Rozdział 11

Godziny jeszcze nigdy tak bardzo nie dłużyły mi się jak te, w których czekałam, aż pierwsza chemioterapia się skończy. Widząc, jak moja córka co jakiś czas wymiotuje, sama byłam bliska płaczu; niewiele brakowało, żebym odłączyła kroplówkę podającą chemię. Nie chciałam patrzeć jak Sophie się męczy, zrobiłabym wszystko, byleby nie musiała więcej przyjmować tego leku. Nie życzyłam żadnej kobiecie mającej dziecko takiego cierpienia. Łzy, które spływały co jakiś czas po policzkach dziewczynki, były potwierdzeniem, że cierpiała. Mimo podanych leków przeciwwymiotnych przez dwanaście godzin nic się nie zmieniało. Jedynym pocieszeniem było to, iż czas ciągle leciał, nie zatrzymywał się w miejscu, a więc każda sekunda coraz bardziej zbliżała nas do zakończenia pierwszej chemii. Z czasem dostrzegłam u siebie drżące ręce ─ najgorsze było jedynie to, że nie potrafiłam zapanować nad tym niewyobrażalnym strachem. Do głowy przychodziły mi same najczarniejsze scenariusze i sama nie wiedziałam, jak sobie z tym radzić. Musiałam patrzeć na naszą sytuację pozytywnie, a jak na razie znajdywałam same negatywy. Malfoy, mimo że mógł jechać do domu, ponieważ czas jego dyżuru dobiegł końca, ciągle przychodził i sprawdzał stan Sophie. Wykazywał troskę, co było dość dziwne ─ nigdy nie widziałam go w takiej odsłonie. Kiedyś był wredny, cyniczny i chłodny. W tej sytuacji trudno było mi uwierzyć w taką przemianę, zadawałam sobie więc jedno pytanie: jak to możliwe? Jak bardzo musiał się zmienić, żeby teraz ratować życie ludziom, gdy niegdyś je odbierał? Dobrze wiedziałam jaki był jego udział w wojnie przeciwko Voldemortowi. Walczył przy jego boku i dopiero kiedy szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na dobrą stronę, uciekł, jak zwykły tchórz… Ciągle miałam do niego żal i obawiałam się, że nigdy on nie zniknie. Mogliśmy zacząć się akceptować, ale to nie zmieniało faktu, iż dalej nie do końca mu ufałam; nie wiedziałam jakie są jego zamiary i czemu nie przekazał sprawy leczenia Sophie komuś innemu, co przecież mógł to zrobić.

Cichy głos Megan mówiącej, że nadszedł ten czas, aby odłączyć chemioterapię, znacznie mnie uspokoił. Odetchnęłam z ulgą. Przenieśli nas do innego pokoju, który od tego momentu miał być zajmowany przez nas po przyjęciu każdej chemii. Mimo że sen wstąpił na moje powieki, nie potrafiłam tak po prostu zasnąć. Obawy, rodzące się w mojej głowie, były zbyt prawdziwe, bym mogła je zignorować. Najlepszym wyjściem z tej sytuacji było trwanie przy łóżku Sophie i wpatrywanie się w nią, czekając, aż się obudzi. Nie wiedziałam jak zareaguje; bałam się nawet o tym myśleć ─ mogła zacząć płakać, mogła się zaśmiać, mogła też nic nie powiedzieć ─ była dzieckiem i na swój sposób stała się nieprzewidywalna. Wpatrując się z uwagą w małe ciałko mojej córki, wydawało mi się, że jest jeszcze drobniejsza, niż przed podaniem chemii. Nigdy nie należała do dzieci, które z chęcią jadły obiady; zwykle zanim zjadła swoją porcję, musiałam za nią biegać i traciłam wiele nerwów. Teraz uświadomiłam sobie, że ta cała historia z białaczką mogła zacząć się tak naprawdę już dawno temu, po jej narodzeniu, tyle że nie potrafiłam dojrzeć żadnych symptomów choroby… Dopiero teraz zaatakowała, z podwójną mocą.

W moim umyśle pojawiła się złośliwa myśl, że to wszystko dzieje się przeze mnie. Może gdybym odpowiednio pilnowała Sophie, choroba zostałaby wykryta we wcześniejszym stadium i nie byłoby problemów z wyleczeniem. Potrząsnęłam z rozdrażnieniem głową ─ obwinianie się niczego nie mogło zmienić, nie cofnęło czasu, a jedynie wszystko pogorszy.

Ta cała sytuacja wydawała mi się bezsensowna, czułam się samotna wśród tylu ludzi, nie miałam komu zwierzyć się ze swoich obaw i były one ciężarem. Przytłaczały mnie i nie pozwalały przestać o nich rozmyślać. Z rozdrażnieniem pokręciłam głową, czując, że jeśli zaraz nie wstanę, oszaleję przez te myśli. Podniosłam się więc z krzesła i od razu podeszłam do okna, opierając rozgrzane czoło o chłodną szybę. Gdzieś w środku odetchnęłam z ulgą; na ten jeden moment pozwoliłam zapomnieć sobie o wszystkich problemach, chociaż było to lekkomyślne z mojej strony. Wiatr delikatnie poruszał koronami drzew z pobliskiego parku, wprawiając je w powolne kołysanie. Chmury kłębiące się na niebie zakrywały cały księżyc ─ gdyby nie latarnie, na ulicach byłoby całkowicie ciemno. Gdzieś w oddali było słychać pohukiwania sów, jakby skarżyły się na pogodę, jaka zapanowała na całym świecie. Kiedy z ciemnych chmur spadły ciężkie krople deszczu, odbijające się o parapety domów, sama miałam chęć zapłakać, głośno i żałośnie, jednak zdusiłam to w sobie. Właśnie w tym momencie, wyglądając przez okno zrozumiałam, że nie mogę się tak zachowywać. Od kiedy dowiedziałam się o chorobie Sophie obiecałam sobie bycie silną, jednak i tak w końcu nadchodził moment, w którym emocje przejmowały nade mną kontrolę. Chciałam to zmienić; uwierzyłam, iż mogę. Nie bez powodu tiara przydziału kilkanaście lat temu przydzieliła mnie do Gryffindoru ─ m u s i a ł a m pokazać nie tylko sobie, ale i innym wokół, że dam sobie radę. Poczułam przypływ odwagi i siły, aby pokonać kolejne przeszkody w moim życiu. Choroba Sophie była jedną z nich, a jeszcze wiele kłód los miał mi podstawić pod nogi ─ byłam tego bardziej niż pewna. Białaczka była jedną z nich i nawet jeśli poprzeczka została tak wysoko postawiona, byłam zobowiązana ją przeskoczyć.

Gwałtownie zrobiłam krok w tył, odchodząc od okna. Spojrzałam na Sophie, której oczka ciągle były zamknięte. Chemioterapia naprawdę ją wykończyła i chciałam, a wręcz pragnęłam, by spokojnie przespała całą noc. Sen w niektórych przypadkach był największym lekarstwem i potrafił zdziałać cuda ─ może w przypadku mojej córki też miało tak być? Zawsze pozostawała nadzieja, nadzieja piękna, ale często złudna… Zdjęłam z oparcia drewnianego krzesła bluzę, po czym założyłam ją na swoje ramiona. Potrzebowałam kofeiny, dużej ilości kofeiny, w natychmiastowym tempie. Złośliwy głosik szeptał mi to ucha, iż to nieodpowiedzialne, abym zostawiała Sophie samą, jednak wiedziałam, że gdyby coś się działo, pielęgniarki od razu będą o tym wiedzieć i nie pozwolą, by mojej córce stała się krzywda. W małej torebce wyszukałam kilka drobnych, po czym wyszłam z sali, cicho zamykając za sobą drzwi. Ruszyłam wzdłuż korytarza, w stronę znajomego mi automatu. W jednym z nich można było kupić ciepłą kawę czy herbatę, a w drugim słodycze; dostrzegłam też w nim napoje energetyczne. Szybko przeanalizowałam ich szkodliwość, ale dla mnie najważniejsza była skuteczność ─ później mogłam martwić się o swoje zdrowie, w tej chwili najważniejsza była Sophie. Wrzuciłam pieniądze do automatu i wybrałam energetyka, którego nazwę chociaż trochę kojarzyłam. Już po chwili trzymałam puszkę w dłoniach. Rozejrzałam się po korytarzu, szukając pustego krzesła, co nie było trudne; ich rząd stał pod ścian. Zajęłam jedno miejsce, cicho pod nosem wzdychając.

Ta noc dłużyła mi się jak żadna inna. Zanim otworzyłam napój, mój wzrok przyciągnęła sylwetka Malfoya, znikająca za zakrętem. Natychmiast zerwałam się z krzesła, zapominając o trzymanej w rękach puszce. Puściłam się biegiem za mężczyzną, próbując nie stracić go z oczu. Szedł do swojego gabinetu, więc i ja skierowałam się w tę stronę. Szłam przed siebie bez konkretnego celu, chciałam po prostu z nim porozmawiać, dowiedzieć się czegoś nowego, czegoś, co zapaliłoby we mnie płomyk nadziei… W końcu dotarłam do drzwi, za którymi mężczyzna niedawno zniknął. Pewnie w nie zapukałam i nie czekając na odpowiedź, wtargnęłam do środka. Malfoy właśnie zakładał na swoje ramiona czarną, skórzaną kurtkę. Zauważyłam, że kitel lekarski został niedbale przewieszony przez oparcie fotela. Odwrócił się w moją stronę; na jego twarzy dostrzegłam cień zaskoczenia, jednak nie trwało to długo. Teraz, gdy go zobaczyłam, zdałam sobie sprawę jakie emocje kumulowały się we mnie przez cały dzień. Rozgoryczenie, złość i smutek… Czemu nie potrafił pomóc mojej córce? ─ nie potrafiłam tego zrozumieć. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, zaatakowałam, rzucając w niego słowami.

─ Czego chcesz, co? Co chcesz dostać w zamian za to, by uratować moją córkę? Mam dużo pieniędzy, mogę ci je wszystkie oddać, tylko ją, do cholery, uratuj. Mogę dać ci całą magię jaką posiadam, cokolwiek, ale zrób coś! Po prostu pomóż, niczego więcej nie chcę, dam ci wszystko co mam... Musisz pomóc, rozumiesz? Ja nie mogę jej stracić, nie zniosę tego. ─ Głos pod koniec załamał się, jednak nie mogłam odkryć przed kimkolwiek swojej słabości.

Malfoy wpatrywał się we mnie przenikliwym wzrokiem, lustrując całe moje ciało. Nie zauważyłam momentu, w którym podszedł bliżej; tak blisko, że byłam w stanie rozpoznać kolor jego oczu. Nie wiedziałam co się dzieje, kiedy dotknął mojej dłoni ─ dopiero kiedy nie czułam już dotyku jego chłodnej ręki, a on sam odszedł kilka metrów w stronę kosza, zrozumiałam co się właśnie stało. Zabrał mi napój energetyczny, który ściskałam w dłoniach, gdy tu przyszłam; spojrzałam na swoje ręce i dostrzegłam, iż w niektórych miejscach były poranione od zbyt mocnego trzymania puszki.

─ Magia, Granger, ma do siebie to, że nie pomaga w przypadkach mugolskich chorób, a białaczka nią jest. Takie choroby trzeba zwalczać lekami, które są na nie przeznaczone. Nie chcę żadnych pieniędzy, leczę twoją córkę, bo chcę, a nie, bo muszę ─ mówił spokojnie, szukając czegoś w szufladzie biurka. Po chwili wyprostował się, trzymając w dłoniach bandaże i gaziki. Ja natomiast uparcie wpatrywałam się w swoje dłonie, zaciśnięte w pięści. Nie potrafiłam spojrzeć na Malfoya; bałam się, że zobaczy w moich oczach strach. Skuliłam się w sobie, czując, iż nagle, jak za dotknięciem różdżki, zrobiło się zimno. Poczułam na swojej skórze nieprzyjemne dreszcze. ─ Usiądź, Granger, trzeba opatrzyć ranę ─ powiedział mocnym głosem. Podniosłam wzrok do góry, napotykając niebieskie oczy blondyna. Bez jakiegokolwiek słowa sprzeciwu wypełniłam polecenie, siadając na krześle. Mężczyzna przysunął drugie krzesło, jednak nie usiadł na nim, a położył wszystkie rzeczy, które w tym momencie były mu potrzebne; gaziki, bandaż i płyn dezynfekujący. Ukląkł na podłodze w celu zabandażowania niewielkiej rany. Kiedy poczułam jego zimną dłoń na mojej skórze, odsunęłam rękę zupełnie nieświadomie.

─ Nie trzeba, to nic wielkiego ─ wydusiłam, nie chcąc, by mój dawny wróg mnie dotykał.

─ Nie zachowuj się jak dziecko, Granger. Trzeba to opatrzyć, bo wda się zakażenie, a chyba tego nie chcesz. Poza tym jeśli chcesz jakoś funkcjonować, to nie pij tego świństwa, tylko wyśpij się i odżywiaj zdrowo, a zapewniam cię, że będziesz tryskała siłami. Nie rób tego dla siebie, ale dla swojej córki, to ona w tym momencie najbardziej cię potrzebuje. Zawsze byłaś tą najmądrzejszą, więc teraz też się wykaż ─ odparł, a na moje policzki wstąpiły rumieńce zażenowania.

W końcu po kilku sekundach uległam i bez słowa wyciągnęłam dłonie w stronę Malfoya. Zegar wiszący na ścianie irytująco tykał, zagłuszając panującą w gabinecie ciszę. Zimne ręce mężczyzny zwinnie opatrywały niewielką ranę; kiedy przyłożył do niej gazik, nasiąknięty płynem do dezynfekcji, cicho syknęłam, czując pieczenie. Malfoy, jakby było to zupełnie naturalne, podmuchał moją dłoń, by uśmierzyć ból. Nie wierzyłam, że to dzieje się naprawdę ─ ja i mój dawny wróg, jak gdyby nigdy nic, przebywaliśmy razem w jednym pomieszczeniu, nie rzucając w swoją stronę żadnych obelg. Pod wpływem wielu wydarzeń oboje dojrzeliśmy i wydawało mi się, że już nic nie będzie tak jak dawniej, że coś się zmieniło… Nie wiedziałam jednak co dokładnie; nawet nie chciałam tego wiedzieć. Czasem niewiedza była najlepszym wyjściem.

Nie minęło wiele czasu, kiedy w końcu odsunął się, nawet na mnie nie spoglądając. Wstał z podłogi, strzepując ze spodni niewidzialne drobinki kurzu, po czym zebrał wszystkie rzeczy i z powrotem schował je do szuflady biurka. Nie wiedziałam, czy powinnam się odezwać czy lepiej pozostać w ciszy i czekać na reakcję ze strony mężczyzny. Po kilku następnych sekundach czekania postanowiłam wyjść, po prostu wrócić do sali, w której spała Sophie, aby dalej czuwać nad jej łóżkiem. Dopiero kiedy odgłos szurnięcia krzesłem, gdy wstawałam, przerwał ciszę, Malfoy spojrzał się na mnie. Pod wpływem jego wzroku nie ruszyłam się ani o centymetr.

─ Dziękuję za opatrzenie rany i… i przepraszam za ten naskok, nie powinnam była ─ powiedziałam, zakładając zabłąkany lok za ucho.

─ Zamierzasz teraz wrócić do córki? ─ zapytał, jakby nie usłyszał mojej wcześniejszej wypowiedzi. Poczułabym się urażona, jednak zmęczenie, jakie opanowywało moje ciało, nie pozwalało mi dobrze myśleć ani funkcjonować.

─ Tak, właśnie tak. Muszę przy niej czuwać, żeby nic złego się nie stało.

─ Jedź do domu, Granger ─ odparł. ─ Jeśli będziesz zmęczona, w niczym nie pomożesz, a jedynie będziesz przeszkadzać. W obecnym stanie możesz zasnąć nawet na stojąco, czego nie polecam. Gdzie się zatrzymałaś?

─ W pobliskim hotelu. Malfoy, muszę zająć się moją córką, potrzebuje mnie i nie mam zamiaru jej zostawić.

─ Zadzwonię po taksówkę. ─ Zignorował mój sprzeciw, wstając z fotela i podchodząc do szafy. Kurtkę, którą niedawno zakładał, teraz z powrotem chował do szafy. ─ Sophie do rana się nie obudzi, ponieważ zostały podane jej środki nasenne. Teraz potrzebuje jak największej dawki snu, aby organizm choć trochę się zregenerował. Jeśli jutro wszystko będzie w porządku, dostaniecie wypis, ale będziecie musiały pojawiać się co kilka dni na badania kontrolne ─ mówił. ─ Teraz nie jesteś tutaj potrzebna, ten jeden raz mi uwierz. Ty też jesteś człowiekiem i potrzebujesz odpoczynku.

─ Nie zostawię jej samej…

─ Nie będzie sama. Zostanę przy niej tej nocy. I tak już bym nie zasnął, więc nie robi mi zbyt wielkiej różnicy, czy będę siedział w szpitalu czy u siebie w domu.

Nie wiedząc co odpowiedzieć, nie odpowiedziałam nic, a jedynie kiwnęłam twierdząco głową. Takie zachowanie ze strony blondyna wydawało mi się nieco podejrzane, ale widząc troskę w jego oczach, gdy zajmował się swoimi pacjentami, wszelkie obawy znikały. Zaufałam mu, powierzając w jego ręce moją córkę i miałam nadzieję, że nie zawiedzie. Musiałam przekonać samą siebie, że mężczyzna wie co robi, co nie było to łatwe zadanie ze względu na łączącą nas przeszłość. Jej ciężar odbijał się od nas echem, nie pozwalając zapomnieć. Wspomnienia wydarzeń, których oboje byliśmy głównymi bohaterami, może i blakły, jednak ciągle były zbyt wyraźne. Miałam mu za złe to, co robił kiedyś. Wszystkie obelgi, zaklęcia rzucane w stronę słabszych, a przede wszystkim gorszych ─ każde wyzwisko pamiętałam dokładnie ─ nie wiedziałam jedynie czemu. Te wydarzenia tak mocno odbiły się na moim życiu.

Rozmyślania przerwał mi głos Malfoya, który rozmawiał z kimś przez telefon. Przez chwilę, zagubiona jeszcze we własnych myślach, nie potrafiłam rozpoznać słów, jakie wypowiadał; dopiero po kilkunastu sekundach wszystko wróciło do normy. Zamawiał taksówkę, prosząc kierowcę, by podjechał na parking szpitala. Tak, poprosił, tworząc tym samym w mojej głowie istny chaos. Bo przecież dawny Malfoy nigdy nie prosił, on żądał, chciał, musiał mieć. Wydawało mi się, że w jego słowniku nie ma takiego słowa, to nie było przecież w jego stylu. Złośliwy głosik szeptał, że nie powinnam oceniać, skoro tak naprawdę go nie znałam, a moje wyobrażenie o nim opierało się jedynie na latach szkolnych.

─ Taksówka będzie za dziesięć minut, więc możesz już powoli schodzić na dół ─ powiedział, odkładając telefon na biurko.

─ Chciałabym iść jeszcze do Sophie, żeby sprawdzić, czy nic się nie zmieniło… Tak, wiem, że do rana nie powinna się obudzić, ale nie mogę iść spać, nie wiedząc, czy na pewno wszystko w porządku. Poza tym wszystkie moje rzeczy zostawiłam w sali, więc tak czy inaczej muszę tam wrócić ─ dodałam, widząc wyraz twarzy Malfoya.

─ Nic się nie zmieniłaś, Granger, zawsze uparta i zawsze stawiająca na swoim ─ odparł i w geście kapitulacji otworzył drzwi, przepuszczając mnie pierwszą. Powiedziałam ciche „dziękuję”, ignorując wcześniejszą wypowiedź blondyna, i przeszłam obok niego.

Ruszyłam wzdłuż korytarza, nie czekając na Malfoya ─ wiedziałam, że za mną idzie, ponieważ odgłosy kroków odbijały się echem od ścian. Pielęgniarka, którą mijałam, gdy wcześniej tędy przechodziłam, teraz gdzieś zniknęła. Czułam się zdezorientowana, bo wydawało mi się, iż w tak dużym budynku jesteśmy kompletnie sami. Nikt nie krzyczał, nikt nie płakał, nie widziałam żadnej zanoszącej się płaczem matki czy zdesperowanych dziadków, nie widzących co ze sobą zrobić. Przez te kilka dni nie miałam okazji widzieć tu pustych korytarzy; zwykle ktoś tu był, przechadzał się czy przysypiał na plastikowym krześle.

Idąc ciągle przed siebie, czułam się obserwowana przez mężczyznę, kroczącego za mną. Przez jedną, krótką chwilę chciałam się do niego odwrócić, by choć chwilę porozmawiać, jednak głos rozsądku doradził, abym tego nie robiła. To mój dawny wróg; może i ja nie czułam do niego tak wielkiej nienawiści, jak kiedyś, ale nie wiedziałam co on myśli o mnie ─ i wolałam, żeby tak zostało. Nie potrzebowałam tej informacji, nie uratowałaby mi ona życia, a z własnego doświadczenia wiedziałam, iż niektóre sprawy lepiej pozostawić nietkniętymi. Zbyt dokładne analizowanie jakichkolwiek zdarzeń mogło doprowadzić do łez, do smutku. W końcu doszliśmy do sali, w której spała Sophie. Cicho otworzyłam drzwi, uważając, by nie skrzypnęły, jakbym bała się obudzić dziewczynkę, chociaż dobrze wiedziałam, że działają na nią leki nasenne. Powolnym krokiem ruszyłam w stronę łóżka, na którym spała moja córka. Przysiadłam na brzegu, wpatrując się w spokojną twarz dziecka. Tak jak powiedział Malfoy, sen był dla niej najważniejszy i chciałam zrobić wszystko, by mogła jak najwięcej odpoczywać. Zrozumiałam, że od teraz musiałam postawić Sophie ponad wszystko inne; od tego momentu jej zdrowie było dla mnie priorytetem. Nie mogłam zawieść.

W końcu zmusiłam samą siebie do wstania ─ następnego poranka musiałam być na nogach dla mojej córki, dla Sophie. Pochyliłam się nad nią i odgarniając kilka pasemek włosów, pocałowałam ją w czoło. Chciałam, by czuła się przy mnie bezpiecznie, by widziała we mnie swoją ochronę przed całym złem, jakie otaczało świat. Może i nie potrafiłam zapewnić jej wszystkiego, ale dawałam z siebie tyle, na ile było mnie stać. Czasami bałam się, że to może niewystarczające, że nie daję z siebie tyle, ile powinnam była.

Zabrałam swoją torebkę wiszącą na oparciu krzesła, zerkając kątem oka na Malfoya. Stał oparty o parapet okna, przyglądając się z uwagą moim ruchom, zupełnie jakby je analizował z dokładnością niejednego matematyka. Założyłam na siebie płaszcz, a na szyję niedbale zarzuciłam chustkę.

─ Dziękuję, Malfoy ─ rzuciłam, zanim wyszłam z sali. Mężczyzna nie odpowiedział, a jedynie kiwnął sztywno głową. Zajął miejsce na krześle, na którym wcześniej siedziałam ja, i… i po prostu był, pilnując mojej córki, mimo że nie musiał.

Zbyt długo się nie zastanawiając, ruszyłam w stronę windy, aby wrócić do hotelu, zanim zdążyłabym zmienić decyzję. Potrzebowałam snu bardziej, niż na początku mi się wydawało. Napędzała mnie adrenalina i to ona nie pozwoliła mi ani trochę zmrużyć oczu. Teraz, gdy kierowałam się w stronę wyjścia, emocje powoli opadały i mogłam odetchnąć.

Na korytarzu mijałam jedynie pojedyncze osoby, które były pochłonięte w swoich własnych myślach, zupełnie tak jak ja. Kiedy wyszłam na świeże powietrze, w końcu odetchnęłam z ulgą. Rozejrzałam się wokół, ale nie zauważyłam nigdzie taksówki, więc pewnie nie zdążyła jeszcze przyjechać. Nie wiedząc co ze sobą zrobić, sięgnęłam do mojej torebki po paczkę papierosów. Jednego z nich odpaliłam, wyszukawszy wcześniej zapalniczkę. Nim zaciągnęłam się dymem papierosowym, dostrzegłam, iż moje dłonie drżą… Nie byłam tym faktem zbytnio zdziwiona, szczególnie dlatego, że od kilkunastu godzin nie zmrużyłam oczu. Byłam po prostu zmęczona; bałam się spojrzeć w lustro i zobaczyć własne odbicie, ponieważ podejrzewałam jak wyglądam. Nigdy nie byłam uzależniona od używek, nie byłam ich zwolennikiem, a nawet w jakimś stopniu je potępiałam — jedynie czasami, kiedy chciałam odpocząć od problemów, sięgałam po papierosa czy lampkę wina. Wyrzuciłam papierosa, a raczej jego niedopałek, po czym przydeptałam butem, gdy zauważyłam nadjeżdżającą taksówkę. Samochód zatrzymał się praktycznie przede mną. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka, podając kierowcy od razu adres hotelu. Zasnęłabym, gdyby nie fakt, że jadąc przez centrum Denver, zakochałam się w tym mieście. Oświetlone uliczki, wysokie, zadbane kamienice, a gdzieś w oddali wysokie wieżowce, w których oknach nadal świeciły się światła… Nie byłam pewna, czy należę do tego świata, czy to było moje miejsce. Po kilkunastu minutach dotarliśmy do hotelu. Wysiadłam z samochodu, uprzednio dając kierowcy odpowiednią ilość pieniędzy.

Wchodząc do pokoju, nie zauważyłam leżącej pod drzwiami gazety, która zmieniła w jednej chwili wszystko.

Ta noc nie należała do długich, ciągnących się w nieskończoność, wręcz przeciwnie; poranek nadszedł szybciej niż początkowo się spodziewałem. Nie potrafiłem choćby na sekundę zmrużyć oczu, mimo że próbowałem. Przeczucie, iż powinienem pilnować dziewczynki, było silniejsze ode mnie. Siedziałem na krześle i wpatrywałem się w spokojną twarz dziecka, równocześnie przypominając sobie siebie, gdy byłem w jej wieku. Moje dzieciństwo nie należało do takich, o których opowiadało się z uśmiechem na ustach, z dumą. Nie opowiadałem kolegom o silnym, odważnym tacie, uczącym mnie grać w piłkę czy latać na miotle. Nie potrafiłem mówić o mamie, pieczącej ciasteczka na święta i lepiącej ze mną bałwana, gdy nadchodziły święta. Nie potrafiłem, bo tego zwyczajnie w moim dzieciństwie zabrakło. Złośliwy głosik szepnął mi do ucha, że użalam się nad sobą i miał rację. Ciągle przywoływałem do siebie wspomnienia i dokładnie je analizowałem, jakby to miało mi coś dać. A jak było naprawdę? Naprawdę nic nie zyskiwałem oprócz kilku nieprzespanych nocy wypełnionymi wyrzutami sumienia… Nie potrafiłem cofnąć czasu ─ jedyne co mi pozostało to pogodzenie się z przeszłością i w końcu odcięcie się od niej. Zastanawiałem się, ile razy jeszcze będę musiał to sobie powtarzać, aby w końcu uwierzyć… Bo zazwyczaj i tak w końcu wracałem do zdarzeń sprzed lat.

Zerknąłem na zegarek, który zajmował miejsce na mojej ręce. Dochodziła godzina szósta rano; normalnie pewnie Timber wypędziłaby mnie z łóżka, przerywając sen, aby wyjść na spacer. Miałem wyrzuty sumienia, że zostawiłem ją samą, na pastwę sąsiadki, która pewnie znowu rozpieszczała suczkę, karmiąc ją samymi smakołykami.

Tego dnia miałem mieć wolne, więc był przede mną cały dzień, aby się wyspać. Już w nocy postanowiłem, iż wypiszę córkę Granger ze szpitala i od razu pojadę do domu. Mógłbym to zrobić wcześniej, ale nie lubiłem pozostawiać niezakończonych spraw. Wolałem być pewny, że wszystko pójdzie dobrze, po mojej myśli. Według działania leku nasennego, który został podany Sophie, dziewczynka miała obudzić się za godzinę. Nie wiedziałem tylko jak zareaguje, kiedy się obudzi ─ miałem nadzieję, że będzie przy tym Granger. Jedyne, czego dziewczynka potrzebowała, to miłości swojej matki, poczucia bezpieczeństwa i czucia, że jest kochana. Żałosne myślenie… ─ pomyślałem, wstając z krzesła. Wbrew mojej woli przypomniałem sobie wydarzenie jeszcze z Hogwartu, kiedy dostałem zadanie od Voldemorta, aby zabić Dumbledore’a. Czemu akurat musiałem sobie przypomnieć to zdarzenie, które było ściśle związane z Granger?

Hogwart nocą wyglądał naprawdę strasznie i nawet największy twardziel zadrżałby ze strachu. Ja jednak, nie wiedząc czemu, nie potrafiłem już odczuwać lęku, radości; te emocje zniknęły gdzieś w zgiełku codzienności. Kierując swoje kroki w stronę Pokoju Życzeń, nie myślałem, jakie mogą spotkać mnie konsekwencje, jeśli jakiś nauczyciel przyłapałby mnie na wałęsaniu się po korytarzach w nocy. Może nawet byłoby dobrze; przynajmniej decyzja naprawienia szafki zostałaby odciągnięta na później, a ja miałbym jakąś wymówkę.

Stanąłem przed ścianą na siódmym piętrze. Przymknąłem oczy i wyobraziłem sobie dokładnie miejsce, w którym pragnąłem teraz się znaleźć. Powtórzyłem prośbę trzy razy, a kiedy z powrotem uniosłem powieki do góry, przede mną ukazały się drzwi, prowadzące do Pokoju Życzeń. Niepewnie, przełykając głośno ślinę, uniosłem dłoń, by po chwili nacisnąć na klamkę. Drewniane wejście otworzyło się z cichym skrzypnięciem. Obejrzałem się za siebie dla pewności, by sprawdzić, czy oby na pewno nikt mnie nie śledził; korytarz był pusty. Byłem sam. S a m. W myślach powtarzałem to słowo, delektując się jego dźwięcznością. Nie zastanawiając się zbyt długo, wszedłem do środka pomieszczenia; drzwi same zamknęły się za mną, jakby Pokój dobrze wiedział, że nie chciałem, aby jakiś nieproszony gość tutaj wszedł. Z kieszeni płaszcza wyjąłem jabłko ─ jego kolor był intensywnie zielony, jakby było niedojrzałe.

Idąc przed siebie mijałem przeróżne szafki, regały z książkami czy zakurzone, stare fotele… Było to miejsce, w którym można było znaleźć wszystko i nic; trzeba było wiedzieć jak szukać. Ja już wiedziałem. Potrzebowałem wiele czasu, aby odkryć każdą tajemnicę tego pomieszczenia, aby zrozumieć jak funkcjonuje. Kiedy ostatni raz tu byłem, udało mi się naprawić szafkę zniknięć, teraz jedynie pozostało sprawdzenie mi, czy ów przedmiot prawidłowo działa. Nie mogłem zawieść, Czarny Pan nie dawał drugiej szansy. Miałem jedynie jeden ruch i nie mogłem spudłować.

Drogę do szafki znałem dokładnie na pamięć. Te kilka krętych ścieżek nie stanowiło dla mnie większego problemu. W końcu dotarłem na miejsce, do którego zmierzałem już od samego początku. Ciągle trzymając w swojej dłoni jabłko, drugą ręką zrzuciłem z szafy czarną narzutę. Przekręciłem kluczyk, tym samym sprawiając, że cały mechanizm został już uruchomiony ─ już po chwili drewniane drzwi z cichym trzaskiem otworzyły się na oścież. Czując buzującą w ciele pewnego rodzaju adrenalinę, położyłem jabłko na spodzie szafy, po czym jednym ruchem nadgarstka z powrotem ją zamknąłem. Z kieszeni płaszcza wyciągnąłem różdżkę; udawałem, iż nie widzę drżących rąk i nagłego ciepła, jakie wstąpiło na mój kark. Nie potrafiłem przyznać sam przed sobą, że wolałbym, aby szafa po prostu nie zadziałała… jakież to byłoby proste rozwiązanie. Zbyt proste. Uniosłem różdżkę, kierując jej końcówkę w stronę szafki.

─ Harmonia nectere passus. Harmonia nectere passus ─ powtórzyłem mocniej i pewniej zaklęcie, kiedy za pierwszym razem nic się nie wydarzyło. Usłyszałem dziwny szczęk, jakby ktoś otwierał szafę, tyle że po drugiej stronie. Wkładając do niej jabłko, chciałem poznać jej działanie, a przede wszystkim sprawdzić, czy w ogóle będzie funkcjonowała. Ten przedmiot był mi jedynie potrzebny do tego, aby wpuścić śmierciożerców do Hogwartu. Czarny Pan chciał zająć zamek od środka, a do tego byłem już potrzebny tylko ja.

Kiedy po raz trzeci wypowiadałem zaklęcie, pomyślałem o matce, czekającej na jakiekolwiek wiadomości ode mnie. Nie wiedzieć czemu zabronili nam się widywać; nie wiedziałem w czym miałoby mi to pomóc, bo wystarczyło jedno dobitne powiedzenie „zabij albo ucierpi twoja matka” i już wiedziałem co robić. Byłem słaby. Miałem swoją słabość i nie byli nią przyjaciele, których zresztą i tak nie miałem, ale moja własna matka.

Szafa z powrotem się otworzyła, a ja wyciągnąłem dłoń do miejsca, w którym pozostawiłem jabłko. Ciągle tam było, ale coś się zmieniło; z jednej strony było nadgryzione. Szafka zniknięć działała prawidłowo. Już niedługo śmierciożercy mieli zaatakować Hogwart, a ja miałem im pomóc, będąc jednym z nich. Właśnie tego chciał mój ojciec, więc nie miałem zamiaru niczego mu utrudniać. Całkowicie obojętny odłożyłem jabłko na jedną z półek stojących obok szafki. Plan Czarnego Pana okazał się skuteczny. Teraz już nikt nie mógł go powstrzymać ─ ani Dumbledore, ani tym bardziej Potter. Był zbyt potężny, miał wielu zwolenników, którzy byli gotowi pójść za nim w ogień, nawet jeśli nic nie mieli za to dostać. Zacząłem się cofać do wyjścia, zupełnie pogrążony w swoich myślach. Serce łomotało mi w piersi; tylko w ten sposób wiedziałem, że coś tam jest. Zanim wyszedłem z Pokoju Życzeń, ostatni raz zerknąłem za siebie… To miejsce w ostatnim czasie było m o j e. Jedyne pomieszczenie, w którym mogłem pokazać siebie bez obawy, że ktokolwiek to zobaczy i wykorzysta przeciwko mnie.

─ Co tam robiłeś, Malfoy? ─ Usłyszałem znienawidzony głos… głos Granger. Odwróciłem się w stronę, z której dobiegał dźwięk i uśmiechnąłem się pod nosem. Kątem oka zerknąłem za siebie; drzwi do Pokoju Życzeń już się zamykały, więc mój sekret był bezpieczny.

─ To samo pytanie mogę zadać tobie, Granger. Nie robię nic, o czym musiałabyś wiedzieć i co dotyczyłoby ciebie ─ odparłem spokojnie, chowając dłonie w kieszeniach płaszcza. Gryfonka stała kilka metrów ode mnie; próbowała udawać, że jest spokojna, opanowana. Jedyne co zdradzało jej zdenerwowanie to nerwowe ściskanie różdżki, trzymanej w ręce. Nie miała przy sobie ani Pottera, ani Weasleya, a ze mną nie był żaden ze Ślizgonów. Byliśmy sami. Podszedłem bliżej do dziewczyny, ale ona pozostawała niewzruszona. Nadal trwała w jednej pozie, gotowa w każdej chwili zaatakować, gdyby naszła taka potrzeba.

─ Wiem, że coś knujesz i tym razem nie ujdzie ci to na sucho, Malfoy ─ wycedziła przez zaciśnięte zęby. ─ Może i Dumbledore z jakiegoś głupiego powodu ci zaufał i pozwolił wrócić do szkoły, ale to nie znaczy, że każdy jest tak ufny, nie w stosunku do ciebie, szczególnie do ciebie.

─ Uważaj, Granger, uważaj. Takie słowa bardzo szybko mogą obrócić się przeciwko tobie. Na twoim miejscu już szukałbym jakiegoś schronienia… Najlepiej gdzieś na drugim końcu świata, chociaż i tak będzie dla ciebie zbyt blisko. Zapach twojej krwi jest tak charakterystyczny, że aż trudny do ominięcia.

─ Grozisz mi, Malfoy? ─ zapytała, mrużąc niebezpiecznie oczy. Atmosfera między nami zrobiła się jeszcze chłodniejsza. Dreszcze na plecach zdradzały, iż było mi zimno; dzisiejszego dnia pogoda była naprawdę parszywa. Zresztą nie robiło to zbytniej różnicy ─ od kiedy Czarny Pan powrócił, deszcz, wiatr i burze panowały nad słońcem.

─ Nie, Granger, ja jedynie spokojnie ostrzegam. Poza tym wałęsanie się nocą po zamku jest bardzo niebezpieczne, nie sądzisz? Bardzo szybko może kogoś spotkać krzywda…

─ Lepiej martw się, żeby tobie nic się nie stało ─ odpowiedziała dziewczyna.

─ Ta rozmowa wydaje się coraz bardziej niedorzeczna ─ powiedziałem obojętnie, chcąc wreszcie to przerwać, i ruszyłem z miejsca w stronę Gryfonki. Podszedłem do niej tak blisko, iż byłem w stanie policzyć liczbę piegów na jej twarzy. Czułem jej przyspieszony oddech na swojej twarzy, widziałem rozbiegane oczy. ─ Dobranoc, Granger.

Minąłem dziewczynę, idąc wzdłuż korytarza i uśmiechając się sam do siebie. Ta rozmowa zdecydowanie poprawiła mój humor; lubiłem te rozmowy z Granger, lubiłem patrzeć na jej niepewność i strach.

Nienawidziłem jej za to, że potrafiła wybrać dobrą stronę, mimo wszystko.

Spojrzałem na śpiącą dziewczynkę, zastanawiając się, czemu zdecydowałem się z nią zostać, czemu kazałem jechać Granger do domu… Przecież nadal odczuwałem do niej nienawiść, nie powinna mnie obchodzić, a jednak nie potrafiłem nadal zachowywać się jak chłopak, którym byłem kilkanaście lat temu. To wszystko było zbyt zawiłe, czułem, że już niekiedy gubię się we własnym życiu, nie mogąc odnaleźć drogi powrotnej. Zerknąłem na zegarek i dostrzegłem, iż minęło dopiero pół godziny. Wstałem z krzesła, aby rozprostować kości, po czym podszedłem do okna, wyglądając przez nie. Całe miasto budziło się właśnie do życia. Na ulicach pojawiało się coraz więcej samochodów, co wskazywało na to, że mieszkańcy Denver już o tak wczesnej porze pędzili do swoich obowiązków, do pracy. Kiedy dostrzegłem na parkingu wychodzącą z taksówki sylwetkę młodej kobiety, usłyszałem cichy, praktycznie ledwo słyszalny głosik.

─ Mamo? 

Poprzedni | Następny