Rozdział 17

— Sophie, nie wygłupiaj się, tylko jedz — powiedziałam ostrzegawczym tonem, kiedy dziewczynka po raz kolejny zaczęła się ode mnie odsuwać, patrząc z obrzydzeniem na miskę kaszki. Mogłam powiedzieć, że coś zaczynało iść ku lepszemu; Sophie zaczęła wydziwiać, co tak naprawdę mnie cieszyło, wracała do dobrego stanu. Podświadomie wiedziałam, że teraz może być tylko lepiej i los już niczym mnie nie zaskoczy. Uśmiechnęłam się z pobłażaniem, gdy moja córka zasłoniła buzię dłońmi, wsuwając się bardziej pod kołdrę. Zakryła się Rudolfem i nic nie mówiąc czekała, aż sama zrezygnuję i dam jej spokój, jeśli chodzi o jedzenie. Jednak po ostatnim wydarzeniu byłam pod tym względem surowa i nie zamierzałam rezygnować. Harry przypatrywał się nam z uśmiechem, obserwując rozgrywającą się przed jego oczami scenę. Tydzień temu, kiedy wszystko stało pod znakiem zapytania, ujrzał mnie po raz pierwszy od wielu lat, załamaną i przemęczoną. Od kilku dni zaczął poznawać inną stronę nowej mnie; wersję Hermiony Granger jako osoby już silniejszej, w której nie było miejsca na jakiekolwiek załamania.

— Ale to jest niedobre — odparła Sophie, wychylając czubek głowy zza kołdry. Westchnęłam, zerkając na Harry’ego. Miał dobry wpływ na Sophie, dzięki niemu, od kiedy się wybudziła, często się uśmiechała, a na jej małej twarzy nie było już miejsca na smutek. Potrafił ją rozbawić swoimi kiepskimi żartami i nawet jeśli przez jego przyjazd coś nieodwracalnie się zmieniło… byłam niewyobrażalnie szczęśliwa. Kilka lat temu moją definicją szczęścia stało się szczęście Sophie i nadal tak było; byłam pewna, że tak będzie już na zawsze.

— Sophie, nawet nie spróbowałaś… bardzo proszę, zjesz sama albo Harry zje za ciebie, wybieraj. — Dziewczynka spojrzała to na miskę, to na mężczyznę, stojącego przy oknie. Harry pokręcił z przekonaniem głową, próbując wpłynąć w jakiś sposób na jej decyzję. W końcu, po kilku sekundach, które jak mi się zdawało, trwały całą wieczność, wzięła miskę w rączki i zaczęła jeść sama, krzywiąc się przy tym. Odwróciłam się lekko do Harry’ego, kiwając w jego stronę nieznacznie głową. W pokoju panowała cisza, jedynie dźwięk bajki, puszczonej w telewizji, zagłuszał nieznośną pustkę.

— Muszę wyjść, Harry, zostaniesz z Sophie? — zapytałam, wstając z krzesła. Musiałam porozmawiać z Malfoyem, i to jak najszybciej. Unikał mnie od kilku dni i rozmawiał zaledwie chwilę, przekazując tylko te ważniejsze informacje. Przyjaciel pokiwał twierdząco głową, zajmując moje miejsce. Od razu zaczął rozmawiać z Sophie, pokazując coś w małej książeczce, którą jej ostatnio przyniósł. Wyszłam z sali, rzucając ostatnie spojrzenie na tą dwójkę i uśmiechnęłam się; miałam przy sobie dwie najważniejsze osoby w moim życiu i wydawało mi się, że nigdy nie będę już szczęśliwsza.

Znalezienie Malfoya w szpitalu nie było trudnym zadaniem patrząc na to, że przez ostatnie pobytu z Sophie w szpitalu dobrze znałam już jego rozkład pracy. I nie było to ani odrobinę dziwne; po prostu miałam dobrą pamięć, przynajmniej tak starałam to sobie tłumaczyć. Przez jedną chwilę zastanawiałam się gdzie powinnam go szukać, jednak problem rozwiązał się sam — mężczyzna stał na środku korytarza, usilnie się w coś wpatrując. Nie zastanawiałam się czy mu przerwę w czymś istotnym, po prostu ruszyłam w jego kierunku. Musiał być naprawdę bardzo zamyślony, ponieważ zauważył mnie dopiero wtedy, kiedy głośniej chrząknęłam, usiłując zwrócić jego uwagę. Spojrzał na mnie, chwilowo zaskoczony, marszcząc brwi. Pod jego oczami pojawiły się cienie, jakby miał problemy ze snem, zupełnie tak samo, jak było to ze mną. Niby nie mieliśmy ze sobą nic wspólnego, a jednak to, co nas w pierwszym dniu połączyło, nadal nie mogło puścić. Dziwny posmak pojawiający się w ustach, dłonie, które zaczynały się pocić, a nie powinny… to było zdecydowanie dziwne.

— Co z Sophie, co z dalszym leczeniem? — zapytałam prosto, nie bawiąc się w żadne powitania. Nie potrzebowałam tego, Malfoy również. Zarówno ja, jak i on, zaczynaliśmy wyleczać się z tego, co jeszcze niedawno zaczęło się między nami dziać. Nawet jeśli nic na dobre się nie zaczęło i skończyło się szybciej, niż mogłabym przypuszczać.

— Chodźmy do gabinetu, tam będzie spokojniej — odparł, chwytając mnie za łokieć i ciągnąc w stronę pokoju, zupełnie jakbym nie znała sama drogi.

— Puszczaj — syknęłam w odpowiedzi, wyrywając się. Spojrzałam na mężczyznę wściekłym wzrokiem i poszłam przodem, nie czekając na niego. Zaczynał działać mi na nerwy, uważał się za nie wiadomo kogo, mimo że tak naprawdę nie był nikim szczególnym. Zaczęła kiełkować we mnie chęć wykrzyczenia mu prosto w twarz co o nim myślę, jednak musiałam zatrzymać to w sobie; był lekarzem mojej córki, nie mogłam pozwolić sobie na takie sytuacje. Kiedy już zaczęłam go akceptować, wszystko musiało od nowa runąć, bez żadnej konkretnej przyczyny. Otworzyłam drzwi gabinetu, wchodząc do środka. Za mną wszedł Malfoy, zamykając za sobą cicho drzwi. Nie odwróciłam się, stałam przy oknie, wpatrując się w widoki na zewnątrz. Już niedługo w Denver miała zawitać zima, aż w końcu święta Bożego Narodzenia. Ten czas był dla mnie szczególnie ważny, a kiedy urodziła się Sophie — stał się jeszcze bardziej wyjątkowy, niż był.

— Mamo, mamo, dzisiaj Wigilia, wstawaj, nie śpij! — Usłyszałam tuż obok ucha głośny krzyk mojej córki. Moje powieki leniwie uniosły się do góry, jednak wcale nie śpieszyłam się, żeby wstać; w ostatnich dniach byłam zbyt zmęczona, by teraz podrywać się z łóżka. Dobrze wiedziałam, że w wigilijny poranek zostanę z entuzjazmem obudzona, jak co roku — była to już pewnego rodzaju tradycja. Do pokoju, przez rolety, przeciskały się promienie słoneczne, jakby sama pogoda zachęcała do podniesienia się i zaczęcia działać. Poprzedniej nocy spadł śnieg, pierwszy raz od dawna; lepszej Wigilii nie mogłyśmy sobie, bo razem z Sophie, wyobrazić.

— Sophie, kładź się do łóżka, jest jeszcze wcześnie… — mruknęłam, zakrywając głowę poduszką. Poczułam, że dziewczynka biega wokół łóżka, aż w końcu wdrapała się na mnie i zaczęła łaskotać. Mimo że wcale nie czułam łaskotek, zaczęłam głośno się śmiać, a mała blondynka razem ze mną. — Dobra, dobra, poddaję się! — krzyknęłam, odsuwając od siebie Sophie, która nadal chichotała. Obie ciężko oddychałyśmy po tej nierównej walce.

— Wygrałam! — wykrzyczała, zeskakując z łóżka i biegnąc, najprawdopodobniej, do swojego pokoju.

Opadłam na poduszki, wpatrując się w sufit. W głowie układałam dokładny plan na dzisiejszy dzień, ponieważ miałam naprawdę wiele do zrobienia, a przy Sophie wcale nie było tak łatwo. Dziewczynka miała trzy latka, coraz więcej rozumiała, stawała się coraz bardziej samodzielna, chociaż ciągle potrzebowała mojej pomocy. Mimo że Wigilię spędzałyśmy samotnie, nadal na mojej głowie było przygotowanie kolacji i wspólne ubieranie choinki, pieczenie pierników, a później ich ozdabianie. Te małe, na pozór zwykłe czynności, sprawiały, że życie było radośniejsze i niczego już w nim nie brakowało. Wszystko było na swoim miejscu. Wstałam z łóżka, od razu nasuwając na nogi ciepłe kapcie. Podeszłam do okna i odsłoniłam żaluzje, wpuszczając do wnętrza jeszcze więcej światła. Mimowolnie przymknęłam oczy, rozkoszując się tą piękną chwilą. Za oknem było całkowicie biało, śnieg zakrył każdą wolną powierzchnię ziemi. Mimo wczesnej pory dzieci już biegały po dworze, rzucając się śniegowymi kulkami, lepiąc bałwany, tarzając się w białym puchu. Czułam, że te święta będą dla nas dobre. Poczułam na ramionach chłód; z szafy wyjęłam ciepłą bluzę i założyłam ją na siebie. Wychodząc z pokoju, włączyłam radio, stojące na komodzie i od razu je pogłośniłam — w całym domu rozbrzmiały świąteczne melodie.

Jak najszybciej ruszyłam w stronę pokoju Sophie, by sprawdzić co robi. Oparłam się o framugę drzwi i wpatrywałam się w dziewczynkę, jak zahipnotyzowana. Stała na stołku, który musiała sobie przynieść z kuchni, i patrzyła się na widok, jaki rozciągał się za oknem. Uśmiechała się do siebie, coś mamrocząc pod nosem. Była w swoim własnym świecie fantazji i było mi żal jej przerywać, jednak nie miałam wyboru, musiałyśmy naprawdę się spieszyć, miałyśmy mało czasu. Czekał nas cały dzień świątecznych przygotowań, które wymagały czasu i, przede wszystkim, naszego wspólnego zaangażowania. Od kiedy urodziła się Sophie, starałam się jak najwięcej robić razem z nią, by jak najwięcej się uczyła. Chciałam być dla niej dobrą mamą.

— Nie jesteś ciekawa, czy pan Matthew przyniósł nam już choinkę? Wczoraj powiedział, że wybierze nam najpiękniejsze drzewko, jakie tylko znajdzie — odezwałam się w końcu, przerywając ciszę. Sophie, która nie dostrzegła mojego przybycia, wystraszona,  zachwiała się na stołku, o mało nie spadając. Podbiegłam do niej w ostatniej chwili, łapiąc w swoje ręce. — Mam cię — powiedziałam, przytulając dziewczynkę do siebie. Była taka mała i krucha, iż miałam wrażenie, że silniejszy podmuch wiatru może ją porwać. W środku była jednak niezwykle odważna i dzielna, co pokazywała mi już wiele razy. Patrząc na inne, rozpieszczone dzieci, które znałam z placu zabaw, byłam z mojej córki dumna. Wiele razy dawała mi powód do płaczu, ze szczęścia. Każdego kolejnego dnia mojego życia coraz bardziej się przekonywałam, jak ogromne spotkało mnie szczęście, że miałam przy sobie Sophie.

— Tak, chodźmy zobaczyć! — Postawiłam dziewczynkę na podłodze i wzięłam za rączkę. Wyjrzałyśmy na klatkę, a przy naszych drzwiach stała już piękna, ale jednak nie za dużych rozmiarów, choinka. — Mamusiu, jaka piękna! Idziemy już ją ubrać? — zapytała, patrząc z zachwytem na drzewko. Nie mogłam jej w takim momencie odmówić, zignorowałam burczenie, jakie dochodziło z mojego brzucha. Była wpatrzona w choinkę, jak w największy lizak świata, jej oczka świeciły się z radością i oczekiwaniem. Sama uśmiechnęłam się na ten widok.

— Tak, chodźmy ubrać naszą choinkę. Sophie, idź do pokoju, a ja ją wezmę — powiedziałam, biorąc w ręce drzewko. Igły kłuły mnie w ramiona, ale ruszyłam w stronę pomieszczenia, nogą zamykając drzwi. Po kilku sekundach mały świerk stał w naszym salonie, zajmując dość dużo miejsca. Sophie stała na kanapie i uśmiechała się od ucha do ucha; po wczorajszym wypadku i długim płaczu nie było już śladu, oprócz tego, który pozostał na policzku dziewczynki — niewielkie zadrapanie, ledwo widoczne.

— A gdzie są bombki? — spytała, nie mogąc się już doczekać.

Nie odpowiedziałam na zadane pytanie, w zamian za to szybko wyszłam do przedpokoju i stanęłam przez szafą. Otworzyłam drzwiczki i po chwili wyjęłam z dna dwa pudełka, pełne ozdób choinkowych. Kiedy wróciłam do pokoju, Sophie nadal znajdowała się tam, gdzie ją zostawiłam. Położyłam oba opakowania na podłodze i usiadłam na kolanach, rozkładając bombki, gwiazdki światełka. Dziewczynka biegała po domu, owinięta w kolorowe łańcuchy, trzymając w rączkach swojego misia. Jej dźwięczny śmiech roznosił się po całym domu. Muzyka, płynąca z radia, nadawała odpowiedni klimat. Wszystko było dobrze, nie mogło być lepiej. Nie przejmowałam się tym, że już kolejnego dnia musiałam pojawić się w pracy, najważniejsze było dla mnie tu i teraz, najważniejszy był czas, który spędzałam z moją córką i który był tak cenny.

— Sophie, ubierasz ze mną choinkę czy sama mam to zrobić? — zapytałam głośniej chcąc, aby dziewczynka mnie usłyszała.

Już po chwili było słychać tupanie nóżek w pokoju obok i nie minęło dużo czasu, kiedy stała obok mnie. Nie pytając się już mnie o zgodę, wybrała jedną z bombek i zawiesiła na gałązce. Nie zwracała uwagi na to, że ozdoby po chwili się zsuwały, a ja musiałam wszystko po niej poprawiać; była szczęśliwa, że może mi pomóc, a ja nie miałam zamiaru wyprowadzić jej z tego rozumienia. Kiedy wszystkie bombki były już zawieszone, łańcuchy i światełka również miały swoje miejsce, wstałam z kolan, trzymając za rączkę Sophie i, przez krótki czas, podziwiałyśmy nasze wspólne dzieło. Aby dopełnić świąteczny klimat, zawiesiłam również i na karniszu świąteczne światełka. Wiedziałam, że wieczorem będzie nas czekał piękny widok i sama nie mogłam się tego doczekać. Od dziecka byłam zakochana w świętach; a najbardziej lubiłam w nich to, że spędzałam je w wyjątkowym — bo rodzinnym — gronie. Teraz moją jedyną rodziną była Sophie, ale było w tym coś specjalnego, ponieważ jeszcze nigdy nie czułam się tak szczęśliwa.

— Idziemy jeść śniadanie — oznajmiłam, ciągnąc Sophie w stronę kuchni. Dziewczynka posłusznie poszła ze mną, jeszcze odwracając się za siebie, rzucając ostatnie spojrzenie na drzewko. Ten wigilijny wieczór spędziłyśmy razem, najpierw piekąc pierniki, potem wspólnie oglądając bajki. Było dobrze tak, jak było. I niczego więcej już nie potrzebowałam.

— Zawiesiłaś się? — Usłyszałam głos Malfoya gdzieś niedaleko za mną. Powoli odwróciłam się w jego stronę, przyglądając się jego sylwetce. Na ramiona miał niedbale zarzucony kitel lekarski; gdyby go nie było, nawet nie podejrzewałabym, że może być z zawodu lekarzem. Draco stał naprzeciwko mnie, mając włożone ręce w kieszenie. Byłam poirytowana jego postawą, zachowywał się tak, jak przed laty — rozwydrzony dzieciak, mający wszystko pod ręką, któremu wszystko zawsze musi się udawać.

— Nie — odparłam krótko, nie mając ochoty na jakiekolwiek kłótnie. — Malfoy, możesz mi wyjaśnić, o co, do cholery, ci chodzi? Zachowujesz się jak urażone dziecko, jakbym zabrała ci twoją ulubioną zabawkę. A więc, w czym jest problem? Mam szukać dla Sophie innego lekarza, skoro nie potrafisz odłożyć naszych prywatnych spraw na bok?

— Nie wiesz o co chodzi, Granger? Mam ci to tłumaczyć? A przyjazd Pottera tutaj niczego ci nie rozjaśnia? Przez jego przyjazd do Denver ludzie z magicznego świata mogą się dowiedzieć o mnie, że ja, Draco Malfoy, ułożyłem sobie życie w mugolskiej części kraju. Myślisz, że nie zauważyłem gazety w twoim domu? Niezbyt dobrze ją ukryłaś, chociaż… chociaż może nawet nie miałaś czego. Rozumiem, że dla ciebie powrót do tamtego życia może jest możliwy i może się tego nie boisz, ale ja się boję i nie mogę pozwolić, żeby ktokolwiek stamtąd do mnie dotarł. Zapomniałaś, że byłaś po wojnie więcej niż znana? Wiesz jaka zacznie się wojna w prasie, kiedy ludzie wszystkiego się dowiedzą? Myśl, Granger, to naprawdę nie boli, chociaż ostatnio coraz bardziej w to wątpię.

— Ale z ciebie tchórz, Malfoy. Naprawdę aż tak się boisz, że za Harrym przyleciało stado hien, gotowych się na ciebie rzucić i zbić fortunę na artykułach o tobie? Nie pochlebiaj sobie, minęło pięć lat, nie masz pojęcia co się w tym czasie działo. Równie dobrze ludzie mogli o tobie zapomnieć. To nie moja wina, że ktoś przez przypadek mnie zauważył, równie dobrze mogło to spotkać ciebie, nie oszukuj się, dobrze to wiesz.

—Potrafię zadbać o swoją prywatność, nie to, co niektóre osoby, więc nie, mnie to by nie spotkało.

— A myślisz, że ja nie potrafię o nią zadbać? Uważasz, że kiedy dowiedziałam się o chorobie Sophie, zastanawiałam się czy ktoś za mną łazi, robiąc mi zdjęcia? Nie, naprawdę o tym nie myślałam! Czasem są ważniejsze sprawy, Malfoy, czas to zrozumieć. Jeszcze chcesz coś powiedzieć czy możemy porozmawiać wreszcie o mojej córce?

— Nie, Granger. Przez twój cholerny przyjazd wszystko się zmieniło, rozumiesz? Wszystko zepsułaś, wszystko co budowałem przez te lata, teraz, przez ciebie, runęło. Nawet nie potrafię cię nienawidzić tak, jak było to kilkanaście lat temu — powiedział z wściekłością, nawet nie próbując użyć delikatniejszego tonu.

Draco spojrzał na mnie; oddychał szybko, a jego dłonie zwinięte były w pięści. Wpatrywaliśmy się w siebie nawzajem, w bojowej postawie. Zacisnęłam mocno usta, zastanawiając się jakie słowa będą w tej chwili odpowiednie; ale tak naprawdę nic nie było w tej chwili dobre. Odetchnęłam, chcąc choć trochę uspokoić oddech. Miałam wrażenie, że serce zaraz wyskoczy z mojej piersi. Ta kłótnia powinna odbyć się już dawno temu, oboje trzymaliśmy w sobie wszystkie wyrzuty, jakie do siebie mieliśmy, aż w końcu nastąpiła eksplozja. Nie mogłam jedynie przewidzieć, że stanie się to akurat tego dnia, nie mogłam przewidzieć jakie słowa padną w tej kłótni i czy będziemy jej, koniec końców, żałować.

— Ja też cię nie nienawidzę, Malfoy. Nie wiem czemu tak jest, ale widocznie musimy się z tym pogodzić i żyć dalej. Ty masz swoją pracę, ja muszę zająć się Sophie — najlepiej będzie jeśli każde z nas zajmie się swoimi sprawami i odejdzie w swoją stronę — powiedziałam cichym głosem, ciągle trzymając uniesioną głowę.

W pokoju panowała dziwna atmosfera. Przez długi moment żadne z nas się nie odzywało, i ja i Malfoy przetwarzaliśmy w myślach całą rozmowę, analizując poszczególne zdania. Cisza nie była ciążąca, w tej chwili była dla nas zbawienna. Musiałam się uspokoić, czułam się zmęczona całą tą sytuacją i wydawało mi się, że z Draco jest podobnie. Naprawdę nie chciałam sama przed sobą tego przyznać, ale już od dawna między nami zaczęło się dziać coś poważniejszego, jednak żadne z nas nie miało na to wpływu. Mogliśmy jedynie obserwować nasze zachowania… Nie byłam z siebie dumna, miałam ochotę głośno się roześmiać i najlepiej sprawić, abyśmy zapomnieli o tym momencie. Wszystko jednak ciągle się odgrywało, wszystko stało pod znakiem zapytania.

— Racja — powiedział Malfoy, przerywając wpatrywanie się w siebie.

Przeszedł kilka kroków i usiadł za biurkiem, szukając czegoś w szufladzie. Po chwili wyjął szarą teczkę. Otworzył ją, po czym zaczął rozkładać papiery na biurku. Na jego twarz wstąpiło zamyślenie; zmarszczył brwi i czytał poszczególne kartki. Nie wiedząc co ze sobą zrobić, usiadłam z drugiej strony biurka. Mężczyzna nawet nie drgnął, zignorował moje zachowanie i dalej zajmował się swoimi sprawami. — Wyniki Sophie… trochę się ustabilizowały — powiedział, a ja z radością poderwałam głowę do góry. Czekałam aż zacznie dalej mówić, jednak zamarł, jakby zastanawiał się co mi przekazać. Moje dłonie zaczęły się pocić, a oddech stał się szybszy niż zwykle. Stresowałam się tym, co za chwile mężczyzna powie, ale starałam się być dobrej myśli. Wiedziałam, że przy leczeniu najważniejsza jest nadzieja i to jej trzeba się zawsze kurczowo trzymać. Już niejednokrotnie, a szczególnie podczas wojny, przekonałam się, iż nadzieja może zdziałać cuda i dalej mocno w to wierzyłam. Nadzieja często była jedynym ratunkiem…

— Więc wracamy do chemioterapii?

— Nie, Granger, wyniki nie są na tyle dobre, żeby powrócić do poprzedniego leczenia, ale jest jakaś poprawa. Na razie Sophie wróci do domu, ale co dwa dni będzie przychodziła do was pielęgniarka pobrać krew; teraz trzeba kontrolować jej wyniki. Zabierz ją do domu, już dość czasu spędziła w szpitalu, niech odpocznie w domu. I, Granger… Zacznij spełniać jej marzenia, by niczego nie przegapiła, tylko bądź przy tym ostrożna.

Głos zamarł mi w gardle, nie potrafiłam wydobyć z siebie żadnego słowa. Malfoy powiedział te słowa nie takim tonem, jakim powinien był to zrobić. Z jego ust w ogóle nie powinno wypłynąć to zdanie, nie chciałam tego słuchać, uważałam to za brednie. Odpędziłam jednak złe myśli na bok, łapiąc się nadziei, często tak zgubnej. I na ten jeden moment o tym zapomniałam, dając się nabrać fikcji. Zacisnęłam usta; mimowolnie poprawiłam włosy, zagarniając za ucho wystającego, denerwującego loczka. Sytuację Sophie, od tygodnia, starałam się widzieć w samych pozytywach, więc poprawiające się wyniki badań uznałam za pewien przełom — w końcu po każdej burzy, większej czy mniejszej, bez znaczenia, wychodzi słońce. Od tej chwili wszystko powinno nabierać barw, być lepsze… Powinno.

— Zawsze jestem ostrożna, Malfoy. Coś jeszcze czy mogę już wrócić do córki?

— Pielęgniarka zaniesie wam niedługo wypis, możesz zacząć szykować Sophie do wyjścia. Za tydzień widzimy się na kontroli — powiedział, odkładając długopis i wstając z fotela.

Idąc za jego śladem, również wstałam. Od razu odwróciłam się w stronę wyjścia, po czym ruszyłam wolnym krokiem w tym kierunku. Draco był tuż za mną; otworzył drzwi, jak prawdziwy gentelman i przepuścił mnie pierwszą, wychodząc zaraz za mną z gabinetu. Nie zauważyłam momentu, w którym zdjął z siebie kitel. W dłoniach trzymał kluczyki od samochodu, więc planował wyjście. Był dopiero ranek; możliwe, że miał nocny dyżur, chociaż nic po nim nie było widać. Potrząsnęłam lekko głową, denerwując się na samą siebie za takie analizowanie. Malfoy musiał to zauważyć, ponieważ na jego mężczyzny przez chwilę pojawiła się dezorientacja. Zwracając wzrok w moją stronę, spojrzał na mnie i kiwnął na pożegnanie głową. Odwzajemniłam ten gest, chcąc być kulturalna.

— Dziękuję, Malfoy — powiedziałam, kiedy blondyn już ruszył wzdłuż korytarza, w tylko sobie znanym kierunku. Na jedną, krótką chwilę, zatrzymał się w miejscu i odwrócił lekko głowę, jakby chciał sprawdzić czy to z moich ust wypłynęły te słowa. Nic jednak nie powiedział, w żaden sposób nie zareagował. Nie uśmiechnął się drwiąco, nie zmarszczył brwi. Po prostu odszedł. Przez krótki moment stałam jeszcze w miejscu, wpatrując w oddalającą się sylwetkę mężczyzny. W końcu, gdy zniknął za rogiem, ruszyłam w przeciwnym kierunku, wracając do sali, w której leżała Sophie. Mimo że miała przecież przed sobą całe życie, postanowiłam zacząć działać, zabierać ją w miejsca, w których byłam i opowiedzieć jej w końcu o… magii.

Wychodząc przed szpital, od razu mocniej zaczerpnąłem świeżego powietrza; od ciągłego siedzenia w jednym miejscu w moich skroniach zaczął pulsować nieprzyjemny ból, który teraz zaczął stopniowo słabnąć. Jeszcze przez krótką chwilę stałem w miejscu, aż w końcu wolnym krokiem ruszyłem w stronę samochodu. Nie musiałem nigdzie się spieszyć, kolejnego dnia miałem wolne od pracy, więc po raz pierwszy od dawna, mogłem sobie pozwolić na chwilę spokoju. Wsiadłem do samochodu i wyjechałem z parkingu, kierując się w stronę swojego osiedla. Nie spieszyłem się, nie widziałem takiej konieczność. Jadąc, skupiłem się tylko i wyłącznie na drodze, nie rozglądając się wokół. Moja uwaga była już i tak dostatecznie rozproszona przez kłótnię, jaka miała miejsce tego dnia Trzymałem mocno zaciśnięte dłonie na kierownicy, wspominając każde wypowiedziane słowo. Nie obawiałem się tego, że powiedziałem zbyt wiele, ponieważ wcale tak nie uważałem; mówiłem to, co powinienem już powiedzieć dawno temu. Zajechałem pod blok, parkując. Prawie wszystkie miejsca parkingowe były wolne, ale było to normalne patrząc na porę dnia — w końcu niedawno nastał ranek. Wysiadłem z samochodu, zamykając za sobą drzwi. Ruszyłem w stronę klatki.

— Draco, dopiero z dyżuru? — Usłyszałem głos mojej sąsiadki. Spojrzałem w stronę, z której dochodził ów głos; kobieta szła spokojnym krokiem chodnikiem, trzymając w obu dłoniach siatkę z zakupami. Nawet się nie zastanawiając podszedłem do kobiety i, mimo jej sprzeciwów, zabrałem reklamówki.

— Żadne dopiero, to mój normalny czas pracy, pani Marge. I, o dziwo, było dzisiaj całkiem spokojnie — odparłem, przepuszczając sąsiadkę w drzwiach. Mieszkała na parterze, więc już wkrótce staliśmy pod jej mieszkaniem. Wniosłem zakupy do środka domu, stawiając je w przedpokoju.

— Och, no to tyle dobrze, że było spokojnie. Nie chcesz napić się ze mną herbatki? Mąż przywiózł taką pyszną, z samego centrum Londynu — powiedziała, ciepło uśmiechając się. Wciąż byłem pod zdziwieniem z jakim dobrem zostałem tutaj przyjęty; mimo tego, że pojawiłem się tak naprawdę znikąd. Marge była jedną z tych osób, które przyszły do mnie z kawałkiem ciasta i ciepłą herbatą. Nie wiedziałem czy zasłużyłem sobie na to, by spotkać tak dobrych ludzi. Świat nie przestawał mnie zaskakiwać.

— Nie, dziękuję za zaproszenie, jednak na razie muszę odpocząć po nocy. Ale niebawem do pani wpadnę, razem z Timber, bo dawno pani nie widziała — odpowiedziałem. — Miłego dnia!

— Wzajemnie, Draco, wzajemnie! — krzyknęła jeszcze, kiedy ja już kierowałem się w stronę swojego mieszkania.

Włożyłem dłoń do kieszeni, szukając tam kluczy; przez moment zamarłem, nie mogąc ich znaleźć, jednak po chwili usłyszałem ich dźwięczenie — odetchnąłem z ulgą. Stanąłem przed wejściowymi drzwiami. Do zamka włożyłem klucz, przekręcając go w prawą stronę. Mimo że zamek naprawdę cicho zazgrzytał, nie minęło kilka sekund, a już było słychać w całym domu szczekanie Timber. Im bardziej chciałem tego uniknąć, tym ona głośniej i dłużej szczekała. Nie zdążyłem wejść do przedpokoju, a ona skoczyła na mnie z radością, zaczynając lizać. Głośno się zaśmiałem, a Timber, słysząc mój śmiech, znowu zaczęła szczekać. Kiedy w końcu się uspokoiła, wszedłem do domu. W mieszkaniu było dziwnie cicho, zupełnie tak jak wtedy, gdy mieszkałem jeszcze sam. Teraz jednak towarzyszyła mi Megan, a cisza jak była, tak nadal trwała. Zdjąłem kurtkę, wieszając ją w szafie i zaglądając kątem oka do salonu.

— Megan? — odezwałem się głośno, ignorując na ten moment Timber.

Odpowiedziała mi głucha cisza. Przeszedłem wszystkie pokoje, jednak kobiety nigdzie nie było. Gdzieś w mojej głowie pojawił się strach, jednak starałem się myśleć pozytywnie, nie panikować. Gdy coś się działo, zawsze do mnie dzwoniła, więc nie miałem się czym przejmować. Byłem jej przyjacielem, mogła na mnie liczyć w każdej chwili… a ona dobrze o tym wiedziała. Usiadłem więc w kuchni, zaparzając sobie wcześniej kawę, by nie zmorzył mnie sen. Nie spałem przez całą noc, a teraz czekałem; czekałem, aż Megan wróci do domu. Co jakiś czas Timber trącała mnie nosem w kolano, gdy widziała, że moja głowa zaczyna powoli opadać. Robiła się coraz cięższa i z każdą kolejną sekundą, która mijała, miałem wrażenie, że zaraz spadnę z krzesła i zasnę na podłodze. W tej chwili wyjątkowo potrzebowałem snu, jednak nie mogłem, wolałem siedzieć i być pewnym, iż niczego nie przegapię. Po trzech godzinach wpatrywania się tępo w kuchenny blat, usłyszałem dźwięk cicho otwieranych drzwi. Podniosłem głowę do góry, mrużąc oczy. Wstałem z krzesła, cicho przeklinając pod nosem — całe moje ciało było zdrętwiałe od ciągłego siedzenia w jednym miejscu. Postawiłem pierwszy krok, a za nimi kolejne; Timber szła tuż za mną, wyczuwając moją niepewność. Chciała mnie obronić w razie potrzeby, już nie raz tak się zachowywała. Nie miałem pojęcia czy do domu wchodziła Megan czy ktoś inny, pozostawało mi to jedynie sprawdzić. Wyjrzałem do przedpokoju i odetchnąłem z ulgą.

— Megan, do cholery, gdzieś ty się podziewała? — zapytałem nieco podniesionym głosem. Kobieta spojrzała na mnie z dekoncentracją, zdejmując buty, a po chwili rozsuwając swój płaszcz. Oparłem się o ścianę czując, że jeśli tego nie zrobię, mogę się przewrócić. Dawka kofeiny nijak mi pomogła, największym lekiem w tej chwili byłby dla mnie sen.

— Jak to gdzie? Mówiłam ci wczoraj, że muszę zrobić wreszcie jakieś zakupy, bo w twojej lodówce jest, jak zwykle, pusto. Wystarczy, że nie odwiedzam cię kilka dni, a już zapominasz o jedzeniu, zachowujesz się niemądrze, Draco — zbeształa mnie kobieta.

Minęła mnie, wchodząc do kuchni. Po ostatnim załamaniu nie było już widać ani śladu. Wróciła dawna, pewna siebie, Megan, nie bojąca się wyjścia z domu. Czasem przyłapywałem ją na tym, iż kilka razy sprawdzała, czy drzwi i okna są oby na pewno dobrze zamknięte, jednak te sytuacje zdarzały się już coraz rzadziej. Zaczynała znowu żyć, a strach został zastąpiony przez radość. Cieszyłem się z takiego obrotu spraw, bo nie potrzebowałem niczego innego niż widoku Megan uśmiechającej się do ludzi. Kobieta zaczęła rozpakowywać zakupy, a ja jej w tym pomagałem; część z produktów chowałem do szafek, a część do lodówki.

— Poza tym, Draco, jest coś takiego jak telefon. — Demonstracyjnie wyjęła go z kieszeni swetra i pomachała mi nim przed nosem. — Mogłeś zadzwonić, jeśli już aż tak się o mnie martwiłeś, choć naprawdę nie wiem czemu. Jadłeś coś po przyjściu? Dlaczego, tak w ogóle, jeszcze nie śpisz, skoro dzisiaj miałeś nocny dyżur?

— No tak, mogłem zadzwonić, zupełnie o tym zapomniałem… — Westchnąłem, odchodząc od blatu i siadając przy stole. Napiłem się łyk czarnej, gorzkiej i zimnej już kawy; skrzywiłem się, czując ten smak. Zupełnie nie wiedziałem co ludzie w tej cieczy widzą, wcale nie była dobra, jej jedynym pozytywem było to, iż stawiała na nogi, nic więcej. — Czekałem na ciebie, nie wiedziałem gdzie jesteś, więc postanowiłem, że poczekam aż wrócisz. Nie śmiej się ze mnie, Megan, martwiłem się po ostatnich akcjach.

— Draco, Draco… — Spojrzała na mnie z politowaniem, kręcąc z niedowierzaniem głową. — Czekaj jeszcze, zrobię ci coś do jedzenia i dopiero pójdziesz spać. Nie położysz się z pustym żołądkiem, nie kiedy ja tu jestem — zadecydowała, krzątając się ciągle po pomieszczeniu.

Nawet nie próbowałem protestować, ponieważ dobrze wiedziałem, że to i tak nic nie zmieni; jeśli Megan coś chciała, musiało tak być, już się tego nauczyłem. Kobieta wyjmowała z lodówki kolejne produkty, coś mieszała, sam dokładnie nie wiedziałem. Po kilku minutach postawiła przede mną talerz z omletem. Gdy poczułem zapach wiśniowych powideł, spojrzałem z uśmiechem na Megan.

— Zapamiętałaś — powiedziałem, biorąc do ręki sztućce i zaczynając jeść. Dopiero w momencie pierwszego kęsa, zdałem sobie sprawę z tego, jak bardzo byłem głodny.

— Oczywiście, że pamiętałam, tego nie da się zapomnieć. Zrobiłeś aferę w restauracji, Draco, zawsze będę się już z ciebie śmiała — odparła, zajmując miejsce na krześle, obok mnie. W swoje dłonie wzięła kubek z kawą, którą przed chwilą przygotowała i popijała, rozkoszując się jej smakiem. — Działo się dzisiaj coś na dyżurze?

— Nie, nic ciekawego. Dałem wypis małej Sophie. Przy okazji wymieniłem kilka mocniejszych słów z Granger. Więc, jak widzisz, było całkiem nudno i nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło.

— Kłótnia z Hermioną nie jest niczym nadzwyczajnym? — krzyknęła Megan, wstając z krzesła i wymachując rękoma. Westchnąłem z irytacją, ponieważ dobrze wiedziałem, iż zaraz zostanie wygłoszony wykład na temat mojego zachowania. Ta kobieta zachowywała się coraz częściej jak moja matka. — Draco, dobrze wiesz, że zawsze staję za tobą murem, bronię cię, jeśli trzeba, ale teraz przesadziłeś. Nie uważasz, że Hermiona i tak ma wiele na głowie, a ty i tak w dalszym ciągu dokładasz jej kolejnych zmartwień w postaci kłótni? Zachowujesz się jak dziecko, doprawdy!

— Nie wyglądała na zmartwioną, kiedy wykrzykiwała…

— Nie przerywaj mi! — warknęła groźnym tonem, grożąc mi palcem. Gdyby ta kłótnia byłaby normalna, roześmiałbym się, nie potrafiąc utrzymać powagi, jednak teraz kobieta wyglądała zbyt groźnie; nie śmiałem jej przerywać. — Widać jak na dłoni, że coś was łączy, albo dopiero zaczyna, ale oczywiście musisz być najmądrzejszy i zacząć psuć! Chociaż raz, Draco, przestań się bronić. Zbyt dużo myślisz, analizujesz, starasz się nie tracić rozumu, ale czasem trzeba ten rozum stracić, niech ci to wejdzie to głowy! Nie strać okazji, Draco, bo kolejnej nie będzie i ty dobrze o tym wiesz.

— Nawet nie wiesz o co…

— Mówiłam, żebyś nie przerywał! — krzyknęła, ale po chwili umilkła. Spojrzała się na mnie mrużąc oczy i głośno wzdychając. — Skomplikowany z ciebie człowiek. Idź spać, może jak się wyśpisz, zaczniesz normalnie myśleć.

Nic nie odpowiedziałem. Wstałem leniwie z krzesła, wkładając brudny talerz do zlewu. Zerknąłem na Megan; intensywnie nad czymś myślała. Nie przerywałem jej, ruszyłem w stronę swojej sypialni, marząc o położeniu się w swoim łóżku. Timber została w kuchni, pilnując kobiety — ostatnio ciągle z nią przebywała, strzegła jej jak oka w głowie i spała przy jej łóżku. Nawet się nie przebrałem, nie miałem na to siły. Położyłem się i już po chwili sen wstąpił na moje powieki. Zapomniałem o przykryciu się kołdrą, o niczym nie myślałem; zamknąłem oczy i zasnąłem.

— Malfoy, wstawaj… — szepnął znany głos…

________________

Ależ się za Wami stęskniłam, nawet sobie tego nie wyobrażacie! Jestem bardzo podekscytowana faktem, że mogę teraz publikować kolejny rozdział NWW, ale jednocześnie trochę się boję, że się Wam nie spodoba. Do tego rozdziału jestem nastawiona naprawdę sceptycznie… Pierwsze dwie strony pisało mi się naprawdę ciężko! Odzwyczaiłam się od pisania, więc było dla mnie całkiem normalne, że zapomniałam jak łączyć zdania. ;) Potem, na szczęście, miłość do pisania wróciła i… proszę, oto jest. Mimo że nie jestem zbytnio z tego rozdziału zadowolona, bo wydaje mi się taki... pusty (?), jestem z siebie dumna. Zaczęłam pisać we wtorek, dzisiaj publikuję. Mam ogromną nadzieję, że jednak Wam się spodoba. Skomentujcie, proszę? Chcę wiedzieć ile jeszcze osób przy mnie, mimo tych długich przerw, zostało.

Przepraszam, że musicie tyle czekać na kolejne rozdziały. Jest mi z tego powodu głupio, jednak nie jestem w stanie nic na to poradzić. Przede mną matura, więc praktycznie non stop siedzę przy książkach, nie mówiąc już o chwili dla siebie, której po prostu nie mam. Ależ ja marudzę. I się rozpisałam! Ale naprawdę się za Wami, kurczę, stęskniłam.

Dzisiaj Sylwester! Do mnie zaraz zjeżdżają koleżanki, szykuje się niewielka imprezka. A wy z kim i jak powitacie Nowy Rok? Teraz bardziej oficjalnie — chciałabym Wam złożyć życzenia, moi kochani. Życzę Wam, aby ten nowy rok, 2016, był lepszy od tego, który odchodzi. Życzę Wam samych szczęśliwych chwil, jak najwięcej sukcesów, a jak najmniej porażek, jak najwięcej uśmiechu na twarzy! Bo uśmiech zawsze jest piękny. Życzę Wam jak najmniej łez, a jeśli już — to tylko tych łez ze szczęścia. Spełnienia marzeń, realizacji swoich celów. Miłości, przyjaźni. Szczęścia.

Trzymajcie się, kochani. Do zobaczenia (raczej) w połowie lutego. Opowiadajcie co u Was, proszę? :)

(Trzymajcie za mnie kciuki od 7 stycznia – mam próbne matury. :( )
PS. Rozdział niesprawdzony, więc niewielkie błędy na pewno znajdziecie.:)

M.