o krawężnik, upadając i rozrywając spodnie na kolanie. Płakałam, nie zwracając większej uwagi na osoby, które klękały obok mnie, pytając, czy wszystko w porządku. Nic nie było w porządku. W takich chwilach, jak ta, człowiekowi zwyczajnie odechciewa się żyć. W ciągu jednego dnia wszystko obróciło się w proch, wszystko przepadło, dając małe szanse na naprawienie. Przyszłość była dla mnie wielką niewiadomą, dlatego tak bardzo się jej obawiałam…

Ktoś pomógł mi wstać, zaprowadził do najbliższej ławki, gdzie usiadłam. Automatycznie odpowiedziałam, że wszystko jest dobrze, można mnie zostawić samą. Wcale tak nie było. W środku byłam rozbita i wiedziałam, iż potrzeba mi będzie dużo czasu, zanim wszystko wróci do normy.

Dotknęłam brzucha i pomyślałam, że jednak mam teraz dla kogo żyć. Trzeba było tylko powiedzieć reszcie o maleństwie, które nosiłam już pod swoim sercem z nadzieją, że otrzymam wsparcie, którego tak bardzo w tej chwili potrzebowałam.

Nie zwróciłam uwagi na to, że z moich oczu zaczęły lecieć łzy. Uśmiechnęłam się lekko i pocałowałam moją córkę w czoło, przymykając oczy. Mając Sophie, miałam wszystko i niczego już więcej nie potrzebowałam.

Zaczęłam oddalać się w świat snu, kiedy cichy głosik z powrotem mnie wybudził.

— Mamo? 

Poprzedni | Następny