Rozdział 21

Pierwsza godzina czekania minęła szybko. Chodzenie z jednego końca korytarza do drugiego okazało się być bardzo zajmujące, więc robiłam to bez przerwy. To było cholernie niesprawiedliwe — spędzać noc wigilijną w szpitalnych ścianach. Ostatnio takich sytuacji, w których Sophie nagle lądowała w szpitalu, było coraz więcej. Tym, co tym razem tak przeraziło było to, że nigdy nie miała podobnych dolegliwości. Przeczytałam mnóstwo książek o białaczce, ale nie potrafiłam sobie przypomnieć żadnych szczegółów. Niewiedza była strasznie denerwująca, a poczucie bezsilności… jeszcze gorsze. Pomyślałam, że mogłabym dla zdrowia Sophie zrobić wszystko, ale co mi jeszcze pozostało, skoro już tak wiele dla niej poświęciłam?

Przystanęłam w miejscu i w końcu usiadłam na krześle, opierając głowę o ścianę. W szpitalu było niewiele osób — większość dzieciaków dostała przepustkę na ten jeden dzień, więc nie było słychać żadnych śmiechów, głośnych rozmów. Było nieznośnie cicho. Kilka krzeseł obok siedział Draco. Od kiedy wyszliśmy z mieszkania nie zamieniłam z nim ani słowa, a on również nie zdawał się być chętny do rozmowy. Każde z nas było pochłonięte swoimi myślami. Gdzieś z tyłu głowy zaczęła dręczyć mnie myśl, że to przeze mnie Sophie znowu wylądowała w szpitalu, przez moją nieuwagę i brak ostrożności. Wyjazd do Hogwartu może i był dobrze spędzonym czasem, ale niósł ze sobą kilka zagrożeń, których zdawałam się wtedy nie widzieć. Patrząc na to z perspektywy czasu… byłam wtedy naprawdę naiwna myśląc, że nic się nie stanie. Zbliżenie na błoniach Hogwartu między mną, a Malfoyem, było kolejnym głupim posunięciem — bo przez to przestałam myśleć logicznie i widziałam wszystko w różowych barwach. A przecież to było życie, moja Sophie była poważnie chora i powinnam była stanowczo patrzeć na świat. Zawsze byłam rozważna i wszystko dokładnie analizowałam, a w ostatnich dniach, jakkolwiek głupio by to brzmiało, zgubiłam rozum.

Spojrzałam na Draco. Był lekko pochylony, wpatrywał się w ścianę. Na jego widok gdzieś w środku mnie poczułam ciepło. Żałowałam, że nie poznaliśmy lepszych wersji siebie w innym, lepszym czasie. Może gdybyśmy spotkali się w normalnych okolicznościach wszystko ułożyłoby się inaczej… a teraz, nawet jeśli już oboje dobrze wiedzieliśmy co do siebie czujemy, nie mogliśmy tego ciągnąć. Dobrze wiedziałam, że nie ma dla nas przyszłości, nie w tym świecie. Coś mnie ukłuło, bo kilka ostatnich dni było najlepszymi w ostatnich latach — ale ta sielanka nie mogła trwać wiecznie. Zapomniałam, że mam chore dziecko, a to było z mojej strony najbardziej nieodpowiedzialną rzeczą, którą mogłam zrobić.

Wstałam z krzesła. Nie mogłam już dłużej siedzieć w jednym miejscu, dlatego skierowałam swoje kroki w stronę łazienki. Lekarz dyżurujący tej nocy powiedział, że mamy czekać, że dopiero wszystko się okaże za kilka godzin; te kilka godzin stawało się dla mnie z każdą mijaną sekundą coraz większą wiecznością. Przed oczami ciągle miałam widok Sophie, leżącej bezwładnie na podłodze, i nie mogłam się go pozbyć. Ilekroć próbowałam myśleć o czymś innym, ten obraz powracał.

Skręciłam na końcu korytarza i wreszcie zauważyłam drzwi od łazienki. Weszłam do środka, stając na środku pomieszczenia. Moje ramiona jakby opadły, oparłam się o ścianę i tak przez chwilę trwałam. Przypomniałam sobie radość Sophie wieczorem, jej śmiech, uśmiechniętą buzię… Nagle usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzałam w tym kierunku i, tak jak podejrzewałam, zauważyłam Draco. Stał tam, ubrany elegancko, i ten obraz zupełnie  nie pasował do obecnych okoliczności. Patrzył na mnie zatroskany, a ja nie wiedziałam jak mam na jego obecność w tym momencie zareagować. Między nami panowała cisza.  Mężczyzna zrobił w moją stronę krok, potem następny i jeszcze kolejny. W końcu stanął naprzeciwko mnie i, patrząc mi w oczy, zbliżył się, przytulając mnie. Nagle poczułam się taka mała i bezbronna, trwając w jego ramionach.

— Nie powinnam była… dzisiaj… — powiedziałam cicho, przymykając oczy.

— Cicho — mruknął Malfoy, gładząc moje włosy. Wcześniejsze myśli jakoś na tą jedną chwilę odpłynęły; miałam wrażenie, że to jego ramiona są dla mnie schronieniem przed całym złem świata. Po jakimś czasie odsunął mnie od siebie na niewielką odległość. — Wszystko będzie dobrze, Sophie jest w dobrych rękach — powiedział, jakby chciał pocieszyć nie tylko mnie, ale też siebie. Nie byłam głupia; Malfoy był lekarzem i na pewno podejrzewał co jest Sophie, tylko nie chciał mnie jeszcze uświadamiać. Chyba byłam mu nawet za to wdzięczna, bo pragnęłam być jak najdłużej dobrych myśli.

Cofnęłam się krok w tył i odwróciłam się od mężczyzny tyłem. Objęłam się ramionami, kiedy poczułam na skórze dreszcze. Płaszcz i szalik wisiały gdzieś na krześle na korytarzu.

— To wszystko przeze mnie. Byłam nieuważna, nie zauważyłam, że Sophie gorzej się czuje, że coś jest z nią nie tak, że…

— Przestań, twoje obwinianie się w niczym nie pomoże, tylko pogorszy sprawę. Na razie trzeba czekać na końcowe wyniki badań, rozumiesz? — przerwał ostro, nie siląc się na miły ton.

— Właśnie, że nie, Malfoy! To wszystko przez to, że pojechałeś z nami do Hogwartu, gdyby cię tam nie było, nic między nami by się nie wydarzyło, a ja zachowywałabym się jak normalna matka, mająca chore dziecko. Przez to wszystko straciłam głowę, przez ciebie straciłam głowę — mówiłam, nie przerywając nawet na chwilę. Tą mowę układałam już w głowie od kiedy znaleźliśmy się w szpitalu. Później, analizując wypowiedziane przeze mnie słowa, żałowałam, że nie powiedziałam czegoś więcej, co pokazałoby, że wcale nie chciałam tego mówić. Moje niezdecydowanie zaczynało irytować nawet mnie, bo sama nie wiedziałam czego tak naprawdę pragnę. Z jednej strony chciałam, żeby przy mnie był, a z drugiej… chciałam, żeby był tylko lekarzem mojej córki i nasze kontakty ograniczały się tylko do tego.

— Więc nagle przestałaś już do mnie czuć coś więcej, wracamy do początków naszej znajomości? — powiedział ze złością. Nie musiałam się odwracać w jego stronę, by wiedzieć, że jest zdenerwowany. Bolało mnie to, że reaguje tak w akurat tej chwili, kiedy nie potrzebowałam jego złości, a zrozumienia.

— Może po prostu zrozumiałam, że nie ma dla nas wspólnej przyszłości, że to, co jest między nami, nie ma prawa istnieć? — szepnęłam bardziej do siebie, niż do niego.

— Cholera, Granger, czy ty musisz być taka trudna w komunikacji? Nie wiem co sobie ubzdurałaś, ale to nie przez ciebie Sophie wylądowała w szpitalu. W jej chorobie… trzeba być przygotowanym na każdą ewentualność i dobrze to wiedziałaś, kiedy było zaczynane leczenie. To nie jest twoja wina — powtórzył łagodniej, a po wcześniejszej złości jakby nie było już śladu. — Nie wiem czemu nie chcesz dać nam szansy, ale ja nie poddam się od tak, nie należę do osób, które łatwo rezygnują. Rozumiesz?

Poczułam na mojej ręce jego dłoń; powoli odwrócił mnie w swoją stronę. Na początku nie chciałam na niego patrzeć, bo pod moimi powiekami zaczęły gromadzić się łzy. Kilka razy szybciej mrugnęłam, chcąc się ich pozbyć, ale efekt był marny. Ostatecznie, kiedy podniosłam wzrok na twarz Malfoya, z oczu popłynęły pierwsze łzy, ale ostatecznie wcale się ich nie wstydziłam, nie w tym momencie. Miałam gdzieś to, że byłam Gryfonką, która powinna zawsze się trzymać, zawsze być silna — w niektórych sytuacjach człowiek po prostu zapomina o tym, co wypada, a robi to, co czuje. Ja miałam ochotę tylko płakać.

Pokiwałam w odpowiedzi głową i starłam łzy z policzków. Nagle ktoś otworzył drzwi; oboje odwróciliśmy się w tym kierunku. Do łazienki weszła jedna z pielęgniarek. Była zaskoczona naszą obecnością, a szczególnie obecnością Malfoya, który — mimo wszystko — stał w łazience damskiej. Kobieta obdarzyła nas nieprzychylnym spojrzeniem i weszła do jednej z toalet. Była pewnie zła nie tylko na nas, ale też na to, że musi tą noc spędzić na dyżurze, w szpitalu, zamiast ze swoją rodziną przy wigilijnym stole. Bo przecież święta to okres, w którym nie powinno spędzać się czasu w szpitalnych ścianach. Po chwili Draco z powrotem zatrzymał wzrok na mojej na twarzy. Lekko się uśmiechnął, dodając mi siły na kolejne godziny czekania.

— Chodźmy, nie chcę się bardziej narażać tej pielęgniarce, i tak nie darzy mnie od pewnego czasu sympatią — mruknął, biorąc mnie za dłoń. Wyszliśmy z łazienki razem, trzymając się za ręce.

Kolejna godzina oczekiwania upłynęła szybciej, niż te poprzednie. Tym razem nie odrzuciłam obecności Draco. Przez cały ten czas zastanawiałam się, co się dzieje z Sophie, czy wszystko będzie w porządku — ale coś wewnątrz mnie kazało mi sądzić, że tym razem wizyta w szpitalu nie jest skutkiem odwodnienia czy zwykłego zasłabnięcia. W ciągu poprzednich wizyt w szpitalu zawsze się bałam, to jasne, jednak teraz…? Teraz byłam przerażona.

Siedzieliśmy na szpitalnych krzesłach. Mój kręgosłup zaczął drętwieć, więc od czasu do czasu wstawałam i chodziłam od jednej ściany do drugiej. W ciągu kilkunastu minut zdążyłam zapytać zarówno pielęgniarek, jak i przechodzących lekarzy, czy już wiadomo co z dziewczynką, która kilka godzin temu trafiła na oddział. Odpowiedź zawsze była ta sama: „Badania trwają”, „Proszę uzbroić się w cierpliwość”. Tylko że ja nie chciałam w nic się uzbrajać, pragnęłam tylko wiedzieć. Draco też nie ukrywał swojego zdenerwowania — nie pozwolili mu wejść do środka, mimo że był lekarzem Sophie. Ze względu na cholerne przepisy.

Dochodziła północ. Moja głowa już  jakiś czas temu opadła na ramię Draco, chociaż sen wcale nie przychodził. Czuwałam, czekając na kogoś, kto powiedziałby mi coś dobrego.

W końcu po jakimś czasie usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Szybko odwróciłam głowę w tym kierunku i natychmiast podniosłam się z krzesła. Moja torebka spadła na podłogę, ale nawet nie zwróciłam na to uwagi. Podeszłam bliżej lekarza — i zauważyłam zmęczony wyraz jego twarzy. Malfoy często też tak wyglądał. Nigdy nie zwracałam uwagi na to, jak wyczerpująca może być praca jako lekarz, nie tylko w aspektach fizycznych, ale głównie psychicznych. Nie próbowałam sobie wyobrazić, jak wiele razy musieli oglądać sceny, w których rozpadało się czyjeś życie.

— Co z nią? — zapytałam, nie chcąc czekać nawet sekundy dłużej. Mężczyzna spojrzał się na mnie i wyraz jego twarzy stał się cieplejszy, jakby już mimowolnie chciał mnie już pocieszyć. Wskazał ręką na krzesło, dając mi znak, żebym usiadła. Zajęłam miejsce; zapomniałam na chwilę o towarzystwie Malfoya, a przypomniałam sobie o nim dopiero wtedy, kiedy poczułam na swojej dłoni lekki uścisk. Spojrzałam na niego z wdzięcznością.

— Hermiono, mogę się tak do ciebie zwracać? — zapytał lekarz, patrząc na mnie wyczekująco.

Zupełnie nie rozumiałam czemu się o to pyta i czemu przedłuża chwilę wyznania prawdy. Niecierpliwie pokiwałam twierdząco głową. Bałam się odpowiedzi, tak cholernie się bałam jego słów, bo sam sposób w jaki do mnie mówił sprawił, że czułam, co powie. Mimo to strach nadal przy mnie trwał, nie opuszczając mnie nawet na krok. Czułam na karku nieprzyjemne dreszcze i sama nie wiedziałam, czy to z nadmiaru emocji czy zimna. Mężczyzna zdjął swoje okulary i przetarł szkła skrawkiem rękawa fartucha lekarskiego. Gdzieś na drugim końcu korytarza zadzwonił telefon, przerywając ciszę i potęgując oczekiwanie. Zaczęłam bawić się bransoletką, którą niedawno zdjęłam z ręki. I nagle, ciągle czekając jak tylko coś powie, poczułam się bardzo samotna.

— Kiedy Sophie zaczynała chemioterapię, zostałaś poinformowana o jej skutkach. Te skutki dzielą się na ostre, wczesne, opóźnione i odległe. Zaczynając leczenie nie możemy przewiedzieć przyszłości pacjentów, więc działamy ostrożnie. Z Sophie wszystkie procedury leczenia zostały przeprowadzone poprawnie, lekarz prowadzący zlecił dodatkowe badania, wszystko szło w dobrym kierunku, rokowania były naprawdę dobre. Ale tak jak powiedziałem, z czasem mogą pojawić się opóźnione skutki chemioterapii. Teraz ujawnił się jeden z nich… nerki Sophie powoli przestają funkcjonować.

Te kilka słów zawisło w powietrzu. Poczułam falę ciepła i zrobiło mi się słabo. W głowie zaczęło się kręcić, chociaż dzielnie się trzymałam, siedząc w miejscu. Milion pytań nasunęło mi się do głowy, chociaż czytałam o niewydolności nerek i dużo rzeczy wiedziałam — ale teraz już kompletnie niczego nie byłam pewna. Spojrzałam niepewnie na Draco, siedzącego obok mnie, oczami pełnymi przerażenia. Zdawał się tego nie zauważyć, bo był pochylony i wpatrywał się w ścianę, jakby chwilowo chciał uniknąć kontaktu ze mną. Przeniosłam swój wzrok z powrotem na lekarza, wpatrującego się we mnie z troską. Pewnie patrzył się tak na każdego, komu przekazywał takie informacje.

— Ale… teraz? Czemu teraz, przecież wcześniej nic na to nie wskazywało — powiedziałam cicho, kręcąc z niedowierzaniem głową. Byłam w szoku i trudno było mi wydobyć z siebie sensowne słowa. Jej nerki przestają funkcjonować… Wiedziałam co to oznacza, tylko nie chciałam, żeby to była prawda. Zapragnęłam, by wiedza o chorobie, którą zdobyłam dzięki książkom, okazała się nieprawdziwa. Że to tylko kolejny mały incydent i można szybko się go pozbyć.

— Białaczka, na którą choruje Sophie, znana jest z tego, że jest złośliwa. Takie zmiany pojawiają się więc nagle. Tak też jest w przypadku Sophie — powiedział. Przetwarzałam w głowie słowa lekarza, próbując zrozumieć ich sens.

— Jak będzie leczona, co zamierzacie zrobić? — zwróciłam się zarówno do lekarza, jak i Malfoya. Spojrzał się na mnie i zacisnął wargi.

— W jej przypadku hemodializy nie są dobrym rozwiązaniem… Sophie potrzebuje nowej nerki i to możliwie jak najszybciej. Potrzebujemy twojej zgody, czy możemy wpisać Sophie do rejestru.

Sophie potrzebuje nerki. Moje małe dziecko potrzebuje nowej nerki, żeby móc dalej żyć. Ta myśl wprawiła mnie w otępienie; nigdy nie pomyślałabym, że będzie mi dane móc na własnej skórze przeżyć taki szok. W ten jeden, świąteczny wieczór, straciłam wszystko — nadzieję, pewność siebie i poczucie, że wszystko się ułoży.

— A gdybym ja mogła oddać Sophie nerkę? — zapytałam nagle. Te słowa same wypłynęły z moich ust, bo to wydawało mi się rzeczą całkiem naturalną: móc dać coś od siebie, by własne dziecko mogło dalej żyć. Nie widziałam w tym nic strasznego, wręcz przeciwnie. Jeśli to była jedyna opcja, żeby Sophie wróciła do zdrowia, nie zastanawiałam się nad konsekwencjami, chciałam od razu działać.

— Jeśli wszystkie badania wyjdą dobrze, nie widzę żadnych przeciwwskazań. Sprawdzimy zgodność, załatwimy wszystkie dokumenty… — zaczął lekarz, wstając z krzesła. — Wyślę do ciebie kogoś, kto pobierze ci krew i zorganizuje szybko resztę badań. Na razie… jeśli chcesz, możesz wejść zobaczyć córkę — dokończył. Założył z powrotem na nos okulary i, zerkając na mnie po raz ostatni, odszedł w przeciwną stronę.

Z podłogi podniosłam torebkę, która wcześniej mi spadła. Zanim weszłam do Sophie do sali, chciałam jeszcze przez chwilę pobyć sam na sam z własnymi myślami. Na początku choroby trudno było mi przyjąć do wiadomości fakt, że Sophie jest poważnie chora i czeka ją długie leczenie. Teraz? Teraz przyszło mi myśleć, czy kolejnego dnia moja córka się obudzi, bo choroba już tak ją pogrążyła. Z tych dwóch stanów wolałam pierwszy, jakkolwiek beznadziejnie to brzmiało. Siedziałam w ciszy, przypominając sobie każde słowo, które skierował do mnie lekarz. Okropnie było być z tą wiadomością samą, nie móc nic z tym zrobić. Mogłam jedynie się modlić, żeby wszystko wreszcie zaczęło się układać. Wstałam z krzesła. Spojrzałam na Malfoya; był zamyślony. Nie miałam mu niczego za złe, bo niczego nie zaniedbał, wykonał swoje wszystkie obowiązki, obwiniać mogłam się jedynie ja.

— Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Oddać nerkę Sophie? — zapytał nagle, wytrącając mnie z zamyślenia. Wstał ze swojego siedzenia, stając naprzeciwko mnie. — Do końca życia będziesz musiała na siebie uważać, będziesz ograniczona...

— Draco, to moja córka. Zrobię dla niej wszystko — przerwałam mu, lekko się uśmiechając.

Martwił się już nie tylko o Sophie, ale też o mnie. Potrzebowałam tylko wparcia i niczego więcej od niego nie oczekiwałam.

Nie spodziewałam się, że w jeden dzień wszystko może aż tak się zmienić. Sophie w złym stanie, potrzeba przeszczepu… ten wieczór był po prostu złym snem, z którego chciałam jak najszybciej się wybudzić. Ale uszczypnięcie w ramię niczego nie zmieniło, wszystko nadal było takie samo — stałam na korytarzu, próbując przekonać siebie samą do wejścia do sali. Życie nie było już proste, jakie zawsze mi obiecywano; przede mną pojawiły się trudne wybory i musiałam zacząć decydować co będzie najlepsze, nie tylko dla mnie, ale też dla mojej córki. Ostatni raz spojrzałam na Malfoya i odwróciłam się w stronę drzwi. Chciałam wejść tam sama, spędzić chwilę z Sophie sam na sam, nawet jeśli była nieprzytomna. Dlatego kiedy nacisnęłam klamkę drzwi, weszłam do środka samotnie, zostawiając mężczyznę na korytarzu.

Sala była jasna i niewielkich rozmiarów. Kiedy postawiłam w pokoju pierwszy krok zauważyłam siedzącą przy małym biurku pielęgniarkę. Układała coś w teczkach i na początku nie zwróciła na mnie uwagi. Dopiero po chwili zorientowała się, że jestem w środku. Spojrzała się na mnie, po czym uśmiechnęła się lekko w moją stronę. Nie zważając na kobietę podeszłam bliżej łóżka, na którym leżała Sophie. Wokół niego stały dziwne maszyny, część rurek była podłączona do małego ciałka dziewczynki. Zobaczyłam ją, tak małą, bezbronną i nagle zakręciło mi się w głowie. W ostatniej chwili złapałam się za oparcie krzesła, ledwo trzymając się na nogach. Pielęgniarka zauważyła, że coś się ze mną dzieje, bo zaraz do mnie podeszła. Posadziła mnie na krześle, coś powiedziała i wyszła, zostawiając mnie samą. Oparłam się, próbując unormować swój oddech, uspokoić się.

Sophie leżała na łóżku, przykryta do połowy białą kołdrą. Jej usta były sine, a twarz nienaturalnie blada. W moich oczach zgromadziły się łzy. Dopiero kiedy mrugnęłam, wydostały się na zewnątrz. Kilka kropel skapnęło na podłogę. Już wiedziałam, co czuje człowiek, kiedy jego świat zaczyna runąć. Już wiedziałam jak to jest przeżyć koniec świata — bo mój koniec świata zaczął się z chwilą, gdy tej nocy zobaczyłam Sophie, wyglądającą na bardziej chorą, niż kiedykolwiek. Do sali ktoś wszedł. Nie podniosłam wzroku, żeby zobaczyć kim jest ta osoba, bo zupełnie mnie to nie obchodziło. Chciałam tylko siedzieć przy Sophie i jej pilnować. Nagle poczułam na swoim ramieniu dotyk. Niechętnie spojrzałam w bok. Draco ukucnął naprzeciwko mnie, a tuż za nim stała pielęgniarka, która zajmowała się opieką Sophie.

— Może wyjdziesz na chwilę i zaraz tu wrócisz? Susan powiedziała mi, że zasłabłaś. Złapiesz świeżego powietrza i z powrotem tu wrócisz, obiecuję — zaczął cicho. Zerknęłam na Sophie i choć dopiero co tu weszłam, potrzebowałam wyjścia na zewnątrz. Pokiwałam twierdząco głową, a Draco pomógł mi wstać. Objął mnie ramieniem, chociaż uważałam to za całkowicie niepotrzebny ruch — i wyszliśmy na korytarz. Stamtąd, nie zwracając na nikogo uwagi, od razu ruszyliśmy ku wyjściu.

Na dworze było zimno. Malfoy wrócił do środka po mój płaszcz, a ja siedziałam na ławce, trzymając w dłoniach kubek z ciepłą herbatą. Przymknęłam oczy, głęboko oddychając. Czułam się dziwnie słabo, w głowie nadal się kręciło. Nastała już noc, ale nie wiedziałam która jest dokładnie godzina. Straciłam rachubę czasu w momencie, w którym przyjechało pogotowie, zabierając Sophie. Postawiłam kubek obok mnie, na ławce, i wzięłam w dłonie swoją torebkę. Zaczęłam szukać w niej telefonu, a gdy wreszcie go znalazłam, odłożyłam torbę z powrotem na bok. Wyszukałam kontakt „Harry” i nacisnęłam zieloną słuchawkę. Harry nie używał telefonu, ale chciał mieć ze mną kontakt — więc specjalnie dla mnie założył numer. Byłam mu za to ogromnie wdzięczna, bo czasem rozmowa z nim dawała mi siłę na kolejne dni. Minął pierwszy sygnał, a za nim kolejny i jeszcze kolejny. Zaczęłam się zastanawiać jaka jest różnica czasu między Londynem, a Denver, kiedy w końcu usłyszałam zaspany głos mężczyzny.

— Hermiono? — Usłyszałam i nagle zachciało mi się płakać. Przegryzłam wargę, powstrzymując się od łez.

— Obudziłam cię? — zapytałam głupio, dobrze wiedząc jaka będzie odpowiedź. Harry powiedział coś cicho do kogoś i chyba wstał z łóżka.

— I tak miałem niedługo wstawać, więc nic nie szkodzi. Dzisiaj spełniłaś rolę mojego budzika — odparł, a ja zaśmiałam się nerwowo, przełykając łzy. Przez chwilę nie odzywałam się, więc między nami panowała cisza. — Coś się stało, prawda?

Pokiwałam głową, chociaż wiedziałam, że on tego nie zobaczy. Trudno było mi wypowiedzieć jakiekolwiek słowo, bo w moim gardle zebrała się gula. Nie wiedziałam od czego zacząć, bo tak wiele miałam mu do powiedzenia. Chciałam, żeby był tu ze mną, przytulił i powiedział, że wszystko się ułoży. Potrzebowałam obecności moich przyjaciół do dalszego życia, a tymczasem pozostała mi tylko rozmowa przez telefon.

— Sophie trafiła do szpitala, okazało się, że jej nerki przestają funkcjonować i… i potrzebuje przeszczepu — powiedziałam szybko, nie zdając sobie sprawy, że wstrzymuję oddech. Harry na początku nic nie odparł. Przez długi czas po drugiej stronie panowała cisza, a ja mogłam sobie tylko wyobrażać, jak zareagował na tą wiadomość. W tym samym czasie zauważyłam, że Malfoy wrócił. Trzymał w rękach mój płaszcz. Widząc mnie z telefonem bez słowa usiadł obok mnie.

— Chcesz, żebym do ciebie pojechał?

— Nie wiem… Nie, chyba dam radę sama. Nie wiem co mam o tym myśleć, Harry. Niedługo mają mi zrobić badania, czy mogę oddać jej swoją nerkę. Boję się tego wszystkiego, boję się jutra — powiedziałam cicho. Malfoy narzucił płaszcz na moje ramiona i wziął moją dłoń w swoją.

— Rano będę u ciebie, wszystko będzie dobrze, rozumiesz? Damy radę, razem damy radę. Coś wymyślimy.

— Nie, są święta, zostań w domu. — Wstałam z ławki, puszczając dłoń Malfoya. Odeszłam kawałek, patrząc pod swoje nogi. Przetarłam twarz dłonią. — Ja po prostu nie wiem, już niczego nie wiem. Sophie wygląda na taką chorą… Nie widziałam jej jeszcze w takim stanie, co jeszcze bardziej mnie przeraża.

— Jesteś pewna, że nie chcesz naszego wsparcia? — zapytał. Jego głos był zmartwiony; od tak niedawna znowu byliśmy razem, a ja już odrzucałam pomoc, mimo że przecież jej potrzebowałam.

— Zostań ze wszystkimi, tak będzie najlepiej.

— Hermiono… — zaczął Harry, kiedy znowu między nami zaczęła doskwierać cisza. — A co z Woodem? — To pytanie ugodziło mnie i zatrzymałam się w miejscu, wstrzymując oddech. Pokręciłam przecząco głową. — Nie powinien wiedzieć, że jego córka, Sophie, jest chora?

— Harry, nie bądź śmieszny. Przez sześć lat miał nas w nosie, chciał mi dać pieniądze, bylebym zniknęła z jego życia. Nie potrzebuję znowu jego osoby w moim świecie, po prostu nie.

— Nie myśl tylko o sobie. Pomyśl o Sophie, o tym, że może poznać swojego ojca, należy jej się to, szczególnie teraz. Nie chcę robić niczego wbrew tobie, ale… znam osoby, które mają z nim kontakt. Może to dobra chwila, żeby się z nim skontaktować?

Na początku nic nie odpowiedziałam. Analizowałam słowa Harry’ego zastanawiając się, czy mówi to poważnie. Osoba Olivera często gościła w moich myślach — przyłapywałam na przyglądaniu się Sophie i szukaniu podobieństw do jej ojca. Miała jego oczy i podobny kształt nosa. Była moim największym szczęściem i nie wiedziałam, czy potrafiłabym się nim z kimś podzielić. Zastanawiałam się jak wyglądałoby nasze życie, gdyby tamtego dnia Oliver inaczej zareagował na wieść o ciąży… ale nie do końca potrafiłam wyobrazić sobie jak by to wszystko wyglądało. Minęło tak wiele czasu. Harry miał rację: Sophie powinna poznać swojego ojca.

— Dobrze — powiedziałam spokojnie, przełykając głośno ślinę.

— Naprawdę?

— Tak, masz rację. Jeśli mógłbyś to załatwić, jeśli chciałby za tydzień, dwa, przyjechać, poznać swoją córkę… Nie mogę mieć nic przeciwko temu, nie mogę być taką egoistką. Przez kilka lat miałam Sophie tylko dla siebie, teraz nadszedł czas, żeby ktoś inny mógł się nią nacieszyć. — Ostatnie słowa wyszeptałam. Dopiero teraz przypomniałam sobie rozmowę z Draco o ojcu Sophie. Jeszcze tego wieczora wydawało mi się, że niemożliwością jest to, żeby wrócił. Teraz ta perspektywa stała się bardziej realna, niż kiedykolwiek było to możliwe. Po raz kolejny tej nocy opanował mnie strach przed następnym dniem.

~

Po powrocie do środka szpitala od razu wróciłam do sali, w której leżała Sophie. Siedziałam z nią, trzymając jej malutką rączkę i ani razu nie puszczając. Było mi niewygodnie, bo ciągle byłam ubrana w sukienkę, dlatego ostatecznie Draco wrócił do domu po wygodniejsze ubrania. Ja nie miałam zamiaru zostawiać Sophie samej. Chciałam być przy niej, kiedy się obudzi i będzie wystraszona — taka była moja rola. Pielęgniarka, pilnująca dziewczynki, nie opuszczała sali nawet na chwilę, ale nie odczuwałam jej obecności. Siedziała przy biurku, zajmując się swoimi sprawami i czuwając, gdyby coś zaczęło się dziać. Mój organizm był coraz bardziej zmęczony i zaczynałam odczuwać upływający czas. Od siedzenia w jednej pozycji zesztywniał kark, a oczy dziwnie piekły.

Po jakimś czasie do pokoju wszedł Malfoy. Kazał mi się iść przebrać do łazienki, a on zajął miejsce przy Sophie. Próbowałam wyobrazić sobie bawiącego się Olivera z dziewczynką i ten widok wydawał mi się naprawdę dziwny, a zarazem… chciałam to widzieć. Dla każdej matki widok dziecka z ojcem powinien być wzruszający, mimo popełnionych w przeszłości błędów, kilku niepotrzebnie wypowiedzianych słów. Na razie nie mówiłam Malfoyowi, że być może Oliver pojawi się w naszym życiu.  Nie chciałam burzyć tego, co dopiero niedawno zaczęliśmy budować.

Po powrocie do sali, prawie od razu z niej wyszłam. Można już było zrobić mi wszystkie badania, więc nawet się nie zastanawiając, od razu się zgodziłam. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na Sophie, westchnęłam i poszłam za pielęgniarką. Kobieta coś do mnie mówiła, a ja mechanicznie wykonywałam każde jej prośby. Swoje myśli skupiłam tylko na Sophie, a każde wkłucie igły ignorowałam. Bolało, to było jasne — ale bardziej bolała myśl o stracie Sophie i to motywowało mnie za każdym razem. Nie wiedziałam ile spędziłam tam czasu, bo kiedy wyszłam za oknem ciągle panowała noc. Byłam otępiała po znieczuleniach i pobraniach krwi, dlatego po wyjściu od razu oparłam się o ścianę. Czułam zawroty głowy, jednak to podobno było naturalne, straciłam trochę krwi, więc osłabienie było normą. Na korytarzu nikogo nie było — trzymając się ściany doszłam do krzesła, od razu na nim siadając. Przymknęłam oczy i oparłam głowę o ścianę. Na tą jedną chwilę świat przestał wirować i od razu poczułam się lepiej.

— Wszystko w porządku? — Usłyszałam głos Draco niedaleko mnie. Otworzyłam oczy i zauważyłam, że siedzi obok mnie. Uśmiechnęłam się lekko na jego widok i pomyślałam, jak to dobrze mieć go przy sobie. Wspierał mnie, trzymał za rękę i był lekarzem mojej córki. Był dla mnie ważny i nie potrafiłam dłużej tego przed sobą ukrywać.

— Nie zauważyłam kiedy przyszedłeś — odparłam, ignorując jego pytanie. Od kiedy Sophie zachorowała nic nie było w porządku. — Wiesz która godzina?

— Dochodzi piąta. Jeszcze chwila i zacznie robić się jasno. Chodź, zejdziesz na dół, zjesz coś w kawiarni, żeby nabrać sił — zdecydował za mnie, wstając z krzesła.

Podał mi swoją dłoń i pomógł się podnieść. Znowu poczułam zawroty, ale tym razem był przy mnie Malfoy. Wyczuł, że gorzej się poczułam; objął mnie mocniej w talii, pomagając iść. Zaczęliśmy schodzić i dopiero w połowie drogi zaczęłam się zastanawiać czemu w sumie nie zjechaliśmy windą. Znowu wróciłam myślami do Sophie, leżącej gdzieś na dole. Uspakajała mnie tylko myśl, że ciągle ktoś z nią był i była bezpieczna. Musiałam wrócić jeszcze tego dnia do domu; chciałam żeby kiedy Sophie się obudzi, miała przy sobie swojego przyjaciela — misia — Rudolfa. Od czasu, gdy skończyła dwa latka, nie rozstawała się z pluszakiem i wszędzie z nim chodziła. Pilnowała go, był oczkiem w jej głowie. Zgubiła go zaledwie raz, zostawiając przez przypadek w przedszkolu. Od tamtego momentu już nigdy go nie zostawiła. Tak bardzo byłam pochłonięta tymi myślami, że nie zauważyłam stojącego przy recepcji mężczyzny. Dopiero kiedy usłyszałam cichy głos Malfoya, wróciłam na ziemię. W momencie, w którym spojrzałam na nieznajomego, on zwrócił swój wzrok na mnie w tej samej chwili. Wspomnienia wróciły jak za pstryknięciem palców, zobaczyłam tą znajomą twarz i przypomniałam sobie jak to wtedy było. Puściłam dłoń Draco i przeszłam kilka kroków, stając w niedalekiej odległości od mężczyzny. Przypatrywałam się jego twarzy, sylwetce, a on patrzył się na mnie. Otworzył usta, ale ostatecznie nic nie powiedział. Oddychałam niespokojnie i miałam wrażenie, że bicie mojego serca słychać na całym korytarzu.

Oliver Wood wrócił do naszego życia, chociaż tak naprawdę nigdy w nim nie był.  

­_______________________

Cześć, cześć!

Obiecałam rozdział na początku września — i oto jest! Jestem z siebie bardzo dumna, że udało mi się dotrzymać obietnicy. Powyższy rozdział jest jednym z tych, które naprawdę dobrze mi się pisało! Mam nadzieję, że to widać i będzie się Wam dobrze go czytać. Trochę się porobiło, nie? Jestem ciekawa, czy spodziewaliście się takiego obrotu spraw. Piszcie co sądzicie, jestem bardzo ciekawa Waszych opinii, ale też trochę się ich boję! Ale cóż — do odważnych świat należy, więc piszcie koniecznie! Przy okazji prosiłabym Was o oddanie głosu w  ankiecie obok: osoby, które są ze mną od trochę dłuższego czasu wiedzą, że co dziesięć rozdziałów robię ankietę, ile osób czyta moje opowiadanie, bo wiem, że wszyscy nie komentują. :)

Przy okazji, jeśli już o ankietach mowa… Jest mi niezmiernie miło Was poinformować, że NWW zostało zgłoszone do konkursu Dramione Awards! Moje opowiadanie zostało zgłoszone w kategorii opowiadania trwające: dorosłość. Nawet nie wiecie jak mnie to podbudowało! Będzie mi miło, gdyby osoba, która zgłosiła „Niewolników…” odezwała się w komentarzach, bo baaardzo chciałabym podziękować jej osobiście. :) Jeśli ktoś chciałby zagłosować w ankiecie, wybierając swoich ulubieńców w poszczególnych kategoriach: klik!

Opowiadajcie, kochani, kto wrócił do szkoły pierwszego września, a kto ma jeszcze wakacje? Ja na szczęście należę do tego drugiego grona. <3 Piszcie co czeka Was w tym roku szkolnym — ktoś ma maturę, testy gimnazjalne?

No dobrze… To kiedy chcielibyście zobaczyć kolejny rozdział? :) Póki mam wakacje bardzo chciałabym to wykorzystać. Musicie też wiedzieć, że dużymi krokami zbliżamy się do końca.

Ach, ależ się rozpisałam! Mam nadzieję, że ktoś dotarł do końca. Zostawcie po sobie jakiś ślad, co? :)

Na razie kończę; zostawiajcie w komentarzach linki do swoich blogów, a ja postaram się do Was wejść, przeczytać i zostawić po sobie komentarz. Życzę Wam miłego tygodnia!

Milion buziaków,

M.