Rozdział 26

Całe osiedle było spowite mrokiem. Ciemne chmury kłębiły się na niebie, przysłaniając gwiazdy i księżyc. Ta noc zapowiadała się na długą i wyjątkowo ciężką — operacja Sophie dopiero miała się zacząć, a mimo to mnie tam nie było. Uciekłem, bo tak było prościej. Miałem tendencję do nagłego znikania, kiedy życie zaczynało się pieprzyć i tym razem też tak było. Trudno było przestawić się i zacząć myśleć inaczej.

Oparłem głowę o kierownicę, chcąc spędzić w samochodzie jeszcze trochę czasu. Potrzebowałem pomyśleć, w ciszy i spokoju, dobrze wiedząc, że w mieszkaniu jest Megan i od razu na mnie naskoczy, chcąc się wszystkiego dowiedzieć. Po raz pierwszy w życiu naprawdę mi na kimś zależało… i sam nie wiedziałem, kiedy dokładnie się to zaczęło. Byłem pewny jedno: że nie chcę rezygnować, że chcę być szczęśliwy i to szczęście dawać. Zaśmiałem się głośniej, gdy uświadomiłem sobie ironię tej całej sytuacji — byłem śmiertelnie zakochany w Hermionie Granger. Kiedyś uważałem ją za niegodną choćby rozmowy ze mną, a teraz… teraz nie potrafiłem wyobrazić sobie dnia bez dotknięcia jej dłoni, krótkiej rozmowy czy ukradkowego spojrzenia. Była moim lekiem, moją opoką i moim światem. Uzależniłem się od jej obecności, nie potrafiąc inaczej funkcjonować. Dzięki niej odkryłem coś ważnego: że miłość przychodzi nawet do takich ludzi jak ja. A teraz, gdy potrzebowała mnie jak nigdy, stchórzyłem. Westchnąłem i wysiadłem w końcu z samochodu. Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić, więc postanowiłem wrócić do mieszkania. Idealny pomysł.

Zamknąłem drzwi samochodu i ruszyłem w kierunku bloku. Wokół było cicho i spokojnie, co było dziwne patrząc na to, że niedawno zapadł wieczór. Wszyscy zaszyli się w swoich mieszkaniach, jakby przeczuwając nadchodzącą złą pogodę. Nawet pogoda potrafiła dostosować się do sytuacji.

Wyjąłem z kieszeni płaszcza klucze do mieszkania. Na klatce schodowej minąłem pijanego sąsiada z parteru, siedzącego na schodach. Mruknął coś w moją stronę, ale zignorowałem go, wchodząc na górę. Włożyłem klucz do zamka, przekręcając go. Wszedłem do środka i od razu poczułem zapach spaghetti. Uśmiechnąłem się i zdjąłem płaszcz, zostawiając go na wieszaku. Nie zdążyłem postawić pierwszego kroku, gdy w drzwiach pokoju stanęła Timber, patrząc się na mnie z wyczekiwaniem. Przekrzywiła łeb raz na jedną, raz na drugą stronę, jakby zastanawiała się, co ma zrobić. W końcu ruszyła na mnie — i naprawdę miałem wrażenie, że biegnie w zwolnionym tempie. Skoczyła na mnie, a ja zaśmiałem się głośno, gdy zaczęła szczekać z radości. Od kiedy pojawiła się Granger, coraz mniej czasu poświęcałem Timber, a przecież to ona była ze mną w najgorszych chwilach mojego życia. Zapomniałem o najlepszym przyjacielu na rzecz kogoś innego.

— Co ty tu robisz, Draco? — Usłyszałem głos Megan. Automatycznie odwróciłem się w stronę, z której dochodził dźwięk; kobieta stała w progu kuchni, trzymając w rękach ścierkę kuchenną. Patrzyła na mnie niepewnie, mrużąc lekko oczy. Megan mieszkała ze mną od czasu, gdy w Denver pojawił się jej były mąż. Nie czuła się bezpiecznie w swoim starym mieszkaniu, więc nawet się nie zastanawiałem — od razu zaproponowałem jej, żeby przeprowadziła się do mnie. Tak było dla niej najlepiej.

— Naprawdę miłe powitanie, Megan — odparłem, zdejmując w końcu buty. — Też się cieszę, że cię widzę.

— Pytam poważnie, Draco — powiedziała, opierając się o ścianę. Zignorowałem ją i przeszedłem obok niej, chcąc wstawić wodę w czajniku. Potrzebowałem kawy, skoro czekała mnie nieprzespana noc. — Ona cię potrzebuje, szczególnie teraz, dobrze o tym wiesz.

— Wiem, do cholery, wiem, daj mi w spokoju chwilę pomyśleć — warknąłem, zamykając głośniej, niż chciałem, szafkę. Oparłem się o blat, czując na sobie wzrok kobiety. Nie potrzebowałem porad, bo dobrze wiedziałem, co robić. Zamierzałem wrócić do szpitala — tam było moje miejsce, przy Granger. Nie wiedziałem czym jest miłość, bo skąd mogłem wiedzieć? W  moim życiu niewiele osób okazywało mi jakiekolwiek uczucia. Ale ja ten jeden jedyny raz chciałem być lepszy, i po prostu być, wspierać, kochać.

— Kiedy się kogoś kocha, nie myśli się o sobie, tylko o tej osobie, więc radzę ci zacząć to robić, bo stracisz ją szybciej, niż ci się wydaje.

— Zdaję sobie z tego sprawę.

— To przestań się zachowywać, jakbyś tego nie wiedział.

— O co ci chodzi, co? Ledwo wszedłem do mieszkania, a ty od razu rzuciłaś się na mnie z pretensjami. Wiem, gdzie jest moje miejsce, nie musisz mnie pouczać. 

— Bo nie mogę patrzyć jak znowu marnujesz sobie życie? Tak trudno to zrozumieć, Draco? Po raz kolejny chcesz odtrącić kogoś, komu na tobie zależy? Widzę, że nie jesteś pewny swoich uczuć. Nie powiedziałeś jej tego, prawda? Że ją kochasz?

— Dosyć, Megan — powiedziałem ciszej, widząc, iż kobieta szykuje się do kolejnego ataku na mnie. Minąłem ją i wszedłem do łazienki, chcąc trochę ochłonąć. Nie pierwszy raz Megan wywoływała o to kłótnię, bo jej zdaniem wszystko było źle, nie tak, jak być powinno. Miałem wyrzuty sumienia, że odreagowuję na niej swoją złość, ale dobrze wiedziałem, że ona też nie jest bez winy. Nie chciała nic mówić, milczała o swoich problemach, tłumiąc wszystko w sobie. Była moją przyjaciółką, więc nie potrafiłem poprzeć jej zachowania. I chociaż irytowała mnie jej hipokryzja… to Megan nadal stanowiła ważną część mojego życia. Przecież w przyjaźni właśnie o to chodziło — o bycie przy sobie wbrew wszystkiemu, akceptowanie wad, przeczekiwanie największych burz. Razem.

Dzięki niej zrozumiałem jakimi prawami rządzi się przyjaźń — że nie tylko się mówi, ale też słucha. Milczy, krzyczy i szepcze. Była dla mnie tak ważna, iż nie potrafiłem — i nie chciałem — wyobrażać sobie bez niej życia. Wprowadziła w nie światło, kiedy sam byłem ciemnością. Pokazała mi to, co w mojej osobie najlepsze, ucząc mnie od nowa samego siebie. Przyjmowała ostre słowa w gorsze dni, znosiła ciszę, by po chwili mówić dwa słowa: będzie dobrze. Na początku mojego pobytu w Denver, gdy miałem jeszcze staż w szpitalu, izolowałem się od ludzi, nie chcąc mieć z nikim bliższego kontaktu. Ograniczałem rozmowy tylko do tych koniecznych, nie wdając się w inne relacje. Nie chciałem ranić kolejnych ludzi, a samotność wydawała mi się najrozsądniejszą opcją, najbezpieczniejszą. Megan jednak była uparta i docierała do mnie, pokazując mi moje najlepsze strony, o których istnieniu wcześniej nie miałem pojęcia. Jako jedyna była przy mnie, wierząc, że jestem dobrym człowiekiem.

Przemyłem twarz zimną wodą, chcąc uspokoić myśli. Zacisnąłem mocniej dłonie na brzegach umywalki i zacząłem głęboko oddychać. W jednym Megan miała rację — nie potrafiłem ot tak powiedzieć, że kocham. Było to dla mnie trudne nie tylko ze względu na ciężką przeszłość; nienawidziłem rzucać tak słów, jakby nic nie znaczyły. Potrzebowałem czasu, by upewnić się w swoich uczuciach. W swoim życiu zraniłem już wystarczającą liczbę osób i nie chciałem tej liczby zwiększać. Spojrzałem na swoje odbicie w lustrze i przypomniałem sobie… siebie, zagubionego, kilka lat temu. Z jednej strony wydawało mi się, że to było tak dawno temu, ale z drugiej, pamiętałem każdy szczegół z tamtego okresu. Każda obawa, niepewność o życie swoje i swoich najbliższych, to wszystko wciąż odbijało się echem w moim umyśle.

Szedłem korytarzami Hogwartu, nerwowo oglądając się za sobą. Chociaż wokół nikogo nie dostrzegłem, miałem wrażenie, że ktoś obserwuje każdy mój ruch. Nagle postacie w obrazach patrzyły bardziej podejrzliwie, a cienie, rzucane przez zbroje, wydawały się jeszcze większe i bardziej mroczniejsze. Na zewnątrz była okropna pogoda, co przestało być dla mnie dziwne, zważając uwagę na fakt, że Czarny Pan powrócił. Słońce coraz częściej było przykrywane ciemnymi chmurami, które zwiastowały deszcz. Hogwart jeszcze nigdy tak nie przerażał. I chociaż miałem wrażenie, że odkryłem wszystkie sekrety zamku, on wciąż zaskakiwał mnie od nowa, zupełnie jakbym każdego dnia uczył się go od początku.

Skręciłem w korytarz, prowadzący na szóste piętro. Potrzebowałem chwili samotności, ciszy. Sądziłem, że dam radę wykonać powierzone mi zadanie, ale z każdym mijanym miesiącem było coraz ciężej. Popełniałem podstawowe błędy, gubiąc się, nie potrafiąc odnaleźć już w tym wszystkim sensu.

Miałem zabić. Karą dla mnie za zawód ojca w Departamencie Tajemnic było zabicie kogoś. Inaczej on zabiłby wszystkich, na których w jakimś stopniu mi zależało… Wszedłem do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Odkręciłem wodę i przemyłem nią twarz, chcąc się uspokoić. Musiałem wymyślić nowy plan, taki, który tym razem przyniesie dobry efekt. Zacisnąłem oczy, czując, że pod moimi powiekami gromadzą się łzy. „Bądź silny, bądź silny, bądź silny…”. Ciągle zawodziłem: jak więc miałem sobie poradzić?

Voldemort dobrze wiedział, co robić. Spodziewał się, że nie podołam wyznaczonemu mi zadaniu, ale ja chciałem pokazać, że dam radę i że jestem inny, niż myślał. Początkowe uczucie dumy — w końcu sam Czarny Pan wybrał mnie do tak odpowiedzialnego zadania — teraz przerodziło się w strach. Im szybciej zbliżał się koniec roku szkolnego, tym ogarniała mnie większa panika. Musiałem tylko odważyć się wysłać jedno zaklęcie, dwa głupie słowa… a tak dużą trudność mi to sprawiało. Zacisnąłem dłonie na bokach umywalki, pochylając się nad nią. Zaczęło robić mi się niedobrze; próbowałem uspokoić oddech, ale z każdą sekundą gula w moim gardle rosła i zamiast łagodzić szybko bijące serce, ono wydawało się działać na jeszcze większych obrotach. Wreszcie przyznałem przed samym sobą: byłem przerażony. Wizja utraty mojej jedynej rodziny jeszcze nigdy nie była tak realna, jak w tym momencie. Chwile słabości zdarzały mi się coraz częściej i coraz więcej osób zdawało się to zauważać. Spojrzałem na siebie w odbiciu lustra. Patrzył na mnie niepewny swojego życia chłopak, zgubiony w labiryncie codzienności, porażek i niepokoju. Chłopak, któremu brakowało odwagi, by uratować rodzinę.

Pod oczami swoje stałe miejsce miały już sińce, a rysy twarzy znacznie się wyostrzyły przez to, że nie miałem apetytu. Stawałem się cieniem samego siebie. Nie zorientowałem się w którym momencie z moich oczu popłynęła pierwsza łza… druga… piąta. Ciężar tego obowiązku, spoczywającego na mnie, zaczął przygniatać mnie jeszcze bardziej. Traciłem oddech, miażdżony przez odbijające się echem w mojej głowie słowa Czarnego Pana. Łapczywie łapałem powietrze, naiwnie sądząc, że to coś da. Tylko odwlekałem to, co było nieuchronne.

Z mojego gardła wydarł się szloch, nad którym nie potrafiłem już zapanować. Zacisnąłem dłonie, chcąc opanować ich drżenie. Nagle zrobiło mi się zimniej, na plecach pojawiły się dreszcze. Po raz pierwszy w życiu czułem się tak bezradny. I nie miałem przy sobie nikogo, kto mógłby mi pomóc. A gdy kilka minut później zobaczyłem w odbiciu lustra Pottera, zapłonęła we mnie wściekłość.

Wyszedłem z mieszkania, pozostawiając za sobą tylko ciszę. Już wiedziałem co musiałem zrobić. Jak najszybciej dostałem się do szpitala, wbiegając po schodach. Nie miałem czasu czekać na windę, a drogę do sali, w której była operowana Sophie, znałem na pamięć. Tam też, jak podejrzewałem i właściwie byłem pewny, była Granger. Dobiegłem na trzecie piętro, potrącając po drodze przypadkowych ludzi. W głowie miałem tylko jeden cel, który przysłaniał wszystko inne. Nie zwracałem na nic uwagi i zrozumiałem w tym momencie jedno — że gdy się kocha, ma się w myślach non stop tą jedną osobę. Myśli się, co ta osoba robi w danej chwili, z kim rozmawia, czy wszystko u niej w porządku… Chce się znać jej myśli i najskrytsze marzenia tylko po to, by móc je spełnić. Tyle znaczyła dla mnie w obecnej chwili, chociaż kiedyś nie znaczyła nic.

Skręciłem w boczny korytarz i w końcu znalazłem się w miejscu, w którym powinienem był być już od dawna. Stanąłem w miejscu, czas jakby się zatrzymał, chociaż tak naprawdę wszystko toczyło się swoim normalnym tempem. Ona nie odwróciła się w zwolnionym tempie, ani nie podbiegła z radością, rzucając się w moje objęcia. Nic takiego nie miało miejsca, bo nasze życie nie było pieprzoną komedią romantyczną, tylko… zwykłym życiem, które nie było zbyt kolorowe. Staliśmy przed decyzjami, wyborami, mającymi wpływ na naszą przyszłość. Ona miała córkę, Olivera, a ja nie miałem nic. Myśl o tym, że mógłbym ją stracić, była przerażająca. Poczułem na plecach dreszcze i mimowolnie się wzdrygnąłem. Chociaż byliśmy ze sobą tak krótko, już nie potrafiłem wyobrazić sobie życia bez jej głosu, śmiechu, wzroku. Nie wiedziałem, jak potoczy się życie, ale byłem pewny jedno — że chcę być przy nich, przy Granger i Sophie. W pewnym momencie człowiek zaczyna inaczej myśleć o przyszłości, snuje plany, związane z osobami, na których mu zależy… to właśnie zaczęło dziać się ze mną. A kiedyś myślałem, że to niemożliwe, nie w moim przypadku.

Hermiona stała pod ścianą, czytając z uwagą porozwieszane dyplomy. Podszedłem do niej wolnym krokiem, otaczając ostatecznie swoimi ramionami, kiedy byłem już za nią. I po raz pierwszy od długiego czasu pomyślałem, że jestem ogromnym szczęściarzem.

W czekaniu najgorsze było… właściwie wszystko. Minuta wlokła się za minutą, godzina za godziną… aż w końcu przestałam liczyć, ile czasu Sophie jest już na sali operacyjnej. Chodziłam po korytarzu, próbując zająć czymś myśli, ale ostatecznie przynosiło to zupełnie inny efekt. Czułam na swoich plecach wzrok Malfoya, siedzącego na jednym z krzeseł pod ścianą. Już dwie godziny temu przestał mnie prosić, żebym też usiadła. Byłam pewna, iż liczy który raz z kolei przechodzę cały korytarz. Nie potrafiłam jednak siedzieć w miejscu, bo świadomość, że tak naprawdę nie wiem, co się dzieje za drzwiami sali operacyjnej, była dla mnie przerażająca. Uczucie bezsilności uderzyło we mnie ze zdwojoną siłą, chociaż nie chciałam się do tego przyznać. Niewiedza zawsze irytowała, szczególnie w Hogwarcie, kiedy nie mogłam znaleźć odpowiedzi na dręczące pytania, ale w tym przypadku było zupełnie inaczej. Nie chodziło o zaspokojenie swoich ambicji… Po prostu pragnęłam wiedzieć, co dokładnie w każdej minucie dzieje się z moją Sophie. Naprawdę oczekiwałam tak wiele?

— Pojdę po herbatę, zaraz wracam.

Usłyszałam za sobą głos Malfoya, a chwilę później poczułam na swojej dłoni jego dotyk. Stał naprzeciwko mnie, choć nie zauważyłam momentu, w którym podszedł. Nie uśmiechał się, nie zapewniał, że wszystko będzie dobrze, bo przecież nie mógł mi tego powiedzieć. Po prostu był obok i tak było najlepiej. Pokiwałam głową, opuszczając wzrok na swoje dłonie. Nie chciałam, żeby widział mnie w takim stanie, więc starałam się unikać patrzenia w jego oczy. W tej chwili byłam słaba, chociaż obiecywałam sobie samej coś innego. Okłamywanie samej siebie wychodziło mi w końcu tak dobrze. Byłam mistrzynią we wmawianiu sobie czegoś, co nie mogło mieć miejsca w normalnym życiu. Żyłam iluzją, trzymając się pojedynczych, dobrych chwil.

Draco podniósł mój podbródek do góry, jakby zauważając, że coś jest ze mną nie tak. Zresztą nawet bez patrzenia w moje oczy dobrze wiedział, co jest powodem moich zmartwień. Delikatnie przejechał palcami po moim policzku, patrząc mi prosto w oczy. Ten ruch, tak nieoczekiwany i delikatny, sprawił, że na plecach pojawiły się dreszcze. Chciał, żebym chociaż na chwilę odciągnęła swoje myśli od negatywnych scenariuszy, które mimowolnie tworzyły się w mojej głowie. Jego obecność sprawiała, że przestawałam się bać. Przy nim byłam gotowa stawić czoła największym lękom…

— Niedługo wrócę, nigdzie się stąd nie ruszaj — powiedział, puszczając powoli moją dłoń. Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, zniknął za zakrętem. Tak bardzo nie chciałam być w tej chwili sama! A on mnie zostawił, samotną, z budzącymi się niepokojami. Tak wiele osób mnie zostawiło, przeżyłam ich stratę i wiedziałam, że po kolejnym odejściu już się nie podniosę. Nie miałam w sobie tyle siły.

Miesiąc po narodzinach Sophie był najgorszy. Płacz, krzyk, płacz, płacz… Tyle udało mi się zapamiętać z pierwszych tygodniu po wyjściu ze szpitala. Książki, w których opisywano tylko pozytywne aspekty macierzyństwa, były obłudą. Nic nie było tak, jak miało być. Po raz kolejny zawiodłam się, bo przecież spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Moje życie miało wyglądać inaczej — a jednak nastąpił niespodziewany zwrot akcji. Nie miałam szansy wcisnąć pauzy i cofnąć się o kilka miesięcy wstecz, chociaż w niektórych momentach, gdy było ciężej, tak bardzo tego pragnęłam.

Czasami ja i Sophie miałyśmy lepsze dni — ona praktycznie nie płakała, leżała grzecznie w łóżeczku, a ja miałam chwilę czasu dla siebie. Czasem jednak, gdy do mnie wracały przykre wspomnienia, ona jakby wyczuwała zmianę nastroju i natychmiast zaczynała płakać. Te dni były najgorsze ze wszystkich. Samotność przytłaczała jeszcze bardziej, a cisza, zakłócona tylko płaczem dziecka, boleśnie raniła, przypominając mi, że nikogo przy mnie nie ma. Byłam sama, sama musiałam sobie ze wszystkim radzić, sama pokazać mojej Sophie świat… Wydawało mi się, że nie jestem na to gotowa. Zostałam zbyt szybko rzucona na głęboką wodę, zaczynając od razu tonąć. Łapałam się wszystkiego, co było w pobliżu, próbując utrzymać się na powierzchni. Prawda była taka, że nie radziłam sobie. Mogłam się okłamywać, wmawiać coś, czego w rzeczywistości nie miałam, ale prawda była jedna i ja ją doskonale znałam.

Stałam przy łóżeczku Sophie, patrząc jak śpi. Uśmiechała się, więc śniło się jej coś dobrego. Patrzenie jak każdego dnia uczy się czegoś nowego, jak mnie poznaje, gaworzy, wymachuje rączkami — to było coś niezwykłego. Chciałam zatrzymać te chwile, żeby nigdy się nie kończyły, a ciągle odtwarzały, jak stara, zepsuta płyta. Mogłabym codziennie budzić się i powtarzać ten sam dzień wiedząc, że będę mogła patrzeć na tą małą kruszynkę. Była dla mnie wszystkim, więc pragnęłam dla niej dobrego życia. Czy mogła rzeczywiście je mieć, mając mnie jako matkę?

Poprawiłam kocyk, kiedy nieświadomie odkryła się rączką. Było tak wiele rodzin, które nie mogły mieć dzieci, a ja miałam Sophie… Nawet na nią nie zasługiwałam. Pokręciłam głową, próbując pozbyć się tych myśli, ale one ciągle do mnie wracały, niczym bumerang. Zacisnęłam wargi i wyszłam z pokoju, zamykając za sobą cicho drzwi. „O czym ja w ogóle myślałam?”— skarciłam się w myślach. Takie chwile nachodziły mnie jednak coraz częściej i nie potrafiłam się już przed nimi bronić.

Ziewnęłam, kierując się w stronę swojego pokoju. Póki Sophie spała, chciałam położyć się chociaż na chwilę. Na ten moment to było moim priorytetem: odpoczynek. Sophie źle spała w nocy, zasypiając na kilkanaście minut, po chwili znowu się budząc. Tak naprawdę nie miałam czasu spać, bo ciągle czuwałam, czy z Sophie wszystko w porządku. Patrzyłam, czy jej klatka piersiowa się unosi, czy nie przykryła przypadkiem kocem swojej główki. Bycie matką niosło za sobą wiele dobrych chwil, ale czasem poczucie odpowiedzialności za tą małą istotę przytłaczało. Tyle złych rzeczy mogło się wydarzyć, na które ja, chcąc czy nie, nie mogłam mieć wpływu…

Położyłam się na łóżku, przykrywając w połowie kocem. Powieki zaczynały coraz bardziej ciążyć i nie myślałam już o niczym konkretnym. Kiedy już zaczynałam odchodzić w krainę snów, z powrotem zostałam brutalnie sprowadzona na ziemię. Słysząc dzwonek do drzwi, szybko zerwałam się z łóżka, biegnąc w stronę wejścia. Nie chciałam, żeby osoba stojąca po drugiej stronie drzwi, zadzwoniła drugi raz, bo wtedy Sophie na pewno by się obudziła. Zignorowałam zawroty głowy, potykając się po drodze o leżącą na podłodze torbę. Nawet nie zastanawiałam się, kto może mnie odwiedzić, bo przecież nie miałam tu z nikim kontaktu… Spojrzałam przez wizjer i zauważyłam moją sąsiadkę — Ruby. Kilka razy widziałam ją na klatce schodowej, ale nigdy nie prowadziłyśmy dłuższej rozmowy. Otworzyłam drzwi i dopiero wtedy dostrzegłam, że kobieta trzymała w dłoniach niewielkie pudełko, zapakowane w ozdobny papier, a na ramieniu miała zawieszoną lnianą torbę, w której coś się znajdowało. Ruby miała na sobie jasny płaszczyk, jakby dopiero co wróciła do mieszkania z pracy. Była krótko obcięta, dzięki czemu rysy jej twarzy były wyraźniejsze. Niska, odrobinę pulchniejsza, wyglądem przypominała panią Weasley. Pokiwałam z rozdrażnieniem głową, zwracając na siebie uwagę kobiety. To nie był dobry czas na wspomnienia.

— Dzień dobry — powiedziała w końcu, uśmiechając się. Minęła mnie w wejściu, przechodząc bez żadnego pytania do kuchni. Zmarszczyłam brwi, nie wiedząc za bardzo o co chodzi.

— Dzień dobry? — odparłam, idąc za nią. — Przepraszam, ale…

— Przyniosłam ci zupę, makaron z sosem, naleśniki… Jesteś tu sama, więc pewnie przy małym dziecku nie masz czasu na zadbanie o siebie. Obserwowałam cię od jakiegoś czasu, zmizerniałaś, potrzebujesz pomocy.

— Dziękuję, jednak nie wiem, czy…

— Och, żaden problem — stwierdziła, wypakowując rzeczy z torby.

Otworzyła lodówkę i zaczęła wkładać do niej pudełka z jedzeniem. Wstawiła wodę w czajniku, a ja stałam, opierając się o futrynę i nie rozumiejąc co się dzieje. W pewnym momencie spojrzała na mnie troskliwie; poczułam, że pod ciężarem jej wzroku, zaczynam się rozpadać. Objęłam się ramionami, czując zimno.

— Przepraszam, że tak wpadłam bez żadnej zapowiedzi. Nie chciałam cię wystraszyć.

— Nie wystraszyła mnie pani, jestem po prostu trochę zdziwiona, nikt mnie do tej pory nie odwiedzał.

— No cóż, trzeba było to zmienić.

Woda w czajniku zaczęła się gotować. Wzięła z suszarki dwa kubki i wsypała po łyżeczce kawy. Wlała wrzątek do szklanek, stawiając je po chwili na stoliku. Usiadła na jednym z krzeseł i skinęła w moją stronę głową, jakby chciała mi przekazać, że też mogę już zająć miejsce. Zerkałam nerwowo na kobietę, nie wiedząc, czego się spodziewać. Napiłam się łyka gorącego napoju i już miałam coś powiedzieć, kiedy ciszę, trwającą między nami, przerwał cichy płacz. Westchnęłam, przepraszając Ruby i udając się w stronę pokoju Sophie. Weszłam do pomieszczenia cicho, mając nadzieję, że Sophie jeszcze zaśnie. Kiedy nie przestawała płakać, wzięłam ją na ręce, zaczynając delikatnie kołysać w swoich ramionach. Dziewczynka patrzyła na mnie oczami pełnymi łez, wymachując rączkami. Mimowolnie uśmiechnęłam się, zapominając o całym otaczającym mnie świecie. Miłość między matką, a dzieckiem, była niewątpliwie najpiękniejszym rodzajem miłości. Miłość ta mogła ciągnąć w dół, mogła każdego dnia powoli, boleśnie zabijać, a mimo to… byłam w stanie się poświęcić. Dla tej jedynej miłości. Nie wiem ile stałabym w miejscu, trzymając w rękach rozbudzoną już Sophie, ale w końcu usłyszałam za sobą skrzypnięcie paneli. Odwróciłam się i zauważyłam stojącą w drzwiach pokoju Ruby.

— A to Sophie — powiedziałam, kiedy kobieta podeszła do mnie, ciągle się uśmiechając. Czy to na jej policzkach… czy to były łzy?

— Mogę? — zapytała, wyciągając przed siebie ręce.

Pokiwałam twierdząco głową, podając małą Sophie Ruby. Kobieta usiadła w fotelu, patrząc się z czułością na dziecko. Przegryzłam wargę, czując zbierające się w moich oczach łzy — sama dokładnie nie wiedziałam, czemu chciało mi się płakać. Może dlatego, że po raz pierwszy nie czułam się samotna? Nie znałam dokładnego powodu. Widziałam moje dziecko w innych ramionach, niż moje. To był piękny widok i zdecydowanie warty zapamiętania. Od tej chwili wiedziałam, iż będą mogła liczyć na pomoc Ruby w każdej sytuacji. Stała się moją podporą, chociaż tego nie planowałam. Widząc jednak Sophie, dobrze wiedziałam, że czasem te nieplanowane, spontaniczne decyzje, mogą okazać się najlepszymi rzeczami, jakie przydarzyły się w życiu człowieka.

W pokoju była cisza, na zewnątrz głośny śmiech dzieci, a w mojej głowie wreszcie spokój. Że dam radę, bo tak naprawdę nie jestem sama.

— Przepraszam, że nie przyjechałem wcześniej. Okropny ze mnie przyjaciel.

Usłyszałam tuż obok siebie. Podniosłam wzrok do góry i uśmiechnęłam się, widząc Harry’ego. Jego włosy były jak zwykle potargane, a policzki jeszcze zaróżowione od zimna. Spojrzał się z czułością, siadając na krześle, tuż obok mnie. Nic nie odpowiedziałam — oparłam się tylko o jego ramię, przymykając oczy. Jego obecność była w tym momencie dla mnie jak najlepsze antidotum. Przy ostatniej rozmowie wspominał, że postara się wziąć wolne w pracy i przyjechać na czas operacji Sophie, ale nie sądziłam, iż naprawdę się pojawi. Nie wymagałam od niego tego, że będzie w takich chwilach przy mnie, bo dzieliła nas ogromna odległość. Niby nie był to duży problem, ale w praktyce wychodziło zupełnie inaczej. Kilometry ciążyły, zwiększał się dystans między nami, ale fundamenty naszej przyjaźni były zbyt potężne, by to wszystko mogło runąć w jednej chwili. Mimo błędów, które popełniłam kilka lat temu, mimo że tyle razy odtrąciłam… on ciągle trwał, nie pozwalając mi upaść. Harry był najlepszym przyjacielem, jakiego mogłam mieć. Nie potrzebowałam nikogo więcej.

— To nic. Cieszę się, że jesteś.

Mężczyzna objął mnie, pocierając delikatnie moje ramiona, jakby wyczuł, że zmarzłam. Na końcu korytarza zobaczyłam Malfoya, stojącego w miejscu. Patrzył się na mnie niepewnie, trzymając w dłoniach kubek. W końcu podszedł, przełamując kolejną barierę.

~

Zaczęłam zasypiać. Oparta o ramię Malfoya, przykryta kurtką Harry’ego, czułam się niezwykle bezpiecznie. Obok mnie były jedne z dwóch ważniejszych osób z mojego życia, brakowało tylko tej najważniejszej, która była za drzwiami sali operacyjnej. Irytujące tykanie zegara nie było już aż tak irytujące; zapanował we mnie spokój. Przestałam się denerwować i po prostu… czekałam. Nie mogłam nic przyspieszyć czy dowiedzieć się czegoś szybciej, niż było to zaplanowane.  

Wyczulona na każdy dźwięk — gdy usłyszałam otwieranie drzwi, automatycznie zerwałam się z krzesła, stając na baczność. Z sali operacyjnej wyszedł lekarz, który przeprowadzał zabieg Sophie. Na jego twarzy było widoczne zmęczenie; potarł palcami skroń, chcąc jakby się zrelaksować. Nie zdążył się przebrać, ponieważ był ubrany jeszcze w specjalny kitel. Gdy mnie dostrzegł, ruszył powoli w moją stronę. Patrząc na niego, zdałam sobie sprawę z tego, jak wiele kosztuje lekarzy ten zawód — przyjmowali na siebie ciężar swoich pacjentów, mając jeszcze osobiste zmartwienia. Draco był jednym z nich. Wiedziałam, że chce odpokutować za przeszłość, ale nie byłam pewna, czy ta droga była dla niego dobra. Nie chciałam jednak, żeby zmieniał swoje życie tylko ze względu na mnie. Pragnęłam przy nim trwać, niezależnie od tego, kim był w przeszłości i kim pozostał w teraźniejszości.

Stałam w miejscu, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Najbliższe sekundy miały w jakimś stopniu zaważyć na mojej i Sophie przyszłości. Słowa miały przecież tak ogromną moc ranienia — wystarczyło zdanie, by czyjeś życie zmieniło się w ruiny.

— Operacja przebiegła zgodnie z planem. Mieliśmy problem z małym krwotokiem u Sophie, ale wszystko skończyło się dobrze — dodał szybko, widząc moją przerażoną minę. — Na razie Sophie i pan Wood przebywają na pooperacyjnym oddziale intensywnej terapii, więc… no dobrze, może pani do niej wejść, ale tylko na chwilę.

— Dziękuję — odparłam słabo, czując, że zaczyna brakować mi powietrza. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że te kilka godzin czekania były dla mnie aż tak stresujące i wyczerpujące. Przysiadłam jeszcze na chwilę na krześle, gdy poczułam zawroty głowy. Ktoś położył dłoń na moim ramieniu, chcąc dodać mi sił. Na te kilka sekund zupełnie się wyłączyłam, nie rejestrując tego, co dzieje się wokół mnie.

— Chcesz iść do Sophie czy…? — zapytał Harry. Spojrzałam na niego, czując, że zaczynam już wracać do siebie.

— Idę, oczywiście, że idę. — Wstałam z krzesła i ruszyłam w kierunku drzwi, prowadzących do sali, w której miała znajdować się Sophie. Po drodze minęłam Malfoya i lekarza, operującego Sophie; cicho rozmawiali ze sobą, zapewne o całym przebiegu operacji. Mimo że chciałam dowiedzieć się jakiś szczegółów, teraz ważniejsza od tego była Sophie.

A kiedy weszłam do sali, w której leżała moja córka, zachłysnęłam się bezsilnością. Straciłam grunt pod nogami.

_______________

Dam, dam, dam, rozdział kolejny serwuję wam!

Niecały miesiąc i pojawił się kolejny rozdział — czyżbym oszalała? :D Dawno nie miałam takich akcji, więc tak, to dla mnie coś naprawdę dziwnego. Ostatnio za każdym razem, gdy mam opublikować rozdział, ekscytuję się jak małe dziecko, serio. A do zakończenia coraz bliżej… W związku z tym włączyły mi się sentymenty, więc — jeśli możecie, napiszcie mi w komentarzach, kiedy zaczęliście czytać NWW! Jestem strasznie ciekawa.

Co tu napisać o tym rozdziale, hm. To co chciałam w nim pokazać, to rozterki naszych bohaterów: Hermiony i Draco. Mam nadzieję, że jako tako mi to wyszło i ten rozdział się Wam spodoba. Jeśli chodzi o mnie — chyba moim faworytem nadal jest ten poprzedni. No nic, końcową opinię zostawiam Wam.

Wiecie, że mam napisane już ostatnie słowa z ostatniego rozdziału? Kurczę, czy ja oby na pewno jestem normalna?

Piszcie co u Was słychać, jak mija życie, jak na studiach/w szkole/w pracy, serio jestem ciekawa! U mnie na uczelni zaczął się nowy semestr, co wiąże się z milionem prac, ćwiczeń, referatów… Już jestem zmęczona, w dodatku chora, a dopiero mija drugi tydzień. :( No nic, piszcie, komentujcie i... do zobaczenia niedługo (mam nadzieję)! 
PS. Podoba się nowy szablon? 
PS2. Zaktualizowałam zakładkę 'O autorce', więc jeśli ktoś jest ciekawy, zapraszam do czytania. (:

Milion pięćset osiemdziesiąt sześć buziaków,

M.