Rozdział 24

Noc to czas na analizy. Analizy tego, co było i tego, co mogłoby być — wymyślanie dialogów, sytuacji, które tak naprawdę nigdy się zdarzą. Niebo tego wieczoru było czyste, a morze znacznie się uspokoiło. Stałam przy oknie i wpatrywałam się w widok, znajdujący się za szybą. Dopiero niedawno wróciliśmy do pensjonatu po długim spacerze. Nadal czując na plecach dreszcze, narzuciłam na plecy koc, chcąc choć trochę się ogrzać. Zastanawiałam się co u Sophie, czy wszystko u niej w porządku… Zostawienie jej samej, z Oliverem, miało pewne plusy, które zaczęłam dopiero niedawno dostrzegać. Ich więź z każdą chwilą stawała się coraz trwalsza i chociaż czasem czułam się odtrącona, wiedziałam, że tak właśnie musi być. Przez kilka lat miałam Sophie tylko dla siebie, teraz inne osoby musiały się nią nacieszyć. Odeszłam od okna i usiadłam na skraju łóżka, biorąc w dłonie kubek z ciepłą herbatą. Napiłam się łyka, od razu czując się lepiej. Ten wyjazd, mimo że kosztował mnie wiele nerwów, był dobrym rozwiązaniem. Odpocząć od świata — to właśnie tego w tej chwili najbardziej potrzebowałam. Przez wiele lat byłam sama, męczyłam się ze swoimi problemami, nikomu ich nie wyjawiając. Żyłam z dnia na dzień, myśląc tylko o dziecku, a zapominając o sobie. I chociaż za nic w świecie nie zamieniłabym się z kimś na inne, być może łatwiejsze życie, byłam zmęczona.

Chciałam spać. Bez myślenia o problemach i o tym, co czeka mnie w kolejnych dniach. Chociaż raz tak po prostu przestać myśleć. Położyłam się na łóżku, odkładając wcześniej kubek z herbatą na stolik. Przymknęłam oczy i pewnie bym zasnęła, gdybym po chwili nie usłyszała cichego pukania. Niechętnie uniosłam powieki ku górze i zauważyłam Malfoya — nikogo innego się nie spodziewałam. Stał w drzwiach, a w rękach trzymał swój płaszcz.

— Planujesz gdzieś wyjść? — zapytałam, nie podnosząc się z łóżka.

— Planujemy gdzieś wyjść, tak — odparł, wchodząc do środka. Już zdążył się przebrać: założył ciemną koszulę i czarne spodnie, jakby już wcześniej dokładnie miał wszystko zaplanowane, patrząc na to, że dopiero wróciliśmy. Uśmiechnęłam się, gdy mężczyzna powiesił swój płaszcz na oparciu krzesła. Nie przestawał mnie zaskakiwać.

— Dobrze wiedzieć — mruknęłam, podnosząc się do pozycji siedzącej. Malfoy w tym czasie wyjął z szafy moją kurtkę, patrząc na mnie wyczekująco. — Powiesz mi gdzie idziemy, czy mam już zacząć zgadywać?

— I tak ci nie powiem. Ubierz się ładnie, to wystarczy. — Zaśmiał się. Wcześniej nie zauważyłam, żeby kiedykolwiek przy mnie głośno się śmiał. Ten wyjazd dał naszej dwójce to, czego potrzebowaliśmy już od długiego czasu: siebie. Przez te wszystkie lata, kiedy miałam przy sobie tylko Sophie, zastanawiałam się, czy kiedykolwiek będę miała szansę być z kimś szczęśliwa. Chciałam poznać kogoś, kto będzie dla Sophie jak ojciec, ale nikogo nie potrafiłam obdarzyć zaufaniem. Teraz, kiedy kilka miesięcy temu spotkałam Malfoya, wszystko się zmieniło… i nie potrafiłam już myśleć o tym, że nie mogę być szczęśliwa. Mogłam, a szczęście dawał mi właśnie Draco.

— Bardzo ładnie? — Wstałam z łóżka i podeszłam do mojej torby. Wyjęłam z niej czarną sukienkę z długim rękawem — jedyną, którą postanowiłam wziąć — po czym wyszłam do łazienki szybko się przebrać. Malfoy coś powiedział, ale przez zamknięte drzwi nie usłyszałam odpowiedzi. Stanęłam naprzeciwko lustra i spojrzałam na swoje odbicie… Na mojej twarzy widniał uśmiech. Taki szczery, prawdziwy, gdy po raz pierwszy niczego nie ukrywałam. Włosy, które miałam związane w kucyk, rozpuściłam i kilka razy przeczesałam grzebieniem. Przygładziłam je dłońmi, które  wcześniej zmoczyłam wodą.

— No i bardzo ładnie — powiedział Malfoy, kiedy wyszłam z łazienki. Pomógł mi założyć płaszcz i wyszliśmy z pokoju.

~

Jechaliśmy ponad godzinę. Nie miałam pojęcia, gdzie tak naprawdę jesteśmy, bo Malfoy nie chciał mi nic powiedzieć, a po drodze nie mijaliśmy nic tak charakterystycznego, żebym mogła się zorientować w terenie. W końcu wjechaliśmy do małego miasteczka — najprawdopodobniej była to miejscowość, znajdująca się najbliżej naszego pensjonatu. Ulica, którą się poruszaliśmy, była wąska. Po jej bokach znajdowały się małe sklepiki i kamienice. Latarnie były przyozdobione świątecznymi światełkami. W oddali zauważyłam wieżę kościoła. Mimo że było już późno, na ulicy nie brakowało spacerujących mieszkańców miasta. Jutro miał być sylwester, a za chwilę miał się zacząć nowy rok… Ten czas tak strasznie szybko leciał, miałam wrażenie, że ucieka mi przez palce i nie zauważam zbyt wielu ważnych rzeczy. Skupiłam się z powrotem na przechodniach: każdy się spieszył, chcąc zdążyć przed zamknięciem supermarketów. W dzisiejszym świecie wszyscy byli zabiegani, nie zatrzymując się nawet na chwilę. Ciągły bieg, chęć bycia lepszym od innych, przysłaniały naprawdę istotne sprawy. Czym było cieszenie się z nowego roku, jeśli nie było się z osobami, które były najważniejsze?

Zatrzymaliśmy się przed małą restauracją. Wysiedliśmy z samochodu, a ja stałam i patrzyłam jak zaczarowana na budynek. Przy drzwiach były rozwieszone świecące, jasne lampki, w oknach postawione małe choinki, przystrojone bombkami i błyszczącymi gwiazdkami. Zdałam sobie sprawę z tego, że rzeczywiście kilka dni temu były święta — przez pogorszenie się stanu Sophie zupełnie o tym zapomniałam. Nie potrafiłam cieszyć się tym okresem, gdy życie mojej córki stało pod wielkim znakiem zapytania. A jednak teraz znajdowałam się daleko od niej.

— Wchodzimy? — Usłyszałam głos Mafloya blisko mnie. Spojrzałam na mężczyznę i pokiwałam twierdząco głową. Pewnie wziął moją dłoń, splatając nasze palce razem.

Weszliśmy do środka. Kilka stolików było zajętych, ale większość stała pustych. Na pierwszy rzut oka można było sądzić, że miejsce to jest małe, dopiero po chwili dostrzegłam przejście do drugiej sali, nieco większej. Malfoy pomógł mi zdjąć płaszcz i powiesił go na wieszaku, stojącym przy wejściu. Restauracja była niezwykle przytulna, ale spodziewałam się tego już po tym, jak wyglądała na zewnątrz. Na dwóch ze ścian zrobiono imitację cegieł ze specjalnej tapety, a na niej były powieszone różnej wielkości czarno białe zdjęcia. W równej odległości na ścianach również były rozwieszone małe, białe lampy; takiego samego koloru były też krzesła i stoliki. Dwie kolejne ściany były szare, ozdobione tylko wymalowanymi ornamentami.  

Przeszliśmy do stolika. Zachwycona tym miejscem, nadal rozglądałam się wokół siebie, a Malfoy był moim zachowaniem wyraźnie rozbawiony. Draco odsunął mi krzesło; podziękowałam mu skinieniem głowy, lekko się uśmiechając. W całym pomieszczeniu panował lekki półmrok, co dawało każdemu poczucie prywatności. Na stolikach były postawione czerwone świeczniki; palące się świeczki oświetlały chociaż trochę miejsce, przy którym siedzieli goście. Zamiast obrusów były tylko czerwone, materiałowe, podkładki, a na nich była rozstawiona biała zastawa.

— Czy to randka? — zapytałam, kiedy Malfoy już zajął swoje miejsce.

— Można tak powiedzieć.

— Nie zapytałeś, czy w ogóle chcę z tobą iść na randkę.

— Przecież odpowiedź i tak byłaby oczywista.

Podniosłam brew do góry, słysząc te słowa. Malfoy oparł łokcie na stoliku i nachylił się w moją stronę. Poczułam zapach jego wody kolońskiej; dzieliło nas zaledwie kilka centymetrów. Żałowałam, że poznaliśmy się w takich okolicznościach, że nie spotkaliśmy się wcześniej, w innym, lepszym życiu. Zacisnęłam usta i oparłam się wygodnie, oddalając się od twarzy Draco i ucinając kontakt wzrokowy.

— Dobry wieczór, witam w naszej restauracji… czy mogę już podać państwu menu? — Usłyszałam obok siebie. Spojrzałam w górę i zauważyłam stojącą obok naszego stolika młodą kobietę.

— Tak, poprosimy — odparł Malfoy; kelnerka zostawiła przede mną kartę i odeszła w stronę małego baru. W tle leciała delikatna muzyka z gramofonu, stojącego na ladzie. — Wino?

— Chcesz mnie upić?

— Możliwe — odpowiedział, a ja parsknęłam śmiechem. — Co wybierasz?

— Zaskocz mnie, Malfoy.

— Z przyjemnością, Granger.

~

— Skąd znasz to miejsce, ten pensjonat? — zapytałam, gdy czekaliśmy na jedzenie. Mężczyzna spojrzał na mnie, odchylając się lekko do tyłu.

— Właściciel pensjonatu to… stary znajomy mojej matki. Kiedy chciała, żebym zaczął wszystko od nowa, to z nim się skontaktowała, a on mi pomógł ułożyć sobie życie. Trochę to trwało, ale opłacało się, bo dzięki temu jestem teraz tu, z tobą.

— Nigdy nie rozmawialiśmy o naszych… poprzednich życiach — powiedziałam cicho, patrząc uważnie na blondyna. Napiłam się wina wiedząc, że ta rozmowa może być trudna.

— Nie rozmawialiśmy. Chyba nadszedł czas to nadrobić. Od czego zaczynamy?

— Szkoła — zaczęłam, a Malfoy przewrócił oczami. — No co? Chcę wiedzieć, czemu tak strasznie mnie nie lubiłeś, zresztą z wzajemnością. Byłeś naprawdę strasznym dupkiem.

— Przyjaźniłaś się z Potterem, czy to nie wystarczający powód? Poza tym ciągle się wymądrzałaś i to mnie irytowało. Zawsze wszystko wiedziałaś, o cokolwiek by nie zapytali. Kto normalny zna odpowiedź na każde pytanie?

— Sugerujesz, że byłam nienormalna? To miłe — powiedziałam, odkładając kieliszek z winem na stolik.

— Poza tym, hej, Gryffindor i Slytherin, musieliśmy się nie lubić, taka tradycja. — Wzruszył bezradnie ramionami. Nie zaczynaliśmy rozmowy o moim pochodzeniu: o tym, że pochodziłam z mugolskiej rodziny i niejednokrotnie słyszałam z jego ust padające wyzwiska. Stąpaliśmy po bezpiecznym gruncie, omijając to, co niepewne. — Nie wróciłaś na siódmy rok nauki, prawda?

— Nie. Chciałam wrócić, ale pojawiła się Sophie, z czym wiązało się to, że… opuściłam miasto, zaszywając się w mugolskiej dzielnicy. Nie chciałam, żeby ktokolwiek mnie znalazł. A ty, co zrobiłeś po wojnie? Gdzie byłeś, z kim?

— Wyjechałem. Dość szybko, bo kilka miesięcy po upadku Voldemorta. Samotnie, to wydawało mi się najlepszym rozwiązaniem. Zacząłem nowe życie, jako zupełnie inny człowiek i wszystko w sumie było w porządku, a później pojawiłaś się ty i Sophie, i moje życie znowu się zmieniło, tym razem na lepsze. — Uśmiechnęłam się, słysząc te słowa. — Nie do końca wiedziałem, jak to wszystko się rozwinie. Kiedy zobaczyłem cię tego jednego dnia na szpitalnym korytarzu, nie miałem pojęcia, jak zareagować. Zawsze starałem się oddzielać życie zawodowe od prywatnego, ale ty wywróciłaś wszystko do góry nogami.

— To ten moment, w którym powinnam przeprosić?

— Nie, to ten moment, w którym powinienem ci podziękować, bo…

— Proszę, oto państwa dania. Życzą sobie państwo coś jeszcze? — Nagle jakby znikąd pojawiła się kelnerka z naszymi zamówieniami. Wiedziałam, że byliśmy tak w siebie zapatrzeni, że zwracaliśmy uwagi na to, co dzieje się wokół nas. Draco pokiwał przecząco głową, a kobieta odeszła w stronę baru.

~

— Zainteresowania.

— Książki, filmy. Zawsze lubiłam jeździć na łyżwach, rodzice mnie zabierali, kiedy byłam młodsza i wracałam do domu na święta z Hogwartu. Ulubione jedzenie?

— Zupy Megan. Ewentualnie pizza z lokalnej pizzerii, ale zupy Megan wygrywają wszystko.

— Jestem pewna, że gdybyś zjadł moją zupę, zmieniłbyś zdanie. Nawet Sophie ją je, a to jest naprawdę duży sukces. — Zaśmiałam się, zakładając pasmo włosów za ucho. Skończyliśmy jeść deser i teraz czekaliśmy na kawę. Było już późno, robiłam się coraz bardziej senna, a dla nas noc nadal trwała, tak jakby nigdy miała się nie skończyć. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, cieszyliśmy się ze swojej obecności. Myślałam tylko o nim, siedzącym naprzeciwko mnie, patrzącym na mnie z troską, czułością… naprawdę go kochałam.

— Nie jestem pewien, czy miałbym czas na zmienienie zdania, jeśli ta zupa byłaby ostatnim zjedzonym przeze mnie daniem…

— Kwestionujesz moje umiejętności kulinarne? Kiedy u nas byłeś, wydawało mi się, że trzymałeś się całkiem nieźle i wcale nie wyglądałeś na umierającego.

— Nie chciałem ci po prostu zrobić przykrości. Dalej, muzyka.

— Klasyczna. Zasypiam przy dźwiękach pianina, a później ciężko mnie dobudzić.

W restauracji było już coraz mniej osób. Kilka par, rozmawiających ze sobą przyciszonym głosem, a w sali obok większe przyjęcie. Kelnerka chodziła między stolikami sprawdzając, czy nikomu niczego nie brakuje. Na parapetach zostały już zapalone białe lampki, oświecające małe choinki, stojące przy oknach. Nagle Draco wstał i odszedł w kierunku baru, nic mi wcześniej nie mówiąc. Powiedział coś do drugiej z kobiet, które się tam znajdowały i po chwili znowu do mnie wrócił, tyle że już nie usiadł. Stanął naprzeciwko mnie i wyciągnął dłoń, chwytając moją.

— Co ty wyprawiasz? — zapytałam, siadając bokiem, żebym lepiej go widziała.

— Zapraszam cię do tańca, Granger — odparł i pociągnął mnie za sobą.

— W sumie to nawet się nie zapytałeś, czy chcę z tobą zatańczyć.

— Musisz być taką marudą?

— Już się nie odzywam!

W tym też momencie muzyka stała się głośniejsza i spokojne dźwięki było już słychać w całej restauracji. Zaśmiałam się głośno, gdy wyszliśmy na środek sali. Uwaga wszystkich obecnych zwróciła się na nas; na twarzach innych gości pojawiły się uśmiechy i obok nas, pojawiły się też dwie inne pary. Mrok, który panował w restauracji, teraz w niczym nie przeszkadzał, bo właśnie tak było idealnie. Mafloy przyciągnął mnie blisko siebie, kładąc swoje dłonie na mojej talii. Swoje przeniosłam na jego kark, sprawiając, że byliśmy jeszcze bliżej siebie. Na całym ciele miałam ciarki — ta chwila była tak idealna, iż miałam wrażenie, że to wszystko, co się dzieje, nie dzieje się naprawdę. Ale jednak byliśmy razem, tańcząc przy dźwiękach pianina, przytuleni. Czułam przyspieszone bicie jego serca, jego niepewność i obawy.

— A więc za co chciałeś mi podziękować? — zapytałam cicho, zdobywając się na odwagę. Poprzednim razem rozmowę przerwała nam kelnerka, przynosząc nasze dania i nie zdążyłam się niczego dowiedzieć. W ten piękny grudniowy wieczór, gdy na zewnątrz lekko padał śnieg, po prostu nie mogło być lepiej. Nigdy nie podejrzewałam, że znajdę miłość, ale okazało się, że to miłość znalazła mnie. Nie musiałam szukać, bo sama przyszła, w najbardziej nieoczekiwanym momencie mojego życia.

— Za to, że jesteś. Ty i Sophie — odpowiedział, lekko odsuwając mnie od siebie, by na mnie spojrzeć. Nadal trwaliśmy blisko siebie, wpatrzeni w siebie. Tym właśnie była miłość, po wielu latach szukania wreszcie znalazłam jej definicję. Z powrotem przytuliłam się do Malfoya mocniej; po chwili poczułam, jak całuje mnie lekko w czubek głowy.

— Myślałaś o tym, co będzie za dziesięć lat? Co będziesz robił?

— Chcę dalej robić to, co robię. Ratować ludzkie życia, być z tobą i Sophie. To mi najzupełniej w świecie wystarczy.

Na ten dzień oboje zapomnieliśmy, że Sophie została w Denver, nadal chora… Odłączyłam się od świata, chociaż to było tak nieodpowiedzialne. Od jutra wszystko miało wrócić na swoje właściwe tory; ja miałam być mamą, Malfoy lekarzem. Na ten wieczór oboje staliśmy się dawną wersją samych siebie — tą roześmianą, cieszącą się z życia i z tego, że po prostu mamy siebie. Poczułam, że Malfoy obejmuje mnie mocniej, a w moich oczach nagle zgromadziły się łzy. Myśl o tym, że od kolejnego dnia ponownie zacznę walkę o życie córki, w tym momencie mnie sparaliżowała. Uciekłam od problemów, od Olivera, wyjeżdżając z Malfoyem.

— A ty? Jakie masz marzenia?

— Chcę tylko żeby Sophie wyzdrowiała. Byłabym gotowa zrobić wszystko, byle była zdrowa.

~

Zajechaliśmy pod pensjonat przed pierwszą w nocy. W ciągu drogi rozmawialiśmy, ciągle na siebie zerkając. Nie było między nami żadnej ciszy, niezręczności. Tej nocy otworzyliśmy się na siebie, ufając sobie nawzajem. Niczego nie ukrywaliśmy, nie było żadnych tajemnic… tylko my. W oknach domku było ciemno, najwyraźniej właściciel już dawno spał. Cicho weszliśmy do środka, od razu kierując się w stronę schodów, prowadzących na pierwsze piętro. Doszliśmy do swoich pokoi, trzymając się za ręce. Czułam się jak zakochana nastolatka i tak się zachowywałam. Śmialiśmy się, próbując być jak najciszej, chociaż tak naprawdę wychodziło zupełnie na odwrót. Oparłam się o drzwi, rozsuwając swój płaszcz. Mimo że na dobrze było zimno i wiał mocny wiatr, w domu było niesamowicie ciepło; a może to wino, wypite w restauracji, jeszcze na mnie działało.

— To był dobry wieczór — powiedział Draco, stojąc naprzeciwko mnie.

— Zdecydowanie dobry — szepnęłam, uśmiechając się.

Malfoy zbliżył się do mnie i oparł ręce na drzwiach, po obu stronach mojej głowy. Patrzył się na mnie intensywnie, jakby chciał się dowiedzieć o czym myślę. Nagle jego usta znalazły się tak blisko moich, że nie zdążyłam nic powiedzieć: po prostu mnie pocałował. Zamknęłam oczy, chcąc tylko cieszyć się tą chwilą. Swoje dłonie przeniosłam na jego kark, odsuwając się od drzwi. W tym momencie przestałam myśleć racjonalnie, a serce zdecydowanie wygrało z rozumem. Dopiero kiedy na swoich plecach poczułam jego dłonie, oderwałam się od niego, ciężko oddychając. Dotknęłam jego lekko zaróżowionych policzków — jeszcze były zimne. Przesunęłam palcami po linii żuchwy, nadal czując dłonie Draco, znajdujące się na mojej talii. Czułam przyspieszone bicie serca, a ręce jeszcze lekko drżały.

— Dobranoc — szepnęłam, stając na palcach i całując go krótko w kącik ust.

Puściłam jego dłonie i odwróciłam się, wchodząc do swojego pokoju. Dopiero tam zorientowałam się, że wstrzymywałam oddech. Opierając się o drzwi, zsunęłam się na podłogę. Otuliłam się szczelniej płaszczem, bo nagle zrobiło mi się zimniej. Nie mogłam wiedzieć, że w tym czasie, po drugiej stronie drzwi, Draco zrobił to samo. Razem, a jednak osobno… dzielił nas tylko kawałek drewna, którego nie chciałam już dzisiaj pokonywać. W końcu wstałam z podłogi, a kurtkę zdjęłam i położyłam na krześle. Zdjęłam buty, idąc w stronę łóżka i nie mając zamiaru rozbierać się z niczego innego: nie miałam już na to siły. Położyłam się więc w sukience w poprzek łóżka, przykrywając się tylko kocem. Patrzyłam przez okno na gwiazdy, które tej nocy błyszczały wyjątkowo intensywnie. Myślałam, że kilkadziesiąt kilometrów stąd moja Sophie już śpi, mając nad sobą to samo niebo.

Tej nocy nie chciałam być sama.

Wyszłam z pokoju tak samo szybko, jak do niego weszłam. W sukience, na boso, otulona kocem, stanęłam przed drzwiami. Miałam zapukać, ale pomyślałam, że może on już śpi, a przecież nie chciałam go obudzić. Wychodząc z pokoju sama nie do końca wiedziałam, co chcę zrobić i teraz, stojąc w przedpokoju, zorientowałam się, jak głupio może to wyglądać. Nie chciałam się jednak cofać, więc po prostu nacisnęłam klamkę; drzwi się otworzyły. W pokoju było ciemno, spojrzałam jednak w bok i zauważyłam świecące się światło w łazience. Usiadłam na łóżku i miałam zamiar czekać.

Po kilku minutach Malfoy wyszedł z łazienki; nie zdążył się jeszcze przebrać. Miał na sobie tę samą koszulę, jedynie odpiął dwa górne guziki. Miał mokre włosy. W dłoniach trzymał ręcznik, którym najprawdopodobniej przed chwilą wycierał włosy. Draco patrzył na mnie z dezorientacją, stojąc w miejscu. Przekrzywił głowę na bok, mrużąc oczy.

— Co tu robisz? Czemu nie śpisz? — zapytał, nie spuszczając ze mnie wzroku. Nie zapalił światła i byłam mu za to wdzięczna. Nie chciałam, żeby zobaczył ślady łez na moich policzkach.

— Nie chciałam tej nocy być sama.

— Ja też — odparł krótko. — Chodźmy spać.

Łóżko było jednoosobowe, więc zanim oboje się na nim wygodnie położyliśmy, minęło dużo czasu. W końcu zdecydowaliśmy położyć się naprzeciwko siebie, co było najlepszym rozwiązaniem. Przykryliśmy się kocem i mimo że było już późno, żadne z nas nie było senne. Więc leżeliśmy, wpatrując się w siebie, nic nie mówiąc. Cisza była w tej chwili najlepsza. Nasze dłonie były splecione — Malfoy gładził kciukiem wierzch mojej dłoni. Na zewnątrz szalał wiatr, było mroźnie, a w pokoju był tylko spokój. W końcu zasnęłam, usypiana dotykiem mężczyzny, którego kochałam.

~

Ranek nadszedł zdecydowanie zbyt szybko. Nadszedł czas na powrót do rzeczywistości, w której było zbyt wiele smutku. Miniona noc była jedną z najlepszych w moim życiu; nad ranem oboje się obudziliśmy i dalej rozmawialiśmy, tym razem o gorszych przeżyciach. O wspomnieniach z okresu wojny, którymi z nikim się nie dzieliliśmy. Noc odkryła nasze sekrety, dzięki czemu czułam się o wiele lżej. Miałam wrażenie, że ktoś zdjął z mojego serca ogromny ciężar. Nigdy nie myślałam, że będę w stanie otworzyć się właśnie przed Malfoyem. Oboje nie mieliśmy łatwej przeszłości, co nas tak zbliżyło. Oboje byliśmy niewolnikami własnych wspomnień, własnych błędów i pomyłek.

Zapakowaliśmy nasze rzeczy do bagażnika i poszliśmy na ostatni spacer nad morze. Tym razem ubrałam się jeszcze cieplej, przygotowana na mocny wiatr. Stojąc nad brzegiem i patrząc na wzburzone morze, czułam spokój. Przymknęłam oczy, wdychając świeże powietrze. Zanim odjechaliśmy, pożegnaliśmy się z właścicielem pensjonatu, chociaż nadal dokładnie nie wiedziałam, kim ten mężczyzna był dla Malfoya.

Droga minęła szybko. Ciągle wpatrywałam się w widoki, jakie mijaliśmy, nie chcąc niczego przegapić. Dopóki Draco nie zwrócił mi uwagi, ciągle stukałam palcami o okno. Denerwowałam się powrotem, denerwowałam się obecnością Olivera i nadchodzącą operacją Sophie. Przez noc, która już minęła, zdążyłam o tych kilku sprawach zapomnieć. Teraz stresowałam się wszystkim dwa razy bardziej.

Od razu podjechaliśmy pod szpital. Wciąż pamiętałam ostatni koszmar i to, co w nim się wydarzyło. Nie było mnie przy Sophie tylko jeden dzień, a miałam wrażenie, że minęło o wiele więcej czasu. Etap obwiniania się miałam już za sobą, teraz chciałam po prostu przy niej być i na nią patrzeć. Wyszliśmy z samochodu razem, idąc w stronę wejścia. Nie zabrałam ze sobą żadnej torby, tylko narzuciłam na siebie kurtkę dobrze wiedząc, że i tak zaraz z powrotem ją zdejmę.

Przez szpitalne korytarze szłam szybciej, aż w końcu doszłam do znajomej mi sali. Spojrzałam Malfoya, który został trochę z tyłu, jakby chciał dać mi i Sophie trochę prywatności. Kiwnął w moją stronę głową, uśmiechając się. Usiadł na krześle, a ja odwróciłam się i podeszłam do drzwi. Weszłam do środka i moje serce na jedną chwilę stanęło. Łóżko było puste, pościel potargana, a krzesło znajdowało się pod oknem. Otworzyłam lekko usta; przez moją głowę przemknęło milion złych myśli. Wszystko wyglądało tak samo jak w śnie. Odwróciłam się, wychodząc z pokoju i rozglądając się z przerażeniem na boki.

— Gdzie ona jest? — zapytałam głośniej, widząc stojącą obok Malfoya Megan; mój głos drżał.

— Mama! — Usłyszałam za sobą. Na końcu korytarza zauważyłam Olivera, który niósł na rękach Sophie. W moich oczach zgromadziły się łzy, łzy szczęścia, że słyszę głos mojej córki, że ją widzę i znowu mogę z nią być. Nie zdawałam sobie wcześniej sprawy z tego, jak bardzo za nią tęsknię, nawet jeśli nie ma mnie przy niej tak krótki czas. Zaczęłam iść w ich stronę; kiedy w połowie korytarza się spotkaliśmy, wzięłam Sophie na ręce, mocno ją przytulając. Usiadłam na krześle, ciągle trzymając ją w objęciach. Nie zauważyłam, że z moich oczu spłynęło kilka łez. Szybko wytarłam je końcem rękawa, byleby nikt ich nie dostrzegł.

— Już jestem i nigdzie się nie wybieram.

­________________

Cześć, kochani!

Nie było mnie dość długo — bo prawie półtora miesiąca. Miałam trochę na głowie, ale już wracam i obiecuję więcej na tak długi czas nie znikać. Wiecie jak idealnie pisało mi się ten rozdział? Wystarczyło, że wczoraj stało się coś, dzięki czemu byłam taka szczęśliwa (okazało się, że nie muszę pisać strasznie trudnego kolokwium, które miałam mieć w tym tygodniu! Serio, dzięki temu stałam się szczęśliwym człowiekiem :D), że… usiadłam i zaczęłam pisać. Pisałam ciągle, pisałam, pisałam, w nocy, na telefonie, w drodze do rodziny — ciągle. I skończyłam. Jestem tak szczęśliwa, że nawet sobie nie wyobrażacie. Agh, dość o mnie – co u Was, moi kochani? Szybko opowiadajcie, stęskniłam się trochę za Wami! Jak Wam minęły święta, sylwester? Co słychać w tym nowym roku?

Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodoba. Chciałam, żeby jedyne, co w nim było, to Hermiona i Draco, nic więcej, więc dlatego jest krótszy niż zwykle… I jeśli mam być szczera, to naprawdę jestem z tego rozdziału zadowolona. Piszcie w komentarzach co o nim sądzicie!

Pojawia się dużo pytań, kiedy koniec opowiadania. Już niedługo. Zostało około 5-6 rozdziałów, a ostatni rozdział planuję opublikować 8 czerwca, w trzecią rocznicę powstania tego też bloga. Mam nadzieję, że to mi wyjdzie, bo teraz planuję porządnie wziąć się za pisanie! Trzymajcie kciuki, żeby mi się udało.

Kolejny rozdział pojawi się najprawdopodobniej na początku lutego. Wcześniej nie, bo czeka mnie sesja, więc mam naprawdę dużo nauki. Możecie mnie pospieszać, zawsze dzięki temu dostaję kopa do pisania. :)

Nie było mnie tu wcześniej, więc piszę dopiero teraz — Szczęśliwego Nowego Roku, kochani! Oby był lepszy od poprzedniego. 

Do zobaczenia,

M.