Rozdział 22

Widok szczęśliwego dziecka z ojcem zawsze powinien być dla matki czymś wyjątkowym, wartym zapamiętania. Budując swoje szczęście z drugą osobą w którymś momencie myśli się o rodzinie, o przyszłości, jaka może kogoś czekać. Kiedy pojawiają się dzieci, a wraz z nimi ogromna radość, naturalną koleją rzeczy jest zbieranie zdjęć, kolekcjonowanie albumów i podtrzymywanie tych pięknych wspomnień. Nieprzespane noce, kolki, ale też pierwsze słowa, kroki… te wszystkie chwile są warte zapamiętania. W moim przypadku los zaśmiał mi się w twarz, wyszydzając wszystko, w co do pewnej chwili wierzyłam. Na zdjęciach nie było trzech osób — mamy, taty i dziecka — ale dwie. Zabrakło wspólnych świąt i czasu spędzonego przy ubieraniu choinki, lepieniu bałwana. W życiu Sophie była do pewnego momentu tylko mama i to mama była najważniejszą częścią jej świata. Kiedy pojawił się drugi rodzic wszystko się zmieniło i sama nie wiedziałam, czy to dobrze czy źle. Zeszłam na drugi plan, bo pojawił się ktoś równie ważny jak ja.

Stałam na korytarzu, patrząc przez szybę na Olivera i Sophie. Dziewczynka wyglądała lepiej, niż dzisiejszej nocy, dlatego patrzenie na nią nie sprawiało mi tak ogromnego bólu. Było już po godzinie drugiej, a w szpitalu znowu było głośniej, co jak najbardziej mi odpowiadało. Samotność w takich chwilach nie była dobrym rozwiązaniem — człowiekowi przychodziły do głowy różne myśli, a większa ich część wcale nie była pozytywna.

Kiedy Sophie się obudziła, byłam przy niej. Oliver czekał na korytarzu na znak ode mnie, chociaż nic mu nie obiecywałam. Rozmowa z nim była dla mnie cholernie trudna; wiedziałam tylko, że muszę się przełamać, dla dobra Sophie. Rozmawiałam więc z nim, aż lekarz, który tej nocy zajmował się dziewczynką, przyszedł oznajmić, że Sophie zaraz się wybudzi. Oliver mówił wiele rzeczy — że szukał, że chciał, że mu przykro, bo zmarnował tyle czasu przez jedną głupotę. A ja wcale nie wiedziałam, czy powinnam mu wierzyć i czy naprawdę chcę słuchać jego wyjaśnień. Nie potrafiłam zapomnieć jego słów, wypowiedzianych kilka lat temu. Wracały do mnie, odbijając się echem w myślach.

Sophie była mądrym dzieckiem. Kiedy po kilku godzinach przedstawiłam jej Olivera, początkowo nie była do niego zbyt dobrze nastawiona. Siedziałam z nimi, nie zostawiając ich samych nawet na chwilę. Przypatrywałam się Sophie, próbując nacieszyć się jej widokiem. Odganiałam od siebie myśli, że jest z nią naprawdę źle, a ta poprawa jest tylko chwilowa… Przez ten moment było wszystko w porządku. Przeszkadzało mi tylko to, że musiałam się tą chwilą z kimś dzielić — a tą osobą był Oliver. W końcu postanowiłam zostawić ich samych; w małej sali, słuchając ich rozmów, czułam się jak intruz, nieproszony gość.

Przypatrywałam się więc ich dwójce przez szybę. Dziwnie było mi ze świadomością, że Sophie na tą jedną chwilę mnie nie potrzebuje. Poczułam się odrzucona, ale szybko odgoniłam od siebie tą myśl; musiała mieć w końcu oboje rodziców. Czas, w którym tylko ja jej wystarczałam, już minął. Widziałam jak Sophie pokazuje Woodowi swojego misia i, mimo złego stanu zdrowia, zawzięcie o czymś opowiada. Miałam wrażenie, że między nimi stwarza się pewnego rodzaju więź — Oliver patrzył na Sophie i uważnie jej słuchał, tylko co jakiś czas o coś pytając. Przypatrywał się jej jakby z niedowierzaniem, lekko się uśmiechając. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo wszystko się nagle pokomplikowało.

Kiedy w pierwszej chwili zobaczyłam Wooda na korytarzu, moje serce na chwilę stanęło. Mimowolnie wstrzymałam oddech; poznałam go od razu i nie miałam wątpliwości, że to naprawdę on. Minęło tylko sześć lat — a on tak bardzo się zmienił. Był ode mnie kilka lat starszy, ale dopiero teraz dostrzegłam między nami tą różnicę. Oliver był dobrze zbudowany i było widać, że gra w Quidditcha dobrze mu służy. Może byłam okrutna, ale miałam nadzieję, iż patrząc na Sophie zrozumie, jak wiele stracił. Nie chciałam przecież wiele: pragnęłam tylko, żeby okazał się odpowiedzialny i wziął odpowiedzialność za swoje czyny. Widocznie bardzo się myliłam.

— Zamierzałaś mi powiedzieć? — Nagle usłyszałam chłodny głos Malfoya i momentalnie się wzdrygnęłam. Spojrzałam w bok i zauważyłam stojącego obok mnie mężczyznę. Byłam tak bardzo zapatrzona w Olivera i Sophie, że na chwilę zupełnie się wyłączyłam i nie zorientowałam się, kiedy przyszedł.

— Słuchaj, nie wiedziałam, że tak szybko przyjedzie. To był dla mnie szok — odparłam, odwracając się w jego stronę. — Ale nie mogę go odesłać z powrotem, jest ojcem Sophie, nawet jeśli zdał sobie z tego sprawę trochę za późno. Jest jej teraz, szczególnie teraz, bardzo potrzebny. Wiesz jak wygląda sytuacja.

— Jeszcze wczoraj o tym rozmawialiśmy, mówiłaś, że to zamknięty rozdział… Zmieniłaś…

— Nie, nie zmieniłam, do cholery, zdania. Nic mnie już z nim nie łączy, dlatego mógłbyś przestać się czepiać mnie o takie rzeczy. Nie prosiłam go, żeby tu przyjeżdżał, to była jego decyzja, a ja nie zamierzam jej negować — powiedziałam, zaciskając dłonie w pięści. Zacisnęłam wargi, jakbym chciała powstrzymać się od powiedzenia kolejnych słów. To już brnęło za daleko, nie chciałam, żeby przybycie Olivera tak bardzo nas poróżniło, bo przecież to nie o to chodziło. Minęłam Malfoya i usiadłam na krześle. Czułam na sobie jego wzrok.

— Nie łączy cię z nim nic oprócz dziecka.

— Oliver mnie zranił i nie wyobrażam sobie, że coś między nami mogłoby zajść, rozumiesz? To prawda, łączy nas Sophie, ale nie mogę być egoistką i myśleć tylko o tym, czego ja chcę i czego ja potrzebuję. Jesteś lekarzem, chyba powinieneś to zrozumieć.

— Ale ja rozumiem, Granger, tylko nie rozumiem, czemu nie zdecydowałaś mi się powiedzieć od razu, kiedy uznałaś, że to dobra chwila, żeby on przyjechał. Bałaś się jak zareaguję, co powiem?

— Bałam się właśnie takiej rozmowy i chciałam jej uniknąć — powiedziałam, podnosząc wzrok na Draco.

Pod jego oczami pojawiły się sińce, będące efektem nieprzespanej nocy. Patrzył się na mnie, starając się zrozumieć. Przez chwilę milczał, nic nie odpowiedział. I chyba właśnie wtedy zrozumiałam kim stał się dla mnie Draco Malfoy. Stał się dla mnie ostoją; była to pierwsza osoba, przy której tak się czułam, więc było to dla mnie coś nowego. Długo nie dopuszczałam do siebie tej myśli, ale w momencie tej rozmowy spadła ona na mnie tak niespodziewanie, że od razu wszystko stało się jasne. Kochałam go. Nie wiedziałam, w którym momencie to się zaczęło, że zaczęliśmy się do siebie zbliżać, ale tak było i już dawno przestałam się przed tym bronić. Zdałam sobie z tego sprawę właśnie tej nocy, kiedy był przy mnie, nawet wtedy, gdy go odrzucałam. Zakochałam się w osobie, która przez tyle lat była moim wrogiem, a teraz… teraz między nami nie było nienawiści. Wszystko było w porządku.

— O czym myślisz? — zapytał, ucinając poprzedni temat. Byłam mu za to wdzięczna, bo nie miałam siły ani tym bardziej ochoty kłócić się o takie rzeczy. Pewne sprawy uważałam za definitywnie zakończone — to, co łączyło mnie kiedyś z Oliverem, właśnie tym było.

— O nas — powiedziałam szczerze, czym chyba go zaskoczyłam. — O tym jak wiele się między nami zmieniło i naprawdę nie mogę w to uwierzyć. Boję się, że zaraz obudzę się z tego snu i okaże się, że wszystko jest jak dawniej, kiedy chodziliśmy jeszcze do Hogwartu. Jestem zła, że nie spotkaliśmy się w innych, tylko takich, okolicznościach. Wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej.

— Nie możesz wiedzieć, czy w takim razie w ogóle kiedykolwiek byśmy się spotkali i czy bylibyśmy tymi samymi ludźmi. Chyba tak po prostu miało być, Granger.

— Najwidoczniej tak — odparłam cicho. Kochać go: to było trudne zadanie. Nasze charaktery, tak różne, niejednokrotnie doprowadzały do kłótni. Przeszłość wciąż deptała nam po piętach, nie dając spokojnie zacząć żyć — przypominanie sobie wyzwisk skierowanych do mnie z jego ust, spojrzenia pełne pogardy… To nie byłe dobre wspomnienia, ale z pewnością dzięki nim czegoś się nauczyłam.

Te dwa słowa — z pozoru proste — naprawdę nie chciały przejść przez gardło. Coś mnie blokowało; może była to niepewność uczuć, a może strach przed nieznanym. Człowiek zawsze się czegoś boi, a wyjawianie swoich uczuć z pewnością należało do moich słabości.

— Pójdę zobaczyć co z twoimi wynikami, przebiorę się, bo dzisiaj mam dyżur… Niedługo wrócę.

Wstał z krzesła i, nawet nie czekając na moją odpowiedź, odszedł w drugą stronę. Nie obejrzał się za siebie, a ja poczułam ukłucie żalu. Nie wiem czego się spodziewałam; że odwróci się, spojrzy się na mnie, albo zawróci z powrotem, żeby przy mnie być? Nie mogłam oczekiwać od niego takiego poświęcenia, bo już i tak zbyt wiele dla mnie zrobił. Draco był dobrym człowiekiem z niezbyt dobrą przeszłością, ale to właśnie przeszłość ukształtowała go na człowieka, jakim był teraz. Patrzyłam na jego oddalającą się z każdym krokiem postać do czasu, kiedy zniknął za zakrętem. Najbliższe sekundy spędziłam na dokładnym analizowaniu moich słów, czy przypadkiem nie powiedziałam czegoś nieodpowiedniego. Zauważyłam, że nasze ostatnie rozmowy w moim mniemaniu właśnie na tym polegają — na analizach wypowiedzianych słów — a przecież chyba wcale nie powinno tak być.

Oparłam głowę o ścianę. Mogłam jeszcze przez chwilę posiedzieć samotnie na korytarzu, więc chciałam to wykorzystać. 

 Po krótkiej chwili usłyszałam trzask zamykanych drzwi. Podniosłam wzrok do góry i zauważyłam Olivera. Na jego twarzy dostrzegłam delikatny zarost, który dodawał do jego wyglądu kilka lat. Spojrzał na mnie i bez słowa usiadł na krześle tuż obok mnie. Przyglądając się mu, przypomniałam sobie to, co kiedyś mi się w nim podobało. Imponował mi swoim charakterem, dążeniem uparcie do swoich celów… Ale teraz niektóre cechy wydawały mi się być wadą, a nie zaletą, jak uważałam jeszcze kilka lat temu. Oliver przez długi czas nic nie mówił. Wpatrywał się tępo przed siebie, lekko pochylony do przodu.

— Zasnęła? — zapytałam, przerywając tą ogłuszającą ciszę.

Dziwnie było mi siedzieć obok niego, jak gdyby kilka lat temu między nami nic się nie wydarzyło. Wszystkie słowa, jakie przychodziły mi do głowy, wydawały się głupie i niestosowne, więc nie powiedziałam nic więcej,  czekałam na jego odpowiedź. Mieliśmy córkę, a nie potrafiliśmy ze sobą rozmawiać — i to było tak okropnie przytłaczające. Zawsze chciałam stworzyć dla Sophie idealny dom, wraz z idealną rodziną. Marzyłam o znalezieniu kogoś, kto będzie dla mojej córki ojcem, kto spełni tą funkcję i pomoże jej stawiać kolejne kroki w życiu. Tymczasem życie naszykowało dla mnie niespodziankę; musiałam stać się dwojgiem rodziców i dwa razy mocniej starać się, żeby Sophie niczego nie brakowało. Przypomniałam sobie moją pracę — pracę jako sekretarka Jacka w kancelarii prawniczej. Musiałam całkowicie zmienić dotychczasowe życie, w dodatku w tak krótkim czasie, ale myśl o dziecku, które nosiłam pod swoim sercem, dawała mi siłę. Chyba właśnie dlatego dałam sobie radę.

— Tak — powiedział nagle Oliver. Dopiero po chwili dłuższego zastanowienia przypomniałam sobie, o co wcześniej zapytałam. — Słuchaj, chciałem…

— Naprawdę myślisz, że zjawisz się po kilku latach i będziemy rozmawiać jak starzy znajomi, jakby nic się nie wydarzyło? — zaatakowałam, przerywając mu i nie pozwalając dokończyć. Wstałam z krzesła i przeszłam kilka kroków. Byłam odwrócona, więc nie widziałam jego reakcji na moje słowa. Na odpowiedź nie musiałam długo czekać.

— Naprawdę was szukałem, chciałem poznać moją córkę, a ty zapadłaś się pod ziemię, nigdzie nie mogłem cię znaleźć. Wiem, że źle zrobiłem, ale chcę wrócić do życia Sophie.

— Jak możesz wrócić do jej życia, skoro nigdy w nim nie byłeś? — zapytałam cicho, odwracając się w jego stronę. Patrząc na niego, nie byłam pewna, czy jestem w stanie mu wybaczyć. Niemożliwym było naprawić lata nieobecności w jeden dzień.

— Daj mi szansę. Co mam zrobić, żebyś chociaż na chwilę zmieniła do mnie nastawienie? Żałuję tych kilku straconych lat, ale przecież nie cofnę czasu, sama dobrze wiesz.

— Oliver, ale czego ty właściwie ode mnie oczekujesz? Pozwolenia na pobyt tutaj, pokiwania głową? A więc dobrze, nie zabronię ci się widywać z Sophie, ale skoro pojawiłeś się w jej życiu, masz teraz być obecny, rozumiesz? Za dużo już przeszła, żebyś teraz mógł się pojawiać i znikać.

Odwróciłam się w jego stronę, zaciskając wargi. Oliver spojrzał na mnie, kiedy poczuł na sobie mój wzrok, i pokiwał głową. Unikając jego spojrzenia, zerknęłam w bok i zauważyłam przypatrującą nam się z recepcji pielęgniarkę: Megan. Przyglądała mi się z troską, zastanawiając się pewnie kim jest mężczyzna, z którym rozmawiam. Uśmiechnęłam się lekko w jej stronę, jakbym chciała jej przekazać, że wszystko w porządku. Z pewnością usłyszała podniesiony ton mojego głosu, chociaż nie miałam zamiaru się tak denerwować. Ostatnim czego potrzebowałam, były kłótnie z nim. Dlatego wzięłam głęboki oddech i przypomniałam sobie to, czym zawsze się kierowałam — że każdy zasługuje na drugą szansę, mimo popełnionych w przeszłości błędów.

Z mojego żołądka wydobyło się ciche burknięcie. Brak posiłku od poprzedniego wieczoru wreszcie zaczął dawać się we znaki. Mimowolnie ziewnęłam, nawet się od tego nie powstrzymując. Ta noc bez wątpliwości należała do tych trudniejszych, a ja dawno nie czułam tak ogromnej potrzeby snu. Od pewnego czasu Sophie nie była na żadnych kilkudniowych wizytach w szpitalu, jakby wszystko zaczynało się poprawiać, wracać do normy. Teraz wiedziałam, że to była tylko cisza przed czymś większym.

— Chcę być w jej życiu. Naprawdę chcę. Ona jest niesamowita, z takim przejęciem o wszystkim mi opowiadała, a ja tylko słuchałem, bo nawet nie chciałem jej przerywać — powiedział. Kątem oka zauważyłam, że na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. — Mogę coś zrobić? Chciałbym jakoś działać, pomóc.

To stwierdzenie kompletnie zbiło mnie z tropu. Spojrzałam na niego ze zdezorientowaniem. To był ich pierwszy dzień, dopiero co się poznali, a on już chciał coś robić. Mimo że nie chciałam sama przed sobą tego przyznać, cieszyłam się. Sophie potrzebowała ojca i potrzebowała w końcu całej rodziny w komplecie. To ona była teraz najważniejsza, dlatego wszystkie uprzedzenia, jakie miałam do Wooda, odstawiłam na bok. Myślałam tylko o Sophie.

— Sophie potrzebuje przeszczepu nerki. Dzisiaj w nocy miałam robione badania, czy mogę być dawcą, niedługo powinny być wyniki, więc… chyba na razie pozostało tylko czekać — powiedziałam.

— A jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Malfoy? — Tego pytania kompletnie się nie spodziewałam. Byłam zupełnie zaskoczona i w pierwszej chwili nie wiedziałam jak zareagować, co odpowiedzieć. Zdecydowałam się więc na najprostszą odpowiedź. Oliver nie musiał znać żadnych szczegółów tego, co było między mną, a Draco, chociaż pewnie zaczął się czegoś domyślać. Kiedy zauważył mnie tej nocy po raz pierwszy, Malfoy trzymał mnie za dłoń; nietrudno było się domyślić reszty. 

— Jest lekarzem Sophie — odpowiedziałam spokojnie. Oliver nic nie odparł, tylko pokiwał w zamyśleniu głową. — Idę coś zjeść, więc gdybyś mnie szukał, będę w kawiarni — mówiąc te słowa, wstałam z krzesła i skierowałam się w stronę recepcji. Przy wejściu do szpitala znajdowała się mała restauracja, do której miałam zamiar się udać. Odchodząc, czułam na sobie wzrok Wooda. I chociaż mówiłam sobie wcześniej, że on i ja to zakończony rozdział, to dopiero teraz poczułam, że daję naszym wspólnym wspomnieniom odejść. Nie było już nas: dwójki młodych osób, które kilka lat temu spotkały się na balu i spędziły razem noc. Teraz byłam ja i on, osobno.

~

W kawiarni było pusto. Zajęłam swój ulubiony stolik pod oknem, a po kilku minutach przyszła kelnerka, przynosząc moje zamówienie: talerz naleśników i czarną kawę. Jedzenie nie wyglądało zbyt apetycznie, ale dobrze wiedząc, że od długiego czasu nie miałam nic w ustach, wzięłam widelec do rąk i zaczęłam jeść. Każdy kęs długo przeżuwałam, próbując zmusić się do zjedzenia chociaż połowy. Ostatecznie po kilku minutach usiłowania wmuszenia w siebie obiadu, odsunęłam talerz na drugi koniec stolika. Napiłam się łyka kawy i od razu poczułam się lepiej. Zrobiło mi się cieplej i chociaż kawa na pusty żołądek nigdy nie była dobrym pomysłem, piłam dalej. W ciszy patrzyłam na parking, obserwując wjeżdżające i wyjeżdzające samochody. Dzień był wyjątkowo pochmurny i na chwilę obecną nie zapowiadało się, żeby cokolwiek mogło się zmienić. Resztki śniegu leżały na dachach aut. Pragnęłam jeszcze przez chwilę posiedzieć sama, w ciszy, pijąc kawę i rozmyślając. Sophie pewnie spała, a ja nie chciałam siedzieć z Oliverem. Jego obecność mnie przytłaczała.

— Mogę się dosiąść? — Usłyszałam głos, głos Megan. Podniosłam wzrok do góry i napotkałam jej spojrzenie. W odpowiedzi pokiwałam tylko twierdząco głową i z powrotem wróciłam do picia kawy. Niemal natychmiast podeszła do nas kelnerka, zbierając zamówienie od kobiety i zabierając przy okazji talerz z naleśnikami. Chyba była już przyzwyczajona do tego, że ludzie, którzy przychodzą tu, zazwyczaj nie mają apetytu.

— Dawno cię nie widziałam — powiedziałam w końcu, przerywając tą niezręczną chwilę.

— Musiałam wziąć sobie trochę wolnego — wyznała. — Miałam trochę problemów, ale na szczęście to już przeszłość i mogę ruszyć dalej. Byłam zobaczyć co u Sophie, ale ten mężczyzna ciągle przy niej siedzi, a ona śpi, więc nie chciałam im przeszkadzać.

Zacisnęłam wargi, nie wiedząc co odpowiedzieć. Wybierając między głupim tłumaczeniem, a ciszą — wybrałam drugą opcję.

— Nie chcę wyjść na wścibską, ale ten mężczyzna… to ojciec Sophie, prawda? — zapytała, patrząc na mnie niepewnie. Megan była jedną z najmilszych i najżyczliwszych osób, jakie spotkałam w tym miejscu. Znałam ją od samego początku pobytu tutaj i czułam, że mogę jej ufać. Są osoby, które się zobaczy — i po prostu się wie, że te osoby są dobre. Takim człowiekiem była Megan.

— Tak, to ojciec Sophie. Nie mogłam mu przecież zabronić kontaktu z nią, sama nie…

— Dobrze zrobiłaś — przerwała mi kobieta.

Położyła swoją dłoń na mojej i spojrzała się na mnie z troską. Megan była dla mnie jak matka, której w ostatnich latach tak bardzo mi brakowało. Kiedy zaszłam w ciążę, padło wiele przykrych słów, przez które tak diametralnie zmieniłam swoje życie. Teraz, po pewnym czasie, żałowałam wielu rzeczy, ale najbardziej nie potrafiłam sobie wybaczyć utraty kontaktu z rodzicami. Dla każdego człowieka rodzice powinni być osobami, którym można się wyżalić, opowiedzieć o swoich problemach. I kiedy Megan trzymała moją dłoń, poczułam się strasznie smutna. Potrzebowałam usłyszeć pocieszający głos taty, jednak jedyne co mi pozostało, to ich wspomnienie. Wątpiłam w to, że kiedykolwiek uda mi się odnowić z nimi kontakt. W moich oczach zebrały się łzy; szybko opuściłam głowę, nie chcąc, żeby Megan je zauważyła. Nie chciałam, żeby się o mnie martwiła. Miała wystarczająco swoich problemów, bym mogła obciążać ją jeszcze dodatkowo moimi.

— Wszystko będzie dobrze — powiedziała, jakby czytając mi w myślach. Czasami te proste i trochę naiwne słowa potrafiły podnieść człowieka na duchu.

— Wiem. — Pokiwałam głową, lekko się uśmiechając. — Muszę wracać do Sophie. Dzięki za rozmowę, Megan.

— Już uciekasz? Tak mało zjadłaś… Potrzebujesz dużo siły.

— Zjem później, obiecuję — odparłam, wstając od stolika. Wyszukałam w kieszeni spodni pieniądze i zostawiłam je na stoliku. Zanim wyszłam z kawiarni, odwróciłam się za siebie i pomachałam Megan na pożegnanie.

~

Do łazienki wpadłam w ostatniej chwili. Otworzyłam drzwi do toalety i po chwili wszystko, co niedawno zjadłam, zwymiotowałam. Gorzka kawa w takich chwilach nie była dobrym rozwiązaniem i zrozumiałam to trochę za późno. Usiadłam na podłodze, opierając głowę o ścianę. Oddychałam głęboko, próbując się uspokoić. Dopóki nie wyszłam z kawiarni, wszystko było w porządku. Później pomyślałam o Sophie, o tym co ją czeka i poczułam mdłości… tak bardzo się o nią bałam, że normalne funkcjonowanie zaczynało być dla mnie coraz trudniejsze. Przymknęłam na chwilę oczy. Posadzka była zimna; czułam na plecach lekkie dreszcze. Nie chciałam się bać, ale w takich chwilach trudno było mi wierzyć w słowa „wszystko będzie dobrze”. Objęłam się ramionami. Do oczu napłynęły mi łzy, ale chyba byłam dzielna, bo żadna nie wydobyła się na zewnątrz. Urwałam kawałek papieru i przetarłam nim oczy. Straciłam rachubę czasu — sama nie wiedziałam ile czasu byłam już w łazience. Miałam zamiar już wstawać, kiedy usłyszałam, że ktoś wchodzi do środka.

— Jesteś tutaj? — Głos Malfoya rozniósł się po drugiej stronie drzwi. Na początku wcale nie miałam zamiaru odpowiadać, jednak rozsądek kazał mi otworzyć kabinę i się pokazać. Nie wstając z podłogi, dosięgnęłam klamki i ją nacisnęłam. — Jesteś — powiedział, stojąc ciągle w tym samym miejscu, kiedy drzwi otworzyły się na oścież. Odwrócił się za siebie, jakby chciał się upewnić, że nikogo za nim nie ma, i wszedł do środka. Mimo że było tak niewiele miejsca, zamknął za sobą drzwi i po chwili usiadł naprzeciwko mnie. Wpatrywał się we mnie intensywnym wzrokiem, a ja uciekałam przed jego spojrzeniem, patrząc na swoje dłonie.

— Nie jesteś u Sophie?

— Jak widać, nie jestem.

W ustach nadal czułam nieprzyjemny smak; marzyłam w tej chwili o napiciu się herbaty albo rumianku. Nie wiedziałam po co Draco tak naprawdę mnie szukał; ale nie chciałam o tym myśleć. Jeszcze przez ten jeden moment pragnęłam trzymać się nadziei, że wszystko jest dobrze. Malfoy przyglądał mi się, jakby próbował zrozumieć czemu tu jestem i dlaczego nie ma mnie przy córce.

— A ty czemu tu jesteś? Szukałeś mnie? — zapytałam w końcu, odważając się spojrzeć na mężczyznę. Ta sytuacja była dziwna: siedzieliśmy na podłodze w małej toalecie, naprzeciwko siebie. I chociaż byliśmy tak blisko, myślami oboje przebywaliśmy gdzieś daleko. Draco miał na sobie biały kitel. Był nieprawdopodobnie blady i wyglądał tak, jakby był chory. Jego oczy — miał tak cholernie piękne oczy — lekko błyszczały, kiedy na mnie patrzył. Wiedziałam, że czuje do mnie to samo, co ja do niego, jednak zarówno on, jak i ja, byliśmy dobrzy w ukrywaniu swoich uczuć.

— Tak, szukałem — odparł po kilku sekundach. — Spotkałem Megan w kawiarni i powiedziała, że miałaś wrócić do Sophie, ale w jej sali spotkałem tylko Wooda. Ostatnio lubisz zaszywać się w łazience, więc pomyślałem, że możesz tu być. I jesteś.

— Co się działo z Megan w ostatnich tygodniach? Dawno jej nie widziałam — powiedziałam, chcąc zboczyć z tematu Olivera. Kłótnia była ostatnią rzeczą, której teraz potrzebowałam.

— Miała problemy z byłym mężem. Wyjechała na trochę do siostry, dobrze jej to zrobiło.

Pokiwałam ze zrozumieniem głową, nie chcąc się już się o nic więcej dopytywać. Mimo że w mojej głowie krążyło w tej chwili milion pytań, ceniłam prywatność Megan i zamierzałam to uszanować. Wiedziałam jak to jest, kiedy ludzie szepczą za plecami, pokazują palcami; nie życzyłam takiego traktowania nawet najgorszemu wrogowi.

— Więc po co mnie szukałeś?

— Pielęgniarka powiedziała, że za chwilę przyjdzie do ciebie z wynikami, więc dobrze by było, jakbyś była tam na miejscu — wyjaśnił krótko, wstając z podłogi. Otworzył drzwi toalety, robiąc mi przy tym miejsce, żebym i ja mogła się podnieść. Podał mi swoją dłoń, a ja ją lekko ujęłam, stając na nogach. Z powrotem poczułam mdłości, ale zacisnęłam usta, odetchnęłam kilka razy głębiej i wszystko przeszło.

— Czemu nie powiedziałeś mi od razu? Nie siedziałabym tu, tylko poszła dowiedzieć się jakiś szczegółów. — Puściłam jego dłoń i nachyliłam się nad umywalką. Odkręciłam wodę, po czym przemyłam twarz zimną wodą. Potrzebowałam takiego orzeźwienia; zaczęłam myśleć jaśniej i, przede wszystkim, rozsądniej. Wytarłam twarz papierowym ręcznikiem. W odbiciu lustra zauważyłam Malfoya, opierającego się o ścianę.

— Bo to bez różnicy, czy czekałabyś tu czy pod salą. Zauważyłem, że gorzej się czujesz, więc nie chciałem ci mówić, bo od razu chciałabyś iść. Nawet jeśli mogłabyś się po drodze przewrócić, miałabyś to w nosie. Czasami powinnaś myśleć trochę o sobie, wiesz?

— Mając chore dziecko, wszystko schodzi na drugi plan, powinieneś to dobrze wiedzieć. Własne samopoczucie, swoje potrzeby… takie rzeczy nie są już ważne. — Odwróciłam się w jego stronę. — Chodźmy, może już przyszła.

Draco kiwnął głową. Wyszliśmy z łazienki, idąc w stronę sali dwieście trzynaście. Droga ta wydawała mi się być o wiele dłuższa, niż kiedykolwiek. Czas się niesamowicie dłużył, ale zauważyłam, że tak już jest w takich chwilach. Dzisiaj był pierwszy dzień świąt, Boże Narodzenie, jednak na szpitalnych korytarzach było więcej osób, niż poprzedniego dnia, w Wigilię. Pojedyncze osoby wychodziły z poszczególnych sali — jedyni bardziej szczęśliwi, drudzy mniej. Spędzanie świąt w szpitalu było okropnym przeżyciem. Pocieszało mnie jedynie to, że byłam tu z Sophie. Ona potrzebowała mnie, a ja potrzebowałam jej; nie potrafiłam wyobrazić sobie życia bez niej. Ciężko było mi myśleć, jak wyglądałby mój świat, gdyby nie ona. Moja codzienność była wypełniona jej śmiechem, wspólnymi zabawami. Bez niej przecież nic nie miałoby sensu.

W końcu doszliśmy do miejsca. Nie czekałam: od razu weszłam do środka. Przy łóżku Sophie siedział Oliver. Ciągle się w nią wpatrywał i nie zauważył momentu, w którym pojawiłam się w sali. Dopiero kiedy znalazłam się po drugiej stronie łóżka, przeniósł swój wzrok na mnie. Kiwnął głową i wstał z krzesła. Zanim wyszedł, obejrzał się za siebie, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Może odnalazł dopiero swoje szczęście i tego dnia zdał sobie z tego sprawę?

Spojrzałam na Sophie. Dziewczynka spała na boku. Na końcu łóżka leżał jej ulubiony miś, przywieziony dzisiejszej nocy z domu. Kiedy maskotka znajdowała się gdzieś blisko niej, wydawała się spokojniejsza. Wzięłam do swoich rąk jej małą dłoń. Była zimna, dlatego po chwili poprawiłam kołdrę, lepiej przykrywając nią Sophie. Pod oczami miała sińce, a twarz była bledsza niż zwykle. Nie pamiętam ile dokładnie czasu tam siedziałam, ale w pewnym momencie z moich oczu spłynęło kilka pojedynczych łez. Zacisnęłam mocno powieki, powstrzymując się od dalszego płaczu. To w niczym mi nie pomagało, mogłam jedynie poczuć chwilową ulgę, ale rzeczywistość zaraz wracała z podwójną siłą.

Ktoś wszedł do sali — spojrzałam do góry i zauważyłam Malfoya. Kiwnął głową, dając mi znak, żebym wyszła na zewnątrz. Zerknęłam ostatni raz na Sophie, po czym ruszyłam do drzwi wyjściowych. Na korytarzu, pod ścianą, siedział Oliver, a niedaleko niego stał lekarz, który przyjął Sophie tej nocy. Trzymał w dłoniach plik papierów, przeglądając je. Byłam pod wrażeniem tego, jak szybko potrafili zorganizować zespół, by wszystko dokładnie zbadać. Takich lekarzy nie spotykało się często, dlatego tym bardziej się cieszyłam, że Sophie trafiła właśnie tutaj, a nie nigdzie indziej. Odgłos moich kroków było słychać na całym korytarzu; lekarz od razu się na mnie spojrzał. W jego wzroku dostrzegłam coś niepokojącego i poczułam, że to nie zwiastuje niczego dobrego.

— A więc? Wszystko wyszło w porządku? Mogę oddać Sophie nerkę? — zapytałam od razu, podchodząc bliżej lekarza. Mężczyzna zdjął okulary, chowając je do kieszeni fartucha.

— Wyniki nie wyszły zbyt dobrze, twój organizm jest bardzo osłabiony… taki poważny zabieg w tej chwili byłby dla ciebie bardzo niebezpieczny, a przecież to nie o to chodzi. Sophie ma mało czasu, a regeneracja twojego organizmu nie zajdzie ot tak, potrzebujesz do tego kilka tygodni — mówił spokojnie. — Nie przeprowadzimy przeszczepu z twoimi wynikami. Wpisaliśmy Sophie do rejestru, ze względu na stan jej zdrowia nie powinna długo czekać.

Kiedy to wszystko mówił, usiadłam na krześle. Z każdym wymawianym przez niego słowem moja nadzieja coraz bardziej obumierała. Nie płakałam, nie krzyczałam, milczałam. Czułam, jakby wszystkie pozytywne uczucia nagle mnie opuściły; jakby świat stracił wszystkie kolory i chyba rzeczywiście tak było. Lekarz coś do mnie mówił, ale już go nie słuchałam. Wpatrywałam się przed siebie, analizując od nowa wszystkie słowa mężczyzny. Nie przeprowadzimy… niebezpieczny… nie powinna…

— Ja to zrobię. Oddam Sophie nerkę.

­_____________

Hej, kochani!

Kolejny rozdział — już dwudziesty drugi — mam przyjemność opublikować. Szczególnie mi zależało, żebym opublikowała ten rozdział jeszcze we wrześniu i nawet nie wiecie jak bardzo się cieszę, że mi się to udało! Dwa rozdziały w jednym miesiącu to dla mnie nie lada wyczyn, bo w sumie nie pamiętam, kiedy ostatni raz takie coś mi się zdarzyło; chyba przy poprzednim opowiadaniu. :) Pomocą w pisaniu był na pewno brak internetu przez kilka dni, bo kiedy nie miałam co robić, chcąc czy nie chcąc, w końcu otwierałam worda i dopisywałam coś do rozdziału. Jeśli chodzi o ten rozdział, muszę Wam powiedzieć, że jestem z niego nawet zadowolona! Wszystko wyszło mi tak, jak zaplanowałam. Chciałam, żeby ten rozdział był trochę spokojniejszy, ze względu na to, co w nim opisuję. Mam nadzieję, że sprostałam Waszym wymaganiom. Przy okazji pozdrawiam anonimową Kate, która już przy poprzednim rozdziale przejrzała mnie na wylot. ;)

Co u Was słychać, kochani? Jak po miesiącu uczęszczania do szkoły? Nauczyciele bardzo gnębią? Piszcie, co ciekawego się u Was dzieje. Ja już we wtorek zaczynam zajęcia i nawet nie wiecie jak bardzo się tym stresuję! Mam nadzieję, że studia nie są takie straszne, jak mi się wydaje. Na razie przyzwyczajam się do nowego miasta — jeżdżenia tramwajami, autobusami i tego całego zgiełku.

To chyba tyle. Za każdym razem, kiedy zaczynam pisać notkę pod rozdziałem, obiecuję sobie, że tym razem aż tak się nie rozpiszę, ale zawsze wychodzi zupełnie na odwrót. :( No cóż, piszcie, komentujcie (bo komentarze to dla mnie paliwo do pisania) i… trzymajcie się! Do zobaczenia wkrótce.

(Głosowanie na Dramione Award Poland wciąż trwa — NWW bierze udział w kategorii dramione dorosłość — jeśli ktoś ma ochotę zagłosować: link!)
Dziękuję za 100 tysięcy wyświetleń.

M.