Rozdział 13

Megan przeniosła się do mnie jeszcze tego samego dnia, w którym dowiedziałem się o sprawie z mężem, poszukującego jej. Nie mogłem pozwolić kobiecie się poddać, zbyt wiele razy broniła mnie przed upadkiem, abym ja w tym momencie mógł ją zignorować. Na moim koncie było zbyt wiele zmarnowanych szans; tej nie zamierzałem zaprzepaścić. Miałem zbyt wiele do stracenia. Przyjaźń z Megan otworzyła mi oczy na wiele spraw, dzięki niej zmieniłem się, jakkolwiek to głupio brzmi. To ona była przy mnie, wspierając, nie mówiąc niczego szczególnego ─ jej obecność była dla mnie niczym najcenniejszy skarb, którego nie potrafiłem wypuścić z rąk. Nie potrafiłem i nie chciałem; w końcu te najważniejsze dla nas rzeczy trzymamy blisko siebie, nie chcąc ich zgubić. Czasami obawiałem się, że w codziennym, szpitalnym zgiełku zapomnę o niej, zatracając się w wirze pracy… Cieszyłem się, że na to nie pozwoliła, chociaż tak często dawałem jej do tego powody. Niewyjaśnione ataki złości, kłótnie wywoływane o byle bzdury. Nie zasługiwałem na miano przyjaciela, zbyt wiele razy zawiodłem, bym mógł się tak nazywać. Ale ona, Megan, ciągle była, przy każdej porażce, przy każdym zwycięstwie… To dlatego tamtego wieczora siedziałem przy jej łóżku, nie mrużąc na nawet na sekundę oczu. Pilnowałem jej jak matka swego chorego dziecka, nie odstępując nawet na krok.

Uświadomiłem sobie, że tak naprawdę jestem szczęśliwym człowiekiem i nie potrzebuję wiele. Ale każdy człowiek, którego poznałem, w którymś momencie chce założyć rodzinę, być dla kogoś wzorem do naśladowania… Prychnąłem głośniej, zwracając na siebie uwagę Timber. Suczka przekrzywiła łeb w prawą stronę, przyglądając mi się z ciekawością. Myślałem mało realistycznie, po raz kolejny. To nie było do mnie podobne, to nie byłem ja. Wstałem z krzesła, a Timber podążyła za mną swoim wzorkiem, dokładnie obserwując moje ruchy. Musiałem dostarczyć sobie dawkę kofeiny, jeśli chciałem trwać całą noc przy Megan. Kobieta była wykończona, nie spała od kilku dni, więc moim obowiązkiem było zadbanie o nią. Czułem się do tego zobowiązany.

Ruszyłem powoli do kuchni, wkładając dłonie do kieszeni spodni. Usłyszałem jak Timber cicho za mną drepta; najwyraźniej i ona potrzebowała w końcu coś zjeść. Wszedłem do pomieszczenia i od razu podszedłem do lodówki. Wyciągnąłem puszkę z karmą dla suczki, a dla siebie talerz z naleśnikami, zrobionymi jeszcze z samego rana. Nigdy nie podejrzewałbym, że będę sam dla siebie gotował; zwykle robiły to za mnie skrzaty, teraz musiałem radzić sobie sam. Nie potrzebowałem wiele, zwykłe naleśniki lub omlety w pełni mnie satysfakcjonowały. Moją dietę wzbogacała jedynie Megan, przynosząc mi słoiki z jedzeniem co kilka dni ─ kolejny powód dla którego od razu zapałałem do niej sympatią ─ swoim zachowaniem bardzo często przypominała mi moją matkę.

Z zamyślenia wyrwało mnie pikanie mikrofalówki oznajmiającej, iż moje danie było już gotowe do zjedzenia. Ciągle nie potrafiłem do końca zrozumieć jak rozwinęła się technika w przeciągu kilku lat. Przepaść między życiem czarodziei a mugoli była ogromna i nie do pokonania. Położyłem talerz z jedzeniem na stole; Timber upomniała się o swoje, ponieważ cicho szczeknęła, za co zmroziłem ją wzrokiem. Włożyłem karmę do jej pojemniczka, co przyjęła z radością, machając ogonem. Usiadłem przy stole. Wolno i w ciszy przeżuwałem każdy kęs, popijając kawą i nasłuchując, czy w pokoju obok nic się nie dzieje. W ciszy cicho tykał zegar; jego wskazówki wskazywały godzinę pierwszą. Na zewnątrz nie było słychać żadnych dźwięków. Mieszkańcy spali już w swoich łóżkach, w końcu następnego dnia trzeba było wcześnie wstać do pracy. Każdy był już zmęczony tym tygodniem i z niecierpliwością, łącznie ze mną, wyczekiwał weekendu, podczas którego zbierało się energię i motywację do dalszego działania na kolejne dni w pracy.

─ Draco, musisz w końcu wyjść do ludzi, nie możesz siedzieć w domu, zamknięty na cztery spusty… To cię zniszczy.

Usłyszałem znajomy mi głos. Nie przerwałem jednak wpatrywania się w życie, toczące się bez przerwy za oknem. Przeniosłem się wraz z matką do niewielkiej kamienicy, z dala od wścibskich spojrzeń ludzi, nie potrafiących zająć się swoimi sprawami. Ze swojego pokoju miałem idealny widok na ulicę, każdego dnia wpatrywałem się w jeden punkt i nie potrafiłem od niego oderwać oczu. Wiedziałem już o jakiej porze jaki mieszkaniec tej dzielnicy przechodzi chodnikiem, wiedziałem jacy są ci ludzie; ich chód zdradzał więcej, niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić. Dobrze dostrzegałem jak niektórzy nadal nerwowo oglądali się co chwilę za siebie; mimo że Voldemort upadł, ciągle pozostawał strach o siebie i swoich najbliższych. Podejrzewałem, że to uczucie będzie już towarzyszyło każdemu człowiekowi, który brał udział w wojnie, do końca życia.

─ Nie, Pansy, ja nic nie muszę ─ odparłem spokojnie, nawet nie odwracając swojego wzroku od szyby. ─ Nie musisz tu przychodzić, nie potrzebuję twojej pomocy… Radzę sobie doskonale sam.

─ Właśnie widzę jak sobie radzisz! ─ krzyknęła. ─ Od miesiąca użalasz się, nie poznaję cię, Malfoy! Nie jesteś już sobą, powinieneś walczyć, a ty tak po prostu się poddałeś, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Myślisz, że najlepszym wyjściem jest gapienie się w jeden punkt za oknem? Mylisz się, Draco, robisz z siebie wielkiego męczennika, a prawda jest taka, że ludzie mają gorzej. Niektórzy, do cholery, stracili w tej wojnie wszystko, co było im bliskie! Kiedy w końcu przejrzysz na oczy, kiedy?! Co musi się stać, kogo musisz stracić, żebyś się otrząsnął?

─ Nie mam nikogo bliskiego, kogo mógłbym stracić. To moje życie, Pansy, więc jeśli mogłabyś, nie wtrącaj się w nie swoje sprawy, a robisz to nagminnie. Nic nie zdziałasz, codziennie przychodząc i próbując rozmawiać. To już staje się nudne. Nie możesz zrozumieć, że ja nie potrzebuję i nie chcę twojej pomocy? ─ odpowiedziałem, odwracając się w stronę dziewczyny. Stała wyprostowana, szybko oddychając. Jej dłonie były zaciśnięte w pięści, jakby hamowała swoją wściekłość, skierowaną w moją stronę. Nie zmieniła się wiele, może wydoroślała, stała się poważniejsza, a jej najważniejszymi wartościami nie była sława, a rodzina i przyjaciele. Co się stało ze Ślizgonami ze szkoły, siejącymi postrach wśród młodszych? Kim się staliśmy?

─ Nie, nie zrozumiem tego. Odtrąciłeś każdego, ale ja nie zamierzam się poddać, choćbyś miał się zapierać rękami i nogami, będę przy tobie, rozumiesz? ─ powiedziała cicho, podchodząc blisko mnie.

Czułem jej ciepły oddech na mojej twarzy, widziałem zdenerwowanie, które rosło z każdym kolejnym wypowiadanym słowem. Pansy stała się dla mnie kimś więcej niż tylko koleżanką z roku w Hogwarcie. Widziała, co działo się ze mną przez ten czas, jak niepewny byłem w swoich czynach; dobrze wiedziała jaką otrzymałem misję od Czarnego Pana i nie zamierzała mi w tym przeszkadzać. Była świadoma, iż jeśli nie zrobię tego, co powinienem, zostanę ukarany ─ tak wyglądała współpraca z Voldemortem.

─ Już za późno ─ odparłem, a na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. ─ Zbyt wiele ludzi wystawiłem na śmierć, żebym teraz mógł z tym normalnie żyć. Każdej nocy śni mi się walka, widzę ludzi, którzy umierają… To dla mnie męka, rozumiesz? ─ mówiłem, stawiając kroki przed siebie, tym samym sprawiając, że Pansy również zaczęła się cofać, aż w końcu stanęła pod ścianą. ─ Nie chcę takiego życia, to bez sensu.

─ Jesteś cholernym egoistą, Malfoy. Zawsze byłeś, szkoda, że wcześniej tego nie zauważyłam, a dopiero teraz przejrzałam na oczy. Ty boisz się żyć, boisz się, że ludzie będą cię osądzać, że wszyscy się od ciebie odwrócą i zostaniesz sam… Boisz się samotności, prawda?

─ To nie twój interes, Pansy. Wynoś się z mojego domu, nie chcę cię widzieć. Albo nie… wiesz co, najlepiej będzie jak ja wyjdę. Nie rób sobie problemu, możesz nawet zostać na herbatce u mojej matki. Do zobaczenia, Pansy ─ powiedziałem, robiąc krok w tył. Szybko zgarnąłem bluzę z łóżka i założyłem ją na siebie, nawet nie patrząc na dziewczynę. Ciągle stała w tym samym miejscu, niezdolna do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Jej oczy były szeroko otwarte, jakby moje słowa zraniły każdy kawałek jej ciała, paraliżując wszystkie mięśnie. Wyszedłem z domu, nie oglądając się za siebie. Nie zauważyłem zdziwionego spojrzenia matki. Nie mogłem wiedzieć, iż to właśnie w tym momencie podjęła za mnie decyzję wyjazdu do innego miejsca, by zacząć żyć od nowa.

Teleportowałem się na obrzeża miasta, niedaleko jeziora, nad które chodziłem z mamą, kiedy byłem jeszcze małym chłopcem, nie znającym dobrze życia. Długo myślałem nad tym, co powiedziała mi Pansy; dokładnie analizowałem każde jej słowo, a w głowie ciągle widziałem obraz jej zszokowanej twarzy. W pewnym momencie pomyślałem, że tak może będzie lepiej, w końcu przestanie robić sobie nadzieję, iż cokolwiek może zdziałać i nie będzie codziennie robić mi wizyt. A nadzieja matką głupich… Pansy nie była głupia, może jedynie ślepo wierzyła w dobro, które podobno nadal gdzieś się we mnie tliło. Ja już w to nie wierzyłem. Przestałem, kiedy skierowałem pierwsze śmiercionośne zaklęcie w stronę niewinnej dziewczyny.

Potrząsnąłem z rozdrażnieniem głową… Słodka, naiwna, ale zawsze wierząca we mnie Pansy. Tęskniłem za jej głosem, zapachem, tęskniłem za jej obecnością, która kilka lat temu tak mi przeszkadzała, a teraz oddałbym wszystko, by móc z nią porozmawiać. To spotkanie było naszym ostatnim spotkaniem. I ja nie chciałem widzieć jej, i ona mnie. Czuła żal, jednak o dziwo było mi z tym dobrze. Nie mogła marnować swojego życia na ciągłe próby przemówienia mi do rozsądku.

Spojrzałem na Timber, leżącą na podłodze tuż przy moich nogach. Zasnęła. Nie chcąc jej zbudzić, cicho wstałem od stołu, biorąc w dłonie talerz po naleśnikach. Włożyłem go do zlewu, odkładając umycie go na kolejny dzień. Odwróciłem się z zamiarem wyjścia z kuchni, jednak jakie było moje zdziwienie, kiedy zauważyłem stojącą na baczność Timber. Cicho zaśmiałem się, a suczka, jakby widząc moje szczęście, pomerdała wesoło ogonem. Zamyślenie przerwało głośny dźwięk smsa, dochodzący z mojego telefonu leżącego na stole. Sięgnąłem po urządzenie, odruchowo od razu go odblokowując. Uśmiech mimowolnie wkradł się na moje usta, sam nie wiem czemu. Odłożyłem telefon na blat, ówcześnie wyciszając go. Wyszliśmy z kuchni, kierując się w stronę sypialni, gdzie ciągle spała Megan. Byłem pewny, że będzie spała do samego rana, ponieważ w tajemnicy przed nią, wsypałem do jej herbaty środek nasenny. Nie zmieniało to jednak faktu, iż zamierzałem czuwać, a Timber, czy tego chciałem czy nie, była ze mną.

„Spróbuj zawieść moją córkę, a spotkasz się z moim gniewem, Malfoy. Jutro o 17 czekam przed szpitalem, nie spóźnij się. Nie pytaj, skąd wzięłam Twój numer, mam swoje sposoby. Tym razem było to sprawdzenie numeru w książce telefonicznej. Do zobaczenia, H.”

Nacisnęłam „wyślij” zupełnie z siebie zadowolona i odłożyłam telefon na szafkę nocną, wstając z łóżka. Kątem oka spojrzałam na Sophie, która już od dawna spała; potrzebowała tego jak najwięcej,  kolejny dzień miał być dla niej dniem pełnym wrażeń, więc musiała mieć więcej sił niż zwykle. Próbowałam sobie wyobrazić to spotkanie, spotkanie moje i Sophie z Malfoyem, ale każdy scenariusz, jaki tworzyłam w moim umyśle, wydawał mi się śmieszny, mało realistyczny. W końcu dawni wrogowie… pójdą razem do wesołego miasteczka. Wiedziałam, że pomiędzy mną a nim coś nieodwracalnie się zmieniło, jednak nie chciałam o tym myśleć. Jedyne czego pragnęłam to zdrowia dla Sophie, a jeśli ceną tego miałaby być poprawa stosunków z Malfoyem, nie miałam innego wyjścia. Stanęłam na rozdrożu dróg, doskonale wiedząc, w którą ścieżkę mam się skierować; gdybym wybrała źle, wszystko mogłoby się rozpaść.

Wyszłam z pokoju, gasząc przy tym światło. Nie zamykałam drzwi, wolałam od razu usłyszeć, gdyby coś miało się dziać. Przez ostatnie dni mój słuch i wzrok znacznie się wyostrzyły. Nie wiedziałam, co było tego przyczyną ─ pewnie matczyny instynkt, który zyskałam, będąc już w ciąży, a który teraz zwiększył się jeszcze bardziej. Kilka lat temu, po tym momencie, gdy dowiedziałam się, iż noszę pod sercem maleńką istotę, a następnie że jej życie jest zagrożone, przeżyłam największy strach, jaki kiedykolwiek mogłam przejść. Walka w bitwie o Hogwart wydawała mi się przy tym tak błaha… chodziło w końcu o moje maleńkie, nienarodzone jeszcze dziecko. Nie mogłam pozwolić na to, by je stracić. Nie, kiedy straciłam wszystko, co posiadałam, dla niego.

Przeszłam wolnym krokiem do kuchni. Panele skrzypiały pod moimi stopami, jednak starałam się nie zwracać na to uwagi; Sophie miała twardy sen, już od małego uczyłam ją, aby spała nawet wtedy, gdy w mieszkaniu grała muzyka lub była włączona pralka. Weszłam do kuchni: było to bardzo małe pomieszczenie, ale mi jak najbardziej wystarczało. Już pierwszego dnia, gdy przyjechałyśmy do Denver, zaczęłam szukać mieszkania, które mogłabym wynająć. Zajmowanie przez cały czas pokoju w hotelu nie było dobrym pomysłem, tym bardziej, że narażałam Sophie na jeszcze więcej zarazków. W końcu udało mi się znaleźć dom, odpowiadający moim wymaganiom. Nie zastanawiałam się długo, od razu wpłaciłam kwotę za wynajem za rok z góry. Nie wiedziałam co przyniesie mi przyszłość ─ mogłam jedynie podejrzewać, że nie będzie łatwo. Czekały nas trudne chwile, dobrze zdawałam sobie z tego sprawę, nawet nie próbowałam się okłamywać.

Podeszłam do kuchennego blatu i starłam ściereczką wszystkie zabrudzenia, jakie pozostały po wspólnym robieniu kolacji. Mimo że apetyt Sophie znacznie zmalał, przygotowywanie posiłków nadal ją cieszyło, chociaż z ich jedzeniem było już o wiele trudniej. Westchnęłam ciężko, przymykając na chwilę oczy. Ból w skroniach nieprzyjemnie pulsował; oznaka kolejnej nieprzespanej nocy dała o sobie znać. Wydawało mi się, że nie potrzebuję snu, że mogę funkcjonować dobrze bez tego, ale okłamywałam samą siebie. Dobrze pamiętałam co powiedział mi kiedyś w szpitalu Malfoy… „Wyśpij się i odżywiaj zdrowo, a zapewniam cię, że będziesz tryskała siłami.” Cholerny Malfoy, wiedzący wszystko, jak zwykle, najlepiej. Miałam ochotę powiedzieć mu wszystko, co cisnęło mi się na usta od naszego pierwszego spotkania w Hogwarcie, ale coś, gdzieś głęboko we mnie, powstrzymywało mnie od tego.

Przekręciłam oczami, powstrzymując się od głośnego krzyknięcia. W końcu ruszyłam się z miejsca i podeszłam do jednej z szafek kuchennych. Otworzyłam jej drzwiczki i wyjęłam pudełko z lekami. Zaopatrzyłam się w nie od razu po przyjeździe ─ wolałam być gotowa na każdą chwilę. Znalazłam paczkę paracetamolu i wzięłam jedną tabletkę, popijając ją wodą. Z momentem połknięcia pigułki, znacznie się uspokoiłam.

Zanim wróciłam do swojego pokoju, weszłam po drodze do łazienki. Chciałam się przebrać i po prostu położyć się spać, na chwilę zapomnieć. Zdjęłam z siebie ubrania, wrzucając je od razu do pralki; musiałam wyeliminować bakterie, które pozostały na odzieży, dlatego nie nosiłam nic dłużej, niż jeden dzień. Zdawałam sobie sprawę ze swojego przewrażliwienia na punkcie czystości, ale nie mogłam na to nic poradzić ─ byłam matką, która martwiła się o swoje chore dziecko i wydawało mi się to normalne. Rozpuściłam włosy, związane wcześniej w kucyka, co przyniosło mi ulgę. Przeczesałam je szczotką, pozbywając się niechcianych kołtunów. Uniosłam wzrok do góry, przyglądając się odbiciu kobiety, jaką się stałam. Nie dostrzegłam tej zmiany, kiedy z młodej dziewczyny, walczącej w bitwie o Hogwart, stałam się kobietą, próbującą ratować swoje dziecko. Pod oczami pojawiły się ślady zmęczenia, a na usta już rzadziej wkradał się uśmiech, często zastępowało go przerażenie i strach. Jedyne, a przy tym najważniejsze, co motywowało mnie do dalszej walki, była moja Sophie. I zamierzałam walczyć do samego końca ─ nie bez powodu byłam Gryfonką i nazywałam się Hermiona Granger ─ to o czymś świadczyło. Na moich ustach pojawił się uśmiech; szczery i prawdziwy. Wychodząc z łazienki, zgasiłam za sobą światło i jeszcze raz sprawdziłam, czy dobrze zamknęłam drzwi. W Denver nie czułam się tak pewnie jak w Londynie, a leżąca na parapecie gazeta ciągle mi przypominała, że za każdym rogiem może czaić się coś niebezpiecznego.

Znajdowałam się na ciemnej uliczce, oświetlonej jedynie przez światło pobliskiej latarni. Księżyc został zakryty granatowymi chmurami, z których lada moment mógł zacząć padać śnieg. Było przeraźliwie zimno; moje dłonie zaczynały sinieć, dlatego schowałam je do kieszeni płaszcza.  Nie wiedziałam, dlaczego znajdowałam się akurat w tym miejscu. Pierwszym, już bezwarunkowym odruchem, było rozejrzenie się wokół siebie i zlokalizowanie Sophie. Nigdzie jej jednak nie dostrzegłam. Nie dostrzegłam nikogo — byłam sama. Na początku nad moim ciałem zapanował strach o córkę, serce zaczęło dwa razy szybciej bić. Zaczęłam iść wzdłuż ulicy, nerwowo rozglądając się wokół siebie, szukając jakiejkolwiek wskazówki, która naprowadziłaby mnie na jakiś trop. Próbowałam myśleć rozsądnie; zachowanie zdrowego rozsądku jest w takich chwilach najważniejsze. Stanęłam w miejscu, po czym kilka razy zaczerpnęłam świeżego powietrza.

Przetarłam dłońmi oczy, głęboko się zastanawiając, jak w ogóle w tym miejscu się znalazłam. Machnęłam ręką, bo w tej chwili nie było to ważne, najważniejsze było dla mnie to, by znaleźć Sophie i wydostać się z tego miejsca. Bo Sophie musiała być ze mną, nigdy jej nigdzie nie zostawiałam samej, chyba że chodziła do przedszkola — tę wersję od razu odrzuciłam; był środek nocy. Przystanęłam w miejscu, jednak po chwili coś z powrotem przykuło moją uwagę ─ na końcu ulicy dostrzegłam tabliczkę, na której, jak przypuszczałam, znajdowała się nazwa ulicy. Zaczęłam iść w jej kierunku, by jak najszybciej dowiedzieć się, gdzie jestem. Miałam dziwne wrażenie, że poruszam się dwa razy wolniej niż normalnie, a szyld oddala się ode mnie, zamiast przybliżać. W końcu, gdy wydawało mi się, że minęła cała wieczność, dotarłam do końca ulicy. Napis na tablicy był rozmazany, ale udało mi się odczytać nazwę: Abbey Road… Nigdy nie byłam w tym miejscu, chociaż nazwa wydawała mi się znajoma. Czułam się całkowicie bezradna i zagubiona, pragnęłam usiąść gdzieś w kącie i czekać aż wszystko rozwiąże się samo. To nie był jednak dobry pomysł ─ musiałam iść.

Zaczęłam nawoływać imię Sophie, naiwnie sądząc, że to coś da. Za każdym razem odpowiadała mi głucha, przeraźliwa cisza. Nie wiedząc czemu, zwróciłam w końcu uwagę na domy, między którymi przechodziłam. Wcześniej skupiałam się jedynie na drodze i nie patrzyłam na to, co znajdowało się wokół mnie. W każdym z mieszkań paliło się światło, ale nie słyszałam żadnych odgłosów. Nawet wiatr, który przez cały czas mi towarzyszył, teraz ucichł. Gdzieś w środku mnie coś kazało mi skręcić w lewo. Zobaczyłam duży, zadbany dom. Furtka złowieszczo skrzypiała, jakby mnie ostrzegała, żebym nie wchodziła na podwórko. Zrobiłam jej jednak na przekór, ponieważ po kilku sekundach stałam na trawniku i przyglądałam się domowi. Intuicja nakazywała mi podejść do okna i zajrzeć do środka, co było dla mnie dziwne, ale postanowiłam tak też zrobić. Musiałam zobaczyć, kto jest w środku, może udałoby mi się sprowadzić jakąś pomoc w poszukiwaniach córki.  Podeszłam do okna i… zamarłam. Na samym środku w, jak podejrzewałam, salonie, stała ogromna, pięknie przyozdobiona choinka. Wokół niej biegały dzieci, radośnie pokrzykując. To jednak nie spowodowało u mnie szoku, a fakt, że jest tam Sophie… w towarzystwie swojego ojca, bawiącego się z nią jej ulubionym misiem. Oliver coś powiedział, nie byłam w stanie dosłyszeć co, ale wszyscy zaczęli schodzić się do jednego pokoju i zasiadali przy stole. Była Wigilia. A mnie nie było przy Sophie.

Nagle zauważyłam Harry’ego, Ginny i Rona witającego się z Woodem. Widziałam ludzi, których dobrze pamiętałam z Hogwartu, ale nie było dla mnie tam miejsca. Szybko oddaliłam się od okna, jednak tylko po to, by stanąć pod drzwiami wejściowymi i zacząć dzwonić. Przez długi czas nikt nie otwierał; chciałam wejść sama do środka, bez żadnego uprzedzenia. Mimo że myśli szalały w mojej głowie i nie potrafiłam ich okiełznać, starałam się być spokojna. Zaraz wszystko miało się wytłumaczyć, to musiało być jakieś nieporozumienie. Oliver Wood nigdy nie interesował się Sophie, niczego nie rozumiałam. W końcu po kilku minutach usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Uniosłam oczy do góry, napotykając wzrok Olivera. Na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie wymieszane z pogardą.

─ Co tu robisz, Granger? ─ zapytał sucho, nawet nie zapraszając mnie do środka. Stał w progu, wpatrując się we mnie niecierpliwym wzrokiem. Przełknęłam głośniej ślinę; sama nie wiedziałam czemu, ale zabrakło mi odwagi, by odebrać własną córkę z jego rąk.

─ Przyszłam po Sophie. Nie masz prawa mi jej zabrać, od urodzenia nie zainteresowałeś się jej losem, zajmowałam się nią tylko i wyłącznie ja. Przyprowadź ją, na pewno jest zdezorientowana i nie wie co się dzieje, nikogo tu nie zna, nawet ciebie! Jesteś dla niej obcą osobą…

─ Granger, co ty w ogóle mówisz? Oddałaś ją po porodzie, zniknęłaś, zachowałaś się jak tchórz, bojąc się macierzyństwa… Zostawiłaś mi ją pod drzwiami, do cholery, i teraz sądzisz, że oddam ci moje dziecko?

─ Nie drwij ze mnie, Oliver. Nie oszalałam, to ja widziałam, jak Sophie robi swoje pierwsze kroki, to ja musiałam ją nosić po nocach, kiedy miała kolki… Przestań ze mnie kpić, nie oszukasz mnie!

─ Tatusiu, co to jest za pani?

Najpierw usłyszałam cichutki głosik, dopiero później zobaczyłam jak mała dziewczynka, chowająca się za nogą mężczyzny, wychyla z ciekawością głowę. Jej spojrzenie zdradzało, że była ciekawa, kim jestem, chociaż dla mnie było to tak oczywiste; przecież byłam jej mamą, zawsze tuż przy niej… Ale mimo to, coś wewnątrz mnie kazało mi się poddać, przestać walczyć, ponieważ i tak z góry byłam skazana na niepowodzenie. Patrzyłam z rozczuleniem na moją córkę i nie potrafiłam wyobrazić sobie życia bez niej. W jednej chwili przemknęła mi myśl, że może rzeczywiście to wszystko urojenia, a wspomnienia, związane z moją córką, były zmyślone. Oliver ukucnął naprzeciwko dziewczynki i uśmiechnął się, biorąc w swoje dłonie rączki dziewczynki.

─ Nikt ważny, Sophie. Pani pomyliła adres. Wróć do salonu i dokończ jedzenie swojej kolacji, bo później odwiedzi nas święty Mikołaj, a przecież wiesz, że on przychodzi tylko do grzecznych dzieci.

Dziewczynka pokręciła ze zrozumieniem głową, szeroko się uśmiechając. Spojrzała na mnie, a potem przybliżyła się do mężczyzny i mocno go przytuliła. Mocne ramiona Olivera przytuliły dziewczynkę z czułością, jakiej jeszcze nigdy nie było mi dane zobaczyć. Kilka sekund później Sophie oderwała się od niego, odwróciła się i wróciła do pokoju, ani razu nie oglądając się za siebie. Moje serce pękało z każdą chwilą na coraz mniejsze kawałki. Oddech nienaturalnie przyspieszył, a w oczach zebrały się łzy. Wood podniósł się do góry; był ode mnie wyższy i takie też było jego spojrzenie. Uważał się za kogoś lepszego.

─ Sophie… ─ wyszeptałam, zaciskając wargi. ─ Będę walczyć i...

─ Daj spokój, Granger… Co tym zdziałasz? Nie widzisz jakie ma dobre życie, jak dobrze jej bez ciebie? Ma wszystko czego potrzebuje, kochającego ojca, który jest przy niej zawsze. Odpuść, nie nadajesz się na matkę, po prostu. A teraz wybacz, ale mam gości i córkę, muszę się nimi zająć. Do widzenia, Hermiono ─ powiedział i patrząc mi prosto w oczy, zamknął drzwi.

Wybiegłam na środek drogi, głośno krzycząc. Nie zważając na to, co działo się wokół mnie, upadłam na kolana i głośno zapłakałam. Nie wiedziałam jak walczyć, wszystko w tej jednej chwili straciło dla mnie sens, było bezwartościowe; bez Sophie byłam niczym. A gdy z nieba spadł śnieg, nadal płakałam, bardzo dobrze słysząc wszystko, co działo się w domu obok.

Gwałtownie zaczerpnęłam powietrza, otwierając oczy na oścież. Wstałam z łóżka, ignorując kręcenie w głowie, i pierwsze co zrobiłam, to pobiegłam do pokoju Sophie, chcąc sprawdzić, czy ten koszmar był tylko koszmarem, a nie niczym więcej. Odetchnęłam z ulgą, widząc zakopaną w pościeli dziewczynkę. Ten sen był dla mnie tak realistyczny; serce nadal biło mi w nierównym tempie, nie mogąc się uspokoić. Bluzka, którą założyłam na noc do spania, była cała mokra od potu. Wyobrażenie Olivera jako ojca idealnego i Sophie mówiącej do niego „tatusiu”, było dla mnie dużym przeżyciem. Zaczęłam zastanawiać jak wyglądałoby moje życie, gdyby Wood nie zostawił nas samych, a moja córka miałaby normalną rodzinę. Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić, ale dobrze wiedziałam, że kiedy Sophie dorośnie, będzie chciała poznać swojego ojca; nie miałam w tej kwestii nic do powiedzenia. Stojąc w progu drzwi, prowadzących do pokoju dziewczynki, miałam idealny widok na okno. Słońce powoli wychylało się zza horyzontu, budząc się do życia. Westchnęłam i uśmiechnęłam się lekko do siebie, dobrze wiedząc, że ten dzień będzie dobry ─ w końcu moja córka miała spełnić dzisiaj swoje kolejne, małe marzenie.

─ Mamo, szybciej! W końcu się spóźnimy na pokaz fajerwerków ─ marudziła Sophie kilkanaście minut przed wyjściem, podczas gdy ja przygotowywałam się do wyjścia.

Dziwnie się czułam, wybierając te ładniejsze ubrania, schowane jeszcze w walizkach; w ostatnich dniach ubierałam rzeczy, które będą wygodne i dobrze będę się w nich czuła. Nie zależało mi na moim wyglądzie, nie dbałam o to… Dzisiaj jednak, wychodząc gdzieś indziej niż do szpitala, chciałam czuć się kobietą, dorosłą i zadbaną, a nie być jej wrakiem. Robiłam to tylko i wyłącznie dla siebie. Sophie już od samego rana biegała po całym domu, wybierając dla siebie ubrania i przymierzając je. Nie wiedziałam, skąd tyle u niej sił, tym bardziej, iż poprzedniego dnia wyglądała na bardzo zmęczoną, a w tej chwili tryskała życiem i radością. Kilka razy musiałam sprawdzać jakie atrakcje będą w wesołym miasteczku; fajerwerki i karuzele były chyba dla niej najważniejszym punktem.

─ Spokojnie, mamy jeszcze kilka minut, zanim przyjedzie po nas taksówka. Poza tym, nie wiem, czy pamiętasz, ale zaprosiłaś jeszcze doktora Malfoya.

─ Pamiętam ─ odparła z powagą.

Po sekundzie coś jej się przypomniało, ponieważ zrobiła przerażoną minę i pobiegła szybko do swojego pokoju. Wróciła ze swoim plecakiem, niosąc pod pachą Rudolfa, swojego misia. Przypomniał mi się obraz Olivera ze snu, bawiącego się z dziewczynką właśnie tym pluszakiem. Wciągnęłam głośno powietrze, zwracając na siebie uwagę córki. Przyglądała mi się z uwagą, jakby czekała na jakieś wyjaśnienie, skąd z mojej strony takie zdziwienie.

─ To dobry pomysł, żebyś brała Rudolfa, Sophie? Nie zgubisz go? ─ zapytałam, wpinając w swoje włosy ostatnią wsuwkę.  Byłam gotowa, mogłyśmy ruszyć w drogę.

─ Mamo, Rudolf jest moim najlepszym przyjacielem, nigdy go nie zgubię. Zresztą on sam się znajdzie! Przecież wie, gdzie mieszkamy ─ odpowiedziała zupełnie przekonana, zastanawiając się, czemu w ogóle w to wątpiłam.

Pokręciłam ze zrozumieniem głową, uśmiechając się. Wyjęłam z szafy swój płaszcz oraz kurtkę należącą do dziewczynki. Podałam ją małej blondynce, by sama mogła się ubrać. Pomogłam jej jedynie w założeniu butów; ukochane trampki według Sophie pasowały na każdą okazję i nawet nie pozwalała mi kwestionować tej decyzji.

─ Wychodzimy? Nie zapomniałaś niczego?

─ Wychodzimy, spóźnimy się! ─ krzyknęła z paniką dziewczynka, wybiegając z mieszkania. Po raz ostatni zerknęłam, czy wyłączyłam światła w pokojach, a w kuchni nie zostawiłam włączonego gazu; wszystko było w porządku. Zamknęłam za sobą drzwi, chowając po chwili klucze do torby.

Sophie złapała mnie za rękę i pociągnęła schodami w dół. Mieszkałyśmy w zwykłej kamienicy, na drugim piętrze. Mieszkanie, które zajmowałyśmy, było odnowione i nie potrzebowało już żadnego remontu, co dla mnie liczyło się najbardziej. Gdy Sophie była chora, nie miałam czasu ani głowy, by przejmować się jeszcze odnowieniem poszczególnych pomieszczeń.

Wyszłyśmy na zewnątrz ─ powietrze było już chłodniejsze niż po południu, ale nie można było się tym faktem dziwić, w końcu jesień zawitała już na dobre. Stanęłyśmy przed klatką. Rozejrzałam się w poszukiwaniu zamówionej już rano taksówki, jednak nigdzie jej nie dostrzegłam. Coś było nie tak; Sophie, stojąca obok mnie, zaczęła nerwowo się rozglądać. Wyjęłam z torby telefon i wybrałam numer do kierowcy samochodu. Po trzech sygnałach mężczyzna w końcu odebrał telefon. Dowiedziałam się jednak, iż moja taksówka została odwołana; zanim na dobre zaczęłam się kłócić, taksówkarz sam się rozłączył, mając najwyraźniej dość mojego głosu.

Miałam ochotę głośno przekląć, ale w obecności Sophie zatrzymałam złość w sobie. Z odrobiną niepewności zaczęłam szukać w torebce kolejnej wizytówki; poprzedniego dnia wyjęłam z niej wszystkie rzeczy, więc dobrze wiedziałam, iż po prostu jej tam nie będzie. Byłam gotowa wrócić się do domu, aby znaleźć w książce telefonicznej numer do jakiegokolwiek kierowcy, kiedy dosłownie przed nami zatrzymał się samochód. Szyba odsunęła się, ukazując nam rozbawionego Malfoya. Sophie głośno się zaśmiała, a ja miałam ochotę ze złości krzyknąć. Nawet kilka lat po zakończeniu nauki w Hogwarcie musiał mnie denerwować.

─ Zamawiały panie taksówkę? ─ zapytał, wychodząc z samochodu.

─ Tak, ale… Chwila, to ty go odwołałeś, prawda? ─ zapytałam, gdy Malfoy pomagał wchodzić zadowolonej Sophie do samochodu, mówiącej coś cicho do mężczyzny. ─ Sophie, tylko zapnij pasy!

─ Ten dzień miał być dla twojej córki idealny, prawda? Pomyślałem, że dobrze by było, gdyby miała swój samochód, który może ją zawieźć, gdzie tylko zapragnie. Nie myśl zbyt dużo, Granger, bo dostaniesz zmarszczek ─ powiedział, otwierając przede mną drzwi.

Stał zdecydowanie za blisko, czułam jego zapach, drażniący mnie w pewien sposób. Musiał wziąć naprawdę na poważnie to zaproszenie, ponieważ założył na siebie czarny płaszcz. Zauważyłam wystający szary kołnierzyk od koszuli.

─ Twoja troska jest wzruszająca, Malfoy. Radziłabym nie mówić tego na głos, bo jeśli Sophie usłyszy, że możesz ją zawieźć gdzie tylko zechce, każe ci jechać do Londynu, żeby odwiedzić swoje koleżanki. Ona naprawdę bierze wszystko na serio, uważaj  ─ odparłam, mrużąc oczy.

─ Dawno nie byłem w Londynie, mogę się przejechać, czemu nie. Będzie problem z transportem, ale coś wymyślę, w końcu nie poddaję się łatwo.

Zamknął drzwi samochodu, kiedy usiadłam na swoim miejscu. Odwróciłam się do Sophie i uśmiechnęłam się szeroko, widząc jej zadowoloną buzię. Posadziła na swoich kolanach Rudolfa, mocno go do siebie przytulając.

Malfoy usiadł obok mnie i odpalił samochód, odjeżdżając spod kamienicy. Był całkowicie skupiony na jeździe; ciszę przerywała jedynie piosenka lecąca z radia. Mimo wszystko atmosfera w samochodzie była dziwnie zwyczajna, tak jakby fakt, że jadę z nim samochodem do wesołego miasteczka, nie był niczym szczególnym. Mężczyzna spokojnie zmieniał biegi, co rusz dodając gazu, zatrzymując się na każdym skrzyżowaniu, jeśli nadeszła taka potrzeba. Żałowałam, że nie zrobiłam prawa jazdy wtedy, kiedy jeszcze miałam taką możliwość; teraz mogłam jedynie dzwonić po taksówki, co nie było zbyt dobre dla moich wydatków, zwłaszcza teraz. Właśnie w tym momencie obiecałam sobie, że nauczę się jeździć samochodem, kiedy tylko sprawa z Sophie się ustabilizuje.

─ Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkamy? ─ zapytałam, odchrząkując.

─ Hm, jak to było? Nie pytaj jak znalazłem twój adres, mam swoje sposoby. Ten był akurat telefonem do pracy i poproszeniem koleżanki o sprawdzenie w papierach.

Zaśmiałam się, kładąc swoje dłonie na torebce. Spojrzałam kątem oka na Mafloya — wydawał się być całkowicie rozluźniony, jakby takie chwile, kiedy idzie gdzieś indziej niż do pracy, zdarzały się naprawdę rzadko.

Wesołe miasteczko było rozstawione niedaleko naszego domu, dlatego po kilku minutach jazdy mogliśmy już podziwiać ogromny, kolorowy namiot. Słyszałam jak Sophie, siedząca z tyłu, wzdycha z zachwytem. Mimowolnie na moich ustach pojawił się uśmiech, u Malfoya także zauważyłam pewną radość. Sophie zarażała nas swoim dobrym humorem, dzięki niej akceptowaliśmy swoją obecność i nawet nie przeszkadzało mi, iż mój szkolny wróg siedzi tak blisko mnie.

Mężczyzna zaparkował niedaleko wejścia. Jak przystało na prawdziwego arystokratę, jakim przecież był, szybko wyszedł z samochodu i otworzył drzwi, zarówno z mojej strony, jak i od strony dziewczynki. Założyła na swoje plecy plecak, z którego wystawał Rudolf. Wyciągnęła w moją stronę rączkę, aż w końcu ruszyłyśmy przed siebie. Draco szedł tuż obok nas, a Sophie co chwilę upewniała się, czy aby na pewno tam jest.

─ Sophie, gdzie chcesz najpierw iść? ─ zapytałam, kucając naprzeciwko dziewczynki i poprawiając jej szalik. Rozejrzała się wokół siebie i wskazała ręką na jedną z karuzeli.

─ Tam, proszę, mogę iść tam?

─ Jasne, że możesz, to twój dzień ─ odparłam, podnosząc się z ziemi. Jak na razie nie było na placu zbyt dużo ludzi, podejrzewałam, że dopiero za jakiś czas wszyscy zaczną się schodzić. ─ Mam wejść tam z tobą?

─ Mamo, jestem już duża ─ upomniała mnie dziewczynka, a stojący obok mnie Mafloy parsknął śmiechem. ─ Widzisz, on mnie rozumie.

─ Sophie, mówiłam ci coś już kiedyś, że to nie jest twój kolega, zebyś do niego tak mówiła ─ powiedziałam. ─ Dobrze, kupimy ci jeden bilet, ale na następną karuzelę zabierzesz też mnie.

─ No dobra ─ odparła i pobiegła w kierunku wybranej już karuzeli.

Ruszyliśmy za dziewczynką, która już z zachwytem przyglądała się maszynie. Nie mogła się doczekać, kiedy karuzela ruszy. Podeszłam do mężczyzny, u którego wykupywało się specjalne żetony i kupiłam jeden z nich. Sophie mogła od razu wybrać dla siebie miejsce, nie zastanawiała się nad tym zbyt długo; zdecydowała się na jednorożca, co nie było dla mnie dużym zdziwieniem. Zanim wygodnie usiadła, kilka razy upewniłam się, czy na pewno chce jechać i się nie boi, jednak odprawiła mnie jednym zdaniem, które słyszałam ostatnio tak często: „jestem już duża”. Pamiętałam niektóre chwile tak, jakby to było wczoraj, gdy powiedziała swoje pierwsze słowo czy nauczyła się na pamięć wierszyka na Dzień Matki. Dawała mi wiele powodów do dumy, a teraz dała kolejny; była odważna, dla mnie była najodważniejsza.

W końcu karuzela ruszyła; na ten jeden moment zapomniałam o Malfoyu, którego nawet przy mnie nie było. Sophie szeroko się uśmiechała i to było dla mnie najważniejsze. Nie wiedzieć czemu w kącikach moich oczu pojawiły się łzy — pozbyłam się ich natychmiast, szybko mrugając oczami.

─ Wata cukrowa dla szanownej pani. ─ Usłyszałam głos Malfoya. Odwróciłam się w jego kierunku i zobaczyłam ogromną, różową kulę waty cukrowej. Zaśmiałam się, spoglądając z politowaniem na mężczyznę.

─ Dobrze, że Sophie cię chciała zabrać, od razu obudziło się w tobie dziecko. Chociaż, hej, czekaj, ono nigdy cię nie opuściło! Zawsze byłeś dziecinny.

─ A ty zawsze przemądrzała ─ odparł, podając mi watę. ─ Dla Sophie też wziąłem, tylko mniejszą, chyba nie masz mi tego za złe?

─ Będzie najszczęśliwsza na świecie, jeśli dostanie od ciebie watę cukrową. Jadła ją naprawdę strasznie dawno temu. W Londynie nie było często takich atrakcji dla dzieci, więc pewnie dlatego tak się ucieszyła, widząc wesołe miasteczko tutaj.

─ Do Denver dość często przyjeżdżają, więc uważaj, żebyś nie zbankrutowała na karuzelach i wacie cukrowej ─ powiedział. Kątem oka zerknęłam na niego; przypatrywał się z uwagą poruszającej się karuzeli, nie spuszczając z niej wzroku. Przeniosłam swoje spojrzenie także na maszynę, patrząc na moją córkę i próbując jak najlepiej zapamiętać tę chwilę. Bo takie momenty były warte zapamiętania, dla takich chwil warto było żyć.

─ Nie tęsknisz za domem? ─ zapytał nagle, kompletnie wytrącając mnie z zamyślenia. Nie zdążyłam mu jednak odpowiedzieć, ponieważ karuzela zatrzymała się, a Sophie po chwili do nas dobiegła.  ─ Proszę, wata cukrowa specjalnie dla ciebie.

─ Dziękuję! ─ odkrzyknęła, odbierając ją i uśmiechając się szeroko do Malfoya. Darzyła go coraz większą sympatią. Biło od niego dziwne ciepło, dzięki któremu przyciągał do siebie ludzi.

─ Może usiądźmy na ławce i zjedzmy na spokojnie, hm? ─ Mina Sophie wyrażała zupełnie co innego; bała się, że nie zdąży wszystkiego obejrzeć, nie starczy jej czasu. Widziałam to w jej oczach, gdy spoglądała na wszystkie atrakcje, jakie na nią czekały.

─ To dobry pomysł ─ poparł mnie Draco.

Wolnym krokiem zaczęliśmy się kierować w tamtą stronę, podczas gdy Sophie już usadowiła się na ławce tak, aby było jej wygodnie. Wyjęła z plecaka Rudolfa i razem z nim podziwiała miejsce, w jakim przyszło jej się znaleźć.

─ Pytałeś mnie, czy tęsknię za domem. To chyba oczywiste, że tęsknię. Każdego dnia brakuje mi tamtych ulic, ludzi, z jakimi przyszło mi pracować czy sąsiadów. Brakuje mi wszystkiego, co w jakiś sposób wiązało mnie z domem. A ty? Tęsknisz?

─ Może na początku tęskniłem, ale teraz… teraz tutaj jest mój dom, więc nie, nie tęsknię ─ odparł pewnym głosem.

─ Kłamiesz. Tęsknisz, i to cholernie, tylko nie chcesz tego sam przed sobą przyznać.

─ Znowu się przemądrzasz…

─ Przepraszam ─ odpowiedziałam nieszczerze, nawet nie próbując tego ukryć.

Doszliśmy do ławki i zajęliśmy na niej miejsce; ja po prawej stronie Sophie, Malfoy po lewej. Dziewczynka zerknęła to na mnie, na siedzącego obok mężczyznę i… przytuliła się do niego, wywołując u mnie ogromne zdziwienie. Blondyn zerknął na mnie zszokowany, jakby badając moją reakcje. Ja jedynie kiwnęłam głową i odwróciłam wzrok od rozgrywającej się sceny. Było to dla mnie coś nowego, Sophie nigdy nie zachowywała się tak ufnie w stosunku do innych ludzi i nie wiedziałam, co było powodem tej zmiany. Oparłam się wygodnie o ławkę i zaczęłam jeść swoją watę cukrową. Po jakimś czasie siedzenia w ciszy poczułam jak przytula się do mnie dziewczynka. Od razu odwzajemniłam uścisk, całując córkę z czubek głowy. Ktoś, kto obserwowałby nas z boku, mógłby pomyśleć, że jesteśmy szczęśliwą rodziną; jakżeby się mylił! Byliśmy dwójką samotnych ludzi, których jedyne co łączyło to wspólna przeszłość, a mała dziewczynka siedząca pośrodku była czynnikiem, prowadzącym do polepszenia naszych relacji…

Zapadła noc. Na drodze jeździło już coraz mniej samochodów, ruch był o wiele mniejszy, niż kiedy wyjeżdżaliśmy. Słońce już dawno zaszło, a księżyc zajął jego miejsce. Na niebie nie było ani jednej chmurki, zupełne przeciwieństwo pogody z mojego koszmaru. Gwiazdy migotały na niebie, układając się w przeróżne konstelacje. Było dobrze. W samochodzie cicho grała muzyka, działając uspokajająco na nas wszystkich. Malfoy prowadził samochód zupełnie rozluźniony, a ja wyglądałam przez okno, podziwiając otaczającą nas okolicę. Z pewnością mogłam zaliczyć ten dzień do udanych, wszystko wyszło tak, jak było zaplanowane, ale mimo wszystko najważniejsze było to, że Sophie była szczęśliwa. Jej szczęście sprawiało radość mi i tak naprawdę niczego więcej nie potrzebowałam.

Dojechaliśmy pod kamienicę. Kiedy Draco zatrzymał samochód, między nami zapadła cisza. Odwróciłam się do tyłu, do Sophie; nie odzywała się od kiedy wyjechaliśmy i tak jak podejrzałam ─ zasnęła. Przytulała się do Rudolfa, a jej plecak leżał tuż obok niej. Westchnęłam cicho i zanim zdążyłam coś powiedzieć, odezwał się Malfoy.

─ Pomogę ci. ─ Wysiadł z samochodu tylko po to, by otworzyć mi drzwi.

─ Dziękuję ─ odparłam ze skinięciem głowy.

Wyszłam na zewnątrz, podczas gdy Malfoy już wziął rzeczy należące do Sophie. Przez ramię przewiesił jej plecak, a w dłonie wziął, nawet nie wiem jakim cudem, Rudolfa. Dziewczynka była wyczulona na punkcie swojego misia i w czasie snu musiała mieć go przy sobie. Malfoy bez słowa przepuścił mnie, bym odpięła delikatnie pasy i wzięła córkę na ręce. Poruszyła się, a ja byłam pewna, że już się obudzi ─ na szczęście tylko mocniej się przytuliła. 

─ Zaprowadzę was do domu ─ szepnął cicho.

Zamknął samochód i powoli zaczęliśmy iść w stronę wejścia. Otworzył przede mną drzwi; powiedziałam ledwo słyszalne „dziękuję”. Zanim doszliśmy na górę, już zaczynały drętwieć moje ręce. Przypomniałam sobie, iż klucze od mieszkania schowałam do torby, szukanie ich jedną dłonią było naprawdę trudne, tym bardziej, że Sophie powoli zaczynała zsuwać się z moich ramion. Malfoy na szczęście zauważył moje próby znalezienia kluczy, ponieważ bez żadnego słowa wziął moją torebkę i odszukał ją za mnie. Włożył klucz do zamka i przekręcił go, otwierając drzwi. Przepuścił mnie do środka, a gdy myślałam, że już w tym momencie się pożegnamy, on wszedł za mną. Mimo to zignorowałam mężczyznę i przeszłam do pokoju Sophie, marząc tylko o tym, aby już ją położyć w łóżku.

Zamknęłam drzwi od jej pokoju; w kuchni paliło się światło, więc widocznie Malfoy musiał się już rozgościć. Stanęłam w progu pomieszczenia, patrząc co robi. Stał przy oknie i czytał… czytał gazetę, której jeszcze nie zdążyłam wyrzucić. Przez chwilę przyglądałam mu się, nie zdarzając swojej obecności. Draco zmienił się, zmężniał, w niczym nie przypominał nastolatka, którym był w Hogwarcie. Przeszedł przemianę nie tylko z wyglądu, ale także z charakteru; przynajmniej tak mi się wydawało.

─ Wiesz, że nieładnie jest grzebać w rzeczach obcej osoby bez pozwolenia? ─ zapytałam, wchodząc do kuchni i opierając się o ścianę.

─ Czekałem aż się odezwiesz. Stoisz od kilku minut i mi się przyglądasz, jestem tak interesujący? A poza tym ─ nie jesteś obcą osobą, jesteś Granger.

─ Nie jesteś interesujący, po prostu zastanawiam się w jaki sposób powinnam się ciebie pozbyć.

─ Sarkazm do ciebie nie pasuje, Granger. Ta gazeta… ─ zaczął, odkładając ją na swoje miejsce. ─ Wiedzą, gdzie jesteś. Zaraz znowu zaczną węszyć, nie dadzą ci spokoju, wiesz o tym? O mnie też się dowiedzą.

─ Nie dramatyzuj, Malfoy. Nie zauważyłam, żeby ktoś za mną chodził czy mnie śledził… Napisali w Proroku jeden artykuł, że ktoś mnie widział na Pokątnej, ale dadzą mi spokój, nie będą ciągle rozwlekali tego tematu.

─ Nie zdziw się, Granger, kiedy do twoich drzwi zapukają twoi przyjaciele. Zorientowałem się, nie patrz tak na mnie. Zawsze nierozłączni, a teraz nagle jesteś sama? Wystarczyło tylko połączyć fakty, nie jestem taki głupi, za jakiego mnie masz. W końcu jestem Ślizgonem, zawsze wszystkiego się dowiem.

─ Sam nie jesteś lepszy. A twoi przyjaciele? Parkinson, Zabini czy może Nott? Nie osądzaj mnie, Malfoy, skoro niczego nie wiesz, a sam popełniasz identyczne błędy. Proszę, proszę, poruszyłeś temat Hogwartu, czyżby wróciły wspomnienia? ─ zapytałam, lekko się uśmiechając. Mężczyzna odwrócił się w moją stronę i podszedł bliżej. Był o wiele ode mnie wyższy, więc musiałam zadrzeć głowę, by widzieć jego twarz. Jego niebieskie oczy wpatrywały się we mnie z uwagą, jakby chciał odczytać moje myśli.

─ Żebyś wiedziała, przez twój przyjazd wszystko wróciło o wiele intensywniejsze.

Odwróciłam się, zrywając kontakt wzrokowy i podchodząc do drzwi wyjściowych. Dawałam mu tym samym znać, że dzisiejszy dzień dobiegał już końca; nadszedł czas się rozstać. W tym dniu coś nieodwracalnie zmieniło się w naszych relacjach, oboje zdawaliśmy sobie z tego sprawę.

─ To był dobry dzień ─ powiedziałam cicho. ─ Dziękuję, że zgodziłeś się z nami jechać. Sophie była naprawdę szczęśliwa, cały dzień biegała po domu i stresowała się, że nie zdążymy. To było dla niej naprawdę ważne.

─ Ja też dziękuję. Mogłem się trochę oderwać od pracy, od ciągłych konferencji, w których biorę udział. To wyjście dobrze mi zrobiło, zresztą najlepsze było ono dla twojej córki

Pokręciłam głową na znak, iż wiem o co mu chodzi.

─ Kolejna chemioterapia…

─ Za tydzień. Dobrze jest widzieć, że pierwsze leczenie przyjęła dobrze, to bardzo ważne w całym cyklu.

─ Tak, ja też się bardzo cieszę. Zaczęły jej wypadać włosy… i nie wiem jak mam jej to powiedzieć. Nie wiem, czy powinnam ci o tym mówić, ale spotkałeś się już z takimi przypadkami, więc pewnie znasz się lepiej i powiedziałbyś mi, co mam zrobić, jak wytłumaczyć...

─ Powiedz prawdę. Nie ma co kłamać, po prostu powiedz, że leczenie tej choroby niesie za sobą skutki, między innymi wypadanie włosków. Powiedz, że kiedy to wszystko się skończy, jej włosy bardzo szybko odrosną, w dodatku jeszcze piękniejsze i zdrowsze. Jesteś mądra, Granger, poradzisz sobie z tym.

─ Komplement z ust Draco Malfoya, czyżbym była w niebie? Zrobię tak, jak mówisz, to chyba rzeczywiście najlepszy sposób. To… dobranoc, Malfoy — powiedziałam, przegryzając ze stresu wargę. Prowadziliśmy normalną rozmowę, jak normalni, dorośli ludzie.

─ Dobranoc, Granger.

Przełknęłam głośno ślinę, czując przyspieszone bicie serca. Jego obecność źle na mnie działała, zachowywałam się dziwnie i nie w moim stylu. Mężczyzna jeszcze przez chwilę stał naprzeciwko mnie, zastanawiając się nad czymś, jednak w końcu spojrzał w moje oczy, skinął głową i wyszedł, pozostawiając mnie samą z milionem myśli kotłujących się w głowie. Oparłam się o ścianę i głośno odetchnęłam. Mimo wszystko cieszyłam się, że ten dzień dobiegł już końca. Zbyt długie przebywanie w towarzystwie Malfoya nie wpływało na mnie dobrze. Usiadłam na podłodze przy drzwiach, zastanawiając się, co tak właściwie wyprawiam.

Poprzedni | Następny