Rozdział 20

Powrót do Denver okazał się być powrotem do szarej rzeczywistości, ubarwionej jedynie przez ostatnie wydarzenia. Pobyt w Hogwarcie zdawał się wpłynąć na wszystkich pozytywnie — a może tylko ja inaczej patrzyłam na świat? Każda mijana osoba uśmiechała się do mnie z życzliwością, jakiej od dawna nie zaznałam. Było to dość dziwne, bo jeszcze przed wyjazdem mogłabym przysiąc, że każdy, kogo mijam, jest smętny i ponury. Wcześniej ludzie patrzyli na mnie i Sophie z litością, a teraz… teraz nagle coś się zmieniło, na lepsze. Zbliżenie między mną a Draco, dało nam szansę bycia szczęśliwym — i właśnie tak wyglądały dni po powrocie do Denver. Wyjechaliśmy stąd osobno, wróciliśmy razem, rzucając sobie co rusz spojrzenia i ukradkiem dotykając swoich dłoń. Sophie zdawała się nie zauważać tych gestów, tak bardzo była pochłonięta wpatrywaniem się w widoki i wspominaniem wydarzeń z Hogwartu. Patrząc na nią zastanawiałam się jak to możliwe, że jest chora i czeka nas dalsza walka… a przecież wszystko miało być już dobrze.

Dzień przed świętami Bożego Narodzenia był wypełniony przygotowaniami do tego szczególnego dla wszystkich momentu. Jeszcze kilka miesięcy temu, gdy przyjechałam do Denver, bałam się jak spędzimy wigilię. Zawsze byłyśmy w tym okresie same, ale z dala od domu, wśród obcych ludzi, można było odnieść wrażenie, że jest się jeszcze bardziej samotnym. Święta zawsze były dla mnie ważne — spędzone w gronie rodziny były najlepszym czasem w roku. Dlatego kiedy w tym roku miałam je spędzić przy boku dodatkowej, trzeciej osoby, byłam podekscytowana, ale zarazem przerażona. Bałam się, że powiem coś złego i nasza relacja, tak krucha i niepewna, nie przetrwa.

Dwudziesty czwarty grudzień był dla każdego bez wyjątku dniem zabieganym, spędzonym na kupowaniu prezentów, ubieraniu choinki i szykowaniu kolacji wigilijnej. Nie inaczej było w naszym mieszkaniu: od rana biegałam po domu, usiłując dopiąć wszystko na ostatni guzik. Sophie spała jeszcze w swoim pokoju; poprzednie dni były dla niej męczące ze względu na ostatnią chemioterapię. Chodziłam po mieszkaniu jak najciszej chcąc, żeby się wyspała. Ta noc nie należała do najlepszych, ale tych jednych z gorszych. Po chemioterapii Sophie wydawała się jeszcze bladsza, niż zwykle i jeszcze mniej rozmowna — martwił mnie jej stan, jednak mimo to ciągle miałam nadzieję na lepsze dni. Przeszłam do kuchni, zastanawiając się czego jeszcze potrzebuję ze sklepu na ten wieczór. Musiałam wyciągnąć Sophie z domu, w końcu za oknem był już śnieg, a my nie miałyśmy okazji się nim nacieszyć. Zerknęłam na duży zegar, wiszący w kuchni i zmarszczyłam brwi. Było już dość późno, więc byłam zdziwiona, że dziewczynka jeszcze nie wstała; ale wytłumaczyłam to sobie ciężką, nieprzespaną nocą. Na myśl o tym od razu ziewnęłam, przecierając po chwili oczy. Musiałam napić się kawy, by móc dalej działać. Miałam na głowie tyle rzeczy!; a zostało mi przecież tak mało czasu do wieczora. Wstałam szybko z krzesła i włączyłam wodę w czajniku. Otworzyłam szafkę, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Zacisnęłam wargi zastanawiając się, kto mógłby mnie o tej porze odwiedzić — w końcu nie miałam zbyt wielu znajomych, moje kontakty ograniczały się jedynie do tych szpitalnych. Moje myśli od razu powędrowały w stronę Draco, ale on miał dyżur, nawet nie mógł się wyrwać… Przeszłam do przedpokoju i otworzyłam drzwi.

— Co ty tu robisz? — zapytałam zdziwiona, podnosząc do góry brew. W wejściu stał Malfoy; na jego płaszczu było widać jeszcze nieroztopione śnieżynki śniegu. Policzki mężczyzny były lekko zarumienione, więc na dworze musiało być naprawdę zimno.

— Liczyłem na trochę milsze powitanie — powiedział, przechodząc obok mnie. Otrzepał swoje ramiona ze śniegu. — Sophie jeszcze śpi?

— Tak, miałyśmy kiepską noc — odparłam. — Wejdziesz?

— Nie wiem, czy wiesz, ale już jestem w środku. — Wzruszył ramionami. Zmrużyłam oczy.

— Jakiś ty dzisiaj śmieszny. Bardziej chodziło mi o to, czy zdejmiesz płaszcz, wejdziesz się czegoś napić…

— A ty dzisiaj jesteś naprawdę spostrzegawcza. — Zdjął płaszcz i powiesił go na wieszaku. — Z chęcią napiję się z tobą herbaty, będzie mi bardzo miło — powiedział, stając naprzeciwko mnie. Znowu byliśmy blisko, ale teraz nie staliśmy na błoniach Hogwartu, tylko tu, w domu. Wziął moją dłoń w swoją; jego była zimna, co było całkiem normalne, na zewnątrz padał śnieg, zima rozszalała się na dobre. Draco uśmiechnął się lekko i wziął w ręce kosmyk moich włosów. Przypadkiem dotknął zimną dłonią mojej twarzy i poczułam nieprzyjemne dreszcze.

— Mieliśmy porozmawiać — szepnęłam, praktycznie zapominając o oddychaniu.

Obietnica dana tamtego wieczora nadal ciążyła mi gdzieś w myślach. Blondyn pokiwał twierdząco głową i schylił się, składając pocałunek na moim czole. Przymknęłam oczy, rozkoszując się tą piękną chwilą. Ten pocałunek wydawał mi się być kolejną obietnicą; kolejną obietnicą nie mającą pokrycia. Był jakby przypieczętowaniem tego dnia, chociaż dopiero się zaczął. Poczułam na swoich plecach wzrok… Spojrzałam przez ramię i zobaczyłam stojącą w drzwiach swojego pokoju Sophie. W rękach ściskała swojego misia, Rudolfa, i patrzyła się na nas z niezrozumieniem. Draco, jakby czytając w moich myślach, powoli mnie puścił, nie wykonując żadnych nerwowych ruchów. Dziewczynka nadal była zaspana i nie za bardzo wiedziała co się dzieje.

— Sophie, co powiesz, żebyśmy poszli w dwójkę kupić choinkę? — odezwał się nagle Malfoy, zanim zdołałam cokolwiek powiedzieć, jakby chciał oderwać uwagę dziewczynki od naszej dwójki. Spojrzałam na mężczyznę, a ten wzruszył ramionami. Był ubrany tak, jakby dopiero co wyszedł z pracy — miał na sobie szarą koszulę i ciemne spodnie, a właśnie tak zwykle chodził ubrany w szpitalu. Brakowało tylko kitla lekarskiego. 

Podeszłam do Sophie, kucając przy niej i lekko się uśmiechając. Dziewczynka pokiwała głową na znak, że tak, że chce jechać. Już od samego rana była małomówna, dlatego miałam nadzieję, że wypad z Draco chociaż trochę poprawi jej nastrój. Święta zawsze były dla niej pięknym wydarzeniem, w końcu pojawiał się Mikołaj, zostawiając pod choinką prezenty, a nad tegoroczną Wigilią wisiały ciemne chmury. Pozostawało mieć nadzieję — w końcu to nadzieja umiera ostatnia. Ubrałam Sophie, dałam jej leki i zobaczyłam, jak odjeżdża z Draco spod bloku. Zanim wsiadła do samochodu pomachała mi rączką, ciągle się  uśmiechając. Wybieranie choinki, w dodatku z Malfoyem, było dla niej kolejnym szczęśliwym wydarzeniem. Od czasu kiedy zachorowała postawiłam sobie za cel, aby sprawiać jej jak najwięcej radości, więc patrzenie na takie rzeczy, było w gruncie rzeczy i dla mnie ogromnym szczęściem. Będąc matką nie potrzeba wiele, rzeczy materialne przestają mieć swoją wartość — uśmiech dziecka jest najpiękniejszą zapłatą za wszystkie przeszkody. Zanim Draco wyszedł odciągnął mnie na bok, z daleka od wzroku Sophie i kazał się wreszcie wyspać. Jego troska w stosunku do mnie była nawet urocza, chociaż trudno było mi się do niej przyzwyczaić.

Gdy tylko Malfoy i Sophie wyszli, przeszłam do kuchni. Wstawiłam w czajniku wodę, próbując rozkoszować się tą chwilą samotności. Wbrew pozorom — samotność wcale nie była zła. Każdy czasem potrzebuje chwili sam na sam z samym sobą. Ciągłe przebywanie w obecności ludzi bywa męczące, więc w tamtym momencie samotność była moją dobrą przyjaciółką. Zaparzyłam kawę i usiadłam przy stoliku. Nawet nie miałam wcześniej czasu, by zjeść śniadanie, ale teraz… teraz nawet nie miałam do tego ochoty. Potrzebowałam tylko ciszy. Kiedy jeszcze mieszkałam w Londynie, Sophie była przy mnie ciągle, gdy tylko nie byłam w pracy, a ona w przedszkolu. Wtedy często miałam po prostu dość; marudzenie Sophie i jej płacz często mnie samą doprowadzał do łez. Macierzyństwo niosło ze sobą wiele trudu, nieprzespanych nocy, jednak…. widok uśmiechniętej buzi mojej córki wynagradzał każdą złą chwilę. Nie potrafiłam wyobrazić sobie życia bez niej — a jeszcze kilka lat temu nie umiałam odnaleźć się w roli mamy. Po pojawieniu się Sophie na świecie zaczęłam inaczej patrzeć na świat; wreszcie zrozumiałam, że wszystko jest po coś i nic nie dzieje się bez przyczyny.

Napiłam się łyka kawy, od razu się krzywiąc, gdy poczułam jej gorzki smak. Odsunęłam kubek na drugi koniec stolika i ziewnęłam. Wstałam z krzesła i niczego nie sprzątając, przeszłam do swojego pokoju. Założyłam wygodne dresy i przewiewną bluzkę. Położyłam się na łóżku, przykrywając się kołdrą. Dzisiejsza noc była ciężka; spędziłam ją, siedząc na podłodze, przy łóżku Sophie. Spała niespokojnie, jak to zwykle miała po chemioterapii. Wolałam czuwać tuż przy niej, niż leżeć w swoim łóżku. Teraz byłam w domu sama, a cisza zaczynała mnie przytłaczać. Nawet za oknem nie było nic słychać, jakby wszyscy siedzieli w swoich domach, chowając się przed całym światem — a przecież dzisiaj była Wigilia i każdy powinien cieszyć się tym dniem ze swoimi najbliższymi. Przekręciłam się na bok tak, że miałam widok na okno i to, co działo się po drugiej stronie szyby. Śnieg delikatnie prószył od samego rana. Cały ten widok był dla mnie wyjątkowo wzruszający, bo święta były w moim życiu szczególnie ważne. Będąc jeszcze małą dziewczynką zawsze z niecierpliwością czekałam na te dni, a teraz, będąc osobą dorosłą, te wspomnienia nadal były we mnie, ciągle żywe. Na szczególną pamięć zasługiwało wspomnienie pierwszych świąt po Bitwie o Hogwart. Przy wigilijnym stole usiadło mniej osób, niż w poprzednich latach — wojna zebrała ogromne żniwo, zabierając ze sobą tyle dobrych ludzi. Trudno było żyć z tą świadomością, ale każdy musiał sobie sam z tym poradzić, nie było innego wyjścia.

Pierwsze święta po Bitwie o Hogwart były wyjątkowo smutne. W domu Weasleyów zwykle było tłoczno i, przede wszystkim, śmiech roznosił się po całym pomieszczeniu, poprawiając wszystkim dookoła humor. Tym razem było inaczej. Cisza przytłaczała każdego, ale nikt nie miał zamiaru jej przerywać, bo to wydawało się być odpowiednie. Przeżywanie żałoby w samotności — tego wszyscy się uczyli przez kilka ostatnich tygodni.

W wigilijny poranek w Norze nie było słychać głośnych rozmów, a w radiu nie grano świątecznych kolęd. Coś zmieniło się bezpowrotnie, dobrze to wiedziałam, tylko w tamtym czasie nie umiałam sobie jeszcze z tym radzić. Siedziałam na łóżku, wyglądając przez okno. Ginny jeszcze spała, cała przykryta kołdrą — było jedynie widać jej włosy. Na jej twarzy można było codziennie dostrzec zmęczenie, miała problemy ze snem. Tamtej nocy długo nie mogłyśmy zasnąć, więc leżałyśmy w ciszy, nie zamieniając ze sobą żadnego słowa. Bo żadne słowa nie mogły wypełnić pustki, pozostałej po śmierci przyjaciół.

Ginny westchnęła, przekręcając się na drugi bok, a ja wstrzymałam oddech, bojąc się, że ją obudzę. Chciałam żeby jak najdłużej spała i w końcu odpoczęła. Czasem wieczorem słyszałam jak tłumi płacz, przyciskając twarz do poduszki; nie chciała mnie obudzić, chociaż ja i tak wszystko słyszałam. Zaśnięcie nie było łatwe, a mnie czasami dopadało przerażenie, którego nikomu nie wyjawiłam — co jeśli zasnę i już się nie obudzę? Przyłapywałam się na tym, że liczyłam swoje oddechy, słuchałam bicia serca… i pomyślałam, że tak nie powinno być, przecież życie po pokonaniu Voldemorta miało być prostsze. A wcale nie zapowiadało się na lepszą zmianę.

Podniosłam się z łóżka, które cicho skrzypnęło. Wolnym krokiem podeszłam do okna, odsłaniając lekko zasłony. Resztki śniegu leżały na trawie. Mimo że dzień dopiero co się zaczął, na niebie nie było widać słońca — schowało się za chmurami i nic nie wskazywało na go, że coś się zmieni. Przed domem stała duża choinka, przyozdobiona kolorowymi bombkami, a dach Nory w nocy świecił się dzięki kolorowym lampkom. Razem z Ginny pragnęłyśmy, żeby te święta nie różniły się tak bardzo od tych poprzednich. Każdy z nas potrzebował chwili oddechu od smutku i rozgoryczenia niesprawiedliwością świata. Bo świat był cholernie niesprawiedliwy; może niektórzy potrafili się z tym pogodzić, ale dla mnie była to abstrakcja. Na pozór wszystko było w porządku, można by pomyśleć, że tak naprawdę kilka miesięcy temu nic się nie wydarzyło… Wystarczyło chwilę porozmawiać, spojrzeć na rozstawione zdjęcia na kominku w Norze i wszystko stawało się jasne.

— Już wstałaś? — Usłyszałam zaspany głos Ginny. Odwróciłam się w kierunku tego dźwięku i odeszłam od okna. Ginny siedziała na łóżku, jej włosy były rozczochrane, a pod oczami można było zauważyć duże cienie. Mimo że przespała praktycznie całą noc, nadal było po niej widać ogromne zmęczenie.

— Tak, jakiś czas temu się obudziłam — odparłam, siadając na łóżku przyjaciółki. — Spałaś całą noc?

— Znowu miałam koszmar — powiedziała, ignorując moje pytanie. Zapatrzyła się w przeciwległą ścianę, zawieszając wzrok na plakacie jej ulubionego zespołu. Śmierć jej brata, Freda, była dla niej trudnym przeżyciem. Mimo upłynięcia czasu ból nie znikał, a wręcz się nasilał; brak obecności członka rodziny w tych ważniejszych wydarzeniach był często zbyt bolesny. Sny nie pozwalały zapomnieć, a przecież czasem zapomnienie było jedną z lepszych rzeczy, jaka mogła się przydarzyć. — Chciałabym, żeby te wspomnienia już po prostu odeszły — szepnęła bardziej do siebie, niż do mnie. Ginny Weasley była niewolnikiem własnych wspomnień, tak jak wiele innych osób, które przeżyły wojnę. Te wspomnienia są śladem, już na zawsze zostają gdzieś w umyśle i przypominają o sobie w najbardziej nieodpowiednich momentach.

— Niedługo wszystko wróci do normy. — Uśmiechnęłam się lekko i wzięłam w swoje dłonie jej ręce. Wypowiedziane przeze mnie zdanie miało być pocieszeniem nie tylko dla przyjaciółki, ale też dla mnie samej. Często powtarzane słowa, nawet jeśli są kłamstwem… w końcu stają się wymuszoną przez nas samych prawdą. Obietnica skierowana do Ginny właśnie tym była.

Zeszłyśmy do kuchni, pomóc w przygotowaniach do wigilijnej kolacji. W pomieszczeniu nie było zbyt wiele osób — pani Weasley krzątająca się od jednej szafki do piekarnika. Przy stole siedział George, grzebiąc łyżką w misce z owsianką. Prawie go nie zauważyłam, tak cicho się zachowywał. Po śmierci Freda stał się milczący, unikający kontaktu z innymi ludźmi. Stracił brata, swojego najlepszego przyjaciela; i nawet nie chciałam sobie wyobrażać, jak w tym momencie się czuł.

Wieczór nadszedł szybko. Na stole można było znaleźć wszystko — sama nie wiedziałam jak udało nam się przyrządzić tak szybko wszystkie potrawy. W rogu pokoju stała ogromna choinka, przyozdobiona bombkami i błyszczącymi łańcuchami. Dzisiaj po południu wszyscy z rodziny Weasleyów ubierali drzewko, śmiejąc się i rozmawiając, zupełnie jakby nic się nie wydarzyło. Goście powoli zaczynali się zjeżdżać, co chwilę słyszałam dzwonek oznajmiający, że przybyła kolejna osoba. Siedząc przy stole i obserwując witających się ze sobą przyjaciół, poczułam bolesne ukłucie. Tak wielu osób nie było, tak wielu osób miałam już nigdy nie zobaczyć. A przecież były święta, w święta wszystko powinno być idealne.

— Hermiono, chodź do nas! — Usłyszałam za sobą znajomy głos.

Przy oknie stali Ron i Harry, rozmawiali ze sobą, wyglądając przez okno, jakby na kogoś czekali. Ja też na niektórych czekałam; ale te osoby nie mogły już wrócić i nadszedł czas, by się z tym pogodzić. Ruszyłam w stronę moich przyjaciół i zaczęłam z nimi rozmawiać. Patrząc na ich szczęśliwe twarze, ja też byłam szczęśliwa. Wszyscy czekali z niecierpliwością na pierwszą gwiazdkę, by móc zasiąść do stołu. Tych świąt bał się każdy, bo miały wyglądać zupełnie inaczej… ale w końcu świąteczny czar udzielił się każdemu — i nawet na twarzy George’a pojawił się uśmiech. Ten widok, tak rzadki od ostatnich miesięcy, był wyjątkowy i chciałam zapamiętać tą chwilę. Rok temu święta spędziłam samotnie, jedynie w towarzystwie Harry’ego, z daleka od rodziny, dlatego teraz chciałam się cieszyć tym czasem, spędzonym w gronie najważniejszych dla mnie osób.

A kiedy pierwsza gwiazda zalśniła na niebie, nikt nie miał wątpliwości, że to pierwszy dobry dzień od zakończenia wojny.

Przekręciłam się na drugi bok, poprawiając poduszkę, na której leżałam. Nie zdążyłam przykryć się kocem, kiedy poczułam jak moje powieki zaczynają coraz bardziej ciążyć, aż w końcu nadszedł upragniony sen.

Obudził mnie ruch gdzieś nade mną. Ktoś dotknął mnie delikatnie, niby przypadkiem, w odsłonięte ramię. Na moim ciele pojawiły się dreszcze; leniwie otworzyłam oczy, chcąc zobaczyć kto jest sprawcą mojej pobudki. Nade mną stał Draco, trzymając w rękach koc. Zaczął mnie nim przykrywać, nie zdając sobie sprawy z tego, że wcale już nie śpię. Dopiero po chwili zorientował się, że się mu przyglądam — kąciki jego ust uniosły się do góry, jakby ucieszył się na mój widok. Przebywanie z nim tak blisko już mnie nie krępowało, to, że dotykał swoją dłonią mojej ręki, również było całkiem naturalne.

— Nie chciałem cię obudzić, przepraszam — wyznał, siadając na brzegu łóżka. Podniosłam się do pozycji siedzącej tak, że dzieliła nas niewielka odległość. Jeszcze nie do końca rozbudzona patrzyłam na mężczyznę zastanawiając się, czy to przypadkiem nie sen. Jeszcze kiedyś przybywanie z Malfoyem w jednym pomieszczeniu, blisko siebie, było nie do pomyślenia, przynajmniej dla mnie, teraz nie widziałam w tym nic dziwnego. — Wybraliśmy choinkę, kupiliśmy bombki, światełka.

— A gdzie jest Sophie? — zapytałam, unosząc swoją dłoń i kładąc ją na swoim karku. Na mojej twarzy pojawił się grymas, gdy usiłowałam rozmasować zesztywniałe mięśnie. Nie miałam pojęcia ile czasu spałam, ile czasu nie było Draco i Sophie w domu; a miałam jeszcze tyle do zrobienia!

— Zasnęła, kiedy wracaliśmy do domu. Śpi w swoim pokoju — powiedział, a ja odetchnęłam z ulgą. Opadłam z powrotem na poduszki, opierając się o ścianę. — Granger, wiem, że nigdy o tym nie rozmawialiśmy, ale czasem myślę… kto jest ojcem Sophie? — zapytał ot tak, jakby pytał o najbardziej normalną rzecz na świecie.

Między nami zapadło długie milczenie. Nagle moje paznokcie wydawały mi się nader interesujące. Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy, bałam się tego, co w nich zobaczę. W oczach, które jeszcze dzisiejszego ranka wpatrywały się we mnie z troską i czułością, teraz mogłam zobaczyć coś zupełnie odwrotnego.

— Czemu właśnie teraz o to pytasz? — zapytałam wreszcie, zaciskając wargi. Nie spodziewałam się, że padnie takie pytanie, nigdy nie rozmawialiśmy na ten temat, nawet wtedy, gdy staliśmy się sobie bliżsi. Nie wiedziałam jak moja odpowiedź wpłynie na relację, którą przecież od tak dawna budowaliśmy. Odrzuciłam koc na bok i wstałam z łóżka, przechodząc do okna. Oparłam się o ścianę i wpatrywałam się w widok, rozciągający się za szybą. Nie chciałam teraz patrzeć na Malfoya, nie w tej chwili.

— Po prostu chciałbym wiedzieć — odparł niby obojętnie. Usłyszałam skrzypnięcie łóżka; wstał z niego i stanął niedaleko mnie.

— Ale dlaczego akurat teraz, czemu dzisiaj, a nie w inny dzień, czemu tak bardzo potrzebujesz tej informacji...? — powiedziałam prawie szeptem. Były święta, Wigilia, w ten dzień nie powinno się podejmować takich tematów. Byłam na niego zła, bo nie potrafił zrozumieć, że nie chcę o tym rozmawiać. To, jak Oliver potraktował mnie, gdy poinformowałam go o ciąży, kazało mi wymazać sobie jego osobę z pamięci. Nie chciałam dla Sophie takiego ojca.

— Bo chcę, do cholery, wiedzieć czy nadal w jakiś sposób o nim myślisz… Chcę wiedzieć, czy coś jeszcze dla ciebie znaczy, czy to takie trudne do zrozumienia? — Podniósł głos, podchodząc jeszcze bliżej mnie. Odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam na niego, kręcąc z niedowierzaniem głową. — Po raz pierwszy w życiu zależy mi na kimś bardziej, niż na kimkolwiek innym, rozumiesz? Sophie ma ojca i chcę wiedzieć, czy to już zamknięty rozdział między tobą, a nim.

Westchnęłam opuszczając wzrok na podłogę i przymykając oczy. Oparłam się o ścianę i przez chwilę tak staliśmy. W całym mieszkaniu było cicho i miałam wrażenie, że Draco słyszy moje głośne bicie serca. Po kilkunastu sekundach w końcu zrobił krok w moją stronę, a później kolejny i jeszcze kolejny, aż w końcu znalazł się tuż przy mnie. Spojrzałam na niego, a on, jakby automatycznie, pocałował mnie w czoło i przytulił do siebie. Na początku nie odwzajemniłam uścisku, nadal byłam w szoku po przebytej rozmowie i potrzebowałam dojść do siebie. Dopiero później objęłam mężczyznę ramionami. Staliśmy, przytuleni do siebie, chłonąc każdą sekundę tej chwili. Czułam jak jego serce szybko bije; wiedziałam, że nie tylko dla mnie ta sytuacja była stresująca.

— Oliver. Oliver Wood jest ojcem Sophie — powiedziałam cicho. Poczułam jak Draco zdrętwiał, chociaż nie odsunął mnie od siebie. — To zamknięty rozdział w moim życiu i nie chcę do tego wracać. Zaczęłam coś nowego i nie chcę tego zepsuć, rozumiesz?

Nie otrzymałam odpowiedzi, więc niepewnie odchyliłam się do tyłu, chcąc zobaczyć wyraz jego twarzy. Spojrzałam na mężczyznę, znajdującego się tak blisko mnie i pomyślałam, że to będzie mimo wszystko dobry dzień — lekko się uśmiechał i patrzył na mnie zmartwionym wzrokiem. I zrobił coś, czego zupełnie się nie spodziewałam: pocałował mnie, tak krótko i słodko, a potem oparł swoje czoło o moje, ciągle mnie obejmując. Czy już w tamtej chwili go pokochałam? Sama nie wiem, kiedy to uczucie mną zawładnęło, ale zrozumiałam to o wiele później, niż powinnam.

~

W rogu małego pokoju stała niewielka choinka. Srebrne bombki zdobiły jej gałązki, a złota gwiazda lśniła na czubku drzewka. Na komodzie stało radio, z którego wydobywały się delikatne, świąteczne dźwięki kolęd. Za oknem zrobiło już się ciemno, ale przez chmury zarówno gwiazdy, jak i księżyc, były niewidoczne. Na stole przyniesionym z kuchni ustawione były miski z sałatkami i innymi wigilijnymi potrawami, które udało mi się jeszcze po południu przygotować. W łazience spędziłam zaledwie piętnaście minut — ale i tak było to więcej czasu, niż miałam zwykle. Zazwyczaj znajdywałam jedynie czas na uczesanie się i przemycie twarzy, resztę chwil poświęcałam Sophie, a w szczególności przestałam o siebie dbać, gdy zachorowała. Po prostu są rzeczy ważne i ważniejsze; Sophie zawsze była tą najistotniejszą częścią mojego życia. W takich sytuacjach wygląd, jedzenie… stają się drugorzędną wartością.

Poprawiłam swoje włosy, wpinając w koka ostatnią wsuwkę. Sophie siedziała za mną na pralce, wybierając chustkę, którą mogłaby założyć na tą kolację. Miała na sobie różową sukienkę i jasne rajstopki. Wyglądała jak każda inna dziewczynka i tylko nienaturalnie blada cera i brak włosów wskazywały na to, że coś jest nie tak. Miałam na sobie czarną sukienkę do kolan, kupioną w pośpiechu, w ostatniej chwili. Nie miałam w szafie takich ubrań, tym bardziej nie tutaj, w Denver. Nie wiedziałam, że będę w tym mieście tak długo — już pół roku — a nic nie wskazywało na to, że coś miałoby się zmienić.

— Mamusiu, wyglądasz już jak księżniczka — stwierdziła Sophie, kiedy zapytałam się jej, co sądzi na temat mojego ubioru. Nie potrzebowałam już nic więcej wiedzieć, bo taki komplement z ust swojego dziecka, był najpiękniejszym prezentem, jaki mogłam tego dnia otrzymać.

Wyszłyśmy z łazienki, kierując się w stronę pokoju. W pomieszczeniu czekał już Draco. Stał przy oknie i wyglądał przez nie, obserwując co się dzieje na osiedlu. Na zewnątrz jednak nie wydarzyło się nic specjalnego — większość rodzin, która tutaj mieszkała, wyjechała na obrzeża miasta do najbliższych. W niewielu oknach było zapalone światło, ale nie przeszkadzało mi to.

Na szybach przykleiliśmy własnoręcznie zrobione gwiazdki, chcąc nadać domu jak najlepszą, świąteczną atmosferę. Oprócz tego w całym mieszkaniu unosił się zapach ciasteczek korzennych. Wszystko było przygotowane i myślałam, że nic złego nie ma prawa się stać.

Zanim usiedliśmy do stołu, spojrzeliśmy przez okno w niebo, szukając pierwszej gwiazdki. Pogoda nadal była taka sama jak wcześniej, gwiazdy zostały przysłonięte przez chmury i nic nie wskazywało na to, że coś się zmieni.

— Mamo, patrz, pierwsza gwiazdka! — krzyknęła Sophie, pokazując palcem w niebo. Podążyłam wzrokiem w to miejsce i zauważyłam świecący, czerwony punkcik, migający i oddalający się z każdą sekundą. Samolot, lecący gdzieś, rzeczywiście wyglądał na pierwszy rzut oka jak gwiazda.

— Sophie, to jest…

— Rzeczywiście bardzo ładna gwiazda — przerwał mi Draco, stojący obok mnie. Rzucił mi wymowne spojrzenie i zerknął na Sophie, zapatrzoną w niebo. Jej szeroko otwarte oczy wskazywały na to, że jest naprawdę zachwycona. Cicho się zaśmiałam, patrząc na mężczyznę. Pokiwałam z uznaniem głową i zdałam sobie sprawę z tego, że gdyby pozwolił mi dokończyć, najprawdopodobniej spędzilibyśmy jeszcze więcej czasu przy parapecie, wypatrując gwiazd.

— Najpiękniejsza — szepnęłam.

~

Stół został już sprzątnięty, talerze suszyły się na suszarce. Zgasiliśmy lampę, a na komodzie rozłożyliśmy małe świeczki. Sophie bawiła się przy choince, a my siedzieliśmy na niewielkiej kanapie. Wybiła godzina dziewiąta; Sophie często już o tej porze spała, ale dzisiejszego wieczora postanowiłam przymknąć na to oko. Oparłam swoją głowę o ramię Draco i ziewnęłam. Ten dzień był długi i męczący, ale warto było poświęcić trochę czasu na wszystkie przygotowania. Palce Malfoya delikatnie gładziły moją dłoń i miałam wrażenie, że jeszcze chwila, a zasnę i obudzę się dopiero rano. Byłam naprawdę szczęśliwa, bo miałam wszystko, o czymś kiedyś marzyłam. Miałam córkę, która każdego dnia dawała mi powody do dumy i szczęścia, miałam osobę, której na mnie zależało i przyjaciół, których odzyskałam po tylu latach. Byłam szczęściarą, bo miałam wszystko, co chciałby mieć każdy.

Sophie wstała z podłogi i pobiegła do swojego pokoju, nawet na nas nie patrząc. Zabrała ze sobą zabawki, więc pewnie miała zamiar jeszcze się bawić, chociaż widziałam po jej ruchach, że była już zmęczona. Na zewnątrz prószył śnieg; jeszcze w tym roku nie miałyśmy okazji ulepić bałwana czy porzucać się śnieżkami, jednak patrząc na wątłe zdrowie Sophie, nawet nie miałam na to ochoty. Ostrożność w walce z chorobą była dla mnie w tym momencie najważniejsza.

Westchnęłam i potarłam swoje ramiona, chcąc choć trochę się rozgrzać. Pod choinką nie było już żadnych prezentów — dzisiaj tylko Sophie została nimi obdarowana. W ciągu tych kilku lat, wychowując Sophie, zauważyłam, że dzieci są kapryśne i szybko się nudzą. Bajki, lalki, kolorowanki; to wszystko po kilkunastu minutach przestawało być interesujące. Ledwo pamiętałam czas, w którym dziewczynka była jeszcze niemowlęciem. Chciałam wrócić do tamtych miesięcy, ale pozostały mi tylko wspomnienia i kilka albumów ze zdjęciami. Sophie, kiedy była jeszcze malutka, zawsze widziała tylko mnie i nie potrafiłam wyobrazić sobie chwili, gdy to się zmieni. Zawsze byłam dla niej najważniejsza, a z biegiem czasu i to się zmieniało.

Pomyślałam o prezencie, który miałam dla Draco, leżącym pod łóżkiem. Teraz był czas, który mogliśmy spędzić razem, w ciszy, słuchając delikatnych dźwięków pianina. Nie musieliśmy się niczym przejmować, nigdzie się spieszyć. Po prostu siedzieliśmy razem na kanapie, każde z nas pochłonięte swoimi myślami. Kieliszki z winem stały na stoliku, wypite do połowy.

— Mam coś dla ciebie — powiedziałam w końcu, przegryzając wargę. Przechyliłam głowę i spojrzałam na Draco.

— Ja też mam coś dla ciebie — odparł, puszczając moją dłoń i wstając z kanapy. 

Wyszedł do przedpokoju, a ja, idąc za jego przykładem, przeszłam do swojego pokoju. Schyliłam się, wyciągając spod łóżka małą paczuszkę, zapakowaną w ozdobny, świąteczny papier. Miałam nadzieję, że Malfoyowi spodoba się mój prezent; mimo że stosunkowo niedawno wydarzyło się między nami coś więcej, pragnęłam dać mu coś, co będzie mu mnie przypominało. Nie wiedziałam co przyniesie przyszłość, ale teraz nie chciałam o tym myśleć. Cieszenie się chwilą — tego się nauczyłam, od kiedy Sophie zachorowała.

Wróciłam do salonu, trzymając  w rękach prezent. Draco już siedział na kanapie. Najpierw nic nie zauważyłam, dopiero po chwili dostrzegłam w jego dłoniach małe pudełeczko. Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy co może się tam znajdować, przyprawiła mnie o dreszcze, ale od razu to odrzuciłam. Usiadłam blisko Malfoya i zaczęłam się denerwować; od dawna nie miałam kontaktu z jakimkolwiek mężczyzną i ta bliskość trochę mnie krępowała. 

— Nie wiedziałam co ci się spodoba, więc... — zaczęłam mówić, ale nagle przerwałam, gdy usłyszałam dziwny dźwięk, dochodzący z pokoju Sophie. 

Spojrzałam na Draco i zerwałam się z kanapy, biegnąc w tamtym kierunku. Stanęłam w drzwiach i momentalnie oparłam się o ścianę, czując zawroty. Zaraz obok mnie stanął Malfoy, który, w przeciwieństwie do mnie, podbiegł do Sophie, od razu się nią zajmując. Na różowej sukience była plama krwi. Moje serce na chwilę się zatrzymało i nie wiedziałam już co się dzieje. Nie docierały do mnie słowa, które mówił do mnie Malfoy; dopiero kiedy zaczął mną potrząsać, wyszłam z otępienia. Sophie była nieprzytomna. Nie kontrolując swoich ruchów opadłam na kolana, dochodząc jakimś cudem do dziewczynki. Dotknęłam jej małej twarzyczki, ubrudzonej krwią, i poczułam, że do moich oczu napływają łzy. W tym samym czasie Draco gdzieś dzwonił, trudno było mi otrząsnąć się na tyle, bym zrozumiała wymawiane przez niego słowa. Całą tą sytuację pamiętam jak przez mgłę. Ciągle szeptałam imię mojej córki, głaszcząc ją po głowie. Z moich oczu skapywały łzy; łzy złości, smutku i bezsilności. 

Po pewnym czasie, który wydawał mi się ciągnąć w nieskończoność, usłyszałam szczęk otwieranych drzwi. Ktoś podciągnął mnie do góry, stawiając na nogi. Kilku ratowników weszło do pokoju i zajęło się Sophie, a ja stałam pod ścianą, patrząc na całą sytuację przerażonymi oczami. W końcu delikatnie podnieśli Sophie, kładąc ją na noszach. Draco z jednym z ratowników rozmawiał, coś im wyjaśniając. Jego mina była całkowicie obojętna, co strasznie mnie zdenerwowało; jak mógł być w takiej sytuacji spokojny, wyłączony z jakichkolwiek emocji? 

— Granger, chodź, jedziemy — powiedział mężczyzna, biorąc mnie za dłoń. 

W innej sytuacji pomyślałabym, jak to dobrze mieć go przy sobie, trzymając za rękę, ale w tej chwili było mi to zupełnie obojętne. Próbowałam być silna, nie panikować, jednak nie potrafiłam. W głowie ciągle widziałam obraz Sophie, leżącej na podłodze, ubrudzonej jej własną krwią. Malfoy pociągnął mnie w stronę korytarza. Założył na mnie płaszcz, a szyję owinął szalikiem. Wsiedliśmy do jakiegoś samochodu, a blondyn nieprzerwanie trzymał moją dłoń, okazując mi wsparcie. Nie umiałam nawet na niego spojrzeć; wpatrywałam się w szybę okna, a na moich policzkach pozostały zaschnięte ślady po łzach. Ze stresu zaczął mnie boleć brzuch, jednak miałam to gdzieś — chciałam tylko się dowiedzieć co jest Sophie, czemu wymiotowała krwią, co to wszystko oznacza... Nie znałam odpowiedzi na te pytania, co tak bardzo mnie irytowało. Nie mogłam znaleźć rozwiązania w przeczytanej książce, bo to działo się teraz, w tym momencie, na moich oczach. 

Jedyne co mi pozostało, to czekać.

___________________

Cześć, moi drodzy. 

Pod ostatnim rozdziałem powiedziałam, że kolejny rozdział pojawi się szybciej; niestety wyszło inaczej i dopiero dzisiaj mogę opublikować kolejną część opowiadania. Nie jest mi z tym uczuciem zbyt dobrze, ale nie wiem, czy mogę coś na to poradzić... Myślę, że zdajecie sobie trochę z tego sprawę, że odrobinę straciłam serce do NWW. Piszę to opowiadanie już od ponad dwóch lat, pewne rzeczy, które wtedy mi się podobały, teraz już niekoniecznie mnie przekonują. Ale obiecuję Wam, że skończę to opowiadanie, może w wersji skróconej, może nie — ale skończę. Piszcie koniecznie w komentarzach, jak spodobał Wam się ten rozdział! (Ja strasznie bałam się wcisnąć przycisk 'Opublikuj', ale jakoś dałam radę!) Kiedy chcielibyście kolejny? Co powiecie na początek września? 

Muszę przyznać, że minione już dwa miesiące były dla mnie... trochę męczące. Pracowałam, wybierałam kierunek studiów, a między tym szaleństwem szukałam mieszkania. Koniec końców: matura zdana, studia wybrane, mieszkanie znalezione. :) Tyle u mnie. Tymczasem, proszę, opowiadajcie co u Was słychać, jak Wam mijają wakacje, co robicie? Ja dzisiaj wyjeżdżam do przyjaciółki na kilka dni; i bardzo się z tego powodu cieszę!

Piszcie w komentarzach co u Was, jak wrócę do domu, od razu zabiorę się za odpowiadanie. Jeśli macie do mnie jakieś pytania — również śmiało je zadawajcie, na wszystko postaram się odpowiedzieć. Do następnego!

Przesyłam Wam milion buziaków!

M.