Rozdział 18

Od razu uprzedzam, że rozdział jest bardzo długi, bo ma prawie 11 stron.

Dla wszystkich, którzy czekali.

Dni mijały; czas wcale nie zatrzymał się w miejscu, wszystko biegło swoim naturalnym rytmem. Każdy dzień zdawał się być dłuższy od poprzedniego, a noce, podczas których chęć snu odchodziła, stawały się zwykłą męczarnią. Podobno noc jest najlepszą porą na wymyślanie różnych scenariuszy, szczególnie tych szczęśliwych… Przekonałam się jednak, że w moim przypadku jest dokładnie w drugą stronę. Mimo że starałam się myśleć jedynie o samych pozytywnych stronach, zarówno leczenia Sophie jak i przyjazdu Harry’ego, ciągle w mojej głowie pojawiały się wątpliwości. Stawało się to już dla mnie męczące, marzyłam tylko o chwili wytchnienia, która pozwoliłaby mi wyłączyć myśli, choćby na kilka sekund. Wiedziałam jednak, że nie mogę sobie na to pozwolić — moim obowiązkiem było zajmowanie się Sophie. Dziewczynka potrzebowała mnie w tych chwilach najbardziej, a ja starałam się jej dać jak najwięcej tylko mogłam. Byłam mamą, a mamy robią dla swoich pociech wszystko, co tylko możliwe. Dlatego byłam przy niej, kiedy dostaliśmy informację o powrocie do leczenia i byłam, gdy w jej oczach na widok kroplówek pojawiał się strach. Byłam i wydawało mi się, że zawsze już będę, niezależnie od tego co przyniesie mi los. Chwile słabości zdarzały się częściej; gdy mijałam w szpitalu na oddziale dziecięcym zapłakanych ludzi, zastanawiałam się, czemu śmierć zbiera tak ogromne żniwo, czemu jest taka okrutna… Nie dostałam odpowiedzi, cisza okrutnie odbijała się o moje uszy, a ja mogłam się jedynie modlić, by Bóg nie chciał odebrać mi Sophie. Już i tak zbyt wiele wycierpiała — na więcej bólu po prostu nie zasługiwała.

Nadszedł grudzień. Mimo prognoz, że wkrótce spadnie pierwszy śnieg, po białym puchu nie było śladu. Sophie zależało jeszcze bardziej niż zwykle, aby go zobaczyć; codziennie rano, kiedy miała siłę, by wstać z łóżka, podbiegała do okna i sprawdzała, czy coś się pojawiło. Patrząc na jej oczekiwanie, sama zaczęłam, mimowolnie, wyglądać przez okno i wpatrywać się w chmury. Wraz z nadejściem grudnia, Harry wrócił do swojego domu, zostawiając mnie samą. Przy pożegnaniu nie brakowało łez, zarówno moich, jak i Sophie, która zdążyła się przyzwyczaić do mężczyzny. Ale nie miałyśmy wyjścia; pozostał nam jedynie powrót do starego życia, kiedy radziłyśmy sobie same. Obiecał, że niedługo wróci, miał na głowie dużo swoich spraw, dlatego nawet nie prosiłam go o pozostanie — straciłam to prawo, gdy opuściłam moich przyjaciół kilka lat temu. Święta zbliżały się wielkimi krokami, a ja ciągle nie wiedziałam jak powinnyśmy je spędzić. W mojej głowie pojawił się pewien plan, ale nie byłam do końca pewna, czy będzie dobry, a przede wszystkim bezpieczny dla Sophie. Odkąd wróciłyśmy do leczenia, jej organizm był jeszcze bardziej podatny na osłabienie, co wiązało się z tym, że szybciej łapała infekcje. Robiłam wszystko, co tylko radził mi Malfoy, odłożyłam prywatne sprawy na bok, mimo że nasza kłótnia nadal nawiedzała mnie w nocy. Analizowanie poszczególnych zdań, zachowania Draco, to na to przeznaczałam nocne przemyślenia. Sophie jeszcze bardziej przyzwyczaiła się do Malfoya; trudno było go unikać, a z czasem stało się to niemożliwe. W końcu zaakceptowałam ten fakt, chociaż i tak rozmawiałam z nim tylko na tematy związane z leczeniem, na nic innego nie miałam więcej odwagi. Czułam się w jego towarzystwie onieśmielona — i było to dla mnie naprawdę zabawne.

Kolejne dni grudnia nieustannie płynęły, każdy dzień przypominał poprzedni, a następne były z góry zaplanowane. Porcja leków, wizyta w szpitalu, powrót, w którym często towarzyszył nam Malfoy, odpoczynek, aż w końcu sen. Monotonia stała się dziwnie bezpieczna, była dobra, tak mi się przynajmniej wydawało. Nie potrzebowałam niczego innego, niż poczucia bezpieczeństwa.

Ranek rozpoczął się nadzwyczaj spokojnie. Przez zasłony przedostawały się promienie słoneczne, oświetlając część pokoju. Budzik, który zaczął nieznośnie dzwonić, został szybko wyłączony. Zasnęłam dopiero nad ranem, dlatego perspektywa dłuższego pospania była dla mnie naprawdę kusząca… Wiedziałam jednak, że to ta godzina, kiedy musiałam już wstać. Podniosłam się z łóżka i podeszłam do okna, odsłaniając zasłony. Śniegu w dalszym ciągu nie było, jedynie słońce i czyste niebo. Westchnęłam z irytacją, odwracając się od okna i kierując się w stronę dużej szafy. Szybko przebrałam się w pierwsze lepsze ubrania, nawet nie zwracając zbytnio uwagi na to, co zakładam. Gdybym była dawną Hermioną Granger, najpierw udałabym się powolnym krokiem do łazienki wziąć prysznic, a potem wypiła gorzką herbatę, przeglądając gazetę. Teraz jednak, nawet nie przejrzawszy się w lustrze, od razu ruszyłam w stronę kuchni, by naszykować śniadanie z dawką leków dla Sophie. O sobie już nie myślałam. Z biegiem lat w ludziach zmieniają się priorytety. Przeszłam do pokoju Sophie. Otworzyłam cicho drzwi, byleby nie zaskrzypiały, chociaż wiedziałam, że w ostatnim czasie jej sen był twardy i trzeba wiele, by ją obudzić.

— Sophie, skarbie, wstawaj — szepnęłam, pochylając się nad dziewczynką i przysiadając na brzegu jej łóżka. Musiałam powtórzyć kilka razy, aż w końcu usłyszałam ziewnięcie i poczułam jak Sophie odwraca się w moją stronę, od razu chowając się w całości pod kołdrą. Każdego dnia musiałam walczyć o to, by wstała z łóżka, bo nic już jej nie interesowało. Zabawki nagle stały się zbyt nudne, a bajki nie zasługiwały na większą uwagę. — Wstawaj, wystygnie śniadanie — powiedziałam, wstając. Sophie wysunęła czubek głowy zza kołdry i z ogromną niechęcią zaczęła się podnosić.

Pomogłam się jej ubrać, założyłam na głowę kolorową chustkę, którą sama wybrała i razem ruszyłyśmy w stronę kuchni. Tego dnia dziewczynka była jeszcze bardziej milcząca, dlatego w mojej głowie zapaliła się ostrzegawcza lampka. Nie podbiegła, jak miała zawsze w zwyczaju, do okna, jakby straciła nadzieję, iż może jeszcze spaść śnieg. Posadziłam ją na krześle i sama usiadłam tuż obok niej. Obserwowałam jak bawi się łyżką, unikając jedzenia. Od kiedy wróciliśmy do leczenia chemioterapią, jej apetyt spadł jeszcze bardziej; każdy posiłek, prędzej czy później, kończył się płaczem. Próby tłumaczenia, że musi jeść, by była silna, nic nie dawały, a mi czasem brakowało już sił.

— Mamo, a kiedy są święta? — zapytała nagle Sophie, wytrącając mnie z zamyślenia. Wstałam od stołu i włożyłam do zlewu brudne naczynia.

— Za równe dziesięć dni. Czemu pytasz?

— Tak się tylko zastanawiam — odparła, wzruszając ramionami. Niepewnie spojrzała na mnie, po czym odsunęła miskę z owsianką. Po chwili już jej nie było w kuchni. Westchnęłam, biorąc w dłonie naczynie i wylewając resztę jego zawartości do zlewu. Był postęp, ponieważ zjadła większą połowę. Małymi krokami i dojdziemy do zwycięstwa, w tym przypadku było to zjedzenie całości zupy mlecznej.

Przyszykowanie się do wyjścia z małym dzieckiem, które od rana ma kiepski humor i nie ma zamiaru się ubrać, jest naprawdę trudne. Zawsze podziwiałam kobiety mające siłę, by wychować piątkę małych dzieci, kiedy ja sama miałam problemy z Sophie. Miała swoje humorki; na szczęście zwykle dochodziłyśmy do kompromisu. Zanim wyszłyśmy z domu, było już południe. Dotarcie do szpitala zwykle nie zajmowało nam dużo czasu; nasze mieszkanie było położone niedaleko. W ostatnich tygodniach Sophie straciła siły, częściej nosiłam ją na rękach, niż chodziła sama. Ruby, nasza sąsiadka z Londynu, przysłała wózek, którym jeszcze rok temu na co dzień  woziłam dziewczynkę. Teraz była większa, ale musiałyśmy do tego wrócić. Miałam wrażenie, iż Sophie zamiast rosnąć, maleje w moich oczach. Najgorsze było to, że nie miałam na to żadnego wpływu.

Wysiadłyśmy z samochodu; taksówkarz otworzył przede mną drzwi, a ja wysiadłam na zewnątrz. Sophie wyciągnęła w moją stronę ręce — jej oczka były zaszklone od łez. W takich chwilach, kiedy dziecko jest smutne, matka nawet się nie zastanawia, ból pleców nagle przestaje dokuczać. Ważne jest tylko szczęście dziecka. Poprawiłam spadającą torbę z ramienia i ruszyłam do przodu. Zanim otworzyłam drzwi budynku, taksówkarz życzył nam jeszcze miłego dnia. Sophie ciągle przytulała się do mnie, jakbym była jej największym skarbem, a ja oddawałam równie mocno uścisk. Nie wiedziałam czemu tamtego dnia była w tak kiepskim humorze  — zdawałam sobie sprawę z tego, że skutkiem chemioterapii są zmienne nastroje; nie wiedziałam jednak, że obserwowanie tych skutków będzie dla mnie tak bolesne.

 W szpitalu panował większy ruch niż zwykle. Pielęgniarki biegały, nawet nie zwracając na mnie uwagi, zupełnie jakbym była przezroczysta. Podczas każdej wizyty tutaj spotykało mnie z ich strony wiele dobrego, zawsze mogłam liczyć na pomoc, a tamtego dnia coś było nie tak. Sophie przytuliła się do mnie jeszcze mocniej; poprawiłam na jej główce różową chustkę, ponieważ lekko się zsunęła. Ruszyłam w stronę windy, chcąc jechać na nasze piętro. Zbiegowisko ludzi, którzy się tam znajdowali, nieco mnie przeraziło. Nic nie dostrzegłam, cała scena była zasłonięta przez tłum. Nawet nie próbowałam podchodzić bliżej, stanęłam z boku korytarza. Moje ręce powoli zaczynały drętwieć, poczułam jak Sophie zsuwa się z moich rąk, mimo że nadal kurczowo się mnie trzymała. Ukucnęłam na podłodze, sadzając Sophie na kolanach. Musiałam chwilę odpocząć. Spojrzałam na zegarek, znajdujący się na moim nadgarstku — do wizyty miałam niecałe piętnaście minut, musiałam w końcu przedostać się na odpowiednie piętro. Z powrotem podniosłam się do góry, tym razem z określonym celem.

— Przepraszam — zwróciłam się do jednej z kobiet, stojących niedaleko mnie. Spojrzała, lustrując wzrokiem moją sylwetkę. — wie pani, co tutaj się dzieje?

— Ktoś zamknął się w windzie, nawet nie wiadomo jak, podobno było słychać jakieś krzyki, tak ludzie gadają… Dyrekcja szpitala zablokowała wszystkie inne windy. Aż dziwne, że weszła pani do szpitala, mój mąż jest zmuszony czekać przed budynkiem, bo nie chcą nikogo wypuścić — odparła z niechęcią. — Jeśli chce się pani dostać na piętro wyżej, jedyne wyjście to schody, o ile panią tam wpuszczą.

— Dobrze, dziękuję — powiedziałam, kiwając w podziękowaniu głową.

Odeszłam kilka kroków dalej, zastanawiając się, co powinnam zrobić. Sophie zaczynała mi coraz bardziej ciążyć, a nie miałam wyjścia, musiałam dostać się na górę, by przeprowadzili kontrolne badania… Odgarnęłam dłonią włosy z twarzy i ruszyłam w stronę schodów. Po drodze minęłam kilku lekarzy, nawet funkcjonariusza policji, jednak nikt nie zwrócił na mnie uwagi, co było dziwne, patrząc na to, że przechodziłam tuż obok zablokowanej windy. Zaczęłam wchodzić po schodach; piętro, na którym była leczona Sophie, okazało się być naprawdę wysoko. W pewnym momencie chciałam zrezygnować, zawrócić, wyjść z tego budynku, bo cała ta sytuacja była co najmniej dziwna i zaczynałam mieć pewne obawy.

— Granger? Co ty tu, do cholery, robisz? — Usłyszałam znajomy głos, głos Malfoya. Uniosłam głowę, spoglądając na mężczyznę stojącego na szczycie schodów. Wyglądał tak jak zwykle, jednak dzisiejszego dnia coś mnie w jego wyglądzie zdziwiło. Nie miałam siły, by odpowiedzieć. Wchodzenie na piętro, niosąc przy okazji na rękach pięcioletnie dziecko, było dla mnie nie lada wysiłkiem. Stanęłam w miejscu, chcąc złapać oddech. Mężczyzna w tym czasie zszedł ze schodów i stanął w niedalekiej odległości ode mnie.

— Jak to, co robię? Miałam przyjść z Sophie na badania, więc przyszłam — powiedziałam, kucając i zdejmując Sophie kurtkę. Dziewczynka przekrzywiła głowę i patrzyła raz na mnie, raz na Malfoya.

— Granger, wysłałem ci dzisiaj rano wiadomość, że odwołujemy badania ze względu na małą awarię w szpitalu… — powiedział, mrużąc oczy. Nie zdążyłam nic odpowiedzieć, ponieważ od razu dodał: — Skoro jesteście i tak już nie wyjdziecie, chodźcie na górę. Sophie, idziesz? — zwrócił się do mojej córki, a ja ze zdziwieniem zmarszczyłam brwi.

Dziewczynka w odpowiedzi pokiwała twierdząco głową i zaczęła samodzielnie wchodzić po schodach. Zanim otrząsnęłam się z szoku, byli już na górze. Dopiero wtedy ruszyłam, trochę wolniej, nadal czując przyspieszone bicie serca. Malfoy prowadził nas do jego prywatnego gabinetu. Zdałam sobie sprawę z tego, że w ostatnim czasie coraz więcej spędzałyśmy tam czasu. Odtrąciłam jednak na chwilę tą myśl, skupiając się na drodze. W końcu doszliśmy do gabinetu Malfoya; Sophie ani razu nie odwróciła się, by sprawdzić, czy aby na pewno za nią idę. Była zapatrzona w Draco jak w obrazek, a odkąd wyjechał Harry, jej sympatia do mężczyzny jeszcze bardziej wzrosła. Ale był w końcu lekarzem, musiał wywierać na dzieciach dobre wrażenie. Zanim weszliśmy do środka pokoju, Draco zawołał pielęgniarkę; miała zabrać Sophie na małe pobranie krwi. Dziewczynka już od pewnego czasu stała się bardziej ufna jakby zauważyła, że tutaj nic jej nie grozi. Zły humor, jaki jeszcze miała tego dnia, przed wejściem do szpitala, teraz nagle zniknął. Nie wiedziałam, czy działa tak na nią obecność Malfoya, ale ostatecznie chyba właśnie tak było.

Obejrzałam się za siebie — Sophie machała mi rączką, a drugą trzymała się pielęgniarki. Sama przez ten czas, który spędziłyśmy w szpitalu, znacznie się zmieniłam; dawna Hermiona nie puściłaby swojej córki samej na badanie. Byłam przewrażliwiona na jej punkcie, dobrze to wiedziałam, jednak miałam wrażenie, że właśnie takie są matki: dbające o swoje dzieci, zapominające o własnych sprawach, dla których liczy się tylko szczęście malucha. Weszłam do środka, przepuszczona w drzwiach przez Draco. Jeszcze niedawno bliski kontakt z nim był dla mnie krępujący, jednak oboje się do tego przyzwyczailiśmy. Zajęłam miejsce na krześle, naprzeciwko niego, jak zawsze, co było już naszą „tradycją”. Przez chwilę w pokoju panowała cisza, mężczyzna chodził po gabinecie, coś robił, jakby usiłował przeciągnąć moment rozmowy. Na dzisiejszy dzień postawiłam sobie cel i dążyłam do jego realizacji, musiałam jedynie zebrać w sobie odwagę...

— Malfoy — zaczęłam hardo, zaskakując tonem głosu samą siebie. Odwróciłam się w stronę mężczyzny, podnosząc wyżej podbródek. Draco stanął w miejscu i spojrzał na mnie niezrozumiałym wzrokiem. Trzymał w dłoniach kilka książek. — Chcę zabrać Sophie na małą… wycieczkę.

Malfoy podniósł brew do góry, słysząc moje słowa.

— Tak?

— Chcę ją zabrać do pewnego miejsca, które wiele dla mnie znaczy, więc dlatego jest to dla mnie takie ważne. Jeśli naprawdę są przeciwwskazania i nie powinna, to zrozumiem, tylko mi powiedz — powiedziałam szybko, prawie nie łapiąc oddechu. Bałam spojrzeć się na niego, bałam się tego, co zaraz powie, dlatego uparcie wpatrywałam się w swoje dłonie.

— Jeśli będzie miała w czasie drogi, jak i na miejscu, wykwalifikowanego lekarza onkologa, nie widzę żadnych przeciwwskazań. Gorzej, jeśli tak nie będzie, wtedy… no cóż, nie masz wyjścia, musisz zrezygnować.

Nie miałam ochoty patrzeć mu w tym momencie w oczy. Moje plany, które tak misternie układałam od dłuższego czasu, w jednej chwili legły w gruzach. Tam, gdzie planowałam zabrać Sophie, nie było mowy o profesjonalnej opiece lekarskiej. Mogłam się tego spodziewać, marzenia zbyt mnie pochłonęły, sprawiły, że zapomniałam o całym świecie, a przede wszystkim o stanie zdrowia Sophie. Uśmiechnęłam się lekko sama do siebie, chcąc się pocieszyć.

— Chyba, że załatwiłabyś lekarza, który pojechałby z tobą — powiedział nagle całkiem obojętnym głosem. Gwałtownie uniosłam głowę; patrzyłam na mężczyznę w szoku, analizując jego słowa.

— Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że…

— Uspokój się, Granger — warknął. Jego głos niczym nie różnił się od tego sprzed kilkunastu lat: nadal oschły, zimny. — I tak miałem wziąć urlop, więc… powiedzmy, że mogę jechać tam, gdzie wy, co nie znaczy, że będę spędzał z tobą czas, po prostu będę blisko w razie potrzeby.

Pod koniec wypowiadania słów jego głos stał się cieplejszy. Nasze spojrzenia się spotkały, ale nie stało się nic nadzwyczajnego, nie wybuchły fajerwerki, w brzuchu nie zaczęły latać motyle. Była to normalna sytuacja, podobna do miliona innych, jakie między nami miały miejsce. Przypadkowe muśnięcia dłoni, dłużej zatrzymane spojrzenia, to było już codziennością. Zaczynałam czuć już od długiego czasu więcej niż powinnam, ale nie miałam siły się przed tym bronić, poddałam się na starcie. Pozostawało mi jedynie czekać na to, co przyniesie przyszłość.

— Ale co ty z tego będziesz miał…? — zapytałam, kiwając z niezrozumieniem głową.

— A muszę coś mieć? Jestem lekarzem twojej córki, znam jej stan zdrowia i wiem, co jest dla niej najlepsze. Nie ma żadnego innego powodu, Granger, nie szukaj go, bo nic nie znajdziesz — odparł. Zacisnęłam wargi i zmarszczyłam czoło. — Przestań myśleć, chociaż raz nie działaj rozumem. Nie zauważyłaś, że za dużo analizujesz, starasz się przemyśleć wszystkie za i przeciw?

— Malfoy…

— Po prostu zatrzymaj myślenie, Granger. Za trzy dni bądź gotowa, powiedz tylko, gdzie mam być i tyle. Nie ma w tym żadnej filozofii, rozumiesz? — Mówiąc te słowa, wstał ze swojego fotela i przeszedł na moją stronę. Nachylił się nade mną, a ja odruchowo cofnęłam głowę. Dzieliły nas centymetry; przyglądał się mojej twarzy, chłonąc każdy szczegół. Czułam jego oddech, jego zapach, a myśli kotłowały się w mojej głowie. Miałam ochotę go odepchnąć, ale z drugiej strony wcale tego nie chciałam. Jego oczy z bliska wyglądały na jeszcze bardziej niebieskie.

— Co ty, do cholery, Malfoy, robisz? — zapytałam, zapominając o oddychaniu.

— Sprawdzam, czy umiesz nie myśleć — powiedział, patrząc mi bezustannie w oczy. — I stwierdzam, że nie, nie umiesz.

Odsunął się ode mnie, odwracając tyłem. Przeszedł kilka kroków, stając tuż przy oknie. Nadal czułam jego oddech na swojej twarzy. Nawet nie miałam chwili, by pomyśleć, co tak naprawdę przed chwilą się wydarzyło i dlaczego to tak na mnie zadziałało. W pewnych momentach czułam się jak zadurzona nastolatka, jakbym przeżywała pierwsze uczucie… Zganiłam się w myślach za takie rozumowanie. Coraz rzadziej przypominałam Hermionę Granger sprzed kilku lat, coraz częściej nie poznawałam samej siebie. Nie wiedziałam, co się dzieje w głowie Malfoya i nawet nie chciałam wiedzieć, o czym w tamtej chwili myślał. Nie rozumiałam jego zachowania; raz udawał, że między nami wszystko w porządku, a raz zachowywał się jak naburmuszony chłopak.

— Gdzie chcesz zabrać Sophie?

Pytanie zawisło w przestrzeni między nami. Oczekiwał odpowiedzi, a ja miałam mu jej udzielić. Poczułam w gardle gulę; nie wiedziałam jak zareaguje, czy się nie wycofa, ale nie miałam już wyjścia. On jeszcze mógł wszystko odwołać i właśnie tego bałam się najbardziej. Paraliżujący strach sprawił, że ledwo otworzyłam usta, z których i tak nie wydobył się żaden dźwięk. Dopiero gdy odchrząknęłam, wszystko wróciło do normy. Wtedy mój głos stał się nagle mocniejszy, jakby powróciła siła.

— Hogwart.

Dostanie się do Londynu nie było szczególnie trudne, trudniejsze okazało się przedostanie się stamtąd do Hogwartu. Kiedyś powrót do tego miejsca wydawał mi się niemożliwy, a tamtego dnia nagle okazał się realny. W innych okolicznościach nawet nie zastanawiałbym się nad odmową, po prostu bym to zrobił, bo sam pomysł wydawał mi się… zły. Powiedziałbym „nie”, bo byłem przekonany, że to nie skończy się dobrze. Wracanie do starych miejsc, z którymi wiązało się zbyt wiele wspomnień, było zbyt ryzykowne. Nie czułem się sobą, stojąc na dworcu Kings Cross i czekając na Granger i jej córkę. Już sama myśl o tym sprawiała, iż miałem ochotę się roześmiać – bo jak to brzmiało? Draco Malfoy czekał na swojego odwiecznego wroga, by wybrać się z nim w podróż do starych miejsc… Prychnąłem, chowając dłonie w kieszenie płaszcza. Tamtego dnia było chłodniej niż zwykle, wreszcie można było poczuć zimę, mimo braku śniegu.

Gdzieś za sobą usłyszałem dziecięcy śmiech — rzadko go słyszałem ze względu na to, że częściej widziałem smutne buzie, niż te roześmiane. Przez jedną sekundę w mojej głowie przeleciała krótka myśl, co ja tu robię, ale już po chwili odpowiedź nasunęła się sama, tak jak za każdym razem… Byłem lekarzem i przysięgałem troszczyć się o swoich pacjentów, w każdym miejscu, w jakim przyszło im przebywać. Zawód lekarza nie kończył się w szpitalu, poza nim również musiałem dbać, aby małym dzieciom było jak najlepiej. Odwróciłem się w stronę dźwięku i zobaczyłem zmierzającą w moją stronę Granger, trzymającą za rączkę Sophie. Wyglądała piękniej niż zwykle: zarumienione od zimna policzki jedynie dodawały jej uroku. Nawet nie zastanawiałem się, kiedy zacząłem myśleć o niej w takich kategoriach; tak było i już. To przyszło z czasem i przestałem widzieć w tym coś dziwnego. Od jej pojawienia się w Denver minęło pięć miesięcy; pięć miesięcy, w trakcie których zmieniła moje życie, nawet jeśli nie było to w jej zamiarze. Nie wstydziłem się przed samym sobą, że ma na mnie taki wpływ… Tylko było to dla mnie coś nowego, coś, z czym nie miałem nigdy przedtem do czynienia.  

— Draco, Draco! — krzyknęła głośno Sophie, szeroko się uśmiechając. Puściła kobietę, podbiegając w moją stronę. Ukucnąłem i czekałem aż dziewczynka podbiegnie. — Jedziesz z nami? — zapytała, marszcząc czoło.

— Tak jest — odpowiedziałem. W tym czasie podeszła do nas Granger, stając z boku. Przypatrywała się naszej dwójce, chociaż udawała, że wcale tak nie jest. — Wiesz gdzie jedziemy?

— Tak! Mama mi wszystko powiedziała w domu, a wiesz, że nawet widziałam ciocię Ruby? Odwiedziłyśmy ją i dała mi ciastko na drogę! Bardzo się za nią stęskniłam.

— To bardzo miłe z jej strony. — Zwróciłem swój wzrok na Granger. Szukała czegoś w torebce, jakby unikając mojego wzroku. Kilka kosmyków wypadło ze spiętych włosów. Miała na sobie beżowy płaszczyk. Ciągle podziwiałem ją za odwagę; była jedną z odważniejszych osób, jakie było dane mi poznać, chociaż nie przyznałbym tego głośno.

Na peronie, mimo popołudniowej pory, nie było wielu ludzi. Taki obrót sprawy zdecydowanie mnie cieszył, ponieważ ostatnie, czego chciałem, było zauważenie mnie przez kogokolwiek z magicznego świata.

— Idziemy? Za dziesięć minut odjeżdża pociąg, musimy się pospieszyć — odezwała się nagle Granger. Podniosłem się z posadzki, stając tuż obok niej.

— Sophie, jechałaś kiedyś pociągiem? — zapytałem, biorąc od kobiety małą, podręczną walizkę. Podziękowała mi skinieniem głowy. Schyliła się do dziewczynki, biorąc ją na ręce. Czekało nas przedostanie się na peron, z którego odjeżdżał pociąg do Hogwartu. Moje dłonie zaczęły się pocić, na karku poczułem dreszcz niecierpliwości; bo, mimo że wcale nie miałem ochoty jechać, wiedziałem, że powrót tam nie będzie aż tak straszny.

— Nie jechałam, ale będzie super.

— Idziemy?

— Damy przodem — odparłem.

Granger uśmiechnęła się, bardziej sama do siebie niż do mnie, i ruszyła. Nawet nie zwróciłem dokładnie uwagi na to, kiedy przeszła przez barierkę, oddzielającą peron dziewiąty i peron dziesiąty. Wziąłem głębszy oddech i zrobiłem to samo, co ona. Poczułem się tak jak kilkanaście lat temu, gdy pierwszy raz miałem jechać do Hogwartu. Tym razem miałem spędzić tam jedynie dwa dni, ale nadal było to dla mnie emocjonujące przeżycie. W końcu znalazłem się po drugiej stronie. Od razu zobaczyłem Hermionę, która tłumaczyła coś Sophie, pokazując na pociąg, czekający już na pasażerów. Nie było ich wielu, szczególnie patrząc na porę roku; o ile dobrze pamiętałem, w tym czasie uczniowie wracali do swoich domów na święta. Nawet nie zastanawiałem się jak w tym roku przyjdzie mi je spędzać, ale nie zajmowałem tym dłużej moich myśli, miałem na głowie ważniejsze sprawy.

— Chodźmy. 

Weszliśmy do pociągu. Zajęliśmy najbliższy przedział, który był wolny, a było ich całkiem dużo. Położyłem torby na półce, by nie przeszkadzały, a w międzyczasie Granger usadziła dziewczynkę na siedzeniu. Sophie od razu zaczęła się bawić swoimi zabawkami, nie zwracając na nic innego uwagi. Nie było widać po niej większych oznak zmęczenia, wręcz przeciwnie — tryskała radością, a to było najważniejsze. W leczeniu dzieci chorych na raka to pozytywne nastawienie było często zbawienne.

— Granger… — zacząłem, siadając naprzeciwko. Kobieta spojrzała się na mnie. Zajęła miejsce obok Sophie, chociaż ona wcale nie zwracała na nią większej uwagi. — Powiedziałaś Sophie, gdzie tak naprawdę jedziemy?

— Oczywiście, że tak. Co prawda zanim jej wszystko dokładnie wytłumaczyłam, pokazałam, minęło trochę czasu, ale w końcu doszłyśmy do porozumienia.

— Myślisz, że to dobry pomysł zabierać ją do Hogwartu?

— A czemu nie? — zapytała, marszcząc czoło. — Spędziłam tam większą część mojego życia i chciałabym, aby Sophie to zobaczyła. Zresztą magia też jest w niej, nawet jeśli jeszcze nie wykazała żadnych zdolności magicznych… chcę tylko, żeby zobaczyła jak to wygląda. Jest mała, nawet nie wiem, czy to zrozumie.

— Racja. — Pokiwałem głową. W przedziale zapadła cisza, ale tak było dobrze. Nie potrzebowaliśmy żadnych słów, bo w tym momencie byłyby one zbędne. Czasem cisza jest ważniejsza od słów, czynów… największa cisza potrafi bardziej zbliżyć do siebie ludzi, niż wypowiadane zdania, niemające żadnych wartości.

Pociąg, wraz z wybiciem godziny czwartej, ruszył. Obserwowanie krajobrazów za oknem z czasem stało się żmudne i nawet nie zauważyłem, kiedy moje powieki stały się ciężkie. W końcu zasnąłem. Całe zmęczenie skumulowało się we mnie — teraz wyszło ono na wierzch. Dźwięk, wydawany przez pociąg, zamiast przeszkadzać, był dla mnie uspakajający. Odciąłem się od świata na te kilka godzin, dając sobie chwilę odpoczynku. Właśnie tego potrzebowałem; ostatnie dni były w pracy wyjątkowo trudne i wzięcie kilku dni wolnego graniczyło z cudem.

Obudziło mnie szturchnięcie. Zdekoncentrowany otworzyłem oczy i zobaczyłem stojącą nade mną Hermionę. Pierwsza myśl, jaka przeszła przez moją głowę? Nieumalowana, z rozczochranymi włosami, wyglądała najpiękniej na świecie. Zbyt długo czasu z nią spędziłem, by myśleć inaczej. Pół roku, podczas którego leczyłem Sophie, zmieniło moje życie bardziej, niż przez wszystkie poprzednie lata. Granger coś powiedziała, ale nie byłem jeszcze do końca rozbudzony, więc nie jest niczym dziwnym, iż nic nie zrozumiałem. Pokręciłem jedynie głową.

— Dojeżdżamy — powiedziała cicho Granger.

Spojrzałem na nią i już zrozumiałem, dlaczego mówiła do mnie szeptem. Sophie spała na siedzeniach, przykryta kocem. Było dobrze widać, że kobieta wyjątkowo dbała o swoje dziecko i wcale nie byłem tym zdziwiony. Nie potrafiłem zliczyć, ile razy miałem do czynienia z takimi sytuacjami. To w takich chwilach przekonywałem się, że bezwarunkowa miłość naprawdę istnieje. Wyjrzałem przez okno i od razu rozpoznałem to miejsce. Coś w środku mnie zaczęło się cieszyć, ponieważ tu wróciłem, do miejsca, z którym wiązałem tak wiele wspomnień… Wspomnień zarówno dobrych, jak i złych, ale każde tak samo warte zapamiętania. Niektóre dały mi nauczkę na przyszłość, były lekcją, dzięki innym uśmiechałem się na samą myśl o nich. Przypomniałem sobie Pansy — jej śmiech, jej pozytywność, jaką zawsze emanowała — i zrozumiałem, że nie zasłużyła na takie potraktowanie z mojej strony. Była zbyt dobra; zawsze potrafiła zauważyć w ludziach ich dobre cechy, nawet jeśli nie było ich wiele.

Wstałem z siedzenia i założyłem płaszcz. Zdjąłem nasze torby, a w tym samym czasie Hermiona zaczęła się ubierać. W końcu pociąg ostatecznie się zatrzymał. Byliśmy na stacji w Hogsmeade.

— Granger, trzeba już wychodzić — powiedziałem, kiedy byłem już ubrany. Kobieta skinęła głową, nie odwracając się w moją stronę. Stała nieruchomo, zastanawiając się nad czymś. W końcu nachyliła się nad Sophie i zaczęła ją powoli ubierać. Dziewczynka ciągle spała, co stanowiło pewien problem, nad którym, jak mi się wydawało, rozmyślała Hermiona. — Może ja ją wezmę?

To pytanie wytrąciło ją z zamyślenia. Zszokowana odwróciła się w moją stronę. Przez chwilę panowała między nami cisza, dopiero po kilku sekundach udało jej się odzyskać zdolność mówienia.

— Jeśli możesz — wydukała.

Stanąłem obok kobiety i, długo się nie zastanawiając, nachyliłem się nad dziewczynką, biorąc ją na ręce. Od razu poczułem jak drobne rączki oplatają moją szyję, mocno się przytulając. W tej sytuacji czułem się dziwnie, ale usiłowałem o tym nie myśleć; najważniejsze było bezpieczeństwo Sophie. Każdy pacjent był dla mnie ważny, ale Sophie w ostatnim czasie była najważniejsza ze wszystkich. Sam nie wiedziałem, czemu tak się dzieje, ale nie przeszkadzało mi to; nauczyłem się takie sprawy przyjmować i akceptować. Właśnie tego nauczył mnie zawód lekarza.

Wyszliśmy z przedziału, aż w końcu znaleźliśmy się na zewnątrz. Kobieta przykryła dziewczynkę kocem, by nie zmarzła. Miejsce, w którym się znajdowaliśmy, nadal było takie, jakim je zapamiętałem. Na stacji nie było zbyt wiele ludzi, czym byłem naprawdę uradowany… Nie chciałem by ktokolwiek mnie tutaj rozpoznał. W Hogwarcie nie miałem zbyt wielkiego wyboru, ale tu wolałem pozostać nierozpoznany. Powtarzałem sobie, że to tylko jeden dzień, a po nim z powrotem wrócę do swojego życia, ale część mnie nawet w to nie wierzyła. Nigdy nie myślałem o powrocie do domu, prawdziwego domu, a jednak od pewnego czasu myślałem nad tym, co by było, gdybym miał wrócić. Jakie miałbym życie, czym bym się zajmował… Te myśli pojawiały się coraz częściej.

— Jest Harry! — krzyknęła nagle Granger. Sophie, śpiąca na moich rękach, delikatnie się poruszyła, przytulając się jeszcze mocniej.

— Granger, na Merlina, ciszej — powiedziałem, mrużąc oczy.

Hermiona zacisnęła usta i mruknęła ciche „przepraszam”. Spojrzałem w stronę, którą wskazywała kobieta. Rzeczywiście kilka metrów od nas stał Potter stojący tuż obok dorożki. W ręku trzymał różdżkę, oświetlając drogę wokół siebie. Moja własna różdżka była schowana w walizce; poczułem coś na kształt niecierpliwości, ponieważ dobrze wiedziałem, że ją użyję. Stęskniłem się za magią, za życiem, które dzięki niej było prostsze i zacząłem myśleć o powrocie. Granger podbiegła do swojego przyjaciela, od razu go przytulając. Coś zaczęło się we mnie buntować, nie podobało mi się to, iż mężczyzna ma ją w swoich objęciach, ale nie mogłem z tym nic zrobić. Wkurzało mnie, że tak często przyjeżdżał do Denver, tak często zostawał u niej w domu na noc… Niby nic nas nie łączyło, ale pojawiała się we mnie złość, kiedy tylko widziałem ich razem. Było to dla mnie nowością, nie jest więc niczym dziwnym, że zatrzymywałem swoją irytację w sobie, nic nie mówiąc. W końcu Granger była tylko matką mojej pacjentki…

— Pociąg przyjechał wcześniej, miałem nosa, żeby pojawić się przed czasem — powiedział Potter, trzymając Hermionę za ramiona.

— Ty zawsze miałeś i masz nosa — odparła, lekko się uśmiechając. — Przyjechali Ron, Ginny?

— Tak, czekają w zamku. Nie mogli się doczekać, aż przyjedziesz, aż poznają Sophie... Czekali na ten moment tyle lat… więc chyba wyobrażasz sobie ich reakcję.

— Sama ciągle o tym myślę i nawet nie próbuję myśleć o tym, jak ja zareaguję. Niestety podróż była dla Sophie męcząca i, no cóż, zasnęła. — Spojrzała na dziewczynkę, a później na mnie. Uśmiechnęła się lekko, jakby chciała podziękować za to, że z nimi przyjechałem. Nie wiedziałem tylko, czy zrobiłem to tylko dla Sophie, czy też dla Granger.

— Chodźmy, robi się coraz chłodniej, nie ma co czekać. W dorożce jest cieplej, ugrzejecie się.

Droga do Hogwartu minęła szybko, zbyt szybko. Nie byłem przygotowany na powrót do tego miejsca. Zaraz kiedy wsiadłem do dorożki, przekazałem Sophie w ręce Hermiony i w moich ramionach pozostał jedynie dziwny chłód. Rozmawiałem przyciszonym głosem z kobietą, a Harry, siedzący naprzeciwko nas, przyglądał się nam z dozą ciekawości. Kiedyś był moim wrogiem, teraz stał się całkowicie obojętny, podobnie jak każda inna osoba, z którą wiązał się Hogwart. Ale jadąc dorożką z Potterem i Hermioną, wiedząc, że w zamku czekają pozostałe osoby, czułem się jak intruz. Zawsze podążałem własnymi ścieżkami, nie patrząc na innych, a teraz musiałem się podporządkować. W pewnym momencie zacząłem żałować tego, że tu przyjechałem.

Weszliśmy do zamku przez główną bramę. Trzymałam Sophie na rękach, ponieważ ciągle spała, a ja nie miałam serca jej budzić. Wydawało mi się, że ta podróż była bardziej dla mnie, niż dla niej. Chciałam, żeby poznała w końcu magię. Żałowałam jedynie jednego — tego, iż tak późno zdecydowałam się na ten krok. Sophie zasługiwała na poznanie prawdy, nawet jeśli nie była do końca pewna, co to znaczy. Przez wyjazdem starałam się jej wszystko jak najlepiej wytłumaczyć, mówiłam co, jak i kiedy. Zastanawiałam się, kiedy magia da o sobie znać, ale wydawało mi się to jedynie kwestią czasu.

Draco trzymał się z tyłu. Nie było to dziwne, zważając na okoliczności, w jakich przybyliśmy do Hogwartu. Od momentu spotkania się na stacji Kings Cross ciągle zastanawiałam się, czy aby na pewno podjęłam dobrą decyzję. Wątpliwości całkowicie się rozwiały, gdy zauważyłam Sophie śpiącą na jego rękach; i nagle wszystko stało się tak oczywiste. Po raz pierwszy od narodzin córki, zobaczyłam ją śpiącą w ramionach innej osoby, niż ja i ten widok był dla mnie — matki — rozczulający. Obecność Malfoya w tej chwili była dla mnie bardzo cenna, sama nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo.

Szliśmy korytarzem, kierując się w stronę gościnnej komnaty, znajdującej się na drugim piętrze. Ciągle, idąc do przodu, przypominałam sobie poszczególne miejsca; tak naprawdę nigdy tych wspomnień nie straciłam, zawsze miałam je w swoim sercu. Rozglądałam się po pomieszczeniach, próbując zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Spojrzałam na Draco, który szedł tuż obok mnie, on również sprawiał wrażenie zafascynowanego powrotem do tego miejsca. Widocznie nie tylko dla mnie było to tak ważne. W końcu doszliśmy. Harry zatrzymał się przy drzwiach i otworzył je przede mną, przepuszczając mnie do środka. Ręką pokazał mi, który pokój jest mój, a ja od razu ruszyłam w jego kierunku, by położyć Sophie. Podróż była dla niej wyjątkowo męcząca i zasługiwała na chwilę odpoczynku, szczególnie zważając na to, że kolejny dzień miał być dla niej pełen wrażeń. Początkowo nie zwróciłam uwagi na wystrój komnaty, jaka została dla nas przyszykowana. Całe pomieszczenie składało się z niewielkiego przedsionka i dwóch pokoi; jeden należał do mnie i Sophie, drugi, jak podejrzewałam, do Malfoya. Zostawiłam swoje rzeczy w pokoju, nie przyglądając się zbytnio umeblowaniu. Nie był dużych rozmiarów, ale zawierał wszystko, co powinno w nim być — większe łóżko, komoda i biurko. W końcu, zerkając po raz ostatni na śpiącą dziewczynkę, wyszłam z komnaty, zamykając za sobą cicho drzwi.

— Gdzie Draco? — zapytałam Harry’ego, kiedy nigdzie go nie dostrzegłam.

— Jest w swoim pokoju, powiedział, że gdy będziesz czegoś… — mówił, ale ja już pukałam do drzwi Malfoya. Weszłam, kiedy usłyszałam ciche „proszę”.

— Malfoy, jesteś?

— Zadajesz głupie pytania, Granger. Chyba ktoś musiał cię tu wpuścić — odparł. Stał przy oknie, z rękami włożonymi w kieszenie, tyłem do mnie. Jego walizka leżała na łóżku, nierozpakowana. Pokój swoim wyglądem niczym nie różnił się od mojego i Sophie.

— Malfoy…

— Granger — przerwał, odwracając się powoli w moją stronę.

— Chciałam ci tylko podziękować… że tu z nami przyjechałeś. To dla mnie wiele znaczy i… — mówiłam. W tym samym czasie Draco zaczął iść w moją stronę. Stawiał kolejne kroki pewnie, a ja zaczęłam się cofać w stronę ściany. W końcu poczułam na plecach chłód. Zatrzymałam się w miejscu, patrząc na mężczyznę i na to, co robi. Wpatrywał się we mnie, jakbym była dla niego kimś szczególnie ważnym.

— Co ty robisz?

Malfoy stanął naprzeciwko mnie. Powtórzyła się sytuacja sprzed kilku dni; znowu czułam jego zapach, widziałam z bliska oczy… I pomyślałam, że jeszcze nigdy nie czułam się tak dobrze, jak w tym momencie, stojąc tuż obok niego, tak blisko. Dzieliły nas centymetry i chociaż byliśmy bliżej, niż kiedykolwiek, miałam wrażenie, iż myślami jest na innej planecie. Odchrząknęłam, odwracając swój wzrok. Bałam się tego, co mogło się między nami wydarzyć, już i tak za daleko brnęliśmy. Ten wyjazd miał wyglądać zupełnie inaczej. Draco miał tylko być blisko w razie potrzeby. Nie mogłam od niego wymagać tego, że będzie z nami spacerował, wracał do starych miejsc. Przez ostatnie pół roku spędzał z nami więcej czasu, niż ktokolwiek inny. Był, kiedy Sophie źle znosiła leczenie chemioterapią, pomagał, miał z nią kontakt… nie zachowywał się tylko jak lekarz, ale jak ktoś więcej.

— Nie dziękuj, Granger. Idź przywitać się z przyjaciółmi, ja przypilnuję Sophie… W końcu po to tu jestem — powiedział. Otworzyłam usta, chcąc coś powiedzieć, ale ostatecznie jedynie pokiwałam głową i skierowałam się w stronę drzwi. — Baw się dobrze, Hermiono.

— Dziękuję, Draco — odparłam, ostatni raz się odwracając. Wiedziałam, że to zachodzi za daleko, jednak mimo to nie miałam zamiaru nic z tym robić. Wyszłam z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Sophie była bezpieczna w rękach Malfoya, mogłam mu w tej kwestii zaufać. Miałam obawy — bo która matka, wychodząca po raz pierwszy bez swojego dziecka, nie miałaby ich?

Mówi się, że pożegnania są wyjątkowo trudne. Osobiście jestem zdania, iż powroty są o wiele gorsze. W odchodzeniu dobra jest jedna rzecz — można być egoistą, postawić na swoim, odchodząc, zniknąć bez żadnego śladu… Jedynie życie ze świadomością pozostawienia za sobą tak wielu rzeczy, rozpoczęcie wszystkiego na nowo: tylko to może boleć. Idąc opustoszałym korytarzem Hogwartu, mijając znajome obrazy, w mojej głowie przewijało się milion myśli. Pierwszą z nich była wdzięczność do Harry’ego za zorganizowanie pobytu w tym miejscu. Wiedziałam, że bez niego nic bym nie zdziałała, ponieważ to on rozmawiał z dyrektorką szkoły, a moją byłą nauczycielką — profesor McGonagall — o tym pobycie. Nie wierzyłam w sukces, przygotowywałam się na odmowę, a kiedy Harry zadzwonił oznajmić mi dobrą wiadomość moje szczęście nie znało granic. Przyjazd do Hogwartu wiązał się również z innymi sprawami, między innymi ze spotkaniem Rona i Ginny. Nie miałam szansy zobaczyć ich wcześniej, dopiero ta chwila nam na to pozwoliła. Dlatego podążając za Harrym, do Pokoju Życzeń, czułam podekscytowanie, jak i strach. Nie wiedziałam jak zareagują i nie wiedziałam jak zareaguję ja. Przez całą drogę zastanawiałam się, czy się zmienili, jak teraz wyglądają, czy są oby na pewno szczęśliwi… i pomyślałam, że może nie zasłużyłam na tę wiedzę. Nie miałam już jednak wyjścia, musiałam iść... I zdałam sobie sprawę z tego, jak cholernie trudne są powroty.

Wreszcie doszliśmy do Pokoju Życzeń. Poczułam, że moje dłonie zaczynają się pocić, a stres coraz bardziej ogarnia moje ciało. Harry przeszedł trzy razy przy ścianie, intensywnie myśląc o miejscu, w którym mieliśmy się znaleźć. Nagle zaczęły pojawiać się drzwi, ich zarys z każdą sekundą stawał się coraz wyraźniejszy. Mężczyzna spojrzał na mnie i lekko uśmiechnął, jakby chciał dodać odwagi, widząc niepewność w mojej postawie. Wyciągnął w moją stronę dłoń, którą, po chwili wahania, ujęłam. Nacisnął klamkę, aż w końcu drzwi ustąpiły, otwierając się na oścież.

— Hermiona — szepnął znajomy mi głos, o którym myślałam, że już nigdy go nie usłyszę. Uniosłam spojrzenie i napotkałam wzrok Ginny i Rona, oboje byli wzruszeni. Widząc tę dwójkę, w moich oczach pojawiły się łzy. Smutek, który kumulował się we mnie przez ostatnie lata, z powodu braku obecności tych osób w moim życiu, teraz wyszedł na wierzch, zupełnie nieproszony.

Po raz pierwszy od długiego czasu było po prostu dobrze.

____________________

Cześć!

Muszę przyznać, że odzwyczaiłam się od pisania takich notek odautorskich… Bardzo dawno tego nie robiłam, bo ponad dwa miesiące. W trakcie nich bardzo dużo się wydarzyło – studniówka, matury próbne, w dodatku na początku ferii spotkała mnie tragedia, po której trudno było mi się podnieść… ale jestem! Wracam z nowym rozdziałem. Pewnie jak zdążyliście zauważyć wyszedł mi baaardzo długi, ale chciałam zamknąć w nim poszczególne sytuacje i na szczęście mi się udało. Sama nie wiem co o nim sądzić, więc, proszę, napiszcie co o nim myślicie w komentarzach. I koniecznie napiszcie mi co u was słychać! Jestem bardzo ciekawa i, co tu dużo mówić, stęskniłam się za Wami. :) Pod ostatnim rozdziałem nie odpowiadałam na komentarze, głównie z braku czasu, ale pod tym mam zamiar, jak praktycznie zawsze, odpowiedzieć. Dlatego jeśli macie jakieś pytania, wątpliwości czy po prostu chcecie ze mną pogadać – piszcie, pytajcie! :)

Nie mam pojęcia kiedy pojawi się nowy rozdział, ale obawiam się, że będzie to niestety już po maturze… teraz muszę się skupić na niej maksymalnie, dać z siebie dwieście procent, przyłożyć się, żeby wypaść jak najlepiej. Ale po maturze… obiecuję, że już nie będzie między rozdziałami takich przerw.

Do zobaczenia! Trzymajcie się.

PS. Jak podoba się szablon? ;)

Milion buziaków,

M.