Rozdział 8

Znalezienie Sophie w ogromnym szpitalu, do którego dopiero co zdążyłam wejść, było dla mnie sporym problemem. Nie rozumiałam, jak mogłam zachować się tak głupio, żeby pozwolić Sophie wyjść samej na korytarz, zostawiając ją bez żadnej opieki. Jaka była ze mnie matka, skoro nie potrafiłam upilnować swojego dziecka? Jedynym pocieszeniem w tej głupiej sytuacji było to, że Sophie była bezpieczna przy boku Megan. Może i była to kobieta, którą dopiero co poznałam, ale w pewnym stopniu ufałam jej. Usiadłam na jednym z krzeseł, stojącym pod ścianą i przymknęłam lekko oczy. Wszystko wydawało mi się zbyt trudne, abym mogła udźwignąć ten ciężar na swoich ramionach.

Od postawienia diagnozy ciągle spotykało mnie coś, co skutecznie zwalało mnie z nóg. Największym szokiem było jednak spotkanie Malfoya tutaj, w Denver. Spodziewałam się wszystkiego, ale tylko nie tego. Rozmowa w gabinecie kompletnie wybiła mnie z równowagi i sprawiła, że na chwilę przestałam logicznie myśleć. W momencie, gdy ujrzałam jego osobę, chciałam się wycofać, wybiec ze szpitala, zabierając ze sobą Sophie i wracać pierwszym lepszym samolotem do Londynu. Jednak taka ucieczka w niczym by mi nie pomogła, ani nie rozwiązałaby żadnego problemu ─ musiałam samodzielnie stawić im czoła. Miał mi zostać przydzielony najlepszy lekarz, a jeżeli był nim Malfoy, musiałam się z tym pogodzić. Nie mogłam patrzeć na naszą przeszłość i wspomnienia, jakie były z nią związane. Trzeba było zamknąć ten rozdział za sobą, chociaż wiedziałam, że będzie to trudne. Jedyne, czego w tamtym momencie się bałam to to, że Malfoy nie będzie chciał leczyć mojej córki ─ córki znienawidzonej osoby, córki szlamy, córki przyjaciółki Pottera. Okazało się zupełnie inaczej; nie spojrzał na dziewczynkę z niechęcią, ale z dziwnym ciepłem, którego jeszcze nigdy w jego oczach nie widziałam. Może i nie było między nami zbyt wiele sytuacji, abym mogła dostrzec w jego zachowaniu jakieś pozytywy, jednak od zawsze w Hogwarcie miał opinię zimnego i opanowanego drania. Ci, którzy byli bliżej niego, również mieli o nim takie zdanie. Nie jest więc niczym dziwnym, że byłam zdziwiona, kiedy dojrzałam błysk w oczach Malfoya na widok Sophie. Nie spodziewałam się po nim takiej zmiany, widocznej jak na dłoni. Każdy, kto zobaczyłby go jako mugolskiego lekarza na oddziale dziecięcym, byłby zdziwiony. Oczy, dla mnie zimne, dla dziecka były radosne, pełne ciepła. Pytanie ─ które oblicze Draco Malfoya było prawdziwe? Wcześniej nawet przez myśl nie przeszłoby mi, że być może ten chłodny arystokrata może się zmienić… Dopiero teraz, gdy zobaczyłam ubranego go w kitel lekarski, ślącego każdemu, kto przechodził, ciepły uśmiech, pomyślałam, że może naprawdę się zmienił, może naprawdę stał się lepszym człowiekiem…? W Hogwarcie zawsze uczono, aby dawać innym ludziom drugą szansę, gdyż każdy na nią zasługuje, niezależnie od nazwiska czy przeszłości. Tylko czy ja potrafiłam wybaczyć i zapomnieć o latach nienawiści, przepełnionych wzajemnymi wyzwiskami i kłótniami?

Przed moimi oczyma pojawił się obraz wspomnienia, które niezwykle dobrze utkwiło w pamięci. Z jednej strony nie wyróżniało się niczym szczególnym, ale to właśnie ono pojawiało się w mojej głowie, gdy przypominałam sobie o Hogwarcie. Nie wiedziałam, czemu jest dla mnie tak ważne  i czemu mam do niego tak ogromny sentyment. Byłam pewna jedynie jednego ─ to był jeden z tych momentów, podczas których przekonałam się, że zawsze, niezależnie od tego, co się działo w moim życiu, mogłam na moich przyjaciołach polegać. Wiedziałam, iż będą stali za mną murem, będą bronili przed innymi ludźmi, kiedy ja nie będę miała już sił i po prostu będą obok. To najprostsza definicja przyjaźni, jaką było dane mi poznać.

Wieczorami korytarze Hogwartu nie są przyjemnym miejscem, szczególnie jesienią. Od ścian bił chłód, powodujący na całym ciele ciarki. Odgłos kroków roznosił się echem po całym korytarzu. Przez wielkie okna do środka wpadał blask księżyca; był jedynym źródłem światła tej nocy. Na zewnątrz mocno padał deszcz, a jego kropelki osadzały się na szybach okien. Niebo zostało zasnute przez kilka ciemnych chmur, z których co jakiś czas wydobywały się błyskawice. Od jakiegoś czasu właśnie taka pogoda nam towarzyszyła. Niektórym to odpowiadało ─ woleli siedzieć w swoich dormitoriach, zakopani w ciepłych kocach. Innym ta pogoda przeszkadzała, bo przez nią czuli się ociężali i tylko myślami wracali do ciepłych popołudni, kiedy można było cały dzień przesiedzieć na błoniach z przyjaciółmi. Tegoroczna jesień wyjątkowo nie była sprzyjająca dla uczniów. Wiedziałam jednak, że taka pogoda ma związek z powrotem Voldemorta i nawet nie próbowałam wmawiać sobie, iż jest inaczej.

Słysząc świsty wiatru za oknem, wzdrygnęłam się i potarłam swoje ramiona, by choć trochę się rozgrzać. Nocny spacer w taką pogodę może i nie był dobrym pomysłem, ale jeśli się uparłam, musiałam coś zrobić. Obawiałam się jedynie tego, że Umbridge może mnie złapać oraz mogę ponieść karę za swoje wieczorne wycieczki. Z jednej strony miałam dobre wytłumaczenie ─ byłam prefektem i mogłam o późnej porze wychodzić z wieży. Z drugiej strony obawiałam się, że Umbridge nie będą obchodziły żadne moje wytłumaczenia. Gryfonów szczerze nienawidziła i nie starała się tego ukrywać. Swoją niechęć do nas eksponowała na każdym kroku.

Usłyszałam głośne śmiechy dochodzące z drugiego końca korytarza i bynajmniej nie były to głosy postaci z obrazów. Przystanęłam w miejscu, wstrzymując powietrze. Różdżkę mocniej ścisnęłam w dłoni, ciesząc się w duchu, że nie zapomniałam jej wziąć ze sobą. Dzięki niej czułam się bezpieczniej i o wiele pewniej. Moje serce wystukiwało nierówny rytm, bijąc dwa razy szybciej niż zwykle. Przełknęłam głośno ślinę. Słyszane głosy były coraz bliżej, a ja stałam w miejscu, niezdolna do wykonania żadnego ruchu. Nad moim ciałem zapanował zwykły strach, mimo iż wmawiałam sobie, że tak nie jest. Słyszałam cztery głosy ─ jeden na pewno należał do dziewczyny, a trzy do płci przeciwnej. Nie potrafiłam ich jednak rozpoznać. Dopiero kiedy ich sylwetki wyłoniły się z ciemności, zdałam sobie sprawę z kim mam do czynienia. Żałowałam, że nie postanowiłam uciekać, kiedy mogłam, tylko stałam w miejscu. A chodziło mi tylko o głupią książkę, którą zostawiłam na półce w bibliotece!

─ Proszę, proszę, kogo my tu mamy? Panna Granger postanowiła wybrać się na wieczorny spacer… ─ zakpił Draco Malfoy, patrząc na mnie wyzywająco. Stanął w miejscu i jednym ruchem dłoni nakazał swoim przyjaciołom również się zatrzymać. Nie zarejestrowałam momentu, w którym w jego dłoniach pojawiła się różdżka. Bawił się, ciągle ją obracając. Mimo panującej ciemności wszystko było dokładnie widać; moje oczy przyzwyczaiły się już do mroku. Ślizgoni nie mieli na sobie szat. Byli zupełnie normalnie ubrani, jakby skądś wracali. Ja natomiast miałam na sobie  rozciągniętą bluzkę i stare, schodzone dresy. W spojrzeniu całej czwórki widziałam niechęć i pogardę do mojej osoby.

─ Granger zabrakło języka, tego jeszcze nie było ─ powiedział, odwracając się do swoich znajomych. Wszyscy zaśmiali się ironicznie, jak na zawołanie. Malfoy był wśród Ślizgonów autorytetem; kimś, za kim ślepo szli i robili, co tylko im kazał. ─ Co taka osoba, jak ty, robi tutaj sama o takiej porze? ─ zapytał, chowając swoje dłonie w kieszenie spodni. Stanął naprzeciwko mnie, oddalony niecały metr od mojej osoby. Mimo że nie znajdował się bardzo blisko, dobrze widziałam jego oczy ─ tak zimne, przesycone nienawiścią do mnie. Nawet nie wiedziałam, co zrobiłam, że aż tak mnie nienawidzi. Czy była to tylko wina mojego pochodzenia, mojej krwi?

─ Pytanie, co ty tu robisz, Malfoy, z bandą swoich kolegów ─ odparłam, unosząc wyżej podbródek. Odwaga, która jeszcze niedawno kompletnie mnie opuściła, teraz wróciła na swoje miejsce. Wpatrywałam się w puste oczy chłopaka, próbując nie przerwać tego kontaktu jako pierwsza.

─ Akurat ja jestem Ślizgonem, Granger, a jak wiesz, Umbridge szczerze nas uwielbia, nie to co was, nędznych Gryfiaków. Mogę sobie chodzić gdzie chcę, o jakiej chcę porze i ciebie nie powinno to obchodzić. Za to ja bez problemu mogę ci wlepić szlaban za wałęsanie się po zamku w nocy i może już nie będziesz taka pyskata, ty nędzna s z l a m o.

─ Uważaj na słowa, Malfoy, bo w każdej chwili mogą się obrócić przeciwko tobie ─ powiedziałam cicho, dokładnie akcentując każde słowo. Zapadła między nami cisza. Koledzy Malfoya wpatrywali się w nas, nie bardzo wiedząc co powinni robić, jak zareagować.

─ Uważaj, szlamo, żeby przypadkiem nie spotkała cię żadna krzywda. A szkoda by było oszpecić taką ładną buźkę, nie sądzisz? Nie zapominaj, kto jest lepszy w tej szkole i ma lepsze kontakty. To mój ojciec ma znajomości w Ministerstwie, to moja rodzina od zawsze służy Czarnemu Panu i to ja jestem od ciebie lepszy. A jedyne, w czym ty jesteś dobra, to czyszczenie butów takim osobom, jak nam, Ślizgonom ─ wyszeptał, nie spuszczając ze mnie swojego wzroku.

Wszystko ze mnie uleciało; odwaga, która jeszcze przed chwilą zachęcała mnie do dalszej rozmowy, teraz zdawała się ukryć gdzieś w głębi samej mnie. W myślach pojawiły się niechciane głosy, zapewniające, że Malfoy ma rację i jestem nikim. Zacisnęłam usta i spuściłam wzrok na swoje buty. Nie miałam ochoty dłużej wpatrywać się w puste oczy Malfoya. Poddałam się. Nie obchodziło mnie już to, czy chłopak da mi jakiś szlaban, naśle na mnie Umbridge, a może czy nawet zostanę wydalona ze szkoły. Na pozór zwykłe słowa zabolały mnie bardziej, niż zadanie bólu poprzez rzucenie jakiegoś zaklęcia. Kątem oka udało mi się zauważyć, że Malfoy uśmiechnął się ironicznie, zadowolony z siebie. Po raz pierwszy okazałam się słaba w obliczu wyzwisk, padających z ust mojego wroga. A jeszcze rok temu pozwalałam mu na to i nie zwracałam uwagi na jego słowa. Co się zmieniło? To pytanie zadawałam sobie ciągle, do końca szkoły.

─ A więc… ─ zaczął Malfoy. Podniosłam swój wzrok do góry, wpatrując się w jego oczy ze zwykłą nienawiścią. Tak, nienawidziłam go. Nienawidziłam go całym swoim sercem i byłam pewna, że to już nigdy się nie zmieni. Jakże się myliłam…

─ Zostaw ją, Malfoy ─ powiedział zupełnie inny głos, gdzieś za mną. Natychmiast odwróciłam się w kierunku dźwięku, uśmiechając się lekko. Niedaleko mnie stał Harry. Nawet w tej ciemności widziałam, iż jest ubrany w szarą bluzę i czarne dresy. Musiało mu się spieszyć, ponieważ adidasy, które miał na stopach, były rozwiązane. Chłopak jednak nie zwracał na to uwagi. W dłoni ściskał swoją różdżkę. Wyprostowany, swoją postawą wyrażał pewność siebie. Ruszył powoli w moją stronę, a kiedy w końcu doszedł, złapał moją dłoń i ścisnął ją pokrzepiająco.

─ Patrzcie, patrzcie, Potter ruszył za swoją przyjaciółeczką, żeby ją uratować z rąk podłych Ślizgonów. Jakie to romantyczne ─ wysyczał, przybierając na twarz ironiczny uśmiech. ─ A więc i Potter chce zarobić darmowy szlaban? Proszę bardzo, rozdaję je z przyjemnością i w dodatku za darmo!

─ Mamy takie samo prawo do przebywania tutaj, jak ty, Malfoy, więc nie rób z siebie durnia. Dumbledore…

─ Dumbledore jest starym dziadkiem, któremu już się miesza w głowie! Jesteś bardzo naiwny, jeśli sądzisz, że długo pożyje. Na szczęście teraz w szkole jest ktoś, kto zrobi porządek z mugolakami i takimi osobami, jak Dumbledore. Myślisz że dlaczego Hogwart jest uważany za jedną z gorszych szkół magii? Bo prowadzi ją Dumbledore, zgred, który nie odróżnia już niektórych wartości. Umbrige została przydzielona tutaj, ponieważ Ministerstwo dobrze wie, że Dumbledore nie radzi już sobie. Jest zbyt stary, żeby pełnić tak poważny urząd.

─ Jeśli nie chcesz, żebym przeklął cię jakimś zaklęciem, to radzę ci się zamknąć i już stąd iść. Takie dzieci jak ty, już dawno powinny leżeć w łóżku i smacznie chrapać, Malfoy.

─ Uważaj, bo jeszcze się przestraszę. Ale masz rację ─ szkoda mi czasu na rozmowę z wami. Na pewno uda mi się lepiej spożytkować ten czas, niż gawędząc tu sobie z Gryfonami. Pamiętaj jednak Granger, że jeszcze nie skończyliśmy i dorwę cię. Teraz uratował cię Potter, ale kolejnym razem będziesz sama ─ dokończył, uśmiechając się jadowicie. Odwrócił się w stronę swoich przyjaciół, kiwnął im głową na znak, iż mogą już iść i… poszli.

Wraz z słabnącym dźwiękiem kroków moje serce powracało do swojego normalnego tempa. Odetchnęłam z ulgą. Cieszyłam się, że ta konfrontacja dobiegła już końca. Nie tego spodziewałam się, gdy wyszłam z dormitorium znaleźć książkę. Nie domyślałam się, że spotkam Malfoya z jego bandą. Nie chciałam nawet myśleć, jak to spotkanie skończyłoby się dla mnie, gdyby nie Harry. Odwróciłam się w jego stronę. Wpatrywał się z troską, lekko się uśmiechając, jakby chciał zapewnić, iż już wszystko dobrze. W moich oczach pojawiły się niechciane łzy, które dzielnie starałam się powstrzymywać, ale nie udało się. Słone krople spływały po policzkach, wyznaczając sobie własną drogę. Harry nic nie powiedział. Przygarnął mnie do siebie, trochę niedbale, dając tym samym poczucie bezpieczeństwa. Położyłam głowę na jego ramieniu i łkałam, jak małe, zagubione dziecko, nie wiedzące co dzieje się we współczesnym świecie. Sama nie wiedziałam, jaki był konkretny powód mojego rozklejenia. Po krótkiej chwili odsunęłam się od Harry’ego, wycierając końcem rękawa resztki łez, pozostałe na moich policzkach. Kilka razy głęboko odetchnęłam, co pozwoliło mi na dojście do siebie.

─ Już? ─ zapytał Harry, odruchowo mierzwiąc swoje włosy.

─ Tak.

─ Co się takiego wydarzyło, że się aż tak rozkleiłaś? Malfoy ci coś powiedział? Możesz mi powiedzieć, rozprawię się z nim.

─ Nic mi nie powiedział ─ skłamałam. Nie chciałam, żeby Harry narażał się Malfoyowi; chociaż w głównej mierze chodziło mi o Umbridge. Niepotrzebne były mu w tej chwili szlabany; blizna wciąż mu dawała o sobie znać, a koszmary dręczyły go praktycznie co noc. Może i Ronowi nie mówił wszystkiego, by go nie martwić, ale ja wszystko widziałam. Harry był moim przyjacielem od pięciu lat i jego problemy automatycznie stawały się moimi problemami.

─ To czemu się tak rozpłakałaś? Hermiono, martwię się. Jeszcze nigdy nie widziałem cię w takim stanie, poza tym jestem twoim przyjacielem i możesz mi powiedzieć absolutnie wszystko.

─ Naprawdę nic mi nie jest. Od kilku dni chodziłam przybita, sama nie wiem dlaczego, i teraz wszystkie negatywne emocje połączyły się w jedno i nie wytrzymałam. A konfrontacja z Malfoyem jedynie pomogła tym emocjom wyjść na zewnątrz. Nic mi nie jest ─ zapewniłam.

Nie byłam pewna, czy oby na pewno nic mi nie jest. Powrót Voldemorta na wszystkich, którzy wierzyli, odcisnął pewne piętno, jednak miałam wrażenie, że na mnie szczególnie. Nocą, gdy tylko udawało mi się zasnąć, dręczyły mnie koszmary. Z kolei zasypianie również przysparzało mi trudności; złe myśli nękały moją głowę, nie pozwalając mi odpocząć. Ciągle myślałam co byłoby, gdybym nie była czarodziejką i Dumbledore nie zapukałby w pewien letni dzień do drzwi mojego domu. Żyłabym jako normalna nastolatka i moimi jedynymi problemami byłyby wyskakujące pryszcze na nosie. Może tak byłoby lepiej. Nie musiałabym co rok zmagać się z problemami, potworami; nie musiałabym bać się o własne życie. Później zazwyczaj ganiłam się za takie myślenie ─ hej, przecież mam tutaj przyjaciół, dla których warto się poświęcać i co roku poddawać nowym przygodom.

─ W ogóle to po co w nocy wyszłaś z łóżka? ─ zapytał Harry, patrząc podejrzliwie. Nim jednak odpowiedziałam, uciszył mnie skinieniem dłoni. Po kilku sekundach złapał moją dłoń i pociągnął wzdłuż korytarza. Szliśmy przez długi czas w ciszy; dopiero Harry otworzył drzwi jakiejś klasy, po czym weszliśmy do środka. Widząc moje pytające spojrzenie, od razu powiedział:

─ Wydawało mi się, że słyszałem kotkę Norris. Wolałem nie ryzykować stania tam, tylko przenieść się w bezpieczniejsze miejsce. Więc po co wyszłaś z łóżka?

─ Zapomniałam zabrać książki z biblioteki… A była mi bardzo potrzebna do nauki na Historię Magii! Sam wiesz, że jutro jest sprawdzian, a w tej książce były same ważne informacje z tego działu. Nie patrz tak na mnie ─ burknęłam, czując, iż na moje policzki wstępują rumieńce.

─ Hermiono, złamałaś kilka punktów regulaminu, naraziłaś się na szlaban tylko po to, żeby wrócić po książkę? Zresztą, to już nawet nie jest ważne! Mogłaś pożyczyć ją ode mnie albo Rona, ewentualnie od dziewczyn z dormitorium.

─ Nie chciałam nikogo budzić ─ mruknęłam. ─ Na szczęście nie załapałam szlabanu i w sumie nadal nie odzyskałam swojej książki, ale pożyczę ją w takim razie od ciebie, skoro i tak nie śpisz. Właśnie, czemu za mną ruszyłeś?

─ Blizna znowu dała o sobie znać. Chyba coś mi się śniło, bo obudziłem się cały mokry, jednak nic nie pamiętam. Mam lukę w pamięci. Postanowiłem, że zejdę do Pokoju Wspólnego, i tak bym już nie zasnął, a miałem szansę trochę się pouczyć. Byłem u szczytu schodów, kiedy zauważyłem, że wychodzisz. Wołałem cię, ale chyba byłaś strasznie zamyślona. Wróciłem więc do dormitorium, szybko się przebrałem i za tobą ruszyłem. Resztę chyba znasz.

W odpowiedzi pokiwałam twierdząco głową. Usiadłam pod ścianą, a Harry zrobił zupełnie to samo. Żadne z nas się nie odzywało ─ w tej chwili cisza nie była ani trochę krępująca. Zarówno ja, jak i mój przyjaciel potrzebowaliśmy tego; chwili wyciszenia, odpoczęcia od świata. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, do którego Harry nas wciągnął. Była to stara, nieużywana klasa. Nadal nie mogłam się nadziwić, ile było takich miejsc w Hogwarcie. Wszystkie ławki podsunięte były pod okna, a krzesła zostały ustawione w jednym rzędzie. Z sufitu zwisało kilka takich samych żyrandoli, przyozdobionych pajęczynami. Dzięki świetle, które rzucał księżyc, bardzo dobrze było widać unoszący się w powietrzu kurz. Deszcz przestał już padać — pozostałości kropelek wody na szybie zaczęły spływać dzięki mocniejszym podmuchom wiatru. Burza zdawała się odchodzić w jakieś inne miejsce. Grzmoty było już coraz mniej słychać.

─ Nie mówmy o tym Ronowi, dobrze? ─ powiedziałam cicho. Harry przytaknął, zgadzając się ze mną.

─ Posiedźmy tu jeszcze chwilę.

I siedzieliśmy, wsłuchując się w ciszę. Tak było dobrze.

─ Mamo! ─ krzyknął znajomy głos. Gwałtownie wyprostowałam się na krześle, rozglądając się nieprzytomnie na boki. Dopiero po chwili zauważyłam Sophie idącą z kubkiem czegoś gorącego, a tuż obok niej szła Megan, również niosąca parującą ciecz. W pierwszej chwili przeraziłam się; Sophie niosła wrzątek, mogła się poparzyć! Byłam gotowa szybko wstać z krzesła, podbiec do mojej córki i wziąć od niej kubek. Jednak po chwili zganiłam samą siebie za takie myślenie, nie mogłam być przecież aż tak bardzo przewrażliwiona. Sophie była całkowicie skupiona. Wpatrywała się w szklankę, nie zwracając uwagi na nic innego. Tylko co jakiś czas zerkała gdzie idzie, byle się nie przewrócić.

─ Przyniosłam ci czekoladę  ─ oznajmiła, podając mi napój. Nad kubkiem unosiła się delikatna para.

─ Dziękuję ─ odpowiedziałam, uśmiechając się. ─ A ty już swoją wypiłaś?

─ Już dawno! Pani Megan mi kupiła w takim barze na dole. I wiesz, że poznałam taką fajną panią? To ona zrobiła to pyszne kakao! Jest bardzo miła i powiedziała, żebym przyszła po południu, to zrobi mi naleśniki z dżemem.

Sophie zdjęła swój plecak z ramion, po czym położyła go bez pytania na moich kolanach. Sama wspięła się na krzesło i wygodnie się usadowiła. Westchnęła głośno, zabierając swoją własność z moich nóg. Otworzyła przegródkę, chwilę w niej czegoś poszukała i już po chwili trzymała w dłoni dużego lizaka. Dziewczynka spojrzała się na mnie niepewnie, oczekując mojej reakcji. Powoli zaczęła odwijać smakołyka z papieru, nie spuszczając ze mnie swojego wzroku.

─ Sophie ─ zaczęłam ostrzegawczo. ─ Nie sądzisz, że jak na jeden dzień to trochę za dużo słodyczy?

Mała dziewczynka zerknęła to na mnie, to na lizaka, aż w końcu ustąpiła. Zawinęła z powrotem łakoć w folię i schowała go do plecaka.  Wyjęła za to inną rzecz ─ Rudolfa. Usadziła go na krześle obok siebie i wzięła za łapkę. W tym czasie popiłam gorącą jeszcze czekoladę. Przyjemne ciepło rozchodziło się po całym ciele, sprawiając, że na chwilę wyłączyłam się.

─ Chcesz się trochę napić? ─ zapytałam Sophie, widząc, iż kątem oka ciągle mnie obserwuje, chociaż starała się udawać, że wcale tak nie jest. Dziewczynka spojrzała się w moją stronę i nie odrywając swojego wzroku ode mnie, usadziła na kolanach Rudolfa.

─ Ja już wypiłam, ale Rudolf napiłby się i coś zjadł, bo powiedział, że jest bardzo głodny, a przecież musi mieć siły.

─ Rzeczywiście ─ odparłam, przytakując. ─ Nie wiem czemu nie pomyślałyśmy wcześniej o Rudolfie. Gapy z nas.

Sophie rozśmiała się głośno, zwracając na nas uwagę przechodzącego obok mężczyzny. Kąciki jego ust również uniosły się do góry; pomachał małej blondynce, a ona z radością odmachała mu. I ja się szeroko uśmiechnęłam, widząc szczęśliwą buzię mojej córki. Takie chwile były piękne i sprawiały, iż chciało się żyć. Może i bałam się tego, co przyniosą kolejne dni, ale starałam się cieszyć ze zwykłej codzienności. Wiedziałam, że pewnego dnia tych dobrych momentów może zabraknąć. Wolałam nie myśleć, co będzie kiedyś. Obawiałam się chemioterapii i skutków, jakie mogą odbić się na Sophie, jednak dziewczynka była silniejsza od niejednego dorosłego ─ przynajmniej w to wierzyłam. Wiara w najgorszych momentach potrafi zdziałać cuda, o czym przekonałam się na własnej skórze niejednokrotnie. Może właśnie w tej chwili mojego życia to wiara i nadzieja miały mi pomóc?

Sophie zeskoczyła z krzesła i stanęła przed nim przodem. No tak, będzie karmiła Rudolfa. Z poważną miną wyciągnęła swoją dłoń w moją stronę, prosząc bez słowa o czekoladę. Ja również udałam niesamowite skupienie, podając jej kubek. Przypomniałam sobie, że w torbie mam kanapkę, którą zrobiłam szybko dzisiejszego dnia przed wyjściem z hotelu. Sięgnęłam po torebkę, wiszącą na krześle. Chwilę poszperałam w niej, zanim wyjęłam chleb, zawinięty w folię. Sophie uśmiechnęła się, widząc co mam w rękach.

─ Proszę ─ powiedziałam, podając jej pakunek.

─ No, teraz Rudolf w ogóle nie będzie głodny! Chyba starczy mu tyle jedzenia do kolacji. Nie może też jeść za dużo, bo przytyje i jeszcze nie zmieści się w moim plecaku ─ odparła z entuzjazmem, rozwijając kanapkę i karmiąc nią misia.

Rozejrzałam się naokoło siebie; nigdzie nie dostrzegłam Megan, która dopiero co tutaj stała. Niosła kubek z czekoladą, więc może i ona komuś ją niosła? Megan wydawała mi się miłą, troskliwą osobą i było w niej coś, przez co od razu zaczynało się darzyć ją zaufaniem. Może i popełniałam błąd ─ nie lubiłam zawodzić się na ludziach, a tak zwykle było, gdy oczekiwałam od owej osoby zbyt dużo, a ona zwyczajnie przestawała zwracać na mnie uwagę. Jednak człowiek uczy się na własnych błędach i każdego dnia wynosi jakąś lekcję. Jeśli miałam zawieść się na Megan, na pewno nauczyłoby mnie to nie obdarzania zaufaniem każdej osoby, która wygląda na dobrą.

Zerknęłam na Sophie. Była już we własnym świecie. Mówiła coś cicho do Rudolfa, karmiąc go kanapką i sama odgryzając mały kawałek od czasu do czasu. Często miała tak, że przenosiła się w inną krainę; krainę wyobraźni. Zresztą, chyba każde małe dziecko ma swój świat, do którego udaje się wtedy, gdy tylko sobie tego zażyczy. Brakowało mi dziecięcych lat, podczas których największym problemem był fakt, iż koleżanka z piaskownicy zabrała mi łopatkę i nie chciała oddać. Często powracałam myślami do tamtego czasu, bo mimo że nie pamiętałam zbyt wielu momentów, miewałam dziwne przebłyski, kiedy coś mi się przypominało. Zapach domowych ciasteczek robionych przez mamę, dom przyozdabiany na święta Bożego Narodzenia, wspólne lepienie bałwana… Te wszystkie wspomnienia wywoływały na mojej twarzy uśmiech; żałowałam, że nie mogłam powrócić w każdej chwili do tych lat. W dorosłość wkroczyłam zbyt szybko, zupełnie niespodziewanie. Nie miałam czasu na chodzenie na zabawy, bo ciągle było c o ś ważniejszego. A bycie pełnoletnią wcale nie było tak fajne, jak myślałam. Musiałam sama o siebie zadbać, sama znaleźć pracę i sama zarobić na własne utrzymanie. Zbyt wcześnie na moje barki spadła ogromna odpowiedzialność, jednak starałam się nie myśleć o tym w ten sposób. Wolałam sądzić, że szybkie wejście w dorosłość miało jakiś cel i uczyniło mnie taką, jaką teraz byłam. Takie myślenie pomagało w trudnych chwilach, kiedy nagle dopadało zwątpienie.

─ Pani Hermiono? Mogę poprosić na chwilę? ─ Głos Megan wyrwał mnie z rozmyślań. Kiwnęłam twierdząco głową, wstając z krzesła. Na swoje miejsce położyłam torebkę, po czym odeszłam kawałek z pielęgniarką, by porozmawiać z dala od Sophie, która nadal zajmowała się karmieniem Rudolfa.

─ O co chodzi?

─ Chciałam tylko powiedzieć, że sala jest już wolna. Można już tam wejść, przebrać Sophie. Doktor Malfoy zlecił także zrobienie serii badań przed biopsją. Zaprowadzę was ─ powiedziała.

─ Oczywiście ─ przytaknęłam. Odwróciłam się od kobiety i z powrotem wróciłam do Sophie. Ukucnęłam naprzeciwko dziewczynki, żeby lepiej ją widzieć. ─ Sophie… Musimy iść teraz z panią pielęgniarką. Pokaże nam twoją salę i przebierzesz się w twoją piżamkę. Pan doktor, który cię badał, zrobi ci takie badanie, ale na pewno będzie się starał, żeby ani trochę cię to nie zabolało. Dobrze?

─ Muszę?

─ Rozmawiałyśmy o tym w gabinecie i się zgodziłaś. Będę cały czas blisko ciebie, więc nie musisz się niczego bać. Poza tym pamiętasz co ci powiedziałam przed wyjazdem? Że nigdy, ale to przenigdy cię nie zostawię i zawsze będę z tobą.

Sophie w odpowiedzi pokiwała twierdząco, zgadzając się ze mną. Na jej twarzy pojawił się nikły uśmiech, który po chwili jednak zgasł. Buzia, przed kilkoma minutami roześmiana, teraz była smutna. Spakowała Rudolfa do plecaka, a mi podała plastikowy kubek, bym wyrzuciła go do kosza. Założyła swoją torbę na plecy i wzięła mnie za rękę, lekko ją ściskając. Spojrzałam się na moją córkę, po czym pogłaskałam ją po głowie. Była odważniejsza od niejednego dorosłego. Jeśli pójdzie do Hogwartu, a byłam pewna, że tak się stanie, trafi do Gryffindoru. Martwiło mnie jedynie to, iż nadal nie wykazywała żadnych umiejętności magicznych, ale miała jeszcze na to czas. Nie mogłam się tym tak przejmować.

Megan, stojąca kilka metrów od nas i rozmawiająca z inną pielęgniarką, widząc, że jesteśmy już gotowe, uśmiechnęła się w naszą stronę. Powiedziała jeszcze kilka słów do kobiety, z którą prowadziła dialog. Skinęła w naszą stronę głową na znak, że możemy już iść. Pociągnęłam za sobą Sophie i ruszyłyśmy. Idąc korytarzem minęliśmy wiele osób; głównie były to pielęgniarki spacerujące z małymi dziećmi. Sophie rozglądała się naokoło siebie, obserwując wszystkich. Przypomniałam słowa Malfoya, wypowiedziane przez niego zaraz przed moim wyjściem z gabinetu. Jak miałam utrzymać małe dziecko, ciekawe świata i chcące go poznawać z dala od innych dzieci? Sophie dobrze wiedziała, że dzieci te chorują ─ nie wiedziała jedynie, iż niektóre są bliskie śmierci. Obok nas przechodziła w tym momencie jakaś kobieta z małą, mogła mieć co najwyżej osiem lat, dziewczynką. Na jej głowie nie było już ani jednego włoska; skutki chemioterapii. Szła podtrzymywana przez swoją rodzicielkę. Po małej osóbce było widać, że nie znosi zbyt dobrze leczenia. Była słaba, jej cera była niesamowicie blada. Odwróciłam wzrok, nie mogąc dłużej wytrzymać. Nie potrafiłam sobie wyobrazić tego momentu, kiedy i Sophie rozpocznie chemię.

Mój wzrok jednak ponownie zatrzymał się na dwójce ludzi; kobiecie i mężczyźnie, byli oni małżeństwem, ponieważ udało mi się dostrzec obrączki na ich dłoniach. Kobieta wpatrywała się pustym wzrokiem w ścianę, a z jej oczu płynęły łzy. Mężczyzna mówił coś cicho do niej, trzymając za dłoń, jednak nic nie udało mi się usłyszeć ─ nawet nie chciałam. Przeżywali oni swoją własną tragedię. Najprawdopodobniej stracili kogoś bliskiego; być może córkę czy syna. W moich oczach pojawiły się łzy. Taki ból, jaki przeżywała ta rodzina, był jednym z najgorszych jakie istniały. Samo uświadomienie sobie, że już nigdy nie zobaczy się osoby, która zmarła, nigdy nie usłyszy się jej śmiechu, głosu, było ciosem zadanym prosto w serce.

─ Mamusiu, czemu ta pani tak płacze? ─ zapytała, kiedy byłyśmy już nieco dalej.

─ Wiesz, Sophie, ta pani chyba straciła kogoś bardzo ważnego i teraz jest jej bardzo smutno.

─ Mhm ─ mruknęła dziewczynka w odpowiedzi, kiwając wolno głową.

W końcu Megan zatrzymała się, stając przy jednej z sali. Otworzyła drzwi i poczekała, aż pierwsze wejdziemy do środka. Skinęłam jej głową w ramach podziękowania. Na samym środku stało niewielkie łóżko, a po obu jego stronach dwa krzesła. Na ścianie wisiało kilka obrazów, przedstawiających widoki gór czy wzburzone morze. Pod jedną ścianą znajdowała się komoda, do której można było pochować kilka rzeczy ─ głównie służyła na ubrania. Nie mogło zabraknąć dużego okna. Wpadało przez nie dużo światła, oświetlając dobrze całą salę.

─ To już wasze królestwo ─ oznajmiła Megan. ─ Niech Sophie się przebierze i za chwilę wrócę, żeby zabrać ją na małe badanie, dobrze?

To pytanie bardziej skierowała do Sophie, jednak i kiwnęłam głową.

─ A będzie to bolało? ─ zapytała, wdrapując się na łóżko i wyjmując ze swojego plecaka Rudolfa. Ułożyła go na poduszce, przykrywając kołdrą po sam nos.

─ Zrobię to tak szybko, że nawet tego badania nie poczujesz ─ odparła pielęgniarka. ─ Za kilka minut wrócę.

Wyszła.

Sekunda ciągnęła się za sekundą, minuta za minutą. Czas zdawał się zwolnić, chociaż tak naprawdę wszystko działo się swoim normalnym rytmem. Siedziałam na jednym z plastikowych krzeseł na korytarzu, czekając. Nie pozwolili mi wejść razem z Sophie do sali, gdzie miało zostać przeprowadzona biopsja szpiku. Mogłam jedynie siedzieć i modlić się, żeby wszystko poszło dobrze i w miarę szybko. Najgorsze w tym wszystkim było to, że zawiodłam moją córkę, bo obiecałam, iż będę przy niej, a wyszło zupełnie inaczej. Miałam ochotę krzyknąć, wrzasnąć, cokolwiek zrobić, by nie czuć tej bezsilności…

─ Tak będzie lepiej.

Spokojny głos Malfoya przyprawiał mnie o nieprzyjemne dreszcze. Wcale nie było lepiej. Powinnam być na tej sali i trzymać moją małą Sophie za rączkę. Powinnam tam być, bo tak zachowałaby się prawdziwa matka. Zdawałam sobie jednak sprawę, że takie oskarżanie samej siebie do niczego nie prowadzi. Po raz kolejny tego dnia powtórzyłam sobie, iż muszę być silna. Te słowa, tak proste w swoim znaczeniu, na jakiś czas potrafiły mnie podbudować i czułam się lepiej.  Gdy przyjechałam do Denver, pierwsza myśl, która mnie naszła to czemu to wszystko musi spotykać właśnie mnie. Dlaczego nie mogę mieć normalnego, spokojnego życia bez żadnych zawirowań i problemów. Czemu Bóg ułożył dla mnie właśnie taki zawirowany scenariusz, obfity w różne wydarzenia, gorsze i lepsze…?

─ Nic jej się nie stanie, będzie pod dobrą opieką.

Zapewnił mnie Malfoy, kiedy dowiedziałam się, że nie będę mogła być przy Sophie. Wówczas przez całe moje ciało przeszły wszystkie emocje, jakie tylko istniały. Począwszy od wściekłości, przez nienawiść do osoby stojącej przede mną, a kończąc na okropnym poczuciu bezradności, opanowującym całe moje ciało. Dopiero później udało mi się uspokoić na tyle, by nie wszczynać w całym szpitalu niepotrzebnego zamieszania. Odwaga, która ostatnimi czasy bardzo często skrywała się wewnątrz mnie, zdawała się obudzić z głębokiego snu, za to zdrowy rozsądek, który od zawsze był moją dobrą stroną, bardzo dobrze się ukrył. Przez kilka sekund po tym, co powiedział Malfoy, nie myślałam logicznie. Po raz pierwszy od długiego czasu chciałam wyjąć różdżkę i przekląć go jakimś zaklęciem. Nawet nie miałam czasu, żeby się zastanowić czy używa magii, skoro pracuje w takim ─ nie ukrywajmy ─ mugolskim szpitalu. Niewiele o nim słyszałam po zakończeniu Bitwy o Hogwart. Niektórzy mówili, że miał depresję przez to, iż tyle ludzi przez niego zginęło. Na ile było to prawdą, patrząc na obecną osobę Malfoya, starszą o ponad pięć lat? Nie miałam pojęcia. 

─ Badanie odbędzie się jutro; do pobrania szpiku należy być na czczo przez co najmniej jedną dobę. Poza tym będzie musiała pani podpisać kilka dokumentów, ale to już zostanie załatwione później. Dzisiaj zostanie pobrana krew, zaleciłem też zrobienie badania moczu. Pielęgniarki wszystkim się zajmą.

Malfoy pofatygował się, aby poinformować mnie osobiście o przełożeniu badania. Z jednej strony czułam ulgę, ale z drugiej wolałam, żeby Sophie miała to już za sobą. Wiedziałam, że wbijanie igły będzie bolało i gdybym tylko mogła dałabym sobie wbić wszystkie igły, jakie tylko istniały, byleby moje dziecko nie cierpiało. Przed przyjściem do szpitala przewertowałam kilka medycznych książek, aby wiedzieć trochę więcej o białaczce. Między innymi czytałam o biopsji; jest konieczna, gdy choruje się na tą chorobę. Pobiera się fragment szpiku kostnego. Na samą myśl o tym na moim ciele pojawiły się ciarki.

Nagle usłyszałam szczęk otwieranych drzwi. Zerwałam się z krzesła, widząc wychodzącego z sali Malfoya. Nie ruszyłam się jednak z miejsca. Moje ciało dziwnie zesztywniało, jakbym bała się postawić krok w stronę lekarza. Po chwili mężczyzna podszedł do mnie, zapewne zauważając w mojej postawie wahanie.

─ Wszystko podczas zabiegu poszło dobrze. Musieliśmy dać Sophie leki uspakajające, ale nie ma pani się czym martwić, ponieważ zwykle są one podawane, szczególnie u tak małych dzieci. Wyniki biopsji postaram się zdobyć jeszcze dzisiaj, żeby jak najszybciej zacząć leczenie. Poza tym teraz mała musi odpocząć, pewnie trochę pośpi. Była bardzo dzielna.

─ Mogę do niej wejść?

─ Tak. Na pewno się ucieszy, bo już kilka razy pytała się, kiedy wróci mama.

Kiwnęłam twierdząco głową i ominęłam mężczyznę, kierując się w stronę małej sali, w której przebywała Sophie. Nacisnęłam klamkę, a kiedy drzwi ustąpiły, weszłam do środka, mijając się z pielęgniarką, która pomagała Malfoyowi w badaniu. Uśmiechnęła się do mnie uprzejmie i wyszła, pozostawiając mnie samą z Sophie. Pomieszczenie to było przeraźliwie sterylne i nie było w nim wiele rzeczy. Na środku stało łóżko, a przy ścianach znajdowały się szafki. Sophie leżała na boku, wpatrując się w gdzieś przed siebie. Dopiero kiedy przysunęłam sobie krzesło i usiadłam na nim, dostrzegła mnie. W jej oczach czaiły się łzy, chociaż dzielnie starała się je powstrzymywać. Byłam niesamowicie dumna z tego, jaką dzielną mam córkę.

─ Myślałam, że już nie przyjdziesz ─ powiedziała cicho, jakby mówienie sprawiało jej trudność. Leki uspakajające robiły swoje.

─ Przyszłam, skarbie, zawsze przyjdę, przecież ci już mówiłam ─ odparłam, powstrzymując się od płaczu. Złapałam malutką dłoń Sophie, lekko ją gładząc. Drugą ręką poprawiłam włosy dziewczynki, rozrzucone na całej poduszce.

─ A teraz nigdzie już nie pójdziesz i mnie nie zostawisz?

─ Już nigdy.

Poprzedni | Następny