Rozdział 27

Podobno pierwsza doba po operacji jest kluczowa, decydująca o dalszych latach życia. Podobno jej wynik ma wpływ na przyszłość, na to, jak będzie wyglądać. Podobno. Pierwszą noc spędziłam więc pod salą, kiedy nie mogłam już dłużej zostać w środku. Nie oczekiwałam wiele, o nic nie prosiłam — po prostu starałam się być cierpliwa. Cierpliwość nigdy nie była moją mocną stroną, ale wreszcie zrozumiałam, że nic nie zyskam stresowaniem się i denerwowaniem. Tylko niepotrzebnie martwiłam bliskie mi osoby. Chciałam zminimalizować cierpienie, bo to wydawało mi się najrozsądniejszą opcją.

Noc minęła na rozmyślaniu i ciszy. Chciałam pobyć trochę sama ze sobą, przemyśleć kilka kwestii, zanim dzień wstanie na dobre. Wysłałam Harry’ego do hotelu, a Malfoya do mieszkania. Oboje opierali się, twierdząc, że nie mogę być teraz sama — w czym mieli trochę racji — ale ostatecznie odeszli. Zostałam tylko ja i piękna, niczym niezmącona, cisza. W każdym istnieniu przychodzi taki moment, w którym czujesz spokój, mimo wcześniejszego przerażenia, obawy o kolejne godziny. Noc po operacji Sophie była dla mnie nocą spokoju. Na pustym korytarzu czułam się bezpiecznie, po raz pierwszy od dawna. Zawsze potrzebowałam obecności drugiej osoby, szczególnie w ostatnim czasie, a tym razem… pragnęłam dać sobie radę sama.

Gdy wstało słońce, wychylając się w końcu zza horyzontu, mogłam wejść na chwilę do Sophie. Wraz z rankiem obudziła się we mnie nadzieja na lepszy dzień, chociaż nie mogłam niczego sobie zagwarantować. Jedyne czego nauczyła mnie choroba mojego dziecka, to nieprzewidywalności. Niepewność była jej mocną stroną, bo w każdej chwili mogło stać się coś zupełnie niespodziewanego. Na początku leczenia zostałam ostrzeżona, że wszystko może zmienić się diametralnie w jednej chwili i chociaż te momenty były już za mną, wciąż się ich obawiałam. Do takich sytuacji nie można było się przyzwyczaić. Nie potrafiłam znieść patrzenia na cierpienie Sophie. Czułam zbyt wiele bólu, wyobrażając sobie, ile nosi go ona w sobie. Białaczka limfoblastyczna była cichym zabójcą, ukrywającym się za pięknym uśmiechem dziecka. Siała spustoszenie wewnątrz organizmu, nie dając nawet tego dostrzec. Jak zauważyć chorobę, która skrywa się w miłości dziecka do matki? W każdym śmiechu, w przytuleniu... A tak naprawdę zabija, nie dając szansy na pożegnanie. Przez prawie rok pobytu w Denver zbyt wiele razy miałam do czynienia z takimi przypadkami. W trakcie tej jednej nocy uświadomiłam sobie, że byłam w stanie zrobić wszystko, byleby Sophie w końcu wyzdrowiała. Gotowa zawrzeć pakt z diabłem, gotowa poruszyć niebo i ziemię, gotowa zabić siebie, by dziecko mogło żyć. W czasie tych pięciu lat poznałam piękną definicję miłości i byłam pewna, że już nigdy nie przyjdzie mi spotkać się z czymś piękniejszym. Patrzyłam na Sophie i widziałam w jej oczach czystą, nieskalaną miłość.

— A co to jest? — zapytałam, wskazując na rysowaną przez Sophie laurkę.

Siedziałam na łóżku obok dziewczynki, opierając się o ścianę. Od operacji minęły trzy doby, a ona zaczynała wracać do siebie. Trochę więcej się uśmiechała, w jej oczach już rzadziej można było dostrzec strach i przerażenie. Po przeszczepie potrzeba było dużo czasu na dojście do siebie, ale najważniejsze było dla mnie to, że Sophie znowu stawała się sobą. Ostatnie godziny upłynęły na oglądaniu i czytaniu bajek. Dzięki silniejszym lekom ból towarzyszył już coraz rzadziej, co równało się z tym, że miała lepszy humor. Wszystko było dobrze, wizja pięknej przyszłości już majaczyła w moim umyśle, chociaż nie chciałam wybiegać tak do przodu. Byłam jednak zbyt bardzo podekscytowana dochodzeniem do zdrowia Sophie, byłam zaczarowana miłością najbliższych… Nie mogło być przecież lepiej. Tyle czasu dążyłam do szczęścia, nie zauważając, że mam je tuż przed sobą. Wreszcie to zrozumiałam.

— To jest Rudolf i ja, a tu siedzisz ty i tata. O, a tu jest słonko — mówiła, pokazując mi wszystko palcem.

— A czemu te chmury są takie ciemne?

— Bo będzie padał deszcz, no mamo, nie wiesz? — zapytała, kręcąc głową z niedowierzaniem. Zaśmiałam się głośniej, szeroko się uśmiechając. Widząc moją radość Sophie również zachichotała.

— Czas trochę się zdrzemnąć, Sophie — powiedziałam w końcu, wstając z łóżka i nachylając się nad dziewczynką.

Przykryłam ją szczelniej kołdrą, zdzwiona brakiem oporu z jej strony. Pokiwała tylko głową, przekręcając się na drugi bok. Usiadłam na krześle, opierając się wygdoniej. Nie miałam zamiaru teraz nigdzie wychodzić, chociaż serce podpowiadało, żebym odwiedziła Olivera. Kilka razy przechodziłam obok sali, w której leżał, ale nigdy nie miałam na tyle odwagi, by wejść do środka. Mimo wszystko wiedziałam, co powinnam zrobić. Ryzykował dla mojej… naszej Sophie swoje życie. Przeszczep nie należał do najprostszych operacji, a powikłania po nim niosły za sobą ogromne konsekwencje. Poświęcił swoją piękną przyszłość dla Sophie. Kiedy powiadomiłam go o ciąży, chciał, żebym zniknęła, by mógł kontynuować swoją kwitnącą karierę zawodnika w Quidditchu. Wydawało mi się, że teraz chciał odpokutować tą decyzję. Ta jedna operacja przekreśliła jego marzenia — a przecież marzenia były czymś, co nadawały życiu sens… Teraz musiał obrać sobie nowy cel i dążyć do jego realizacji. Pozostawała mi tylko nadzieja, że nigdy nie będzie żałował swojego postanowienia. Nie chciałam, żeby jedyne co widział w Sophie, to utracone szanse.

Wychodząc z sali, minęłam pielęgniarkę, która miała pobrać Sophie krew do badań. Obie stwierdziłyśmy, że bez sensu jest budzenie jej i przyjdzie za kilka godzin. Po operacji dziewczynka była wyjątkowo zmęczona, spała większość dnia, przesypiała noce, budząc się tylko, gdy ból się zwiększał. Byłam przy niej o każdej porze, ciągle czuwając, głaszcząc po głowie, szeptając uspakajające słowa. Nie mogąc zasnąć, wpatrywałam się w jej buzię, małe rączki, zastanawiając się, kiedy wszystko zacznie być po prostu w porządku. Męczyło mnie patrzenie na jej cierpienie.

Sala Olivera znajdowała się piętro niżej. Mimo że szpital ten był przeznaczony w większości dla dzieci, znajdował się też oddział pooperacyjny dla dorosłych. W przypadku przeszczepów, gdy jeden z rodziców był dawcą, nadal mógł być niedaleko swojej pociechy i nie musieć się martwić, co w tym czasie się z nią dzieje. Zanim weszłam do środka, zapukałam w drzwi. Mimo braku odzewu po drugiej stronie, nacisnęłam klamkę. Wejście ustąpiło i od razu dostrzegłam Olivera, który rozmawiał z kimś cicho przez telefon. Stał przy oknie, oparty o ścianę. Odwrócił się, gdy usłyszał, że ktoś pojawił się w środku. Skinął w moją stronę głową i szybko zakończył rozmowę.

— Czekałem na ciebie — powiedział niespodziewanie, łapiąc się za bok i krzywiąc z bólu. Mimowolnie szybko podeszłam do niego, obejmując go lekko w pasie i pomagając dotrzeć do łóżka. Usiadł, od razu się opierając. Rana widocznie nadal go bolała, co w sumie nie było dziwne patrząc na to, że minęły dopiero trzy dni od operacji.

— I po co wstawałeś? Iść po pielęgniarkę? Jeszcze tylko brakuje, żebyś rozerwał szwy — odparłam, patrząc na niego z niepokojem.

— Wszystko w porządku. Żałuję, że nie ma tutaj, jak w Mungu, maści, która przyspieszyłaby gojenie. — Zagryzł wargę, delikatnie się prostując. — Z Sophie wszystko w porządku? Miałem do niej pójść, ale pielęgniarka powiedziała, żebym jeszcze chociaż dzisiaj sobie darował.

— Tak, wszystko okej, już ogląda bajki, więc wszystko wraca do normy.

Zaśmiałam się nerwowo, chcąc tak jakby sama się do tego przekonać. Usiadłam na skraju łóżka, unikając wzroku Olivera. Prawda była inna: mimo wszystko byłam okropnie zmartwiona i nie mogłam nic na to poradzić. Byłam świadoma tego, że zanim Sophie dojdzie do siebie po operacji, minie dużo czasu, ale jej stan nie był tym, czego oczekiwałam. Ciągle słyszałam „musimy czekać”, ale minione siedemdziesiąt dwie godziny powinny przynieść lepsze efekty. Sophie nie miała na tyle sił, by wstać z łóżka, a siadała tylko z moją pomocą. Coś było nie tak, jak powinno być — dobrze to czułam. Uznałam to przeczucie jednak za przewrażliwienie, bo przecież nic nie miało prawa się teraz zepsuć.

— Cieszę się, nawet nie wiesz, jak bardzo — powiedział.

— A ty jak się czujesz? Oprócz tego, że już zrywasz się z łóżka i spacerujesz, chociaż powinieneś leżeć i się nie ruszać.

— Naprawdę dobrze. Minie pewnie trochę czasu, zanim dojdę w pełni do siebie, ale wszystko jest na dobrej drodze.

Między nami panowała cisza, chociaż nie była ona już tak bardzo krępująca. W tej ciszy czułam się bezpiecznie i odnajdywałam w niej… spokój. Każde z nas było pochłonięte swoimi myślami i nie czuliśmy potrzeby dzielenia się nimi. Nasza relacja nie należała do normalnych — łączyła nas tylko i wyłącznie jedna chwila zapomnienia z przeszłości. Jedna chwila, która mimo wszystko połączyła nas w jakiś sposób w teraźniejszości. Już zawsze mieliśmy być w ten pokręcony sposób sobie bliscy. Z czasem przestałam widzieć w tym coś dziwnego. Spotkania stały się czymś naturalnym. Sophie była spoiwem, które nas połączyło niezależnie od tego, czy tego chcieliśmy czy nie. Oboje się z tym pogodziliśmy.

— Dobrze się składa, że przyszłaś, bo… za kilka godzin pojawią się moi rodzice — zaczął, wpatrując się we mnie. Odwróciłam od niego wzrok, wstając z łóżka i podchodząc do okna. Patrzył intensywnie, jakby czekał na moją aprobatę, chociaż sam już podjął decyzję.

— Czekałam, kiedy zdecydujesz się mi o tym powiedzieć — odparłam cicho.

Obserwowałam drzewa, wprawione w delikatne kołysanie podmuchami wiatru. W oddali było widać wysokie budynki, wieżowce. Jeszcze niedawno sama pracowałam w podobnym… Przeszłość wciąż mnie nawiedzała, a o przyszłości nie chciałam myśleć, bo po prostu się jej bałam. Mimo wszystko mając dziecko, trzeba w jakiś sposób planować kolejne dni. Nie mogłam narazić Sophie swoją głupotą, brakiem odpowiedzialności, szczególnie teraz, gdy była tak bardzo osłabiona i podatna na wszystkie wirusy. Kiedy Sophie spała, szukałam pracy. Dzwoniłam, usiłowałam dowiedzieć się czegoś, nie musząc wychodzić poza mury szpitala. Prawda była taka, że żeby dostać pracę, musiałam iść na rozmowę kwalifikacyjną, a w tym momencie nie mogłam sobie na to pozwolić. Sophie była najważniejsza i musiałam być przy niej w każdej chwili.

— Nie chciałem dłużej tego ukrywać. Moi rodzice… Bardzo im zależało, już kiedy się dowiedzieli, że mają wnuczkę, by jak najszybciej ją poznać. Chyba tak jak ja nie chcieli zmarnować więcej czasu, niż już to zrobili, tylko i wyłącznie z mojej winy — wyznał cicho.

— Odpocznij — szepnęłam, odwracając się od okna i pochodząc do drzwi. — Będę czekać.

Okazało się, że wcale nie musiałam czekać tak długo, bo już pod wieczór, kiedy właściwie kończyły się godziny odwiedzin, do szpitala przybyła dwójka ludzi w podeszłym wieku. Pojawili się na oddziale, najpierw szukając Olivera i chcąc się dowiedzieć, jak czuje się po zabiegu. Dla nich — czarodziejów — taka operacja była zupełną abstrakcją i nie potrafili zrozumieć jej przebiegu. Z mijanymi minutami, w ciągu których Oliver wszystko im tłumaczył, na ich twarzach pojawiało się coraz więcej zrozumienia. Kiwali twierdząco głową, analizując w myślach słowa i tylko co jakiś czas zadając pytania. W końcu Wood wyprowadził ich ze swojej sali, idąc w kierunku tej, w której przebywała Sophie. Sama rozmawiałam z nimi zaledwie przez chwilę; byłam jednak w takim amoku, że niewiele z tej konwersacji zapamiętałam. „Będziemy rodziną” — powiedziała do mnie podekscytowana mama Olivera, a ja zastanawiałam się, czy to już ten czas, w którym mogę uciec. Przez pięć lat miałam Sophie tylko dla siebie, a w przeciągu miesiąca do naszego życia wróciło tyle ludzi… Zmiany były dobre, ale tak intensywne odciskały ogromne piętno na życiu nie tylko moim, ale też mojej córki. Myśl o tym, ile przegapili, okropnie raniła. Świadomość, że sama do tego cierpienia się przyczyniłam, była jednak dwa razy boleśniejsza.

Siedziałam przy sali Sophie, czekając aż państwo Wood wyjdą. Byłam w środku tylko przez chwilę, nie chcąc rzucać Sophie od razu na głęboką wodę — mimo wszystko byli to dla niej obcy ludzie, a sama obecność Olivera mogła nie być wystarczająca. Moje obawy okazały się jednak niepotrzebne, bo już po chwili dziewczynka opowiadała z przejęciem o swojej ulubionej bajce. Czuła się bezpiecznie widząc już nie tylko mnie, jako mamę, ale też Olivera. Miała dwójkę rodziców, którzy kochali ją najmocniej na świecie, a czy dla dziecka może być coś piękniejszego, niż taka miłość? Wyszłam z sali dopiero wtedy, gdy w moich oczach pojawiły się łzy wzruszenia. Wcześniej nawet nie wyobrażałam sobie, że ta chwila będzie dla mnie tak ważna. Widząc pana Roberta i Hannę Woodów, przed moimi oczyma pojawiał się obraz moich rodziców. Kilka lat temu straciłam ich bezpowrotnie, usuwając pamięć o mnie, nadając im nową tożsamość. Pozbawiłam ich swojego zaufania do siebie i widziałam w tym tylko swoją winę. Teraz, dostrzegając jak wiele zaprzepaściłam, nie potrafiłam ukryć łez. Zmarnowane szanse zawsze bolą, szczególnie wtedy, gdy człowiek dostrzega, jak wiele stracił.

Wojna była czasem wylanych łez, przepłakanych nocy. Czasem, w którym złe myśli dwa razy częściej nawiedzały głowę, a serce kołatało w piersi jeszcze niespokojniej. Wszystkim wydarzeniom — choćby wyjściu na spacer — towarzyszył ciągły strach. Niebezpieczeństwo mogło tak naprawdę czaić się na każdym kroku. W każdym obudziło się przewrażliwienie, więc wszystkie podejmowane decyzje były przed realizacją dokładnie analizowane. Z biegiem tygodni stawało się to coraz bardziej męczące, bo nawet ukrywający się w krzakach kot potrafił przyprawić o zatrzymanie serca. Wszyscy chcieli tylko, żeby to się skończyło. Żyliśmy z dnia na dzień, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Nikt nie myślał, co będzie kolejnego wieczora, bo nie wiedzieliśmy, czy oby na pewno go dożyjemy. Najgorsza była właśnie ta niepewność.

Rok 1997 był rokiem strat.

Włożyłam ostanie dwie książki do torby i usiadłam na łóżku, rozglądając się wokół siebie. Chciałam zapamiętać jak najwięcej szczegółów z tego miejsca, bo nie byłam pewna, czy jeszcze kiedykolwiek tu wrócę. Wymazanie rodzicom pamięci było najcięższą decyzją, z jaką przyszło mi się zmierzyć. Strach o ich bezpieczeństwo był paraliżujący. Nie mogłam ryzykować kosztem ich życia, dlatego postanowiłam to zrobić. Usunąć się z życia najważniejszych osób, nadając im nową tożsamość. Tylko tak byłam w stanie zapewnić im bezpieczeństwo — nie było innej możliwej drogi.

Założyłam kurtkę i wyszłam z pokoju, nie odwracając się za siebie. Im dłużej zwlekałam, tym trudniej było mi zrobić kolejne kroki, a nie chciałam zmieniać decyzji. Zeszłam po schodach na dół, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że idę wolniej i przyglądam się każdej ścianie, obrazom. Pragnęłam dla rodziców po prostu… dobrego życia. Nie mogłam im tego zapewnić, dopóki mieli mnie, przyjaciółkę Harry’ego Pottera, jako córkę.

Kiedy weszłam do salonu, rodzice siedzieli na kanapie, pijąc herbatę. Tata opowiadał mamie jakieś zabawne historie, bo słyszałam już wcześniej jej dźwięczny śmiech. Było to dla mnie coś niezrozumiałego — być ze sobą tyle lat, a mimo wszystko wciąż, każdego dnia, zakochiwać się w sobie od nowa. Patrząc na nich, tak szczęśliwych, wiedziałam, że razem zawsze dadzą sobie radę, choćby wszystko miało się zmienić. Nie potrzebowali mnie, bo w tej chwili byłam dla nich tylko zbędnym balastem, który tylko wciąż ich obciążał. Musieli ruszyć naprzód beze mnie.

Podniosłam różdżkę do góry, kierując ją w ich stronę. Moje dłonie drżały, a w oczach mimowolnie zgromadziły się łzy.

— Obliviate — szepnęłam, a z końca różdżki wydobył się strumień niebieskiego światła.

To, co działo się w kolejnych chwilach, pamiętam jak przez mgłę. Chciałam wydostać się z domu, uciec byle dalej, byle szybciej. Wychodząc z mieszkania widziałam, jak z każdą sekundą ze zdjęć, powieszonych na ścianie, znikam. Zostały tylko puste tła i dobre wspomnienia, których już nigdy miałam się nie pozbyć. Dobre chwile wciąż prześladowały mnie w snach, jakby pokazując, jak wiele straciłam. Budziłam się, zachłystując się bolesną rzeczywistością i faktem, że nie ma przy mnie najważniejszych osób mojego życia — tylko i wyłącznie z mojej winy. Sama zadawałam sobie ból.

Wymazanie mnie z życia rodziców, wcześniejsza śmierć Albusa Dumbledore’a, utrata Moody’ego: to jedne z niewielu wydarzeń, które przyczyniły się do ukształtowania mojej przyszłości. Każda śmierć, nawet osób nieszczególnie bliskich, miała wpływ na życie. Wspomnienia boleśnie raniły, uświadamiając, że jestem ich niewolnikiem. Więziły mnie w przeszłości, nie dając szans na istnienie bez nich. I nie mogłam nic zrobić, żeby się od tego uwolnić.

Nie wiem ile siedziałam przed salą, gdy poczułam dotyk na swojej dłonie. Ocknęłam się, podnosząc wzrok do góry i zauważając Malfoya. W ostatnich dniach spędziliśmy razem niewiele czasu, bo on miał dużo pracy, a ja chciałam jak najwięcej czasu poświęcić Sophie. Nieświadomie oddaliliśmy się od siebie, podczas gdy kilka miesięcy temu te wydarzenia nas zbliżały.

— Powinnaś jechać do domu chociaż na chwilę, żeby się przespać. Tutaj nie masz do tego warunków — powiedział, siadając obok mnie i splatając nasze dłonie razem. Był ubrany w kitel lekarski, więc widocznie miał teraz chwilę przerwy. Nachylił się nade mną, całując mnie lekko w czoło. Kąciki jego ust uniosły się do góry, rozpraszając smutek, który zaczął we mnie kiełkować.

Draco miał swoje tajemnice. Skrywał je pod chłodnym uśmiechem w gorszy dzień, idealnie się maskując. Wciąż nękała go przeszłość, chociaż wydawało mi się, że zaczęliśmy oboje się z nią godzić. Prawda była jedna — od wspomnień nie mogliśmy uciec, niezależnie od tego, jak bardzo tego chcieliśmy i się staraliśmy. Przeszłość podążała za nami jak cień, nie dając szansy na odejście.

— Nie, zostanę z Sophie…

— Nie, pojedziesz do domu, a ja zostanę z nią na noc — przerwał, puszczając moją dłoń. Potarł zesztywniały kark, ruszając głową raz w jedną, raz w drugą stronę.

— Rozumiem, że już podjąłeś decyzję i nic do niej nie mam?

— Właściwie to tak. — Pokiwał twierdząco głową, wpatrując się przed siebie. — Słyszałem, że przyjechali…

— Tak, przyjechali rodzice Olivera, a dziadkowie Sophie. Są w środku.

— Wszystko w porządku? — zapytał po chwili przerwy. Czułam na sobie jego intensywny wzrok, zupełnie jakby sam chciał odczytać moje myśli.

— Nie wiem — odparłam szczerze, lekko pochylając się do przodu. — Chyba nie.

Z moich oczu pierwszy raz od czterech dni popłynęły łzy.

Tydzień później pojawiła się pierwsza infekcja, a wraz z nią mój świat zaczął się powoli rozpadać.

Siedziałam przy łóżku Sophie, trzymając ją za małą rączkę. Przed chwilą z sali wyszedł Malfoy — podał dziewczynce silniejsze antybiotyki na pozbycie się temperatury. Stan jej zdrowia nagle się pogorszył, bo miała gorączkę, co nie powinno mieć miejsca. Po zachowaniu Draco widziałam, że czegoś się obawia, chociaż nie chciał podzielić się ze mną tymi obawami. Sophie spokojnie spała, w przeciągu ostatnich trzech dni właśnie tak wyglądały jej dni i noce. W życiu każdej matki przychodzą takie momenty, w których po prostu czuje się, że coś jest nie tak. Ta chwila nadeszła jedenaście dni po przeszczepie, gdy siedziałam przy moim dziecku i widziałam, po prostu widziałam, iż dzieje się coś niedobrego. Odcień jej skóry przybrał jeszcze bledszy odcień. Leżała, przykryta białą pościelą, a przy jej boku leżał Rudolf, którego tym razem nie przytulała jak zawsze. Była podłączona do maszyny kontrolującej życie i zdałam sobie sprawę z jednego: już widziałam ten widok. Jasna pościel, kroplówki… obraz z koszmaru wciąż majaczył mi przed oczami i nigdy nie był tak wyraźny, jak w tej chwili. 

Czułam strach, jakiego jeszcze nigdy nie przyszło mi doświadczyć. Pogorszenie się stanu zdrowia Sophie wynikło niespodziewanie. Wszyscy byli w szoku, bo wyniki jej badań po operacji były o wiele lepsze, niż na początku przypuszczano. Zaczęto więc całą procedurę przeprowadzać od nowa z obawą, że może coś ominęli, coś im umknęło niezauważalne. Westchnęłam, czując w oczach zbierające się łzy. Siedziałam spokojnie, chociaż wewnątrz mnie toczyła się prawdziwa walka — walka strachu, wściekłości, przerażenia. Przegryzłam wargę, nie chcąc się rozklejać. Wszystko musiało się ułożyć, miało być w końcu dobrze…

Usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi; gwałtownie odwróciłam się, patrząc kim jest osoba, która weszła do środka. Sophie została przeniesiona na inny oddział, od kiedy stan jej zdrowia się pogorszył, więc do sali mogła wchodzić tylko najbliższa rodzina i lekarze. Zauważyłam Olivera, stojącego w drzwiach. Miał na sobie specjalne odzienie, które było wymagane na tym piętrze. Sterylność, biel: tylko to zapamiętałam z minionych kilkunastu godzin. Spojrzałam na Sophie i wstałam z krzesła, widząc, że Oliver wahał się z wejściem do środka. Usiedliśmy na korytarzu. Musiałam iść do łazienki, ale to mogło jeszcze chwilę poczekać.

Siedzieliśmy w ciszy, jakby żadne słowa nie mogły przejść przez nasze gardła. Wokół ludzie chodzili, normalnie rozmawiali się uśmiechali, a my trwaliśmy w swoim smutku, chociaż powinniśmy walczyć. Zupełnie jakbyśmy poddali się już na samym początku, nawet nie przekraczając linii startu. Coś było nie tak i oboje bardzo dobrze zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Choroba znowu zaatakowała, ale tym razem o wiele silniej, dając małe szanse na zwycięstwo. Zaatakowała w chwili, gdy moja Sophie była zbyt słaba, bezbronna, by obronić się sama. Miały zrobić to za nią antybiotyki, leki…

Stracone nadzieje zabierają oddech, zatrzymują serce. Brak wiary był najgorszym, co mogło się w tej chwili nam przytrafić.

— Jak z nią? — zapytał, gdy cisza zdawała się ciągnąć w nieskończoność.

— Niezmiennie — odparłam.

Kolejne sceny są dla mnie niewyraźne, pamiętam je tylko tak, jakbym była obserwatorem, a sama nie brała w nich czynnego udziału. W nocy siedziałam przy łóżku Sophie i modliłam się do każdego boga, jaki tylko istniał, o… sama w sumie nie wiem o co. O lepszy dzień, nagły cud?

 Nagle, kiedy już zaczęłam zasypiać na krześle, zaczęło dziać się coś złego. W jednej sekundzie do sali wbiegła jedna z pielęgniarek, mająca tej nocy dyżur, a za nią znajomy lekarz. Rozmawiali ze sobą podniesionym głosem, robiąc coś z Sophie, a mnie odsuwając na bok. Ogarnęło mnie przerażenie, czułam, że zaczyna kręcić mi się w głowie — upadłabym, gdybym nie poczuła rąk, obejmujących mnie i wyprowadzających z sali. W moim gardle utworzyła się gula, nie widziałam gdzie idę, bo cały obraz zamazały mi łzy, które wciąż spływały po moich policzkach. Zobaczyłam Draco i tylko dzięki niemu usiadłam na krześle: mówił coś do mnie, jakby chciał uspokoić, a przecież coś złego działo się z moim dzieckiem, więc jak mógłby ogarnąć mnie spokój? Patrzył z troską, aż w końcu wstał i odszedł, wchodząc szybko do pokoju Sophie. Czułam wszechogarniającą pustkę. Wpatrywałam się w drżące dłonie, przegryzając wargę do krwi. Tylko to pozwalało mi chociaż na chwilę odejść od myślenia, co dzieje się za drzwiami sali.

W końcu po czasie, który wydawał się być dla mnie wiecznością, wyszła pielęgniarka, a za nią Draco. Trzeci lekarz został w środku i nie chciałam znać powodu, dla którego on również nie pojawił się na korytarzu. Natychmiast wstałam z miejsca; chciałam coś powiedzieć, ale widząc wyraz twarzy Malfoya, głos zamarł w moim gardle. Bezsilność — to widziałam w jego oczach. Wiedziałam, że do końca życia będzie prześladował mnie wzrok jego smutnych, zmęczonych oczu, za którymi kryło się prawdziwe dobro.

— Co się stało? — zapytałam zachrypniętym od płaczu głosem. Chciałam, żeby był przy mnie Harry. Samotność w tej chwili była niczym więcej, jak tylko strzałem w głowę, który od razu zabijał. Draco nie odpowiedział. Usiadł na krześle, choć ja stałam. Patrzyłam na niego niezrozumiałym wzrokiem, chcąc, by wreszcie coś z siebie wydusił. Cokolwiek, co dałoby mi siłę i, co najważniejsze, nadzieję.

— Podczas operacji Sophie miała krwotok, ale zatamowano go, więc nie było czym się przejmować. Dopiero teraz, dwa tygodnie po zabiegu, okazało się, że wdała się poważna infekcja, która… — mówił, nie patrząc na mnie. Po drugim zdaniu przestałam słuchać, bo wiedziałam, co będzie mi dane usłyszeć. Pragnęłam, żeby to, co działo się w tej chwili, okazało się pieprzonym snem, koszmarem, z którego mogę po chwili się obudzić. Nic takiego jednak się wydarzyło, bo życie wciąż toczyło się wokół nas, chociaż we mnie wszystko umarło. Oparłam się o ścianę, czując, że tracę grunt pod nogami.

Cztery dni później serce Sophie przestało bić.

________________________

Ram, pam, pam, kolejny rozdział serwuję Wam… — to zdanie od ostatniego rozdziału chyba stanie się już moim zwyczajem. :D

Porobiło się. Krwotok, nie do wyleczenia infekcja i serce Sophie przestaje bić. Jak pewnie się domyślacie — więcej wyjaśnię w ostatnich już trzech rozdziałach, w których pojawi się dużo bolesnych wspomnień. Zanim ktoś mnie pobije za to co zrobiłam, to na swoje usprawiedliwienie powiem jedno: taki miałam plan. Trzy lata temu, kiedy w pewne popołudnie wymyślałam fabułę NWW, wiedziałam, że Sophie… niespodziewanie umrze. W trakcie tego czasu miałam momenty zastanowienia, ale ostatecznie stwierdziłam, że chcę się trzymać tego, co miałam w zamyśle od pierwszego miesiąca pisania tego opowiadania.

Jestem pełna nadziei, że powyższy rozdział się Wam spodobał — napisałam go w sumie niesamowicie szybko, jak na mnie. Pisało mi się lekko i przyjemnie, pozostaje tylko nadzieja, że również tak będzie się Wam ten rozdział czytało. :) No i cóż, komentujcie, piszcie co u Was słychać — już niedługo koniec i naprawdę chciałabym wiedzieć ile osób czyta NWW i czy generalnie podoba się Wam to, co piszę — a nuż po zakończeniu tego opowiadania, wrócę z innym?

Do zobaczenia… już wkrótce!

M.