Rozdział 19

Noc upłynęła na rozmowach — wspominaniu przeszłości i mówieniu o teraźniejszości. O przyszłości żadne z nas nie chciało mówić, nadal czułam w powietrzu napiętą atmosferę, mimo że udawaliśmy, iż wcale tak nie jest. Nie dało się jednak naprawić wszystkiego w jedną noc; potrzebowali czasu, dobrze to wiedziałam. Nie chciałam nic przyspieszać i udawać, że pięć lat, które nas dzieliło, nie miało miejsca. Jedyne, czego pragnęłam, to usłyszeć w ich głosie prawdziwą szczerość. Spoglądając na ich sylwetki, nie mogłam się nadziwić jak bardzo się zmienili i jak bardzo żałuję wyboru sprzed lat; nie było mnie przy najważniejszych momentach życia moich przyjaciół. Myśląc o tym, zastanawiałam się, czy oby na pewno powinnam tu być, ale patrząc na ich uśmiechnięte twarze, wszystkie wątpliwości znikały. Harry i Ginny zaczęli planować ślub, co nie było dla mnie szczególnym zdziwieniem — z czasów po wojnie pamiętałam, jak bardzo byli w siebie zapatrzeni. Stanowili parę wręcz idealną, tak przynajmniej mi się wydawało. Ich dłonie były ciągle splecione. Zazdrościłam im tej miłości i zastanawiałam się, czy ja jeszcze kiedyś znajdę drugą osobę, która będzie mnie tak kochała, wbrew wszystkiemu. Z mojej twarzy również nie znikał uśmiech; tak bardzo cieszyłam się ich szczęściem! Patrząc na nich, decyzja o tym spotkaniu była dla mnie tą jedyną, właściwą. Miałam ochotę mocno sobą potrząsnąć i zapytać się samej siebie, czemu do tego spotkania nie doszło wcześniej, czemu straciłam tyle czasu na ciągłym ukrywaniu się... przed czymś, czego nie powinnam była się bać. Nie mogłam jednak cofnąć czasu, nawet jeśli bardzo bym chciała. Dlatego jedyne, co mi pozostało, to nierozpamiętywanie błędów z przeszłości, a cieszenie się z obecności tej trójki, z tego, że są przy mnie.

Nad ranem wróciłam do pokoju. Zmęczona, ale szczęśliwa, od razu skierowałam się w stronę łóżka. Sophie spała, przykryta kołdrą. I nie byłoby w tym widoku nic dziwnego, gdyby nie to, że obok łóżka, na siedząco, spał Malfoy. Był to obraz tak rozczulający, że w moich oczach zgromadziły się łzy. Nie rozumiałam, dlaczego tak bardzo się poświęca dla Sophie, nawet dla mnie. To wszystko było nielogiczne; przysiadłam na łóżku i schowałam twarz w dłoniach. Chciałam tylko zrozumieć całą sytuację i, w moim mniemaniu, wcale nie pragnęłam aż tak wiele.

Ranek nadszedł zbyt szybko. Na twarzy czułam ciepło; promienie słońca, przedostające się przez okno, padały na moją twarz i zapewniły nieprzyjemną pobudkę. Zmarszczyłam czoło i przewróciłam się na drugi bok, chcąc jeszcze przez chwilę skorzystać ze snu. Coś mi się jednak nie zgadzało — często byłam budzona przez Sophie, która była moim osobistym budzikiem, a tym razem tak się nie stało. Szybko podniosłam się do pozycji siedzącej i spojrzałam na miejsce, w którym wcześniej spała Sophie, a teraz już jej nie było. Od razu zerwałam się z łóżka i nerwowo rozejrzałam po pokoju, czując przyspieszone bicie serca. Milion myśli przebiegło naraz w mojej głowie, ale wszystko z powrotem się zatrzymało, kiedy zauważyłam na poduszce małą karteczkę zgiętą na pół. Pełna obaw sięgnęłam po nią, tworząc w myślach milion czarnych scenariuszy. Mimo że wydawały mi się one niemożliwe, strach nadal pozostawał moim towarzyszem. Po przeczytaniu tych kilku słów znacznie się uspokoiłam. Niepokój, który jeszcze przed chwilą czułam, teraz zamienił się w złość na Malfoya, na to, że mnie nie obudził, a dopisek, znajdujący się na karteczce, wcale nie tłumaczył jego zachowania — tak przynajmniej usiłowałam sobie wmówić. A tak naprawdę zrobiło mi się dziwnie miło, bo od długiego czasu nikt nie okazał mi takiej troski.

Przed moimi oczami pojawiły się czarne plamki, kiedy zbyt szybko wstałam z łóżka. Chwilę odczekałam, aż wszystko wróciło do normy. Wpadłam do łazienki, by choć trochę przygotować się do dzisiejszego dnia. Wiedziałam, że będzie dla mnie pełen wrażeń, że będzie po prostu dobry, czego ostatnio tak bardzo potrzebowałam. Przemyłam twarz zimną wodą, od razu czując się bardziej rozbudzona. Spojrzałam w lustro i to, co zauważyłam w odbiciu, wydało mi się bardzo smutne. Od dawna nie miałam czasu, żeby o siebie zadbać, a od połowy roku nie zwracałam uwagi na swój wygląd, bo Sophie zawsze była na pierwszym miejscu, co było dla mnie całkiem normalne. Zignorowałam jednak te myśli, chcąc jak najszybciej wyjść  z pokoju, dołączyć do Sophie i sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku.

Przebrałam się w czyste ubrania, włosy związałam w kucyk, a w torebkę włożyłam najpotrzebniejsze rzeczy. Kątem oka spojrzałam na widok rozciągający się za oknem — pogoda zapowiadała się naprawdę piękna i miałam wrażenie, że nic nie może popsuć tego dnia. Bałam się tego, co przyniesie popołudnie; czekał mnie cały dzień spędzony razem z Malfoyem. Ostatnie wspólne wyjście Sophie wspominała przez długi czas i miałam cichą nadzieję, że będzie tak też tym razem. Małe rzeczy potrafią sprawić wiele radości — a radości chciałam dać Sophie jak najwięcej.

Przed samym wyjściem z pokoju wzięłam swój płaszcz. Nie miałam zamiaru wracać po raz kolejny do pokoju po śniadaniu. Czekał nas długi dzień, dzień pełen wrażeń i przede wszystkim dzień, w którym miałam przypomnieć sobie to, kim byłam jeszcze kilka lat temu. Atmosfera panująca w zamku sprawiała, że chciałam wrócić do używania magii, ale sama nie wiedziałam, czy jest to w ogóle możliwe. Idąc korytarzami Hogwartu, kierowałam się w stronę Wielkiej Sali. Przez siedem lat uczyłam się w tej szkole; ucieczka od przeszłości była niemożliwa. Zupełnie nie wiedziałam, co się ze mną stało te kilka lat temu, nie pamiętałam przyczyny, przez którą zdecydowałam się na wyjazd. Z perspektywy czasu zauważyłam, jaka byłam nieodpowiedzialna, podejmując tę decyzję.

Wreszcie dotarłam na miejsce. I pomyślałam, że powrót do tego świata był dobrym rozwiązaniem, jednym z najlepszych, które podjęłam. Pchnęłam drzwi, które skrzypnęły, jakby w proteście, i weszłam do środka. Od razu zauważyłam niewielki stół, przy którym siedziało kilka osób. W tym gronie zauważyłam Draco, siedzącego tuż przy Sophie. Nie dostrzegłam jednak trójki moich przyjaciół; ich miejsca pozostawały puste. Zmarszczyłam brwi i podeszłam  na środek sali. Całe pomieszczenie było pięknie przystrojone, tak jak zawsze w święta Bożego Narodzenia w tym miejscu. W sali stało kilka ogromnych choinek; jedne mieniły się kolorowymi bombkami, na innych jarzyły się małe świeczki. Na ścianach wisiały gałązki jemioły, przyozdobione łańcuchami i srebrnymi dzwoneczkami. Cały ten widok sprawiał, że wspomnienia wracały ze zdwojoną siłą; każde święta spędzone w gronie moich przyjaciół były dla mnie niezwykle ważne i marzyłam o tym, by to powtórzyć. Ponowna wizyta w Hogwarcie była namiastką świąt sprzed lat.

— Zobacz, mama! — Usłyszałam krzyk Sophie i od razu zwróciłam swój wzrok w jej stronę. Uśmiechała się do mnie i machała rączką. Draco również odwrócił się i lekko się uśmiechnął, jakby cieszył się na mój widok; i może rzeczywiście tak było. — Mamo, widziałaś te wielkie choinki? A te latające świeczki?

— Widziałam, widziałam — odpowiedziałam, siadając z drugiej strony Sophie. Stół, jak zwykle, zachwycał różnorodnością potraw i ich ilością. Skrzaty co roku serwowały coraz to lepsze jedzenie i tym razem nie było inaczej. — Sophie, najadłaś się już?

— Tak, już dużo zjadłam. Mogę tam iść? Tam jest wujek Harry! — zapytała, uśmiechając się w moją stronę. Bez słowa poprawiłam na jej główce różową chustkę, dobrze widząc, że Malfoy zawiązał ją kiepsko. Nie potrafiłam opisać szczęścia, które malowało się na jej małej twarzy; wiedziałam, że wszystko jest w porządku. Spotkałam się z przyjaciółmi, miałam przy sobie Sophie, wróciłam do miejsca, za którym tak bardzo tęskniłam, a do tego, czego nawet nie chciałam przed samą sobą przyznać, był Draco — i pomyślałam, że jest naprawdę dobrze.

— Idź — powiedziałam z uśmiechem, nawet się nad tym nie zastanawiając. Sophie zeszła z ławki i pobiegła w stronę Harry’ego, stojącego przy wejściu do Wielkiej Sali. Malfoy, jak gdyby nigdy nic, przesunął się w moją stronę i kontynuował jedzenie. Nałożyłam na swój talerz jedną z potraw i zaczęłam jeść.

— Wyspałaś się? — zapytał nagle, odwracając się w moją stronę.

— Tak, jasne — odparłam zupełnie zaskoczona. — Dzięki, że zaopiekowałeś się wczoraj Sophie, a dzisiaj zabrałeś ją, żebym mogła dłużej pospać… To naprawdę miłe.

— Nie dziękuj, kiedyś ty zrobisz coś dla mnie i wszystko się wyrówna — wyjaśnił, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie.

 — Dzięki, Malfoy. Wiedziałam, że masz w tym swój interes, nie mogło być inaczej — mruknęłam, zaczynając jeść. Rozejrzałam się po całej sali i zauważyłam jak niewiele osób zostało w tym roku na święta w Hogwarcie. Trzy osoby siedziały na końcu stołu i spoglądały na nas z podejrzliwością. Nie było to jednak specjalnie dziwne patrząc na to, że byliśmy dorośli i nie pasowaliśmy już do tego miejsca. — Nie widziałeś Rona i Ginny? Mieli przyjść na śniadanie...

— Granger, widziałaś, która jest godzina? O ile dobrze widziałem, wyszli stąd około dwóch godzin temu, ale pewnie nadal są w zamku, więc nic straconego. — Spojrzałam na zegarek, znajdujący się na moim nadgarstku.

— Cholera, czemu nie obudziłeś mnie wcześniej? — zapytałam z wyrzutem, kiedy on zaczął wstawać z krzesła. — Ten dzień miał być długi, a już straciłam część na spanie, to bez sensu.

— Nie przeżywaj, zdążycie wszystko zobaczyć. Sophie jest wyspana, wzięła wszystkie leki, więc będzie dobrze. Naprawdę zawsze tak wszystko…

— Nie kończ, Malfoy — powiedziałam, mrużąc oczy. Draco stał przede mną i patrzył na mnie z ciekawością, przekrzywiając głowę na lewą stronę. — Pójdziesz dzisiaj z nami? Tak na wszelki wypadek, no i Sophie byłaby naprawdę szczęśliwa… Chyba że masz inne plany na ten dzień.

— W sumie zamierzałem odespać dzisiejszą noc, ale dla Sophie mogę zrobić wyjątek. — Z powrotem usiadł na ławce, jednak jego wzrok był utkwiony w ścianie. — Nigdy nie podejrzewałem, że mogę tu jeszcze wrócić, a tu proszę, w dodatku w twoim towarzystwie.

— Ej, nie musiałeś się zgadzać — powiedziałam z udawanym wyrzutem. Wcale nie miałam mu za złe żadnych słów, wiedziałam, że mówi tak specjalnie i nie ma do mnie pretensji. Nasze relacje już od kilku tygodni ulegały polepszeniu i czasem oboje pozwalaliśmy sobie na wzajemne dogryzanie.  — Ale racja, ja też nawet nie myślałam o powrocie tutaj. Prawie nic się nie zmieniło od tego momentu, kiedy byłam tu po raz ostatni…

 — Pokazałem Sophie trochę Hogwartu. Byliśmy w Skrzydle Szpitalnym, w wieży Gryffindoru; chciałem pokazać jej gdzie mieszkałaś, a skoro mamy dzisiaj wieczorem odjeżdżać pomyślałem, że może nie być już dzisiaj czasu — mówił cicho, jakby chciał, żeby naszej rozmowy nikt nie słyszał. Nasze dłonie były niebezpiecznie blisko.

— To dobrze — wyszeptałam, chcąc, by ta chwila trwała jak najdłużej. Była magiczna, a ja miałam wrażenie, że w tym pomieszczeniu jesteśmy tylko my.

Zachowywałam się egoistycznie, bo na tę jedną chwilę zapomniałam o Sophie, śmiejącej się z Harry’ego gdzieś z drugiej strony sali, zapomniałam o Ronie i Ginny, którzy być może czekali na mnie na zewnątrz. Byłam tylko ja i Draco, i nasze dłonie, znajdujące się w tak niewielkiej odległości. Pomyślałam, że dzieli nas tylko kilka centymetrów; odległość niewielka, a stanowiąca tak ogromny problem. Skierowałam swój wzrok na nasze ręce i po chwili Malfoy też to zrobił. I zrobił ten krok, którego ja tak bardzo się obawiałam — położył swoją dłoń na wierzchu mojej. Wstrzymałam oddech, a krew jakby odpłynęła z mojej twarzy. Między nami było już kilka takich sytuacji, ale ta była wyjątkowa. Moje serce biło tak głośno, że nie miałam żadnych wątpliwości, iż słychać ten dźwięk w całej sali. Jego dłoń była przyjemnie chłodna, moja odwrotnie. Nie miałam pojęcia, ile minęło czasu i nie było to dla mnie ważne. Każda mijana minuta była sekundą, a sekunda zaledwie mgnieniem, chwilą.

— Mamo, idziemy już? — Usłyszałam Sophie i piękny moment minął, pozostając już jedynie wspomnieniem. Draco spojrzał na mnie, lekko się uśmiechając. Zabrał swoją dłoń, pozostawiając po swoim dotyku tylko zimne powietrze. Sophie podbiegła; niedaleko za nią szedł Harry.

— Tak, możemy już iść — powiedziałam, uśmiechając się w stronę dziewczynki.

Kiedy wstawałam z ławki, spojrzałam na swój talerz i niezjedzoną jajecznicę. Pomyślałam tylko, że zjem coś później w Hogsmeade i już kierowaliśmy się w stronę wyjścia z Wielkiej Sali. Sophie szła przed nami sama, wszystko podziwiając, starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów tego miejsca. Miałam nadzieję, że i ona wkrótce dostanie list z Hogwartu; nie mogłam się tego doczekać. Po mojej jednej stronie szedł Draco, a po drugiej Harry. Było to dość dziwne — kilka lat temu byliśmy wrogami, a teraz wszystko odwróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Przy samym wyjściu Malfoy został z tyłu, jakby wiedział, że na zewnątrz czekają inne osoby. I rzeczywiście tak było. Kiedy tylko znaleźliśmy się na korytarzu, dostrzegłam opartą o ścianę Ginny, która rozmawiała cicho z Ronem.

— Wreszcie! — krzyknęła Ginny, podchodząc bliżej nas. Sophie, idąca z przodu, cofnęła się w stronę Draco i łapiąc go za rękę, schowała się za nim. Była zawstydzona; często tak reagowała, widząc nowe osoby. Zwykle chowała się za mną, ale widząc, że wyszłam do przodu, tym razem zrezygnowała. Widok Sophie, mającej tak dobry kontakt z Draco, był dla mnie, matki, wzruszający. Chyba nie ma niczego lepszego na świecie, niż widok szczęśliwego dziecka — a to dawał mojej córce Malfoy. Nie wiedziałam jak, dlaczego on i dlaczego teraz, jednak to nie było już ważne.

— Przepraszam, wstałam trochę za późno… — mruknęłam, przytulając Ginny. Ron stał z włożonymi dłońmi w kieszenie spodni, lekko się uśmiechając.

— Ginny też miałaby problem ze wstaniem, gdybym jej nie pomógł, prawda, Ginny? — powiedział Ron, a jego siostra odwróciła się w stronę chłopaka, mrużąc oczy.

— Zapamiętam, Ron, i jeszcze ci się odpłacę, zobaczysz. — Uśmiechnęła się złośliwie. — Czy to Sophie? — zapytała, podchodząc bliżej dziewczynki i Malfoya. Odwróciłam się w ich stronę zastanawiając się, co zrobi Sophie, jak zareaguje.

— Sophie, to twoja ciocia, Ginny. Może przywitasz się z nimi? — Draco przykucnął, nadal nie puszczając dłoni mojej córki. Chciał dodać jej odwagi i zdałam sobie sprawę z tego, jaką jestem szczęściarą, że to właśnie on jest jej lekarzem. Nie mogłam lepiej trafić, dobrze to wiedziałam.

Ginny również ukucnęła, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Zawsze miała dobry kontakt z dziećmi, więc nie byłam zdziwiona, kiedy Sophie wyciągnęła w jej stronę rączkę. A ja… stałam z boku, niedaleko Rona i Harry’ego, obserwując całe wydarzenie.

 — Cześć — powiedziała w końcu Sophie, przełamując swoją nieśmiałość.

Zaskoczyła mnie tym i poczułam dumę; nigdy nie podejrzewałam, że dziecko może dawać tyle powodów do radości, do samego uśmiechu. Właśnie to było dla mnie w macierzyństwie najpiękniejsze. Kolejny powód do zdziwienia? Zaraz po Ginny, do Sophie i Malfoya podszedł Ron, witając się z dziewczynką. Przez chwilę cicho rozmawiali między sobą, w czwórkę. Poczułam, że Harry obejmuje mnie ramieniem. I ta chwila była zdecydowanie jedną z piękniejszych w moim całym życiu. Czułam bezgraniczne szczęście i zastanawiałam się tylko, czy kiedykolwiek zostanie mi ono jeszcze odebrane. Marzyłam o tym, by wszystko się ułożyło, żeby Sophie wyzdrowiała, bo to właśnie to było moim priorytetem.

— Idziecie z nami do Hogsmeade? — zapytałam pozostałych, kiedy Draco rzucił mi wymowne spojrzenie.

— My niestety nie możemy, mama chciała, żebyśmy pomogli w przygotowaniach do świąt. Hermiono, wiesz, że zawsze możesz przyjechać do Nory na Boże Narodzenie, wszyscy naprawdę by się ucieszyli — powiedział Ron wstając i zatrzymując się naprzeciwko mnie. — Fajnie by było spędzić święta znowu w swoim gronie.

— Może za rok, co, Ron? Muszę wrócić z Sophie do Denver, tym bardziej teraz, w trakcie trwania leczenia — mówiłam. Założyłam kosmyk włosów za ucho i uśmiechnęłam się przepraszająco. Przytuliłam mężczyznę i poczułam jak mnie mocno obejmuje. Nigdy o nim nie zapomniałam, a teraz, stojąc w jego ramionach poczułam, jak dobrze znowu tu być z moimi przyjaciółmi.

— Jest dla ciebie i Sophie dobry? — zapytał cicho, a kiedy rzuciłam mu nic nierozumiejące spojrzenie, dodał: — Malfoy.

— Jest tylko lekarzem Sophie i tyle, Ron, nic mnie z nim nie łączy. — Kąciki moich ust uniosły się lekko do góry, jakbym usiłowała uwierzyć w prawdziwość tych słów.  — Ale tak, jest dobrym lekarzem dla Sophie, nie znalazłabym nikogo lepszego. Wiem, że to dziwnie brzmi, ale to prawda.

Ron pokiwał twierdząco głową i odwzajemnił uśmiech. I wszystko było tak samo dobrze jak kilka lat temu. Sophie podbiegła do mnie, przytulając się do moich nóg. Wszyscy zaśmiali się na ten widok. Ukucnęłam i wzięłam dziewczynkę na ręce; od razu poczułam, jak mocno się do mnie przytula. Wczoraj i dzisiejszego ranka, po raz pierwszy od pięciu lat, mnie przy niej nie było. Było to dla mnie dziwne i dopiero kiedy oplotła mnie swoimi małymi rączkami, zrozumiałam, jak bardzo się za nią stęskniłam.

— A ty, Harry, idziesz z nami?

— Mam do załatwienia kilka spraw tutaj, więc raczej zostanę… Odprowadzimy was do bramy — odparł, a ja pokiwałam ze zrozumieniem głową.

— Chodźmy, macie dużo do zobaczenia! — krzyknęła Ginny, klaszcząc w dłonie.

Wszyscy, w szóstkę, ruszyliśmy korytarzem w stronę wyjścia. Żałowałam, że nie miałam szansy spotkać żadnego z nauczycieli, ale miałam nadzieję, iż jeszcze kiedyś ich spotkam. Sophie już szła z przodu, pytając Ginny o różne rzeczy związane z Hogwartem; polubiła ją, z czego tak bardzo się cieszyłam. Ja zostałam trochę z tyłu, razem z Draco. Kiedy w końcu dotarliśmy do bramy, założyłam Sophie kurtkę, a na główkę założyłam czapkę, chowając chustkę do torebki. Mimo że na dworze nie było śniegu, mróz zagościł już na dobre. Gdy przyszedł czas pożegnania, nie było łatwo walczyć z łzami, cisnącymi się do oczu. Musiało minąć tyle czasu, żebym ponownie spotkała trójkę przyjaciół — a miałam tylko dzień, żeby się nimi nacieszyć.

— Mam nadzieję, że niedługo się zobaczymy — powiedziała Ginny, przytulając mnie po raz ostatni. Czekał na nich powóz, który miał ich zawieźć na peron. My postanowiliśmy iść do Hogsmeade na pieszo, była zbyt piękna pogoda, by ją zmarnować. W odpowiedzi na słowa Ginny pokiwałam głową, uśmiechając się. Nie chciałam, żeby zapamiętali mnie płaczącą, niemogącą znieść pożegnania, a silną, z uniesionymi kącikami ust.

Ron i Ginny wsiedli do powozu, machając nam na pożegnanie. Harry ruszył korytarzem, a my wyszliśmy na zewnątrz. Marzyłam o ciepłej herbacie w którejś z kawiarek, znajdującej się w wiosce. Sophie szła przed nami, a ja i Draco znajdowaliśmy się niedaleko niej. Dziewczynka rozglądała się wokół siebie. Jej widok, radosnej i uśmiechniętej, był dla ogromnym szczęściem. W ostatnich tygodniach przekonywałam ją do jedzenia, próbowałam ją zabawiać, byleby się uśmiechała, a i tak przychodziło to z trudem.

Widoki, które mieliśmy okazję podziwiać, były naprawdę wyjątkowe. Usiłowałam zapamiętać jak najwięcej, bo nie wiedziałam, kiedy będę miała okazję tu wrócić. Między mną a Malfoyem panowała cisza. Tego ranka wydarzyło się więcej, niż zwykle i nie wiedziałam jak w związku z tym mam się zachowywać. W oddali zauważyłam pierwsze domki. Sophie podbiegła do mnie, chcąc, żebym wzięła ją na ręce. Czekałam na ten moment; już i tak bardzo długo szła, więc nie było dziwnym, że jest zmęczona. W końcu dotarliśmy na miejsce. Zarówno ja, jak i Malfoy stanęliśmy w miejscu, wpatrując się przed siebie. Miałam wrażenie, że czas tutaj się zatrzymał — wszystko było takie, jakie zapamiętałam, nic się nie zmieniło.

— Chodź — powiedział Draco, kiedy przez dłuższy czas nie ruszałam się z miejsca.

— No przecież idę — burknęłam w odpowiedzi.

Sophie w końcu zechciała z powrotem iść o własnych nogach; postawiłam ją na ziemi i złapałam za rączkę. Na ulicy kręciło się zbyt wiele ludzi i nie chciałam, żeby się zgubiła. Po chwili z powrotem szliśmy główną ulicą, rozglądając się wokół. W wiosce panowała piękna, świąteczna atmosfera. Każdy, kogo mijaliśmy, witał się z nami i życzył miłego dnia. Już zapomniałam jak uprzejmi potrafią być w tym miejscu ludzie. Wszyscy biegali ze sklepu do sklepu, robiąc świąteczne zakupy, jakby na ostatnią chwilę — mimo że do świąt zostało jeszcze kilka dni.

— Mamo, a wejdziemy do tamtego domku? — zapytała Sophie, ciągnąc mnie za płaszcz, żebym zwróciła na nią uwagę. Dziewczynka pokazywała palcem na Pub pod Trzema Miotłami. W tak zimny dzień jedyne, o czym w tym momencie myślałam, to wypicie czegoś ciepłego, dlatego pokiwałam twierdząco głową.

— Sophie, mówiłam ci, żebyś nie pokazywała na nic ani na nikogo palcem. Ale tak, wejdziemy tam, napijemy się czegoś ciepłego i ruszymy na dalsze zwiedzanie, co ty na to? — Sophie przytaknęła na moje słowa.

— Malfoy, idziesz z nami czy masz jakieś inne plany? — spytałam, chociaż tak naprawdę bardzo chciałam, by poszedł z nami. Nie wiedziałam dokładnie, czemu, po prostu czułam się w jego towarzystwie pewniej, bezpieczniej.

— Jasne, że tak, w końcu to wycieczka Sophie i ona nam planuje dzień — odparł. Sophie zaśmiała się i drugą ręką złapała za dłoń Draco. Pociągnęła nas w stronę budynku, a ja tylko spojrzałam się na mężczyznę, idącego obok mnie i wzruszyłam ramionami.

Kiedy weszliśmy do środka, ciepłe powietrze od razu uderzyło mnie w twarz. Zważając na to, że było przed południem, w pubie nie było wiele osób. Zdjęłam kurtkę Sophie, a na główce zawiązałam chustkę, zamiast czapki. Odwiesiłam nasze ubrania na wieszak i zajęliśmy stolik stojący przy oknie. Dzięki temu mieliśmy widok na to, co działo się na ulicy. Sophie zajęła miejsce najbliżej parapetu i ciągle obserwowała chodzących po drugiej stronie ściany ludzi. Usiedliśmy przy stoliku, czekając, aż madame Rosmerta przyjdzie przyjąć zamówienie. To miejsce również nie zmieniło się od tego momentu, gdy byłam tu ostatni raz. Zastanawiałam się czy ktoś zwróci na naszą dwójkę uwagę, w końcu Hermiona Granger i Draco Malfoy w jednym miejscu; osoby, które zniknęły kilka lat temu osobno, teraz wróciły razem.

— Co podać? — Nagle, nawet nie zauważyłam, kiedy pojawiła się przy nas kobieta, zajmująca się obsługą w pubie. Madame Rosmerta patrzyła się na nas z ciekawością, jakby skądś nas kojarzyła, ale nie wiedziała dokładnie skąd.

— Dla mnie będzie woda goździkowa, dla Sophie herbata z cytryną, a ty… — powiedziałam szybko; chciałam tylko żeby kobieta jak najszybciej odeszła. Spojrzałam na Malfoya dając mu znaki, by dopowiedział resztę.

— Herbata z cytryną będzie idealna — dokończył, uśmiechając się do Rosmerty. Uniosłam do góry brew, nawet nie usiłując zastanawiać się, w co gra Malfoy.

— Dwa razy herbata z cytryną, raz woda goździkowa, już się robi — powiedziała, odchodząc od naszego stolika i kierując się w stronę innych klientów.

Westchnęłam głośniej i spojrzałam na Sophie. Nie wiedziałam, czy powrót do tego miejsca jest dobry, nie wiedziałam, czy Sophie tego potrzebuje, ale chciałam jej zapewnić choć minimalną rozrywkę. Leczenie w Denver jest monotonne, wszystko wygląda tak samo, Sophie codziennie widzi te same twarze, dlatego z czasem pojawia się obojętność w wykonywaniu zwykłych czynności. Dla mnie, mamy, ten widok był bolesny. Teraz siedzieliśmy, czekając na herbaty, razem z lekarzem Sophie. Osoba, która nas zna, pomyślałaby, jaki ten widok jest ironiczny, jednak… najważniejsze było to, że Sophie była szczęśliwa.

— Ale ci ludzie są dziwnie ubrani — mruknęła w zamyśleniu, nadal nie przestając wpatrywać się za okno.

Spojrzałam na Malfoya i oboje zaczęliśmy się śmiać, ale dziewczynka nie zwracała na to uwagi. W końcu Rosmerta przyniosła nasze napoje; woda goździkowa była idealna. Sophie wyznała, że herbata, którą w tym miejscu piła, nigdy nie będzie tak samo dobra jak moja — takie słowa zawsze podnosiły mnie na duchu. Po niecałej godzinie, spędzonej na wspólnym rozmawianiu i śmianiu się, wyszliśmy z gospody, kierując się tym razem w stronę Miodowego Królestwa. Od zawsze wszyscy uczniowie Hogwartu przychodzili tu, by zaopatrywać się w słodycze, więc i ja chciałam pokazać Sophie to szczególne miejsce. Weszliśmy do środka. Dzwonek, zawieszony przy drzwiach, oznajmił nasze przybycie. Tak jak zwykle w rok szkolny miejsce to było zatłoczone uczniami, tym razem znajdowały się tu jedynie pojedyncze osoby, chcące zapewne dorzucić trochę słodyczy do prezentów dla najbliższych. Rozglądałam się po całym sklepie, zupełnie tak, jakbym była tu pierwszy raz. Sophie stała w miejscu i przyglądała się wszystkiemu z uwagą. Każda półka była wypełniona przeróżnymi słodyczami — od czekoladowych kociołków i lukrecjowe pałeczki po miętowe ropuchy i słonowodne ciągutki. Po prawej stronie znajdowała się lada, a za nią stała właścicielka cukierni.

 — Mamo, chodźmy tam! — krzyknęła Sophie, ciągnąc mnie za rękę w stronę jednej z półek.

Malfoy stał niedaleko, przyglądając się słodyczom. Już wcześniej ustaliliśmy, że wychodzimy stąd z pełnymi torbami, więc pewnie zastanawiał się, co ze sobą zabrać. Chciałam mieć coś ze sobą z tego miejsca, gdy wrócę do Denver. Wybór słodyczy okazał się o wiele trudniejszy, niż początkowo przypuszczałam. Spędziliśmy w sklepie dużo czasu i nie obyło się bez śmiania się i głośnych, może nawet zbyt głośnych rozmów. Ostatecznie wszyscy wyszli ze sklepu zadowoleni i obładowani zakupami. Właścicielka prawdopodobnie odetchnęła z ulgą, kiedy wreszcie w jej miejscu nastał spokój i cisza. Uśmiech na twarzy Sophie nie malał, a wręcz przeciwnie, z każdym odwiedzonym sklepem coraz bardziej się powiększał. Wiedziałam, że wpływ na jej szczęście ma też Malfoy — nadal uwielbiała spędzać czas w jego towarzystwie.

— Granger, idę po pióro do sklepu Scrivenshafta, idziecie ze mną czy zostajecie? — zapytał nagle Draco. Nastało już po południe, a w zimie ciemno robiło się naprawdę wcześnie. Czekał nas jeszcze powrót do Hogwartu po rzeczy, a później odjazd pociągiem do domu. Chciałam pokazać Sophie jeszcze dużo miejsc, ale wiedziałam, że nie mamy już czasu.
„Jeszcze tu wrócimy” — pomyślałam, stając w miejscu.

— Nie, pójdziemy jeszcze zobaczyć sklep Zonka, może tam coś jeszcze kupimy — odparłam. Policzki Sophie były zarumienione od zimna i byłam pewna, że to już jest ten moment, w którym musimy wracać. Dawno nie była tak długo na dworze i nie chciałam, żeby się przez to rozchorowała. Było to ostatnie, czego w tej chwili potrzebowałam. — Spotkajmy się tutaj za kilkanaście minut.

Draco w odpowiedzi pokiwał twierdząco głową, zgadzając się. Odszedł w kierunku sklepu, a my w dalszym ciągu stałyśmy w miejscu. Malfoy odwrócił się przy wejściu do budynku, jakby sprawdzając, czy jesteśmy; lekko się uśmiechnął i zniknął za drzwiami. Ja i Sophie ruszyłyśmy w końcu, ale w przeciwną stronę, kierując się do naszego celu. Sklep Zonka był miejscem dość nietypowym, co nie zmieniało faktu, że większość uczniów Hogwartu uwielbiała to miejsce i byli tu stałymi klientami. W czasie wojny budynek był zamknięty, jednak najwyraźniej właściciele wrócili, chcąc dalej prowadzić interes. Przypomniało mi się jak Fred i George robili kawały każdemu, kto tylko im się nawinął. Ta myśl wprawiła mnie w smutek, bo przypomniała mi się wojna i ogromne żniwo, które zebrała. Weszłyśmy do sklepu, żeby chociażby chwilę tam pobyć. Pomieszczenie to było dość duże — wszystko miało w nim swoje miejsce. Sophie podbiegła do jednej z szaf, obserwując wynalazki. Wszystko dokładnie obeszłyśmy, nic nie omijając.

Draco czekał na nas w ustalonym miejscu. Czarny płaszcz, który miał na sobie, kontrastował z jego jasną cerą. Stał odwrócony, a ja pomyślałam, że chciałabym dać nam szansę; dobrze wiedziałam, iż nie tylko ja coś do niego czuję. Byłam już dorosła i mogłam sama przed sobą to przyznać.

Ruszyliśmy w drogę powrotną. Tym razem Sophie nie chciała iść sama i wykorzystała w tym celu Malfoya, który sam się zaoferował. Zachodzące słońce mocno świeciło sprawiając, że musiałam mrużyć oczy, by cokolwiek widzieć. Gdzieś w oddali zauważyłam Wrzeszczącą Chatę — miałam z nią związanych tyle wspomnień! I wiedziałam już, że niezależnie od tego, co się w przyszłości wydarzy, muszę tu jeszcze wrócić. Wreszcie doszliśmy do zamku. Za rogiem zauważyłam kotkę Norris, brakowało tylko jej właściciela; chociaż pewnie gdzieś niedaleko spacerował. Korytarze o tej porze były już puste, kilkoro uczniów, którzy zostali na święta w Hogwarcie, albo już siedzieli w swoich dormitoriach, albo nadal przebywali w Hogsmeade. Kiedy wróciliśmy do naszego pokoju, Sophie już spała. Draco położył ją na łóżku, a ja zajęłam się zdjęciem jej ubrań. Przykryłam dziewczynkę kocem i pocałowałam w czoło — ten dzień należał z pewnością do udanych, ale też tych męczących. Chciałam żeby jeszcze odpoczęła przed podróżą, ponieważ jeszcze dzisiejszego wieczora czekał nas powrót do domu.

Nasze rzeczy spakowałam szybko, nie miałyśmy ich wiele, bo jedynie kilka podręcznych rzeczy i trochę ubrań. Spojrzałam na zegar, wiszący nad łóżkiem — do odjazdu pociągu mieliśmy jeszcze trochę czasu. Mimo że dopiero co wróciliśmy, chciałam jeszcze chwilę się przejść, przemyśleć kilka spraw na świeżym powietrzu. Założyłam z powrotem na siebie płaszcz i zanim zamknęłam za sobą drzwi, sprawdziłam jeszcze, czy z Sophie wszystko w porządku. Przeszłam do pokoju Malfoya i zapukałam w drzwi, a kiedy usłyszałam głośne „Proszę”, otworzyłam je i weszłam do środka. Draco, podobnie jak ja przed chwilą, pakował się.

— Chciałam zapytać, czy możesz mieć oko na Sophie… Chcę jeszcze się przejść, pozbierać myśli — powiedziałam, przegryzając środek policzka.

Blondyn pokiwał twierdząco głową, a ja w odpowiedzi się lekko uśmiechnęłam. Nie wiem, czego dokładnie oczekiwałam — tego, że mnie zatrzyma, będzie chciał porozmawiać? Na oczekiwaniach się skończyło, ponieważ kilka sekund później kierowałam się już w stronę wyjścia. Męczyło mnie nasze zachowanie, chciałam tylko wiedzieć, na czym stoję.

Gdy tylko wyszłam na zewnątrz, zimne powietrze od razu uderzyło mnie w twarz. Na dworze było o wiele chłodniej, niż wcześniej; poprawiłam szalik i wolnym krokiem ruszyłam w kierunku jeziora. Oddychałam głęboko i równo, usiłując uspokoić oddech. Niedaleko zauważyłam chatkę Hagrida, jednak światła były zgaszone. Podejrzewałam, że wyjechał na święta, może do Nory, może gdzieś indziej, sama nie wiedziałam, tak długo nie miałam z nim kontaktu. Drzewa Zakazanego Lasu lekko się bujały, wprawione w ruch przez wiatr. Objęłam się ramionami i stanęłam niedaleko jeziora. Noc jeszcze nie nadeszła, dopiero zbliżała się pora wieczorowa. Niebo, jak prawie zawsze w tym miejscu, było bezchmurne. Gdyby było ciepło, zabrałabym ze sobą koc i przeleżała tu całą noc… Pociągnęłam nosem, pocierając swoje dłonie. Rzadko kiedy miałam takie chwile, które były całkowicie przeznaczone dla mnie — dlatego tym bardziej cieszyłam się z tego momentu. Zamknęłam na chwilę oczy, ale zaraz z powrotem je otworzyłam, gdy usłyszałam za sobą kroki. Odwróciłam się gwałtownie do tyłu i zauważyłam Malfoya, idącego przez błonia. Zmarszczyłam brwi, ponieważ nie miałam pojęcia, co tu robi i czemu zostawił Sophie samą. Otworzyłam usta i po chwili ponownie je zamknęłam; nawet nie wiedziałam jak mam zareagować.

— Przyszedł Potter, powiedział, że przez chwilę popilnuje Sophie — powiedział, widząc mój wzrok.

— Czemu tu przyszedłeś? — zapytałam po kilku sekundach, odwracając się w stronę jeziora. Malfoy stał tuż przy mnie, czułam dotyk jego ręki na swojej.

— Też musiałem się przewietrzyć — wyjaśnił, ucinając temat. — Wiesz, dzisiejszy dzień był naprawdę fajny. Cieszę się, że mogłem go z wami spędzić. Takie powroty… uważałem je za niebezpiecznie, że nie warto do nich wracać, ale chyba zmieniłem zdanie.

— Mi też się dzisiaj podobało — wyszeptałam. — Sophie była naprawdę wszystkim zachwycona, ja zresztą też.

Między nami zapadła cisza. Oboje byliśmy pochłonięci przez swoje myśli. Wpatrywałam się w taflę jeziora; ten widok był dla mnie tak hipnotyzujący, że nie mogłam oderwać od niego swojego wzroku. Malfoy również musiał być zajęty swoimi sprawami. Nie wiem jak długo tam staliśmy, kiedy nagle poczułam na swojej dłoni dotyk. Jego palce oplotły moje, jakby w geście tęsknoty, jakby wydarzenia, które miały miejsce między nami, teraz złączyły się w jedno, tworząc punkt kulminacyjny. Dłoń Draco, w przeciwieństwie do mojej, była ciepła, w końcu niedawno wyszedł z zamku. Moje serce zabiło dwa razy szybciej, na plecach poczułam dreszcze i sama już nie wiedziałam, czy to z powodu zimna, czy dotyku Draco. Spojrzałam na nasze złączone dłonie, po czym przeniosłam swój wzrok na Malfoya. Odwróciłam się wolno w jego kierunku i on, automatycznie, zrobił to samo. Mimo że na dworze było już ciemno, widziałam jego niebieskie oczy, przeszywające mnie na wylot. Między nami nie było już żadnych barier, a ja nie myślałam o niczym innym, jak o oczach, które patrzyły na mnie z dziwną troską. Kolejny krok zrobiłam ja — przybliżyłam się do mężczyzny, a swoją drugą dłoń przeniosłam na jego ramię. Czułam intensywny zapach jego perfum, widziałam z bliska popękane usta i pomyślałam, że nie chcę tego psuć, nie chcę zatrzymywać. Zbyt daleko zaszło uczucie między nami, teraz było już za późno. Dłoń Draco zatrzymała się na moich plecach, a mnie przeszły kolejne dreszcze. Dzieliły nas tylko milimetry, tak niewiele, a tak trudno było ten odcinek pokonać. Przegryzłam wargę i wtedy to się stało — poczułam jego usta na swoich. Nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego; w pobliżu nie wybuchły fajerwerki, nikt nie zaczął nam bić brawa. Byliśmy tylko my i miałam wrażenie, że jesteśmy zamknięci w swoim świecie i prócz nas nie ma nikogo innego. Malfoy całował mnie tak, jakby jutro miało nie nadejść, jakby miało to być pożegnanie, co było niemożliwe: był przecież lekarzem mojej córki, musiał przy nas być. Swoją dłoń przeniosłam na jego kark, chcąc być jeszcze bliżej, chociaż tak naprawdę chyba nie dało się być bliżej. Uniosłam się odrobinę na palcach, a on, próbując zmniejszyć dystans między nami, bardziej się schylił. W końcu zabrakło powietrza — oderwaliśmy się od siebie, wpatrując się w swoje oczy. Chciałam coś powiedzieć, tylko sama nie wiedziałam, jakie słowa będą w tym momencie odpowiednie. W zamian za to opuściłam swój wzrok, nie mogąc już dłużej patrzeć w jego oczy. Poczułam jak Malfoy przytula mnie do siebie; przymknęłam powieki i zrobiłam to samo, odwzajemniając uścisk.

— Porozmawiamy — obiecał, szeptając do mojego ucha. Ciepłe powietrze przyjemnie mnie załaskotało i lekko się uśmiechnęłam. Kiwnęłam głową, zgadzając się, ale w tej chwili… nie potrzebowaliśmy niczego innego, niż ciszy. Ciszy i swojej obecności. Poczułam, że odnalazłam wreszcie coś, co dawno temu zgubiłam — moje szczęście nie miało granic.

I tego wieczora wreszcie spadł śnieg.

___________

Halo, halo, czy ktoś jeszcze pamięta starą M.? Tak, to ja, wróciłam z nowym rozdziałem, nowymi chęciami do pisania i nową weną! Nawet nie wiecie jak się za tym stęskniłam – za publikowaniem rozdziałów, za czekaniem na Wasze komentarze, czy jakieś wyświetlenia. Ostatnie tygodnie były, hm, dość trudne, cały maj miałam zajęty maturami, ale wreszcie jestem! Ustne zdane całkiem dobrze, pisemne mam nadzieję, że też (ale nic nie mówię, żeby nie zapeszyć!!), no i co jeszcze… Mam już wakacje! Więc od teraz, mam nadzieję, rozdziały NWW będą pojawiać się o wiele częściej i, przede wszystkim, szybciej. Na początku pisania tego rozdziału, miałam problem, nie potrafiłam za bardzo się wciągnąć w pisanie, ale z czasem… jakoś tak samo poszło. :)) Mam ogromną nadzieję, że ten rozdział Wam się spodobał. Piszcie, proszę, proszę, bardzo ładnie proszę, co o nim sądzicie. Myśl, że ktoś jeszcze czyta moje opowiadanie, jest bardzo motywująca.

Nie wiem czy wiecie, ale równo dwa lata temu opublikowałam pierwszy rozdział tego oto opowiadania. Tak, dzisiaj blog obchodzi swoje drugie urodziny, a ja obchodzę, również dzisiejszego dnia, dziewiętnaste! To strasznie miła myśl, że pisanie stanowi taką część mojego życia. Nawet nie wiecie jak się spieszyłam, tylko żeby opublikować rozdział jeszcze 8 czerwca. ;)

Jeśli macie do mnie jakieś pytania, dotyczące mnie samej, matury czy opowiadania, piszcie, proszę, bez krępowania w komentarzach. Naprawdę na to czekam! Przy okazji, korzystając z tego, że mogę się już cieszyć wolną chwilą, zostawiajcie w komentarzach linki do swoich blogów. Obiecuję, że wejdę, przeczytam i skomentuję. :) Ostatnio nie miałam głowy do czytania opowiadań, ale teraz mam zamiar wszystko nadrobić.

Kurczę, to chyba tyle. Ale się rozpisałam, aż sama nie mogę uwierzyć! Strasznie się za Wami stęskniłam, to chyba dlatego dostałam takiego motorka.

Do kolejnego rozdziału! Piszcie co u Was, jestem bardzo ciekawa!

PS. Rozdział niesprawdzony. :< Jeśli dojrzycie jakieś błędy, poinformujcie mnie, bo na pewno wkradły się literówki itd. :)

M.