Rozdział 16

Kap, kap, kap…

Deszcz padający za oknem obijał się o parapet, wydając ciche dźwięki. Niebo zostało zasnute przez ciemne chmury, zupełnie tak, jakby pogoda dostosowała się do obecnej sytuacji. Słońce schowało się gdzieś za horyzontem, ustępując miejsca księżycowi, jednak miałam wrażenie, że promienie słoneczne już nigdy się nie pojawią; mrok zasłonił cały mój świat. Żadna gwiazda nie świeciła, wszystkie się skryły — gdybym mogła, zachowałabym się tak samo. Schowałabym się w najciemniejszym zakątku świata, objęła ramionami, dając sobie choć minimalne poczucie bezpieczeństwa i siedziałabym tam, dopóki wszystko samo się nie naprawiło, jak w prawdziwej bajce. Bajki jednak nie istniały, były fikcją, a to, co działo się teraz, było aż nazbyt realne.

Sophie leżała na szpitalnym łóżku, nienaturalnie blada. Kroplówka, do jakiej była podłączona, dostarczała potrzebnych jej składników. Było źle, a ja pomyślałam, że pragnienie zniknięcia z  tego świata jeszcze nigdy nie było tak kuszące. Łzy już nie płynęły, zabrakło ich niedługo po tym, gdy weszłam do tej sali. Albo mi się wydawało i nie potrafiłam już więcej płakać, jakby organizm sam się przed tym bronił.

Stałam przy oknie, opierając się o parapet. Od dwóch godzin chodziłam po pokoju, musiałam w jakiś sposób rozładować napięcie, które zaczęło mnie dobijać. Chciałam wykrzyczeć wszystko, co leżało mi na sercu, ale z  moich ust nie wydobył się żaden dźwięk. Cisza nadal była ciszą, tak straszną i ciążącą mi. Harry siedział na krześle, prawie przysypiając. Był zmęczony, widziałam to po jego postawie, jednak nie chciał mnie zostawić, za co byłam mu ogromnie wdzięczna. W tej trudnej chwili był ze mną, kiedy potrzebowałam jego obecności tak, jak każdy potrzebuje zaczerpnąć kolejnego oddechu, by  po prostu  żyć. Pociągnęłam nosem, przemieszczając się z  powrotem na drugi koniec sali. Intensywnie myślałam, w mojej głowie przewijało się milion myśli naraz, a ja nie wiedziałam już na czym powinnam się najbardziej skupić. Przetarłam oczy dłońmi, przegryzając wargę. Wiedziałam, że muszę wyjść, potrzebowałam choć odrobiny świeżego powietrza… Przede mną była długa noc i jeszcze dłuższe czekanie. Zerknęłam na Harry’ego — zdawałam sobie sprawę, że mam mu wiele do wytłumaczenia i w końcu ten czas, prędzej czy później, nadejdzie. Teraz jednak chciałam odwlec tę sprawę jak najbardziej się dało, musiałam odpowiednio przygotować się do takiej rozmowy, a teraz przygotowanie do niej nie miało sensu; moje myśli tak czy inaczej byłyby skupione tylko i wyłącznie na Sophie.

— Harry, nie musisz… — zaczęłam, stając niedaleko mężczyzny. Usłyszawszy mój głos, uniósł głowę. Jego oczy były zmęczone, zasnute delikatną mgiełką, jakbym dopiero co wybudziła go ze snu. Przez chwilę przypatrywał mi się nieprzytomnym wzrokiem, sprawiając wrażenie zamyślonego; może zastanawiał się, czy to wszystko nie jest fikcją, a obecne zdarzenia zwykłym snem? — Nie musisz ze mną zostawać, dużo przez te wszystkie lata się zmieniło i, wybacz, ale chyba po prostu nie zasługuję na twoją przyjaźń — wyszeptałam przez zaciśnięte wargi. Wcale nie chciałam tego mówić, ale minęło zbyt dużo czasu, by wszystko pozostało takie samo, jak przed laty. Straciłam jego zaufanie, dobrze to wiedziałam, w końcu zniknęłam bez żadnego słowa, nie zdobywając się na jakiekolwiek wytłumaczenie. Nie byłam warta jego czasu, tak przynajmniej uważałam.

— Nie pleć bzdur, dopiero co cię odnalazłem, a ty chcesz znowu zniknąć? Przepraszam, Hermiono, ale nie mogę po raz kolejny na to pozwolić. Owszem, dużo się zmieniło, ale przyjaźń pozostała, zbyt wiele razem przeszliśmy — powiedział; nawet nie miałam odwagi, aby mu przerwać. W zamian wpatrywałam się uparcie w swoje dłonie. Bałam się, że Harry zobaczy w moich oczach czające się łzy. Nie oczekiwałam, iż ze mną zostanie, nie mogłam tego od niego żądać, jednak mimo wszystko nie odszedł. — Idź, Hermiono, się przewietrzyć. Dobrze ci to zrobi.

Nie musiał powtarzać mi dwukrotnie. Kiwnęłam głową na znak, że dobrze, wyjdę, bo jest mi to rzeczywiście potrzebne. Ostatni raz spojrzałam na Sophie i wyszłam z sali jak najciszej, zamykając za sobą drzwi. W pierwszej chwili nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Pragnienie wyjścia z  pomieszczenia było przed momentem tak ogromne, a teraz jedyne czego chciałam, to wrócić tam z  powrotem. Westchnęłam i ruszyłam w stronę wyjścia. Byłam pewna, iż świeże powietrze przyniesie mi teraz ulgę. Nawet nie wiedziałam, która jest godzina, chociaż miałam wrażenie, że spędziłam tutaj już całą wieczność. W  drzwiach wyjściowych minęłam mężczyznę, jednak zupełnie nie zwróciłam na niego uwagi, mimo trącenia go ramieniem. Niemal biegiem wypadłam na zewnątrz. Zimne powietrze uderzyło mnie w twarz; dłonie jakby mechanicznie zaczęły się trząść. Czułam strach, bo po raz pierwszy bałam się tak bardzo, że chciałam od tego wszystkiego uciec. Stałam na środku chodnika, bez żadnego ciepłego odzienia; dreszcze pojawiły się na skórze, a ciało zaczęło drżeć. Przymknęłam oczy na jedną krótką chwilę — otworzyłam je, kiedy usłyszałam podjeżdżający gdzieś niedaleko mnie samochód. Skupiłam więc wzrok na nim, próbując oderwać myśli od bolesnej rzeczywistości. Od razu rozpoznałam auto, a moje przypuszczenia okazały się słuszne, kiedy z  pojazdu wysiadł Malfoy. Początkowo mnie nie zauważył, dopiero gdy ruszył w stronę szpitala, na jego twarzy przez sekundę można było dostrzec zdziwienie. Zdziwienie, które wraz z  kolejną sekundą, przerodziło się w zwykłą obojętność, tak często widzianą na jego twarzy. W końcu przeszedł obok mnie, jakby zupełnie mnie nie zauważył lub zignorował, nie mając ochoty na jakąkolwiek rozmowę. Z odrobiną żalu zacisnęłam wargi obiecując sobie, że więcej takie sytuacje, jak ta dzisiejsza, nie będą miały miejsca. Chłodna obojętność — to jedyne co powinno być między nami – i nic więcej. Fakt, że leczył moją córkę, już i tak był dostatecznie dziwny.

Nagle usłyszałam gdzieś niedaleko za mną jego głos. Cichy, ale zarazem zimny, porażający i niepozwalający ruszyć się z  miejsca.

— Granger, musimy chwilowo przerwać chemioterapię.

Wypowiedziane słowa zawisły w przestrzeni między nami. Cisza swoim dźwiękiem boleśnie raniła każdą cząstkę duszy, zabierając zdolność oddychania. Wszystko straciło sens w jedną sekundę, wszystko zostało bezpowrotnie zburzone. Wolno odwróciłam się w stronę mężczyzny, rzucając w jego stronę nieme pytanie: „Co?”. Analizowałam wypowiedziane przez niego zdanie, ale nie potrafiłam znaleźć w nim sensu. Wydawało mi się sztuczne i nieprawdziwe. Przerwać… chemioterapię… przerwać chemioterapię… chemioterapię przerwać… Pokiwałam przecząco głową, próbując wywrzeć na nim zmianę decyzji, jednak on stał niewzruszony, z  rękami wsuniętymi w kieszenie spodni. Jego postawa tak bardzo mnie denerwowała; był zdecydowanie zbyt spokojny, opanowany, jak na sytuację, w której się znalazłam. Nie oczekiwałam żadnego współczucia, miał zachować się jak lekarz, miał nie być już więcej nieczułym dupkiem… Nie chciałam przecież wiele.

— Słucham? — Cichy dźwięk wydobył się z  mojego gardła; tak cichy, że miałam wrażenie, iż tylko ja go słyszę. Koszmar trwał nadal, przedstawienie jeszcze się nie skończyło, aktorzy dopiero co weszli na scenę.

Przez długi czas Malfoy nic nie odpowiadał. Zastanawiałam się, czy oby na pewno mnie usłyszał. Przestąpiłam z  nogi na nogi, przegryzłam wnętrze policzka i jeszcze raz, z większą mocą, powtórzyłam pytanie. Teraz nie miałam żadnych wątpliwości, pozostało mi czekać na odpowiedź.

— Jej wyniki znacznie się pogorszyły. W laboratorium musieli popełnić jakiś błąd, bo to niemożliwe, by wszystko nagle spadło. Gdy wszystko wróci do normy, wrócimy do leczenia, ale na razie… Trzeba przeczekać, Granger. 

— Miałeś… miałeś jej pomóc, a teraz ona leży tam, a przecież jeszcze kilka godzin temu się śmiała i normalnie bawiła. Wszystko szło dobrze, nie wierzę, że nagle to runęło, nie wierzę i nigdy nie uwierzę. Masz wejść do środka i jej pomóc, nie wiem jak, ale masz coś zrobić — powiedziałam nadzwyczaj spokojnie, chociaż sama już nie wierzyłam w to, co mówię. Jeszcze chwilę stałam w miejscu, a nasze oczy toczyły zażartą walkę, żadne nie chciało przegrać.

W końcu opuściłam wzrok, jednak nie czułam się przegrana, miałam wrażenie, że coś zyskałam przez tę krótką wymianę zdań. Satysfakcję, krótkotrwałą ulgę…? Nie potrafiłam dokładnie określić.

Minęłam Malfoya i weszłam z  powrotem do wnętrza szpitala. Wcześniejsza chęć zaczerpnięcia świeżego powietrza odeszła i chciałam znowu znaleźć się w małej salce, przy mojej kruszynce. Jej szczęście było dla mnie najważniejsze — to, co czułam w tym momencie nie było dla mnie ważne.

Było zimno, tak bardzo zimno, że miałam wrażenie, iż chłód zamraża każdą cząstkę mnie, która jeszcze pozostała. Czułam się w środku pusta, może dlatego, że zatrzymałam w sobie kolejną falę łez, nie chcąc, by ktokolwiek je zobaczył. Zanim mogłam wrócić do pokoju, musiałam się uspokoić i wrócić silniejsza, taka przecież zawsze byłam. Odważna Gryfonka, dzielnie stawiająca czoło Voldemortowi, niebojąca się niczego; tego ludzie wymagali, taką stworzyli Hermionę Granger, a ja musiałam się dopasować do tego wzorca. Tak wypadało i tak się zachowywałam. Jednak kiedy gra toczy się o coś więcej, kiedy na scenę wchodzi niebezpieczeństwo, czyhające na własne dziecko, wszystko się zmienia i człowiek nie potrafi zachowywać się tak, jak wcześniej. Gdzieś w środku samego siebie wszystko się buntuje, skręca, nie pozwala prawidłowo funkcjonować. Wszystko jest inne, a świat, jaki widzimy, nagle przyjmuje szare barwy. I wcale nie jest taki piękny, jak kilkanaście lat temu obiecała babcia.

Weszłam do szpitalnej łazienki, trzaskając drzwiami. Zapach tego miejsca nie był szczególnie przyjemny, wręcz odrzucający, bo miałam świadomość gdzie jestem. Stanęłam tuż przy ścianie, opierając o nią głowę. Przez dłuższy czas wpatrywałam się w swoje odbicie; odbicie mnie, której już nie poznawałam. Przez jeden wieczór wszystko tak gwałtownie się zmieniło — kobieta, którą byłam tego wieczora, gdy przyszedł do nas Malfoy, bezpowrotnie odeszła. Wróciła za to zagubiona dziewczyna, jakby tak naprawdę nigdy nie zniknęła. Moja malutka córeczka, moja Sophie, moja, moja, moja…

Odepchnęłam się od ściany, podchodząc do umywalki. Oparłam dłonie o lustro. Tak bardzo chciałam w tym jednym momencie wyżyć się na… czymkolwiek, potrzebowałam dać ujścia emocjom, które tłamsiły mnie od środka. Ostatecznie zrezygnowałam i w zamian za to zacisnęłam zęby i odepchnęłam się do tyłu. Mrok nastąpił nie tylko na zewnątrz, ale też w środku mnie. Teraz pozostawało mi jedynie czekanie, aż słońce z  powrotem wróci, a wraz z  nim — nadzieja.

Świt nastał szybciej, niż początkowo się spodziewałam. Nic tak bardzo mnie nie cieszyło, jak promienie słońca przedostające się przez okna i padające na moją twarz. Po dzisiejszej nocy byłam wyjątkowo zmęczona; spanie na krześle nie było zbyt przyjemne, przynajmniej dla mojego kręgosłupa. W środku nocy przyszły pielęgniarki i, nie uznając słów sprzeciwu, niemal siłą wyciągnęły mnie z  sali, w której przebywała Sophie. Nie mogłam jednak wrócić do domu, nie chciałam tam być sama, w ciszy, okropnej i przerażającej, kiedy moje dziecko leżało tutaj. Nie byłabym dobrą matką, gdybym tak postąpiła. W mojej głowie ciągle huczał głos Malfoya, mówiącego, że trzeba przerwać chemioterapię. Wydawało mi się to tak nieprawdopodobne, jakby wczorajszy wieczór wcale nie miał miejsca, a był jedynie dziwnym wybrykiem mojej wyobraźni. Przecież to było niemożliwe... Za nami były dopiero dwie chemioterapie, a już coś złego zaczynało się dziać. Sama nie byłam pewna, czy stać mnie na tak ciężką walkę i czy jej podołam. Zaczynało brakować mi sił, zarówno psychicznie, jak i fizycznie.

— Miałaś jechać do domu, Hermiono, a nie spać na korytarzu. — Usłyszałam głos Harry’ego.

Leniwie uniosłam powieki ku górze; mężczyzna stał nade mną, trzymając w dłoniach dwa kubki z  kawą. Podał mi jeden z  nich, siadając po chwili na krześle obok. Zbliżyłam kubek z  ciemną cieczą, a do moich nozdrzy dotarł jej przyjemny zapach. Już sama woń nieco mnie ożywiła, a gdy przez moje gardło przepłynął pierwszy łyk, poczułam się jak nowo narodzona. Nie byłam do końca pewna, czy dała mi to kawa czy obecność mojego najlepszego przyjaciela, tu, przy mnie, kiedy moje życie zaczynało powoli się burzyć. Spojrzałam na Harry’ego i dostrzegłam, że oczekuje odpowiedzi, patrząc na mnie niecierpliwie. Blizna na jego czole już nie była tak widoczna, jedynie z  bliska można było ją dostrzec, a i tak trzeba było się mocno wysilić.

— Chyba nie myślisz, że zostawiłabym Sophie samą? Nigdy w życiu, Harry — powiedziałam zupełnie spokojnym głosem. Mój wzrok z  powrotem powędrował na kubek trzymany w dłoniach. Harry zostawił mnie w nocy, a raczej to ja go zostawiłam, każąc iść do hotelu, mimo że wcale tego nie chciałam. Potrzebowałam jego obecności, ale troska o niego była ważniejsza i to ostatecznie wygrało.

— Zawsze byłaś i już chyba zawsze będziesz uparta… Jak już coś postanowisz to będziesz do tego dążyć, choćbyś miała nie wiadomo co zrobić. — Pokiwałam głową, zgadzając się z  nim.

Zapadła między nami cisza; ja bałam się mówić, a on obawiał się, że powie za dużo. Swój wzrok wbiłam w kubek z  kawą. Moje myśli błądziły wokół Sophie, szczerej rozmowy
z  Harrym, którą i tak prędzej czy później musiałam odbyć, i wokół… Malfoya, co już mnie przerażało. Wbrew siebie zastanawiałam się gdzie jest i czy w końcu się pojawi, czy będzie chciał nadal leczyć moją córkę. Podarowałam mu zaufanie, bez którego nic by nie wyszło — teraz oboje musieliśmy się postarać, by nie dopuścić do jego utraty. Przerwanie chemioterapii, o czym mówił Draco poprzedniego wieczoru, przeraziło mnie. Dopiero po jakimś czasie uświadomiłam sobie, że Draco Malfoy jest lekarzem, który ma uratować życie mojej córki, w końcu po to oni są, mają ratować życie ludziom… I delikatny płomień nadziei na powrót zatlił się w moim sercu.

— Chodź, zjesz śniadanie, a potem z  powrotem tu wrócisz — powiedział Harry, wstając z  krzesła i wyciągając w moją stronę swoją dłoń.

Spojrzałam na niego nieco zaskoczona; myślałam, że jednak coś przez te kilka lat nieodwracalnie się zmieniło i nie będzie już w naszej znajomości takiej zażyłości, jaka była we wcześniejszych latach. Niepewna, ujęłam dłoń przyjaciela i razem ruszyliśmy w stronę kawiarenki. To był ten czas, w którym musiałam zacząć rozmowę, wyjaśnić, czemu zachowałam się tak, jak się zachowałam. Nie potrafiłam do końca ułożyć słów w głowie, a co dopiero wszystko opowiedzieć. Czekało mnie trudne zadanie, jednak, jak na prawdziwą Gryfonkę przystało, zamierzałam podjąć ryzyko, niezależnie od konsekwencji.

Weszliśmy do baru; jedna z  kelnerek, którą nawet kojarzyłam z  wyglądu, uśmiechnęła się ciepło w moją stronę. Nawet nie próbowałam sobie wyobrazić jak wiele razy musiała oglądać cierpienie innych ludzi — w końcu to tutaj, często na jej oczach, rozgrywały się największe dramaty. Harry szedł pierwszy, a ja posłusznie podążałam za nim. Mimo że kawiarenka została dopiero co otwarta, część stolików była już zajęta. Od wczesnych godzin rodziny przesiadywały, czekając na… cokolwiek, jakieś informacje, które w pewnym stopniu podbudują i pokażą jakieś dobre rozwiązania. Szliśmy między stolikami, szukając wolnego miejsca. Większość miejsc była zajęta przez pojedyncze osoby, dlatego tak ciężko było coś znaleźć.

Błądziłam wzrokiem po całej kawiarence, aż w końcu napotkałam inne spojrzenie… spojrzenie Malfoya. Od poprzedniej nocy, kiedy wyznał mi, że trzeba przerwać chemioterapię, nigdzie go nie widziałam, zniknął. Teraz siedział przy stoliku, rozmawiając z  jakąś kobietą. Kontakt wzrokowy po chwili się urwał, on wrócił jak gdyby nigdy nic do dalszej konwersacji, a ja nadal w myślach słyszałam jego słowa. Wiedziałam, że wczorajszego wieczora, gdy przyszedł do nas, do mnie i Sophie, na kolację, zbyt wiele się wydarzyło między mną a nim. Dotyk rąk, cisza, która była między nami i kilka niepotrzebnych słów…

Harry odsunął przede mną krzesło i poczekał, aż zajmę swoje miejsce. Sam nie usiadł, a podszedł do baru i zamówił coś do jedzenia, nawet nie pytając mnie o zdanie. Nie chciałam nic jeść, jedyne czego pragnęłam, to wrócić do Sophie i być przy niej, dopóki się nie obudzi. Minęło kilka minut, gdy wrócił Harry, niosąc talerze ze śniadaniem. Postawił przede mną naleśniki i filiżankę z  herbatą. Spojrzałam na danie krytycznym wzrokiem, po czym cicho westchnęłam. Ciężko było mi cokolwiek przełknąć, ale widząc wzrok Harry’ego, bez żadnego protestu wzięłam do rąk sztućce i powoli zaczęłam jeść.

— Hermiono, wytłumaczysz mi w końcu co się stało? — zapytał nagle Harry. Przestałam jeść, chociaż wzrok nadal miałam wbity w talerz. Myśli galopowały w mojej głowie, słowa były rozproszone i trudno było mi je ułożyć w całość. Otworzyłam usta, ale po chwili z  powrotem je zamknęłam. Jak wytłumaczyć całą sytuację, zniknięcie z  ich życia? Jak znaleźć odpowiednie słowa, kiedy nic nie przychodziło na myśl?

— Nie wiem, od czego zacząć — powiedziałam cicho, unosząc wzrok, napotykając zielone, troskliwe oczy Harry’ego. Patrzył na mnie ze zrozumieniem, ale i niecierpliwością. Wiedziałam, że mnie nie pospiesza, dał mi dużo czasu, abym wszystko przemyślała i byłam mu za to wdzięczna. Gdzieś we mnie pojawiła się chęć głośnego zapłakania. — Zaszłam w ciążę, chciałam oszczędzić wszystkim kłopotu, więc postanowiłam zniknąć z  waszego życia. Nie ma w tym żadnej wielkiej filozofii, Harry. Nie chciałam być dla nikogo ciężarem, uznałam, że lepszą opcją będzie oddalenie się od wszystkich i zaczęcie życia od nowa, bez całego ciężaru, który musiałam za sobą wlec… To nie była dla mnie łatwa decyzja, wręcz przeciwnie, kilkanaście razy myślałam o tym, czy nie zrezygnować i wrócić do was, ale miałam nadzieję, że ułożyliście sobie życie na nowo, beze mnie — mówiłam, zapominając o oddychaniu.

— Myślałaś, że ja, Ron czy nawet Ginny, jesteśmy w stanie żyć bez naszej najlepszej przyjaciółki? Tyle poświęciłaś dla nas przez te wszystkie lata i wydawało ci się, że możemy ułożyć sobie życie bez ciebie? Hermiono… — Westchnął Harry, zdejmując swoje okulary i przecierając szkła rogiem koszulki. Wyraz jego twarzy wyrażał ogromną dekoncentrację. — Zupełnie nie rozumiem, czemu nie wierzyłaś w naszą przyjaźń, szczególnie patrząc na to, ile razem w Hogwarcie przeszliśmy.

Nastała między nami cisza. Wstydziłam się tego, że tak bardzo wystawiłam na próbę zaufanie, jakie budowaliśmy przez te wszystkie lata, a ja przez jedną chwilę wszystko zburzyłam. Nie mówiłam nic, bo zwyczajnie nie wiedziałam co powiedzieć. Pragnęłam uciec; ale po raz kolejny wykazałabym się tchórzostwem. Teraz nie miałam już żadnego wyjścia, było po wszystkim. Mogłam jedynie brnąć w to dalej. Kątem oka dostrzegłam, że Draco wychodzi z  pomieszczenia w towarzystwie nieznajomej mi kobiety. Zamyślenie trwało jedynie krótki moment, ponieważ po chwili z  powrotem wróciłam na ziemię, do Harry’ego.

— Co zamierzasz dalej zrobić? — zapytał, przerywając milczenie.

— Na razie… Na razie, tak przynajmniej powiedział Malfoy, trzeba przerwać chemioterapię, unormować wszystkie wyniki badań i będzie można zacząć ją od nowa. A kiedy Sophie wyzdrowieje i wszystko będzie układało się coraz lepiej, wrócimy do Londynu i będziemy dalej razem żyły… tak jak przedtem. Nic nadzwyczajnego, czeka nas proste, ale jednak dobre życie. Wszystko przecież się ułoży — szepnęłam bardziej do siebie, niż do mojego przyjaciela.

Pokiwał ze zrozumieniem głową i napił się trochę swojej kawy, od razu się krzywiąc. Zaśmiałam się cicho na ten widok; odkąd sięgałam pamięcią, Harry nigdy nie lubił kawy i pił ją tylko w przymusowych momentach, kiedy nie był już zdolny prawidłowo funkcjonować. Mężczyzna spojrzał na mnie, po czym również się uśmiechnął, i przez ten moment wszystko było dobrze, niczego mi nie brakowało.

— Nie ma innego wyjścia. Ale… jesteś pewna, że Malfoy, ten Malfoy, który uprzykrzał nam życie przez lata nauki w Hogwarcie, będzie dla małej dobrym… lekarzem? A poza tym nie lepiej znaleźć jakąś dobrą klinikę, gdzieś bliżej domu, to nie byłoby prostsze?

— Mój dom jest tam, gdzie jest Sophie, Harry, nie wyobrażam sobie być w tej chwili gdzie indziej. Nie bez powodu to właśnie to miejsce zostało mi polecone i jeśli to Malfoy miał leczyć moją córkę... Może coś w tym jest i dzieje się tak nie bez przyczyny? Na razie najważniejsze jest dla mnie to, żeby Sophie wyzdrowiała, wybudziła się, a chemioterapia zadziałała, to moje aktualne cele. Nie wiem co będzie potem, ale dam radę, choćby nie wiem co musiała zrobić. — Uśmiechnęłam się delikatnie, a jednocześnie pewnie. Nie było teraz miejsca na smutek, pozostała determinacja i wola walki. — Jedź do hotelu, Harry, nie musisz tu ze mną być, jesteś na pewno zmęczony. Odpocznij. Ja w tym czasie muszę się wszystkiego dowiedzieć, no i może wreszcie pozwolą mi wejść do Sophie.

Mężczyzna w odpowiedzi kiwnął twierdząco głową na znak, że dobrze, mogę iść, a on zrobi tak, jak powiedziałam. Skierowałam się w stronę wyjścia, omijając stoliki. Zanim wyszłam, zapłaciłam za swoje i Harry’ego śniadanie — wiedziałam, iż będzie zły, ale chciałam już w choć minimalnym stopniu zacząć się mu odwdzięczać za to, że przy mnie był.

Gdy znalazłam się już na korytarzu, od razu ruszyłam w kierunku sali, w której leżała Sophie. Miałam ogromną nadzieję, że mała będzie już siedziała, nawet marudząc o niedobrym śniadaniu, lub o braku misia, którego przy sobie nie miała. Już w pierwszej sekundzie, gdy zaczęłam dochodzić do owego pokoju, coś mi nie pasowało. Zbyt wiele osób tam się znajdowało, dlatego od razu zaczęły mnie nachodzić obawy. Przerażenie zdecydowanie wzrosło, kiedy zauważyłam Malfoya rozmawiającego z  innym lekarzem. Usiłując zachować zimną krew, zrobiłam kilka kroków do przodu, znajdując się tym samym tuż przy obu mężczyznach. Draco dopiero po chwili zdołał mnie dostrzec. Niezbyt delikatnie złapał mnie za ramię i pociągnął w drugą stronę, jakby chcąc odciągnąć od tego miejsca, na co ja zupełnie nie miałam ochoty. Wyszarpnęłam się i spojrzałam na blondyna, mrużąc oczy. Nie wiedziałam,  jakie myśli krążą po jego głowie, ale w mojej panował istny huragan. Nie potrafiłam myśleć o Draco Malfoyu w kategorii wroga i to przerażało mnie najbardziej. Wbrew własnym przekonaniom, z  moich ust wypłynęło zdanie, którego jeszcze nigdy tak bardzo w późniejszych chwilach nie żałowałam.

— Zapomnij o wczorajszym wieczorze… I ty, i ja, dobrze wiemy, że takie chwile nie powinny się zdarzać; ty jesteś lekarzem, a ja matką twojej pacjentki, i na tym etapie powinniśmy pozostać.

— Niczego nie było, więc tak naprawdę nie mam, o czym zapominać, Granger — powiedział cichym, zimnym głosem.

— Cieszę się, że się rozumiemy, ogromna ulga — odparłam, nie stroniąc się od sarkazmu. — A teraz chcę wejść do mojej córki.

Malfoy nie odpowiedział, a jedynie przesunął się w bok, robiąc mi miejsce. Robił to z  ledwo widocznym ociągnięciem, przez co w mojej głowie zapaliła się ostrzegawcza lampka, zaczęłam się martwić. Zrobiłam dwa kroki do przodu i pchnęłam drzwi. Moje serce stanęło. Na jedną, krótką sekundę nieświadomie wstrzymałam oddech, nie wiedząc, co się tak właściwie dzieje. Łóżko, na którym wcześniej leżała Sophie, teraz było puste. Najgorsze koszmary stały się realne.

Poprzedni | Następny