Rozdział 14

Każdy dzień biegł zaskakująco szybko, a wyjście do wesołego miasteczka zaczynało być już jedynie wspomnieniem, które z mijanymi godzinami zaczynało blaknąć. Sophie nadal je przywoływała, wspominając dobrze każdą chwilę spędzoną zarówno ze mną, jak  i Malfoyem. Gdyby kiedyś ktoś powiedziałby mi, że spędzę miłe popołudnie z Draco Malfoyem, zaśmiałabym mu się w twarz bez żadnych wyrzutów sumienia,  a teraz… teraz miałabym pewne wątpliwości.

Dni wyglądały praktycznie tak samo. Wpadałam w dziwną monotonię, z której nie było żadnego wyjścia. Ranek rozpoczynał się od porcji kolorowych tabletek i wszelkiego rodzaju witamin; wieczór kończył się tak samo. W zachowaniu Sophie dostrzegałam drobne zmiany, niepokojące mnie. Na jej małej twarzyczce coraz rzadziej pojawiał się uśmiech, a śmiech, który wcześniej był codziennością, teraz pojawiał się jedynie w specjalnych okolicznościach. Za nami była dopiero pierwsza chemioterapia, a jej skutki już mnie przerażały. Depresja była jedną z nich. Kiedy dowiedziałam się, że Sophie ma białaczkę, wydawało się nieprawdopodobnym, by mogła przestać się śmiać i uśmiechem zarażać innych ludzi… Teraz bałam się tego, co przyniesie kolejne leczenie, bo wiedziałam już, jak nieprzewidywalna potrafi być ta choroba.

Siedziałam na korytarzu w szpitalu, czekając, aż druga chemioterapia się skończy. Straciłam rachubę czasu od momentu, kiedy pielęgniarka poleciła mi wyjście z sali, w końcu i tak siedziałam tam bezczynnie, trwając przy córce. Nie byłam tam potrzebna, Sophie miała potrzebną opiekę, a patrzenie jak krople chemii powoli wpływają do jej małego ciałka było dla mnie zbyt bolesne. Byłam cholerną egoistką, dobrze o tym wiedziałam, a mimo to właśnie w tym momencie wolałam zajmować krzesło na korytarzu. Największym jednak dla mnie pocieszeniem było to, że przy tej chemioterapii Sophie jak na razie nie wymiotowała, nie męczyła się przy tym tak, jak było poprzednim razem.

Za każdym razem, kiedy wchodziłam do tego szpitala, wmawiałam sobie, że chemioterapia nie jest trucizną, a narzędziem w walce o życie mojej córki*; to pomagało, zwłaszcza teraz, gdy wszystkie włoski na główce Sophie wypadły. Zrobiłam dokładnie to, co polecił mi Malfoy, zastosowałam się do jego słów. Dziewczynka, choć długo musiałam ją przekonywać, w końcu zrozumiała. Była mądra na swój wiek, to samo stwierdził psycholog, z którym długo rozmawiałyśmy. Takie wsparcie ze strony kliniki, proponującej porady psychologiczne, było rozsądne. Sophie potrzebowała wsparcia, ale ja także, mimo że próbowałam sobie wmawiać, iż jest inaczej. Mężczyzna, który przeprowadzał z nami rozmowę, dał mi kilka rad; spisałam je nawet na kartce, jak zawsze miałam w zwyczaju. Każdego dnia miałam dawać Sophie powody do uśmiechu, wymyślać dla niej różne atrakcje, które miały wywołać na jej ustach uśmiech i choć na chwilę sprawić, by zapomniała o chorobie i złym samopoczuciu. W mojej głowie był już ułożony plan, musiałam go teraz tylko zrealizować.

─ Nie myśl tyle, Granger, to ci nie służy. ─ Usłyszałam gdzieś blisko siebie.

Poczułam, że mężczyzna, który wypowiedział te słowa, zajął miejsce tuż obok mnie. Nawet nie miałam siły, by unieść wzrok i na niego spojrzeć, dlatego w dalszym ciągu wpatrywałam się w swoje dłonie, nie zmieniając punktu obserwacji. Nie miałam ochoty dzisiejszego dnia z nim rozmawiać ani się droczyć, co w ostatnich dniach mieliśmy w zwyczaju. Nasza znajomość zbyt szybko przeskoczyła kilka etapów, które, jak mi się wydawało, ominęliśmy. Mieliśmy przecież pozostawać przy relacjach lekarz — pacjent… ta cała sytuacja coraz bardziej mnie przerażała.

─ Malfoy, nie denerwuj mnie, nie dzisiaj… ─ powiedziałam, kątem oka zerkając na blondyna.

Mężczyzna patrzył na stojącą niedaleko Megan, rozmawiającą z jednym z lekarzy. Przez jedną krótką chwilę zastanowiłam się, czy może coś ich łączy… Potem w duchu zaśmiałam się; w końcu Megan mogłaby być jego matką, najprawdopodobniej nie łączyło ich nic więcej niż przyjaźń. Zirytowana na samą siebie za takie myślenie, westchnęłam cicho, jednak nie na tyle cicho, by Malfoy tego nie usłyszał. Spojrzał się na mnie z dezorientacją, a na jego ustach pojawił się ironiczny uśmiech. Nadal z trudem przychodziło mi wyobrażenie sobie jego jako lekarza, jednak przez ostatnie dni nabrałam pewności, że Draco znajduje się na dobrym miejscu.

─ Ciebie, Granger? Gdzieżbym śmiał… ─ powiedział, jednak po chwili znacznie spoważniał, jakby pomyślał o czymś ważnym. ─ Niedługo skończy się chemia, jak wszystko będzie dobrze, będziesz mogła zabrać Sophie do domu. Potem wszystko będzie wyglądało tak, jak po pierwszej chemioterapii; co kilka dni badania kontrolne, nowa porcja leków na odporność…

─ Kolejne leki?

─ Tak ─ odparł bez chwili zastanowienia.

Pokiwałam ze zrozumieniem głową, mimo że miałam ochotę zrobić coś zupełnie innego. Chciałam zaprotestować, nie pozwolić, by Sophie musiała brać następną porcję lekarstw, ale dobrze wiedziałam, że tak musi być i nie ma innego wyjścia. Wstałam z krzesła z zamiarem powrotu do sali, w której leżała Sophie, nie mogłam dłużej przebywać w jego towarzystwie. Zdecydowanie działo się ze mną coś złego. Zatrzymał mnie jednak ponownie głos Malfoya.

─ Sophie dobrze przyjęła tę chemię, nawet nie wymiotowała w porównaniu z wcześniejszą.

─ To dobrze, nie wiesz, jak się cieszę, że nie musi się męczyć ─ powiedziałam, nawet nie odwracając się do mężczyzny.

Usłyszałam, że wstaje z krzesła i staje niedaleko mnie. Zastanawiał się, co powinien mi odpowiedzieć, każda nasza rozmowa tak wyglądała. Dokładnie przemyślane i wyważone słowa, jak w teatrze, gdzie aktorzy grający na scenie nie mogą się pomylić, bo stanie się coś okropnego. Coś równie okropnego jak pomyślenie o naszej dwójce jako osobach tak samo samotnych i tak samo szukających tego czegoś.

─ Przy leczeniu mojego poprzedniego pacjenta było podobnie, był czas kiedy przyjmował chemioterapię bez problemu, a później zaczęły się komplikacje… Po prostu, Granger, musisz być przygotowana na każdą możliwość, bo taka jest ta choroba ─ nieprzewidywalna, atakuje w niespodziewanych momentach.

Przełknęłam głośniej ślinę, która zgromadziła się w moim gardle. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, iż wstrzymałam oddech, a oczy mimowolnie zacisnęłam, nie chcąc tego słuchać. Przecież wszystko musiało być dobrze, nie było innego wyjścia. Chemioterapia musiała pomóc, w końcu właśnie po to jest to leczenie, ma pomagać ratować życie ludziom. A jeśli chemioterapia nie mogła pomóc, były przecież inne sposoby leczenia, jak chociażby przeszczep szpiku… Musiało się udać, nie przyjmowałam do siebie innej wiadomości. A Malfoy miał uratować moją córkę, był dobrym lekarzem i wiedziałam, że może to zrobić. Kilka razy głęboko odetchnęłam i powoli uniosłam powieki do góry. Nie odpowiedziałam mężczyźnie; dobrze wiedział, co o tym myślę. Postawiłam pierwszy krok, a za nimi jeszcze następne, aż w końcu zniknęłam za białymi drzwiami. Nie mogłam wiedzieć, że Malfoy stał ciągle w tym samym miejscu, patrząc się na zamknięte już drzwi.

Po wejściu do sali jak zwykle uderzyła we mnie sterylność, jaka panowała w tym pomieszczeniu. Podeszłam do fotela, na którym na wpół leżała, na wpół siedziała Sophie. Jej oczka były zamknięte, spała. Była zmęczona, jednak nie byłam tym zdziwiona — w końcu chemia już się kończyła, nadszedł już wieczór, a co za tym idzie, czas wyjścia do domu. Usiadłam na krześle tuż obok dziewczynki, uprzednio zdejmując z siedzenia Rudolfa. Czekałam aż Sophie się przebudzi, jak podejdzie do mnie pielęgniarka i oznajmi skończenie chemii. Bałam się, że dziewczynka powie „boli”, a ja nie będę mogła nic z tym zrobić, oprócz zwykłego przytulenia i zapewnienia, że wkrótce wszystko będzie dobrze. Już dzisiejszego ranka musiałam ją przekonywać, by dała założyć sobie wenflon, w końcu ból trwa tylko chwilę.

Zaśmiałam się z samej siebie. Bałam się każdego dnia, każdej nocy nawiedzały mnie złe przeczucia, mimo próby wyeliminowania ich. Przymknęłam powieki na dosłownie chwilę, ale gdy otworzyłam je z powrotem, Sophie już na mnie patrzyła. Jej zielone oczy wydawały się być większe niż zazwyczaj, a może tylko mi się wydawało. Wstałam z krzesła i usiadłam na brzegu fotela, przytulając do siebie dziewczynkę. Dopiero się obudziła, nie wiedziała jeszcze do końca, co się dzieje, więc delikatnie oddała uścisk. Po kilku minutach oderwała się ode mnie i uśmiechnęła. Uśmiech na twarzy swojego dziecka, kiedy towarzyszy mu ból, jest największym darem, jaki mogłam otrzymać tego dnia.

─ Mamusiu, długo jeszcze tu będziemy? ─ zapytała dziewczynka, biorąc w swoje ręce Rudolfa i przytulając go do siebie. Nawet nie zdążyłam odpowiedzieć, gdy usłyszałam za swoimi plecami męski głos, a Sophie roześmiała się na widok swojego gościa.

─ Jeszcze kilka minut i będziesz mogła wrócić do domu ─ powiedział Malfoy, a ja natychmiast odwróciłam się w stronę, z której dobiegał jego głos.

Stał przy drzwiach, niedaleko nas, opierając się o futrynę z założonymi rękami. Mogłam podejrzewać, że skoro został na korytarzu, to jako lekarz prowadzący chorobę Sophie, wejdzie do środka. Nie miałam mu jednak tego za złe, wywołał na twarzy mojej córki uśmiech, to było dla mnie najważniejsze.

─ Stacy, chemioterapia się skończyła, możesz wyjąć wenflon ─ zwrócił się do pielęgniarki, zajmującej się papierkową robotą. Kobieta kiwnęła głową i podeszła do nas. Po kilku minutach było już po wszystkim, a my mogłyśmy już wyjść ze szpitala. Kolejnego dnia czekał nas powrót na badania, ale tego dnia obie odetchnęłyśmy już z ulgą. Najpierw pomogłam Sophie się ubrać, po czym dziewczynka zeszła powoli z fotela, przy mojej pomocy.

─ Co będziemy robić dzisiaj, mamo? ─ zapytała Sophie, patrząc na mnie.

─ Dzisiaj, jak wrócimy do domu, od razu idziemy spać, jest już późno, obie musimy odpocząć.

─ A jutro co będziemy robić? ─ dopytywała się w dalszym ciągu, nie dając za wygraną.

─ Jutro będziemy oglądać bajki i wieczorem coś razem ugotujemy, co ty na to?

─ To super ─ odparła już z mniejszym zachwytem.

Wyszłyśmy z sali, uprzednio żegnając się z pielęgniarką. Na korytarzu czekał na nas wózek; wsadziłam na niego Sophie i ruszyłam powoli w stronę windy. Sophie dziwnie zamilkła, co wydawało mi się nieco podejrzane i zaczęłam się martwić. Nie potrafiłam wymazać z pamięci uśmiechu dziewczynki, kiedy zobaczyła w sali Malfoya… I wtedy zatrzymałam się w miejscu, odwróciłam w drugą stronę i palnęłam największe głupstwo, jakie kiedykolwiek mogłam zrobić.

─ Malfoy, co robisz jutro wieczorem? ─ zapytałam szybko, dobrze wiedząc, że mężczyzna wyszedł z pomieszczenia zaraz za nami.

Draco stał na środku korytarza z dłońmi włożonymi w kieszenie i przyglądał mi się z podejrzliwością. Poczułam, że na moje policzki wstępują rumieńce zażenowania. Tłumaczyłam sobie, że robię to przecież dla mojej córki, dla jej uśmiechu, jednak gdzieś w głębi mnie nadal tliła się niepewność. Usłyszałam jak Sophie z radością pisnęła i jakby nabrała sił, ponieważ usłyszałam, jak odwraca się w naszą stronę. I staliśmy na korytarzu, a ludzie przechodzący obok mijali nas, nie zwracając większej uwagi na naszą trójkę. Czekałam, aż mężczyzna odpowie cokolwiek, rzuci kąśliwą uwagę, jednak on jedynie stał i patrzył się na mnie. W końcu, kiedy wydawało mi się, że minęła cała wieczność, odezwał się.

─ Granger, czy ty mi składasz jakieś niemoralne propozycje? ─ Przekręciłam oczami i westchnęłam w geście irytacji. Mogłam się spodziewać takiej odpowiedzi, w końcu to nadal ten sam Malfoy, który swoimi uwagami potrafił w Hogwarcie uprzykrzyć życie wszystkim.

─ Nie, po prostu pytam, jak normalny człowiek, co robisz jutro wieczorem.

─ A co, jeśli odpowiem, że nie mam większych planów?

─ Wtedy zapytałabym, czy nie chciałbyś przygotować z Sophie i… z Sophie i ze mną kolacji, Sophie byłaby bardzo szczęśliwa i przyczyniłbyś się do uśmiechu dziecka… ─ powiedziałam na jednym wdechu.

─ A gdybym odpowiedział, że ewentualnie mogę skorzystać z tej propozycji?

─ Sophie i powiedzmy, że ja też, byłaby bardzo szczęśliwa, a może nawet dostałbyś z tej okazji laurkę, jeśli zachowywałbyś się odpowiednio.

─ Sugerujesz, że czasami potrafię zachowywać się nieodpowiednio?

─ Nie, ja nic nie sugeruję, tylko… ─ mówiłam, marszcząc brwi. Ta rozmowa była naprawdę niedorzeczna i mało brakowało, żebym w końcu zaczęła chichotać. Sophie przyglądała nam się z ciekawością, czekając na dalszy ciąg rozmowy.

─ Doktorze Malfoy, przepraszam za przerwanie rozmowy, ale jest pan pilnie proszony na konferencję, zaczęła się już jakiś czas temu i ordynator… ─ przerwała naszą rozmowę Megan, która nagle pojawiła się praktycznie znikąd.

Potrząsnęłam w rozdrażnieniu głową i zrobiłam mały krok w tył, jakby wycofując się z rozmowy. Malfoy kiwnął w odpowiedzi głową, po czym przeniósł z powrotem swój wzrok na mnie i Sophie. Na jego ustach pojawił się lekki uśmiech, sama już nie wiedziałam, czy był on prawdziwy czy wymuszony. Jeśli tylko mogłabym, cofnęłabym się w czasie, by nie dopuścić w ogóle do zapytania mężczyzny o wolny wieczór.

─ Ale ja nic nie gotuję, chyba że naleśniki ─ powiedział, zanim odwrócił się i pozostawiwszy mnie samą z burzą myśli, odszedł.

Wpatrywałam się jeszcze przez jakiś czas w jego oddalającą się sylwetkę, dopóki nie zniknął za zakrętem. Przez kilka kolejnych sekund stałam w miejscu, pogrążona we własnych myślach. Nie rozumiałam tego, co przed chwilą się stało, chociaż tak naprawdę to ja byłam sprawczynią całej sytuacji. Malfoy zgodził się przyjść na kolację. Nie potrafiłam pojąć, co działo się ze mną w ostatnich dniach. Moje zachowania często były czysto spontaniczne, a przecież zwykle wszystko musiałam kilka razy przemyśleć, dobrze przeanalizować; nie poznawałam już samej siebie. Do czego byłam jeszcze zdolna w walce o życie mojego dziecka?

Odwróciłam się w stronę Sophie, patrzącej na mnie z wyczekiwaniem; na jej drobnej buzi można było wyczytać radość. Nigdy nie podejrzewałabym, że Malfoy może być powodem do szczęścia dla mojej córki.

Pięć dni po porodzie wyszłam ze szpitala. Pierwsze trzy dni były dobre. Kolejny tydzień już nie.

Następny dzień z rzędu musiałam wnosić wózek po schodach, nawet nie licząc na pomoc ze strony sąsiadów. Byłam na tym osiedlu nowa, wszyscy zastanawiali się, co w tym miejscu robi młoda dziewczyna z maleńkim dzieckiem, zupełnie sama. Przyglądali się z ukrycia, naiwnie sądząc, że nie widzę rzucanych mi wrogich spojrzeń.

Cicho syknęłam, czując rwący ból w dolnej partii pleców, jednak miałam do pokonania jeszcze kilka schodków, musiałam dać radę. Mała dopiero przed chwilą zasnęła, nie chciałam jej obudzić, zwłaszcza że kilka ostatnich dni było dla nas prawdziwym wyzwaniem. Nie spodziewałam się, że bycie matką będzie tak trudnym zadaniem i będzie kosztowało mnie wiele wyrzeczeń. Może wszystko byłoby prostsze, gdyby ktoś był przy mnie i wspierał, jednak byłam sama i sama musiałam sobie radzić. Kolejne nieprzespane noce, płacz ze zwykłej bezsilności; to była codzienność, w której zaczynałam się gubić.

Wreszcie weszłam na swoje piętro, po kilku minutach walki z ciężkim wózkiem. Odsapnęłam, zupełnie wykończona i spojrzałam na śpiącą córeczkę w gondoli. Teraz była taka spokojna, na jej małych ustach malował się niewielki, zupełnie nieświadomy uśmiech. Zastanawiałam się, ile ten stan będzie trwał. Pchnęłam wózek do przodu i ruszyłam wzdłuż korytarza, w kierunku swojego mieszkania. Wyszukałam w torebce klucz, a następnie przekręciłam go w drzwiach, otwierając je przy tym. Cicho wjechałam wózkiem do środka, próbując nie zbudzić mojej kruszynki. Nawet nie zamknęłam za sobą drzwi, od razu ruszyłam do jej pokoiku, aby tam mogła spokojnie spać. Skradałam się jak na paluszkach, byle tylko jej nie obudzić. Teraz była wrażliwa na każdy dźwięk, a przez pierwsze dni po porodzie mogłam robić przy niej dosłownie wszystko. W aktualnych dniach włączenie pralki, a co dopiero odkurzacza, graniczyło z cudem.

Pokoik był mały, jednak mieściły się w nim najważniejsze dla dziecka rzeczy. Łóżeczko, komoda i bujany fotel, z którego i tak nie korzystałam. Niczego więcej do tej pory nie potrzebowałam, dopiero w późniejszych latach pokoik był stopniowo uzupełniany, w końcu potrzeby Sophie z biegiem lat zmieniały się. Dzięki ścianom, w kolorze bladego różu, od razu było wiadome, że jest to pokój dla dziewczynki. Największą dla mnie obawą było wychowanie Sophie na dobrego i mądrego człowieka, radzącego sobie w każdej chwili, niezależnie od tego, co się działo. Obawiałam się, iż nie podołam temu zadaniu.

Wyszłam z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Dopiero w tej chwili odetchnęłam, mała nadal spała, chociaż byłam pewna, że i tak ten stan nie potrwa długo. Teraz miałam jednak kilka chwil dla siebie; zamknęłam dobrze drzwi wejściowe i zdjęłam buty. Od razu ruszyłam w stronę kuchni, w moim brzuchu głośno burczało, więc musiałam coś natychmiast zjeść. Otworzyłam lodówkę, po czym cicho jęknęłam ─ przez ostatnie dni, w ciągu których Sophie praktycznie ciągle płakała przez nieustające kolki, kompletnie zapomniałam o uzupełnieniu jedzenia. W jednej z półek dostrzegłam mleko, więc postawiłam na zwykłą owsiankę, w końcu płatki owsiane miały swoje stałe miejsce w moim mieszkaniu. Wyjęłam z szafki niewielki garnek i wstawiłam mleko. Przy okazji musiałam naszykować mleko dla Sophii, ponieważ byłam pewna, że gdy się obudzi, będzie już głodna. Wstawiłam dla siebie wodę na herbatę, a z szafki wyciągnęłam kubek. Kiedy zauważyłam bulgoczące już mleko i chciałam je szybko wyłączyć, przez przypadek strąciłam szklane naczynie. W całym mieszkaniu rozległ się głośny trzask tłuczonego szkła, a ja zacisnęłam mocno powieki, nawet nie ruszając się z miejsca. Po kilku sekundach dało się już słyszeć dziecięcy płacz. Westchnęłam cicho i ruszyłam w stronę pokoju, które kilka minut temu opuściłam.

─ Ciii… ─ mówiłam, bujając wózek i próbując uspokoić płaczące niemowlę.

Płacz jednak nie cichł, a wręcz wydawało mi się, iż rósł na sile. Od kilku dni takie sytuacje zdarzały się bez przerwy. Miałam wrażenie, że Bóg właśnie w tych momentach otwarcie śmieje mi się w twarz, jakby chciał pokazać, że nie nadaję się do roli matki. W końcu skapitulowałam i wzięłam dziewczynkę na ręce. Nie chciałam jej rozpieszczać już od początku, ale teraz nie miałam innego wyjścia. Bałam się już co myślą o mnie sąsiedzi, ponieważ miałam wrażenie, że płacz małej jest słychać na całym osiedlu.

Chodziłam od ściany do ściany, od pokoju do kuchni, salonu i z powrotem... Nie wiedziałam, co jej było, ciągle płakała, a ja nie miałam pojęcia, co powinnam zrobić. Nie miałam dużego doświadczenia jeśli chodziło o opiekę nad niemowlętami, gdy byłam mniejsza, przyglądałam się jedynie jak rodzina opiekuje się swoimi pociechami. Trzymałam maleństwo już w każdej pozycji, klepałam delikatnie po brzuszku, naiwnie sądząc, że to kolka, nuciłam cichą melodię, zagłuszaną i tak przez płacz kruszynki. W końcu się poddałam; usiadłam na swoim łóżku, przytulając do siebie dziewczynkę. W moich oczach już od dawna lśniły łzy i tylko czekałam na odpowiednią chwilę, by dać ujście emocjom.

─ Co ja mam zrobić, Sophie? Pomóż mi jakoś, daj wskazówkę, tylko już nie płacz ─ powiedziałam łamiącym się głosem, głaszcząc główkę córki.

Nie spodziewałam się, że to coś da, jednak kiedy płacz umilkł i został zastąpiony przez miarowe oddychanie, odetchnęłam z ogromną ulgą. Uśmiechnęłam się do dziewczynki, wycierając przy okazji skrawkiem bluzy spływające z policzków łzy. Mała wpatrywała się we mnie swoimi dużymi oczami, nadal pełnymi łez. Płakałyśmy obie i może właśnie to doprowadziło do uspokojenia. Dokładnie w tym momencie  zdałam sobie sprawę z tego, iż dam sobie radę bez względu na wszystko. Najważniejsza istotka, którą trzymałam w rękach, była dla mnie całym światem, dobrze to wiedziałam. Nie potrafiłabym zamienić życia, jakie miałam, na inne, nie mogłam zrezygnować.

─ Mamo, jedziemy już? ─ powiedziała cichym głosem Sophie, odwracając moją uwagę od myśli.

Tamten czas, mimo że był dla mnie trudny, należał do jednych z najlepszych w moim życiu. Każdego dnia uczyłam moją córkę życia, przekazywałam odpowiednie wartości i starałam się spełniać w roli matki jak najlepiej. Dlatego kiwnęłam twierdząco głową, wypierając z siebie dawne wspomnienia oraz myśli o Malfoyu. Musiałam zacząć żyć teraźniejszością, ponieważ dopóki nie stąpałam twardo po ziemi i nie myślałam rozsądnie, nie poznawałam samej siebie — idealnym przykładem było zaproszenie Draco Malfoya na kolację.

Z konferencji, w której brałem udział, wyszedłem wściekły. Nie miałem pojęcia po co im tam byłem, skoro i tak nie pozwalali mi dojść do słowa, wyrazić swojego zdania na temat nowego leczenia. Nie zgadzałem się z nim, było zbyt ryzykowne dla naszych pacjentów, ponieważ jego skutki nie były do końca znane  ─ nikt nie powinien tak ryzykować, nikt nie powinien igrać z ludzkim życiem, kosztem innych osób. W mojej głowie już od dawna pojawiała się co jakiś czas myśl, aby zmienić pracę na inną, lżejszą; pracę, która nie wymagałaby ode mnie tak dużego poświęcenia. Miałem jednak wrażenie, że powinienem zostać i jestem to winny nie tylko samemu sobie, ale też innym ludziom, ofiarom Bitwy o Hogwart. To było bardziej zawiłe niż ktokolwiek mógł sobie wyobrazić ─ sam często nie rozumiałem samego siebie i trudno było mi zrozumieć niektóre zachowania. Takim nieprzemyślanym przykładem było przyjęcie propozycji kolacji. Gdzie podziała się granica lekarz – pacjent, której nigdy nie przekraczałem i dokładnie o to dbałem?

Zachowywałem się żałośnie: stwierdziłem w duchu, nawet nie próbując się usprawiedliwiać. Nie usiłowałem być przy Granger wredny, niemiły, jak przed laty; wydawałem się być zupełnie innym człowiekiem i nie potrafiłem znaleźć na to wytłumaczenia. Przy dzieciach ze szpitala było normalne, że musiałem trzymać swoje emocje na wodzy, zachowywać powagę, co nie było szczególnie trudne, jednak przy niej… przy niej też chciałem pokazywać lepszą wersję siebie. Nie chciałem być tym Draco, którego ona pamiętała, pragnąłem być kimś innym w jej oczach. Sam nie wiedziałem, czemu mi na tym zależało. Nigdy nie znalazłem się w podobnej sytuacji; oprócz jednego związku z Astorią Greengrass, który otworzył mi oczy na kilka spraw i dzięki któremu pojąłem, czym jest prawdziwe uczucie. Kochałem ją, dobrze to wiedziałem, tyle że nie potrafiłem do końca tego pokazać. Byłem skomplikowanym człowiekiem z równie skomplikowaną przeszłością.

Wszedłem do swojego gabinetu, siadając po chwili za biurkiem. Zostały mi jeszcze dwie godziny do końca dyżuru. Miałem nadzieję, że ten czas minie mi jak najszybciej, ponieważ nie miałem ochoty dłużej siedzieć dzisiejszego dnia w klinice. Nadal byłem zirytowany sytuacją, jaka niedawno miała miejsce.

Otworzyłem teczkę jednego z moich pacjentów i przejrzałem od początku całą dokumentację. Sprawa była już zamknięta, jednak nadal do niej wracałem. Nie potrafiłem dać sobie z nią spokoju, przeglądałem wszystkie badania po chemioterapii, nawet te robione w jej trakcie; coś ciągle mi nie pasowało. Henry nie powinien umrzeć, a ja miałem wrażenie, że zmarł przeze mnie, że któreś leki zadziałały nie tak jak powinny. Jako lekarz prowadzący jego chorobę powinienem wszystko zauważyć, a tymczasem Henry... nie żył.

Kontynuowałem przeglądanie kolejnych papierów, robiąc od razu w nich porządek. Od długiego czasu nie wracałem do poprzednich spraw; często nie potrafiłem, patrząc na końcowe rezultaty. Zdarzały się jednak i takie przypadki, w których to choroba przegrywała, dając maluchom szansę na normalne życie. To było dla mnie pewnego rodzaju dowodem, iż może naprawdę nadaję się do tej pracy i znajduję się na odpowiednim stanowisku w odpowiednim czasie. 

─ Draco, czemu mi nic nie powiedziałeś? ─ Głos Megan przywołał mnie do rzeczywistości.

Podniosłem wzrok na kobietę, która wpatrywała się we mnie przymrużonymi oczami. Po ostatnich przejściach, jakie zostały jej zafundowane, nie było już śladu. Jej mąż nie dawał już żadnych znaków, ale obawiałem się, że to cisza tylko przed burzą. Nie wiedziałem, co planuje, nawet nie mogłem tego przewidzieć — jedyne co mogłem zrobić, to trwanie przy Megan i zapewnienie jej poczucia bezpieczeństwa. Megan nadal przebywała w moim mieszkaniu, sam ją w pewnym stopniu do tego przekonałem. Teraz stała w drzwiach, z założonymi na biodrach rękoma, czekając aż odpowiem. 

─ A o co ci dokładnie chodzi? ─ zapytałem, wracając  z powrotem do pracy. Usłyszałem dźwięk zamykanych drzwi i szurnięcie odsuwanego krzesła. Po kilku chwilach pielęgniarka siedziała naprzeciwko mnie, wpatrując się we mnie z wyczekiwaniem. Przewróciłem oczami, przerywając układanie dokumentów. Wstałem ze swojego fotela i podszedłem do okna, otwierając je. W gabinecie było nadzwyczaj ciepło, potrzebowałem powiewu świeżego powietrza. 

─ Dobrze wiesz, o co chodzi, Draco, nie udawaj niewinnego. Hermiona, mama Sophie, zapytała, czy masz wolny wieczór! Co prawda pod pretekstem uszczęśliwienia dziecka, jednak nie zmienia to faktu, że coś zaczyna się dziać... Nie rób takiej miny, dobrze wiesz, że jest przerażająca. Ale wracając do tematu: sam się przekonasz i jeszcze wspomnisz moje słowa, zobaczysz. 

─ Jeśli coś się dzieje, to chyba z tobą, Megan. Nie sądzisz, że czas zainwestować w aparat słuchowy i lepsze okulary? Jak zwykle coś ci się przesłyszało i jeszcze w dodatku przewidziało. Starzejesz się, kobieto, czas się pogodzić z tym... Auć, to bolało! ─ krzyknąłem, rozmasowując czubek głowy, w który zostałem trafiony przez temperówkę. ─ A jakbyś uderzyła mnie w oko?! ─ zapytałem głośniej niż początkowo planowałem. Z niewielką złością odrzuciłem temperówkę na biurko, zostawiając zemstę na inną okazję. Stanąłem od Megan w niewielkiej odległości, nie chcąc zostać jeszcze czymś rzuconym. 

─ Nie uderzyłabym cię w oko... Przecież widzę, gdzie celuję! A mój wzrok i słuch ma się bardzo dobrze, jest idealny, więc możesz się już odczepić. Teraz spokojnym krokiem odejdę, ale wrócę i znowu będę cię męczyć swoim gderaniem, to będzie twoja kara za ten aparat słuchowy i okulary. Nie przystoi, Draco, wypominać kobiecie wieku, już wiesz do czego możesz doprowadzić przez tak nieumyślne słowa ─ powiedziała z niewielkimi przerwami.

Była tak zajęta swoją wypowiedzią, że nie miałem serca, aby jej przerywać. Kiedy skończyła zaczerpnęła powietrza, jakby zmęczona ciągłym mówieniem. Wstała z krzesła i ruszyła w stronę wyjściowych drzwi. Odwróciła się dopiero, gdy miała już zamknąć za sobą drzwi, spojrzała przenikliwym wzrokiem w moje oczy i odeszła. Mimo że była osobą ciekawską, szanowała moją prywatność; wiedziała, że gdybym chciał, powiedziałbym jej wszystko, co chciałaby usłyszeć. To byłoby jednak zbyt proste. Bo życie ze mną nie było łatwe, o czym Megan niejednokrotnie już się przekonała, a jednak nadal była.

Kolejny dzień minął mi szybciej, niż mógłbym się spodziewać. Z każdą godziną przybliżałem się coraz bardziej do wyjścia na zaplanowaną kolację. Ciągle męczyły mnie wyrzuty sumienia, że zostawiam Megan samą, jednak ona sama zabroniła mi zostać i rozkazała iść. W końcu skapitulowałem, dobrze wiedząc, że i tak jestem na straconej pozycji.

Wychodząc ze szpitala, czułem się dziwnie. Po raz drugi, od kiedy mieszkam w tym mieście, wychodziłem gdzieś po pracy i nie była to restauracja. Za pierwszym razem byłem w wesołym miasteczku, razem z Granger i małą Sophie. Teraz również miałem spędzić z nimi wolny czas. Była to dla mnie nowość, bo od kiedy Granger przyjechała do Denver, moje życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Byłem zdezorientowany, sam nie wiedziałem, co o tym sądzić ─ cieszyć się czy wręcz przeciwnie, widząc, jak zmienia się moje życie, dotąd idealnie poukładane?

Wyszedłem z samochodu, zamykając drzwi na kluczyk. Kamienica, przed którą stałem, nie była duża, a z zewnątrz nie zachwycała swoim wyglądem. W środku prezentowała się zaś zupełnie inaczej, była odnowiona. Wszedłem do klatki, zaczynając wchodzić po schodach. Po drodze minąłem starszego pana, wychodzącego na spacer ze swoim psem. Mężczyzna zlustrował mnie dokładnie wzrokiem, najwyraźniej zastanawiając się do kogo przyszedłem.

Trzydzieści jeden, trzydzieści dwa, trzydzieści trzy i… jest, trzydzieści cztery ─ odliczałem w myślach numery mieszkań. Dotarłem na miejsce, stałem przed drzwiami domu, do którego zostałem zaproszony, ale teraz, w tym jednym momencie, chciałem się wycofać. Gdybym jednak zrezygnował, wyszedłbym na tchórza, martwiącego się jedynie o siebie. Musiałem przekroczyć tę granicę, aby udowodnić samemu sobie kilka ważnych dla mnie spraw. Dlatego nie zawahałem się więcej, gdy zapukałem do drzwi. W mieszkaniu nagle rozległ się radosny pisk, po czym usłyszałem karcący głos Granger „Sophie, nie krzycz, bo gość się przestraszy” ─ już w tym momencie mogłem sobie wyobrazić, że na twarzy kobiety pojawił się uśmiech.

Minęło zaledwie kilka sekund, kiedy usłyszałem szczęk otwieranych drzwi, a zza nich wychyliła się mała postać Sophie. Dziewczynka miała założoną na główkę różową czapeczkę; Granger wiedziała już co robić. Nie zdążyłem się nawet przywitać, gdy drzwi otworzyły się na oścież, a w nich pojawiła się postać… Granger. Sophie musiała naprawdę wziąć na poważnie nasze spotkanie, ponieważ sama miała na sobie różową, jak jej czapka, sukienkę, a Hermiona… choć nie chciałem tego przed sobą przyznać, wyglądała pięknie, inaczej niż zwykle. W niczym nie przypominała siebie ubranej w rozciągnięte swetry, niedbale spiętych włosach, gdy właśnie tak zazwyczaj pojawiała się w szpitalu. Nie było to dziwne, dla każdej matki, mającej chore dziecko, wygląd był mało ważny. Teraz jednak byłem w kompletnym szoku. Z moich ust nie wypłynęło żadne powitanie ─ po prostu patrzyłem.

─ Malfoy, zaciąłeś się? ─ zapytała Granger, przekrzywiając głowę na bok i przypatrując mi się z uwagą.

─ Nie…

─ Chodź, pokażę ci moje zabawki! ─ krzyknęła nagle Sophie, nie dając mi dokończyć. Złapała moją dłoń i pociągnęła mnie do środka.

Granger zaśmiała się głośno, widząc moje zdezorientowanie i przesunęła się na bok, robiąc mi miejsce. Zostałem wprowadzony przez dziewczynkę do jej małego pokoju. Jak na fakt, że wprowadziły się do tego mieszkania niedawno, pokój był już kompletnie urządzony. Było w nim wszystko, czego małe dziewczynki mogą potrzebować ─ zabawki, kuchenka dziecięca, stolik, a przy nim dwa krzesełka.

─ Musisz usiąść na podłodze ─ powiedziała Sophie poważnym głosem, jakby ta sprawa była najważniejszą na świecie; i może rzeczywiście tak było.

Zrobiłem to, co powiedziała, nawet nie próbując odmówić. Sophie pokazywała mi każdą zabawkę z osobna i wszystko o niej mówiła – jak się nazywa, przedstawiała mi całą rodzinę danego misia lub lalki, a ja z uwagą wszystkiego wysłuchiwałem, pytając się od czasu do czasu o jakieś rzeczy. W tych momentach na jej twarzy pojawiało się zamyślenie, aż w końcu odpowiadała, tłumacząc mi wszystko od początku.

─ W ogóle nie znasz się na misiach ─ podsumowała w końcu, kiedy szliśmy w kierunku kuchni. Granger już nas zawołała, mieliśmy pomóc jej z deserem.

Kolacja była już w piekarniku, więc lada moment mieliśmy zacząć jeść. Sophie pobiegła przede mną, a ja powoli ruszyłem w tym samym kierunku, co ona. Wszedłem do kuchni; Granger miała na sobie fartuch kuchenny, co wyglądało dość śmiesznie ─ starannie spięte włosy, poważna sukienka, a do tego fartuch. Ten widok był jednak nadzwyczaj normalny. Wspólny widok Granger z córką mieszających razem ciasto na ciasteczka, był tak realistyczny.

─ Malfoy, dla ciebie naszykowałam śmietanę do ubicia ─ powiedziała kobieta, uśmiechając się wrednie, jakby rzucała mi wyzwanie.

─ Dzięki wielkie, Granger, ale za szkody, jakie wyrządzę, nie odpowiadam ─ odparłem, mrużąc oczy. Podwinąłem rękawy koszuli i zabrałem się za przygotowywanie śmietany. Czułem na sobie jej wzrok, jednak ja nie poddawałem się; ciągle mieszałem białą substancję, chcąc uzyskać odpowiednią konsystencję. Po paru chwilach śmietana zaczęła przypominać swoją postać. Granger zerknęła mi przez ramię, trzymając na rękach Sophie, i zagwizdała z uznaniem. Odwróciłem się w jej stronę, rzucając wyzywające spojrzenie.

─ No i co, Granger, myślałaś, że sobie nie poradzę? ─ zapytałem; byłem naprawdę z siebie dumny. Do moich sukcesów w gotowaniu, oprócz naleśników, mogłem także dodać ubicie śmietany.

─ Zawsze wierzyłam w twoje umiejętności, Malfoy. Jeśli sprawi ci to radość, powiem, że jestem w minimalnym stopniu dumna, ale tylko minimalnym.

─ Ja jestem bardzo dumna ─ powiedziała Sophie, głośno klaszcząc. Podziękowałem skinięciem głowy, cicho się śmiejąc. W tym też momencie, przerywając niezręczną chwilę, piekarnik zapikał, oznajmiając, że kolacja jest już gotowa. ─ Draco, usiądziesz obok mnie?

─ Jasne ─ odparłem, nie wahając się. Pomogłem wejść dziewczynce na krzesło i od razu przysunąłem ją bliżej stołu. Sam zająłem miejsce tuż obok niej. Granger w tym momencie nakładała kolację na talerze. Co kilka sekund zatrzymywałem swój wzrok na kobiecie; przyglądałem się jej stanowczym ruchom i zdecydowaniu, jakie prezentowała. Jedynie w szpitalu wydawała się całkowicie zagubiona.

 ─ Kolację podano ─ oznajmiła, stawiając przede mną i przed Sophie talerze. Sama nie usiadła jeszcze do stołu, tylko wstawiła ciasteczka do piekarnika, aby były już gotowe, kiedy skończymy jeść. Zerknąłem na zegar, wiszący na ścianie; czas leciał jak szalony, dochodziła już godzina siódma, chociaż wydawało mi się, że dopiero niedawno przyszedłem.

Zaczęliśmy jeść. Jedynym odgłosem, innym od uderzania sztućców o talerze, była cicha muzyka, płynąca z radia. Stół został pięknie naszykowany. Było widać, że Granger postarała się, aby Sophie tego wieczora była najszczęśliwszym dzieckiem w Denver. I chyba jej się to udało, ponieważ dziewczynka uśmiechała się ciągle, patrząc raz na mnie, a raz na swoją mamę. Żadne z nas nie odważyło się przerwać ciszy. Cisza nie krępowała nas, czułem się w niej dobrze; czasami jest ona lepsza od jakichkolwiek słów. Nagle Sophie zeszła z krzesła i wybiegła z kuchni. Spojrzałem na Granger, a ona na mnie, najwyraźniej nie rozumiejąc, co się właściwie przed chwilą wydarzyło.

─ Sophie, prawie nic nie zjadłaś, proszę tutaj wrócić! ─ powiedziała głośniej Granger, przestając jeść. Nasłuchiwała co dzieje się w pokoju obok. Zaczęła wstawać, kiedy zza ściany wyjrzała dziewczynka, trzymając pod ręką swojego misia.

─ Nie mogę już, mamusiu ─ odparła i z powrotem zniknęła, zapewne chowając się w swoim pokoju. Hermiona westchnęła. Było po niej widać, że jest zmęczona, chociaż nie tak bardzo, jak wcześniej, kiedy przyjechała z Sophie do Denver. Już bardziej zwracała uwagę na swoje zdrowie.

─ Nie mam już do niej siły, od wczorajszego dnia praktycznie nic nie chce jeść… Co ja mam robić? Mam biegać za nią po całym domu z talerzem czy na razie odpuścić, aż sama zacznie chcieć jeść? Czytałam, że nie można zmuszać dzieci do jedzenia po chemioterapii, jeśli nie mają apetytu, ale przecież musi coś jeść, bo opadnie z sił… ─ mówiła na jednym wydechu.

─ Masz rację, jednak nie możesz jej tak pozwalać przejmować nad sobą kontrolę. Jesteś jej matką i tak się zachowuj.

─ Tak, wiem… Dzisiaj już jej odpuszczę, może później sama zgłodnieje i będzie chciała coś zjeść. Jest strasznie uparta, nie mogę jej nic przetłumaczyć, bo i tak stawia na swoim. Nie wiem po kim to odziedziczyła.

─ To oczywiste, że po tobie. W niektórych chwilach jesteś tak samo uparta.

─ Nieprawda, Malfoy ─ odparła, wstając z krzesła i zbierając puste już talerze po kolacji. Włożyła je do zlewu. Zanim ponownie usiadła, sprawdziła w jakim stanie są ciasteczka; czy są już gotowe.

─ Właśnie, że prawda. W Hogwarcie zawsze stawiałaś na swoim, a jak ci się nie udawało, i tak wymyślałaś coś razem z Potterem i Weasleyem. Nie lubisz porażek, ale chyba nikt, kogo znam, jej nie akceptuje.

─ Nie mów tyle, Malfoy ─ powiedziała ─ od twojego paplania naprawdę można dostać migreny. Napijesz się wina? Mam czerwone półwytrawne, słodkie…

─ Jestem samochodem, więc muszę niestety z przykrością odmówić. Chciałaś mnie upić, co, Granger?

─ Jasne, to było moim priorytetem od kiedy wszedłeś do mieszkania i zacząłeś się bawić z Sophie. Swoją drogą, jest tobą zachwycona, zupełnie nie wiem czemu. Co masz takiego, że przyciągasz do siebie dzieci? Sophie po ostatnim wyjściu do wesołego miasteczka ciągle o tobie mówiła, a patyk od waty cukrowej, którą jej kupiłeś, nadal leży na szafce i co zabawniejsze, nie pozwala mi go wyrzucić.

─ Jesteś zazdrosna o swoją córkę? Spokojnie, nie ukradnę ci jej, jest w ciebie zbyt zapatrzona, żeby mi się to udało. Kocha cię ponad wszystkie misie i lalki, jesteś dla niej najważniejsza na świecie ─ mówiłem. Piekarnik, po raz drugi dzisiejszego dnia, nieznośnie zapikał. Granger zaczęła już wstawać z krzesła, jednak uprzedziłem ją. ─ Czekaj, ja to zrobię. ─ Na swoją dłoń założyłem kuchenną rękawicę, by się nie oparzyć, po czym wyciągnąłem blachę z gotowymi ciasteczkami. Unosiła się jeszcze nad nimi gorąca para. Postawiłem tacę na blacie; zapomniałem jedynie, że tylko jedną dłoń pozostawiłem bez żadnego ochronienia; kiedy chciałem przesunąć blachę, by nie spadła, poparzyłem się. Zakląłem pod nosem, zwracając na siebie uwagę Granger. Hermiona zaczęła się śmiać.

─ Szybko pod wodę! Żeby nie zrobiły się bąble ─ powiedziała, wstając od stołu i dochodząc do mnie. Złapała moją dłoń i pociągnęła w stronę zlewu, aby schłodzić ranę zimną wodą. ─ Jesteś ciamajdą, Malfoy ─ oznajmiła, nadal przy mnie stojąc. ─ Boli?

─ Nie, już mniej… Role się odwróciły, co nie, Granger? Niedawno to ja opatrywałem ci rękę. ─ Na jej policzki wstąpiły rumieńce, co próbowała ukryć, schylając głowę w dół. Ja jednak zdążyłem to zauważyć. Była taka niska, a jednak wielka, bo odwagą przewyższała wiele ludzi. Oczywiście nigdy nie przyznałbym tego głośno, wolałem pozostawić te myśli dla siebie.

─ Czekaj, pójdę po maść na oparzenia. ─ Tak jak powiedziała, tak też zrobiła. Szybko jednak wróciła z powrotem, ponieważ już po chwili stała przy mnie i delikatnie nakładała lek na niewielką ranę. Między nami panowała cisza, działo się coś dziwnego, czego żadne z nas nie chciało przerywać. Szybko staliśmy się sobie bliscy, za szybko, jednak nie chcieliśmy tego przerywać; przynajmniej tak myślałem. ─ No, i gotowe.

─ Dziękuję ─ odparłem cicho.

Jej dłoń nadal znajdowała się na mojej. Była ciepła, miła w dotyku. Moje serce biło szybciej niż powinno, jednak nie przejmowałem się tym, ponieważ wszystko było w porządku. Było w porządku do czasu, kiedy usłyszeliśmy huk dochodzący z pokoju obok. Granger spojrzała na mnie wielkimi oczami i pobiegła pierwsza, a ja zaraz za nią. Gdy dobiegłem do pokoju, Hermiona klęczała na podłodze, przy Sophie. Widziałem trzęsące się ręce kobiety. Odwróciła się w moją stronę zupełnie bezradna, jednak ja już byłem przy nich.

─ Dzwoń na pogotowie, Granger, szybko!

Poprzedni | Następny