Rozdział 9

Słysząc irytujący głos budzika, niechętnie uniosłem powieki do góry tylko po to, by zlokalizować jego miejsce i po chwili cisnąć go w drugi kąt pokoju. Nie miałem ochoty zwlekać się o tak wczesnej porze z łóżka. W mojej głowie pulsował tępy, nieprzyjemny ból, który zniechęcał mnie do wstania, mimo że dobrze wiedziałem, iż powinienem, bo inaczej nie zdążę do pracy. Sam nie wiedziałem co jest przyczyną złego samopoczucia, z jakim zmagałem się od powrotu do domu. Byłem zmęczony, ale kiedy się położyłem, nie potrafiłem zmrużyć oczu.

Przed sobą ciągle miałem obraz twarzy Granger ─ tej Granger, którą przez sześć lat przezywałem i której nienawidziłem całym sobą. Nagle pojawiła się w szpitalu, tym samym zmuszając mnie, chcąc czy nie chcąc, do przemyślenia pewnych kwestii. Kiedy zacząłem zapominać o nieprzyjemnych dla mnie sytuacjach, ona przyjechała do Denver i zburzyła dotychczasowy porządek. Przez nią wszystko zaczęło nawracać i wystarczyło przymknięcie oczu, bym cofnął się do przeszłości, bolesnych wspomnień, do których nigdy nie chciałem wracać. Gdy wreszcie wczorajszej nocy udało mi się zasnąć, dręczyły mnie koszmary, z których nie potrafiłem się wybudzić. Główną rolę w nich zwykle grał mój ojciec; zawsze zimny i oschły. Na jego twarzy przeważnie widniał grymas złości, pogardy, jaką darzył moją osobę. Jako dziecko nigdy nie miałem pojęcia co takiego mu zrobiłem, że aż tak mną gardzi i się za mnie wstydzi. Przejmowałem się tym tylko do pewnego czasu ─ później, kiedy byłem już o wiele starszy zrozumiałem, iż nie mam się czym przejmować, bo ojca charakter już się nie zmieni i nie będzie lepiej, a z biegiem czasu, tylko gorzej. Martwiłem się jedynie o bezpieczeństwo mojej matki, która jako jedyna starała się mnie chronić przed złem, jakie otaczał świat.

─ Musisz wyjechać ─ powiedziała obojętnie rodzicielka, wpatrując się w widok za oknem. Uparcie unikała mojego wzroku zapewne w obawie przed tym, że gdy ujrzy moją twarz, ulegnie i nie pozwoli mi odejść.

─ Nie zostawię cię tu samej ─ odparłem spokojnie, święcie o tym przekonany.

Wojna odcisnęła na mnie i mojej matce szczególny ślad, piętno. Wystarczyło, iż pokazaliśmy się na Pokątnej, aby ludzie zaczęli wytykać nasze osoby palcami. Nikt nie wierzył w naszą niewinność i to, że byliśmy zmuszeni służyć Voldemortowi. Kogo to obchodziło? Dla ludzi jedynie ważne było to, że zabijaliśmy ludzi i byliśmy podłymi śmierciożercami, nie mających żadnych skrupułów. W trakcie wojny wszyscy marzyli, by ta tyrada wreszcie się skończyła; ja również należałem do tego grona. Każdej nocy prosiłem Merlina, żeby zatrzymał to całe przedstawienie. Okazało się, że po wojnie wcale nie było lepiej. Już sam nie wiedziałem, który okres był dla mnie lepszy. Pozostawało nam jedynie żyć w przeświadczeniu, że wszyscy ludzie nas nienawidzą…

─ Przestań. Masz przed sobą całe życie, zaczniesz je w innym kraju, z innymi ludźmi. Zdobędziesz nowe wspomnienia, a pozbędziesz się tych starych, przez które ciągle cierpisz. Myślisz, że nie słyszę, jak co noc budzisz się z wrzaskiem, jak krzyczysz w poduszkę, bo te same koszmary znowu wracają? Każdego wieczora modlę się, żebyś w końcu przespał spokojnie całą noc, ale każdego wieczora się zawodzę. Będąc w Londynie, widząc na ulicach ludzi, z którymi jest związana twoja przeszłość, nie polepszy ci się, złe sny nie odejdą, ciągle będą cię nawiedzały. Ty musisz wyjechać, Draco, nie masz innego wyjścia.

─ Nie zostawię cię tu samej ─ powiedziałem, zaciskając pięści. ─ W takim razie, jeśli tak bardzo chcesz, żebym wyjechał, wyjedź ze mną. Oboje zaczniemy nowe życie, ty też na nie zasługujesz.

Matka odwróciła swój wzrok od okna i spojrzała się na mnie. W jej szarych oczach zalśniły łzy, które od kilku dni usilnie starała się w sobie zatrzymywać. Podziwiałem ją, ponieważ mimo tego co przeszła w swoim życiu, nadal była niezwykle silną kobietą, stającą naprzeciw przeciwnościom losu. Owszem, była niezwykle krucha i wszystko mocno przeżywała, tyle że wewnątrz siebie. Nie pozwalała, by jej uczucia wyszły na zewnątrz, wolała je kryć w sobie. Uważała, że tak jest lepiej i z czasem ja również zacząłem tak sądzić. Ukrywanie jakichkolwiek emocji pod obojętnością było dobre.

─ Nie chciałam ci tego mówić, żeby cię nie martwić… Draco, za miesiąc będę miała sprawę za bycie w szeregach Voldemorta. Jestem osobą pełnoletnią, więc wstąpienie do jego armii było moją samodzielną decyzją i muszę ponieść za to karę.

Skamieniałem. Przełknąłem głośno ślinę, która zdążyła nagromadzić mi się w gardle.

─ Mamo, jeśli ty poniesiesz za to karę, ja także to zrobię. Nie zostawię cię tutaj samej, nie możesz mnie zostawić, nie teraz! Nie mam nikogo, mam tylko ciebie, rozumiesz?! Nie możesz mnie teraz zostawić ─ wykrzyczałem, podnosząc się z kanapy. Złapałem się za głową, czując pulsujący ból w skroniach. Po raz kolejny wszystko zaczęło się walić, a ja nie miałem na to żadnego wpływu.

─ Draco, uspokój się ─ powiedziała spokojnie, jakby to, że będzie toczyć się przeciw niej proces, było zupełnie naturalną rzeczą. ─ Ty nie poniesiesz żadnej kary. Kiedy wstąpiłeś w szeregi, byłeś niepełnoletni, nie podjąłeś sam tej decyzji, tylko zostałeś zmuszony. Wszystko jest w porządku, nic tutaj nie jest twoją winą. Proszę cię tylko o to, żebyś zaczął nowe życie, bo to na zasługujesz. Przeszedłeś już zbyt wiele, powinieneś mieć lepsze życie, lepsze dzieciństwo, a ja nie potrafiłam ci tego zapewnić. Przepraszam, Draco.

─ Ja po prostu nie chcę cię stracić, mamo. Ciebie też zmusili, muszą cię oczyścić ze wszystkich zarzutów, nie ma innej opcji.

Matka podeszła w moim kierunku, stając naprzeciwko mnie. Na jej czole pojawiła się niewielka zmarszczka. Długo zastanawiała się co powinna zrobić, aż w końcu przytuliła mnie; trochę niezdarnie, ale jednak to objęcie dało mi siłę na kolejne dni. Nigdy nie było wielu okazji, kiedy moja własna rodzicielka mogłaby mnie przytulić, ponieważ zarówno ona, ale przede wszystkim ojciec uważali, że tak nie wypada — przecież pochodzimy z arystokratycznej rodziny i takie zachowanie jest nie na miejscu.

─ Wszystko będzie dobrze, synu. Jesteś już prawie pełnoletni, wkroczysz na ścieżkę dorosłego życia, zaczniesz pracę… Poradzisz sobie. Zawsze chciałeś robić wszystko sam, już od małego, więc teraz będziesz miał taką szansę. Nie żałuj mnie, bo zasłużyłam sobie na to, chociażby tym, że pozwoliłam wciągnąć ciebie w ten chory układ. Zbyt szybko musiałeś dorosnąć, nie miałeś kiedy nacieszyć się dzieciństwem, zabawami, i przepraszam cię za to. Dlatego teraz muszę zrobić wszystko co w mojej mocy, żebyś chociaż dorosłe życie miał lepsze. 

Kobieta odsunęła się ode mnie na pewną odległość, badając moją reakcję. Przez jakiś czas patrzyła w moje oczy, jakby chciała z nich coś wyczytać, jednak ja pozostawałem obojętny. W głowie powtarzałem wypowiedziane przez nią słowa i usiłowałem je zrozumieć, pojąć ich sens. Matka ruszyła w stronę komody, na której były poustawiane różne ramki ze zdjęciami, przeważnie z tego okresu, kiedy byłem mały. Wzięła do ręki jedną z fotografii, przesuwając z sentymentem po niej palcem i tym samym ścierając kurz, jaki zdążył już na niej osiąść. Zdjęcie przedstawiało mnie, szczerzącego się do fotografa, którym zapewne była moja mama. Fotografia była ruchoma, więc w jednej chwili się śmiałem, a po sekundzie wskazywałem coś na niebie.

Zauważyłem, że matka drugą dłonią, bo w jednej ciągle trzymała zdjęcie, skierowała w stronę skroni, i potarła je. Mogłem sobie wyobrazić, że na jej twarzy pojawił się grymas bólu. Ostatnimi czasu, po zakończeniu bitwy, coraz częściej dopadało ją zmęczenie, męczyły ją bóle głowy, a nawet wymioty. Udawałem, że tego nie widzę, ale kilka razy zwróciłem jej uwagę, żeby wreszcie udała się do Munga. Ona była jednak nieugięta. Nie chciała pokazywać się na oczy ludziom; uważała, że na to nie zasługuje. Powoli niszczyła samą siebie ─ nie wyglądała już na kobietę w swoim wieku, ale na ponad dziesięć lat starszą. Martwiłem się jej stanem, jednak nic nie mogłem zrobić. Zostało mi jedynie przypatrywanie się, jak niszczy swoje zdrowie z każdym dniem coraz bardziej.

─ Musisz wyjechać z miasta jeszcze dzisiaj ─ powiedziała na pozór obojętnym tonem, jednak ja potrafiłem wyszukać w jej głosie choćby delikatne drżenie. Tak też było tym razem. Potrzebowałem dość długiej chwili, aby móc na spokojnie przetrawić te słowa. Na początku chciałem się roześmiać, wręcz histerycznie, a później zacząć krzyczeć i rzucać wszystkim, co tylko udałoby mi się napotkać na mojej drodze. Zacisnąłem wargi, by nie zacząć wrzeszczeć. Mój oddech przyspieszał, a ja nie miałem na to żadnego wpływu. Starałem się zachować na swojej twarzy obojętność, jednak w niektórych sytuacjach nie potrafiłem zapanować nad emocjami.

─ O czymś jeszcze mnie dzisiaj powiadomisz? Nie sądzisz, że jak na jeden dzień, dowiaduję się zbyt wiele? ─ zapytałem szorstko.

─ Uspokój się i nie mów do mnie takim tonem. Zrozum, Draco, że robię to wszystko dla twojego dobra. Nie zapewniłam ci dobrego dzieciństwa, więc chcę chociaż dać ci możliwość lepszej przyszłości. Udało mi się jakoś załatwić ci mieszkanie, ale nie spodziewaj się nie wiadomo czego. Musisz doceniać to co masz, bo później nagle może tego zabraknąć.

─ Ile jeszcze decyzji zdecydujesz się podjąć beze mnie?! ─ wykrzyczałem, nie zwracając uwagi na jej wypowiedź. ─ Ale bardzo proszę, jeśli tak bardzo ci na tym zależy, wyjadę i już nie będę ci stawał na drodze, skoro ci przeszkadzam.

Zanim wyszedłem z pokoju zdążyłem uchwycić zaskoczone i smutne spojrzenie matki. Dobrze wiedziałem, że zachowałem się jak niedojrzały i rozpieszczony nastolatek, ale w tamtym momencie zawładnęły mną emocje. Ludzie w gniewie często wypowiadają niechciane słowa, których później żałują. Każdego kolejnego dnia żałowałem tego, co powiedziałem, ale mogłem jedynie się z tym pogodzić i próbować zapomnieć. Od razu po wyjściu z pokoju pragnąłem zawrócić, ale mózg podpowiadał mi coś zupełnie innego: „Nie wracaj, nie ma takiej p o t r z e b y”. Nie wróciłem.

Przetarłem zmęczone oczy, podnosząc się powoli z łóżka. Właśnie rozpoczynał się kolejny taki sam dzień; czasami miałem dość tej rutyny. Chciałem wsiąść do samochodu i wyjechać gdzieś daleko, odcinając się od świata. Pragnąłem pobyć trochę sam, odizolować się od ludzi, pomyśleć w samotności. Już od dawna planowałem wziąć urlop, ale nigdy nie było okazji, zawsze było coś ważniejszego, przez co nie mogłem udać się w żadną podróż. Teraz także nie mogłem tego zrobić, bo miałem nową małą pacjentkę i swój cel ─ uratować jej życia. Wstałem z łóżka i zerknąłem kątem oka na zegarek. Wskazówki pokazywały już godzinę siódmą. Dzisiejszego dnia miałem do pracy na późniejszą godzinę, więc miałem okazję trochę bardziej się wyspać. Tej nocy nie dręczyły mnie koszmary, nawet nie miałem problemów z zaśnięciem, co było dla mnie dość dużym szokiem. Czułem, że coś się zmienia na lepsze, tylko jeszcze nie wiedziałem dokładnie, co to jest.

Od razu ruszyłem w stronę łazienki, po drodze praktycznie potykając się o leżącą na podłodze Timber. W odwecie zawarczała na mnie, kilka razy szczeknęła i schowała się w mojej sypialni, zapewne wchodząc na łóżko. Tego poranka miałem zbyt dobry humor, żeby na nią krzyczeć. Ten jeden raz mogłem przecież jej pozwolić, nic się nie stanie, a najwyżej z mojej poduszki pozostanie jedynie puch. Sam dobrze nie wiedziałem co jest przyczyną świetnego samopoczucia ─ po raz pierwszy od jakiegoś czasu naprawdę chciało mi się żyć i wstałem z łóżka z myślą, że ten dzień będzie dobry. Przeczesałem szybko swoje włosy, opłukałem wodą twarz i wziąłem do dłoni szczoteczkę do zębów. Wycisnąłem na nią trochę pasty, po czym zacząłem myć zęby. 

Wizyta Granger w klinice, w której pracowałem, była dla mnie szokiem. Gdy zobaczyłem jej postać na początku myślałem, że to zwykły sen, że coś mi się przewidziało i nie jest możliwym, żeby pojawiła się w Denver. Dopiero kiedy zobaczyłem małą dziewczynkę, zacząłem stopniowo wszystko rozumieć ─ Granger ma córkę, która była chora i którą też miałem leczyć. Pojawiły się we mnie obawy, bo kto w takiej sytuacji by ich nie miał? Nienawidziliśmy się praktycznie od zawsze. Ja wyzywałem ją od szlam na szkolnych korytarzach, a ona nie ukrywała swojej niechęci do mnie i eksponowała ją na każdym kroku. Niejednokrotnie dochodziło między nami do spięć oraz różnych pojedynków, często kończących się szlabanami. Dopiero teraz, kiedy ją zobaczyłem, zacząłem się zastanawiać kiedy tak właściwie rozpoczęło się między nami tak silne uczucie, jak nienawiść. To przyszło samo, z czasem. Po prostu była szlamą, osobą mugolskiego pochodzenia i ze zwykłej konieczności musiałem jej nienawidzić. Tak mnie wychowano ─ abym czuł niechęć do takich osób, jak ona.

Gdy ją zobaczyłem, wbrew własnej woli, zacząłem myśleć co taka postać, jak ona, przyjaciółka wielkiego Harry’ego Pottera i wybawicielka całego świata, robi s a m a z małą córką u boku, w takim mieście jak Denver. Czyżby przyjaciele i rodzina odsunęli się od niej? I kto był ojcem tej małej dziewczynki? Te pytania same się nasuwały, mimo że próbowałem je powstrzymywać. Ze względów czysto służbowych musiałem prowadzić z Granger jakiekolwiek rozmowy i nie miałem zamiaru mieć z nią żadnych innych stosunków. Nie chciałem z nią rozmawiać o niczym innym, niż o jej córce. Była osobą związaną z moją przeszłością, z okresem, który przez jakiś czas miałem już za sobą, a teraz to znowu mogło wrócić. Wraz z przybyciem Granger do Denver, miały zacząć powracać wspomnienia… Zarówno dobre, jak i złe.

Noc po biopsji Sophie spędziłam na plastikowym krześle, co jakiś czas przysypiając, ale czuwałam ─ wystarczyło, że moja córka choć trochę się poruszyła, a ja już siedziałam na baczność, uważnie ją obserwując. Mimo że nic się nie działo, wolałam być ostrożna, pewna, iż dziewczynka jest bezpieczna. Każdej sekundy tej nocy byłam gotowa wstać, biec po kogokolwiek, krzyczeć, jeśli coś nagle miałoby się dziać. Czas tego wieczora dłużył mi się niemiłosiernie; za oknem szalał wiatr, nawet przez jakiś czas słyszałam krople deszczu uderzające o parapet. Pogoda dostosowywała się do mojego nastroju, bo mimo że miałam ochotę po prostu schować się w kącie i płakać, musiałam być silna, nie dla siebie, ale dla Sophie, ponieważ to ona najbardziej mnie potrzebowała w tej trudnej chwili.

W każdej sekundzie pobytu tutaj myślałam o moich przyjaciołach, czy o rodzicach, którzy pozostali w Londynie. Przez te pięć lat nie miałam zbyt wiele czasu na rozmyślania; moje życie było rutyną, polegającą na wstaniu, zjedzeniu śniadania, pójścia do pracy, wrócenia do domu. Tą rutynę zabarwiała jedynie Sophie, na której twarzy zawsze można było dostrzec uśmiech. Teraz okazało się, że mam o wiele zbyt dużo czasu na myślenie ─ bo co innego można robić w nocy, czuwając przy łóżku chorego dziecka? Nie wiedziałam co konkretnie działo się u Harry’ego czy rodziców, więc pozostawało mi jedynie wyobrażanie sobie tego, jakie mają życie i czy są szczęśliwi.

W pewnej chwili wydawało mi się, że to przez Malfoya takie rzeczy zaczęły mi przychodzić do głowy. To była jedyna osoba, jaka była powiązana z moją przeszłością; z innymi nie miałam kontaktu. Wszystkie wspomnienia, zarówno dobre, jak i złe, powracały, gdy tylko udało mi się przymknąć oczy. Widziałam twarz Harry’ego, Rona, widok Hogwartu czy chatkę Hagrida. Mimo że obrazy właśnie tych postaci zaczęły się zamazywać, starałam się ich nie zapominać. Osoby te były dla mnie zbyt ważne, bym tak szybko mogła o nich przestać pamiętać. Przyjaźń nie odchodzi przecież „ot tak”, jak za machnięciem różdżki. Miałam jedynie nadzieję, że moi przyjaciele nie zapomnieli o mnie, bo ja nie potrafiłam tego zrobić.

Słysząc porywisty wiatr na zewnątrz wzdrygnęłam się i mimowolnie potarłam swoje ramiona, chociaż wcale nie było mi zimno. Współczułam Harry’emu, że musi w taką paskudną pogodę mieć wartę. Ron smacznie spał i cicho chrapał. Przez sen śmiesznie marszczył nos ─ zauważyłam to już dawno temu, jednak nigdy nie przypatrywałam się mu z taką uwagą, jak teraz. Najprawdopodobniej coś mu się śniło i miałam nadzieję, że te sny są przyjemne. Przynajmniej miał szansę na bycie szczęśliwym w świecie snu. Uważałam, iż z naszej trójki to on miał najgorzej. Zostawił całą rodzinę i nie wiedział, co się z nimi działo. Codziennie przesiadywał godziny przy radiu, słuchając audycji, podczas której wymieniali nazwiska zabitych lub porwanych przez śmierciożerców. Jego nadzieja była piękna ─ po każdym skończonym programie wzdychał z ulgą i przymykał na jakiś czas oczy, głęboko się zamyślając. Harry czy ja nie mieliśmy tego problemu. Harry’ego rodzice już nie żyli, a moim usunęłam pamięć dla ich własnego dobra. Tylko czasami wsłuchiwaliśmy się w audycję, zupełnie przypadkowo; zarówno ja, jak i Harry, przyłapywaliśmy się na tym, że czekaliśmy aż prowadzący wypowie jakieś znajome nazwisko. Może i straciliśmy rodziców, ale znajomych ciągle mieliśmy i martwiliśmy się o każdego z osobna.

Wyrywając się wreszcie z zamyślenia, wstałam z łóżka, rozprostowując swoje ciało. Wiedziałam, że skoro nie udało mi się zasnąć do tej pory, już nie będę potrafiła zapaść w sen. Spojrzałam jeszcze raz na Rona, uśmiechając się lekko pod nosem. Na jego twarzy pojawił się duży uśmiech, ale po chwili zamienił się od w grymas. Byłam bardzo ciekawa co mu się śniło, więc postanowiłam  zapytać o to rano, o ile będzie pamiętał. Zdjęłam swój płaszcz, który był zawieszony na krześle i szybko go na siebie zarzuciłam. Wychodząc z namiotu złapałam szalik z wieszaka, po czym owinęłam się nim. Zimne powietrze uderzyło mnie w twarz i sprawiło, że skuliłam się i zmrużyłam oczy. Wiał mocny wiatr; mało brakowało, żebym w pewnym momencie upadła na ziemię. Dostrzegłam Harry’ego siedzącego pod jednym z drzew. Miał przy sobie słoiczek ─ tlił się w nim mały, niebieski płomyk. Ogrzewał sobie nim dłonie, zupełnie nieświadomy tego, że jest przeze mnie obserwowany. Siedział na niewielkim kocu, a dzięki mnie był on ogrzewany, więc nie było na dworze aż tak zimno. Wiedziałam, iż książki w tej podróży się przydadzą i miałam rację. Praktycznie bezszelestnie podeszłam do Harry’ego, zajmując obok niego miejsce. Zerknął na mnie kątem oka, lekko się uśmiechając. Ostatnio, kiedy tak samo cicho podeszłam do Rona, wystraszył się i postawił na nogi cały las swoim krzykiem. Harry i ja mieliśmy z niego niezły ubaw. Takie chwile były nam potrzebne ─ nie mogliśmy ciągle myśleć o tym, że zbliża się wojna, a my nagle nie znaleźliśmy wszystkich horkruksów. Potrzebowaliśmy choć trochę rozrywki, ponieważ inaczej można było zwariować.

─ Znowu nie mogłaś spać? ─ zapytał Harry, pocierając swoje dłonie, aby się rozgrzać.

─ Nie ─ odparłam zgodnie z prawdą. ─ A Ron jak zwykle zaczął chrapać, musiałam wyjść, bo już nie mogłam wytrzymać.

─ Nie potrafię spać tak spokojnie, jak on. Ciągle jestem na baczności i w każdej chwili jestem gotów walczyć. Czy to już nie jest jakaś obsesja?

─ Nie, po prostu wolisz być czujny na wszelki wypadek. Ja też tak mam. Myślisz, że dlaczego nie mogę spać? Po prostu czuję się bezpieczniej, kiedy jestem na nogach. To normalne w takich czasach. A Ron… taki już jest. Cieszmy się, że jego ręka już jest w miarę sprawna i może nią normalnie operować.

Harry w odpowiedzi przytaknął twierdząco głową. Siedzieliśmy obok siebie, trzymając się za dłonie. I ja czułam się lepiej i on. Czułam, że mam kogoś, na kim bezgranicznie mogę polegać. Ron także był świetnym przyjacielem, co pokazywał niejednokrotnie, ale czasami nie potrafiłam z nim rozmawiać na wszystkie tematy. Często się unosił, przerywał w połowie zdania i nie pozwalał dokończyć. Harry zaś był wyrozumiały i zawsze wiedział co powiedzieć w danej sprawie. Starał się być dla mnie podporą, a w tych czasach posiadanie takiej osoby było niezwykłym darem.

─ Myślisz, że uda nam się znaleźć wszystkie horkruksy na czas? ─ zapytał po długim czasie. Przestałam już odczuwać zimno, jakie panowało na zewnątrz. Niby mogłam się rozchorować przez siedzenie na takiej pogodzie, ale było mi zbyt dobrze, z Harrym, abym chciała wrócić do namiotu.

─ Nie wiem, Harry, nie potrafię odpowiedzieć ci na to pytanie ─ odparłam szczerze, chwilowo się zamyślając. ─ Zawsze pozostaje nadzieja, a nadzieja naprawdę potrafi zdziałać cuda. Musimy wierzyć, że nam się uda, musimy. Nie mamy innego wyjścia.

─ Nie mamy ─ powtórzył, intensywnie nad czymś myśląc. ─ Nie jest ci zimno? Trochę już tutaj siedzimy. Zresztą ty powinnaś smacznie spać, a to ja powinienem tutaj marznąć. Należy ci się w końcu trochę odpoczynku, już i tak najwięcej robisz z naszej trójki.

─ Najwyżej ty jutro też będziesz ze mną siedział. ─ Zaśmiałam się głośno z miny Harry’ego, na którego twarzy pojawiło się przerażenie. Po chwili jednak i on zaczął się śmiać. Takie chwile były najlepsze.

Nie siedziałam już z Harrym długo. Kilka minut później wróciłam do namiotu, ponieważ uznałam, że jednak jest zbyt zimno. Gdy weszłam do środka wydało mi się, że w tej ciemności zauważyłam jakiś ruch, jednak po chwili odgoniłam od siebie tą myśl. Pewnie mi się przewidziało; w końcu kiedy człowiek jest zmęczony, coś takiego może się zdarzyć. Zdjęłam z siebie płaszcz i zawiesiłam go na wieszaku, stojącym przy wejściu. Cicho ruszyłam w stronę mojego posłania, znajdującego się naprzeciwko łóżka Rona. Praktycznie bezdźwięcznie wsunęłam się pod koc, zakrywając się po sam czubek nosa. Przez długi czas przekręcałam się z boku na bok, nie mogąc zasnąć. Dręczyło mnie dziwne, niepokojące uczucie, przez które nie potrafiłam zmrużyć oczu. Jak zwykle byłam zbyt przewrażliwiona. Całe pole wokół namiotu było zabezpieczone kilkanaście razy zaklęciami, nakładanymi przeze mnie. Nie miałam czego się obawiać. Zbeształam samą siebie za tą podejrzliwość i położyłam się na boku.

─ Pani Granger? ─ Cichy głos zaczął powoli wyrywać mnie z głębokiego zamyślenia. Pokręciłam głową i nieprzytomnym wzrokiem spojrzałam na kobietę, która najwyraźniej próbowała mnie obudzić. Nie zauważyłam momentu, w którym oparłam się o łóżko Sophie i zwyczajnie przysnęłam.

─ Słucham? ─ zapytałam, prostując się szybko na krześle. W moich plecach coś strzyknęło i mimowolnie skrzywiłam się. Zerknęłam na Sophie, nadal smacznie śpiącą. Pod jej ręką leżał Rudolf, którego dziewczynka mocno ściskała. Chyba nigdy z niego nie wyrośnie i ów miś będzie jej już w każdej chwili życia towarzyszył. Ja także miałam taką zabawkę; trzymałam ją zawsze przy sobie, a teraz była ze mną, dobrze schowana w torebce. Włoski Sophie były rozsypane po całej poduszce. Na jej małej twarzy malował się niewielki uśmiech, więc miałam nadzieję, że po tym ciężkim dniu, chociaż śniło się jej coś przyjemnego.

─ Doktor Malfoy jest już w swoim gabinecie i powiedział, że są już wyniki, o których chciałby panią poinformować.

─ Oczywiście. ─ Pokiwałam twierdząco głową, wstając z krzesła. Zanim wyszłam ostatni raz spojrzałam na moją córkę. Pielęgniarka skinęła w moją stronę głową, jakby chciała mnie zapewnić, że zostawiam Sophie w dobrych rękach. Uśmiechnęła się w moją stronę i to trochę mnie podbudowało. Łudziłam się jeszcze, iż być może Sophie wcale nie jest chora; że w szpitalu w Londynie pomylili się, źle przeprowadzili badanie. Kobieta poprawiła mojej córce poduszkę, a ta przekręciła się na bok, wtulając się jeszcze bardziej w misia.

Ruszyłam korytarzem, zmierzając do gabinetu Malfoya. Kolejna konfrontacja z nim równała się kolejnym obawom. Za każdym razem, gdy przychodziło mi rozmawiać z nim, nachodziły mnie wątpliwości, czy nie powinnam zmienić lekarza. Ale za każdym razem ganiłam siebie samą za takie myślenie. Jeśli był dobrym lekarzem, musiał uratować moją córkę, nie patrząc na to, kto jest rodzicem. Musiało być w nim dobro, skoro podjął się takiej pracy. Chciałam dać mu szansę. Szansę na pokazanie, że jest lepszym człowiekiem niż kiedyś; szansę na lepsze przedstawienie samego siebie. Może i byłam naiwna, ale wierzyłam, iż ludzie pod wpływem pewnych wydarzeń, sytuacji, zmieniają się ─ co prawda czasem na lepsze, a czasem na gorsze.

Na korytarzu nie było wielu osób. Pojedyncze osoby spacerowały po korytarzach mimo wczesnej pory. Minęłam automat z ciepłymi napojami, ale po chwili z powrotem do niego wróciłam. Przeszukałam swoje wszystkie kieszenie w poszukiwaniu drobnych i w końcu coś wyczułam. Wyjęłam pieniądze, przeliczyłam je i z radością stwierdziłam, że starczy mi na małą kawę. Torebkę, w której znajdowały się moje wszystkie pieniądze, pozostawiłam w sali, a nie opłacało mi się już do niej wracać. Wrzuciłam pieniądze od otworu, nacisnęłam odpowiedni przycisk i już po chwili trzymałam w dłoniach parujący, plastikowy kubek z czarną cieczą. Może i nie pachniała zbyt zachęcająco, ale wystarczył mi sam fakt, iż była to kawa. Miała mnie tylko pobudzić oraz zmusić do rozsądnego myślenia. Zanim zdążyłam napić się chociażby łyka, zatrzymał mnie męski głos.

─ Naprawdę zamierzasz to pić? ─ zapytał. Wystarczyło mi usłyszenie jego głosu, by wiedzieć, że podniósł do góry brew. Powoli odwróciłam się w kierunku mężczyzny, przybierając na twarz sztuczny uśmiech.

─ Niestety nie mam zbyt wielkiego wyboru, a jednak chciałabym dzisiejszego dnia jakoś funkcjonować.

─ Wyrzuć to. Dostaniesz coś trochę lepszego, albo przynajmniej zdrowszego ─ powiedział bez zająknięcia, głosem zupełnie wyprutym z jakichkolwiek emocji. Dopiero teraz miałam okazję lepiej mu się przyjrzeć. Przez te pięć lat zmienił się, jeśli chodziło o wygląd; z charakterem jeszcze nie wiedziałam jak jest i wolałam się nie przekonywać. Ta relacja powinna opierać się jedynie na kontaktach lekarz ─ pacjent.

Jakaż ja byłam naiwna…

Ruszył przed siebie, mijając mnie i nawet się za siebie nie oglądając. Idąc za jego przykładem i ja skierowałam się w stronę gabinetu, ówcześnie wyrzucając pełny kubek kawy do kosza na śmieci. Rzeczywiście miałam ochotę na coś o wiele lepszego, co skutecznie postawiłoby mnie na nogi, a wątpiłam, iż kawa z automatu może to uczynić. Malfoy przepuścił mnie w drzwiach, kiwając głową. Czułam jego wzrok na swoich plecach, przeszywający mnie na wskroś. Zajęłam miejsce na krześle, zakładając nogę na nogę. Słyszałam jak mężczyzna krząta się za mną, coś robiąc. Słyszałam charakterystyczny dźwięk bulgoczącej wody, stukanie szklanek… Po kilku minutach bezczynnego siedzenia i wgapiania się w ścianę, Malfoy postawił przede mną kubek parującej, pięknie pachnącej, czarnej cieszy. Na jej widok lekko się uśmiechnęłam; właśnie tego było mi trzeba w tej chwili.

─ Dziękuję ─ powiedziałam, biorąc szklankę w dłonie. Mężczyzna w odpowiedzi skinął nieznacznie głową. Napiłam się łyka kawy i momentalnie poczułam się lepiej. Ciepły płyn rozchodził się po całym moim ciele, rozgrzewając mnie oraz sprawiając, że ożywiłam się.

─ Przyszły wyniki Sophie ─ zaczął, biorąc w swoje ręce czarną teczkę. Wyjął z niej kilka kartek i dokładnie się im przyjrzał. Na jego czole pojawiła się niewielka zmarszczka, która była oznaką tego, że intensywnie nad czymś myśli. Nie zauważyłam momentu, w którym zacisnęłam zęby. Moje serce przyśpieszyło rytm, chociaż dobrze wiedziałam, jakie są wyniki. Objawy pasowały tylko do jednej choroby.

─ Biopsja jedynie potwierdziła nasze obawy. Sophie ma ostrą białaczkę limfoblastyczną. Trzeba jak najszybciej zacząć leczenie, bo wyniki nie są zbyt dobre. Mam nadzieję, że mała będzie dobrze przyjmowała chemię. Zgodzi się pani na leczenie?

─ A mam inne wyjście? ─ zapytałam cicho, nieświadomie przegryzając wargę. Malfoy nie odpowiedział. Bez słowa podał mi dokument i pokazał, w którym miejscu mam podpisać. Pociągnęłam nosem, czując łzy zbierające się w moich oczach.

To właśnie teraz miała rozpocząć się prawdziwa walka…

Poprzedni | Następny