Rozdział 12

— Mamo, a długo jeszcze będziemy jechać?

Usłyszałam znudzony głos Sophie, siedzącej obok mnie. Zerknęłam na nią kątem oka i cicho westchnęłam pod nosem. Od piętnastu minut co chwilę pytała kiedy będziemy. Taksówkarz, prowadzący samochód, nieznacznie chrząknął, zaciskając mocniej dłonie na kierownicy. Nie dziwiłam się mężczyźnie, że powoli traci cierpliwość, sama byłam na jej skraju, jednak zrobiłam to, czego od zawsze uczyła mnie babcia: w duchu policzyłam do dziesięciu i zdenerwowanie momentalnie przeszło. Spojrzałam na dziewczynkę, patrzącą na mnie z wyczekiwaniem, aż w końcu odpowiem. Minęły cztery dni od pierwszej chemioterapii i trzy od kiedy wyszłyśmy ze szpitala. Przez pierwszy dzień może i było trudno, ale każdy kolejny wydawał się prostszy. Pojawiający się uśmiech na twarzy mojej córki był potwierdzeniem, że pierwsze cierpienie minęło i teraz może być tylko lepiej; wierzyłam w to, wiara w takich chwilach była najcenniejsza. Skóra dziewczynki była nadal nienaturalnie blada, a gdy dzisiejszego ranka rozczesywałam jej włosy zauważyłam, że wypada ich coraz więcej. Nie wiedziałam jak powinnam jej to powiedzieć, bałam się tej reakcji.

— Sophie, dopiero co wyjechaliśmy, a ty zdążyłaś już zapytać cztery razy kiedy będziemy. Jak pan kierowca dojedzie na miejsce, to będziemy, spokojnie — odparłam, obserwując dokładnie rekcję dziewczynki. Zrobiła naburmuszoną minę i odwróciła się w stronę okna, opierając czoło o szybę. Nie zdziwiłam się zbytnio, kiedy tak się  zachowała. Była moją córką, potrafiłam już przewidzieć, jak może postąpić w niektórych przypadkach i nie było to dla mnie czymś nowym.

Między nami siedział Rudolf — miś, którego ostatnio nie odstępowała nawet na krok. Nie pozwoliła mi go nawet wyprać; musiałam zrobić to w nocy, kiedy spała, ponieważ inaczej nie dałabym rady. Przekonywanie, iż nawet misie muszą się kąpać, nic nie dawało. Sophie pozostawała w tej kwestii nieugięta. Byłam świadoma tego, że pozwalam dziewczynce na zbyt wiele, że nie powinnam, bo to niesie za sobą konsekwencje, ale często po prostu nie potrafiłam powiedzieć nie.

— Mamo, patrz, wesołe miasteczko… i cyrk! — krzyknęła niespodziewanie Sophie, odwracając się w moją stronę. Podążyłam wzrokiem w stronę, którą wskazywała palcem i uśmiechnęłam się szeroko. Sophie wpatrywała się z zachwytem w wielki, kolorowy, rozstawiony już namiot; kąciki jej ust ciągle były uniesione do góry. — Mamusiu, pojedziemy tam? Proszę, proszę, proszę!

— Zobaczymy, Sophie. Najpierw sprawdzimy, kiedy będą występy i wtedy podejmiemy decyzję — powiedziałam, nie chcąc, by Sophie traciła nadzieję. Obawiałam się, że cyrk pełen ludzi, a tym samym pełen zarazków, nie był zbyt dobrym pomysłem, szczególnie jeśli chodziło o dziewczynkę. Prawdopodobieństwo, iż zrozumie moją decyzję, było równe zeru, więc musiałam mieć naprawdę dobrą wymówkę. Chciałam spełnić wszystkie jej marzenia, ale takie wydarzenie niosło ze sobą wiele niebezpieczeństw.

W końcu samochód dojechał pod szpital. Wyjęłam z torby portfel i wyszukałam kilka drobnych, by zapłacić za przejazd. Sophie w tym momencie odpinała pas, czekając, aż będziemy mogły wyjść z samochodu. Widziałam po jej minie, że chce o coś zapytać, jednak powstrzymywała się; sama nie wiedziałam z jakiego powodu. Wysiadłam z samochodu, pomagając po chwili wyjść Sophie, przytrzymując ją za rączkę, by się nie przewróciła. Gdy kierowca już odjechał, ukucnęłam naprzeciwko córki, zasuwając do końca jej kurtkę. Poprawiłam czapkę, która zsunęła jej się z głowy. W jej oczach dostrzegłam nutkę strachu, jednak kiedy uśmiechnęłam się, wszelkie obawy zniknęły. Sophie mi ufała, chociaż ostatnio pozwoliłam, aby tyle cierpiała.

Wstałam z chodnika, a dziewczynka instynktownie złapała mnie za dłoń, lekko ją ściskając. Kiedy wczorajszego wieczoru kładłam Sophie spać, wyznała mi, że tęskni za przedszkolem, za innymi dziećmi; nawet za Oscarem, który kiedyś nazwał ją głupią, bo nie ma taty — a moje serce ścisnęło się z żalu, ponieważ nie mogłam nic zrobić.

Ruszyłyśmy wolnym krokiem w stronę kliniki; miałam nadzieję, że nie będziemy tutaj zbyt częstymi gośćmi, jednak jak na razie miałyśmy przyjeżdżać co trzy dni na badania kontrolne. Sophie nie była tym zbytnio uradowana, ale gdy wyjaśniłam jej po co będziemy przybywać z niechęcią zgodziła się. Kiedy szłyśmy w stronę windy, aby skierować się na „nasze” piętro, mijałyśmy mnóstwo ludzi. Każda pielęgniarka witała nas uśmiechem i skinieniem głowy. Atmosfera, jaka panowała w tym szpitalu każdego dnia, była niesamowita. Było dobrze widać, że pracownikom kliniki zależy na pacjentach i ich nastrojach, więc to dlatego większość osób emanowała dobrą energią. Stanęłyśmy przy windzie — Sophie nacisnęła guzik przywołujący ją, stojąc na palcach. Dziewczynka rozglądała się po korytarzu, szukając jakiejś znajomej twarzy. W końcu winda przyjechała, jej drzwi brzdęknęły i rozsunęły się na oścież. Sophie wbiegła do środka, nawet na mnie nie czekając. Podążyłam za nią wzrokiem i zauważyłam, że stoi obok Malfoya, uśmiechając się promiennie do niego. Oczywiście, mogłam podejrzewać, iż tutaj go spotkam. Ostatnio zbyt często na siebie wpadaliśmy.

— Dzień dobry — powiedział, kiwając sztywno głową w moją stronę. Odpowiedziałam mu, wykonując ten sam gest. W windzie zapanowała dziwna, niezręczna cisza, którą przerywała jedynie moja córka, nucąca pod nosem jakąś melodię, usłyszaną pewnie w radiu. Rozładowywała dziwne napięcie. Stała między nami, trzymając w swoich małych rączkach misia. Wydawało mi się, że to dzięki niej zaczęłam się rozumieć z Malfoyem i że to dzięki niej podpisaliśmy niewidzialny sojusz.

— Mamo, a dzisiaj idziemy do tego pana doktora? — zapytała Sophii, wskazując na Draco palcem. Zanim zdążyłam zrugać dziewczynkę za pokazywanie na kogoś palcem, drzwi windy otworzyły się, a kobiecy głos poinformował nas, że jesteśmy już na odpowiednim piętrze.

— Tak, dzisiaj możesz przyjść do mnie — powiedział Malfoy, kiedy wyszliśmy z windy, kucnął naprzeciwko dziewczynki, tym samym patrząc się prosto w jej oczy. — W tajemnicy ci powiem, że Megan też chciała, żebyś do niej przyszła, ale chciałem ją ubiec.

— To dlatego byłeś w windzie? — zapytała z podejrzliwością, zupełnie zaskakując mnie swoją spostrzegawczością. Blondyn przez kilka chwil również wydawał się być zdziwionym, jednak dość szybko wszystko wróciło do normy.

─ Można tak powiedzieć. ─ Pokiwał wolno głową, spoglądając na mnie. Po chwili wstał, a kiedy Sophie odeszła od nas kilka metrów, podziwiając automat ze słodyczami, podszedł do mnie. ─ Jeśli ci to nie przeszkadza, dzisiaj ja zrobię Sophie pobrania krwi, Megan wzięła sobie wolne, a o ile dobrze wiem z tego, co mi przekazała, Sophie nie za bardzo chce, żeby ktoś inny pobierał jej krew.

─ Dobrze ─ odparłam, nawet się nie zastanawiając. ─ Mamy iść do twojego gabinetu czy…

─ Do punktu szczepień i pobrań krwi, tak chyba będzie najlepiej. Zabierz Sophie, a ja naszykuje wszystko, co potrzebne. Dzisiaj pobiorę tylko dwie probówki krwi, więc powinno pójść szybko. ─ Zaczęliśmy iść w stronę dziewczynki. ─ Widać, że czuje się już o wiele lepiej, to dobrze. Za dwa tygodnie podamy kolejną chemioterapię, jeśli wyniki na to pozwolą. Następną chemię powinna przyjąć lepiej, to był jej pierwszy kontakt z tak silnym lekiem, często tak jest.

─ Ale to nie zmienia faktu, że się martwię. Widziałeś kiedyś matkę, która nie martwiłaby się o swoje chore dziecko? Chyba zauważyłeś jak Sophie przyjęła pierwszą chemię, teraz pewnie będzie się bała, gdy powiem jej, że musi przyjąć lek jeszcze raz. To nie jest dla mnie łatwe, Malfoy.

─ Nie możesz jej traktować jak bańki mydlanej, która w każdej chwili może pęknąć. Dzieci to wyczuwają. Zwracaj na nią większą uwagę, na otoczenie w jakim przebywa, ale nie pokazuj jej, że się tak przejmujesz. I czyżbyśmy wracali do Mafloy — Granger?

─ A czy kiedykolwiek od tego odeszliśmy? Nie przypominam sobie, żebyśmy zwracali się do siebie po imieniu. Nadal jesteś dla mnie tym samym dupkiem, którym byłeś w szkole ─ powiedziałam, wzruszając ramionami. Na moich ustach pojawił się lekki uśmiech i sama nie wiedziałam już co było jego przyczyną.

─ A ty nadal jesteś tą samą wszystko wiedzącą Granger z szopą na głowie. ─ W jego głosie wyczułam nutkę rozbawienia.

─ Teraz jesteśmy kwita ─ odparłam, stając w miejscu, gdy doszliśmy do gabinetu Malfoya. Zwróciłam uwagę na Sophie, siedzącą na krześle i rozmawiającą o czymś z Rudolfem. Zmarszczyłam czoło, kiedy usłyszałam „mama i Draco”… Podniosłam dłoń i skierowałam ją ku skroni, lekko je pocierając. ─ Pójdę lepiej do Sophie, zanim zacznie snuć domysły o czym tak długo rozmawiamy.

─ Zagoiła się? ─ zapytał mężczyzna, wskazując na moją rękę.

Przez kilka sekund nie wiedziałam o co chodzi, jednak po chwili wszystko sobie przypomniałam. Nie mogłam uwierzyć, że prowadzimy zwykłą rozmowę, bez żadnych kłótni, rozmowę, w której nie omawialiśmy etapów leczenia Sophii, a rozmawialiśmy jak zwyczajni młodzi ludzie. Od kiedy urodziła się moja córka jedyni mężczyźni, z jakimi miałam kontakt, to sprzedawcy, taksówkarze lub sąsiedzi… Bałam się, że jeśli znowu komuś zaufam, zostanę skrzywdzona, tak jak było w przypadku Olivera. Często zastanawiałam się jak wygląda jego życie, czy spełnia swoje marzenia, realizuje cele, które już dawno, na początku Hogwartu, sobie postawił. Mimo że mnie skrzywdził, pozostawiając samą z małą istotą pod sercem, nie miałam mu tego za złe. Był dobrym człowiekiem; wierzyłam w to bardzo mocno. Jego stosunek do mnie nie zmieniał faktu, iż był ojcem mojego dziecka, tego zmienić nie mogłam. Żałowałam, że tak ułożyło się moje życie, a Sophie nie może mieć pełnej, kochającej rodziny ─ na chwilę obecną miała tylko mnie. 

─ Tak, dziękuję, wszystko już w porządku ─ odpowiedziałam, spuszczając wzrok na dłoń, którą kilka dni temu opatrywał Malfoy. Wmawiałam sobie, iż to nic wielkiego, jednak… coś się zmieniło, bezpowrotnie, bez możliwości zawrócenia do wcześniejszych relacji. Spojrzałam na mężczyznę, przypatrującemu się z uwagą moim ruchom. W jego wzroku było coś, przez co nie potrafiłam oderwać spojrzenia od niebieskich oczu Malfoya. W końcu jednak przyszło opamiętanie i przestałam bezczelnie wpatrywać się w postać stojącą naprzeciwko mnie. ─ Pójdę po Sophie i…

─ Dobrze ─ odparł, nie pozwalając mi skończyć; odwrócił ode mnie swój wzrok, zniknął za zakrętem na korytarzu. Dopiero w tej chwili zdałam sobie sprawę, że wstrzymywałam oddech. Nie miałam szansy na za zbyt długie analizowanie tego, co przed chwilą między nami zaszło, ponieważ podbiegła do mnie Sophie i łapiąc mnie za rękę, zaczęła ciągnąć mnie w kierunku automatu ze słodyczami. Westchnęłam pod nosem, wiedząc, że będę musiała odmówić, a niespecjalnie miałam ochotę oglądać obrażoną twarz mojej córki. 

─ Sophie, skarbie, nie mamy teraz czasu, żeby oglądać słodycze. Chyba słyszałaś co powiedział pan doktor; musimy do niego iść, bo musi cię zbadać. Dzisiaj rano o tym rozmawiałyśmy i obiecałaś, że będziesz grzeczna ─ wytłumaczyłam, kucając naprzeciwko dziewczynki. Jej oczka, jeszcze przed chwilą radosne, teraz były zawiedzione.

─ Ale ja chciałam tylko ten soczek ze słomką, bo tam jest Kubuś Puchatek ─ odparła, przyciskając Rudolfa do swojej klatki piersiowej. Podążyłam wzrokiem w to miejsce, w które wpatrywała się dziewczynka i rzeczywiście było tak ja mówiła. Kartonik z napojem znajdował się w automacie na górnej półce; zdziwiłam się, że Sophie go dostrzegła.

─ No dobrze ─ powiedziałam w końcu, po dłuższym zastanowieniu.

Chciałam, żeby ten dzień był i dla mnie, i Sophie dobry, dlatego tym razem postanowiłam się poddać. Zresztą, zwykły pomarańczowy sok nie zawierał szkodliwych konserwantów, był o wiele lepszy niż czekoladowe batoniki, które dziewczynka uwielbiała, tak jak każde inne dziecko. Wstałam z podłogi i w kieszeniach płaszcza wyszukałam kilka drobnych. Odpowiednią ilość pieniędzy wrzuciłam do urządzenia, wybierając soczek, upatrzony wcześniej przed Sophie. Już po chwili, zupełnie zadowolona, uśmiechnięta od ucha do ucha, szła sama w kierunku punktu pobrań krwi. Nadal byłam pod wrażeniem tego, jak taka mała rzecz może wywołać uśmiech u dziecka. A uśmiech na twarzy swojej pociechy był najlepszym prezentem, jaki tylko można było otrzymać. Od zawsze, kiedy tylko usta Sophii się śmiały, ja również byłam radosna. Dziewczynka odziedziczyła charakter po mnie ─ niewiele trzeba było, aby wyprowadzić ją z równowagi, a żeby się już nie gniewała, potrzebne było dużo czasu i przy okazji całe pokłady cierpliwości do niej.

Mała blondynka zapukała pewnie w drzwi; kiedy chciała bez pozwolenia wejść do środka, zwróciłam jej uwagę, że trzeba poczekać na zgodę. Sophie pokiwała głową, dokładnie analizując moje słowa. Nie musiałyśmy długo czekać, ponieważ chwilę później drzwi pomieszczeni otworzyły się na oścież, a mężczyzna zaprosił nas ruchem dłoni do środka. Moja córka wbiegła do środka, uśmiechając się promiennie do Malfoya, a ja powoli wkroczyłam do pokoju za nią. Dziewczynka siedziała już na leżance, kiedy usłyszała hasło „pobieranie krwi”, wiedziała co robić, chociaż nadal się bała. Byłam jednak przy niej i dzięki temu czuła się pewniej.

Zajęłam miejsce obok Sophie, a kiedy Draco nachylił się w naszą stronę z igłą, wtuliła się w moje ramię, byleby tylko nic nie widzieć. Pocałowałam ją w czubek głowy, chcąc dodać jej pewności siebie, chcąc jej pokazać, iż jestem przy niej i nie musi się bać. Pobieranie krwi nie trwało na całe szczęście długo. Minęło kilka minut, gdy dziewczynka mogła odetchnąć z ulgą; widziałam jej zaszklone od łez oczy, jednak nie rozpłakała się.

─ Chyba nie było tak strasznie, prawda? ─ zapytał Malfoy, zakładając niewielki opatrunek w zgięciu ręki mojej córki. ─ Zobacz co dzisiaj dla ciebie mam. Naklejkę „najlepszy pacjent pod słońcem”, co ty na to, żebyśmy przykleili ci ją na sweterek, żeby wszyscy widzieli jaka jesteś dzielna?

─ Tak, tak! ─ odparła z ochotą, podskakując na leżance.

Zaśmiałam się, widząc radosną, a jednocześnie niecierpliwą minę dziewczynki. Z ogromną niecierpliwością czekała, aż naklejka zostanie przyklejona przez lekarza, a ona tym samym będzie mogła każdemu ją pokazywać. W tej kwestii przypominała mi Olivera, który, jeśli wraz z drużyną wygrał puchar Quidditcha, chodził po Hogwarcie i z dumą opowiadał każdemu jak wyglądał mecz. Przed nikim nie potrafiłam tego przyznać, raczej wolałam skrywać to w sobie, ale zawsze imponował mi swoim zachowaniem, umiejętnościami. Był mądry, a kiedy przyszedł moment wojny, nie zastanawiał się po której stronie stanąć. Walczył przeciwko Voldemortowi, walczył, aby przyszłość była lepsza i mimo że stchórzył, gdy wyznałam mu, iż oczekuję dziecka, nadal w jakimś stopniu był… ważny. Czy kochałam go? Nie, nie potrafiłam. Nie chciałam roztrząsać tego, co było dawniej, pragnęłam żyć tu i teraz, to było dla mnie najcenniejsze.

─ Mamo, a może pan doktor pójdzie z nami do wesołego miasteczka? ─ zapytała nagle Sophie, zupełnie wytrącając mnie z zamyślenia. Spojrzałam na nią zaskoczona, ale dziewczynka jedynie zerkała to na mnie, to na Malfoya, czekając na odpowiedź. Jej pewność siebie zawsze mnie zaskakiwała, jednak w tym momencie zdziwienie osiągnęło apogeum.

─ Sophie, pan doktor ma na pewno bardzo dużo zajęć i nie ma czasu, żeby chodzić do wesołego miasteczka ─ powiedziałam cicho, czując, że na moje policzki wstępują delikatne rumieńce zawstydzenia. ─ Poza tym nie ustaliłyśmy jeszcze, czy tam pójdziemy, nie znamy jeszcze Denver tak dobrze.

─ Ale pan doktor zna! ─ krzyknęła z zachwytem dziewczynka, klaszcząc w dłonie. ─ Pójdzie pan z nami? Proszę, proszę! ─ zwróciła się w stronę Draco. Mężczyzna wstał, a ja automatycznie również podniosłam się z leżanki; jedynie Sophie siedziała, wymachując nogami w powietrzu.

─ Czy ja wiem… Mam ostatnio bardzo dużo małych pacjentów, którzy mnie potrzebują tutaj, w szpitalu ─ mówił, patrząc prosto w moje oczy. Między nami działo się coś dziwnego, coś, czego nie potrafiłam przerwać, a nawet w pewnym stopniu nie chciałam. Malfoy, widząc błagalny wzrok mojej córki, ostatecznie westchnął i dodał: ─ Jeśli twoja mama się zgodzi, mogę wybrać się z wami do wesołego miasteczka.

Sophie pisnęła i zeskoczyła z leżanki, od razu podbiegając do mnie i przytulając się z całą siłą, jaką miała w swoim małym ciałku. Nie miałam innej możliwości od tej, by się zgodzić. Sprawa była już przegrana ─ wiedziałam, że nawet jeśli powiedziałabym nie, w końcu skapitulowałabym, zgadzając się. Czy robiłam źle, chcąc dla własnego dziecka jak najlepiej, pragnąc widzieć radosny uśmiech, tym bardziej teraz, gdy przed nią były takie trudne chwile? Potrzebowałam jej szczęścia, jak zwykły człowiek potrzebuje tlenu; bo bez Sophie nie potrafiłam żyć, od kiedy poczułam jej pierwszy ruch, tuż pod moim sercem, stało się to dla mnie oczywiste.

─ No… dobrze ─ wydukałam.

Zaczęła opowiadać jak będzie super, kiedy pójdziemy razem do cyrku; cieszyła się i wydawało mi się, że fakt, iż Draco zgodził się iść z nami, był dla niej najważniejszy. Sophie znała go krótko, bo zaledwie kilka dni, a już mu zaufała, widziałam to w jej oczkach. Malfoy miał w sobie coś, dzięki czemu dzieci go lubiły i nie bały się. Wokół siebie potrafił wytworzyć przyjazną atmosferę, przynajmniej w szpitalu. Byłam ciekawa jak wyglądała jego historia po wojnie, co robił i czemu znalazł się tutaj, w Denver. Od zawsze byłam żądna informacji i najwyraźniej ta cecha charakteru nie zmieniała się w mojej osobowości. Chciałam po prostu wiedzieć, choć ta wiadomość pewnie nie uratowałaby mi życia ani nie zmieniła go w jakiś diametralny sposób. Wszystko pozostałoby takie samo, jedynie moja ciekawość zostałaby zaspokojona.

Bez żadnego słowa ukucnęłam na podłodze, biorąc w swoje ręce kurtkę Sophii, którą wcześniej, gdy weszła do gabinetu, zdjęła. Pomogłam córce ją założyć, uważając przy tym na opatrunek, znajdujący się na rączce. Dziewczynka ciągle coś mówiła w kierunku Malfoya, nie zamykała się jej buzia, ja jednak trwałam w dziwnym zawieszeniu, jakbym znajdowała się poza światem, w innym wymiarze. Miałam déjà vu, nie opuszczało mnie dziwne wrażenie, iż kiedyś taka sytuacja się zdarzyła i to dokładnie w tym miejscu. Poczułam na sobie wzrok mężczyzny, więc otrząsnęłam się i zasuwając kurtkę Sophie aż pod samą jej brodę, wstałam z posadzki, strzepując z kolan niewidzialne drobinki kurzu.

─ Sophie, może pójdziesz przywołać nam windę? Ja za chwilę do ciebie dojdę, dobrze? ─ zapytałam, schylając się w stronę dziewczynki. Ta, na początku zrobiła kwaśną minę, ale po chwili kiwnęła twierdząco głową.

─ Tylko za chwilę przyjdź ─ powiedziała, bacznie mnie obserwując i ściskając w dłoniach róg swojej kurtki.

─ Za minutę już będę, obiecuję ─ odparłam. Obserwowałam dziewczynkę aż do momentu, gdy zniknęła za drzwiami. Uśmiechnęłam się sama do siebie; była już taka  duża, a ja dobrze pamiętałam jej pierwsze słowo, pierwsze kroki stawiane na ziemi w moją stronę. Każda chwila z Sophie była dla mnie najcenniejsza i każda zasługiwała na dokładne zapamiętanie. Powoli odwróciłam się w kierunku Malfoya, właśnie zdejmował swój kitel, przewieszając go przez oparcie fotela.

─ Malfoy, jeśli nie chcesz iść z nami do wesołego miasteczka, po prostu mi powiedz. Wytłumaczę to Sophie, chwilę będzie obrażona, ale w końcu jej przejdzie. Poza tym nawet nie jestem pewna, czy ona powinna tam iść, więc może najlepszym wyjściem będzie odłożenie wizyty w cyrku na później, kiedy Sophie wyzdrowieje i…

─ Zawsze tyle gadasz? ─ przerwał mi nagle Draco; dopiero zauważyłam, że opiera się o szafkę, wpatrując się we mnie z powątpiewaniem. ─ Za dużo myślisz, Granger. Kilkanaście minut temu mówiłem ci, żebyś nie traktowała małej jak kawałka szkła, które w każdej chwili może się stłuc, a ty znowu chcesz odseparować ją od ludzi. To najgorsze, co możesz dla niej zrobić. Zabierz ją do tego wesołego miasteczka i niech się cieszy, przed nią trudne chwile, nie zabieraj jej tych dobrych momentów.

Zmarszczyłam czoło i wolno podeszłam do mężczyzny, stając w końcu naprzeciwko niego, w odległości kilkunastu centymetrów. Złość zagotowała się w mojej krwi, a ja naprawdę miałam ochotę wyjąć różdżkę z torby i rzucić w niego jakimś zaklęciem. Nie robiłam tego ponad pięć lat, ale takich rzeczy się nie zapomina ot tak, jak na skinienie. Magia była częścią mnie i nawet jeśli kiedyś mocno pragnęłam, nie mogłam jej się pozbyć.

─ Myślałam, że tak będzie dla niej lepiej, czy to dziwne? Jestem tylko matką, martwię się o jej zdrowie, to normalne. Zresztą, nie wiesz co czuję, więc nie próbuj mi robić wykładów. Poradzę sobie sama, to, że jestem teraz w trudniejszej sytuacji nie oznacza, że się poddam. Nie bez powodu tiara przydzieliła mnie do Gryffindoru ─ zakończyłam sucho, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, iż nawiązałam do Hogwartu po raz pierwszy w obecności Malfoya.

─ Jak za starych, dobrych lat, co, Granger? ─ sarknął Malfoy; po chwili jednak wyprostował się, przyjmując poważny wyraz twarzy, jakby przypomniał sobie coś ważnego. ─ Wyniki Sophie będą jutro, jeśli coś będzie nie w porządku, powiadomię cię o tym.

W odpowiedzi skinęłam głową i ruszyłam w stronę drzwi wyjściowych. Udawałam, iż nie usłyszałam jego pierwszej wypowiedzi; nie wiem, czy chciałam wracać pamięcią do wcześniejszych lat, chociaż sama zaczęłam, wspominając o Gryffindorze. Przez tę jedną, krótką chwilę przez moją głowę przeleciała myśl, w jakim domu będzie Sophie, gdy przyjdzie czas wysłania jej do Hogwartu. Może i nie pokazywała jak na razie żadnych zdolności magicznych, ale wierzyłam, że z czasem się one ujawnią. Momentalnie, zupełnie nie wiem czemu, przypomniałam sobie artykuł z gazety, którą znalazłam dokładnie trzy dni temu, pod drzwiami pokoju hotelowego, a na moich plecach pojawiły się nieprzyjemne dreszcze. Teraz nie mogłam się wychylać, musiałam pozostać niezauważona. Obawiałam się jednak, iż było już za późno.

─ To kiedy idziemy do wesołego miasteczka? ─ Usłyszałam rozbawiony głos Malfoya, zanim wyszłam z gabinetu.

─ Sophie osobiście do ciebie zadzwoni, nie martw się, pewnie sama będzie się o to wypytywała, nie zapomni tak łatwo. Do widzenia, Malfoy.

─ Miłego dnia, Granger.

Po wyjściu Granger z gabinetu usiadłem na fotelu, mogąc wreszcie zaczerpnąć powietrza. Wcale nie zamierzałem pobierać krwi Sophie, ale kiedy zobaczyłem je w windzie, nie mogłem postąpić inaczej. Zamierzałem wrócić do domu, by wreszcie się wyspać; dzisiejszego dnia przypadł na mnie nocny dyżur. Jednak jak zwykle coś musiało pójść nie po mojej myśli. Los sobie ze mnie żartował, jakby chciał tym samym pokazać mi, że nie mam po co z nim walczyć, bo i tak jestem na straconej pozycji. Od kiedy Granger pojawiła się w Denver wszystko zaczęło się zmieniać, a ja nie miałem na to wpływu; pozostawało mi zaakceptować te zmiany.

Wyciągnąłem z szafy kurtkę, zarzucając ją po chwili na swoje ramiona. Za oknem robiło się już coraz zimniej, każdy czekał, aż spadnie pierwszy śnieg, zwiastujący zimę. Sam nie mogłem się doczekać kiedy z nieba zacznie sypać biały puch, ponieważ dzieci w szpitalu reagowały na ten widok entuzjastycznie; dla takich chwil warto było tutaj pracować, mimo że czasami było trudno. Patrzenie na śmierć małych istot, które dopiero co zaczęły poznawać życie… To dlatego w mugolskim świecie zacząłem pracować jako onkolog ─ by przyczynić się w jakimś stopniu do ratowania niewinnych, podczas gdy kiedyś odbierałem im życie.

Ruszyłem w stronę drzwi wyjściowych, uprzednio biorąc w ręce odpowiednio zabezpieczone probówki z pobraną krwią. Miałem zamiar zanieść je jeszcze do laboratorium, zanim wrócę do domu. Chciałem poznać wyniki badań jak najszybciej, ponieważ gdyby coś się pogorszyło, trzeba było od razu działać. Po dziewczynce nie było widać choroby, była jedynie trochę bledsza, ale wiedziałem, że białaczka jest chorobą, która atakuje od środka. W przypadku mojego poprzedniego pacjenta, Henry’ego, również tak było, tyle że przypadłość została wykryta o wiele później, więc szanse na wyzdrowienie były… małe. Nie zmieniało to faktu, iż nie walczyłem – walczyłem jak nigdy wcześniej, nie chcąc ponieść porażki. W zawodzie lekarza najgorsze jest pogodzenie się z porażką i świadomością, że nic więcej nie można już zrobić, że po prostu to koniec. Na początku zawsze jest trudno, dopiero później człowiek przyzwyczaja się do tej myśli.

Wyszedłem na korytarz, od razu kierując się w stronę laboratorium, gdzie musiałem zostawić probówki z krwią. Najchętniej sam dopilnowałbym, aby badanie zostało wykonane od razu, natychmiast, ale jedyne o czym marzyłem, to chwila odpoczynku, wytchnienia, czego w ostatnim czasie naprawdę mi brakowało. Minąłem dziewczynę, która niecałe dwa tygodnie temu rozpoczęła pracę na naszym oddziale; czułem na swoich plecach jej wzrok. Byłem jednak obojętny na jakiekolwiek zaczepki ze strony kobiet ─ jedyne co było dla mnie ważne to praca, Megan i Timber ─ niczego więcej do szczęścia nie potrzebowałem. Dlatego wchodząc do laboratorium, nie byłem tam zbyt długo. Wydałem kilka poleceń i już z powrotem szybkim krokiem kierowałem się w stronę wyjścia. Chciałem jak najszybciej znaleźć się w domu, aby móc wyjść z moim psem na spacer i porozmawiać przez telefon z Megan. Megan… Nie wiedziałem jaki jest powód jej nieobecności w pracy i w pewnym sensie martwiłem się; odkąd zaczęła pracę w szpitalu, wzięła urlop tylko dwa razy. Ciągle uparcie sądziła, że odpoczywa wtedy, gdy jest w pracy i większa część osób nawet jej wierzyła. Gdybym dobrze jej nie znał, sam popełniłbym ten błąd. Była pogodną osobą, jednak nie potrafiła mówić o swoich problemach ─ to nas łączyło.

Wsiadłem do samochodu, odpalając silnik. Ostrożnie wycofałem i wyjechałem spod kliniki, kierując się w stronę domu. Uchyliłem lekko szybę; zimne, jesienne powietrze, smagało mnie po twarzy sprawiając, że od razu byłem bardziej rozbudzony. Właśnie tego potrzebowałem, orzeźwienia. Zmieniając bieg i dodając po chwili gazu, poczułem, iż to jest to miejsce, w którym pragnąłem od zawsze być; odnalazłem się w niemagicznym świecie, chociaż uważałem, iż będzie inaczej. Mimo wpajanych przez ojca ideologii, koniec końców, znalazłem się w Denver, w mugolskiej części miasta. Czy to nie było śmieszne, wręcz sarkastyczne? Przez kilkanaście lat żyłem w przekonaniu, że mugole nie zasługują na dobre życie, a tak naprawdę niczym nie różnili się od czarodziejów ─ jedynie nie posiadali magii ─ ale akurat ten aspekt ich życia przypadł mi do gustu. Bo życie bez magii było o wiele prostsze. Robiłem to, co chciałem, rozmawiałem z kim chciałem, kogo lubiłem i w pewnym sensie, mimo że ciągle wlekły się za mną wspomnienia, byłem sobą. To było dobre życie.

Westchnąłem pod nosem, zatrzymując się na skrzyżowaniu, kiedy zapaliło się czerwone światło. Musiałem chwilę odczekać, zanim mogłem ruszyć dalej. Na mieście był duży ruch, ale zbytnio się tym nie zdziwiłem, w końcu była sobota, ludzie wychodzili ze swoich mieszkań, aby zaczerpnąć ostatnich chwil ładnej pogody.

Dojechałem do domu po kilku minutach, parkując niedaleko mojego mieszkania. Pośpiesznie wysiadłem z samochodu, od razu kierując się w stronę domu. Po drodze spotkałem sąsiadkę, z którą dla grzeczności zamieniłem parę zdań, nawet nie próbując dłużej podtrzymywać tematu. Ona jak zwykle zapytała o pracę, a ja o pogodę ─ utarty schemat, nie zmieniający się od praktycznie samego początku mojego pobytu tutaj. Czasami widziałem ukradkowe spojrzenia mieszkańców bloku, gdy przechodziłem parkingiem czy podczas spaceru z Timber; byli ciekawi co tu robię, skąd w ogóle się wziąłem i czemu nigdy nigdzie nie wyjeżdżam. Nie dziwiłem im się, sam często zastanawiałem się nad samym sobą.

Dotarłem w końcu do domu. Z kieszeni kurtki, w której znajdowało się mnóstwo niepotrzebnych rzeczy, znalazłem klucze. Włożyłem je do zamka, po chwili przekręcając. Niemal natychmiast usłyszałem szczeknięcie. Udało mi się wejść do środka, kiedy Timber nieoczekiwanie skoczyła na mnie, nadal głośno szczekając i wyrażając tym swoją radość.

─ Timber, cicho, cicho. Siad ─ rozkazałem. Suczka od razu spełniła polecenie; usiadła na podłodze, wpatrując się we mnie i merdając wesoło ogonem. Uśmiechnąłem się i pogłaskałem ją po głowie, narażając się tym samym na obślinienie ręki. ─ Pewnie chcesz wyjść na dwór… Dobra, chodźmy, nie możesz tak siedzieć w domu, ja zresztą też. ─ Timber, jakby chciała potwierdzić moje słowa, szczeknęła, od razu się podnosząc i już podchodząc do drzwi wyjściowych. Włożyłem kurtkę  do szafy, zamieniając ją na ciepłą bluzę.  Z szafki wziąłem smycz i zaczepiłem ją na obroży psa.

Spacerowaliśmy między blokami, Timber wiernie trwała przy moim boku, co było dla mnie nowością; zawsze wyrywała się i biegała za chociażby własnym ogonem. Wciąż była szczeniakiem, chciała się bawić, a na osiedlu nie miała do tego zbytniej sposobności. Musiałem wychodzić z nią do parku, ponieważ nie chciałem narazić się na gniew moich sąsiadów. Niektórzy uważali, że posiadanie takiego psa w bloku jest nieodpowiedzialne ─ na szczęście takich osób była garstka i nawet o nich nie myślałem.

Wyjąłem z kieszeni spodni telefon i długo się nie zastanawiając, wystukałem numer Megan. Miałem zrobić to tuż po wyjściu z pracy, ale perspektywa snu była zbyt przejmująca i zaćmiła na jedną chwilę mój umysł. Po pięciu sygnałach włączyła się poczta głosowa, a po czwartej próbie dodzwonienia się do kobiety zrezygnowałem i postanowiłem sprawdzić osobiście, czy wszystko u niej w porządku. Zawsze odbierała telefon; zwykle to ja dostawałem burę za nieodbieranie, będąc przy okazji skazanym na monolog o mojej nieodpowiedzialności i dziecinności. Wiedziałem, że w tej kwestii nie ma co się kłócić z Megan, była nieustępliwa i nie było wymówki, która mogłaby wytłumaczyć nieodebrane połączenie. Tak naprawdę byliśmy prawdziwymi przyjaciółmi i tworzyliśmy zgrany duet. Ona radziła się mnie w niektórych kwestiach, a ja jej. Oboje byliśmy srogo potraktowani przez los i chyba to nas połączyło. To dlatego drogę do domu Megan pokonałem praktycznie biegiem, nie oglądając się za siebie. Timber truchtała obok mnie, najwyraźniej bardzo zadowolona z takiego obrotu spraw.

Wbiegłem na klatkę schodową, od razu kierując się w stronę mieszkania kobiety. Gdy kilka razy zapukałem i odpowiedziała mi głucha cisza, zacząłem się naprawdę martwić. Nie przerwałem dzwonienia na telefon i pukania do drzwi. Timber patrzyła na mnie, przekrzywiając łeb raz w jedną, raz w drugą stronę, jakby sądziła, że chyba zwariowałem. Za sobą usłyszałem odgłos otwieranych drzwi ─ zza progu wyjrzał mężczyzna w średnim wieku ─ był sąsiadem Megan. W jednej chwili rozpoznał mnie, w końcu byłem u Megan dość częstym gościem.

─ Nie wie pan, czy gdzieś wyjeżdżała, wychodziła z domu? ─ zapytałem, siląc się na obojętny ton głosu. Nigdy nie przejmowałem się drugim człowiekiem, obchodził mnie własny czubek nosa; dopiero niedawno zrozumiałem, że obecność drugiego człowieka w życiu jest... niezbędna.

─ Nie widziałem jej od wczoraj, gdy rano wróciła do domu. Panie, gdyby chciała otworzyć, to by otworzyła, uparta z niej kobieta, ale też silna. Niech pan idzie do domu i wróci tutaj wieczorem, pewno otworzy ─ odparł. Zacisnąłem zęby, próbując uspokoić mój oddech, a Timber stojąca przy moim boku, warknęła na mężczyznę.

─ Pan wybaczy, ale zrobię co będę chciał i mogę tu nawet stać pół dnia, a pana nie powinno to chyba obchodzić.

─ A niech pan robi co chce ─ powiedział w końcu, wzruszając ramionami i zerkając na Timber. Po kilku sekundach trzasnął drzwiami, a ja odetchnąłem, chociaż złość nadal krążyła w moim ciele. Nikt nie miał prawa mówić mi co mam robić, jedynie bliskie mi osoby, a było ich już niewiele. Przymknąłem oczy i odliczyłem w myślach do dziesięciu ─ był to naprawdę dobry sposób na uspokojenie oddechu i pozbycie się gniewu. Odwróciłem się z powrotem w kierunku drzwi, opierając dłonie na drewnie. Nie wiedziałem już co myśleć o tym wszystkim. Byłem zmęczony, a jednak przeczuwałem, iż powinienem tu zostać. Megan znajdowała się w środku, tylko z jakiegoś powodu nie chciała mi otworzyć. W pewnej chwili przeszło mi przez myśl, że może coś się stało, może zemdlała, jednak szybko odgoniłem tę sugestię.

─ Megan… Tu Draco. Wiem, że tam jesteś i cokolwiek się stało, otwórz. Coś jest nie tak, jestem twoim przyjacielem i czuję się zobowiązany do pomocy. Ty mi pomagałaś, kiedy wszystko się burzyło, teraz ja chcę pomóc tobie, tylko musisz mi na to pozwolić. Będę tu stał, dopóki nie otworzysz drzwi, możesz być tego pewna. Jesteś dla mnie zbyt ważna, bym mógł zostawić cię samą, rozumiesz? ─ Odpowiedziała głucha cisza. Już miałem usiąść na podłodze i po prostu czekać, kiedy usłyszałem dźwięk przekręcanego klucza w zamku. Drzwi uchyliły się, a ja zauważyłem Megan; praktycznie jej nie poznałem.

─ Draco? ─ zapytała cichym głosem, upewniając się, czy to oby na pewno ja.

─ Tak, Megan. Wpuścisz mnie do środka?

Kobieta spojrzała to na mnie, to na Timber, widocznie zastanawiając się co powinna zrobić. Po kilku sekundach czekania w końcu otworzyła szerzej drzwi, wpuszczając mnie do mieszkania. Przekroczyłem próg drzwi, a Megan od razu zatrzasnęła wejście, zamykając wszystkie zamki. Zerknąłem na nią zdziwiony, jednak nie skomentowała swojego zachowania. Nie patrząc na mnie, ruszyła w stronę kuchni. Niczym zahipnotyzowany poszedłem za nią, ówcześnie rozkazując Timber pozostanie w przedpokoju. Gdy wszedłem do pomieszczenia, jedyne co we mnie uderzyło, to bałagan, jaki tam panował. Wszystkie rolety były zasłonięte; żadne promienie słońca nie miały tu dostępu. Światło było zgaszone, więc z zewnątrz wyglądało to tak, jakby nikt tutaj nie mieszkał. Megan siedziała przy stole, ściskając w swoich dłoniach kubek z kawą. Jej rozbiegane oczy zdradzały strach, niepokój. Usiadłem obok niej, na krześle; nie poruszyła się nawet o centymetr.

─ Megan, co się stało? ─ zapytałem, zwracając jej uwagę na siebie. W oczach kobiety momentalnie pojawiły się łzy. Odwróciła swój wzrok, spoglądając na telefon, leżący niedaleko niej na stole. Wziąłem urządzenie w dłonie. Odblokowałem ekran i momentalnie wszystko stało się jasne.

─ Znalazł mnie. Mój mąż mnie znalazł ─ wyszeptała, wpatrując się w ścianę naprzeciwko. Głos był zimny, obojętny, jakby już nic jej nie obchodziło. Spojrzałem jeszcze na raz na wygaszacz, czytając po raz kolejny dwa słowa z smsa: „Mam cię”. Już samo patrzenie na te literki przyprawiało mnie o dreszcze; jedynie z opowiadań Megan wiedziałem, jaki był jej mąż. W tej chwili potrzebowała najbardziej wsparcia drugiej osoby i zamierzałem jej to zapewnić. Sen, o którym jeszcze przed chwilą myślałem, odszedł w niepamięć, to nie było już ważne. Najważniejsza była teraz Megan.

─ Nie znajdzie cię. Trzeba to gdzieś zgłosić, nie możemy tego tak zostawić, Megan.

─ Nie, Draco. Nie rozumiesz, że on ma kontakty i że cokolwiek bym nie zrobiła, jest to skazane na niepowodzenie? Już po wszystkim, znajdzie mnie i zmusi do powrotu do domu, a potem wszystko wróci do normy, wszystko będzie tak, jak wcześniej.

─ Uspokój się, Megan, pomogę ci, rozumiesz? Ukryjesz się u mnie w domu, nie zna mnie, nic ci się nie stanie. Jestem tutaj, żeby ci pomóc i to zrobię. Nie pozwolę cię skrzywdzić, obiecuję ─ powiedziałem. Złapałem dłonie kobiety; drżała. Nie zamierzałem jej teraz zostawiać. 

Poprzedni | Następny