Rozdział 6

Promienie słoneczne delikatnie łaskotały moją twarz, kiedy w końcu przedostały się przez niewielkie szparki w roletach. Zmarszczyłem nos i powoli uniosłem powieki do góry. Zanim mój wzrok przyzwyczaił się do jasnego światła, minął dość długi moment. Mrugnąłem kilka razy oczami, po czym podniosłem się do pozycji siedzącej. Nie miałem pojęcia, jak znalazłem się na łóżku, ponieważ ostatnie, co pamiętałem to to, że siedziałem na podłodze pośród rozbitego szkła, a obok mnie trwała Timber. Rozejrzałem się naokoło siebie, dostrzegając leżącą suczkę na podłodze. Jakby wyczuwając moje przebudzenie, podniosła swój łeb do góry i spojrzała na mnie, szczekając. Spróbowała wstać na łapy, ale próby nie przyniosły oczekiwanego efektu — zaskomlała, kładąc się z powrotem na ziemi. Zerwałem się z łóżka i od razu tego pożałowałem, bo zakręciło mi się w głowie. Chwilę odczekałem, zanim wirowanie ustało, po czym ukląkłem przy Timber. W moim brzuchu głośno burknęło, jednak postanowiłem na moment zignorować ten dźwięk; teraz musiałem zająć się moim psem.

W prawej przedniej łapie dostrzegłem odłamek szkła, w który musiała wdepnąć. Z rany powoli sączyła się krew. Zakląłem cicho pod nosem. To przeze mnie Timber teraz cierpi. Gdybym wczorajszego dnia nie spotkał Pansy, nic by się nie wydarzyło. Wszystko toczyłoby się swoim normalnym rytmem, a suczka teraz by nie cierpiała. Zadałem jej tylko niepotrzebny ból. W pierwszej chwili chciałem jechać od razu do najbliższego gabinetu weterynaryjnego, jednak po kilku sekundach uświadomiłem sobie, że jest czwarta nad ranem, a ja nie wiem, który weterynarz ma nocny dyżur. Pogłaskałem Timber po łbie, lekko się uśmiechając, jakbym chciał zapewnić ją tym, iż wszystko jest w porządku. Wstałem z podłogi, uważając, by nie nadepnąć na żaden odłamek szkła. Dotarłem do szafki, skąd wyjąłem z środkowej szuflady bandaże, wodę utlenioną i gaziki. Na dłonie naciągnąłem rękawiczki lateksowe i z powrotem wróciłem do mojego labradora.

Timber, widząc w moich dłoniach małą buteleczkę i opatrunek, odsunęła się, patrząc na mnie niepewnie. Szczeknęła dwa razy w ramach protestu, a ja się zaśmiałem. Uklęknąłem na podłodze, zgarniając kawałki szkła na bok, by nie przeszkadzały mi, kiedy będę opatrywał ranę suczki. Pod jej łeb podłożyłem poduszkę, przy okazji głaszcząc ją. Nie chciałem, żeby się mnie bała. Było to ostatnie, czego w tej chwili potrzebowałem.

Podniosłem zranioną łapę Timber i przyjrzałem się jej z bliska. Szkło na szczęście nie weszło zbyt głęboko, więc miałem nadzieję, że opatrywanie nie będzie bardzo bolało. Spojrzałem na suczkę, zacisnąłem wargi, po czym zacząłem powoli wyjmować odłamek z łapy. Timber zaskomlała, ale nie wyrwała łapy. Pozwoliła mi do końca wyciągnąć szkiełko. W końcu po kilku minutach łapa suczki była dokładnie opatrzona i zabandażowana. Timber od razu wstała i utykając, wybiegła z sypialni. Podejrzewałem, że teraz będzie mnie unikać.

Przetarłem dłonią oczy i głęboko ziewnąłem. Mimo tego że spałem naprawdę długo, byłem zmęczony. Tego dnia czekał mnie całodniowy dyżur w szpitalu. Musiałem zrobić obchód i odwiedzić wszystkich moich pacjentów.

Wstałem z podłogi i powoli ruszyłem w stronę drzwi. Po drodze dostrzegłem leżącą kołdrę na podłodze, tuż obok szafy. Nie miałem pojęcia jak ona się tam znalazła, ale przeczuwałem, że to sprawka Timber. W mojej głowie znajdowała się wielka luka — nie pamiętałem zupełnie nic z poprzedniego dnia. Owszem, byłem tym stanem nieco zaniepokojony, ale nie pozwoliłem wygrać złym myślom; tym razem odgoniłem je od siebie, zanim do końca mnie pochłonęły. Takie napady nie zdarzały mi się po raz pierwszy. Wiedziałem, że musiałem coś z tym zrobić, dopóki jeszcze panuję nad swoimi emocjami. Czasami po prostu nie wiedziałem co się ze mną działo. Wspomnienia brały górę i wygrywały, przygniatając do ziemi, nie okazując żadnej litości.

Wyszedłem z pokoju, uprzednio kładąc pościel na łóżku. Wolno skierowałem się w stronę kuchni, aby poszukać zmiotki. Wypadało w końcu posprzątać, zanim Timber jeszcze raz zrobi sobie krzywdę. Mimochodem zerknąłem na zegarek stojący na parapecie. Dochodziła dopiero godzina piąta nad ranem, a o szóstej zaczynałem dyżur. Uświadomiłem sobie, że znowu nie zdążę nic zjeść, a Megan najpewniej to zauważy i wygłosi swoją tyradę na temat odżywania. Postanowiłem kupić sobie coś w barze, kiedy już będę w szpitalu.

Otworzyłem szafkę, która znajdowała się pod zlewem i wyciągnąłem zmiotkę z szufelką. Po drodze nalałem wody do miski Timber oraz nasypałem karmy. Dostrzegłem suczkę leżącą przy drzwiach wejściowych. Chyba wyczuła mój wzrok na sobie, ponieważ podniosła do góry łeb, szczeknęła i odwróciła się. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, że jest na mnie obrażona. Zaśmiałem się cicho pod nosem. Później jej to wynagrodzę. W myślach odnotowałem myśl, żeby w drodze powrotnej do domu wpaść do jakiegoś baru i kupić hot doga albo hamburgera. Tylko tym mogłem ją przekupić.

Wróciłem z powrotem do pokoju, gdzie zebrałem całe szkło i wyrzuciłem je do kosza, uważając, by przypadkiem się nie skaleczyć. Szybko udałem się do łazienki, doprowadzając się do porządnego stanu. Pod oczami dostrzegłem duże cienie, które nie zdobiły mojej twarzy, a jedynie ją oszpecały. Jeśli nie chciałem wyglądać jak wrak człowieka, musiałem się za siebie wziąć. Nie miałem zamiaru teraz iść na żaden zdrowotny urlop, a wiedziałem, że w końcu Megan dopnie swego i wyśle mnie na wczasy wbrew mojej woli. Stała się dla mnie matką, której nie miałem od pięciu lat. Troszczyła się o mnie, a kiedy trzeba było, była przyjaciółką i pocieszała samą obecnością. Bo czasami zwykłe poczucie, że ktoś jest obok, jest lepsze, niż miliony niepotrzebnie wypowiedzianych słów.

W łazience dokładnie wyszorowałem zęby i przemyłem twarz zimną wodą, orzeźwiając się. Oparłem się dłońmi o umywalkę, po czym spojrzałem na swoje odbicie w lustrze. Czy rzeczywiście aż tak bardzo zmieniłem się w ciągu tych pięciu lat, że Pansy mnie nie rozpoznała? Owszem, włosy nabrały ciemniejszego koloru i w niczym nie przypominały przylizanej, platynowej grzywki, a rysy twarzy wyostrzyły się. Kilkudniowy zarost dodawał mojej osobie poważniejszego i doroślejszego wyglądu. Nie sądziłem jednak, że przeszedłem jakąś radykalną zmianę, żeby taka osoba jak Pansy nie mogła mnie rozpoznać. To dlatego wyprowadziłem się na inny kontynent, z dala od poprzedniego życia i ludzi z nim związanym — nie chciałem, by ktokolwiek mnie znał. Miałem zacząć nowe życie z całkiem nowymi osobami, którzy nie znaliby mojej mrocznej przeszłości. I tak właśnie było do momentu pojawienia się Pansy Parkinson w Denver. Zniszczyła idealny porządek. Doprowadziła do tego, że złe wspomnienia, z którymi dawałem sobie już radę, powróciły z dwukrotnie większą siłą. Przypomniała mi o życiu będącym już za mną, a jednak wciąż wlokącym się niczym cień. Westchnąłem, przymykając oczy.

 Wyszedłem z łazienki, przeszedłem do sypialni i otworzyłem dużą szafę stojącą pod ścianą. Nie zastanawiałem się zbyt długo nad ubiorem — czarna koszula i ciemne spodnie kontrastowały z bladą cerą. W mrocznych kolorach czułem się najlepiej. Przez chwilę jeszcze walczyłem z rozczochranymi włosami, ale gdy zerknąłem na zegar, dałem sobie z nimi spokój. Skierowałem się w stronę przedpokoju, gdzie szybko założyłem na nogi buty. Timber nie byłaby sobą, jeśli nie położyłaby się przed drzwiami, usiłując udaremnić moje wyjście z domu. Uklęknąłem przed suczką i rzuciłem jej nieco gniewne spojrzenie.

— Timber — powiedziałem ostrzegawczo. Spojrzała na mnie z wyrzutem, podniosła się i przeszła kawałek, zaraz kładąc się z powrotem na podłodze. Gdy przechodziła obok mnie, zerknąłem jeszcze na opatrunek; chyba było dobrze, ponieważ nie dostrzegłem żadnego śladu krwi. Uznałem, że gdy wrócę późnym wieczorem do domu, zmienię jeszcze raz bandaże.

— Masz być grzeczna, zrozumiano? Pani Grace przyjdzie ci nasypać karmy i nalać wody dopiero w południe. Na dwór wyjdziesz dopiero, kiedy ona przyjdzie. Jak coś to wiesz, gdzie jest twoja kuweta — wyjaśniłem, jakbym rozmawiał ze zwykłym człowiekiem. Często miałem wrażenie, iż Timber idealnie mnie rozumie, tyle że nie może odpowiedzieć. Suczka szczeknęła dwa razy i z powrotem zamilkła, odwracając się.

Timber nienawidziła kuwet. Unikała ich jak ognia. Zwykle, kiedy wracałem z pracy, wybiegała z domu i załatwiała swoje potrzeby na dworze. Była bardzo mądrym psem, więc wiedziała, że do wyboru ma albo kuwetę, albo, gdy będę już w domu, dwór. Powstrzymywała się; tylko kilka razy przyłapałem ją na tym, że załatwia się do pojemnika. Potem chodziła obrażona, z wysoko podniesionym łbem i nawet zwykły hot dog nie mógł jej przekupić.

Wziąłem klucze z szafki i otworzyłem nimi drzwi. Zanim jednak wyszedłem z domu, zerknąłem jeszcze na Timber. Byłem pewien, że spojrzała się na mnie, więc aż tak bardzo obrażona nie była. Uśmiechnąłem się lekko pod nosem. Ten dzień nie zapowiadał się źle. Miał on być dniem, w którym całe moje życie obróciło się do góry nogami — przekonałem się o tym już podczas dyżuru.

O szóstej rano na ulicach nie ma dużego ruchu. Zwykle o tej godzinie ludzie jeszcze śpią w swoich łóżkach, przykryci kołdrą po sam czubek nosa. Jedynie niektórzy muszą zrywać się bladym świtem, by zdążyć na czas do pracy. Ja byłem właśnie tym wyjątkiem.

Uwielbiałem oglądać przyrodę budzącą się do życia; słońce, które powoli się podnosiło, zastępując miejsce księżyca. Przed szóstą było już całkiem widno, ale często wyjeżdżałem z domu wcześniej, by obserwować wschód słońca. Nie miałem problemów ze wstawaniem, jeśli wiedziałem, że czeka mnie coś do zrobienia.

Wrzuciłem czwarty bieg i dodałem gazu. Udało mi się zdążyć przed zmianą światła na czerwony. Jazda samochodem nie była przeznaczona dla mnie. Posługiwałem się tym pojazdem jedynie wtedy, kiedy jeździłem do pracy, jako że szpital był oddalony od mojego domu. Raz wybrałem się na pieszo i nie tylko się spóźniłem, ale też zarobiłem kilka odcisków na stopach.

W końcu wjechałem na parking przed szpitalem. Zaparkowałem na swoim miejscu i wyszedłem z samochodu. Chłodne powietrze uderzyło mnie w twarz. Przeczesałem dłonią włosy, po czym głęboko odetchnąłem. Sięgnąłem po teczkę, znajdującą się na siedzeniu pasażera, zamknąłem drzwi od auta i ruszyłem szybkim krokiem w stronę szpitala.

— Dzień dobry, Draco! — krzyknęła jedna z pielęgniarek, którą właśnie minąłem w drzwiach wejściowych. Przepuściłem kobietę i skinąłem jej głową na powitanie, lekko się uśmiechając.

— Nocna zmiana? — zapytałem, odwracając się.

— Niestety… Na szczęście zaraz się wyśpię. Megan się o ciebie pytała, koniecznie musisz ją znaleźć! – W odpowiedzi pokiwałem twierdząco głową. Pielęgniarka pobiegła w kierunku samochodu, w którym czekał na nią mąż. Po chwili do niego wsiadła i odjechała z piskiem opon, pozostawiając za sobą unoszący się w powietrzu kurz. Zazdrościłem jej tego, że w domu czekała na nią dwójka dzieci i kochający partner. Miała do kogo wracać. Ja miałem tylko Timber. Pomyślałem, że chciałbym, aby w moim mieszkaniu ktoś na mnie czekał, kto przygotowałby kolację i przywitał okrzykiem zachwytu.

Wszedłem do środka pomieszczenia. Recepcjonistka pomachała mi dłonią w geście powitania. Wszystko działo się swoim normalnym rytmem. Pielęgniarki rozmawiały ze sobą, a lekarze biegali od jednej sali do drugiej, odwiedzając swoich pacjentów i martwiąc się o każdego tak samo. Każdą osobę w tym szpitalu podziwiałem, szanowałem i traktowałem tak samo. Po wcześniejszych uprzedzeniach, co do mugoli, nie pozostało już nic. Tamtą tamę postanowiłem za sobą zburzyć i nie wracać do dawnych przyzwyczajeń. Teraz byłem innym człowiekiem, przy którym z poprzedniego życia pozostały jedynie wspomnienia.

Kelnerka otwierała właśnie mały bar, przekręcając tabliczkę w drzwiach z „zamknięte” na „otwarte”. Zerknąłem na wielki zegar wiszący na ścianie, naprzeciwko drzwi wejściowych. Wskazówki pokazywały za dwadzieścia szóstą. W moim brzuchu jak na złość głośno burknęło, czym zwróciłem na siebie uwagę przechodzącego obok mnie młodego małżeństwa. Bez dłuższego zastanowienia ruszyłem w stronę baru. Kobieta otworzyła mi drzwi, jako że właśnie myła szybkę w drzwiach. Uśmiechnęła się niemrawo. Zająłem stolik blisko okna, oddalony od innych. Przejrzałem menu, chociaż i tak wiedziałem, co dzisiejszego dnia zażyczę sobie na śniadanie.

W pomieszczeniu byłem jedynie ja, starszy mężczyzna i kelnerka, która właśnie szła w moją stronę, trzymając notatnik w dłoniach. Zza ucha wyjęła długopis.

— Co dzisiaj będziesz jadł, Malfoy? — zapytała, mrugając w moją stronę.

— Dwa tosty i kawę, Lucy. Przecież wiesz, co zawsze u ciebie jadam.

— Pomyślałam, że może zdecydujesz się na coś innego. Odrobina zmian nie zaszkodziłaby ci, naprawdę. Posłuchaj się mądrzejszej koleżanki i weź sobie jajecznicę na bekonie.

— Może jutro — powiedziałem, odkładając menu na róg stolika. — Dzisiaj pozostanę przy moich tostach. Zresztą, kto powiedział, że jesteś mądrzejsza?

— Tego nikt mi nie musiał mówić, wystarczy, że ja to wiem. — Parsknęła. — Za trzy minuty przyniosę tosty — zakomunikowała, po czym odeszła w stronę mężczyzny, siedzącego samotnie trzy stoliki dalej. Nie rozmawiała z nim dłużej niż minutę. Odeszła w stronę baru i podała karteczkę z zamówieniami młodej kobiecie, która zajmowała się gotowaniem.

W jednej chwili przyszła do mnie myśl, nie wiadomo skąd i dlaczego akurat w tamtym momencie, że moja mama nigdy niczego mi nie ugotowała. Była to myśl tak oczywista, iż ugodziła mnie prosto w serce, nie litując się nade mną w żaden sposób.

 Bycie synem śmierciożercy nigdy nie niosło za sobą żadnych pozytywów. W dzieciństwie zabrakło czułych uśmiechów, dni wypełnionych wspólnymi zabawami. Na takie rzeczy po prostu nie było miejsca, a ojciec zdawał się nawet tym zbytnio nie przejmować. Wydawało mi się, że nie widział tęsknych spojrzeń rzucanych w jego stronę, za tym, czego nie miałem i nigdy mieć nie mogłem. Mówił — graj. Tak należy robić, tak przystoi zachować się arystokracie.

Jako mały chłopiec tępo wierzyłem w każde jego słowo. Opamiętanie przyszło o wiele za późno; zbyt późno, by wyrwać się z ojcowskich sideł, którymi zdążył mnie już owinąć. Wszystko co robiłem przez okres nauki w Hogwarcie, robiłem dla matki, bo nigdy nie potrafiłem zapomnieć wieczornych krzyków i płynących łez po jej policzkach. Spełniałem każdą zachciankę ojca, ślepo wierząc, że może w końcu da mi spokój. Nadaremnie. Już od małego wiedziałem, iż nadzieja jest złudnym uczuciem, które jest jedynie namiastką szczęścia. Człowiek spodziewa się niewiadomo czego, a później się zawodzi. Lepiej żyłoby się bez jakiejkolwiek nadziei.

— Draconie. — Chłodny głos ojca wyrwał mnie z niepotrzebnych myśli. Przełknąłem cicho ślinę i odwróciłem się w kierunku mężczyzny. — Czarny Pan chce cię widzieć. Za dwie minuty masz być na dole. I zachowuj się tak, jak przystało na prawdziwego arystokratę. Niech ci podbródek zadrży, a gdy ja się tego dowiem, nie wrócisz do Hogwartu pierwszego września.

— Dobrze, ojcze — powiedziałem zobojętniałym głosem. Ruszyłem w stronę drzwi, mijając w progu mężczyznę.

Nagle złapał mnie za ramię, spojrzał głęboko w oczy; poczułem, że wdarł się do mojego umysłu, penetrując wszystkie wspomnienia. Starałem się odeprzeć atak, ale byłem na to zbyt słaby. Przed moimi oczami pojawił się obraz pierwszej podróży pociągiem do Hogwartu, tiara wykrzykująca „Slytherin!”, wspólne śmiechy i rozmowy w pokoju wspólnym Ślizgonów… Wszystkie wspomnienia związane z Hogwartem. W końcu ojciec przerwał zaklęcie. Zorientowałem się, że leżę na podłodze, a on stoi nade mną, wpatrując się we mnie z pogardą wypisaną w oczach. Moje serce przyspieszyło swój rytm, bijąc dwa razy szybciej niż zwykle.

— Jesteś taki sam jak matka. Słaby — powiedział, wypluwając z siebie te słowa. Odszedł, zostawiając mnie z głową pełną przerażenia. Powoli wstałem z drewnianych paneli, przytrzymując się ściany, abym się nie przewrócił. Całe moje ciało drżało; ojciec zobaczył to, czego zobaczyć nie powinien. Obawiałem się, że wykorzysta to przeciwko mnie i mojej matce.

Głęboko odetchnąłem i zacisnąłem wargi. Teraz czekała mnie konfrontacja z Voldemortem. Czego mógł ode mnie chcieć? Czy już nie wystarczająco wystawił mnie na próbę, tatuując na moim ramieniu mroczny znak? Przełknąłem gorzkie łzy, nie pozwalając żadnej wyjść na zewnątrz. Trzymałem się danej obietnicy samemu sobie i nie zamierzałem jej teraz złamać. Szybkim krokiem ruszyłem środkiem korytarza, ignorując szepczące postacie z portretów. One już wiedziały co mnie czeka.

Zszedłem po schodach, uważając, by nie narobić zbyt wiele hałasu. Czarny Pan był wyczulony na każdy dźwięk, z naszego rodzinnego domu zrobił siedzibę śmierciożerców, a każdy mieszkaniec posiadłości musiał poruszać się po domu bezszelestnie. Ani ja, ani matka nie mogliśmy się przeciwstawić. Po kilku sekundach znalazłem się w wielkiej sali, która kiedyś była salonem i jadalnią. Teraz Czarny Pan postanowił te dwa pokoje połączyć w jeden i urządzić po swojemu. Nikt nie miał zamiaru mu się sprzeciwiać.

— Draconie… Czekałem na ciebie — powiedział Voldemort, odwracając się od okna, przy którym przed chwilą stał. Nagini podniosła swój łeb do góry, gniewnie zasyczała, po czym z powrotem ułożyła się na podłodze.

— Wybacz mi spóźnienie, panie — odparłem bez zająknięcia, lekko się kłaniając. Czarny Pan wskazał miejsce na krześle, a sam zajął jedno naprzeciwko. Usiadłem, przełykając głośniej ślinę, co nie uszło uwadze mężczyzny siedzącego przede mną. Nie skomentował tego jednak, ale uśmiechnął się lekko pod nosem.

— Nic się nie stało. Jesteś jeszcze młody, więc jestem pewien, że nauczysz się w końcu punktualności. Przecież nie chcemy, żeby twojej ukochanej matce coś się stało, prawda?

W odpowiedzi pokiwałem twierdząco głową, nerwowo zaciskając palce na drugiej dłoni.

— Wezwałem cię tu jedynie po to, aby cię o czymś poinformować… Twoja rodzina od zawsze była jedną z najbardziej wiernych mi, Czarnemu Panu, więc pomyślałem, że z przyjemnością spełnisz mój rozkaz. A może się mylę?

—Nie, panie — odpowiedziałem, prostując się na krześle. Nie powiedziałem nic więcej, bo wiedziałem, że Voldemort nie lubi zbytniej wylewności niż ta, która jest od niego oczekiwana.

— Otóż mam dla ciebie zadanie. Będzie ono sprawdzeniem twoich umiejętności i tego, czy oby na pewno nadajesz się na godnego śmierciożercę, a zarazem następcę swojego ojca. Pewnie chcesz mu pokazać, że jesteś godny nazywania się Malfoyem, więc ja ułatwię ci tę sprawę. Nie będzie to trudne zadanie — przerwał, spoglądając prosto w moje oczy. Spodziewałem się, że będzie przeglądał moje wspomnienia, ale nic takiego nie miało miejsca. Po chwili z powrotem wrócił do mówienia, odwracając swój wzrok ode mnie. — Będziesz musiał zabić. Zabijesz dla mnie Dumbledore’a. Masz czas do końca roku szkolnego. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz, po prostu masz go zabić. Jeśli tego nie zrobisz, ucierpisz na tym nie tylko ty, ale i twoja ukochana matka — powiedział, wstając z krzesła i podchodząc do okna. Nagini podniosła swój łeb i ciągle sycząc, podpełzła do swojego właściciela.

— Dobrze. — Wstałem ze swojego krzesła, wpatrując się w ścianę.

— Możesz już odejść. Nie mam nic więcej do dodania.

I odszedłem. Nie potrzebowałem żadnych dodatkowych słów czy krzyków. W mojej głowie przewijała się ciągle jedna myśl: „Zabij albo ucierpi na tym twoja matka”. Wiedziałem, że nie pozwolę cierpieć mojej rodzicielce i zrobię wszystko, by uchronić ją przed wszelkim niebezpieczeństwem. Wróciłem do pokoju. Wszystko, co działo się wokół mnie, zdawało się dziać gdzieś w oddali, jakby za zasłoną, za którą byłem uwięziony. Nie potrafiłem rozpoznać żadnych słów, nie pamiętałem ich znaczenia. W tamtej chwili po prostu było to nieważne. Musiałem zabić człowieka. To był mój jedyny cel na najbliższe miesiące.

— Proszę, dwa tościki z razowego chleba gotowe. — Radosny głos Lucy wyrwał mnie z chwilowego zawieszenia. Nieprzytomnym wzrokiem spojrzałem na stolik, przy którym siedziałem i zauważyłem przed sobą talerz z dwoma tostami i kubek parującej kawy.

— Dziękuję — powiedziałem, zerkając na kobietę. Lucy skinęła w odpowiedzi głową, po czym odeszła w stronę baru. Nim zabrałem się za jedzenie, moją uwagę przyciągnęła postać kobiety wchodzącej do pomieszczenia: Megan. Od razu zaczęła przeczesywać swoim wzrokiem wszystkie stoliki w poszukiwaniu mojej osoby. Po kilku sekundach udało jej się mnie zauważyć. Była już ubrana w fartuch pielęgniarki, a włosy jak zwykle spięła w wysokiego koka, by nie przeszkadzały jej w pracy.

— Czy mi się wydaje, czy prawie się spóźniłeś? — zapytała Megan, zajmując miejsce naprzeciwko mnie. Wziąłem do dłoni jeden tost i odgryzłem kawałek, popijając kawą. Skrzywiłem się, gdy poczułem, że nie została posłodzona.

— Musiałem zająć się Timber. Weszła w szkiełko i skaleczyła łapę. Opatrywanie jej zajęło mi dość dużo czasu, w dodatku na początku bardzo się wierciła, zanim w końcu się uspokoiła.

— Mój Boże… Powinieneś na nią bardziej uważać. To dobry pies, ale nieuważny. W końcu zrobi sobie krzywdę, kiedy będziesz w pracy i stanie się nieszczęście.

— Tym razem było to z mojej winy — wytłumaczyłem, dodając do swojej kawy łyżkę cukru. — Stłukłem butelkę i zapomniałem ją posprzątać. Dopiero rano, gdy wstałem, zauważyłem, że Timber jest ranna. Tak, wiem, to było nieodpowiedzialne — dopowiedziałem, widząc minę Megan.

— To było bardzo nieodpowiedzialne! — powiedziała nieco głośniej, zwracając na siebie uwagę mężczyzny, siedzącego niedaleko nas. Kobieta nie zwróciła jednak na niego większej uwagi. — Timber mogła się bardziej poranić, a gdybyś ty wszedł w to szkło? Nieszczęście gotowe. Ile razy jeszcze będziesz musiał cierpieć, żebyś zaczął uważać na swoje zdrowie?

— Przepraszam, Megan. To był ostatni raz. Zachowałem się niemądrze, wiem. — Przytaknąłem, nie chcąc się kłócić w miejscu publicznym. Zresztą i tak wyszłoby na to, że Megan ma rację; zawsze tak było, a mi zwykle brakowało argumentów na odparcie ataku.

Akurat w tej chwili wydało mi się, iż kobieta siedząca naprzeciwko mnie i wpatrująca się we mnie z troską, ma rzeczywiście rację. Nie uważałem na siebie i często było mi obojętne, czy zostanę na dyżurze cały dzień, czy tylko połowę; czy coś zjem, czy może będę chodził z pustym żołądkiem przez kilka godzin. Nie dbałem o siebie i w końcu mogło to się odbić na moim zdrowiu.

— Poza tym wyglądasz jak siedem nieszczęść. Zobaczysz, w końcu przeprowadzę się do ciebie na kilka dni i tak cię odżywię, że w końcu będziesz wyglądał jak porządny człowiek. Kto to widział, żeby się tak zamorzyć, naprawdę nie wiem. Jesteś lekarzem to możesz sobie przepisać jakieś witaminy albo ziółka.

— Megan, nie strasz mnie. Nie chcesz chyba żebym zmienił pracę i mieszkanie. — Kobieta głośno się zaśmiała, lecz po chwili ucichła, widząc moje karcące spojrzenie. Dokończyłem jedzenie tostów i wypiłem kawę, której resztki zostały jeszcze w kubku.

— A żebyś wiedział, że zrobię to, co powiedziałam, jeśli w końcu nie weźmiesz się w garść. Przecież wiesz, że nie możesz ciągle wracać do przeszłości, ona została już dawno za tobą — powiedziała, wstając z krzesła i dosuwając je do stolika. Nie miałem ochoty zaprzeczyć. Pokiwałem twierdząco głową, również podnosząc się ze swojego miejsca. — No dobrze, zobaczymy się na górze. Muszę już biec pozmieniać kroplówki! — krzyknęła, odwracając się jeszcze w moją stronę. Już po chwili kobieta zniknęła za drzwiami. Ruszyłem w stronę baru, by uregulować rachunek za śniadanie. Po drodze potrąciłem jakąś kobietę, która niosła w swoich dłoniach szklankę z kawą. Przeprosiłem ją kilka razy, aż w końcu zapewniła mnie, że nic się nie stało.

— Ile płacę? — zapytałem, wyjmując z kieszeni spodni portfel z pieniędzmi.

— Oj Draco, Draco… Ile razy ci mówiłam, że swoje zaległości zapłacisz pod koniec miesiąca? Wiesz, że stali klienci mają rabaty — szepnęła, puszczając w moją stronę oczko.

— Lucy, przeze mnie zbankrutujesz — odparłem również szeptem, podtrzymując wesoły ton rozmowy.

— Nie ja, tylko szef. Facet mógłby się czasem tutaj pojawić, ale nie, przecież nie ma takiej potrzeby, same radzimy sobie doskonale. Lepiej już idź, jeśli chcesz być punktualnie na swoim piętrze. Przyjdź na lunch, przygotuję ci coś specjalnego.

— Postaram się wpaść, o ile dzisiaj będzie spokojnie. Do zobaczenia, Lucy.

— Cześć, Draco! — krzyknęła za mną, uśmiechając się szeroko. Ruszyłem w stronę drzwi wyjściowych, chowając portfel do tylnej kieszeni spodni.

Lucy była radosną osobą, roztaczającą wokół siebie przyjemną aurę. Z tej twarzy nie znikał uśmiech i zarażała nim wszystkich naokoło. Z każdym klientem baru zamieniła kilka zdań, nawet jeśli nie wyrabiała się z zamówieniami. Od dwóch lat była żoną jednego z lekarzy tej kliniki; jak można podejrzewać, poznali się właśnie w barze, kiedy Lucy wylała na mężczyznę filiżankę z gorącą kawą. Po roku pobrali się. Ich miłość narodziła się nagle, zupełnie niespodziewanie, zaskakując wszystkich pracowników szpitala. W jednym dniu mijali się na korytarzach, a drugiego rozdawali zaproszenia na swój ślub.

Przeniosłem wzrok na zegarek. Wskazówki pokazywały godzinę szóstą. Zauważywszy, że właśnie ktoś wchodził do windy, przyspieszyłem kroku, praktycznie biegnąc, by zdążyć zanim winda odjedzie. Udało mi się w ostatniej chwili. Nacisnąłem guzik, który miał mnie zawieźć na trzecie piętro i odczekałem kilka sekund, zanim głos kobiety zakomunikował, iż jestem na moim piętrze. Wysiadłem szybko, po czym szybko ruszyłem w stronę mojego gabinetu. Na korytarzu nie było wiele osób. Kręciły się jedynie pielęgniarki, zaglądając co chwilę do jakiejś sali. Gdy przechodziłem, każda kobieta odwracała się w moją stronę, darząc mnie pełnym uśmiechem, który od razu odwzajemniałem.

Wreszcie dotarłem do gabinetu. Skierowałem swoją dłoń w stronę klamki, nacisnąłem ją i drzwi od razu ustąpiły, otwierając się na oścież. Wszedłem do środka, zamykając za sobą wejście. Od razu w moje oczy rzuciło się posprzątane biurko. Nie było na nim żadnych rozrzuconych papierów ani teczek. Wszystko zostało poukładane i posegregowane. W duchu podziękowałem Megan, ponieważ wiedziałem, iż to jej sprawka. Jadąc do pracy, załamywałem się myślą, że czeka mnie papierkowa robota, a teraz spotkało mnie miłe zaskoczenie. Postawiłem swoją teczkę na fotelu. Z szafy wyjąłem kitel lekarski, zakładając go od razu na siebie. Po kilku sekundach już mnie nie było w pokoju.

Szedłem środkiem korytarza, co chwilę zaglądając do każdego dziecka po kolei. Wszyscy byli dla mnie równie ważni, więc martwiłem się stanem małych pacjentów. Ich liczba się zmniejszała wbrew mojej woli — czasem już nic nie mogło pomóc i pozostawało tylko czekać na cud.

Do sprawdzenia została mi jeszcze jedna sala, w której leżał mały, siedmioletni chłopiec. Od połowy roku bardzo dzielnie walczył z rakiem wątroby. Chemia jednak przestała pomagać, a zaczęła szkodzić. Bardzo chciałem mu pomóc, ale widząc, że jego stan coraz bardziej się pogarsza, nie potrafiłem.

— Jak się czujesz, Henry? — zapytałem, wchodząc do środka. W pokoju siedział ojciec chłopca, a matka stała przy oknie, potajemnie ścierając łzy lecące z policzków. Henry nie miał już włosków. Wypadły zaraz po rozpoczęciu chemii. Jego usta były sine.

— Dobrze — odpowiedział. Na twarzy chłopca dostrzegłem grymas bólu.

— A pokażesz mi jak bardzo cię boli? — Przysunąłem sobie krzesło do łóżka i usiadłem na nim. Wyciągnąłem w stronę Henry’ego dłoń. Spojrzał na mnie niepewnie, ale podał mi swoją rękę. Minęła chwila, kiedy lekko ją uścisnął. Uśmiechnął się w moją stronę, przymykając oczy. Wstrzymałem powietrze, jednak chłopiec po chwili z powrotem je otworzył. Odetchnąłem z ulgą. Nie chciałem, żeby umarł. Nie chciałem, żeby przy tym cierpiał.

— Podam ci lek, który uśmierzy trochę ten ból, dobrze? — Henry pokiwał twierdzą głową. Wyjąłem z szafki, znajdującej się obok łóżka, strzykawkę z lekiem znieczulającym. Wcisnąłem płyn, dodając go do kroplówki. Minęło kilka sekund, gdy na twarzy chłopca pojawił się obraz dużej ulgi.

— Panie doktorze… — zaczął ojciec, odwracając wzrok w moją stronę. — Ile zostało czasu?

— Nie wiem — odparłem, wstając z krzesła. — Trzy dni, tydzień… Przykro mi.

— O Boże. — Zaszlochała matka, zakrywając twarz dłońmi. Tata Henry’ego podniósł się gwałtownie ze swojego miejsca, przytulając do siebie płaczącą kobietę. Wyszedłem z sali, zostawiając rodziców chłopca samych. Teraz tego potrzebowali; chwili samotności. Ich synowi zostało niewiele czasu, a ja nie mogłem temu zaradzić. Ponownie poczułem smak bezradności.

Skierowałem się z powrotem do swojego gabinetu. Przekręciłem klucz w zamku i pchnąłem drzwi, wchodząc do środka. Usiadłem w fotelu, zatracając się we własnych myślach.

— Draco! — Głośny krzyk wyrwał mnie z rozmyślań. Do gabinetu wpadła Megan. Na jej twarzy malowało się przerażenie. — Henry przestał oddychać.

Te trzy słowa podziałały na mnie jak kubeł zimnej wody. Zerwałem się z fotela, przerywając przeglądanie papierów. Minąłem Megan i biegnąc, ruszyłem w stronę sali numer czterdzieści siedem. Wpadłem do pokoju, w którym matka chłopca zanosiła się płaczem, a ojciec patrzył z niedowierzaniem na swojego syna. Jedna z pielęgniarek wykonywała masaż serca, próbując przywrócić małego pacjenta do życia. Nadaremnie.

— Megan, podaj mi defibrylator — powiedziałem, podchodząc do chłopca. – Proszę wyjść – zwróciłem się do rodziców Henry’ego. Mężczyzna objął swoją żonę ramieniem, która ciągle zanosiła się płaczem, i wyszedł z nią z sali. W mojej głowie świeciła tylko jedna myśl — dawaj Henry, oddychaj…

Megan podała mi sprzęt. Przyłożyłem elektrody do klatki piersiowej chłopca.

— Ładuj.

Po kilku sekundach po ciele chłopca przeszedł wstrząs. Druga pielęgniarka, która wcześniej wykonywała reanimację, teraz sprawdziła puls Henry’ego. Pokiwała przecząco głową, a Megan od razu ponowiła swoje działanie. Walczyliśmy przez dziesięć minut. Nie chciałem tego samemu sobie przyznać, ale wiedziałem, że to już koniec i dalsza walka nie ma sensu. Po raz kolejny dałem małemu, bezbronnemu dziecku umrzeć. Nie zasługiwał na taki los. Powinien cieszyć się życiem, pójść do szkoły, bić z kolegami, aż w końcu zakochać się. Powinien po prostu żyć.

— Draco, to już koniec. — Ciepła dłoń Megan znalazła się nagle na moim ramieniu. Potrząsnąłem przecząco głową, przymykając oczy.

— Czas zgonu: dziewiąta czterdzieści siedem. Powiadomię rodziców — powiedziałem. Przed wyjściem zerknąłem jeszcze na Henry’ego. Jego zamknięte oczy już nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego. Żałowałem, że nie mogłem zrobić nic więcej, by go uratować.

Zamknąłem za sobą cicho drzwi, jakbym bał się, iż gdy głośniej je przymknę, stanie się coś złego. Przed salą natrafiłem na spojrzenie rodziców chłopca. W ich oczach czaiło się przerażenie obecną sytuacją. Byli świadomi tego, że Henry umiera, ale gdy przyszła śmierć, ból okazał się zbyt duży, by go zignorować.

— Przykro mi. — Bezradny, spuściłem wzrok na swoje buty. Nie chciałem widzieć w oczach tych ludzi żalu i pretensji. Zbyt często patrzyłem na takie rzeczy.

— Powiedział pan… Powiedział pan, że został mu tydzień! — krzyknęła kobieta. Z jej oczu ciągle kapały łzy, nie mogąc przestać lecieć. Kilka osób obejrzało się na naszą trójkę, przyglądając się z ciekawością scenie, jaka właśnie się rozgrywała.

— Kochanie… — zaczął mężczyzna, odwracając do siebie żonę i mocno ją przytulając. Mimo że zgrywał twardziela, w jego oczach również pojawiły się łzy. Stracił właśnie swojego jedynego syna i nic nie mógł na to poradzić. Kiwnął w moją stronę głową, chcąc przekazać, iż mogę już odejść. I odszedłem. Swoje kroki skierowałem od razu do łazienki.

Otworzyłem drzwi i wszedłem do środka, głośno zatrzaskując wejście za sobą. Stanąłem naprzeciwko dużego lustra, opierając swoje dłonie o umywalkę. Po raz kolejny okazałem się zbyt słaby w obliczu śmierci. Nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić. Odczuwałem zwykłą bezradność i złość na samego siebie, że nie udało mi się wygrać z chorobą Henry’ego. Obwiniałem siebie, iż nie zrobiłem wszystkiego, co mogłem zrobić. Powinienem zastosować lepsze leczenie, podać nowocześniejsze leki, nie przerywać chemii… Cokolwiek, byleby uratować chłopca. Kompletnie zamyślony, nie zauważyłem, że od kilku minut nie jestem w łazience sam. Megan stała przy drzwiach, patrząc na mnie z troską.

— Ordynator chce cię widzieć — powiedziała, przerywając krępującą ciszę. — Draco, to nie jest twoja…

— Megan, proszę cię. Nie mów mi, że to nie moja wina, bo wystarczy, że ja wiem, że mogłem zrobić więcej — odparłem i nie czekając na odpowiedź ze strony kobiety, wyszedłem z łazienki, kierując się w stronę windy. Gabinet ordynatora mieścił się piętro niżej.

Wcisnąłem przycisk przywołujący windę i odczekałem kilkanaście sekund, zanim przyjechała. W środku nikogo nie było; i dobrze, bo ktoś mógłby mnie ujrzeć w chwili słabości, a tego nie chciałem. Nienawidziłem okazywać jakichkolwiek emocji, jednak przez pracę w szpitalu często mi się to zdarzało. Takie sytuacje, jak śmierć, odciskały piętno na życiu każdego, kto pracował w klinice. Najgorsze było pogodzenie się z faktem nieodwracalności.

Wysiadłem z windy zaraz naprzeciwko gabinetu ordynatora. Zapukałem do drzwi, a kiedy usłyszałem ciche „proszę”,  wszedłem do środka. Pomieszczenie było o wiele większego od tego, które zostało przydzielone mi, ale w końcu byłem zwykłym lekarzem, a nie głównym ordynatorem. Rzadko kiedy mnie wzywał, więc gdy Megan powiedziała, że chce mnie widzieć, zdziwiłem się, czego nie dałem po sobie poznać.

— Usiądź — powiedział mężczyzna, zerkając na mnie spod okularów.

— Dziękuję, postoję.

— Niech ci będzie. Wezwałem cię po to… — przerwał, wzdychając. — Słyszałem, co się dzisiaj wydarzyło. Draco, śmierć tego chłopca nie była absolutnie twoją winą. Megan powiedziała, że walczyłeś o jego życie, jak nikt inny, a ja muszę przyznać jej rację. Większość lekarzy poddałaby się na początku, widząc takie rokowania. A ty dałeś temu chłopcu dodatkowe pół roku życia. Mógł umrzeć na starcie i ty o tym doskonale wiesz. Podarowałeś mu szansę na lepsze poznanie świata, chociaż nie miał na to zbyt dużo czasu. Zrobiłeś to, co tylko mogłeś zrobić. Jestem dumny, że mam takiego pracownika, naprawdę.

Kiwnąłem lekko głową, siadając na krześle. Słowa mężczyzny podniosły mnie na duchu, chociaż poczucie winy wciąż się kłębiło.

— Oczywiście zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał wziąć w swoje ręce losu kolejnego pacjenta, jednak może się zdecydujesz? Czteroletnia dziewczynka, wykryto u niej ostrą białaczkę limfoblastyczną. Tutaj masz papiery. Przyjęli ją dzisiaj na izbie przyjęć… Więc jaka jest twoja decyzja? — zapytał ordynator, patrząc na mnie z zaciekawieniem. Patrząc w oczy mężczyzny, wziąłem do rąk papiery.

— Zajmę się leczeniem tej dziewczynki. I tym razem nie pozwolę nikomu umrzeć. 

 Poprzedni | Następny