Rozdział 7

Pierwszą noc w Denver spędziłyśmy w hotelu znajdującym się niedaleko szpitala. Tej nocy nie mogłam zmrużyć oka — leżałam naprzeciwko Sophie, wpatrując się w jej twarz i nie mogąc oprzeć się pokusie, by obudzić dziewczynkę tylko po to, aby zapytać, czy dobrze się czuje. Obserwowałam unoszącą się powoli klatkę piersiową mojej córki, kontrolując każdy jej oddech. W chwili usłyszenia bolesnej diagnozy coś się we mnie zmieniło; nagle wszystkie dźwięki stały się zbyt głośne, każdy człowiek mógł być nośnikiem jakiejś choroby, a ja po prostu byłam przewrażliwiona. Zacisnęłam mocno wargi, usiłując stłumić w sobie krzyk jakiegokolwiek protestu, nie chcąc obudzić Sophie. Wiedziałam, że teraz potrzebowała dużo odpoczynku i mnóstwo sił, by zacząć walczyć z chorobą i nie dać się jej pokonać.

Przekręciłam się na drugi bok, próbując odgonić od siebie natrętne myśli dotyczące białaczki. Musiałam na naszą sytuację patrzeć optymistycznie i próbować myśleć jedynie o tym, że wszystko będzie dobrze, a moja córka wygra z chorobą i wrócimy do Londynu, jak gdyby nigdy nic. W niektórych momentach miałam takie wrażenie, jakbym znajdowała się za pewną powłoką i obserwowała wszystkie wydarzenia, nie mogąc mieć na nie większego wpływu. Mogłam się im jedynie przypatrywać i je akceptować bez żadnego ingerowania. Zawsze sądziłam, że wszystko dzieje się w jakimś celu, by móc coś wynieść z danej lekcji życia, jednak w tym momencie miałam wrażenie, iż los ze mnie kpi, ciągle wystawiając na próbę. Ile razy jeszcze miałam przeżyć taki szok, żeby w końcu móc spokojnie odetchnąć i normalnie żyć?

Podniosłam się na łóżku do pozycji siedzącej i głęboko westchnęłam, wypuszczając z siebie całe powietrze. Potrzebowałam świeżego powiewu wiatru, natychmiast. Zerknęłam na śpiącą Sophie, po czym skierowałam swoją dłoń w stronę jej czoła, odgarniając włoski tak, by nie wchodziły na twarz dziewczynki. Zmarszczyła nos, ściągając brwi przez sen. Na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Ten odruch odziedziczyła zdecydowanie po mnie. Wstałam z posłania, kładąc na swoim miejscu poduszkę. Przed wyjściem z pokoju zerknęłam ostatni raz w stronę mojej córki. Przekręciła się na drugi bok, po czym wtuliła się w poduszkę, którą przed chwilą położyłam na łóżku, po stronie na której spałam.

Cicho zamknęłam za sobą drzwi. Ruszyłam przed siebie ciemnym korytarzem w stronę windy. W kieszeni spodni wyczułam różdżkę, więc od razu poczułam się pewniej. Dotarłam do windy, wciskając guzik przywołujący ją. Po kilku sekundach wsiadłam do pomieszczenia i nacisnęłam przycisk, który miał mnie przewieźć na ostatnie piętro hotelu.

Pewny, kobiecy głos zasygnalizował przybycie na miejsce. Drzwi windy rozsunęły się z cichym brzdękiem, a ja wyszłam z niej, stając na pustym korytarzu rozświetlonym jedynie dzięki migotającej lampie wiszącej na suficie. W jednej chwili chciałam natychmiast zawrócić, ale nie zrobiłam tego — pomyślałam, że należy mi się chwila na przemyślenie pewnych spraw, zupełnie samotnie. Wyjęłam różdżkę z kieszeni piżamy, poprawiłam torebeczkę, która wisiała na moim ramieniu od czasu, kiedy wyszłam z pokoju i ruszyłam przed siebie, do wiadomego dla mnie celu. Na końcu korytarza natrafiłam na schody, więc zaczęłam się po nich wspinać. Pokonałam dwa piętra i znalazłam się naprzeciwko dużych, ciężkich drzwi. Tak jak wcześniej podejrzewałam, były zamknięte. Skierowałam różdżkę w stronę zamka i szepnęłam ciche Alohomora, wcześniej upewniając się, czy aby na pewno jestem tam sama. Drzwi ustąpiły. Bezdźwięcznie otworzyły się na oścież, a ja postawiłam pierwszy krok naprzód.

Zimne powietrze uderzyło mnie w twarz, od razu orzeźwiając. Kolejne kroki stawiałam już o wiele pewniej, aż w końcu znalazłam się na samym środku dachu. Zaciągnęłam się świeżym powietrzem, przymykając przy tym oczy. Serce wracało już do swojego normalnego, prawidłowego rytmu. Uśmiechnęłam się szeroko, czując, że w tym momencie, na tą jedną chwilę, byłam wolna i przez te sekundy nic mnie nie obchodziło. Przypomniałam sobie siedem lat spędzonych w Hogwarcie, podczas których razem z Harrym i Ronem wymykaliśmy się w nocy, by rozwiązać jakąś zagadkę. Wtedy obawiałam się konsekwencji, jakie mogły wyniknąć z naszych nocnych eskapad. Teraz z chęcią wróciłabym do tamtych czasów i wszystko bym powtórzyła. Ile bym dała, żeby poczuć ten przypływ adrenaliny, krew buzującą w żyłach oraz zwykły strach przed przyłapaniem przez któregoś z nauczycieli. Nie chciałam tego przyznać, ale brakowało mi moich przyjaciół. Oszukiwałam samą siebie, twierdząc inaczej.

Nie zauważyłam momentu, w którym z moich oczu poleciały pierwsze łzy, które okazały się być łzami tęsknoty za tym, co już nigdy nie wróci i co bezpowrotnie zostało utracone. Niedbale starłam słone krople z policzków, pociągając nosem. Mimowolnie potarłam swoje ramiona, by choć trochę się rozgrzać. Wiał dość mocny, porywisty wiatr, ale w końcu nie było się czemu dziwić — wielkimi krokami nadchodziła jesień, więc deszcz i mocne podmuchy powietrza były charakterystyczne dla tej pory roku. Na niebie zaczęły kłębić się wielkie, granatowe chmury. Podejrzewałam, że lada moment lunie deszcz. Mimo to usiadłam na zimnej posadzce, podkurczając nogi pod samą brodę. Z kieszeni piżamy wypadła moja różdżka, a z ramienia zsunęła się torebeczka, spadając na marmurową podłogę. Usłyszałam charakterystyczny dźwięk przewracania się książek i lekko się skrzywiłam. Wiedziałam, że wyjście do biblioteki przed wyjazdem nie było zbyt dobrym pomysłem.

Skierowałam swoje dłonie w stronę torebeczki leżącej na posadzce. Odsunęłam suwak i włożyłam całą rękę do woreczka, próbując wyszukać w nim mały, szklany słoiczek. Po krótkiej chwili poczułam zimne szkło. Wyciągnęłam słoik z torebki, po czym postawiłam go przed sobą. Koniec różdżki skierowałam w stronę środka pojemniczka i wyszeptałam parę dobrze dobranych słów, które znałam już od bardzo dawna. Z końca magicznego patyka wystrzelił jasnoniebieski płomień. Zatrzymał się na samym środku, zawisając w powietrzu i oświetlając niewielki obszar wokół siebie. Kąciki mych ust uniosły się lekko do góry, gdy zauważyłam, że udało mi się osiągnąć zamierzony efekt. Przypomniałam sobie, iż Harry od zawsze był zakochany w tych niebieskich ognikach. Nie potrafiłam zliczyć, ile razy mnie prosił, abym wyszeptała to zaklęcie, chowając płomyki w środku słoiczka. Ogrzewaliśmy swoje dłonie w zimowe wieczory, kiedy śnieg prószył już z nieba, zakrywając białym puchem błonia Hogwartu. Te wspomnienia, ciągle tak żywe, nie dawały o sobie zapomnieć. A może po prostu to ja nie chciałam ich wyrzucić z głowy i to dlatego ciągle do mnie wracały? Nie znałam odpowiedzi na te pytania i nigdzie nie mogłam ich poznać. Pójście do biblioteki nie rozwiązałyby mojego problemu; musiałam sama stawić im czoła.

Uniosłam dłonie, ustawiając je tuż nad słoiczkiem. Poczułam ciepło, które jednak nie parzyło, a sprawiało przyjemne uczucie.

Nie pamiętam, ile czasu przesiedziałam na dachu hotelu, wpatrując się raz w chmury kłębiące się na niebie, a raz w niebieski płomyk, który wciąż tlił się w słoiczku mimo mocnych podmuchów wiatru. Dopiero kiedy poczułam na swoich policzkach mokre krople, zorientowałam się, że to nie łzy, a deszcz. Potrząsnęłam w rozdrażnieniu głową. Najwyższy czas wrócić do pokoju, aby przespać choć trochę tej nocy. Następny dzień miał być dniem trudnym, a przede wszystkim długim i musiałam mieć siły, by podnieść się z łóżka. Powoli wstałam z kamiennej podłogi, otrzepując swoje spodnie z niewidzialnych drobinek kurzu. Podniosłam z posadzki torebeczkę, zakładając ją na ramię. Płomyk zgasiłam jednym zaklęciem, po czym schowałam słoik do mojego woreczka, uprzednio go otwierając. Po raz ostatni spojrzałam w dal, starając się zapamiętać wszystkie szczegóły tego pięknego widoku. Wcześniej nie zwróciłam na to uwagi, ale Denver nocą wyglądało… magicznie. W mojej głowie zaświtała myśl – byłam ciekawa, co właśnie w tej chwili robili moi przyjaciele oraz, a to było dla mnie najważniejsze, czy byli szczęśliwi w swoim życiu. Skierowałam swoje kroki w stronę wyjścia, zastanawiając się, czy to wszystko naprawdę się dzieje...

— Niech mi pan, do cholery, nie mówi, że mam się uspokoić! Przejechałam z chorym dzieckiem połowę świata tylko po to, żeby powiedział mi pan, że nie ma miejsc na oddziale?! Żartuje sobie pan ze mnie, tak?

— Jest mi naprawdę bardzo przykro…

— Dzwoniłam tutaj, pytałam się o wszystko, zapewniano mnie, że są wolne miejsca na dziecięcym rozdziale — powiedziałam, zaciskając wargi.

— Doktorze? Mogę prosić na chwilę? — Pielęgniarka przerwała naszą wymianę zdań, spoglądając to na mnie, to na mężczyznę, z którym rozmawiałam.

— Przepraszam na chwilę — powiedział lekarz, odchodząc z kobietą, która przed chwilą nam przeszkodziła, kilka metrów ode mnie.

W moim sercu gościła w tej jednej chwili nieprzejednana złość. Zniknęła ona jednak z momentem spojrzenia na Sophie, siedzącą na krześle na końcu korytarza, przytulając do siebie ukochanego misia. Na jej twarzy malowało się mnóstwo uczuć — począwszy od niezwykłej ciekawości, a kończąc na bezradności. Znałam moją córkę i wiedziałam, że chociaż próbuje być odważna, boi się. Jak na swój wiek dużo rozumiała, czasami obawiałam się, że zbyt wiele. Patrzyła na świat i wszystko, co działo się wokół niej, z piękną, dziecięcą ufnością. Sophie wyczuła mój wzrok na sobie, ponieważ odwróciła się w moją stronę i szeroko się uśmiechnęła. Zeskoczyła z krzesła, spojrzała się na Charlotte, która przez chwilę zajmowała się dziewczynką i szybko podbiegła w moją stronę. Ukucnęłam na podłodze, rozkładając szeroko ramiona. Nie minęło nawet kilka sekund, kiedy Sophie wpadła w moje ręce, mocno się do mnie przytulając.

— Długo tu jeszcze będziemy? — zapytała, odsuwając się trochę i zakładając zabłąkany loczek za ucho.

— Dopiero co przyszłyśmy, Sophie. Muszę załatwić jedną sprawę, a potem zobaczymy.

Sophie zmarszczyła czoło, intensywnie nad czymś się zastanawiając. Nie zdążyła mi jednak odpowiedzieć, ponieważ męski głos przerwał nam naszą dyskusję.

— Pani Hermiono? — Odwróciłam się w stronę mężczyzny, stojącego nade mną i moją córką. — Czy możemy porozmawiać?

— Oczywiście — odpowiedziałam automatycznie, wstając z podłogi. Poczułam, że Sophie chwyta mocno moją dłoń i przytula się do mojej nogi. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem; wiedziałam, iż teraz dziewczynka już mnie nie puści i nie odejdzie, kiedy ją o to poproszę.

— Pani córka zostanie przyjęta na oddział — powiedział lekarz, zdejmując okulary z nosa i przecierając je rogiem fartucha lekarskiego. — Pielęgniarka zaprowadzi panią na drugie piętro, gdzie zostanie pani przydzielony lekarz, z którym zostanie omówiony plan leczenia. To on zezwoli badania, wszystko zostanie pani wyjaśnione.

— Chwila — mruknęłam, przegryzając nerwowo wargę. — Przed chwilą wykłócał się pan ze mną, że na oddziale nie ma miejsc, a teraz nagle to miejsce się pojawiło?

— Tak, jedno miejsce się właśnie zwolniło. Pani Megan zaprowadzi panią i pani córkę na oddział. Wszystkiego dowie się pani na miejscu, proszę się o nic nie bać. Przepraszam, ale muszę już iść; obowiązki wzywają — uciął mężczyzna. Kiwnął w moją stronę głową w celu pożegnania i odszedł w swoją stronę, nie odwracając się za siebie. Na mojej twarzy pojawił się nikły uśmiech; w końcu wszystko zmierzało w dobrym kierunku. Teraz wszystko powinno być lepiej, a przynajmniej taką miałam nadzieję.

— Teraz pójdziemy do domu?

— Jeszcze nie teraz. Muszę porozmawiać z panem doktorem i on nam powie, kiedy możemy już stąd iść. Gdzieś się spieszysz?

— Tak — odparła tajemniczo. Puściła moją dłoń i odwróciła się tyłem do mnie. Westchnęłam głośno, przecierając oczy. Dzisiejszej nocy praktycznie nie zmrużyłam oka, więc byłam naprawdę zmęczona. Nie miałam ani siły, ani ochoty kłócić się z moją córką. Była niezwykle upartą dziewczynką i jeśli coś sobie postanowiła, tak musiało być.

— Sophie, nie wymyślaj. Wiedziałaś, że musimy tutaj przyjść i trochę to nam zajmie czasu. Dzisiaj rano powiedziałam ci coś i proszę się mnie słuchać. Dobrze?

Ukucnęłam naprzeciwko dziewczynki, chowając jej małe dłonie w swoje. Mała blondynka zmarszczyła nos i wolno pokiwała głową twierdząco. Odetchnęłam cicho z ulgą. Myślałam, że będzie trudniej ją przekonać, a okazało się zupełnie inaczej. Dostrzegłam, że w ciągu tych kilku dni Sophie zmarniała. Jej twarz była blada, a pod oczami pojawiły się cienie, mimo tego że dużo odpoczywała. Martwiłam się jej stanem.

— To idziemy? — zapytała, wzdychając z niezadowoleniem. Uśmiechnęłam się lekko i skinęłam twierdząco głową, podnosząc się w końcu z podłogi.

W naszą stronę ruszyła pielęgniarka, która miała nas zaprowadzić na dziecięcy oddział. Od pewnego czasu kobieta przyglądała nam się, czekając aż skończymy rozmawiać. Była ona średniego wieku — mogła mieć niewiele ponad czterdzieści lat. Pod oczami pojawiły się już niechciane zmarszczki. Na czubku głowy zaplotła koka. Wypadły z niego pojedyncze kosmyki włosów, więc pewnie robiła swoją fryzurę w pośpiechu, byleby nie przeszkadzała jej w pracy.  Uśmiechała się do każdego, kto tylko przechodził obok niej, dzięki czemu roztaczała wokół siebie mnóstwo pozytywnej atmosfery. Z osoby kogoś mi przypominała, ale kiedy usłyszałam pisk naszej lekarki, Charlotte, już wiedziałam do kogo była podobna.

Charlotte zerwała się z siedzenia. Musiało jej się zakręcić w głowie od gwałtownego wstania, ponieważ przytrzymała się krzesła, zanim powolnym krokiem ruszyła w kierunku pielęgniarki. Na twarzy kobiety pojawiło się zdziwienie, pomieszane z niepewnością. Dopiero po kilku sekundach niepewność przerodziła się w szok. Na jej twarzy zagościła nieopisana radość. Ona również pisnęła, zakrywając usta dłońmi. Nie minęło zbyt dużo czasu, gdy obie stały na środku korytarza, wtulając się w swoje ramiona. Sophie ścisnęła mocno moją dłoń, przyglądając się z ciekawością tej scenie.

Charlotte pierwsza oderwała się od swojej siostry. Starała rękawem łzy, płynące mimowolnie z policzków. Podczas całego wyjazdu niewiele mówiła. Podejrzewałam, że stresowała się tym spotkaniem; w końcu obie kobiety nie widziały się od kilku lat i miały sobie wiele do wytłumaczenia. Teraz w końcu nadszedł ten długo oczekiwany moment. Mogły wreszcie odrobić czas, który został im odebrany, wbrew ich woli. Nie wiedziałam, czemu nie kontaktowały się ze sobą przez tyle czasu i nawet nie zamierzałam o to pytać. Ceniłam sobie prywatność nie tylko swoją, ale też innych osób.

— Megan — szepnęła kobieta, z którą przyjechałam do tego miasta. — Tak długo…

— Może usiądźmy, zrobiłyśmy chyba dość duże zamieszanie — powiedziała Megan, odchrząkując. Charlotte skinęła twierdząco głową. Złapała swoją siostrę za dłoń i poprowadziła pod ścianę, gdzie znajdował się cały rząd krzeseł. — Czemu przyjechałaś?

— Ładne mi powitanie, Megan — zbeształa kobietę Charlotte. — Nie widziałyśmy się ponad dziesięć lat, a ty pytasz, czemu przyjechałam. Twój charakterek ani trochę się nie zmienił przez ten czas. Tatuś byłby z ciebie na pewno bardzo dumny.

— Ty tatusia do tego nie mieszaj. Więc dowiem się w jakim celu wreszcie zdecydowałaś się odwiedzić swoją siostrę po tylu latach?

— Przyjechałam z Hermioną i jej córeczką. — Wskazała na mnie gestem dłoni. Megan spojrzała się w naszą stronę i uśmiechnęła przyjaźnie. Niepewnym krokiem ruszyłam w stronę kobiet, by przywitać się z siostrą Charlotte. Pociągnęłam za sobą Sophie, która chowała się za mną nieco zawstydzona.

— Dzień dobry, miło mi panią poznać. Hermiona.

— Megan Hughes — powiedziała pielęgniarka, wyciągając swoją dłoń w moją stronę. Uścisnęłam ją geście powitania. — A ta mała królewna jak się nazywa? — Wskazała ręką na moją córkę.

— Mama zawsze mówi, że nie można pokazywać nikogo palcem, bo to niegrzeczne — odparła dziewczynka, jeszcze mocniej przytulając się do mojej nogi. Zaśmiałam się nerwowo, czując, że na moje policzki wstępują niechciane rumieńce. Sophie miała rację; od zawsze powtarzałam jej, iż nie powinno się wskazywać na kogoś ręką, ponieważ takie zachowania świadczą o nas samych.

— Twoja mama jest bardzo mądra. Następnym razem będę wiedziała, żeby nie pokazywać na nikogo ręką.

— Obiecujesz? — zapytała podejrzliwie, wychodząc zza mojej nogi i stając naprzeciwko starszej kobiety. Zadarła wysoko głowę i zmarszczyła nos w oczekiwaniu na odpowiedź.

— Sophie, to nie jest twoja koleżanka — zbeształam dziewczynkę, wtrącając się do rozmowy.

—  Nie szkodzi, naprawdę. W jej wieku ja również do wszystkich zwracałam się po imieniu, przynajmniej tak słyszałam z opowiadań Charlotte i moich rodziców. Może już chodźmy na oddział, pewnie lekarz będzie chciał dokładnie przebadać Sophie. — Uśmiechnęła się ciepło. W moim sercu zagościło dziwne, przyjemne uczucie nadziei. Widząc takie osoby, które potrafiły samą swoją obecnością podnieść na duchu, wszystko wydawało się prostsze i bardziej możliwe.

— Idziesz z nami, Charlotte? — Megan zwróciła się do swojej siostry, wstając z krzesła.

— Nie, poczekam w kawiarni, aż wrócicie. Czeka nas bardzo długa rozmowa, nie sądzisz?

— O tak… No dobrze, chodźmy — powiedziała, odwracając się w naszą stronę. Kiwnęłam lekko głową. Usłyszałam ciche westchnienie doktor Hughes, więc spojrzałam na nią. Wpatrywała się w moją osobę. Na jej ustach widniał lekki uśmiech.

— Oddaję już Sophie do leczenia innemu lekarzowi.

— Dziękuję, pani doktor, że chciała pani z nami tutaj przyjechać. Nie wiem, co bym bez pani pomocy zrobiła. Naprawdę dziękuję.

— Ależ nie ma za co. Taki mój zawód. Gdybyś potrzebowała jakiejś porady, dzwoń. Będę czekała na telefon.

Kiwnęłam głową twierdząco, powstrzymując łzy, które cisnęły mi się do oczu. Charlotte Hughes zajmowała się chorobami Sophie od jej narodzin. Zawsze przyjeżdżała na domowe wizyty, jeśli ja nie mogłam dotrzeć do przychodzi. Zawsze była gotowa mi pomóc. Ceniłam sobie jej zdanie, ponieważ dobrze wiedziałam, że chce dla Sophie i dla mnie jak najlepiej. Znała dobrze moją sytuację, ale mimo to nigdy o nic się nie dopytywała. Byłam jej za to wdzięczna i jeśli jej siostra, Megan, była do Charlotte choć trochę podobna, nie mogłam lepiej trafić.

Poczułam, że Sophie puszcza moją dłoń. Nim zdążyłam cokolwiek zrobić, dziewczynka podbiegła do Charlotte i mocno ją przytuliła. Na twarzy kobiety pojawiło się zaskoczenie, jednak po chwili znowu się uśmiechała, głaszcząc moją córkę po włosach. Nie minęła nawet minuta, kiedy Sophie oderwała się od pani doktor i z powrotem wróciła do mnie. Była do niej przywiązana i nie zdziwiłam się, że tak zareagowała. Charlotte wracała do Londynu, a my zostawałyśmy w Denver. Nikt nie wiedział, kiedy wrócimy do domu i czy w ogóle to nastąpi. Może choroba Sophie miała być tym momentem, w którym trzeba było zostawić za sobą Anglię, a zacząć życie w innym kraju?

— Mamo, chodźmy już — mruknęła Sophie, łapiąc mnie za dłoń. Nie czekając nawet na moją odpowiedź, pociągnęła mnie w stronę Megan, która czekała, aż przyjedzie winda.

Zapadła dość niezręczna cisza, przerywana jedynie cichym nuceniem jakiejś melodii przez moją córkę. Nie wiedziałam, jak powinnam zacząć rozmowę i czy w ogóle powinnam ją zaczynać. Nie musiałam myśleć nad tym zbyt długo, ponieważ ledwo słyszalne brzęknięcie zawiadomiło o przybyciu windy. Metalowe drzwi rozsunęły się na oścież. Z małego pomieszczenia wyszły dwie pielęgniarki. Jedna z nich stała przy wózku, na którym siedziała dość młoda kobieta. Druga trzymała za rączkę małą dziewczynkę; mogła być trzy lata starsza od Sophie. Wyglądała na bardzo zmęczoną, mimo tego że tak niewiele zaznała życia. Uścisnęłam mocniej dłoń dziewczynki, jakbym chciała zapewnić ją, iż wszystko jest w porządku i niczego nie musi się obawiać.

Wszystkie osoby wyszły z windy, a nasza trójka w zamian do niej weszła. Megan nacisnęła guzik mający przewieźć nas na trzecie piętro. Po kilku sekundach irytujący, kobiecy głos zasygnalizował przybycie na miejsce. Drzwi windy rozsunęły się. Pociągnęłam za sobą Sophie, wychodząc z pomieszczenia i rozglądając się naokoło siebie.

Po korytarzu chodziły pielęgniarki, lekarze. Kilka osób spacerowało ze swoimi bliskimi, rozmawiając cicho między sobą. Ktoś gdzieś biegł, ktoś płakał, ktoś się śmiał. Każdy przejmował się swoimi osobistymi sprawami, nie zwracając uwagi na problemy innych ludzi. Sophie oglądała się za każdą osobą, którą tylko zobaczyła. Przyglądała im się z ciekawością, chociaż w jej spojrzeniu dostrzegłam przerażenie. Jak na swój wiek była odważna, ale była także dzieckiem, bojącym się wielu rzeczy; szpital również do nich należał. Dziewczynka przysunęła się do mnie bliżej, ściskając pod ramieniem swojego misia, dzięki któremu czuła się choć trochę pewniej.

— A oto lekarz, który się wami zajmie — powiedziała Megan, wskazując dłonią na mężczyznę, rozmawiającego z innym doktorem.

Jego sylwetka zdecydowanie kogoś mi przypominała, jednak nie potrafiłam w moich myślach znaleźć tej osoby. Przełknęłam głośno ślinę, poprawiłam torebkę, aby nie zsuwała się z ramienia, i powolnym krokiem ruszyłam za poznaną niedawno kobietą, która już zdążyła zacząć rozmowę z lekarzem, mającym leczyć moją córkę. Im bardziej się zbliżałam, tym większe miałam wrażenie, że znam tego mężczyznę. W końcu doszłam do tej dwójki, stając zupełnie z boku, za nim. Moje serce przyspieszyło, bijąc dwa razy szybciej.

— Hermiono — zaczęła kobieta, zwracając się w moją stronę. — Poznaj doktora Malfoya. To on zajmie się leczeniem Sophie i to z nim ustalisz plan leczenia. Zresztą, porozmawiacie już na spokojnie w gabinecie.

Mężczyzna odwrócił się w moją stronę, kiedy usłyszał, jak Megan wypowiadała moje imię. W tym jednym momencie wszystko stało się jasne. Usłyszenie nazwiska lekarza jedynie potwierdziło moje przypuszczenia, co do tego, kim jest osoba stojąca przede mną. Draco Malfoy. Wpatrywałam się w jego twarz próbując doszukać się jakiejkolwiek kpiny, jakiegoś żartu — czegokolwiek, co utwierdziłoby mnie w przekonaniu, że ktoś robi sobie ze mnie żarty. Nic takiego nie miało jednak miejsca. Malfoy był tak samo zaskoczony jak ja, chociaż starał się to dobrze ukryć. Nie tego się spodziewałam, kiedy tutaj przyjechałam. Przez głowę nie przeszła mi myśl, że spotkam wroga ze szkolnych lat, gnębiącego mnie na każdym kroku i wyzywającego od najgorszych.  Teraz okazało się, iż miał leczyć moją córkę.

— Mamo? — Cichy głosik Sophie wyrwał mnie z zamyślenia. Oderwałam swój wzrok od postaci Malfoya i przeniosłam go na dziewczynkę. Wpatrywała się we mnie z niepokojem, ściskając w swoich małych rączkach Rudolfa. — Pójdziemy do domu?

— Już niedługo — odparłam, lekko się uśmiechając. Spojrzałam na Megan, próbując znaleźć jakieś wsparcie, cokolwiek. Nie chciałam patrzeć na mężczyznę stojącego naprzeciwko mnie. Czułam jego przenikliwe spojrzenie na sobie. Nawet nie wiedziałam jak powinnam się zachować w tej sytuacji.

— Może przejdźmy do mojego gabinetu. — Odchrząknął blondyn, wreszcie przerywając tę krępującą ciszę. Megan spoglądała ze zwątpieniem to na mnie, to na Draco, próbując zrozumieć, co się dzieje. Kiwnęłam sztywno głową, nie wydobywając z siebie żadnego słowa.

— Sophie, zostaniesz z panią pielęgniarką? Chciałabym porozmawiać z panem doktorem.

Przykucnęłam, zrównując się z Sophie. Dziewczynka wpatrywała się we mnie, marszcząc czoło i intensywnie nad czymś myśląc.

— A nie mogę iść z tobą?

— Muszę porozmawiać z panem doktorem o poważnych sprawach. Wrócę szybko, obiecuję.

— Na pewno?

— Na pewno.

— No dobrze — mruknęła Sophie, puszczając moją dłoń. Podeszła do Megan i złapała jej rękę. Kobieta lekko się uśmiechnęła, wyszeptała coś do ucha dziewczynki, sprawiając, że ta szeroko się uśmiechnęła i dwa razy pokiwała twierdząco głową. Pomachała mi jeszcze na pożegnanie i odeszła w stronę windy, z której niedawno wysiadłyśmy.

Któraś pielęgniarka potrąciła mnie łokciem, nawet nie przepraszając. Wytrąciła mnie z nieprzyjemnych myśli, sprawiając, że mimowolnie zerknęłam na Malfoya. Stał wyprostowany, a z jego oczu zionął chłód. Zastanawiałam się, jak ktoś tak obojętny mógł zostać osobą, która miała ratować życie ludziom. Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić.

Blondyn spojrzał na mnie znacząco, kiwając lekko głową. Sztywnym krokiem ruszył w stronę swojego gabinetu. Nie zastanawiałam się długo, od razu ruszyłam za mężczyzną. Zagarnęłam zagubiony kosmyk włosów za ucho, byleby mi nie przeszkadzał. Tu chodziło o życie mojej córki i w takiej chwili nie mogłam patrzeć na przeszłość, jaka dzieliła mnie i Draco Malfoya. Cokolwiek by się działo, musiałam się z nim jakoś porozumieć, zacząć rozmawiać. Otworzył przede mną drzwi pokoju, przepuszczając mnie pierwszą. Skinęłam głową w geście podziękowania i weszłam do środka.

Gabinet był nadzwyczaj normalny. Zwykłe drewniane biurko, pod oknem stała leżanka, a przy lewej ścianie znajdowała się gablotka z różnymi książkami i teczkami. Usiadłam na krześle, przy biurku, kładąc na swoich kolanach torebkę. Swój wzrok utkwiłam w dłoniach, bawiąc się przy okazji oczkiem pierścionka. Usłyszałam, że Malfoy zajmuje miejsce na fotelu, naprzeciwko mnie. Otworzył jakąś teczkę, wyjmując z niej mnóstwo kartek i rozkładając je na biurku.

— Słuchaj — zaczęłam, zdobywając się na odwagę i podnosząc wzrok na znienawidzonego mężczyznę, którego pamiętałam tylko i wyłącznie ze szkolnych lat, kiedy jedyne, co między nami było, to nienawiść. — Jeśli chcesz, poszukam innego lekarza i…

— Nie, to ty posłuchaj, Granger — przerwał mężczyzna, wbijając we mnie zimne spojrzenie. — Nie obchodzi mnie to, co było kilkanaście lat temu. Tamten okres mam już dawno za sobą i staram się o nim zapomnieć. Jeśli masz do mnie jakieś uprzedzenia, proszę bardzo, zmieniaj lekarza, ale to nie zmienia faktu, że jestem jednym z lepszych doktorów w tym szpitalu i już wcześniej zdecydowałem się leczyć twoją córkę, nie znając jej nazwiska. Teraz nie zamierzam tego zmieniać, bo ja zawsze dotrzymuję słowa. Nie mieszam pracy z życiem prywatnym i ty też tego nie rób. Tutaj jestem innym człowiekiem i poza szpitalem także. Nie znasz mnie, więc nie oceniaj mojej osoby przez pryzmat tego, co było wcześniej.

Zapadła cisza. Nie ta, w której człowiek czuje się komfortowo, ale tego rodzaju, kiedy jedyne o czym marzysz, to uciec gdzieś daleko. Wpatrywaliśmy się z zaciętością w swoje oczy, a żadne z nas nie zamierzało tego przerwać. Jedynym dźwiękiem w tej głuchej ciszy było natrętne tykanie zegara. Nie pamiętam dobrze, ile czasu przesiedzieliśmy, wpatrując się uparcie w siebie nawzajem, ale w końcu przyszło pewne opamiętanie. Odchrząknęłam, po czym otworzyłam swoją torebkę, wyszukując z niej teczkę z różnymi papierami.

— Tutaj są wszystkie badania, jakie miała robione Sophie — powiedziałam, podając mężczyźnie plik dokumentów z wynikami badań. Blondyn od razu wszystkie kartki rozłożył na biurku i każdy pergamin przeglądał z osobna. Zauważyłam, że gdy próbował się usilnie nad czymś skupić, marszczył czoło.

— Postanowił już pan coś? — zapytałam po kilku minutach, pocierając dłonią skronie. Draco zmierzył mnie wzrokiem i westchnął.

— Najpierw chcę przebadać dokładnie pani córkę i powtórzyć te badania. Nie miała robionej biopsji szpiku, więc chciałbym to zrobić, żeby mieć pewność, co do dalszego leczenia. A później zaczniemy chemioterapię indukcyjną. Jej celem jest uzyskanie remisji, czyli powrotu prawidłowych parametrów krwi. Terapia ta jest długa i chory, w tym przypadku Sophie, musi przebywać w izolacji, żeby nie złapała żadnej infekcji. Niestety, ta terapia wiąże się z kilkoma skutkami ubocznymi, takimi jak wymioty, utratę włosów, nudności i obniżoną odporność. 

— I będzie musiała przebywać przez ten czas w szpitalu?

— Tak — odpowiedział. — Jakie miała pierwsze objawy?

— Rano obudziła się z dużą temperaturą, zaczęła jej lecieć krew z nosa… Wezwałam pogotowie, chociaż oni i tak nie mogli zatamować krwawienia. Poza tym na nodze dostrzegłam dzień wcześniej dość dużego siniaka. Myślałam, że się o coś uderzyła i postanowiłam zapytać ją o to rano, ale nie miałam już takiej możliwości.

Słuchał z uwagą, notując ważniejsze informacje na kartce papieru. Przeczesał dłonią włosy, lekko je mierzwiąc.

— Chciałbym zbadać Sophie i porozmawiać z nią. Zgodzi się pani? — zapytał, wstając z fotela.

— Tak, oczywiście — odparłam bez wahania. Ja również podniosłam się ze swojego siedzenia. — Pójdę po nią. Czy mam z nią tutaj przyjść?

Mężczyzna nie odpowiedział, tylko pokiwał twierdząco głową. Wyszłam z gabinetu, zamykając za sobą drzwi. Tak jak podejrzewałam, Sophie czekała tuż przed pokojem, siedząc na krześle i przytulając do siebie Rudolfa. Niedaleko stała Megan, rozmawiając z inną pielęgniarką. Zerkała co chwilę na moją córkę, by zobaczyć, czy wszystko u niej w porządku.

Gdy Sophie zobaczyła mnie, zeskoczyła z krzesła, poprawiła swój plecaczek, który miała na plecach i podbiegła w moją stronę. Będzie zawiedzona, kiedy powiem jej, że musi zostać w szpitalu na dość długi czas. Wiedziałam jedno – nie zostawię jej nawet na krok, choćbym miała każdej nocy spać na drewnianym krześle przy jej łóżku.

— Pan doktor musi cię zbadać — powiedziałam, przełykając ślinę, która zdążyła się nagromadzić w moim gardle. Mina Sophie zmieniła się; miała nadzieję, iż zaraz wrócimy do domu. Okazało się, że wszystko stało się trudniejsze, niż na początku przypuszczałam. Musiałam po raz kolejny zawieść moją córkę dla jej dobra. Dostrzegłam, że w jej małych, dziecięcych oczkach pojawiły się łzy. Przez cały dzień dzielnie starała się je powstrzymywać, aż w końcu nadszedł moment, w którym szala przechyliła się na gorszą stronę i emocje wzięły górę.

Schyliłam się i wzięłam Sophie na ręce, mocno ją do siebie przytulając. Gładziłam jej jasne włoski, próbując dodać jej choć trochę wsparcia z mojej strony. Żałowałam, że nie mogłam zrobić nic, by zabrać od niej tą chorobę i przenieść ją na siebie.

— Możemy iść do gabinetu, żeby pan doktor cię zbadał? — zapytałam cicho.

— Tak — powiedziała po kilku sekundach, pociągając nosem. Postawiłam dziewczynkę z powrotem na podłodze. Starłam pojedynczą, zabłąkaną łzę z policzka Sophie i uśmiechnęłam się pokrzepiająco. Nie wiedziałam tylko, czy ten uśmiech miał podnieść na duchu mnie czy moją córkę.  

Zapukałam do drzwi i nie czekając, aż lekarz odpowie, nacisnęłam klamkę, wchodząc do środka pomieszczenia. Malfoy stał przy biurku segregując papiery.

— Dzień dobry — powiedziała nieśmiało Sophie.

— Dzień dobry — odparł blondyn, skupiając swój wzrok na dziewczynce. — Jak się nazywasz?

— Sophie. A ty jak masz na imię?

— Ja jestem Draco. Mogę do ciebie mówić po imieniu? — zapytał, przechodząc tuż obok nas i kucając naprzeciwko małej blondynki.

— Ale tylko jak ja będę mogła mówić do pana też po imieniu — odpowiedziała już o wiele pewniej.

— Dobrze. A więc, Sophie, mogę cię zbadać?

— Okej.

— Usiądziesz na leżance? — Dziewczynka w odpowiedzi pokiwała twierdząco głową, podchodząc do łóżka i wskakując na nie z moją drobną pomocą. Draco podwinął bluzkę Sophie i przyłożył słuchawkę lekarską w miejsce serca. Przez chwilę wsłuchiwał się w bicie serduszka ze skupioną miną, aż w końcu odłożył słuchawki na bok. Poprosił Sophie, by ta położyła się na leżance, a w między czasie pytał się o różne rzeczy — czy ma w przedszkolu dużo kolegów, czy ma swoje ulubione zabawki i jak się nazywają.

Kiedy badał moje dziecko, poczułam się tak, jakbym była intruzem, zupełnie nieproszonym gościem. Oni prowadzili swoją własną rozmowę, a ja znajdywałam się z boku, za dziwną powłoką, oddzielona od nich bez mojej zgody. W końcu po chwili, która wydawała się być dla mnie całą wiecznością, skończył, wzdychając cicho pod nosem.

— Mogę iść już do domu? — zapytała Sophie, schodząc z leżanki. Malfoy spojrzał się na mnie kątem oka, a ja poczułam się zupełnie bezradna. Wiedziałam, że przyjazd tutaj wiąże się z tygodniami spędzonymi w szpitalu, ale kiedy przyszedł ten czas, nie potrafiłam powiedzieć tego mojej córce.

— Sophie — zaczęłam. Dziewczynka podeszła do mnie, wdrapała się na kolana i przytuliła, jakby bała się, iż za chwilę zniknę i pozostanie po mnie jedynie zapach, unoszący się w powietrzu. — Będziemy musiały zostać w szpitalu trochę dłużej, niż wcześniej przewidywałyśmy.

— Dlaczego? — Odsunęła się ode mnie, patrząc podejrzliwie w moje oczy.

— Ponieważ lekarze muszą podać ci specjalne leki, żebyś wyzdrowiała. Nie martw się, nim się obejrzysz, wrócimy do domu i wszystko będzie tak jak dawniej. Znowu będziesz chodziła do przedszkola i spotkasz swoich kolegów. Ruby będzie ci przynosiła babeczki, zaprosi cię na pizzę…

Sophie nie odpowiedziała. Spuściła wzrok na swoje rączki i zaczęła się bawić rogiem bluzki. Blondyn przeszedł za biurko i usiadł na fotelu, wpatrując się we mnie wyczekująco. Wiedziałam, czego ode mnie oczekuje. Miałam powiedzieć dziewczynce, że jeszcze tego dnia będzie musiała mieć zrobione jedno badanie — biopsję szpiku. To było cholernie niesprawiedliwe; nienawidziłam zawodzić kogokolwiek, a tym bardziej moją własną córkę.

— Jest jeszcze coś — powiedziałam, zakładając za ucho kosmyk włosów. — Lekarze będą musieli przeprowadzić takie badanie. Zrobią ci taki zastrzyk, wiesz? Tyle że to nie będzie ani trochę bolało. Poza tym zostanę przy tobie i będę trzymała cię za rękę przez ten cały czas.

— Dobrze, mamusiu — odparła. — Mogę iść do pani pielęgniarki? Powiedziała, że jak będę dzielna, to da mi lizaka, a byłam bardzo dzielna, więc powinnam go dostać, prawda?

— Prawda, prawda. Dobrze, idź, tylko uważaj na siebie.

— Mamo, jestem już duża!

Dziewczynka zeskoczyła z moich kolan, otworzyła drzwi gabinetu i już po chwili jej nie było.

— Sprawdzę, o której godzinie będzie wolna sala i dam pani znać. Pielęgniarka zaprowadzi panią do wolnej sali. Załatwiłem już wcześniej jednoosobowy pokój, więc nie będzie żadnych problemów, jeśli chciałaby pani spać razem z córką. Chemię zaczniemy za trzy dni, jeśli wyniki się potwierdzą.

— To wszystko? — zapytałam, wstając z krzesła i dosuwając je do biurka. W odpowiedzi mężczyzna pokiwał twierdząco głową. Podczas badania Sophie oczy blondyna wydawały się być radosne, a teraz jego wzrok ponownie zmienił się w zimny, nieprzyjemny.

Zanim wyszłam z gabinetu, ponownie zatrzymał mnie głos Malfoya, który sprawił, że na moich plecach pojawiły się dreszcze.

— Bezpieczniej będzie, gdy Sophie nie będzie spacerowała tak dużo po korytarzu. Wiele dzieci jest w bardzo złym stanie i… może lepiej, żeby ich nie widziała.

Zamknęłam drzwi, pozostawiając za sobą jedynie ciszę. 

Poprzedni | Następny