Rozdział 10

Po podpisaniu odpowiednich dokumentów chwilę rozmawiałam z Malfoyem na temat leczenia Sophie, które jeszcze tego samego dnia miało się zacząć. Wraz z innymi lekarzami uznał, że należy je zacząć jak najszybciej; wyniki badań mogły przecież z każdym dniem się pogarszać, choroba już powoli wyniszczała ciałko mojej córki, więc nie mogli czekać ani godziny dłużej z rozpoczęciem chemioterapii. W takiej chwili każda sekunda była cenna i nie mogliśmy jej marnować na zbędne czekanie. Bez jakiegokolwiek wahania zgodziłam się z lekarzem, nawet nie próbując kwestionować jego decyzji. To że przeczytałam na temat tej choroby stos książek, nie oznaczało, że jestem mądrzejsza — zresztą nawet ta myśl nie przeszła mi przez głowę. To on był w tej sytuacji lekarzem i to on znał się na swoim fachu najlepiej. Jednak myśl, że Draco Malfoy, mój wróg, ma leczyć moją córkę, przyprawiała mnie o nieprzyjemne dreszcze. Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Jednak jeśli to właśnie on miał pomóc mojej małej Sophie, nie miałam innego wyjścia jak po prostu mu zaufać. Mimo wszystkich wyrządzonych szkód, kłótni, wyzwisk rzucanych bezpodstawnie w moją stronę, musiałam mu zaufać. Nie robiłam tego ani dla siebie, ani tym bardziej dla Malfoya, ale dla mojej małej córeczki, która w każdej sekundzie walczyła o swoje życie. To ona była dla mnie najważniejsza.

Malfoy zdecydował ostatecznie o dożylnym podawaniu chemioterapii — sądził, że ta metoda jest najbardziej skuteczna, a mi pozostało tylko przytaknąć twierdząco głową, zgadzając się z nim. Martwiły mnie co prawda skutki, jakie wywoływało to leczenie, ale czy miałam inne wyjście? Każde użytkowanie jakiegoś leku niosło za sobą działania niepożądane; tyle razy czytałam na ulotkach po spożyciu jakiegoś leku, że może ono wywołać bóle głowy czy zawroty. Chemioterapia również niosła za sobą konsekwencje. Wypadanie włosów, depresja, krwotoki… To jedne z niewielu skutków tego rodzaju leczenia.

Wychodząc z gabinetu Malfoya, rzuciłam chłodne „Do zobaczenia”, bo przecież za kilka godzin ponownie mieliśmy się spotkać. Wydawało mi się, że to, iż leczy moją córkę, nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. Myślałam, że mur nienawiści między nami w jakimś stopniu runął — w końcu tyle czasu się nie widzieliśmy i żadne z nas nie miało zapewne czasu, aby myśleć o starych dziejach. Okazało się zupełnie inaczej; Malfoy najwyraźniej nadal chciał trwać w chłodnych stosunkach, a ja nie miałam zamiaru nic z tym robić. Zezłościłam się sama na siebie za takie myślenie… Zdecydowanie zbyt dużo poświęcałam myśli Draco Malfoyowi. W mojej głowie powinna istnieć tylko Sophie; w końcu to ona od zawsze była moim najważniejszym, a zarazem jedynym priorytetem.

Mijając recepcję, przy której stała jedna z wielu pielęgniarek, uzupełniająca papiery i marszcząca ze złością czoło, zerknęłam na duży zegar wiszący na ścianie. Jego wskazówki pokazywały już godzinę dziewiątą, a więc w gabinecie Malfoya spędziłam więcej czasu, niż początkowo zakładałam. Ten wielki zegar, znajdujący się praktycznie na samym środku korytarza, zdawał się być przypomnieniem chorym i ich rodzinie, że czas nieubłagalnie płynie i ani trochę nie zwalnia swojego biegu; co najwyżej w niektórych, ważnych momentach wskazówki wydawały się poruszać szybciej. Czas zdecydowanie nie był sprzymierzeńcem dla chorych.

Skinęłam głową w stronę pielęgniarki, a ona w zamian odpowiedziała mi uśmiechem. Wciąż nie potrafiłam się nadziwić, że z twarzy tych kobiet nigdy nie znikały uśmiechy, mimo tego że spotykają się na co dzień ze śmiercią i cierpieniem. Potrafią pocieszać, kiedy przyjdzie taka pora, osoby, które zmagają się z ciężkimi, nieuleczalnymi chorobami. W tym szpitalu nie było podziału na ciężej chore dzieci czy mniej. Każdy pacjent był dla lekarzy tak samo ważny i traktowano ich na równi. Cieszyłam się, iż to tutaj nasza pani doktor — Charlotte — skierowała nas, bo wiedziałam, że lekarze dadzą z siebie wszystko, by uratować moją córeczkę. Minęłam na korytarzu kobietę, ścierającą ukradkiem spływające łzy z policzków. Zaciskała nerwowo pięści, chodząc w jedną i drugą stronę. Mogłam jedynie przypuszczać, co dzieje się w jej życiu; pewnie ktoś bliski jej sercu właśnie w tej chwili prowadził walkę na śmierć i życie. Takie osoby spotykało się tutaj co chwilę, była to pewnego rodzaju normalność. Nigdy nie chciałam przeżyć tego, co osoby płaczące na korytarzach, które tak często spotykałam; pozostawała mi jedynie wiara w to, iż Bóg oszczędzi Sophie. Wiara była najlepszym, co mogło mnie spotkać. To ona w czasach wojny podnosiła tak wiele razy na duchu, niejednokrotnie dodając odwagi. To wiara powstrzymywała ludzi od odebrania sobie życia czy przejścia na stronę Voldemorta, bo tak po prostu było łatwiej. Wydawało się to prostsze od ciągłego ukrywania się i drżenia na każdy szelest, trzymając różdżkę zawsze w pogotowiu.

Las nocą nawet nie wygląda przerażająco — po prostu jest straszny. Każdy, nawet najmniejszy ruch, wywoływał gęsią skórkę i drżenie rąk. Na nic zdawało się wmawianie sobie, że jestem bezpieczna; przecież sama nakładałam zaklęcia ochronne wokół terenu, na którym obecnie przebywaliśmy. Nie potrafiłam zapanować nad strachem. Tyle razy stawałam w obliczu śmierci w Hogwarcie, tyle razy musiałam stawać przeciw mocom zła, a bałam się ciemności, jaka panowała wśród drzew. „Cóż za ironia” — pomyślałam, cicho parskając pod nosem. Mimowolnie potarłam swoje ramiona, by choć trochę się rozgrzać. Mimo iż siedziałam na ogrzewanym przez zaklęcie kocu, ciągle czułam chłód od ziemi. Moje powieki zaczynały stawać się coraz bardziej ociężałe, więc kilka razy potrząsnęłam głową, próbując się nieco rozbudzić. Już kolejną noc z rzędu musiałam pełnić wartę i byłam wykończona. W dzień, kiedy to Harry sprawował opiekę nad naszym terenem, powinnam wypoczywać, ale mimo zmęczenia nie potrafiłam zmrużyć oczu. Od momentu, gdy Ron nas zostawił, nie myślałam o niczym innym, jak o nim. Zastanawiałam się całymi dniami i nocami, czy jest bezpieczny i czy przez swój wybuchowy charakter nie wpędził samego siebie w jakieś kłopoty. W końcu już nie raz musiałam wraz z Harrym wyciągać go z tarapatów przez niewyparzony język. Ciągle tłumaczyłam to sobie tym, że taki już jest i już nic go nie zmieni, jednak w mojej głowie wciąż pojawiał się złośliwy głosik twierdzący, iż gdyby chciał, zmieniłby się. Okazał się tchórzliwy, kiedy przyszła próba naszej przyjaźni — uciekł, twierdząc, że tak jest lepiej, a przede wszystkim prościej. Lepiej było zniknąć, niż wyjaśnić wszelkie nieporozumienia. Zdenerwowałam się na siebie za takie myślenie i ze złością zerwałam medalion z szyi, odrzucając go niedaleko mnie. Ten naszyjnik nie działał na mnie dobrze; gdy nosiłam go ze sobą, byłam oschła w stosunku do Harry’ego i myślałam o Ronie w samych negatywach. Przecież to był mój przyjaciel, mój Ron… Cokolwiek robił, nie miałam innego wyjścia, jak akceptować jego decyzje, mimo że nie zawsze się z nimi zgadzałam. Kilka razy głęboko odetchnęłam, uspokajając skołatane serce. Jedynym plusem tego, że znajdowaliśmy się w lesie, był ciągły dostęp do świeżego powietrza. Dzięki kilku wdechom momentalnie stawałam się spokojniejsza.

Zerknęłam na medalion leżący kilka metrów ode mnie. To przez cholerne horkruksy i samego Voldemorta musiałam wieść takie życie; ukrywać w lesie, bać każdego cienia, martwić o swoich najbliższych, tym samym modląc się, żeby przeżyli ten horror. Łudziliśmy się, że uda nam się odnaleźć wszystkie cząstki duszy Voldemorta, ale jakie mieliśmy szanse — my, nastolatkowie, przeciwko największemu czarnoksiężnikowi na świecie? Zawsze pozostawała nadzieja, ale czy nadzieja mogła uchronić nas, kiedy przyjdzie czas ostatecznej walki…? Pesymistyczne myśli nie opuszczały mnie nawet na krok, szczególnie gdy byłam sama, a Harry’ego nie było w pobliżu. On przynajmniej starał się rozładowywać napięcie, tworzące się nagle, znienacka, gdy każde z nas zatapiało się we własnych myślach. Oboje kalkowaliśmy każde nasze zachowania; widziałam, jak Harry często mi się przygląda, próbując wyczytać coś z mojej postawy.

Wstałam z zimnej ziemi, chowając dłonie w kieszeniach kurtki. Zadrżałam, gdy poczułam jak silny wieje wiatr. Pogoda stawała się z każdym dniem coraz brzydsza, często padał deszcz i teraz pozostawało nam jedynie czekać na pierwszy śnieg. Obawiałam się, że namiot, kiedy pierwsze białe płatki puchu spadną, nie będzie dla nas zbyt dobrym domem. Już teraz odczuwaliśmy skutki brzydkiej pogody — Harry co chwilę chodził zasmarkany, a w nocy słyszałam, jak usiłował stłumić kaszel w poduszkę, bylebym tego nie usłyszała.

Podniosłam z ziemi medalion i przez chwilę w całkowitym skupieniu mu się przyglądałam. Jak wielką moc musiał posiadać Voldemort, aby w takim przedmiocie ukryć cząstkę siebie? Po chwili z powrotem odrzuciłam naszyjnik, a z kieszeni kurtki wyciągnęłam różdżkę. Może tym razem uda mi się go zniszczyć; to nie mogło być takie trudne, Dumbledore nie mógł ot tak zostawić nas bez żadnej wskazówki. Może zaklęcia, które wcześniej rzucałam, wypowiadałam niepoprawnie i nie wkładałam w nie wystarczająco dużo siły?

— Confrigo! Diffindo! Incendio! 

Kolejne zaklęcia mknęły w stronę horkruksa; w ich wymowę dawałam z siebie wszystko. Medalion z każdym wymawianym zaklęciem odskakiwał kilka metrów ode mnie, jakby chciał uciec przed rzucanymi klątwami. Pozostawał jednak w nienaruszonym stanie — nawet nie udało mi się zrobić rysy. W końcu zmęczona i zupełnie zrezygnowana, opuściłam różdżkę, wzdychając ciężko pod nosem. To wszystko było trudniejsze, niż wydawało mi się na początku wyprawy. Sądziłam, że przez tak długi czas już coś osiągniemy, znajdziemy kolejne cząstki duszy Voldemorta, a my nadal tkwiliśmy w miejscu, nie wiedząc jak powinniśmy je zniszczyć. Byłam głupia, jeśli uważałam, że zwykłe zaklęcia będą mogły coś zdziałać. Mieliśmy tu do czynienia z czarną magią i tylko nią można było unicestwić horkruksy. Podniosłam medalion z ziemi, od razu zakładając go na szyję. Jedyne co nam pozostawało na obecną chwilę, to chronienie naszyjnika, dopóki nie znajdziemy sposobu na zniszczenie go.

Odwróciłam się w stronę naszego namiotu i dopiero zdałam sobie sprawę jak bardzo oddaliłam się od niego. Na szczęście nadal znajdowałam się na terytorium zabezpieczonym przez zaklęcia i nic mi nie groziło. Nagle usłyszałam szelest gałęzi i kilka męskich głosów, dochodzących zza najbliższych drzew. Odruchowo mocniej chwyciłam różdżkę, wstrzymując oddech. Moje serce momentalnie przyspieszyło bicie, jakby chciało wyskoczyć ze swojego miejsca. Nawet nie cofnęłam się o krok; bałam się, że nieznajomi usłyszą mój ruch i stanie się coś strasznego. Nie zauważyłam, iż wstrzymałam oddech, czekając na to, co wydarzy się w kolejnych sekundach.

— Myślisz, że Czarny Pan da nam nagrodę za złapanie tej dwójki? W końcu zawsze mogą mu się przydać — powiedział głośno jeden z mężczyzn. Jego głos zdawał się być coraz bliżej. W milczeniu przysłuchiwałam się ich rozmowie, a w duchu modliłam się, żeby nie ruszyli w moją stronę, tylko w przeciwną.

— Myślę, że tak — odparł mocniejszy głos, który rozpoznałam od razu. Fenrir Greyback. Mimowolnie wzdrygnęłam się, gdy przypomniałam sobie jego osobę. Był wilkołakiem i przywódcą szmalcowników. Za to, ilu osobom odebrał życie, miałam ochotę własnoręcznie go zabić; byłam pewna, iż nie miałabym wyrzutów sumienia, chociaż pewnie byłoby inaczej. Śmierć zawsze pozostawiała jakiś ślad.

— Mam nadzieję, Greyback, że nie przypiszesz wszystkich zasług sobie. Ja też miałem swój udział w załapaniu tej dwójki, nawet dość duży.

— Swoją działkę dostaniesz, nie musisz się o to martwić. Co do tego jestem uczciwy.

Głosy były coraz bliżej, a mnie powoli ogarniało przerażenie. W końcu dwóch mężczyzn wyłoniło się zza drzew, oboje nieśli kogoś na swoich plecach. Rozpoznałam drugiego osobnika — był to Scabior. Zanim Voldemort się odrodził, poszukiwano go za liczne rozboje i napady. Dwie osoby, które były niesione przez szmalcowników, zostały brutalnie położone na ziemi. Udało mi się zauważyć, że te postacie to dziewczyna i chłopak; podejrzewałam, iż byli oni niewiele młodsi ode mnie i Harry’ego. Nie wyglądali dobrze. Najprawdopodobniej zostali złapani już dawno, a teraz szmalcownicy chcieli zanieść ich przed oblicze samego Czarnego Pana. Zamrugałam kilka razy oczami, czując zbierające pod powiekami łzy. Chciałam im pomóc, ale wiedziałam, że tym samym sprowadziłabym na mnie i mojego przyjaciela duże niebezpieczeństwo. Już i tak byliśmy poszukiwani, a gdybym teraz napadła na Greybacka i Scabiora… Mocno zacisnęłam usta, usiłując dać upust emocjom. Nie mogłam nic zrobić, oprócz patrzenia. Czułam ogarniającą mnie bezradność.

— Greyback, ja tu zostaję. Nie mam siły dalej iść. Ta dziewucha waży o wiele więcej, niż wygląda! — sapnął z wyrzutem Scabior, siadając na ziemi. Z kieszeni spodni wyciągnął małą torebkę, w której znajdowało się kilka kawałków chleba. Nie zważając na swoich towarzyszy wepchnął do ust część bochenka, głośno mlaskając. Wilkołak spojrzał z wyrzutem na szmalcownika, a przez jego twarz przemknął cień obrzydzenia.

— Właśnie nie, kretynie. Musimy jak najszybciej dotrzeć do Czarnego Pana, już i tak jesteśmy wystarczająco spóźnieni. Mam nadzieję, że kara nie będzie taka straszna jak zobaczy nasze zdobycze. Scabior, nie nauczyła cię matka w domu jeść?

— I powiedział to wilkołak. — Zaśmiał się w odpowiedzi mężczyzna, chowając resztki chleba do kieszeni. Wstał z ziemi i odwrócił się od Greybacka, odchodząc kilka metrów od niego, a tym samym przybliżając się do mnie. Mimo że znajdowałam się w niewielkiej odległości od bariery, która nas ochraniała, obawiałam się, iż szmalcownikowi uda się mnie ujrzeć. Ten strach nie był do mnie podobny. Nie byłam już tą samą Hermioną Granger, która nie bała się nigdy stawiać śmiałych kroków i szła przez życie z podniesioną głową. To nie byłam ja… Tłumaczyłam to sobie jedynie tym, że wojna zmienia ludzi i ich postrzeganie na świat.

Scabior stanął tuż przy barierze ochronnej, którą jeszcze dzisiejszego dnia wzmacniałam zaklęciami. Tasował wzrokiem cały obszar przed sobą, jakby coś mu nie pasowało. Wydawało mi się, że dobrze mnie widzi, ponieważ to na mnie kierował swoje spojrzenie. Nie postawił jednak w moją stronę już żadnego kroku, jakby coś go hamowało.

— Ten zapach… — mruknął cicho, głęboko się zamyślając. Zaklęłam na siebie w duchu, przy okazji gratulując głupoty. Gdy ostatnim razem wyczuł moje perfumy, postanowiłam więcej już ich nie używać, jednak zwyczajnie zapomniałam o tym postanowieniu.

— Ostatnio też coś czułeś i jakoś nic nie znaleźliśmy. Idziemy Scabior, Czarny Pan nie lubi czekać.

— No idę — warknął w odpowiedzi szmalcownik, odwracając się do swojego towarzysza. Spojrzał na nieprzytomną dziewczynę, leżącą na ziemi, plunął śliną gdzieś w bok i brutalnie podniósł ją, zakładając na plecy. Mocniej ścisnęłam różdżkę w dłoni, bo już byłam gotowa rzucić zaklęcie, ratując tym samym dwójkę tych młodych ludzi… Musiałam to zrobić, inaczej miałabym wyrzuty do końca życia. Nagle, zupełnie niespodziewanie, poczułam czyjąś dłoń na swoich ustach. Już miałam zacząć krzyczeć, kiedy poczułam zapach perfum mojego przyjaciela i od razu się uspokoiłam.

— Nie — powiedział cichym, aczkolwiek stanowczym głosem, jakby dobrze wiedział, co chciałam zrobić. W tym też czasie szmalcownicy zebrali się i ponownie ruszyli w drogę. Wezbrała się we mnie wściekłość, jednak dla bezpieczeństwa wolałam chwilę odczekać, żeby zwolennicy Voldemorta odeszli trochę dalej. Z każdą sekundą moje zdenerwowanie rosło, aż w końcu emocje sięgnęły zenitu.

— Mogłam ich uratować, rozumiesz?! — wrzasnęłam, odwracając się twarzą do Harry’ego i wyrywając się z jego uścisku. Widocznie wyszedł z namiotu w pośpiechu, ponieważ nie założył kurtki; miał na sobie jedynie bluzę, z którą praktycznie nigdy się nie rozstawał. — Kolejni ludzie zginą, bo ja byłam zbyt tchórzliwa? Harry, nie chcę już więcej ofiar! Miałam okazję ich uratować i jeśli zginą, nigdy sobie tego nie wybaczę, nigdy. I tobie też tego nie wybaczę — dokończyłam cichym głosem, omijając zaskoczonego Pottera i ruszając w stronę namiotu. 

Już po chwili doszłam do pokoju, w którym leżała Sophie. Tak jak się spodziewałam, dziewczynka siedziała na łóżku, kompletnie rozbudzona, a obok na krześle swoje miejsce zajmowała jedna z pielęgniarek — Megan. Rozmawiała o czymś z moją córką; obie wydawały się być zainteresowane rozmową. Kiedy weszłam do sali, Sophie natychmiast na mnie spojrzała i na jej twarzy pojawiło się coś na kształt ulgi. Rano była jeszcze podłączona do kroplówki, ale teraz została ona najwyraźniej odłączona. Pielęgniarka spojrzała na mnie, po czym uśmiechnęła się ciepło, wstając z krzesła.

— Śniadanie już było roznoszone, ale Sophie stwierdziła, że nie zje, dopóki nie wróci mama… Ale skoro mama wróciła, to mogę przynieść śniadanko? — zapytała, stając w progu drzwi. Zerknęłam na Sophie, która położyła się na łóżku, przykrywając się kołdrą po sam czubek głowy.

— Oczywiście — odparłam natychmiast. — Przepraszam za kłopot…

— Ależ to żaden kłopot! — przerwała mi kobieta, machając ręką. — To jest sekunda, za chwilkę przyniosę — ucięła, uśmiechając się w stronę Sophie, która nadal się ukrywała pod pierzyną, i wyszła z sali.

— Gdzie byłaś? — Dziewczynka lekko wychyliła głowę, ciekawa, czy jej powiem. Podeszłam do okna, wyglądając przez nie i sprawdzając jaka była pogoda. Jak na wrzesień, pogoda była naprawdę ładna. Delikatne słońce ogrzewało mieszkańców miasteczka, a po ostatnich deszczach nie było już śladu. Żałowałam, że razem z Sophie nie mogłyśmy korzystać z tak pięknej pogody, ale w końcu są rzeczy ważne i ważniejsze — a zdrowie mojej córki zdecydowanie było najważniejsze.

— Rozmawiałam z panem doktorem. Wiesz, Sophie, ten lekarz uznał, że jeszcze dzisiaj podadzą ci specjalny lek, dzięki któremu będziesz zdrowa i będziemy mogły wrócić do domu.

— A będę mogła zabrać ze sobą Rudolfa?

— Oczywiście, że tak.

— Mamo — zaczęła Sophie po chwili namyślenia. W tym czasie ja wyjęłam z torebki szczotkę i przysiadłam na brzegu łóżka. Dziewczynka widząc w moich dłoniach ów przedmiot, odwróciła się do mnie tyłem. Uwielbiała jak czesałam jej włosy. Może i gdy była mniejsza uciekała z wrzaskiem na widok grzebienia, ale z wiekiem jej to przeszło. — Ten pan doktor jest bardzo miły. I jest nawet mądry, ale i tak ty zawsze będziesz najmądrzejsza, bo wszystko wiesz! Ale mamo… Może ożenisz się z tym panem doktorem? Bo ty jesteś mądra i on też trochę, i będzie super!

— Kochanie, kobieta może wyjść za mąż, ale to mężczyzna się żeni — upomniałam dziewczynkę, rozczesując jej jasne włoski. Gardło ścisnęło mi się z żalu, kiedy dotarła do mnie myśl, że po chemioterapii te włoski wypadną.

„Sophie wyzdrowieje i odrosną szybciej, niż ci się wydaje, Hermiono” — podpowiedziała mi podświadomość, a ja w myślach przytaknęłam. Wszystko musiało się ułożyć. Nie brałam pod uwagę innej opcji.

Wstając z fotela po prawie dwóch godzinach bezustannego siedzenia, poczułem, że moje kości wreszcie się rozprostowują. Uzupełnianie dokumentów w tej pracy było najgorszą katorgą; mogłem robić wszystko, byle nie to. Może i byłem przez Megan często wyręczany i przeglądała za mnie papiery, ale nie mogłem jej tak wykorzystywać. Już i tak pomagała mi zbyt wiele. Ja miałem swoje zadania — musiałem je wypełniać bez żadnego marudzenia. Podszedłem do okna, podnosząc żaluzje do góry i pozwalając, aby ciepłe promienie słońca wpadły do mojego gabinetu. Jesień była moją ulubioną porą roku; liście na drzewach przybierały przeróżne kolory, aby w końcu spaść na ziemię, a deszcz, który ostatnio padał coraz częściej, wprawiał mnie w zamyślenie. Krople deszczu, uderzające o parapet, potrafiły uspokoić skołatane nerwy. Poza tym Timber miała niezły ubaw, kiedy wskakiwała w kałuże i moczyła się wodą. Zastanawiałem się jak będzie tej zimy; w tamtym roku ciężko było ją wyciągnąć z domu, a gdy już to się udało, uciekała przed śniegiem padającym z nieba. Zaśmiałem się na to wspomnienie.

Z kieszeni spodni wyciągnąłem ruchomą fotografię, którą zawsze trzymałem przy sobie. Mimo że odciąłem się od świata magii, to zdjęcie ciągle było ze mną, gdziekolwiek bym się nie znalazł. Pilnowałem go jak oka w głowie, nawet nie myśląc o tym, że może się gdzieś zawieruszyć. Mała fotografia przedstawiała moją rodzicielkę — o ile dobrze pamiętam, gdy ją zrobiono, po raz pierwszy wybierałem się do Hogwartu. Żałowałem, iż nie mogłem w ostatnich latach być przy matce, wspierać w trudnych chwilach. Tych błędów nie mogłem cofnąć, czas na to minął. Pozostało mi jedynie pogodzenie się z nimi i nauczenie się żyć ze świadomością ogromnej porażki.

— Draco, rzuć wreszcie to cholerne zaklęcie! — wrzasnął gdzieś blisko znajomy głos, pełen złości, nienawiści i irytacji. Różdżka po raz pierwszy tak bardzo ciążyła w mojej dłoni, że jedyne czego pragnąłem, to pozbycie się jej.

— No rzuć, Draco! Zabij ją w końcu! — krzyknęła ciotka Bellatrix; jej głos byłem w stanie rozpoznać wszędzie, o każdej porze dnia i nocy.

Spojrzałem na młodą dziewczynę, leżącą na zimnej posadzce. Mogła mieć około czternastu lat. Ze strachem w oczach spoglądała to na mnie, to na moich towarzyszy, jakby miała jeszcze nadzieję, że jej nie skrzywdzę. Nie potrafiłem wypowiedzieć tych dwóch śmiercionośnych słów, jednak dobrze wiedziałem, iż będę musiał, inaczej poniosę konsekwencje. Ojciec nie przestawał grozić mi śmiercią matki, a tego bym nie przeżył. To była tylko kolejna akcja, w której musiałem brać udział, kolejny zwykły dzień. Odkąd ukończyłem Hogwart, moja codzienność wyglądała tak samo — wstać, wmusić w siebie śniadanie, udać się na zebranie, podczas którego Voldemort wyznaczał każdej osobie konkretne zadania, i po prostu przeżyć. Już jakiś czas temu zauważyłem, że podnoszę się z łóżka z przymusu i kilka razy przyłapałem się na myślach, by w końcu zakończyć swoje życie. Bo co to za życie, skoro ciągle musiałem się bać o istnienie nie tylko moje, ale i matki? Nie lepiej byłoby po prostu je zakończyć? W tych czasach nikt nie był bezpieczny, a dziewczyna leżąca przede mną była przykrym przypomnieniem, iż wojna nie oszczędza nikogo. Młody, stary, głupi, mądry, czarodziej czy mugol… Co to obchodziło Czarnego Pana? Jeśli ktoś nie chciał dołączyć się do jego szeregów, miał tylko do wyboru jedną opcję: śmierć.

— Jeśli tego nie zrobisz, ja zrobię to za ciebie i obiecuję, że ta dziewucha będzie przy tym bardziej cierpiała, aż w końcu zacznie błagać o śmierć — powiedział ojciec, nawet nie próbując mówić ciszej.

Dziewczyna leżąca na ziemi spojrzała na mnie; w jej oczach dostrzegłem nie tylko łzy, ale i coś jeszcze… przyzwolenie. Mimo że nie była czarownicą, a mugolem i nie wiedziała co się dzieje, dała mi pozwolenie na odebranie życia. Cała jej rodzina została już zabita; w domu znajdowała się jedynie ona i my — oprawcy. W moim gardle zebrała się gula, a w oczach pojawiły się łzy, jednak po chwili szybko się ich pozbyłem. Nie mogłem okazać żadnej słabości. Pokiwałem głową i podniosłem różdżkę do góry, kierując ją w stronę nieznajomej.

— Avada Kedavra — powiedziałem z mocą, nawet się nie zająkując. Zielony promień ugodził w dziewczynę, zatrzymując bicie jej młodego serca. Wypowiadając zaklęcie, zniszczyłem jej życie; ile bym dał, żeby znaleźć się na jej miejscu, zamienić rolami, bylebym nie musiał już więcej zabijać...

— Dobrze, synu. Tylko następnym razem nie zastanawiaj się tak długo, bo jeszcze pomyślę, że boisz się zabić.

— Jestem z ciebie dumna, Draco — wysyczała Bellatrix tuż przy moim uchu. Mocny zapach drogich perfum zmieszanych z Ognistą w przypadku kobiety nie był zbyt dobrym połączeniem. Zemdliło mnie, ale zatrzymałem w sobie odruch wymiotny. — Jestem pewna, że Czarny Pan należycie cię za to wynagrodzi.

Zerknąłem na leżącą bez życia nieznajomą. Przypomniałem sobie moment, w którym napadliśmy wraz z innymi śmierciożercami na ten dom; dziewczyna akurat czytała książkę, zupełnie pogrążona w swoim świecie fantazji. Kiedy ojciec przyciągnął ją do pokoju, do reszty jej rodziny, była kompletnie zdezorientowana. Mimo to szarpała się, próbowała uciekać, ale ze śmierciożercami, uzbrojonymi w różdżki, nie miała żadnych szans. Nikt nie mógł jej pomóc.

— Draco, nie bądź sentymentalny. To tylko głupia mugolka, nie jest nic warta. To zwykłe ścierwo, a teraz, kiedy Czarny Pan doszedł do władzy, takie śmierci zmiecie z powierzchni ziemi jednym ruchem różdżki. Wreszcie nadejdzie upragniony spokój i równowaga.

— Idziemy, Draco, dopóki nie zlecieli się Aurorzy. Banda nieudaczników — warknął pod nosem Lucjusz, wychodząc z domu. Za nim posłusznie ruszyły kolejne osoby, aż w końcu pozostałem sam. Ukucnąłem tuż obok martwej dziewczyny, zamykając jej oczy, które odkąd jej serce przestało bić, były otwarte na oścież. Była ładna, nawet bardzo. Z wyglądu kogoś mi przypominała, jednak nie potrafiłem przypomnieć sobie, kogo konkretnie. Zauważyłem na jej ręce srebrną bransoletkę; ktoś wygrawerował na niej napis, a było to imię: A m e l i a. Z pewnym sentymentem pogładziłem jej zimną już dłoń, szepcząc ciche, ledwo słyszalne „Przepraszam”. Gdy usłyszałem na ulicy pierwsze krzyki, szybko podniosłem się z podłogi i ostatni raz zerkając na dziewczynę, teleportowałem się do siedziby Czarnego Pana.

I już do końca życia miał mnie prześladować widok przerażonych oczu nieznajomej Amelii.

Szklanka, którą wziąłem do rąk, gdy wstałem od biurka, z głośnym brzdękiem upadła na podłogę, rozbijając się na milion małych kawałków, zupełnie wytrącając mnie z zamyślenia. Zakląłem głośniej, gdy zauważyłem, że resztki kawy rozlały się po podłodze. Przetarłem twarz dłońmi, próbując zebrać myśli. Obraz leżącej przede mną martwej dziewczyny wciąż mnie nawiedzał. Trudno jednak było mi o tym zapomnieć, ponieważ to właśnie ona była pierwszą osobą, na którą skierowałem śmiercionośne zaklęcie. Nie minęła nawet minuta, kiedy do gabinetu wpadła zaniepokojona Megan, nie trudząc się, by zapukać. Spojrzała na mnie, a następnie na kawałki szkła leżące na ziemi i uśmiechnęła się ciepło. W jej oczach dostrzegłem błysk troski — czasami zachowywała się tak, jakby była moją matką, zresztą nie miałem jej tego za złe. Nie miała swoich dzieci, więc swoją opiekuńczość przelewała na mnie. Jedynie czasem jej marudzenie odnośnie mojego wyglądu czy stanu lodówki było nieznośne.

— Draco, czy ty chcesz, żebym w końcu padła na zawał? Idę spokojnie przez korytarz, a nagle słyszę huk dochodzący z twojego gabinetu. Naprawdę, o mało co serce nie wyskoczyło i z piersi. Kiedyś mnie zabijesz i nie będzie miał kto się tobą zajmować — powiedziała kobieta, wchodząc bez zapytania do pokoju, omijając mnie i siadając na fotelu za biurkiem. Kiedy Megan zaczęła robić porządek na nim, przewróciłem oczami.

— Akurat to był przypadek, zagapiłem się i wypuściłem szklankę z rąk — odparłem na swoją obronę. Podszedłem do szafki, na której zwykle robiłem kawę, i wyciągnąłem z szuflady zmiotkę. Wróciłem do miejsca, gdzie leżało rozbite szkło, po czym wolnym ruchem sprzątnąłem je, uważając, by nic nie zostało na podłodze.

— Ostatnio coś często zdarzają ci się takie przypadki. Trzymasz zmiotkę w szafce na kawę?

— Zawsze może się do czegoś przydać, a wiesz, że ja wolę być przygotowany na każdą okazję — odpowiedziałem, uśmiechając się pobłażająco w stronę Megan. Szkło wyrzuciłem do kosza stojącego przy drzwiach. Usiadłem naprzeciwko kobiety, która najwyraźniej nie chciała zejść z mojego miejsca. Pielęgniarka pokiwała wolno głową, głęboko się nad czymś zastanawiając. Już od kiedy weszła do gabinetu, miała zamyślony wyraz twarzy i co chwilę spoglądała w moją stronę, jakby jakaś myśl nie dawała jej spokoju. — Megan, chciałaś się o coś zapytać?

— Właściwie to tak. Chciałam się zapytać, co cię łączy z panią Hermioną, matką małej Sophie… Bo wiem, czuję to, że coś jest na rzeczy! Kiedy ją zobaczyłeś, zamurowało cię, widziałam to w twoich oczach i nawet nie próbuj zaprzeczać.

— Nic mnie z nią nie łączy — powiedziałem spokojnie, wstając z krzesła i podchodząc z powrotem do okna. — To moja znajoma ze szkoły, tylko że nigdy jakoś za sobą szczególnie nie przepadaliśmy. Zresztą, to za małe słowo. My się nienawidziliśmy, więc stąd moje zdumienie, kiedy ją zobaczyłem i gdy się okazało, że mam leczyć jej córkę. Teraz  już rozumiesz?

Nie widziałem Megan, ale mogłem sobie wyobrazić, jaka mina pojawiła się na jej twarzy. Zdumienie. Pewnie nie wiedziała, że tak szybko jej wszystko wyjaśnię. Zwykle musiała chodzić za mną, prosić i przekupywać, aż w końcu ulegałem. Nie potrafiłem odmówić, kiedy mówiła, iż ugotuje mi obiad na cały tydzień.

Myśląc o Granger, myślałem o przeszłości. Upływający czas coraz bardziej dawał mi się we znaki. Każde wspomnienie bladło i czasami miałem wrażenie, że niewiele brakuje, aby przestały mnie one nawiedzać. Obraz twarzy mojej matki także powoli zanikał. Nie pamiętałem już, czy kiedykolwiek się śmiała; nie pamiętałem tego melodyjnego dźwięku.

— Rozumiem, już rozumiem. Nie sądzisz, że czas pogodzić się z przeszłością?

— Megan, nie zaczynaj po raz kolejny tego tematu. Ostatnio zrobiłaś mi na ten temat wykład i myślę, że już wystarczy.

— Po prostu się o ciebie martwię! Czasem wyglądasz jak cień człowieka, zacznij w końcu żyć. Wyjdź do jakiegoś baru, zapoznaj się z kimś… Jesteś zbyt młodym człowiekiem, żeby siedzieć ciągle w domu.

— Nie mam czasu na takie bzdury — odpowiedziałem cicho. — Mam pracę, mam Timber, mam ciebie. Nic więcej nie jest mi potrzebne do szczęścia. Tak jest dobrze, Megan.

Zapadła między nami niezręczna cisza. Moje serce biło szybko i miałem wrażenie, iż jego dźwięk słychać w całym pokoju. Nie odważyłem się odezwać pierwszy; i ja, i Megan, musieliśmy się uspokoić, żeby nie wszcząć kłótni. Oboje mieliśmy wybuchowe charaktery — czasem wystarczyła krótka wymiana zdań, by zaraz się na siebie obrazić. Co prawda szybko nam przechodziło, jednak później potrafiliśmy te kłótnie sobie wypominać. Megan była dobrą przyjaciółką. Potrafiła wywoływać u innych ludzi uśmiechy, a gdy ze mną było coś nie tak, nie musiałem nic mówić, bo ona i tak wszystko wiedziała. Zasługiwała na szczęście i miałem nadzieję, że w końcu je odnajdzie.

— Chyba czas na śniadanie. — Westchnąłem, słysząc burczenie w brzuchu. Kobieta najwyraźniej usłyszała ten dźwięk, ponieważ głośno się zaśmiała.

— Nie uważasz, że trochę za późno na śniadanie? Jest już po dwunastej.

— A więc czas na wczesny obiad — powiedziałem, odwracając się z powrotem do Megan. — Idziesz?

— Nie, Draco, przygotuję małą Sophie do chemioterapii. O ile dobrze mi wiadomo, zaplanowałeś pierwszą dawkę na pierwszą, a to już za godzinę. Ustaliłeś już wszystko z matką dziewczynki?

— Tak, była tu rano, dość długo rozmawiałem z nią o przebiegu chemioterapii i wszystkich skutkach ubocznych — odparłem, zakładając na siebie kitel lekarski. Megan wstała z fotela i razem ze mną ruszyła do wyjścia. Wychodząc z gabinetu i kierując się w stronę windy, pomachałem kobiecie na pożegnanie. Z radością odmachała mi, śmiejąc się. Po chwili odwróciła się i odeszła w swoją stronę, po drodze uśmiechając się do każdego, kto obok niej przechodził. Pokiwałem głową z niedowierzaniem. Mało było takich osób, które potrafiły samym swoim istnieniem roztaczać wokół dobry humor. Megan należała do tego grona, nie miałem ku temu żadnych wątpliwości.

Gdy wszedłem do baru znajdującego się na parterze, na chwilę musiałem przystanąć, ponieważ nie mogłem uwierzyć, że jest tu aż tyle ludzi. Dawno nie było takiego tłoku, więc Lucy musiała mieć teraz ręce pełne roboty, radziła sobie jednak doskonale; chodziła zwinnie między stolikami, przy okazji zamieniając z klientami kilka słów. Ruszyłem w stronę wolnego stolika ustawionego pod oknem. Po drodze witałem się z każdym napotkanym lekarzem, bo każdą osobę stąd znałem lub po prostu kojarzyłem. Lekarze w tym szpitalu znali się na swojej pracy i oddawali się jej w całości. Nie raz widziałem, jak przyjeżdżają w nocy na nagłe wezwanie. Może i ten zawód wymagał dużego poświęcenia, ale widok uśmiechu na twarzy pacjenta od razu niszczył wszystkie wątpliwości.

Przy jednym ze stolików dostrzegłem siedzącą Granger — była całkowicie pochłonięta we własnych myślach. Grzebała widelcem w swoim obiedzie, usiłując coś zjeść. W ostatnich dniach jej pobytu tutaj z córką nie wyglądała zbyt dobrze. Sińce pod oczami wskazywały na to, że się nie wysypia, jej cera była przeraźliwie blada, jakby zaraz miała zemdleć. Przez moją głowę przeszła nawet dziwna myśl, aby dosiadł się do niej, jednak po chwili otrzeźwiałem; to ciągle była Granger, której nienawidziłem. Nasze relacje polegały jedynie na kontaktach lekarz — pacjent i nie miałem zamiaru rozmawiać z nią na żadne inne tematy. W jej oczach nadal byłem tym samym rozpieszczonym chłopakiem z Hogwartu. Minąłem ją więc bez słowa i zająłem swoje miejsce przy stoliku. Nie minęła chwila, kiedy obok mnie pojawiła się Lucy z małym notesikiem.

— Co będzie dla ciebie, Malfoy? — zapytała, puszczając w moją stronę oczko. Wyjęła ze swoich włosów ołówek i czekała, aż złożę zamówienie.

— Lucy, dobrze wiesz, co zawsze jem na obiad. Poproszę naleśniki z serem, tylko powiedz swojej koleżance, żebym tym razem ich nie przypaliła.

— Nie przesadzaj, nie były aż tak spalone! Zresztą, to twoja wina. Gdybyś nie wpadł jej w oko, nie byłoby problemu. Teraz biedaczka czeka, aż w końcu ją zobaczysz. Niech zgadnę; do naleśników podać dużą kawę?

— Jak zwykle bezbłędnie, Lucy. — Kobieta zaśmiała się, pokręciła z niedowierzaniem głową i odeszła w stronę baru.

Czekałem zaledwie kilka minut, aż w końcu parujące danie zostało postawione przede mną. W tym też czasie zauważyłem, iż Hermiona Granger wstaje od swojego stolika i odnosi praktycznie nienaruszony obiad do baru.

Po kilku minutach znajdowałem się już z powrotem na oddziale dziecięcym. Swoje spojrzenie przeniosłem na duży zegar i ze zdziwieniem stwierdziłem, że dochodziła już godzina pierwsza. Może i nie musiałem iść do pokoju, w której była przeprowadzana chemioterapia Sophie, ale chciałem się upewnić, że wszystko jest w porządku. Nie minęła minuta, kiedy cicho wszedłem do sali. Mimo że znajdowało się w niej dużo łóżek, tylko jedno było zajmowane przez małą dziewczynkę. Obok, na fotelu, siedziała Granger, rozmawiając o czymś ze swoją córką. Mała blondynka została już podłączona do kroplówki, bo właśnie na taką metodę postawiłem wraz z innymi lekarzami. Wspólnie uznaliśmy, iż w przypadku tak małego dziecka, będzie ona najlepsza. Sophie na dźwięk otwieranych drzwi podniosła wzrok do góry i uśmiechnęła się.

— Mamo, zobacz, pan doktor mnie odwiedził! — krzyknęła. Jej małe oczka były zaczerwienione, więc pewnie płakała.

— Jak się czujesz? — zapytałem, stając przy łóżku.

— Super, pani pielęgniarka powiedziała, że jestem bardzo dzielna. I nawet dużo nie płakałam, tylko trochę.

— Jak pani pielęgniarka mówi, że jesteś dzielna, to rzeczywiście musi tak być. Odwiedzę cię za niedługo, dobrze?

Dziewczynka w odpowiedzi pokiwała twierdząco głową, uśmiechając się. Przy swoim boku miała misia; o ile dobrze mi się wydawało, nazywał się Rudolf, już mi o nim zdążyła wszystko opowiedzieć. Posłałem w jej stronę uśmiech i odwróciłem się w kierunku drzwi, aby wyjść. Za sobą usłyszałem dźwięk kroków, więc zdziwiłem się, kiedy zauważyłem, iż idzie za mną Granger.

— Wyjdźmy, proszę — powiedziała cicho, zerkając za siebie na swoją córkę. Przytaknąłem głową, zgadzając się z nią. Po wyjściu na korytarz stanęliśmy nieco z boku, aby nie przeszkadzać nikomu, kto będzie akurat przechodził obok nas. — Ile godzin będzie musiała przyjmować chemię? Czytałam, że to zależy od podawanego rodzaju leku, a o tym niestety nic nie wiem… Nie chciałabym, żeby długo się męczyła. Już przed chwilą mówiła, że jej niedobrze, a to dopiero sam początek.

— Dwanaście godzin — odparłem bez zająknięcia. — Uprzedzając twoje następne pytanie, kolejna chemia będzie za trzy tygodnie, chociaż w dużym stopniu zależy to od tego, jak Sophie będzie na nią reagowała. Niemniej jednak dużo zależy od nastawienia chorego, a widzę, że jak na razie twoja córka jest wesoła. Wszystko się jednak okaże za dwanaście godzin, kiedy skończymy podawanie tej serii chemioterapii. Trzeba będzie jeszcze raz przeprowadzić badania, a potem dostaniecie wypis i do domu. Co do tego, później udzielę ci odpowiednich wskazówek dotyczących jedzenia, w jakim pomieszczeniu powinna przebywać. Na razie jesteś jej potrzebna.

Miała ładne oczy.

— Dziękuję — odpowiedziała, lekko się uśmiechając, jakby do samej siebie.

— Pani Hermiono, można prosić? Sophie zaczęła wymiotować i przydałaby się pani przy niej — przerwała nam Megan, wychylając się zza drzwi. Granger spojrzała na mnie przerażona; mógłbym przysiąc, iż w jej oczach zajaśniały łzy, jednak pozbyła się ich, szybko mrugając.

— Już idę.

Poprzedni | Następny